29.3.09

Ο "ανεκδιήγητος" Δήμος Αθηναίων...

Ο Δήμος Αθηναίων είναι ένα μικρό "κράτος μέσα στο κράτος" – με όλες του τις παθογένειες στο maximum. Απασχολεί πάνω από 11.000 υπαλλήλους (!), αλλά δεν έχει καταφέρει να πείσει, στους περισσότερους τομείς, οτι αποτελεί έναν υγιή οργανισμό που αποδίδει έργο στους δημότες του.

Για να συντηρεί τόσο προσωπικό, είναι προφανές οτι τα έσοδα του είναι ιδιαίτερα πλούσια – κάτι που θα βεβαιώσει και ο οποιοσδήποτε καταστηματάρχης, ειδικά των λεγομένων “υγειονομικού ενδιαφέροντος”, που πληρώνει ένα σεβαστό ποσό στα δημοτικά τέλη. Όπου υπάρχει πολύ χρήμα (και εξουσία που έχει σχέση με άδειες), υπάρχει και πολλή διαφθορά – εκτός αν αναπτύξει κανείς τους μηχανισμούς εναντίον της. Επίσης υπάρχει και πολλή γραφειοκρατία, που ευνοεί την ανάπτυξη της διαφθοράς.

Ο Δήμος Αθηναίων δεν είναι και πολύ μεγάλος – τα όρια του είναι από τη Χαμοστέρνας ως την Κατεχάκη κι από την Εθνική Οδό ως (χοντρικά) το Κάραβελ. Δεν είναι ο μητροπολιτικός δήμος που ενδεχομένως θα έπρεπε να είναι - αυτό που όλοι εννοούμε όταν λέμε “Αθήνα”, από π.χ. τον Ταύρο ως την Κηφισιά.

Οι αντιφάσεις μέσα στον Δήμο Αθηναίων είναι έντονες: Υπάρχουν πολλές “λαϊκές” υποβαθμισμένες περιοχές, από την Πειραιώς και το “ιστορικό τρίγωνο” ως τα Σεπόλια και τον Άγιο Παντελεήμονα. Υπάρχουν βεβαίως και οι πλούσιες και ακριβές περιοχές, όπως το Κολωνάκι – που “αντιστέκονται”, παρά τις τελευταίες προσπάθειες των κουκουλοφόρων να επιβάλουν μια ιδιότυπη ισοπέδωση/εξομοίωση, σε όλη την επικράτεια του Δήμου...

Θα ήταν λογικό, μιας και οι πρώτες περιοχές είναι περισσότερες, η ψήφος των δημοτών να είναι παραδοσιακά πιο προς τα αριστερά. Αντιθέτως όμως, μετά τη δημαρχία Μπέη από τη δεκαετία του '80, οι υποψήφιοι της Νέας Δημοκρατίας θριαμβεύουν: Μιλτιάδης Έβερτ, Αντώνης Τρίτσης (ναι, υποστηρίχθηκε από τη ΝΔ), Δημήτρης Αβραμόπουλος, Ντόρα Μπακογιάννη, Νικήτας Κακλαμάνης. Και μάλιστα οι τρεις τελευταίοι, με εντυπωσιακά ποσοστά! Σε αντίθεση με τη Β' Αθηνών, η λεγόμενη Α' Αθηνών είναι ένα από τα προπύργια της δεξιάς παράταξης.


Το φαινόμενο θα είχε εξήγηση – αν περιοριζόταν στα τελευταία χρόνια. Θα μπορούσε κανείς να υποθέσει οτι η ανεξέλεγκτη συσσώρευση μεταναστών ή η αύξηση της εγκληματικότητας έχει προκαλέσει μια συντηρητική στροφή στο εκλογικό σώμα, λόγω ανασφάλειας και ρατσισμού...

Στην πραγματικότητα, μια κρίσιμη μάζα ψηφοφόρων του Δήμου Αθηναίων έχει “μεταναστεύσει” στα βόρεια προάστεια ή σε άλλες περιοχές, όταν το βιοτικό της επίπεδο ανέβηκε (ταυτοχρόνως πολλοί κάτοικοι, που ζουν τα προβλήματα από κοντά, είναι ετεροδημότες). Εξακολουθεί και ψηφίζει όμως στο κέντρο της Αθήνας – και φυσικά η κυρία Παπαχατζηνικολοπούλου (της γνωστής οικογενείας) δεν διανοείται να ψηφίσει κάτι άλλο εκτός από τον “ευειδή” και “comme il faut” κύριο Αβραμόπουλο (εκεί είχε βάλει το χεράκι του και ο Θεόδωρος Πάγκαλος με το “ο κύριος Τίποτα”, που έγινε μπούμερανγκ), τη “δυναμική” Ντόρα και τον “έξυπνο” και “χαρισματικό” Νικήτα Κακλαμάνη. “Σιγά μην ψηφίσω τώρα τον ΠΑΣόκο ή τον αριστερό, χρυσή μου”...

Η (πολιτική) μοίρα του Δήμου Αθηναίων θα ήταν να παραμείνει ως έχει, με τους ίδιους “επαγγελματίες” δημοτικούς συμβούλους από την εποχή του “μπουλντόζα” Έβερτ (και όχι μόνο της πλειοψηφούσας δεξιάς παράταξης), με εκατοντάδες βολεμένους αργόμισθους, με τα καγκελάκια και τα κακόγουστα έργα τέχνης στις κακόγουστες πλατείες, με συμπράξεις ανικανότητας δημοσίου-ιδιωτικού τομέα, με αντιδημάρχους χωρίς σχέδιο και πρόγραμμα. Εκτός εάν...



Πριν από λίγες ημέρες, ο Νικήτας Κακλαμάνης επρόκειτο να κάνει έναν απολογισμό για τα δύο χρόνια της θητείας του (εξελέγη τον Οκτώβριο του 2006 και ανέλαβε την πρωτοχρονιά του 2007) - ωστόσο τη ματαίωσε. Λέγεται (εδώ και καιρό) οτι σύμβουλοι επικοινωνίας που χρησιμοποιεί του έχουν “συστήσει” να παραμείνει με χαμηλό προφίλ, καθώς ο περισσότερος κόσμος είναι έξαλλος μαζί του. Πολλοί τον χαρακτηρίζουν ως “το χειρότερο δήμαρχο που πέρασε από την Αθήνα” - κάτι που αποτελεί άθλο, αν αναλογιστεί κανείς το Δημήτρη Αβραμόπουλο (που είχε, μεταξύ άλλων, καθιερώσει και αυτή την ακροδεξιά αισθητική στα σύμβολα και στις επιγραφές των πόλης).

Ο Νικήτας Κακλαμάνης εθεωρείτο ως ένας από τους πιο εύστροφους πολιτικούς της παράταξης του – αντισυμβατικός, ετοιμόλογος και “δημιουργικά sui generis”. Φρόντισε όμως πολύ γρήγορα να αντιστρέψει αυτή την εικόνα, όταν ανέλαβε το Δήμο, εμφανίζοντας ένα άλλο προφίλ, που εξαντλείται στην επικοινωνία και στον λαϊκισμό. Σύμφωνα με τον “Ιό της Ελευθεροτυπίας”, αν κανείς έχει παρακολουθήσει την πολιτική πορεία του Νικήτα Κακλαμάνη από την εποχή της Πολιτικής Άνοιξης, θα διακρίνει από τότε ακραίες και σκληρές δεξιές θέσεις.

Η ανεπάρκεια του Δημάρχου άρχισε να φαίνεται με το πρόβλημα του “ιστορικού κέντρου". Αν και ο Δήμος δεν έχει αρμοδιότητες σε πολλούς τομείς που άπτονται του προβλήματος (ασφάλεια, υγεία, χρήσεις γης), η αδυναμία του δημοτικού συμβουλίου να αρθρώσει μια επείγουσα “κραυγή” και ένα ολοκληρωμένο σχέδιο για την ανάπλαση της περιοχής – με κεντρικό επιτελικό όργανο και μεσο-μακροπρόθεσμα προγράμματα αναβάθμισης και πρόνοιας – έδειξε τη “γύμνια του βασιλιά”. Ο Νικήτας Κακλαμάνης αρχικά αρνήθηκε να αναγνωρίσει το πρόβλημα (υποβαθμίζοντας το και λέγοντας μεταξύ άλλων οτι το “κληρονόμησε”!), στη συνέχεια αναρωτήθηκε “τι επιτέλους θέλουν όσοι φωνάζουν, να τους μαζέψουμε με τις κλούβες” και στη συνέχεια στράφηκε εναντίον των “κερδοσκόπων” και των “κουλτουριάρηδων κατοίκων” που τον επικρίνουν...


Όλη αυτή η εικόνα του “αβίωτου κέντρου”, σε συνδυασμού με την όλο πιο βρωμερή εικόνα της Αθήνας έκανε πολλούς να αναρωτηθούν “μα τι κάνει επιτέλους αυτός ο Δήμαρχος”; Στη συνέχεια, φρόντισε να κάνει δύο “μνημειώδεις γκάφες”. Επέτρεψε να αντικατασταθούν οι εξαιρετικές νερατζιές – σήμα κατατεθέν του Κολωνακίου – με κάτι αμφιβόλου αισθητικής και σκοπιμότητας (πέρα από τα κέρδη του εισαγωγέα;) δέντρα από τη Νέα Ζηλανδία (!), που προκάλεσαν την έκρηξη ακόμα και σοβαρών (και συντηρητικών πολιτικά) παλαιών κατοίκων του Κολωνακίου. Και τα έβαλε με τον Διευθυντή του Φεστιβάλ Αθηνών Γιώργο Λούκο, τη “μόνη σοβαρή επιτυχία της κυβέρνησης Καραμανλή”, ρίχνοντας του το φταίξιμο για το αψυχολόγητο κλείσιμο του θεάτρου του Λυκαβηττού, που ακύρωσε μερικές συναυλίες, εν μέσω θερινής σεζόν...

Η παράλληλη εστίαση του στο θέμα της “διπλής ανάπλασης”, δημιουργεί αρκετές υποψίες οτι πρόθεση της παρούσας δημοτικής αρχής είναι να στρέψει την αναπτυξιακή της προσοχή σε μια νέα περιοχή, όπου επενδύουν “ομοϊδεάτες” - και όχι “πληροφορημένοι από άλλες παρατάξεις, όπως π.χ. όσοι βρέθηκαν γύρω από την ενοποίηση των αρχαιολογικών χώρων”. Ήταν δε ιδιαίτερα “φωναχτή” η επιμονή του Νικήτα Κακλαμάνη να συνταχθεί με όσους επιθυμούν το πλήρες σχέδιο για το Βοτανικό (και τη σωστή μεταφορά του γηπέδου του Παναθηναϊκού, με την παράλληλη “ξεκούραση” της Λεωφόρου Αλεξάνδρας με πράσινο – εφ' όσον γίνει), αλλά και εναντίον όσων επικρίνουν το “Βωβο-κέντρο”, προκαλώντας έτσι την αντίδραση της Ένωσης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου και του Πολίτη. Πολύ λογικό, όταν ο Δήμαρχος μιας πόλης μιλάει για “δύο στήλες, όπου θα αναγραφούν από τη μια τα ονόματα όσων συνέβαλαν στη διπλή ανάπλαση και στην άλλη όσων αντιτάχθηκαν” - χαρακτηρίζοντας έτσι, εμμέσως πλην σαφώς, “αθέμιτη” την προσφυγή πολιτών στο Συμβούλιο της Επικρατείας, που άλλωστε τους δικαίωσε, ως προς την ταυτόχρονη ανέγερση εμπορικού κέντρου.

Ο Δήμαρχος προσπάθησε και με ακόμα μια κίνηση να αποκτήσει “λαϊκό έρεισμα” - εκτός από αυτό των οπαδών του Παναθηναϊκού. Βγήκε να υπερασπιστεί την πόλη “στα μάτια των νοικοκυραίων” (“μόνος μου κράτησα την πόλη όρθια” είπε αυτάρεσκα), στη διάρκεια των επεισοδίων του Δεκέμβρη. Στο ίδιο πνεύμα ήταν και οι δηλώσεις του για τις πρόσφατες καταστροφές στο Κολωνάκι.


Μια επιφανειακά ασήμαντη κίνηση όμως έμελλε να του ανατρέψει όλη την επικοινωνιακή προσπάθεια: Το κόψιμο των δέντρων στο παρκάκι της Κύπρου και Πατησίων, για να γίνει ένα “αχρείαστο” (αφού τα γειτονικά δεν γεμίζουν ποτέ, λόγω οικονομικής αδυναμίας των κατοίκων) γκαράζ, με “δήθεν” ψηλά δέντρα, από πάνω. Αυτό μαζί με τη γενικότερη έλλειψη "οικολογικού προφίλ", τις συγκρούσεις με τα ΜΑΤ που ακολούθησαν (και έξω από το δημαρχείο) και τις καταγγελίες για ακροδεξιά/παρακρατικά στοιχεία που έσπευσαν να “δείρουν” τους κατοίκους, έδωσαν ένα σοβαρό πλήγμα στην εικόνα του.

Ο Νικήτας Κακλαμάνης έκανε και πάλι ένα ατόπημα - εξαιρετικά συγχυσμένος, όπως είναι τον τελευταίο καιρό. Χαρακτήρισε όσους αντιδρούν και θεωρούν έγκλημα (γι αυτή ειδικά τη “μπετονένια” πόλη, που έχει φτάσει στο “αμήν”) την αφαίρεση έστω και ενός τετραγωνικού μέτρου πρασίνου (και είναι πάρα πολλοί – πολλοί περισσότεροι απ' ότι θα πίστευε), ως “περιφερόμενους θιάσους” που αντιδρούν για το περιβάλλον, σε διαφορετική, κάθε φορά περιοχή της Αθήνας.

