21.7.10

Μια συζήτηση για τη δημοσιογραφία και το δίκτυο

Ας αρχίσουμε με τα αυτονόητα. Άλλο τι είναι ο καθένας κι άλλο η δολοφονία του. Κανένα συμφέρον και κανένας φανατικός δεν έχει το δικαίωμα της αφαίρεσης της ζωής στη δημοκρατία εν καιρώ ειρήνης - στις (προοδευτικές) ευνομούμενες πολιτείες, ούτε καν τα δικαστήρια δεν έχουν αυτό το δικαίωμα.

Πολλοί ενδεχομένως να είπαν “όποιος μπλέκεται με τα πίτουρα, τον τρώνε κι οι κότες”. Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω αν η δολοφονία Γκιόλια οφείλεται σε “επαπειλούμενες αποκαλύψεις σκανδάλων”, σε “μαφιόζικα ξεκαθαρίσματα εκβιασμών” ή σε “βεντέτα με τον χώρο της τρομοκρατίας”. Δεν είμαι επίσης σε θέση να ξέρω περισσότερα πράγματα για την πραγματική υφή της “Σέχτας” ή αν το χτύπημα αυτό ήταν προειδοποίηση προς κάποιους τρίτους - αν και συνήθως η πιο προφανής και απλή εξήγηση είναι και η αληθινή. Σε κάθε περίπτωση, είτε πρόκειται περί μίσους είτε περί υποκόσμου, η άσκηση βίας (πόσο μάλλον η δολοφονία) είναι επαίσχυντη και δεν μπορεί να γίνεται αποδεκτή σε μια χώρα, που δεν θέλει να συγκαταλέγεται στον τρίτο κόσμο.


Ο Σωκράτης Γκιόλιας, εξ όσων διαβάζω, ανδρώθηκε μέσα σε ένα περιβάλλον που ειδικεύεται στη “δημοσιογραφία των αποκαλύψεων”. Όπως πολύ πικρά γνωρίζουμε, στο χώρο αυτό (μαζί με αρκετούς μικρο-εκδότες λαϊκίστικων φυλλάδων πάσης απόχρωσης, εκ των οποίων πολύ λίγοι έχουν μπει στη φυλακή) εμφιλοχώρησαν (εκτός από αρκετά "ψώνια") και πολλά φαινόμενα “δημοσιογραφίας των εκβιασμών”. Αυτή η λαϊκίστικη προσέγγιση έχει κατά βάση ως μεθόδευση να προσεταιρίζεται τον “απλό, ανυπεράσπιστο πολίτη”, του οποίου υποτίθεται τα συμφέροντα υπερασπίζεται, αλλά στην ουσία εξυπηρετεί τις απόλυτα ωφελιμιστικές επιδιώξεις της προσωπικής εξουσίας ή ακόμα και του προσωπικού πλουτισμού. Στην τελευταία περίπτωση, η μέθοδος είναι απλή: Είτε ο θιγόμενος ειδοποιείται για τα κατασκευασμένα “ρεπορτάζ” και καλείται να πληρώσει για να μην δημοσιευτούν είτε αυτός που θέλει να βλάψει κάποιον, πληρώνει για επαναληπτικά (και ανεξήγητα) δημοσιεύματα. Στις υπόλοιπες, αρκεί η κατατρομοκράτηση από την εξουσία του “καταγγέλλοντος”.

Δυστυχώς, αυτή η λαϊκίστικη, νέου τύπου “δημοσιογραφία” επιβραβεύθηκε πλήρως από το κοινό, που την εκτόξευσε στην κορυφή της κυκλοφορίας. Και ούτε βεβαίως η έκπτωση της “παραδοσιακής” δημοσιογραφίας μπορεί να δικαιολογήσει τη στροφή, σε μια χειρότερη και μεταλλαγμένη εκδοχή της. Ομολογώ οτι εξακολουθώ να απορώ για το πόσο διχάζει την κοινωνία η ανάγκη καταδίκης της τελευταίας...

Κατά την άποψη μου, δημοσιογραφία είναι η ικανότητα παρουσίασης (και κυρίως αξιολόγησης), με συγκεκριμένα δεοντολογικά εργαλεία, της πληθώρας των πληροφοριών που συνθέτουν την πραγματικότητα γύρω μας. Αυτό φυσικά δεν μπορεί να αφίσταται της προσωπικής οπτικής και του συστήματος αξιών του καθενός. Ακριβώς όμως αυτές οι αξίες καθορίζουν και την ανάγκη ύπαρξης (αλλά και την αξιοπιστία) της δημοσιογραφίας. Η λεγόμενη “ερευνητική δημοσιογραφία”, απαραίτητη για την αποκάλυψη των κακώς κειμένων, οφείλει σε κάθε περίπτωση να ακολουθεί πλήρως τους κανόνες δεοντολογίας, έτσι όπως ορίζονται σε κάθε κοινωνία και σε κάθε εποχή - και μόνο σε εξαιρετικά σοβαρές αποκαλύψεις κρίσιμου μεγέθους μπορεί ο νομικός μας πολιτισμός να δεχθεί παραβίαση κάποιων κανόνων, αν το αγαθό της αποκάλυψης υπερβαίνει κατά πολύ σε σημασία την όποια παραβίαση. Για όσους αμφιβάλλουν οτι οι αποκαλύψεις μπορούν να είναι αποτελεσματικές “με το σταυρό στο χέρι”, να θυμίσω οτι το μεγαλύτερο πολιτικό σκάνδαλο στην ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών, το Watergate, αποκαλύφθηκε με πλήρη σεβασμό των κανόνων δεοντολογίας.

Φυσικά, αυτά είναι “ψιλά γράμματα” στο ανήθικο και αρύθμιστο πολιτικό-μιντιακό μας τοπίο. Και σα να μην έφταναν τα δεκάδες δημοσιεύματα με ψευδώνυμα ανύπαρκτων δημοσιογράφων (και η αντίστοιχη “βιομηχανία αγωγών”, την οποία συνήθως χρησιμοποιούν φαιδροί “επαγγελματίες θιγόμενοι”, αντί για τους πραγματικούς θιγόμενους, που σπάνια αντιδρούν στο διασυρμό τους), ήρθε στο τοπίο να προστεθεί και η δυνατότητα της συκοφαντίας, μέσω των ανώνυμων “δήθεν μπλογκ”. Τα “παραδημοσιογραφικά” ανώνυμα site, επιχειρώντας να επωφεληθούν από το θετικό πρόσημο που συνοδεύει τους πραγματικούς μπλόγκερ, επιδόθηκαν σε μια άνευ προηγουμένου εμπαθή και ύποπτων κινήτρων μπουρδολογία, ανάμικτη με θεωρίες συνωμοσίας, αντιφατικές και αστήρικτες κατηγορίες - και αισθητική της χειρότερης υποστάθμης. Στελεχωμένα συνήθως από δημοσιογράφους τρίτης κατηγορίας, αποτυχημένους ή εξοστρακισμένους από την αγορά, εξυπηρέτησαν τα συμφέροντα κάποιων (παρα)εκδοτών ή άλλων, αποτελώντας τον δούρειο ίππο για την άλωση και τον έλεγχο του διαδικτύου. Ακόμα και μέλη ενός (παρα)κομματικού υποκόσμου, που εκδιώχθηκαν κακήν-κακώς από παρασιτικές θέσεις που είχαν καταλάβει στο δημόσιο, έφτιαξαν “μπλογκ” και χύνουν τη χολή τους, κατά όσων αντιστάθηκαν στην προκλητική και γλοιώδη παρουσία τους σε θέσεις ευθύνης.

Κάθε “κλικ” ισχυροποιούσε και ισχυροποιεί την παρουσία τους. Και εδώ ακριβώς έγκειται ο εκβιασμός: Πράγματι, το μεγαλύτερο κομμάτι της δημοσιογραφικής πιάτσας τσεκάρει συνεχώς τα site αυτά. Όχι μόνο από κουτσομπολίστικη διάθεση, αλλά για να μάθει (κάποιες φορές) πραγματικές ειδήσεις, φήμες και (κυρίως) να ελέγξει αν διασύρεται με κάποιο αστήρικτο “δημοσίευμα”. Αποτέλεσμα είναι, στην καλύτερη περίπτωση, να μπλέκεται διαρκώς το πραγματικό με το φανταστικό, το αξιόπιστο με το κακόβουλο και χαλκευμένο. Στη χειρότερη, να διαπομπεύονται άνθρωποι, που δεν έχουν καμία άμυνα - καθώς το “να μπλέξεις” απαντώντας σε τέτοιους τύπους, θα επιφέρει χειρότερο διασυρμό.

Το διαδίκτυο προσφέρει (τζάμπα) τη δυνατότητα των αλλεπάλληλων δημοσιευμάτων (δήθεν “κριτικής”), που από μόνο του αποτελεί ένα στοιχείο εκβιασμού. Άλλο να γράψεις επικρίνοντας ένα δημόσιο πρόσωπο μια φορά στους δυό μήνες - κι άλλο να τον “περιλούσεις” με καταιγισμό δημοσιευμάτων, μέσα σε μια μέρα ή μια βδομάδα. Από μόνο του προκαλεί τις υποψίες οτι κάπου “αλλού” στοχεύεις - ώστε να σταματήσεις.

Έτσι, μια κοινωνία βουτηγμένη στο κουτσομπολιό και στη μεσημεριανή “κιτρινίλα”, βρέθηκε να βρωμίζει ακόμα περισσότερο, από το καινούργιο και πιο υγιές κομμάτι της επικοινωνίας, το διαδίκτυο - καθρέφτη φυσικά όλων των δυνάμεων που ενεργοποιούνται μέσα σε αυτήν.