Ως εξαιρετικός “πρεσβευτής” αυτού που αποκαλείται στην Ελλάδα σήμερα, από τους περισσότερους που την υπηρετούν, "πολιτική", ο Νικήτας Κακλαμάνης ξέρει να “αντιστρέφει την πραγματικότητα” προς όφελος του (ακούστε έστω και λίγα λεπτά εδώ, για να καταλάβετε πώς μπλέκεται ο λαϊκισμός με ερμηνείες που φτάνουν από τους Σουνίτες και τους Σιίτες (!) ως τους κουκουλοφόρους, αφήνοντας έξω το πραγματικό πρόβλημα του απίστευτου παράνομου τζίρου στο κέντρο της Αθήνας) – ή προς υπεράσπιση των πράξεων του, αν θέλουμε να είμαστε πιο αποστασιοποιημένοι. Έχει δηλώσει πολλές φορές οτι έχει “τελειώσει” με την κεντρική πολιτική σκηνή και οτι επιθυμεί να επανεκλεγεί στον ανεκδιήγητο Δήμο Αθηναίων – ίσως για να ολοκληρώσει το έργο του. Θα τα καταφέρει;




Οι φωτό είναι δικές μου από την οδό Σοφοκλέους (κάποτε έδρα του Χρηματιστηρίου, που μεταφέρθηκε και αυτό στο Βοτανικό), τη γελοιογραφία της Καθημερινής δανείστηκα από τον John Black, το σήμα από τη Wikipedia. Τα σατιρικά σκίτσα για το Νικήτα Κακλαμάνη κυκλοφορούν ελεύθερα στο διαδίκτυο - λυπάμαι, δεν ξέρω τον δημιουργό...

Τον πρώτο χρόνο τα σύννεφα δεν είχαν πυκνώσει ακόμα - "Un Ano De Amor" ερμηνεύει η Luz Casal, γνωστή και ως "μούσα του Αλμοδοβάρ", επειδή συμμετείχε με αυτό και το "Piensa En Mi", στο soundtrack της ταινίας "Ψηλά Τακούνια", που περιείχε κατά τα άλλα μουσική του Ryuichi Sakamoto.

H Casal έδωσε δύο συναυλίες στο Μέγαρο Μουσικής, Σάββατο και Κυριακή, με ολιγομελή ορχήστρα με γοητευτικό (πλην εξαιρέσεων) σύγχρονο ακουστικό ήχο, που φλέρταρε πολύ με τα blues αλά J.J. Cale (!) και εντυπωσίασε με το στυλ μιας πενηντάρας - που στην αρχή έμοιαζε με "καθώς πρέπει" συντηρητική (και ολίγον κακόγουστη) υπάλληλο, αλλά στη συνέχεια σε κέρδιζε με το πάθος της, το "σκέρτσο" και το χιούμορ της..

buzz it!

27.3.09

50 ways (not) to leave your planet

Το Σάββατο στις 20.30 θα σβήσουμε όλοι τα φώτα. Όλοι όμως! Μας καλεί η WWF, τόσο διεθνώς, όσο και στην Ελλάδα.


Η σωτηρία του πλανήτη είναι πολύ μεγάλο πράγμα - πολύ μεγαλύτερο ενδεχομένως από τη σωτηρία της ψυχής (που λέει και το τραγούδι). Απόψε, οι ειδήσεις που ήρθαν στα ειδησεογραφικά πρακτορεία μιλούσαν για τις βρετανικές ακτές (που όπως και πολλές άλλες) θα κινδυνεύσουν από την άνοδο της στάθμης της θάλασσας. Οι επιπτώσεις της συμπεριφοράς μας στον πλανήτη θα είναι φρικτές – κι εμείς σφυρίζουμε αδιάφορα. Γι αυτό πρέπει επιτέλους να μπούμε στο “frame of mind”, ν' αλλάξουμε συνήθειες – πράγμα δύσκολο πολλές φορές, αναγνωρίζω. Ωστόσο, αξίζει τον κόπο – και γι αυτό συνεισφέρω ένα πολύ καλόγουστο και επεξηγηματικό οδηγό με “50 τρόπους να σώσουμε τον πλανήτη”, που μου έστειλαν. Είναι προφανώς φτιαγμένος για τις Ηνωμένες Πολιτείες – γι αυτό και έχω μερικές παρατηρήσεις:

3. Άντε να πείσεις όλες τις νοικοκυρές, άνω των... να μην ξεπλένουν τα πιάτα – κάτι που ήταν “ευαγγέλιο” γι αυτές, μέχρι τώρα!

5. Άντε να βρίσκεις το κουράγιο να ανακυκλώσεις, όταν βλέπεις το σκουπιδιάρικο να τα παίρνει όλα μαζί! Και ακόμα χειρότερα, όταν τηλεφωνείς για να διαμαρτυρηθείς στον Δήμο Αθηνοκουτοπονηραίων, να σου λένε με αφοπλιστικό ύφος: “Μα τι λέτε; Αφού τα διαχωρίζει μετά το σκουπιδιάρικο΅...

7. Καλά, αυτό δεν μας αφορά – δεν έχουμε και πολλά στεγνωτήρια...

14. Στις ΗΠΑ μπορεί το νερό της βρύσης να έχει αυστηρότερες προδιαγραφές από το εμφιαλωμένο – εδώ είναι του Αγίου Χλωρίου γωνία...

15. Η μεγαλύτερη απώλεια – κατ' εμέ. Είναι τόσο ανακουφιστική η μπανιέρα, μερικές φορές...

17. Αυτό μάλιστα! Κάντε κοινά ντους...

20. Cruise control εμείς δεν έχομεν. Κι αν έχομεν, δεν έχομεν δρόμους που να σηκώνουν τέτοιο μαραφέτι...

33. Με τέτοια κρίση, ποιός εργοδότης δέχεται να δουλεύεις από το σπίτι;

43. Τον τηλεφωνητή κι εγώ τον σταμάτησα, εδώ και χρόνια. Να γυρνάς σπίτι και να βρίσκεις μηνύματα από την τράπεζα – που τελικά αποδεικνύονται διαφημιστικά – δεν είναι και το πιο ευχάριστο...

46. Δεν είναι τρομερό οτι τα Q-tips κάνουν τη διαφορά;

47. Ώσπου να πληρώνονται όλοι οι λογαριασμοί στην Ελλάδα ηλεκτρονικά, έχουμε πολύ δρόμο ακόμη...



Ένα πολύ ενδιαφέρον και ευχάριστο θριλεράκι (χωρίς λογοτεχνικές απαιτήσεις) για να συνειδητοποιήσει κανείς πολλά πράγματα για την οικολογία και τον πλανήτη είναι “Το Σμήνος” του Φρανκ Σέτσινγκ. Απολαυστικό, ακόμα περιμένω να το δω ταινία με την Ούμα Θέρμαν, που έχει αγοράσει τα δικαιώματα, όπως διάβασα κάποτε. Το συνιστώ ανεπιφύλακτα!


Υ.Γ. Για να εκτιμήσετε τι υπουργούς έχουμε. Τι είπε ο “φωστήρας” Ευριπίδης Στυλιανίδης, για να μην πεί μόνο την έκφραση “πράσινη ανάπτυξη” που παραπέμπει στο ΠΑΣΟΚ; Διαβάστε εδώ.




"Επί του πιεστηρίου": Μόλις συνειδητοποίησα οτι αυτό είναι το 50ο μου post. Τα περίεργα παιχνίδια των αριθμών...

Οι φωτό είναι από τα http://www.battledawn.com, www.kastaniotis.com

To post συνοδεύεται από το κλασικό hit του Paul Simon, όπως το ερμηνεύει η Rosemary Clooney.

buzz it!

26.3.09

Κουκουλώνοντας τα δικαιώματα...

Στην Ελλάδα, ο δημόσιος διάλογος είναι σχεδόν πάντα σε λάθος βάση. Το ίδιο και τα (ψεύτικα) διλήμματα, που τίθενται πολλές φορές “εκ του πονηρού”.


Στην Ελλάδα ένα κομμάτι της κοινωνίας θεωρεί οτι η αντίδραση στην “κατηφόρα” έρχεται με “αέναη κόντρα”. Μανιχαϊστικά, θεωρεί οτι η έκπτωση της πολιτικής, τα σκάνδαλα, η διαφθορά, η ατιμωρησία, το χαμηλό επίπεδο της παιδείας, της τηλεόρασης και της μουσικής (που οδήγησαν σε μεγάλο βαθμό το δημόσιο βίο σε αυτό το χάλι) θα αντιμετωπιστούν με “σαμποτάζ”, απεργία για την απεργία, μάχη “απέναντι στο σύστημα” (ακόμα κι αν είναι ατελέσφορη), προσκόλληση σε παλαιά πρότυπα και μεθόδους, φυσικό “αποκλεισμό” του καθηγητή η λεκτικό αποκλεισμό της αντίθετης άποψης, καταγγελία της Ευρώπης (που δεν είναι εξ ορισμού νεοφιλελεύθερη) και άλλα πολλά “κολλημένα”. Καθυστέρηση ενάντια στην καθυστέρηση. Ένα (μικρό;) κομμάτι αυτού του κομματιού, θεωρεί οτι μόνο με τη βία, το σπάσιμο, τους εμπρησμούς ή ακόμα και το πλιάτσικο δίνεται η πρέπουσα απάντηση. Ας μη μιλήσουμε καθόλου για την τρομοκρατία, που καπηλεύεται ασύστολα την υγιή αντίδραση και οργή (εξαιρουμένων των εμπρησμών και του πλιάτσικου) μεγάλους μέρους νεολαίας και μη, στα γεγονότα του Δεκεμβρίου.

Στην ουσία όμως, το κομμάτι αυτό της κοινωνίας, που υποτίθεται μάχεται για τα ανθρώπινα δικαιώματα (ή τα δικαιώματα του αδυνάτου), αμφισβητεί τη δημοκρατία, γιατί την βλέπει σε μια από τις “προβληματικές” της φάσεις – ξεχνώντας (με επικίνδυνο τρόπο) οτι η περίοδος της μεταπολίτευσης είναι η πιο η υγιής δημοκρατική περίοδος, από την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους. Και καταπατάει ή δεν αναγνωρίζει ατομικά δικαιώματα σε άλλους πολίτες, όπως το δικαίωμα της ελευθερίας του λόγου, της ελεύθερης μετακίνησης, της ιδιοκτησίας, του “απρόσκοπτα επιχειρείν” και άλλα - ενισχύοντας την καταστολή που υποτίθεται οτι μάχεται. Σ' ένα υπέροχο “αυτοπαραμύθιασμα”, λογίζει τον εαυτό του ως προοδευτικό – μόνο που δεν υπάρχει καμία δυνατότητα προόδου, όταν φλερτάρεις με ολοκληρωτισμούς ή με την απόρριψη της δημοκρατίας.


Στον αντίποδα (αλλά στην ίδια γραμμή πλεύσης ουσιαστικά), ένα άλλο κομμάτι της κοινωνίας κινείται μεταξύ συντηρητικού μικροαστισμού και “φιλελεύθερου παρταολισμού” - ας μου επιτραπεί η έκφραση. Για όλα φταίνε οι πολιτικοί (που εμείς ψηφίσαμε), το κράτος που εμποδίζει το επιχειρηματία (που εμείς φτιάξαμε) ή οι πολίτες που διαμαρτύρονται για το χάλι μας. (Ας μη μιλήσουμε κι εδώ πάλι για το άκρο που φλερτάρει με το φασισμό). “Στην αναρχία έχουμε καταλήξει, παιδάκι μου” είναι η επωδός. Ναι, να αυστηροποιηθούν οι διατάξεις για την κουκούλα – κι ας ισχυρίζεται η κυρία Μαραγκοπούλου (που εισηγήθηκε το ιδιώνυμο για το αδίκημα, οτι αυτό που θεσπίστηκε “περί αλλοίωσης χαρακτηριστικών” ισχύει ήδη). Ναι, να επανέλθει η “περιύβριση αρχής” - κι ας είναι μια απαρχαιωμένη διάταξη, που θα οδηγήσει σε σωρεία “στημένων μαρτυριών” από αστυνομικούς (με κρυμμένα διακριτικά!). Ναι, να βάλουμε το φόβο της βαρύτερης ποινής, για να ρίξουμε “λάδι στη φωτιά” και να προκαλέσουμε ακόμα μεγαλύτερο ρεζίλι της αστυνομίας. Ναι, να πάρουμε σπασμωδικά μέτρα μετά από κάθε “πατουχιά” – όπως η “ονομαστικοποίηση” των κινητών. “Μα τι θέλετε τέλος πάντων, να κάτσουμε με σταυρωμένα χέρια και να τους αφήσουμε να αλωνίζουν;”...