Υπάρχουν δύο προσεγγίσεις στο πρόβλημα: Ή να αποδεχτούμε οτι αυτό είναι το επίπεδο της κοινωνίας και του δημόσιου λόγου και να ελπίσουμε οτι οι επερχόμενες γενιές, με την (όποια) βελτίωση της παιδείας, θα διαμορφώσουν ένα υψηλότερο επίπεδο πολιτισμού. Ή να αποφασίσουμε οτι κάτι πρέπει να κάνουμε τώρα, για να πάρουμε μια άλλη πορεία.

Ένα πρώτο και (απαραίτητο κατά την άποψη μου) βήμα είναι η σοβαρή αυτοκριτική και αλλαγή πλεύσης, του (υπάρχοντος) δημοσιογραφικού κόσμου, ώστε να τεθούν οι βάσεις για ένα καλύτερο μέλλον. Δημοσιολογών μπορεί να είναι ο οποιοσδήποτε, δημοσιογράφος όχι (άκρως απογοητευτική είναι και η εμφάνιση, τις τελευταίες ημέρες, κάποιων από τους δημοσιογράφους που έγιναν πολιτικοί). Διαφορετικής ποιότητας ηγεσίες, ισχυρές επαγγελματικές ενώσεις που θα επιβάλουν κριτήρια και κανόνες, θεσμική αναβάθμιση αυτού του “μπάτε σκύλοι αλέστε” είναι προτάσεις που έχω ξαναδιατυπώσει.

Δεν ξέρω τι μπορεί να γίνει με το διαδίκτυο. Ίσως άλλοι πιο έμπειροι από μένα στο μέσο να έχουν να προτείνουν λύσεις, χωρίς να υπάρξει περιορισμός της ελευθερίας του λόγου και του πλούτου που αυτό προσφέρει. Μήπως όσα “μπλογκ” έχουν πάνω από μερικές αναρτήσεις την ημέρα (γιατί η ποσότητα είναι μεταξύ άλλων αυτό που διαφοροποιεί τον πραγματικό μπλόγκερ από το “παραδημοσιογραφικό” site), να πρέπει να έχουν δηλωμένο επώνυμα έναν διαχειριστή; Μήπως πρέπει να υπάρξει κάποιος άλλος έξυπνος τρόπος περιορισμού της αλητείας;

Πάντως, κάτι πρέπει να γίνει. Και κυρίως με αυτούς που βαυκαλίζονται οτι προσφέρουν υπηρεσίες στο κοινωνικό σύνολο, ενώ στην ουσία απαρτίζουν τον εσμό που καταβαραθρώνει το επίπεδο του δημόσιου λόγου και οδηγεί την χώρα ολοταχώς προς τα πίσω. Εντός και εκτός ίντερνετ...



Δύο κείμενα για το ίδιο θέμα, από μια δημοσιογράφο και έναν μπλόγκερ που εκτιμώ: Πόπη Διαμαντάκου και old boy.









H φωτό είναι δανεική από το blog της Ξένης και το εξώφυλλο από το www.amazon.com.

To post συνοδεύεται από το "Teardrop" των Βρετανών Massive Attack, που εμφανίστηκαν και αυτοί το προηγούμενο Σαββατοκύριακο στη Μαλακάσα.

buzz it!

19.7.10

Ψάχνουμε (ξανά)* για Δήμαρχο...

Δήμαρχο που να μη θεωρεί την σημερινή άθλια κατάσταση στο θέμα της καθαριότητας ως πρότυπο και για άλλες πόλεις και που να μην κοροϊδεύει τους πολίτες με δηλώσεις του τύπου “η Αθήνα αξιολογήθηκε ως μια από τις καθαρότερες πόλεις της Ευρώπης”.


Δήμαρχο για τον οποίο η ποιότητα ζωής των κατοίκων συνδέεται με την εικόνα της πόλης, το επίπεδο της ρύπανσης και της ηχορύπανσης, με το πράσινο και τους ελεύθερους χώρους. Που δεν κόβει τα δένδρα από το παρκάκι Κύπρου-Πατησίων και τις ιστορικές νερατζιές στην Κανάρη για να φυτέψει βραχυχείτωνες Νέας Ζηλανδίας!!!

Δήμαρχο που δίνει μεγαλύτερη σημασία στο δημόσιο χώρο και δεν επιτρέπει την ανεξέλεγκτη αδειοδότηση των καταστημάτων υγειονομικού ενδιαφέροντος και την επέκταση των τραπεζοκαθισμάτων, των παράνομων στεγάστρων, του παραεμπορίου και των σπασμένων και χωρίς συντήρηση πεζοδρομίων.

Δήμαρχο που νοιάζεται για την αντιμετώπιση του ασύδοτου εμπορίου ναρκωτικών στο Ιστορικό Κέντρο και στις γύρω γειτονιές και να πάρει μέτρα, σε προνοιακό επίπεδο τουλάχιστον, για τους εξαθλιωμένους χρήστες.

Δήμαρχο που ν' αξιοποιήσει πραγματικά την Δημοτική Αστυνομία για την αναβάθμιση της ποιότητας ζωής του πολίτη και που είναι σε θέση να αντιληφθεί την αξιοθρήνητη εικόνα που παρουσιάζει το νεοσύστατο αυτό σώμα, στα μάτια των δημοτών.

Δήμαρχο που να ασκεί πραγματική περιβαντολλογική πολιτική στην πόλη, που δεν βάζει μπλε κάδους στους κεντρικούς δρόμους για μόστρα - και μετά απλώς συλλέγει όλα τα σκουπίδια με το ίδιο αποριμματοφόρο.

Δήμαρχο πραγματικό και όχι της εικονικής πραγματικότητας.

Η Κίνηση Συλλόγων και Ενεργών Πολιτών για τη διάσωση του Ιστορικού Κέντρου θα ζητήσει απαντήσεις, από όλους τους υποψήφιους Δημάρχους, όταν η υποψήφιότητα τους γίνει γνωστή. Με γνώμονα το συμφέρον της πόλης - και αναζητώντας τον υποψήφιο Δήμαρχο που θα είναι αποτελεσματικός, με εφαρμόσιμο και προοδευτικό όραμα για την πόλη, χωρίς να επιδιώκει τη συγκάλυψη της διαφθοράς και τη διαιώνιση της πολιτικής της μίζας και των “δημοσίων σχέσεων”.



*Η προηγούμενη απόπειρα εδώ.








Η φωτό από το πεζοδρόμιο της οδού Ευριπίδου είναι δική μου και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το εύγλωττο "What Does Your Soul Look Like (Part 4)" του Αμερικανού Dj Shadow, που έπαιξε και αυτός στη Μαλακάσα, το προηγούμενο Σαββατοκύριακο.

buzz it!

16.7.10

Κραυγή απόγνωσης για το Εθνικό Θέατρο

Το ανακαινίσαμε το αριστούργημα, και πολύ καλά κάναμε. Και μετά το εγκαταλείψαμε στην τύχη του...

Οι εργαζόμενοι στο Εθνικό Θέατρο, εδώ και καιρό, εκμπέμπουν SOS - και ευτυχώς αυτό παίρνει και δημοσιότητα. Αποτελέσματα θα φέρει; Ιδού η επιστολή τους προς τους υπεύθυνους...



Προς τους κ.κ.

Πρόεδρο της Κυβέρνησης,
Γιώργο Παπανδρέου

Υπουργό Προστασίας του Πολίτη,
Μιχάλη Χρυσοχοΐδη

Υπουργό Δικαιοσύνης, Διαφάνειας
& Ανθρώπινων Δικαιωμάτων
Χάρη Καστανίδη

Υπουργό Υγείας & Κοινωνικής Αλληλεγγύης
Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου

Υπουργό Πολιτισμού & Τουρισμού
Παύλο Γερουλάνο

Υφουπουργό Προστασίας του Πολίτη,
Σπύρο Βούγια

Αρχηγό της Ελληνικής Αστυνομίας
Ελευθέριο Οικονόμου

Υπαρχηγό της Ελληνικής Αστυνομίας
Ιωάννη Ραχωβίτσα

Γενικό Επιθεωρητή Νοτίου Ελλάδος
Γεώργιο Γαλιάτσο

Υπερνομάρχη Αθηνών
Κωνσταντίνα Μπέη

Νομάρχη Αθηνών
Γιάννη Σγουρό

Δήμαρχο Αθηναίων
Νικήτα Κακλαμάνη

Κοιν.:
Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης



Η επιστολή αυτή κοινοποιείται σε όλους τους αρμόδιους φορείς και σε όλα τα ΜΜΕ εν είδει καταγγελίας για την αφόρητη κατάσταση που έχει διαμορφωθεί τους τελευταίους μήνες γύρω από το Εθνικό Θέατρο.

Όπως πολλοί γνωρίζουν, το ιστορικό κέντρο της ελληνικής πρωτεύουσας έχει από χρόνια παραδοθεί στους κύκλους της εμπορίας ναρκωτικών και λευκής σάρκας, ενώ η ασυλία που αβίαστα προσφέρεται από την Ελληνική Αστυνομία και από τους συναρμόδιους φορείς (Δήμος Αθηναίων, Νομαρχία Αθηνών, Υπουργείο Υγείας) το έχει μετατρέψει σε παράδεισο του εγκλήματος.

Η αστική σύμβαση της μεταπολιτευτικής πολιτικής του τόπου, που υπάκουσε σε επιταγές ξεπερασμένων νοοτροπιών για ένα υποβαθμισμένο κέντρο (έναντι ευημερούντων προαστίων), οι οποίες γιγαντώθηκαν από την προηγούμενη κυβέρνηση, κορυφώνεται τώρα, με την επιδεικτική αδιαφορία της καινούργιας κυβέρνησης.