Κι ακόμα χειρότερα: Να τοποθετήσουμε παντού κάμερες – κι ας είναι παράνομη η χρήση τους πέραν της καταγραφής της κυκλοφορίας, σύμφωνα με την αρμόδια Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων. Να καταργήσουμε και το άσυλο – κι ας επαρκεί νομικά ο υφιστάμενος νόμος, που απλώς δεν εφαρμόζεται από κανέναν. Να οδηγηθούμε σε περαιτέρω καταπάτηση των δικαιωμάτων – και όχι σε μια δημοκρατική και επαγγελματικά οργανωμένη αστυνομία, που θα έχει αποτέλεσμα. Να μην καταλάβουμε ποτέ οτι ο σεβασμός των δικαιωμάτων είναι το μέτρο του πολιτισμού και της προόδου μιας κοινωνίας. Κι οτι τα δικαιώματα δεν μπαίνουν στη ζυγαριά, ανάλογα με ποιου είναι.
Δεν υπάρχουν “δικαιώματα των κουκουλοφόρων ή των νομοταγών”, υπάρχουν βασικά δικαιώματα για όποιον κρατείται, συλλαμβάνεται, κινείται – εν τέλει υπάρχει.

Η κουκούλα είναι απεχθής - όπως και η “τρομοκράτηση του πολίτη”. Αλλά μια οργανωμένη κοινωνία οφείλει να αναλύσει – και να αρχίσει να διορθώνει άμεσα – αυτά που την έφεραν ως εδώ. Και πέρα από την αποκατάσταση του αισθήματος δικαίου οφείλει – πριν σπεύσει να επικροτήσει τη “δημοσιονομική λιτότητα”, τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις ή τα “χρυσά μπόνους” - να λάβει υπ' όψιν της τη διαπίστωση δύο Βρετανών καθηγητών, οτι στις χώρες με τις μεγαλύτερες ανισότητες ΟΛΟΙ είναι πιο δυστυχείς...



Το κείμενο αυτό γράφτηκε για την Athens Voice της Πέμπτης 26.03.09

"Επί του πιεστηρίου": Σε θέση μάχης κατά των ρυθμίσεων για τις κουκούλες οι Δικηγορικοί Σύλλογοι - καταγγέλλουν επικοινωνιακές σκοπιμότητες.

Η φωτό είναι δική μου από την πλατεία Κουμουνδούρου - ο Κώστας είναι χρόνια άστεγος...
Το εξώφυλλο είναι από το http://www.amazon.com

Το post συνοδεύεται από ένα από τα αγαπημένα μου (ταξιδιάρικα) κομμάτια του ιστορικού "Αvalon" των Roxy Music, το κορυφαίο ίσως άλμπουμ του συγκροτήματος και τελευταίο - λίγο πριν ο Bryan Ferry ακολουθήσει οριστικά solo καριέρα. Συμβολίζει για μένα την τέλεια ισορροπία μεταξύ ροκ και μαύρης μουσικής, στην οποία ακροβατούσε από ένα σημείο και πέρα της καλλιτεχνικής του πορείας...

buzz it!

24.3.09

Η καταγγελία μιας "νεκρής"

Σας το παραθέτω όπως μου το έστειλαν. Είναι προφανές οτι έχουμε να κάνουμε με μια δολοφονία. Τι σκοπεύουν να κάνουν οι ελληνικές αστυνομικές και δικαστικές αρχές; Ότι έκαναν και με την (ελλιπέστατη) ανάκριση για την Κούνεβα; Ο εισαγγελέας; Ο Υπουργός Δικαιοσύνης Νίκος Δένδιας, στη δικαιοδοσία του οποίου ανήκουν οι φυλακές;
Θα απαντήσουν στο νοήμονα Έλληνα πολίτη, που δεν πιστεύει επ' ουδενί οτι η κρατούμενη πέθανε επειδή της έπεσε καμιά ζαρντινιέρα ή κανένα "κατάρτι" του πλοίου στο κεφάλι;


Όσοι αναρωτιούνται γιατί βρέθηκε η Κατερίνα Γκουλιώνη νεκρή στο καράβι που τη μετέφερε από τις φυλακές Θήβας στις φυλακές Αλικαρνασού πριν 5 μέρες, ας διαβάσουν την καταγγελία της -πριν 1 μήνα- στο Συνήγορο του Πολίτη κι ας βγάλουν τα συμπεράσματά τους!

Η τελευταία επιστολή της Κατερίνας Γκουλιώνη, που "βρέθηκε νεκρή" το πρωί της 18ης Μάρτη, στο καράβι που τη μετέφερε κατά την πειθαρχική μεταγωγή της από τις φυλακές της Θήβας στην Αλικαρνασσό. Ήταν δεμένη με χειροπέδες πισθάγκωνα και χτυπημένη στο πρόσωπο.






Καταγγελία προς τον συνήγορο του πολίτη της κρατούμενης Γκουλιώνη Αικατερίνης Ελεώνας Θηβών (20-02-09)



Είμαι 41 ετών σήμερα, εξαρτημένη από την ηρωίνη από τα 17 μου. Τόσα χρόνια αρρώστια και εξάρτηση από μία ουσία που αν δεν την είχα δε θα μπορούσα να είμαι όρθια για να δύναμαι να εργαστώ, για να μπορέσω να ζήσω...

Τον χειρότερο εφιάλτη, όμως, που οι περισσότεροι άνθρωποι θεωρούν αυτονόητο συνεπακόλουθο της εξάρτησης, δεν είχα ποτέ φανταστεί ότι θα τον ζήσω έτσι όπως τον ζω και όπως καθημερινώς απειλούμαι ότι μπορεί ανά πάσα στιγμή να υποστώ.

Αυτό το «αυτονόητο συνεπακόλουθο της εξάρτησης», λοιπόν, είναι η φυλάκιση η οποία, ουσιαστικά σημαίνει την αιχμαλωσία και την ομηρία μου από τους δεσμοφύλακες που ελέγχουν κι επεμβαίνουν ακόμη και στα γεννητικά μου όργανα και στ’ απόκρυφα σημεία του σώματός μου.

Όποτε μπαίνω στην φυλακή είτε γιατί εισάγομαι πρώτη φορά είτε γιατί επιστρέφω από δικαστήριο είτε γιατί πήγα νοσοκομείο δέχομαι την εξής επίθεση, η οποία ονομάζεται «έρευνα»:

Η δεσμοφύλακας με υποχρεώνει να βγάλω όλα μου τα ρούχα, με βάζει να σκύψω, ν’ ανοίξω τους γλουτούς, να βήξω και παρατηρεί τον πρωκτό μου. Πολλές φορές βρίσκει ευκαιρία να παρατηρήσει γυμνό σώμα και με κοιτάει καλά καλά, μου φέρεται προσβλητικά, ειρωνικά,
θρασύτατα, σα να’ μαι το τελευταίο σκουπίδι.

Μετά μου δίνουν άλλα ρούχα, από την αποθήκη τους, παράτερα και εξευτελιστικά, μου παίρνουν το σουτιέν γιατί, λέει, «απαγορεύεται» να το φοράω στην απομόνωση γιατί λέει, δήθεν μπορεί να…αυτοκτονήσω μ’ αυτό, μου δίνουν παπούτσια μεγαλύτερο μέγεθος απ’ το δικό μου και περπατάω σαν παλιάτσος και με οδηγούν στο φαρμακείο. Εκεί, με βάζουν να καθίσω σε γυναικολογική καρέκλα και η δεσμοφύλακας βάζει το δάχτυλό της στο αιδοίο μου μέσα στον κόλπο. Στην συνέχεια υποχρεούμαι να ουρήσω μπροστά στην δεσμοφύλακα για να κάνουν το ναρκωτέστ.

Μια φορά, στο χαρτί που ήταν τοποθετημένο στην γυναικολογική καρέκλα όπου μ’ έβαλαν να κάτσω είδα μία τρίχα από προηγούμενη ερευνηθείσα. Η αποστείρωση στα εργαλεία τους είναι κάτι που ενίοτε θυμούνται. Σε άλλες βάζουν διαστολείς και σκουριασμένους, πολλές φορές, τους βάζουν το δάχτυλό τους και συγχρόνως πιέζουν προς τον ορθό ή και από επάνω στη βουβωνική χώρα σε σημείο που η κρατούμενη να πονάει. Τα ειρωνικά σχόλια και τα σόκιν «αστειάκια» των δεσμοφυλάκων δεν λείπουν από το «ρεπερτόριό» τους…

Προσφάτως που αρνήθηκα την κολπική έρευνα και από τον γυναικολόγο, διότι ανεξαρτήτου μορφώσεως, ειδικεύσεως και μορφωτικού επιπέδου το να σου χώνει ο καθείς τα δάχτυλά του είναι τουλάχιστον «απρεπές», θα έλεγα, και ζητούσα υπερηχογράφημα, με απείλησαν ότι θα με δέσουν όλη νύχτα με τη χειροπέδα στο κάγκελο και αυτή την απειλή συγκεκριμένα την ξεστόμισε η δεσμοφύλακας που τελεί χρέη…νοσοκόμας στο Κατάστημα Κράτησης Γυναικών Ελεώνα Θηβών (Κ.Κ.Γ.Ε.Θ.) Γκαβάνα Στέλα παρουσία της υπαρχιφύλακα Σαμπάνη Σωτηρίας, μου είπε πως αφού είμαι κρατούμενη πρέπει να δεχτώ την κολπική κι αυτή που δεν είναι, είναι «άλλο πράμα». Εν ολίγοις αυτό που μου είπαν και λένε είναι ότι αφού είμαι κρατούμενη πρέπει να μου κάνουν ότι θέλουν και να μην αντιδράω.

Με οδήγησαν στην υποδιευθύντρια Καφρίτσα Αγλαϊα, η οποία μου είπε πως αφού αρνούμαι την κολπική έρευνα ότι βρεθεί από ναρκωτικά στην φυλακή θα το χρεώσει σ’ εμένα και πως θα με κρατήσει πολλές ημέρες στην απομόνωση.
Όταν της ζήτησα να μου κάνει υπερηχογράφημα διότι δεν αντέχω άλλο αυτόν τον βιασμό της κολπικής μου είπε πως δεν έχει αυτή τη δυνατότητα. Της απάντησα ότι δεν είμαι υποχρεωμένη να πληρώνω εγώ τη δική τους ανεπάρκεια και με οδήγησαν στην απομόνωση όπου ούτως ή άλλως θα με οδηγούσαν, κάνοντας κολπική ή μη.

Στην απομόνωση με έκλεισαν σ’ εάν κελί όπου έπρεπε να χτυπάω το κουδούνι για να’ ρθει η δεσμοφύλακας να μου ανοίξει να πάω στην μία τουαλέτα που είναι κοινή για όλες τις κρατούμενες στον χώρο αυτόν και παρακολουθούμενη από κάμερα.

Την ώρα της αφόδευσης σε παρακολουθεί η δεσμοφύλακας από την κάμερα κι όταν δει τα περιττώματά σου τότε της ζητάς την άδεια να τραβήξεις καζανάκι.

Εκτός του ότι είμαι αναγκασμένη να κάνω την ανάγκη μου μπροστά σε δεσμοφύλακα είμαι υποχρεωμένη να κάνω 8 αφοδεύσεις για να με βγάλουν από την απομόνωση αλλά κι αυτό, πάλι,
εξαρτάται από τις διαθέσεις τους.

Οι περισσότερες κρατούμενες αναγκάζονται να παίρνουν καθαρτικό για να επιτύχουν αυτές τις κενώσεις και αρκετές φορές είτε δεν έρχεται η δεσμοφύλακας να τους ανοίξει την πόρτα είτε είναι άλλη κρατούμενη στην τουαλέτα και στην κυριολεξία ενεργούνται επάνω τους. Δεν είναι λίγες οι φορές που κάποιες δεσμοφύλακες τις εξευτελίζουν γιατί ενεργήθηκαν επάνω τους ή τους λένε απειλητικά ότι «εδώ είναι Θήβα και το κουδούνι για να πας τουαλέτα θα το χτυπάς όταν έχεις μεγάλη ανάγκη», την οποιά «μεγάλη ανάγκη» την κρίνει η δεσμοφύλακας ή της λένε με δυσφορία «πάλι τουαλέτα θέλεις;» και άλαλ τέτοια με ανείπωτη απανθρωπιά και σαδισμό.

Μου έχει συμβεί να μη μου ανοίγει η δεσμοφύλακας την πόρτα του κελιού για να πάω στην τουαλέτα και ανγκαζόμουν να ουρώ σε πλαστικό μπουκάλι νερού και αργότερα να έχω πρόβλημα με το έντερό μου από την συγκράτηση των κοπράνων. Στο τέλος, έφτασα στο σημείο να κλωτσάω την πόρτα του κελιού για να μου ανοίξει, να μου φέρεται προκλητικά και υποτιμητικά και επειδή την αποκάλεσα «κότα» έγραψε μία ψευδή αναφορά (η κα Δανιηλίδου Χαρίκλεια είναι η εν λόγω δεσμοφύλακας) σε συνεργασία με τον αρχιφύλακα Γαλάνη Ιωάννη που ήταν υπηρεσία εκείνη την ημέρα και σε αυτόν αναφερόταν η κα Δανιηλίδου, με πέρασα πειθαρχικό κι ο υποτελής σε αυτούς, εισαγγελέας Πρασσάς Γεώργιος με τιμώρησε με πειθαρχική ποινή εγκλεισμού σε κελί της απομόνωσης για πέντε μέρες με, επιπροσθέτως παράνομη, στέρηση καφέ, τσιγάρου και τηλεφώνου.

Πειθαρχικό το οποίο παραγράφεται σε δυο χρόνια πράγμα που σημαίνει πως εκτός του μαρτυρίου που υπέστην δεν θα αποφυλακισθώ με υφ’ όρων απόλυση, δεν θα πάρω άδεια και οι άρρωστοι γονείς μου και η 21χρονη κόρη μου θα περιμένουν πολύ για να με δουν και να τους στηρίξω.