Έτσι, τους τελευταίους μήνες το επίκεντρο της παράνομης δραστηριότητας έχει μεταφερθεί στο ίδιο το Εθνικό Θέατρο, ένα αρχιτεκτονικό στολίδι από τα ελάχιστα που έχουν διασωθεί από τον αδηφάγο πολεοδομικό «σχεδιασμό» στη χώρα μας. Το Εθνικό Θέατρο έχει αποτελέσει σημείο αναφοράς της πολιτιστικής ζωής εν γένει του τόπου από το 1901, οπότε ιδρύθηκε. Το 2001 το κτίριο «Τσίλλερ» έκλεισε προκειμένου να ανακαινιστεί και να αναβαθμιστεί τεχνικά και τεχνολογικά, ώστε να ανταγωνίζεται εφάμιλλους θεατρικούς οργανισμούς της Ευρώπης. Ωστόσο, πριν καν κλείσει έναν χρόνο λειτουργίας, τα κέντρα εξουσίας αποφάσισαν, αντί να το δουν ως μία ευκαιρία για την αναβάθμιση ολόκληρης της περιοχής της Ομόνοιας, να το μετατρέψουν σε γκέτο εμπόρων ναρκωτικών και σε τόπο διαβίωσης χρηστών.

Δεκάδες έμποροι έχουν την έδρα τους επί των οδών Αγίου Κωνσταντίνου & Μενάνδρου και από εδώ διακινούν μεγάλες ποσότητες ουσιών, ενώ η οδός Μενάνδρου –όπου βρίσκεται η είσοδος κοινού του Εθνικού Θεάτρου– έχει γίνει απροσπέλαστη στους πολίτες της Αθήνας, αφού χρήστες κι εγκληματίες επιδίδονται σε παράνομες ενέργειες για να εξασφαλίσουν τα «προς το ζην». Καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες ή και θύματα ένοπλων επιθέσεων: χρήστες κι εγκληματίες υπό την απειλή αιχμηρών αντικειμένων (μαχαιριών ή ακόμη και της ίδιας τους της σύριγγας) αποσπούν από τους περαστικούς τσάντες και τιμαλφή αντικείμενα που φέρουν επάνω τους, δεν διστάζουν δε να θέσουν σε σοβαρό κίνδυνο της σωματική τους ακεραιότητα επιτιθέμενοι με σιδηρογροθιές. Οδηγοί αυτοκινήτων που διέρχονται τις οδούς Αγίου Κωνσταντίνου, Μενάνδρου, Κουμουνδούρου, Νικηφόρου δέχονται επίθεση εντός των οχημάτων τους, αφού πρώτα οι επιτήδειοι ανοίξουν τις πόρτες με λοστούς. Όλοι εμείς, που κινούμαστε καθημερινά στην Ομόνοια πηγαινοερχόμαστε στις εργασίες και στις οικίες μας με κίνδυνο της ζωής, της σωματικής ακεραιότητας και της υγείας μας.

Τι και αν στη χώρα μας γεννήθηκε η δημοκρατία… Οι κάτοικοι και οι εργαζόμενοι του κέντρου της Αθήνας ζουν σε καθεστώς απόλυτης ανελευθερίας. Τι και αν ο Υπουργός Προστασίας του Πολίτη έχει συνδέσει το όνομά του με σημαντικές επιτυχίες στον χώρο της οργανωμένης τρομοκρατίας… Χιλιάδες πολίτες της ελληνικής πρωτεύουσας νιώθουν στο πετσί τους τον τρόμο σε κάθε τους βήμα. Τι και αν ο ίδιος ο Πρωθυπουργός της χώρας έχει σπουδάσει κοινωνιολογία… χιλιάδες συνάνθρωποί μας έχουν εγκαταλειφθεί χωρίς επιστροφή στο πλασματικό έλεος τοξικών ουσιών και εμπόρων ναρκωτικών.

Σε περίοδο οικονομικής κρίσης, στην υπέρβαση από την οποία έχουμε κληθεί να συμβάλουμε όλοι, το έργο της αναβάθμισης του κτιρίου «Τσίλλερ» που στοίχισε εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ στους Έλληνες πολίτες, με σκανδαλώδη ευκολία ακυρώνεται, ώστε πολύ σύντομα θα απαιτηθεί από τους ίδιους Έλληνες πολίτες να προσφέρουμε περισσότερα χρήματα για την αποκατάστασή του.

Φαίνεται όμως ότι ούτε το ακριβοπληρωμένο σκυρόδεμα, ούτε οι ανθρώπινες ψυχές αγγίζουν τους πολιτικούς μας, ώστε να αναλάβουν δράση για να επιστραφεί το κέντρο στους πολίτες της Αθήνας.

Κάθε μας προσπάθεια να εισακουστούμε (επιστολές, γραπτά και τηλεφωνικά αιτήματα, κλήσεις στην άμεσο Δράση, συναντήσεις με Υπουργούς, Υφυπουργούς, γενικούς Γραμματείς και Διευθυντές, επικλήσεις σε γνωστούς μας πολιτικούς, συμμετοχή σε κινήσεις πολιτών, προσέλκυση των ΜΜΕ, κ.ο.κ.) πέφτει στο κενό. Η ανταπόκριση που λαμβάνουμε κυμαίνεται από την πλήρη αδιαφορία μέχρι τον απόλυτο εμπαιγμό!

Για εκατοντάδες χιλιάδες κατοίκους και εργαζόμενους στο κέντρο της Αθήνας η ζωή έχει ευτελιστεί σε ένα επικίνδυνο φαινόμενο και σε τίποτα παραπάνω. Υπεύθυνη είναι αποκλειστικά η Πολιτεία.


Οι εργαζόμενοι στο Εθνικό Θέατρο











Η εικόνα του Εθνικού Θεάτρου είναι από το www.flashlight.gr και το εξώφυλλο από το www.soundspaces.com

Το post συνοδεύεται από το "Hang On Little Tomato" των Αμερικανών Pink Martini, που έδωσαν άλλη μια φορά συναυλία στην Αθήνα, την περασμένη εβδομάδα.

buzz it!

14.7.10

Η κρίση και ο λαϊκισμός

Αυτές τις μέρες, που πηγαίνω στη δουλειά πολύ πρωί, ακούω ραδιόφωνο, που το αγαπώ ιδιαιτέρως. Πριν τις 7. Και ακούω βέβαια, ενημερωτικό ραδιόφωνο, μήπως έχω χάσει κάποια από τις τελευταίες ειδήσεις.

Οι πολύ πρωινές εκπομπές είναι γενικά ένα άγνωστο τοπίο για μένα. Εντυπωσιάζομαι πάντα από την καθυστέρηση και την κακή ποιότητα των ΜΜΕ στη χώρα μας. Υπάρχουν “επαγγελματίες”, που αγνοούν πλήρως τους κανόνες και τους τρόπους του μέσου που υπηρετούν. Πέρα από τις προφορές με τα “λ” και τα “ν”, απαράδεκτες σ’ ένα μέσο που έχει κατ’ εξοχήν ανάγκη την ευφωνία, ακούω εκπομπές κατά τις οποίες ο δημοσιογράφος μιλάει ασταμάτητα, επί μισή ώρα! Με ένα υποτυπώδες “χαλί” από κάτω (ένα μουσικό κομμάτι που σχεδόν δεν ακούγεται), με παραμόρφωση στο μικρόφωνο (φυσιολογικό επόμενο όταν φωνάζεις σε πολύ μικρή απόσταση από αυτό), με ακατάσχετη λογοδιάρροια και αμπελοφιλοσοφία, με απροσχημάτιστο (ή καλυμμένο) βερμπαλισμό και λαϊκισμό. Θα μου πείτε, δεν θυμάσαι τις απίστευτες εποχές του πρωινού Σκάι, με Τράγκα και Κακαουνάκη - και 40% ακροαματικότητα; Ήλπιζα όμως οτι έχουμε προχωρήσει λίγο παραπέρα, εν έτει 2010...


Είναι προφανές οτι το πολιτικό και μιντιακό μας πρόσωπο δεν μπορεί να αλλάξει τόσο εύκολα, ακόμα κι αν συμφωνήσουμε οτι η κρίση είναι η τελευταία ευκαιρία, για να γυρίσουμε σελίδα. Ο λόγος είναι πολύ απλός: Οι εκπρόσωποι του ανεπιθύμητου αρνούνται να αποχωρήσουν ή (δεν μπορούν) να αλλάξουν. Στην Πρωινή Ενημέρωση της ΝΕΤ, μετά από μια εβδομάδα, ο Ευριπίδης Στυλιανίδης επαναλαμβάνει τα περί πολιτικών διώξεων από το ΠΑΣΟΚ και υπερασπίζεται στη ουσία την πρακτική των ρουσφετιών, αρνούμενος την αναγκαιότητα των προσλήψεων μέσω ΑΣΕΠ. Δεν εκπλήσσει, αφού οι κυβερνήσεις στις οποίες συμμετείχε προσπάθησαν να απαξιώσουν πλήρως τις Ανεξάρτητες Αρχές.