Όλα αυτά συνέβησαν στη γυναικεία φυλακή Κορυδαλλού, αλλά αυτοί οι κύριοι υπηρετούν σήμερα στη Θήβα όπως και ο αρχιφυλακεύων Κοράκης Παναγιώτης, ο οποίος στην εδώ απομόνωση της Θήβας μου είπε πως παρ’ όλες τις 8 κενώσεις κλπ δικαιούται «βάσει του εσωτερικού κανονισμού» να με κρατήσει έξι ημέρες στην απομόνωση. Ο εσωτερικός κανονισμός δεν γράφει κάτι τέτοιο, αντίθετα λέει πως η τριήμερη κράτηση στην απομόνωση γίνεται μ’ εντολή εισαγγελέα και παρατείνεται εφόσον έχουν βρεθεί απαγορευμένες ουσίες στο σώμα του κρατούμενου και δεν μπορούν να αφαιρεθούν…

Μπάνιο δεν μπορείς να κάνεις στην απομόνωση –ειδικό χώρο κράτησης τον ονομάζουν λες και αλλάζοντας όνομα σε κάτι παύει και η φρίκη- γιατί όταν τύχει να έχει ζεστό νερό δεν είναι εκεί η δεσμοφύλακας και όταν είναι εκεί μπορεί να σε βγάλει από το κελί για να κάνεις μπάνιο, το νερό να είναι κρύο και να επιμένει πως είναι ζεστό βγάζοντάς σε τρελή.

Όταν και αν κάνεις μπάνιο σε παρατηρεί. Έτσι, μένουμε χωρίς μπάνιο για 7 μέρες και άνω. Καφέ, νερό υποχρεούσαι να παραγγείλεις μόνο από το καφενείο της φυλακής το οποίο λειτουργεί για τους δεσμοφύλακες και δουλεύουν σε αυτό κρατούμενες. Την τελευταία φορά που κρατήθηκα στην απομόνωση πλήρωσα 20 ευρώ στο καφενείο. Με αυτά τα χρήματα μπορούσα να περάσω περίπου είκοσι μέρες αγοράζοντας καφέ, ζάχαρη κλπ ενώ τα πλήρωσα μέσα σε πέντε μέρες. Αλλά εδώ η διαχείριση των χρημάτων μας εξαρτάται από τις ορέξεις της υπηρεσίας του Κ.Κ.Γ.Ε.Θ.

Όταν λοιπόν, αποφασίσουν οι ασύδοτοι βασανιστές μας να μας βγάλουν από την απομόνωση πρέπει να περάσουμε το ίδιο μαρτύριο της σωματικής έρευνας και της κολπικής εισβολής. Αυτό το ίδιο μαρτύριοι της έρευνας μπορεί ανά πάσα στιγμή να μου το κάνουν και στο θάλαμο, όπου μένω, όταν υπάρχει υπόνοια για ύπαρξη απαγορευμένων ουσιών. Μπαίνουν μέσα στο θάλαμο, μας ξυπνάνε, μας κάνουν σωματική και κολπική έρευνα, μας βγάζουν έξω από τον θάλαμο και ανακατεύουν όλα μας τα πράγματα πετώντας τα κάτω. Μετά χάνουμε πράγματα μας γιατί τα πετάνε ή τα παίρνουν και πρέπει να τακτοποιήσουμε ολόκληρο το θάλαμο για να μπορέσουμε να κοιμηθούμε…


Κάποτε ήμουν άνθρωπος με όνειρα, με όρεξη για μάθηση, με κερδοφόρα επιχείρηση, με όρεξη για δημιουργία.
Σήμερα, όλος αυτός ο πόνος, η κακοποίηση, ο βιασμό του σώματος και της ψυχής που έχω υποστεί με κάνουν να ονειρεύομαι πως τους σκοτώνω όλους αυτούς που πληρώνονται για να βασανίζουν αδύναμους ανθρώπους.

Σφίγγοντας τα δόντια σιγοψιθυρίζω «και για το πείσμα σας, γουρούνια, θα αντέχω» ελπίζοντας να έρθει κάποια μέρα που θα σταμτήσουν να απλώνουν τα βρώμικα, διεστραμμένα χέρια τοςυ επάνω σε αδύναμους ανθρώπους. Το ξέρω πως ο κόσμος δεν αλλάζει, ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΖΕΤΑΙ, όμως, φτάνει να μην αδιαφορούμε.

Ποτέ δεν πρόκειται να ξεπεράσω
τα όσα υπέστην και υπόκειμαι μεσα στη φυλακή.

Γκουλιώνη Κατερίνα

(R.I.P.)


Υ.Γ. Μετά τη "θυσία" της Γκουλιώνη - και την εξέγερση που εκδηλώθηκε στις φυλακές της Θήβας, το υπουργείο Δικαιοσύνης έσπευσε (πυροσβεστικά πάντα) να υποσχεθεί την κατάργηση της κολπικής εξέτασης και την αντικατάσταση της με υπερηχογράφημα. Πριν δεν μποούσε να γίνει - χρειάστηκε απλώς ένας θάνατος και η κατακραυγή..




"Επί του πιεστηρίου": Καταπέλτης η Διεθνής Αμνηστία για το θάνατο της Γκουλιώνη

Η φωτό είναι από το http://crime.about.com

Το post συνοδεύεται από ένα κομμάτι από το περίφημο "Speak No Evil" του σαξοφωνίστα Wayne Shorter. Ο ιδρυτής του εξαιρετικά σημαντικού fusion συγκροτήματος των Weather Report έπαιζε τη Δευτέρα το βράδυ στο Μέγαρο, με εξαιρετικούς συνεργάτες
της "νεότερης γενιάς", αλλά εγώ προτίμησα να τον ακούσουμε με το εξής θρυλικό σχήμα, από την bop εποχή του:
Freddie Hubbard — trumpet, Wayne Shorter — tenor saxophone, Herbie Hancock — piano, Ron Carter — bass, Elvin Jones — drums
Ως ένδειξη τιμής σε μια γυναίκα της οποίας τα δικαιώματα - αλλά ούτε και τη ζωή - σεβάστηκε η πολιτεία μας.

buzz it!

23.3.09

Ανοιξιάτικα καλλιστεία...

Δεν μου αρέσουν οι λιμουζίνες - και ειδικά κάποιες συγκεκριμένες μάρκες, οι οδηγοί των οποίων (έχω παρατηρήσει) είναι ιδιαίτερα αγενείς, αντικοινωνικοί και "νεοπλουτέ-μπαρόκ" στη συμπεριφορά τους.

Αντιθέτως, μου αρέσουν τα μικρότερα αυτοκίνητα (αν και σε μερικά δύσκολα χωράω) με "τύπο". Και ειδικά αυτά που έχουν ιστορία - ακόμα περισσότερο όταν "αναβιώνονται" με επιτυχία, σε σύγχρονες εκδόσεις. Άνοιξη λοιπόν, η καλύτερη εποχή για βόλτες και ταξίδια - ας φύγουμε για λίγο από την πολιτική και την οικονομία (είναι η καλύτερη εποχή να αγοράσει κανείς αυτοκίνητο και όχι να πουλήσει - οι προσφορές είναι όλο και πιο ελκυστικές) και ας δούμε μερικά μικρά "κουκλιά" με ιστορία...




Το "πεντακοσαράκι" της Fiat επανήλθε θριαμβευτικά, ως το "απόλυτο αυτοκίνητο πόλης", με τα άσπρα του τιμόνια κλπ. - προτεινόμενο χρώμα το ζαχαρί...




New entry: To Lancia Y, άξιος εκπρόσωπος της ιταλικής σχολής, ώσπου να εμφανιστεί το από πάνω (να κρατάμε και τις ισορροπίες)...




Το Mini, που φτιάχνεται πια από τη ΒΜW, είναι το αγαπημένο πολλών - και έχει και την καλύτερη οδική συμπεριφορά στην κατηγορία του, ειδικά στην έκδοση Cooper S.
Απολαυστικός πρωταγωνιστής του remake του "Italian Job".




Ακόμα και το new Beetle, που δεν θεωρείται και πολύ καλό αυτοκίνητο - και δεν είχε την επιτυχία του ιστορικού "σκαραβαίου", είναι πολύ γλυκό.




Ας πάω τώρα σε κάτι μεγαλύτερο (σε μηχανή και ιπποδύναμη) το προηγούμενο μοντέλο του Audi TT, που αναβίωσε το θρυλικό όνομα τoυ NSU TT - στη roadster (διθέσιο cabrio) έκδοση. Ι love κουκούλες - αλλά κατεβασμένες...




Το Golf GTI είναι το πιο δυνατό και καλά "δεμένο" hatchback, αδιαλλείπτως εδώ και 35 χρόνια - δημιουργός μιας ολόκληρης κατηγορίας!




Και τέλος, το Audi S3 είναι ο βασιλιάς στην κατηγορία των "μικρομεσαίων", με 265 άλογα, από 2.000cc - ονομάζεται και "φονέας γιγάντων"...

(Βεβαίως, οι "στυλάτες αναβιώσεις" και οι εξαιρετικές ιπποδυνάμεις/οδικές συμπεριφορές στοιχίζουν δυστυχώς ακριβά...)

Γιατί δεν "ψηφίζετε" την προτίμηση σας;




Οι φωτό είναι από τα http://www.gizmodiva.com, www.h2rdesign.com/ proyectos.htm, http://www.motorpasion.com, http://en.wikipedia.org, www.edmunds.com

Το post συνοδεύεται από ένα τραγούδι για τον "καθημερινό έρωτα" από τους Jamiroquai (o Jay Kay είναι λάτρης των Ferrari!) και το "Mini" του επίσης βρετανικού acid-jazz συγκροτήματος των Corduroy.

buzz it!

21.3.09

Φασκελο-κουκούλωστα...

Είναι προφανές οτι το μείγμα δεξιάς αναισθησίας και λαϊκο-δεξιάς (νεοκαραμανλικής) ανικανότητας είναι εκρηκτικό. Ας πάρουμε πρώτα τις εξαγγελίες των τελευταίων ημερών στα οικονομικά:


1. Στη χώρα με τη πιο σκανδαλώδη ακρίβεια στην ευρωζώνη και τους χαμηλότερους μισθούς, ανακοινώνονται μηδενικές αυξήσεις στους εργαζόμενους και συνταξιούχους (του δημοσίου, ανοίγοντας το δρόμο για τις αντίστοιχες συλλογικές συμβάσεις στον ιδιωτικό τομέα, αν υπάρξουν). Έτσι όχι μόνο “στριμώχνονται” ακόμα περισσότερο οι οικονομικά αδύναμοι (με τη δικαιολογία οτι είναι “προνομιούχοι”), αλλά περιφρονούνται και οι συμβουλές διαπρεπών οικονομολόγων να μην ακολουθηθεί πολιτική που μειώνει την αγοραστική δύναμη και την κατανάλωση. Για να “χρυσώσει το χάπι”, η κυβέρνηση εξήγγειλε εφάπαξ ενίσχυση σε μισθωτούς μέχρι τα 1.100 ευρώ – ενδεχομένως ως “προεκλογικό όπλο”, αν και η προοπτική των εκλογών απομακρύνεται πλέον σχεδόν τελείως.

2. Καλούνται να καταβάλουν “έκτακτη εισφορά” από 1.000-5.000 ευρώ τα “υψηλά εισοδήματα”, από 60.000 το χρόνο και πάνω - που στην ουσία είναι τα “νόμιμα υψηλά εισοδήματα” των κορόιδων που δηλώνουν τις αμοιβές τους (είτε από εντιμότητα είτε γιατί δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς) και σηκώνουν τα μεγαλύτερα αναλογικά φορολογικά βάρη, μαζί με την προηγούμενη κατηγορία. Οι φοροφυγάδες παραμένουν φυσικά στο απυρόβλητο, ενώ η συμμετοχή εταιρειών και τραπεζών εξαντλείται στην προκαταβολή του φόρου κατά 80% και 100% του φόρου, από 65% και 80% που ήταν, σύμφωνα με τις διευκρινίσεις των υφυπουργών Οικονομίας στα τηλεοπτικά δελτία. Έτσι, η φορολογική ανισότητα ολοκληρώνεται, με τη δικαιολογία οτι “δεν πρέπει να επιβαρυνθούν οι επιχειρήσεις” (προφανώς, αλλά όλες οι επιχειρήσεις δεν είναι το ίδιο, όπως και όλα τα φυσικά πρόσωπα δεν είναι το ίδιο, από πλευράς εισοδημάτων).

3. Την ίδια ώρα, οι εφοριακοί καταγγέλλουν οτι έξω από τη “φορολογική τσιμπίδα” παραμένουν κέρδη εκατομμυρίων ευρώ από “ανθούσες” εταιρείες, ενώ τα τελευταία πέντε χρόνια έχουν “χαριστεί” 9 δις ευρώ σε 50.000 επιχειρηματίες. Η κυβέρνηση παραλλήλως, δια της υφυπουργού Απασχόλησης (!) επικροτεί την παραβίαση των εργασιακών σχέσεων από την εταιρεία του πρώην προέδρου των βιομηχάνων Βορείου Ελλάδος (που είχε απαχθεί πριν από λίγο καιρό), παρά το γεγονός οτι η εταιρεία είχε υψηλή κερδοφορία, το προηγούμενο διάστημα.