Εν τω μεταξύ, οι πομπές του πολιτικού μας συστήματος κάνουν το γύρο του κόσμου. Μετά τη δημοσιότητα που πήραν οι υποθέσεις Μαντέλη και Τσοχατζόπουλου, τα κατορθώματα του Σωτήρη Χατζηγάκη παίρνουν περίοπτη θέση στα δημοσιεύματα, που μιλούν όχι μόνο για την “Αγρογή”, αλλά και για τη σπατάλη επί υπουργίας του σε ροζ τηλέφωνα και λοιπά. Ακόμα πιο ηχηρό είναι το χαστούκι που εισπράττει ο πρώην πρωθυπουργός, που χαρακτηρίζεται ως “δημιουργός της ελληνικής τραγωδίας” και “ένα από τα 7 καθάρματα της κρίσης". Το απελπιστικό είναι η απάντηση των συνεργατών του: “Το δημοσίευμα αναπαράγει κλισέ” - έτσι χωρίς ούτε ένα συγκροτημένο πλέγμα στοιχείων, που θα αντικρούσει τις κατηγορίες...


Είναι κατανοητό οτι μια τόσο μεγάλη και βίαια ανατροπή στο ασφαλιστικό (που αρνούμαστε εδώ και τουλάχιστον 10 χρόνια να κάνουμε στην ώρα του, ώστε να γίνει πιο ομαλά, με κύρια ευθύνη των δυνάμεων του απανταχού λαϊκισμού - και κυρίως μέσα στο τότε ΠΑΣΟΚ που αντέδρασε λυσσαλέα), θα προκαλεί για καιρό αντιδράσεις. Είναι όμως πολύ μελαγχολικό να παρατηρεί κανείς συντεχνιακές αντιδράσεις του τύπου “εμείς είμαστε λειτουργοί και δεν μπαίνουμε στο ΙΚΑ” - και μάλιστα όταν αυτές οι προσπάθειες διαφοροποιήσεων φτάνουν και μέχρι το κουτάκι στη φόρμα της απογραφής, για το οποίο αλυσιδωτά αντέδρασαν οι πανεπιστημιακοί και οι γιατροί. Και από την άλλη, είναι απογοητευτικό σε μια περίοδο κρίσης, κατά την οποία θα έπρεπε συλλογικά να σηκώσουμε τα μανίκια στην κατεύθυνση του εκσυγχρονισμού, να δίνουμε την εικόνα μια χώρας, που το μόνο που σκέφτεται είναι πώς θα βγει το γρηγορότερο στη σύνταξη. Και κυρίως, από την κατεξοχήν υπεύθυνη (για την κρίση) γενιά, αυτή του Πολυτεχνείου, που σήμερα είναι ακόμα σε μια ιδιαιτέρως παραγωγική ηλικία, μεταξύ 50 και 60 ετών...

Κι αν υπάρχουν κάποια σημάδια “ανάκαμψης” της διεθνούς εικόνας της χώρας, μετά το εξάμηνο σφυροκόπημα, μαζί με τα πρώτα εύσημα για την πορεία του “οικονομικού συμμαζέματος”, η πραγματική πρόκληση για την κοινωνία είναι τώρα να προκαλέσει βαθιές αλλαγές - κι όχι να εφησυχάσει. Η μεγάλη πρόκληση των δημοτικών εκλογών για τη διαμόρφωση ενός νέου εκλογικού τοπίου, με αξιόλογα πρόσωπα, αλλά και το “ανακάτεμα της τράπουλας” με τη δημιουργία νέων πολιτικών σχηματισμών είναι ιδιαίτερα κρίσιμη.

Μια πρώτη “κάθαρση”, λόγω κρίσης, στο μιντιακό τοπίο του trash είναι εμφανής και καλοδεχούμενη. Όταν όμως βλέπεις οτι η σκυλοπόπ ελαφρότητα εξακολουθεί να συμπορεύεται με την πιο παρωχημένη πολιτική ανεπάρκεια, ανησυχείς. Αν η ελληνική κοινωνία δεν καταδικάσει εκπροσώπους της πολιτικής που απαντούν έτσι στα προβλήματα, τότε είναι άξια της τύχης της. Κι αν συνεχίσει να τείνει ευήκοα ώτα, επιβραβεύοντας πολιτικούς και δημοσιογράφους, που εκπροσωπούν ακριβώς αυτό το ύφος δημόσιου λόγου, που οδήγησε τη χώρα σε αυτό το κατάντημα, τότε δεν θα μπορεί παρά να μουντζώσει τον εαυτό της, όταν βρεθεί ξανά διαμαρτυρόμενη, έξω από τη βουλή...









To γράφημα είναι από το www.parapolitiki.gr, το σκίτσο του Ανδρέα Πετρουάκη από το www.kathimerini.gr και το εξώφυλλο από το www.ecompil.fr

To post συνοδεύεται από το "Turn On, Tune In, Cop Out" των Βρετανών Freak Power, συγκροτήματος που είχε δημιουργήσει ο Fatboy Slim, που εμφανίστηκε το Σάββατο που μας πέρασε στη Μαλακάσα.

buzz it!

6.7.10

Η ωραία και το τέρας...