Η δικαιολογία είναι φυσικά “η παγκόσμια κρίση” - και το χρέος της χώρας, μαζί με τον επακόλουθο επαχθή δανεισμό. Μόνο που η κρίση στην ελληνική οικονομία υπάρχει εδώ και πέντε χρόνια – και η υστέρηση των εσόδων δεν οφείλεται στην κατάρρευση της Lehman. Ούτε οι χαμηλοί μισθοί και η ακρίβεια βεβαίως.
Το όργιο της σπατάλης με τις εκατοντάδες νέες υπηρεσίες και θέσεις στο δημόσιο, αλλά και ο “ευνουχισμός” των εισπρακτικών μηχανισμών – παρέα με τη μηδενική προσπάθεια για διαρθρωτικές επεμβάσεις στις παθογένειες της ελληνικής “ανάπτυξης” - οδηγούν στην κλασική επωδό: “Μα τι θέλετε να κάνουμε; Να μη σφίξουμε το ζωνάρι;”
Το δίλημμα είναι το γνωστό τριτοκοσμικό: Ή θα πέσουμε έξω ή θα πληρώσουν τα εύκολα θύματα. Το ίδιο ακριβώς με αυτό που θέτει η κυβέρνηση με την αντιμετώπιση του προβλήματος της βίας.


“Να αποφασίσουμε επιτέλους τι αστυνομία θέλουμε” επανέλαβε ο (αντιπροσωπευτικός του ελλείμματος πολιτικής) νέος υπουργός Οικονομίας – μπαίνοντας και σε άλλα χωράφια, ως πρώην επιχειρηματίας. “Τη δημοκρατική και την επαγγελματικά αποτελεσματική” είναι η προφανής απάντηση, αλλά και εδώ – εδώ και χρόνια – με ευθύνη όχι μόνο της κυβέρνησης, αλλά και “επιφανών δημοσιογράφων”, το δίλημμα είναι το ίδιο ηλίθιο: “Θέλετε να τα σπάνε ή να τους πιάνουμε (δέρνουμε);”

Έτσι, η κρίση αντιμετωπίστηκε με τη νομοθέτηση της “επιβαρυντικής ιδιότητας της κουκούλας” και της επαναφοράς του αδικήματος της περιύβρισης αρχής. Με τόσο αστείο (και επικίνδυνο) τρόπο...

1. Ακόμη μια φορά, “βιάζεται” το νομικό οπλοστάσιο της οργανωμένης κοινωνίας μας, με τη “θεσμοθέτηση κατά περίπτωση” - και κατά “τουρλουμπούκι” θα προσέθετα. Αφού “ονομαστικοποιήσαμε τα κινητά” για να αντιμετωπίσουμε το ρεζίλι του Παλαιοκώστα (υλοποίηση by Ευριπίδης Στυλιανίδης), σε λίγο θα ονομαστικοποιήσουμε και τις ανεμόσκαλες, όπως πρότεινε σκωπτικά ο Πάσχος Μανδραβέλης στην Καθημερινή. (Παρεμπιπτόντως, η “ναυαρχίδα” του δεξιού παραταξιακού τύπου σέρνει καθημερινά τα εξ αμάξης στην κυβέρνηση, αλλά αυτοί μάλλον νομίζουν οτι βρέχει...)


2. Απεχθάνομαι κάθε βία - και ειδικά όταν αυτή “διαπράττεται” δήθεν στο όνομα μου, με καλυμμένο το πρόσωπο και με την κουτοπόνηρη επίκληση “απαλλοτριώσεων” και άλλων βολικών (αθωωτικών) θεωριών. Πιστεύω οτι όταν υπάρχει πολιτικό διακύβευμα, δηλαδή πραγματική κοινωνική διαμαρτυρία και αγώνας, τότε ο αγωνιζόμενος πρέπει να έχει το πρόσωπο καθαρό και να αποδέχεται και τις συνέπειες των πράξεων του, με την ηθική του παλιού κομμουνιστή. Το ίδιο νομίζω πιστεύουν και όσοι πραγματικά έχουν ιδεολογική τοποθέτηση (αναρχική ή άλλη) κατά των σύγχρονων μορφών εξουσίας – και αντιτίθενται σθεναρά στην τυφλή βία και στο πλιάτσικο.
Ωστόσο, για πολλούς και διάφορους λόγους (η κουκούλα είναι ενδυματολογική συνήθεια που “κάτι” δηλώνει, η κάλυψη του προσώπου είναι προστασία από τα χημικά, το κράνος είναι επίσης μια “νόμιμη” προστασία – ναι, θα “συλλαμβάνεται" και αυτό!), ρίχνεται λάδι στη φωτιά και πιστεύω οτι δεν θα έχουμε δει πιο τραγελαφικές καταστάσεις από αυτές που θα συμβούν τα επόμενα δύο χρόνια, ώσπου να κοπάσει όλη αυτή η αναταραχή που άρχισε τον περασμένο Δεκέμβρη.
Θα γίνουν απίστευτα ευτράπελα, με εκατοντάδες διαδηλωτές να “περιυβρίζουν” ομαδικά τους αστυνομικούς και διάφορες απίστευτες σκηνές απείρου κάλλους στα δικαστήρια – που θα αθωώνουν τις βλακώδεις προσαγωγές “του κασκόλ”, όπως άλλωστε έδειξε και η διεθνής εμπειρία. Οι “κουκουλοφόροι” θα ξεφτιλίζουν από δω και πέρα διαρκώς τις δυνάμεις “δήθεν άμεσης επέμβασης”, παίζοντας κρυφτούλι μαζί τους. Και αν τύχει και κάποιοι “στριμωχτούν” κάποια στιγμή, θα γίνουμε μάρτυρες μιας απίστευτης βίας, από μια αστυνομία που δρα μεταξύ “put the cot down” συμπλέγματος και παρακρατικών πρακτικών, με τη λύσσα του ανεγκέφαλου σπασίκλα που τον κοροϊδεύουν συνέχεια, γιατί “δεν μπορεί να βγάλει γκόμενα”...

3. Θα μπορούσε κανείς να δεχθεί οτι η “ποινικοποίηση” της κουκούλας ενδεχομένως θα ικανοποιούσε το αίσθημα περί δικαίου, αν ισχύσει και για τον ΜΑΤατζή, που φοράει μάσκα και ΕΧΕΙ ΑΦΑΙΡΕΣΕΙ ΤΑ ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΑ ΤΟΥ. Αυτός είναι πολύ πιο επικίνδυνος “κουκουλοφόρος" και παραβιάζει, με ιδιαίτερα προσβλητικό για τη δημοκρατία τρόπο, τα δικαιώματα του πολίτη – διότι εκπροσωπεί τον πολίτη. Φυσικά, η αναιτιολόγητη βία της αστυνομίας δεν θα εκλείψει με αυτά τα μέτρα, αντίθετα θα ενισχυθεί με τις “στημένες” μαρτυρίες, για δήθεν “περιύβριση”, κατά πώς βολεύει...


4. Το χειρότερο είναι οτι μεθοδεύονται και άλλες παραβιάσεις βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων, με το “πονηρό” άνοιγμα της συζήτησης για τις κάμερες. Παρά τις σαφείς προειδοποιήσεις της Αρχής Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων, που συστηματικά παρέκαμπτε και υποβάθμιζε η κυβέρνηση με τη βοήθεια του Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου Σανιδά (και οδήγησαν στην παραίτηση της προηγούμενης ηγεσίας της), ολοένα και περισσότερο επιχειρείται η χρήση τους έξω από το νόμιμο σκοπό τους, που είναι η παρακολούθηση της κυκλοφορίας ΜΟΝΟ. Το επιχείρημα είναι κι εδώ τριτοκοσμικό “διότι έτσι έπιασαν τους τρομοκράτες στο Λονδίνο”.
Ταυτοχρόνως, επιχειρείται να ανοίξει και το ζήτημα της κατάργησης του ασύλου – ένα μεγάλο θέμα καταστρατήγησης και εκμετάλλευσης “προστατευτικής για τα δικαιώματα” διάταξης, που βεβαίως δεν χρειάζεται περαιτέρω “νομική ρύθμιση” - επαρκεί η ισχύουσα, φτάνει να εφαρμόζεται όπως θα έπρεπε σε περιπτώσεις αδικημάτων. Επιπροσθέτως, μια κίνηση προς αυτή την κατεύθυνση θα προϋπέθετε μια δικαιοσύνη πραγματικά ανεξάρτητη και κυρίως μια αξιόπιστη αστυνομία – που όμως έχει πιαστεί στα πράσα τρεις φορές από τους ελεγκτές της παραπάνω Αρχής, γιατί παρανομούσε ασύστολα!

Ουδόλως βέβαια ενισχύεται έτσι η αποτελεσματικότητα της αστυνομίας να εντοπίσει και να “εξουδετερώσει” με έξυπνους και δημοκρατικά αποδεκτούς τρόπους αυτούς που τρομοκρατούν τον πολίτη ή τον καταστηματάρχη, παρερμηνεύοντας ή καπηλευόμενοι την αντίδραση και την οργή του κόσμου για το φόνο του Αλέξη Γρηγορόπουλου, την ανεπάρκεια των κυβερνώντων, την ατιμωρησία και τα σκάνδαλα, την κοινωνική και οικονομική κρίση.



Δεν συνέδεσα τυχαία τα δύο θέματα – την οικονομική κρίση και τη “νομοθετική” αντιμετώπιση της κοινωνικής βίας. Εντάσσονται και τα δύο στο κεφάλαιο “σπασμωδικές ενέργειες μιας παραπαίουσας κυβέρνησης”, που κινείται μονίμως στη λάθος “διελκυστίνδα”.

Οι δύο συνιστώσες αυτής της διελκυστίνδας όμως, είναι ιδιαίτερα “ζωντανές” στην ελληνική κοινωνία:

Από τη μια ένα κομμάτι, συντηρητικό ή “φιλελεύθερο” υπερασπίζεται τα δικαιώματα του επιχειρείν, της ελεύθερης αγοράς και της “prosperity” (sic) του Έλληνα. Διαμαρτύρεται εντόνως (και δικαίως) όταν εμποδίζεται από το κράτος – αλλά ξεχνάει οτι αν δεν συνεισφέρει και αυτός, η “μερσεντέ” δεν θα έχει καλό δρόμο για να “τσουλήσει επάνω”. Επιχειρηματολογεί αφελώς οτι μονίμως κάποιοι υπερασπίζονται “τα δικαιώματα των κουκουλοφόρων” ή οτι "δεν κινδυνεύουν τα δικαιώματα του νομοταγούς" - αρνούμενο να αντιληφθεί οτι τα δικαιώματα δεν αφορούν την υπεράσπιση κανενός παραβάτη του νόμου ειδικώς, αφορούν τους πάντες. Δεν καταλαβαίνει γιατί είναι επικίνδυνο να γίνουμε μια κοινωνία “big brother” με κάμερες να μας παρακολουθούν, ούτε γιατί και η “προαιρετική” αναγραφή μιας φιλοσοφικής πεποίθησης στην ταυτότητα παραβιάζει δικαιώματα – στην ουσία δεν ξέρει τι είναι ανθρώπινο δικαίωμα. Υπερασπίζεται με πάθος ένα οικονομικό μοντέλο που καταρρέει, ακόμα και όταν πρόκειται για τα προκλητικά μπόνους των “επιδοτούμενων” golden boys - διότι "έτσι γίνεται στην αγορά". Αρνείται να καταλάβει οτι χωρίς “κοινωνική ειρήνη”, που προκύπτει από την ελαχιστοποίηση των οικονομικών και άλλων ανισοτήτων, όλοι είναι πιο δυστυχείς – ενώ “πριονίζονται” έτσι και οι ίδιες του οι επιδιώξεις.

Από την άλλη, ένα άλλο κομμάτι της κοινωνίας θέλει όλο και περισσότερο κράτος, που θα εξασφαλίζει τους πάντες, με όσο το δυνατόν πιο “παρασιτική” και ξεκούραστη προσπάθεια. Αρνείται να συλλάβει τα μηνύματα των καιρών, να συνεργαστεί προς μια ουσιαστικά προοδευτική κατεύθυνση – δέχεται ακόμα και να κυβερνάται από τους “λαϊκούς εκπροσώπους” της προηγούμενης κατηγορίας, φτάνει να υπάρχει “κοινωνική ένταση και διεκδίκηση”. Σε ακραίες εκδοχές, ζητά μια “ριζοσπαστική βία”, για να αποδοθεί κοινωνική δικαιοσύνη, ξεχνώντας οτι αυτή παραβιάζει κατάφωρα τα δικαιώματα των άλλων – ή ασκεί έναν ιδιότυπο “ιδεολογικό τραμπουκισμό”. Φυσικά έτσι ενισχύει την καταστολή και την περαιτέρω παραβίαση των δικαιωμάτων. Αρνείται τους θεσμούς, την αξιολόγηση, τον εκσυγχρονισμό και την ουσιαστική ανάπτυξη (κλασική ατάκα “γιατί αυτός να παίρνει περισσότερα από μένα” - ενδεχομένως γιατί έχει περισσότερα προσόντα;) Αρνείται επί της ουσίας την ελευθερία της άποψης και του λόγου, με τρόπο που θυμίζει το απέναντι άκρο...

Στην ουσία και οι δύο “συνιστώσες” είναι βαθύτατα αντιδημοκρατικές - και καθόλου προοδευτικές φυσικά. Γιατί ξεχνούν οτι δημοκρατία δεν είναι ο θρίαμβος της πλειοψηφίας – αλλά ο απόλυτος σεβασμός της μειοψηφίας και των δικαιωμάτων. Οτι όσο νόμος δεν είναι το “δίκιο του εργάτη” ή του καταφρονεμένου, άλλο τόσο δεν είναι το “δίκιο του ισχυρού”. Κι ότι η “νομιμότητα” σε μια κοινωνία πρέπει να συμβαδίζει με ορισμένες κοινές “ηθικές επιταγές” και απαράβατα ανθρώπινα δικαιώματα. Τα οποία με ευκολία παραβιάζουν (ή επικαλούνται επιλεκτικά) όταν πρόκειται για την προάσπιση των δικών τους θέσεων...





"Επί του πιεστηρίου": Απογοητευτική είναι η εικόνα από τα ερωτήματα και τα αποτελέσματα δύο δημοσκοπήσεων για το ζήτημα της κουκούλας...

Φωτό: www.atthecloseofeveryday.com/ shop.php, www.freefoto.com, www.onlineinvestingai.com - τη (συγκλονιστική) βραβευμένη φωτό του Γιάννη Κολεσίδη από τις διαδηλώσεις του Δεκεμβρίου δανείστηκα από την Roadartist.

To post συνοδεύεται από το εύγλωττο (και αριστουργηματικό) "Sketches In The Dark" του πρωτοπόρου βρετανικού acid-jazz συγκροτήματος των Incognito. Επειδή όμως 21 Μαρτίου είναι η εαρινή ισημερία και η πρώτη μέρα της άνοιξης (κι όχι η 1η Μαρτίου), ακούμε και την κορυφαία φωνή της soul Aretha Franklin, σε μία από τις καλύτερες εκτελέσεις του "Walk On By" του Burt Bacharach.

buzz it!

19.3.09

“Είμαι τρομοκρατημένος”...

Αυτή είναι η πιο συνοπτική απάντηση του Paul Krugman, στην ερώτηση πώς περιμένει να εξελιχθεί η παγκόσμια οικονομική κρίση. Εξαιρετικά απλός, λιτός και κατανοητός (και στο μη οικονομολόγο) στα περισσότερα σημεία της ομιλίας του, ο Κrugman επέστησε την προσοχή των ηγετών – ειδικά της Ευρώπης για το άμεσο μέλλον. Λίγα περισσότερα σημεία από την ομιλία του νομπελίστα οικονομολόγου, που προέβλεψε την κρίση, όπως την παρακολούθησα, Τετάρτη απόγευμα στο Intercontinental:


**Δεν πρέπει να αναλύσουμε την κρίση “ηθικά” - να δούμε τι κάναμε λάθος και να επιχειρήσουμε να κάνουμε το αντίθετο.

** Σε άλλη περίπτωση, θα λέγαμε να ρίξουμε τα επιτόκια, για να ανεβάσουμε την κατανάλωση. Αυτή η συνταγή δεν δουλεύει πια – όπως και πολλοί άλλοι “κανόνες”.

** Χρειάζεται τόλμη από τα κράτη. Είναι λάθος το “σφίξτε τη ζώνη”.

** Τρεις είναι οι τρόποι αντίδρασης:

--Να δανείζουν οι τράπεζες (και η κεντρική τράπεζα να επενδύει – η FED το κάνει, η ΕΚΤ όχι).
--Να μεταρρυθμιστεί το τραπεζικό σύστημα – βοηθάει, αλλά δεν θα λύσει από μόνο του το πρόβλημα της ύφεσης.
--Να αυξηθούν οι δημόσιες δαπάνες – αλλά αυξάνεται έτσι και το δημόσιο χρέος.


** Τα καλά νέα:

-- Δεν πειράζει να δανειστούν λίγο παραπάνω τα κράτη
-- Δεν χρειάζεται να ανησυχούμε για τον αποπληθωρισμό


** Οι χώρες με πάνω από 100% χρέος έχουν πρόβλημα. Χώρες όπως η Ιταλία και η Ελλάδα δεν μπορούν να κάνουν πολλά για ν' αντιδράσουν.

** Χωρίς συντονισμό μεταξύ των οικονομιών τα όποια μέτρα είναι “a waste of time”...

** Οι ΗΠΑ κάνουν λιγότερα απ' ότι πρέπει για την ύφεση, η Ευρώπη ακόμα λιγότερα.
Ευτυχώς στη γηραιά ήπειρο υπάρχουν τα κράτη πρόνοιας, που εκτός οτι απαλύνουν τον πόνο, βοηθούν και στη διατήρηση της κατανάλωσης σ' ένα επίπεδο.


** Είμαι τρομοκρατημένος από την ανικανότητα των ηγετών και των κυβερνήσεων να δουν το πρόβλημα. Η μόνη ελπίδα είναι ν' αντιληφθούν εγκαίρως το μέγεθος του προβλήματος.

** Η πρόβλεψη μου (που μάλλον θα βγει λάθος) είναι οτι η απασχόληση θα επανέλθει σε φυσιολογικά επίπεδα, σε 5 χρόνια. Για να αποφύγω την απάντηση, όταν με ρωτούν πότε θα βγούμε από την κρίση, απαντώ: “Κάπου στη μέση της δεύτερης κυβέρνησης Palin”...

** H Ευρώπη έχει σοβαρά προβλήματα:

-- Πρόβλημα εσωτερικού συντονισμού – δεν έχει μία κεντρική κυβέρνηση, όπως οι ΗΠΑ (η κίνηση της ΕΚΤ να αυξάνει πέρσι τα επιτόκια χαρακτηρίζεται ως τραγικό λάθος).
-- Πρόβλημα εσωτερικών προσαρμογών, τις οποίες εμποδίζει το ευρώ. Αν η κάθε χώρα είχε το νόμισμα της, ίσως αντιμετωπίζονταν καλύτερα οι εσωτερικές ανισότητες.


** Η διαφορά της ύφεσης της δεκαετίας του '30 με σήμερα είναι οτι τώρα ελπίζω οτι οι ηγεσίες δεν θα έχουν τόσο ισχυρογνωμοσύνη.

** Δεν υπάρχει μεγαλύτερο λάθος από το Σύμφωνο Σταθερότητας στην Ε.Ε. Μην το τηρείτε τουλάχιστον για τα επόμενα χρόνια!

** Μπορούμε ταυτόχρονα να επιτύχουμε τη σωτηρία του πλανήτη και της παγκόσμιας οικονομίας. Να συνεχίσετε τις επενδύσεις στην παιδεία, στην υγεία και υιοθετώντας νέα περιβαλλοντικά standards, να ενισχύσετε την ανάπτυξη.


Τον Paul Krugman προλόγισε ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, επισημαίνοντας οτι το πρόβλημα είναι βαθύτατα πολιτικό και οτι οδηγηθήκαμε στη σημερινή κατάσταση από την απληστία και την κερδοσκοπία του συστήματος. Παρατήρησε οτι ο Krugman – ήδη από το 2006 – είχε προειδοποιήσει με τα άρθρα του για τις συνέπειες της πολιτικής Μπους, που:

1. Καθήλωσε τους μισθούς
2. Ανέστειλε τις συλλογικές διαπραγματεύσεις
3. Έβαλε φραγμούς στη διαφάνεια
4. Έκανε τη μεγαλύτερη αναδιανομή εισοδήματος στη χώρα, με το φορολογικό σύστημα.

Ο Γιώργος Παπανδρέου σημείωσε οτι “δεν βρισκόμαστε απλά σε μια εποχή αλλαγών, αλλά σε μια αλλαγή εποχής”


Υ.Γ. Μετά από όλα αυτά, μήπως πρέπει η Ευρώπη να επισπεύσει την πολιτική της ενοποίηση – και να κινηθεί προς μια κατεύθυνση πιο κοινωνική και προοδευτική;




Οι φωτό είναι από τα http://www.naftemporiki.gr και http://www.wikipedia.org

To post συνοδεύεται από μια από τις ιστορικές επιτυχίες του μεγάλου Peter Gabriel από το 3ο από τα 4 άλμπουμ με το όνομα του, όταν ακολούθησε σόλο καριέρα, φεύγοντας από τους Genesis.

buzz it!

17.3.09

Αμοιβές "bluetooth boys"...

Δεν ήμουν ποτέ εναντίον των υψηλών αμοιβών σε κομβικές θέσεις του δημοσίου - για λόγους αξιοκρατίας και κινήτρου προς αξιόλογα στελέχη της αγοράς.

Έχω όμως δύο ενστάσεις:

1. Φοβάμαι οτι δεν μιλάμε πια για "αξιόλογα στελέχη", αλλά για "θέσεις-λάφυρο"... Για μάνατζερς που απλά είναι κατώτεροι των περιστάσεων...
(Αλλιώς πώς να εξηγήσω οτι ο μάνατζερ της προβληματικής - εδώ και 5 χρόνια - ΔΕΗ ζητούσε απελπισμένα μεγάλες αυξήσεις στα τιμολόγια, δεν τις πήρε και τις προάλλες δήλωσε οτι "οι τιμές του ρεύματος είναι στο σωστό ύψος";)

2. Τώρα που οι τράπεζες θα ενισχυθούν με το πακέτο των 28 δις, τα μπόνους θα πρέπει να ζητηθούν πίσω. Γιατί, αν δεν κάνω λάθος, το μπόνους είναι η επιβράβευση για την καλή πορεία της τράπεζας - αλλιώς μιλάμε για "μονά-ζυγά δικά μας"...



Ιδού ένας πίνακας αμοιβών που κυκλοφορεί από mail σε mail - από αξιόπιστη όμως πηγή, όπως μαθαίνω...



ΜΙΣΘΟΙ

ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ

Τ. ΑΡΑΠΟΓΛΟΥ
ΠΡΟΕΔΡΟΣ & Δ/ΝΩΝ ΣΥΜΒΟΥΛΟΣ
607.835 ευρώ ετησίως ή

50.562 ευρώ μηνιαίως ή

2.350 τη μέρα ή

293 ευρώ την ώρα, δηλαδή.

100.000 δρχ ΤΗΝ ΩΡΑ!!!! (τακτικές
αποδοχές και bonus - ΔΕΝ συμπεριλαμβάνονται πρόσθετες αμοιβές καθώς
και η προνομιακή απόκτηση μετοχών της Εθνικής αξίας εκατομμυρίων ευρώ)


Ακολουθεί ενδεικτικός πίνακας των 5 πιο
ευνοημένων από τα 70 μεγαλοστελέχη της ΕΤΕ που
έλαβαν συνολικό bonus 13.851.217,9 ευρώ υπό
μορφή υπεραξιών μετοχών (προνομιακή απόκτηση μετοχών):



ΣΤΕΛΕΧΟΣ
ΑΡΙΘΜΟΣ ΜΕΤΟΧΩΝ
ΠΡΟΝΟΜΙΑΚΗ ΤΙΜΗ
ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΤΡΕΧΟΥΣΑ ΑΞΙΑ (τιμή κλεισίματος 17/1/07)
ΥΠΕΡΑΞΙΑ

σε ευρώ

Α. Θωμόπουλος
52775
1.247.645
2.242.937
995.292

Α. Γεωργίτσης
49000
1.157.800
2.082.500
924.700

Α. Τουρκόλιας
37935
894.453
1612237
717.784

Δ. Λεφάκης
37800
892.440
1606500
714.060

Τ. Αράπογλου
30000
714.000
1275000
561.000


ΕΘΝΙΚΗ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΗ

Δ. ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟΣ
ΔΙΕΥΘΥΝΩΝ ΣΥΜΒΟΥΛΟΣ
300.000 ευρώ ετησίως ή
25.000 ευρώ το μήνα ή
1.157 ευρώ τη μέρα ή
145 ευρώ την ώρα δηλαδή .
50.000 δρχ ΤΗΝ ΩΡΑ!

Σ. ΛΕΥΤΕΡΙΩΤΗΣ
ΓΕΝΙΚΟΣ ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ
210.000 ευρώ ετησίως ή
17.500 ευρώ το μήνα ή
810 ευρώ τη μέρα ή
101 ευρώ την ώρα, δηλαδή .
34.500 δρχ ΤΗΝ ΩΡΑ!

Τ. ΠΑΓΩΝΗΣ
ΓΕΝΙΚΟΣ ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ
210.000 ευρώ ετησίως ή
17.500 ευρώ το μήνα ή
810 ευρώ τη μέρα ή
101 ευρώ την ώρα, δηλαδή .
34.500 δρχ ΤΗΝ ΩΡΑ!

Α. ΑΝΔΡΕΟΠΟΥΛΟΣ
ΑΝΑΠΛ. ΓΕΝΙΚΟΣ ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ
180.000 ευρώ ετησίως ή
15.000 ευρώ το μήνα ή
695 ευρώ τη μέρα ή
87 ευρώ την ώρα, δηλαδή .
30.000 δρχ περίπου την ΩΡΑ!

Ι. ΒΑΣΙΛΑΚΟΣ
ΑΝΑΠΛ. ΓΕΝΙΚΟΣ ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ
180.000 ευρώ ετησίως ή
15.000 ευρώ το μήνα ή
695 ευρώ τη μέρα ή
87 ευρώ την ώρα, δηλαδή .
30.000 δρχ περίπου την ΩΡΑ!


ΣΥΝΟΛΟ:
1.080.000 ΕΥΡΩ

ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΠΕΤΡΕΛΑΙΑ

κ. Ι. ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ

ΔΙΕΥΘΥΝΩΝ ΣΥΜΒΟΥΛΟΣ
270.000 ευρώ ετήσιος μισθός ή

22.500 ευρώ το μήνα ή

1.042 ευρώ τη μέρα ή

130 ευρώ την ώρα, δηλαδή.

44.383 δρχ ΤΗΝ ΩΡΑ!

(χωρίς να περιλαμβάνονται επιπλέον
αποδοχές αποζημιώσεις, συμμετοχές σε ΔΣ, bonus, κ.α.)

κ. Ε. ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ

ΠΡΟΕΔΡΟΣ
200.000 ευρώ ετήσιος μισθός ή
17.000 ευρώ το μήνα ή
772 ευρώ τη μέρα ή
97 ευρώ την ώρα, δηλαδή .
33.000 δρχ ΤΗΝ ΩΡΑ!
(χωρίς να περιλαμβάνονται επιπλέον
αποδοχές αποζημιώσεις, συμμετοχές σε ΔΣ, bonus, κ.α.)


ΟΠΑΠ ΑΕ

κ. Χ.ΧΑΤΖΗΕΜΜΑΝΟΥΗΛ

ΠΡΟΕΔΡΟΣ & ΔΙΕΥΘΥΝΩΝ ΣΥΜΒΟΥΛΟΣ
Περίπου 500.000 ευρώ ετησίως, δηλαδή,
41.666 ευρώ μηνιαίως,
1.923 ευρώ ημερησίως και
240,30 ευρώ την ώρα, δηλαδή.
82.000 δρχ ΤΗΝ ΩΡΑ!


κα. Β. ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΥ
182.000 ? + bonus έως 165.000 ?

κ. Σ. ΑΛΙΦΙΕΡΑΚΗΣ
182.000 ? + bonus έως 165.000 ?

κ. Γ. ΤΖΙΑΜΠΙΡΗΣ

(QUALITY BUSINESS SOLUTIONS)
425.000 ευρώ

κ. Δ. ΠΑΝΑΓΕΑΣ
120.000 ?+ ασφαλ. εισφορές

κ. Ν. ΤΟΜΑΡΑΣ

ΝΟΜΙΚΟΣ ΣΥΜΒΟΥΛΟΣ που αποχώρησε .
οικειοθελώς και έλαβε:
Εφάπαξ 1.500.000 ευρώ


ΔΕΗ

Τ. ΑΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΣ

ΠΡΟΕΔΡΟΣ & Δ/ΝΩΝ ΣΥΜΒΟΥΛΟΣ
300.000 ευρώ ετησίως ή 25.000 ευρώ το μήνα ή
1.157 ευρώ τη μέρα ή
145 ευρώ την ώρα δηλαδή .
50.000 δρχ ΤΗΝ ΩΡΑ!



Y.Γ. Επιμένουν στα μπόνους τους τα golden boys της AIG, παρά την κρατική ενίσχυση - αντίδραση Ομπάμα.

"Επί του πιεστηρίου": Το "νοσηρό" πλαίσιο και οι δικαιολογίες του προέδρου της ΑΙG, οτι "έπρεπε να τα δώσει"...



Η φωτό είναι από το http://media.rd.com/

Το post συνοδεύεται από το "Blue Alert"
των Leonard Cohen/Anjani Thomas, με την εξαιρετική Madeleine Peyroux...

buzz it!

16.3.09

Το κάρμα της ζωής μας...

Δύο posts και μια κριτική, αμέσως μετά τη θέαση του “Slumdog Millionaire με έβαλαν σε σκέψεις.

Ο Νίκος Ξυδάκης βρίσκει (εύστοχα) ποιότητες ενός καταιγιστικού “ντοκιμαντέρ της παγκοσμιοποίησης” - με την αγχωτική και οξυδερκή κάμερα του σκηνοθέτη του “Trainspotting”, θα προσέθετα. Ο Δημήτρης Δανίκας πάλι, προσεγγίζοντας την ταινία με μαρξιστική-κοινωνιολογική αντίληψη, της καταλογίζει οτι η επιτυχία του πρωταγωνιστή με την “γκαντική” στάση περνάει υποσυνείδητα προς το τρίτο κόσμο το μήνυμα της υποταγής. Διαφωνώ, αλλά συμφωνώ οτι η ταινία ρέπει προς ένα (γλυκερό φυσικά) “Bollywood/Hollywood”, γαρνίροντας το love story με (τύπου bhangra;) χορευτικά. Και πάντως δεν μου "γέμισε" το μάτι για 8 όσκαρ, μεταξύ των οποίων και το "καλύτερης ταινίας"...


Ωστόσο, η προβληματική του old boy πήγε το πράγμα πάρα πέρα – στη θεμελιώδη ίσως διαφορά αντίληψης μεταξύ δυτικού και ανατολικού (ασιατικού και ειδικότερα ινδικού) πολιτισμού: Πώς τα πέτυχε όλα αυτά ο “καταραμένος” ορφανός μπόμπιρας της παραγκούπολης; Με την τύχη και τις συγκυρίες (παρέα με τις αποφάσεις και την επιμονή) ή με κάτι που λέγεται “μοίρα”;

Η ταινία υιοθετεί φυσικά το δεύτερο - “ήταν γραμμένο” λέει στο τέλος. Το “κάρμα” θα έλεγε σχεδόν οποιοσδήποτε συμπατριώτης του. Αυτή η περίεργη έννοια, που δεν ξέρω πόσο διαφέρει από τη δική μας έννοια “τύχη”. Γιατί κι εμείς στη γλώσσα μας, όταν λέμε “το παιδί έχει τύχη”, δεν ξέρουμε αν εννοούμε οτι τον ευνοούν “random” συμπτώσεις ή οτι “έχει το καλότυχο (benevolent;) αστέρι”.


(Παρένθεση: Έχω παίξει σ' αυτό το παιχνίδι - για φιλανθρωπικό σκοπό - όταν το παρουσίαζε στην Ελλάδα ο Σπύρος Παπαδόπουλος. Λάτρευα πάντα τα παιχνίδια γνώσεων - και ειδικά τα multiple choice. Έχω να σας πω οτι είναι απίστευτα πιο δύσκολο, από το να απαντάς από τον καναπέ σου, όταν έχεις τα φώτα στα μούτρα σου - ακόμα κι αν έχεις συνηθίσει την κάμερα. Τελικά κερδίσαμε ένα καλό ποσό - 10 ή 20 χιλιάδες ευρώ; - και ξέραμε και την επόμενη απάντηση, αλλά δεν τολμήσαμε...)

Ως άνθρωπος στενά συνδεδεμένος με την κουλτούρα του “ορθού λογισμού” θα πω οτι δεν δέχομαι τη μη σοβαρή συμμετοχή της “ελεύθερης βούλησης” μας (χαρακτήρας, αποφάσεις, επιλογές) στη διαμόρφωση της ζωής μας – άλλωστε ούτε μία “έξυπνη” θρησκεία δεν έχει τολμήσει να την αποκλείσει από το σκεπτικό της. Από την άλλη όμως, δεν θα “σβήσω” κανένα μηχανισμό της φύσης, τον οποίον αδυνατούμε να κατανοήσουμε ακόμα...

Πολλά πράγματα, ειδικά στην αρχή της ζωής μας δεν είναι επιλογή μας – όπως και η ζωή του μικρού Τζαμάλ στην παραγκούπολη της Μουμπάι (Βομβάης). Το αν γλύτωσε σε ηλικία 5 χρόνων από τη βία και το θάνατο μάλλον ήταν μια ακόμα ελάχιστη κίνηση σε μια σκακιέρα που ίσως είναι η σύνθεση των ενεργειών όλων μας – και αν υπάρχει, δεν μπορούμε να “εντοπίσουμε”...


Δεν μπορώ να ξεχάσω τις περιπτώσεις "όποιου του μέλλει να πνιγεί ποτέ του δεν πεθαίνει": Σώζεται κάποιος από χαλάσματα της Ρικομέξ και πνίγεται στο ναυάγιο του Σαμίνα...

Γιατί, ποιος μπορεί να μου εξηγήσει ποιόν συναντάμε στη ζωή μας και γιατί; Και για να το κάνω πιο συγκεκριμένο – ποιος “αποφασίζει”, ανάμεσα στα εκατομμύρια ψυχές γύρω μας, αν θα γνωρίσουμε (καταλυτικά πολλές φορές) τον Α ή τον Β; Εκτός αν κάποιος παίζει - πάνω απ' το κεφάλι μας - εντελώς τυχαία, ζάρια...




Οι φωτό είναι από τα www.wowsudbury.com, http://toddhosfelt.files.wordpress.com, http://blog.muradqureshi.com

Το post συνοδεύεται από έναν Πακιστανό και όχι Ινδό καλλιτέχνη - τον περίφημο Nusrat Fateh Ali Khan, σ' ένα δυτικότροπο remix, όπως είναι και η ταινία. Το Πακιστάν (που βρίσκεται σε σχεδόν "εμπόλεμη" κατάσταση με την Ινδία), είναι όπως και το Μπαγκλαντές, το κράτος που δημιούργησαν οι Μουσουλμάνοι Ινδοί.

buzz it!

14.3.09

Η ώρα της όξυνσης

Με τρεις παρατηρήσεις κλείνει αυτή η εργάσιμη εβδομάδα – ενδεχομένως δεν συνδέονται απολύτως, αλλά δεν είναι και άσχετες.

** Η έξαρση της βίας – είτε του κοινού ποινικού δικαίου, είτε της τρομοκρατίας, είτε της ανεξέλεγκτης “μπαχαλικής” (προβοκατόρικης ή μη – αδύνατο να γνωρίζουμε σε αυτή τη φάση) δείχνει οτι έχουμε πολύ δρόμο ακόμη, οτι θα “πάει μακριά η βαλίτσα”. Τα προηγούμενα σημειώματα ήταν, νομίζω, προφητικά – δεν χρειαζόταν και καμία σοφία. Αν οι επιθέσεις που δεν έχουν θύματα είναι παρηγορητικές ως προς αυτό, δεν μπορεί κανείς να μειώσει τη σοβαρότητα που έχει για τη ζωή των ανθρώπων η "κατατρομοκράτηση" τους και κατάλυση του αισθήματος της "ειρήνης".

Κι επειδή η σύγκρουση θα κρατήσει κανα-δυο χρονάκια, όσο και η οικονομική κρίση πιθανότατα, αν δεν κάνουμε κάτι προς τη “σωστή” και οργανωμένη κατεύθυνση – και όχι προς την κατεύθυνση της “λευκής απεργίας”, της “δε βαριέσαι, εγώ να φυλαχτώ λούφας” ή της “τσαμπουκαλίδικης σκλήρυνσης” της αστυνομίας – θα θρηνήσουμε πολλά θύματα. Βασικό νομίζω είναι να είμαστε τόσο αντίθετοι προς κάθε μορφής βία, όσο είμαστε αντίθετοι σε κάθε μορφής αδικία. Να πειστούμε οτι καμία αδικία ή βία δεν αντιμετωπίζεται με βία (εκτός αν πρόκειται για νόμιμη άμυνα, ολοκληρωτικό καθεστώς ή εισβολή στη χώρα) κι οτι – ακόμα κι αν μας φαίνεται “δικαιολογημένη” - ποτέ καμία βία δεν είναι.


** Μεγάλη χαρά και εισροή πελατείας στην ακροδεξιά προκαλεί η έκρυθμη κατάσταση. Διότι εκτός από την ενίσχυση της κρατικής καταστολής, η βία ενισχύει και τα “συντηρητικά αντανακλαστικά” της κοινωνίας. Ο Γιώργος Καρατζαφέρης, που παριστάνει με λαϊκίστικη μαεστρία οτι δεν είναι “ακροδεξιός” (ενώ παλιότερα είχε ο ίδιος αυτοπροσδιοριστεί έτσι μέσα στη Βουλή), παίζει παιχνίδια με τη “στήριξη” στον Καραμανλή και στην ουσία αποκαλύπτει οτι οι διαχωριστικές γραμμές μεταξύ κεντροδεξιάς και κεντροαριστεράς υπάρχουν – παρά την επιμονή των δύο κομμάτων της αριστεράς. Ο σκυλοκαυγάς με τον Γεράσιμο Γιακουμάτο (ο ένας χαρακτηρίζει τον άλλο “καρικατούρα”) δείχνει πολύ απλά οτι ο “καυγάς για το πάπλωμα” είναι η “ακροδεξιά που φωλιάζει” μέσα στην ελληνική δεξιά παράταξη – αγνώστου ποσοστού. Μάλιστα το κλίμα είναι τόσο ευνοϊκό για τον πρόεδρο του ΛΑΟΣ, που βγήκε στο δελτίο του Mega της Παρασκευής, εξαιρετικά “πράος” και μετριοπαθής – δεν χρειάζεται καν να “τσιγκλίσει” τους υπερσυντηρητικούς νοικοκυραίους, θα του έρθουν από μόνοι τους. Προφανώς όλοι αυτοί οι λάθος χειρισμοί της κυβέρνησης επιβαρύνουν τη ΝΔ με την ενδεχόμενη ολοκληρωτική απώλεια του “μεσαίου χώρου” - που με τόσο κόπο “απόκρυψης του πραγματικού προσώπου” της, κατάφερε να συσπειρώσει.


** Στην απέναντι πτέρυγα της Βουλής, ο Συνασπισμός “σφάζεται”, προς μεγάλη ικανοποίηση των εχθρών του. Αντί να ληφθούν τα μηνύματα από τα μέχρι τώρα τραγικά λάθη της ηγεσίας Αλαβάνου-Τσίπρα, που είχαν μια τρομερή δυναμική ανόδου στα χέρια τους και την “σπατάλησαν” - η κατάσταση οξύνεται ακόμα περισσότερο. Αντί να μελετηθεί γιατί ο Συνασπισμός χρεώθηκε την “ηθική υπόθαλψη” ή έστω τη “διακριτική ανοχή” των “μπαχαλάκηδων” και του πλιάτσικου του Δεκεμβρίου, φαίνεται πως η σύγκρουση αφήνει αγεφύρωτα χάσματα.

Ο Συνασπισμός αδυνατεί να απαντήσει σε πολλούς οπαδούς του (ιδίως παλαιότερους) που αναρωτιούνται “φύγαμε από το ΚΚΕ για να συναντήσουμε τους μπαχαλάκηδες;” ή που δεν καταλαβαίνουν “γιατί έπρεπε να εκλεγεί ο Τσίπρας, σε μια δυαρχία με τον Αλαβάνο” - κυρίως όμως δεν μπορεί, όπως φαίνεται πια, να “ενσωματώσει” την ανανεωτική πτέρυγα, που κουβαλάει μια πιο “μετριοπαθή” κληρονομιά και που είναι δεκτική στη συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ – προς μια εν τέλει “κυβερνώσα αριστερά”, η οποία - όσο κι αν το υποστήριξε προ μηνών υπερφίαλα ο πολλά υποσχόμενος αρχικά Αλέξης Τσίπρας – δεν είναι ορατή χωρίς μεγάλο κόμμα, ούτε στα πιο τρελλά όνειρα. Με τούτα και με κείνα, ο νεός "υπό δοκιμήν" αρχηγός του Συνασπισμού φαντάζει "λίγος" και "παιδί του κομματικού σωλήνα", σε πολλούς εντός και εκτός του κόμματος του.


Οι υποστηρικτές της πλειοψηφίας στην ουσία δηλώνουν οτι εκφράζουν μια αριστερά “που δεν είναι ακίνδυνη”, όπως στο παρελθόν – οτι θέλουν να παραμείνουν από την “εδώ πλευρά του χαρακώματος”. Ο Λεωνίδας Κύρκος όμως (τον οποίο ο Αλέκος Αλαβάνος ξαναχαρακτήρισε “σοφό” - μπορεί να κάνει κι αλλιώς;) κατηγόρησε το πλειοψηφικό “Αριστερό Ρεύμα” οτι διαστρέφει τον προσανατολισμό του Συνασπισμού κι οτι έχει “αριστερίστικη” λογική – ενώ κατά άλλους η κληρονομιά του Περισσού βαραίνει όλο και περισσότερο το κόμμα.

Κλειδί για τη σύγκρουση ήταν η απόφαση της πλειοψηφίας (που ελέγχεται από το Αριστερό Ρεύμα) να δώσει τη δεύτερη θέση του ευρωψηφοδελτίου στις άλλες συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ, επιφυλάσσοντας έτσι την τρίτη (επισφαλή) θέση για τον Δημήτρη Παπαδημούλη, που θα έβγαινε δεύτερος στο εσωκομματικό δημοψήφισμα του ΣΥΝ, μετά το Νίκο Χουντή. Αυτό σε συνδυασμό με την εφαρμογή του καταστατικού που προβλέπει όριο θητειών για τους βουλευτές (και “πιάνει” τους “ανανεωτικούς” Κουβέλη, Δραγασάκη και τον ίδιο τον Αλέκο Αλαβάνο) οδήγησε στην “έκρηξη”, οτι διώκονται βιαίως οι εκπρόσωποι της μειοψηφίας.

Το εσωτερικό δημοψήφισμα όμως κατέδειξε οτι η μειοψηφία δεν είναι 30%, όπως φαινόταν μέχρι τώρα στους εσωκομματικούς συσχετισμούς – αλλά πάνω από 40%. Επί πλέον, το ηχηρό χαστούκι (μέσω συντριπτικά αυξημένης συμμετοχής) που έφαγε η παράταξη που μέχρι τώρα διοικούσε την ΠΟΣΔΕΠ, των πανεπιστημιακών καθηγητών, (αποτελούμενη από υποστηρικτές του “Αριστερού Ρεύματος” και του ΚΚΕ), από τις υπόλοιπες παρατάξεις (συμπεριλαμβανομένων και των Ανανεωτών του ΣΥΝ, που στους καθηγητές είναι διασπασμένος), δείχνει οτι η μέχρι τώρα πολιτική Αλαβάνου στην παιδεία χρεώνεται τη στείρα άρνηση αλλαγών και την “υπόθαλψη” των συνεχών κινητοποιήσεων των μαθητών και των φοιτητών.

Όλα αυτά φέρνουν σε δύσκολη θέση τους εκπροσώπους της νέας ηγεσίας, οι οποίοι αποπνέουν έναν ιδιότυπο “φανατισμό” στις δημόσιες εμφανίσεις τους. Κάτι που ενδεχομένως θα διευκολύνει το ΚΚΕ (ως αυθεντική εκπροσώπηση αυτού του πνεύματος) να παλέψει και να επιτύχει την τρίτη θέση στις ευρωεκλογές – παρά την επί μήνες συντριπτική δημοσκοπική υπεροχή του Συνασπισμού...



"Επί του πιεστηρίου": Ο Αλέξης Τσίπρας δηλώνει οτι η διάταξη του καταστατικού δεν θα ενεργοποιηθεί σε αυτές τις εκλογές - συνέντευξη
στον Φώτη Παπούλια και ρεπορτάζ.

Ο Στέφανος Τζανάκης γράφει για τη βία

Οι φωτό είναι από τα http://www.kathimerini.gr και http://www.syn.gr

Το post συνοδεύεται από ένα εξαιρετικό funk metal group (όλοι Αφροαμερικανοί), τους Living Colour - από βινύλιο, όπως ακούτε...

buzz it!

12.3.09

Το “ιστορικό” γκέτο

Πριν από ένα χρόνο, μ' ένα μεγάλο ρεπορτάζ στην Athens Voice, επισημάναμε την προσοχή που πρέπει να δώσει η πολιτεία, καθώς η καρδιά της Αθήνας μετατρέπεται σ' ένα σκληρό γκέτο.

Η κατάσταση όσο πάει και χειροτερεύει – διότι πολύ απλά όταν αφήνεις ένα “ζωτικό χώρο” να γίνεται ξέφραγο αμπέλι, δίνεις το “ελεύθερο” στα κυκλώματα της παρανομίας να αποθρασυνθούν. Όπως και κάθε τι, σε αυτή τη χώρα, που αφήνεται τα τελευταία χρόνια σ' έναν παρακμιακό “αυτόματο πιλότο”, το “ιστορικό” κέντρο έχει γίνει κάτι παραπάνω από “χαβούζα ψυχών” - έχει γίνει η ζωντανή απόδειξη της αποτυχίας της πολιτικής.

Πρώτη παράμετρος επιδείνωσης, το “άλυτο” ζήτημα της λαθρομετανάστευσης. Χωρίς πολιτική ικανή να ανατρέψει το διογκούμενο κύμα της “εισβολής” στην Ευρωπαϊκή Ένωση, μέσω των νοτίων παραλίων της, η Ελλάδα βλέπει αμήχανη να στοιβάζονται στο κέντρο της πρωτεύουσας (ή στα λιμάνια εξόδου όπως η Πάτρα) χιλιάδες απελπισμένοι, που απλώς θέλουν να φύγουν γι αλλού – αλλά δεν μπορούν. Προσοχή! Η αιτία του προβλήματος στο κέντρο δεν είναι οι ίδιοι οι λαθρομετανάστες, αλλά το “ιδανικό ντεκόρ” και η “ανεξάντλητη δεξαμενή θυμάτων παρανομίας” που προσφέρουν στους εμπόρους σάρκας, ναρκωτικών, άθλιας προσωρινής στέγης, προϊόντων-μαϊμού κλπ. Όταν ο λαθρομετανάστης είναι εξαθλιωμένος από την πείνα και την ανέχεια, γίνεται ένα ωραιότατο “βαποράκι”, στην υπηρεσία του οργανωμένου εγκλήματος.

Από πέρσυ έχουν χειροτερεύσει πολλά ακόμα. Μετά τα γεγονότα του Δεκεμβρίου (και την εγκατάλειψη της περιοχής για περίπου ένα μήνα), η αστυνομία “βυθίστηκε” ακόμα περισσότερο στη “χαζή διελκυστίνδα” - μεταξύ του “να δέρνει” ή “να κοιτάει”. Με την εξαίρεση κάποιων ομάδων της ΟΠΚΕ (που πιάνουν ένα (!) βαποράκι την ημέρα), μάλλον κάνει το δεύτερο. Το παράνομο αλισβερίσι συντελείται με θράσος, μπροστά στα μάτια των αστυνομικών, μέρα-μεσημέρι.


Η αστυνομία δηλώνει αδυναμία “να στοιβάξει τους δεκάδες junkies/παρεμπόρους/ κορίτσια από τη Νιγηρία στα κρατητήρια” (και πολύ σωστά, γιατί με τις “σκούπες” δεν γίνεται τίποτε – το πρόβλημα απλώς μεταφέρεται “παρακάτω”), αλλά δηλώνει επίσης απρόθυμη να συγκροτήσει ένα “task force” που θα κυνηγήσει τα στελέχη του οργανωμένου εγκλήματος. Δεδομένου του υψηλότατου τζίρου του εμπορίου ναρκωτικών στην περιοχή (υπολογίζεται στα 15 κιλά πρέζα την ημέρα, δηλαδή της τάξης των 200 χιλιάδων ευρώ) είναι πολύ εύκολο να φανταστεί κανείς οτι υπάρχουν πολλοί διεφθαρμένοι αξιωματούχοι, που έχουν συμφέρον να διαιωνίζεται η κατάσταση.

Ταυτοχρόνως, βρίσκεται σε εξέλιξη μια “γενική έκρηξη” της βίας σε όλο το λεκανοπέδιο (και σε όλη τη χώρα), σαν ακήρυκτος πόλεμος της νύχτας, χωρίς συγκεκριμένο προσανατολισμό – που σε συνδυασμό με τα επεισόδια τρομοκρατικής δράσης (ακόμα και με 60 κιλά εκρηκτικά) καθιστά την αστυνομία μια “σαστισμένη υπηρεσία”. Η αποδυνάμωση της διοίκησης (όπως σε όλο το δημόσιο) έχει οδηγήσει στο να μη βάζει κανείς το χέρι του να βγάλει το “φίδι από την τρύπα”, ενώ πολλοί καλύπτονται κουτοπόνηρα πίσω από το “άγχος για το τι θα πουν οι Συριζαίοι”. Η έλευση Μαρκογιαννάκη απέδειξε (με τους χειρισμούς στον Πειραιά), οτι με την “ανέξοδη σκλήρυνση” δεν επιτυγχάνονται παρά αγριότητες και γκάφες – αντίθετα μόνο με σκληρή δουλειά υπάρχουν αποτελέσματα. Ουδείς αντιλαμβάνεται βεβαίως (και κυρίως ο ΣΥΡΙΖΑ), οτι η διαιώνιση της κατάστασης μόνο τραγικά αποτελέσματα μπορεί να φέρει – με πρώτους τους μετανάστες να υφίστανται τις συνέπειες.


Επίσης αδύναμος να συγκροτήσει ένα οργανωμένο σχέδιο αντιμετώπισης του προβλήματος – (προ)καλώντας και άλλους δημόσιους φορείς, όπου δεν έχει “αρμοδιότητα” - δηλώνει ο Δήμος Αθηναίων, με τους 11 χιλιάδες (!) υπαλλήλους και τη Δημοτική Αστυνομία να έχει το αρχηγείο της ακριβώς πάνω από τη “διακεκαυμένη ζώνη”. Η πλήρης απουσία της πρόνοιας γι αυτές τις εκατοντάδες “ρημαγμένες ψυχές” φέρνει στο προσκήνιο την έλλειψη πολιτικής στη χώρα μας. Ο Νικήτας Κακλαμάνης, που στην περσινή έρευνα είχε αρχικά υποβαθμίσει τις ευθύνες, στη συνέχεια έθεσε διλήμματα προς τους “κουλτουριάρηδες” κατοίκους “να μας πούνε επιτέλους τι θέλουν, να τους μαζεύουμε με κλούβες;” και στη συνέχεια προχώρησε σε εξαγγελίες περί πεζοδρόμησης της οδού Αθηνάς – δείχνοντας πόσο μακριά από το πρόβλημα είναι.

Το καλό νέο είναι οτι ανακοινώθηκε η μεταφορά της νομαρχίας Αθηνών στην πλατεία Θεάτρου (μαζί με αυτήν του ΟΚΑΝΑ σε νοσοκομεία). Επίσης η ίδρυση ενός “επιτελικού οργάνου” για την περιοχή, που θα παίρνει και νομοθετικές πρωτοβουλίες. Μόνο όλα αυτά πρέπει να γίνουν “χθες” - αλλιώς σύντομα θα μιλάμε για το “ιστορικό γκέτο” της Αθήνας...


Το κείμενο αυτό γράφτηκε για την Αthens Voice της Πέμπτης 12.03.09

Οι φωτό από την ανεξέλεγκτη διάθεση χιλιάδων δόσεων την ημέρα και τα "σιδερόφρακτα" πεζοδρόμια είναι λίγες από τις πολλές που έχω βγάλει.

Το post συνοδεύεται από το σπαρακτικό "Karma Police" των Βρετανών Radiohead - χωρίς σχόλια.

buzz it!

ShareThis