Η βραδιά στο κηποθέατρο Παπάγου είναι ζεστή όσο πρέπει - και υπέροχη. Η απεργία μου δίνει την ευκαιρία να απολαύσω μια από τις ωραιότερες συναυλίες της χρονιάς. Ο Κωνσταντίνος, μπασίστας των
Burger Project, μου λέει εκστασιασμένος: “Τον βλέπεις αυτόν; Είναι o Charnett Moffett, ένας από τους δέκα καλύτερους κοντραμπασίστες στον κόσμο, αυτή τη στιγμή”...


Η μπάντα και το ύφος της Melody Gardot είναι αποκάλυψη. Πιο jazz και πιο εκλεπτυσμένη απ’ ότι περιμέναμε, με βάση τα δύο εξαιρετικά της άλμπουμ. Κοντραμπάσο, ντραμς, σαξόφωνο/φλάουτο, η ίδια στο πιάνο και η έκπληξη - ένας εξαιρετικός τσελίστας από το Βερολίνο. Θα μπορούσαν να παίζουν και contemporary music. Η ίδια άκρως γοητευτική, με κότσο τα χρυσά της μαλλιά, με μακρύ φόρεμα από το λαιμό ως κάτω, με εντυπωσιακά κομψή κίνηση, παρά το μπαστουνάκι. Μια “ηλικιωμένη” ντίβα 25 χρονών, όλο χάρη - και με το ατύχημα που της άφησε ζημιά στη σπονδυλική στήλη και τη φωτοφοβία να έχει μετατραπεί από αναπηρία σε πλεονέκτημα. Η φωνή ραγισμένη, εύθραυστη κι αυτή, σε απόλυτο ταίριασμα με το στυλ που έχει φτιάξει. Η γλώσσα όμως ροδάνι: Έκανε το (όσο έπρεπε ποσοτικά) κοινό να γελάσει πολλές φορές με τις παρλάτες της. Φεύγουμε με μια αίσθηση πληρότητας - και το “Over the Rainbow” στ’ αυτιά μας...

Σε αντίστιξη, οι δρόμοι είναι γεμάτοι με οθόνες. Η πόλη έχει αδειάσει, στο κέντρο δεν έχει εδώ και πολύ καιρό πια μποτιλιάρισμα - πόσο μάλλον όταν έχουν αρχίσει και οι άδειες. Το Σάββατο στο Μοναστηράκι, οι Ολλανδοί είναι μαζεμένοι κοντά στον Μπαϊρακτάρη του “σεμνά και ταπεινά” - και πανηγυρίζουν έξαλλα την πρόκριση των “πορτοκαλί” στον ημιτελικό. Το καλοκαιράκι είναι ωραίο τα βράδια, ότι θέαμα και να βλέπεις. Ότι;


Η ζωή μου αλλάζει προσωρινά, πρέπει για λίγο καιρό να ξυπνάω την ώρα που μέχρι τώρα κοιμόμουν. Η επαφή με την επικαιρότητα είναι αποκαρδιωτική. Η ιστορία με την “Αγρογή”, λίγο πριν κατατεθεί το Ασφαλιστικό στη Βουλή, βγάζει όλη την κουτοπονηριά των χειρότερων εκπροσώπων του πολιτικού συστήματος στη φόρα. Το βράδυ, η παράσταση στο Mega έχει τον τίτλο “Ο εξευτελισμός ενός παλαιοκομματικού”. Ο Σωτήρης Χατζηγάκης (απορώ γιατί εμφανίστηκε καν) προσπαθεί να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, επιδεινώνοντας διαρκώς τη θέση του. Αδύνατο να υπερασπιστείς την εντελώς παράτυπη πρόσληψη 269 εργαζομένων, χωρίς καν αριθμό πρωτοκόλλου στο “διαγωνισμό”, με δεκάδες αποφοίτους λυκείου χωρίς προσόντα - και δεκάδες γιούς, ανηψιούς, κουμπάρους και μπατζανάκηδες βουλευτών στους καταλόγους της ντροπής. “Ήξερε κανείς τον Αύγουστο του 2009 οτι θα έχουμε εκλογές;” επιχειρεί να επιχειρηματολογήσει. “Και οι πέτρες” απαντά ψυχρά ο Παύλος Τσίμας...

Απορεί κανείς πώς (και πόσο) δεν έχουν καταλάβει την ένταση της απόρριψης από το εκλογικό σώμα, όταν επιμένουν σε αυτές τις δικαιολογίες. Είναι δυνατόν να μπαίνεις στο Μουσείο της Ακρόπολης και να ψηφίζουν όλοι στη Μεσσηνία, στην Αγρογή και να είναι μαζικά από τα Τρίκαλα και στο μετρό επίσης, αλλά από τη Ροδόπη; Επιχειρώντας να “σκληρύνει” τη γραμμή, ο Ευριπίδης Στυλιανίδης μου απαντά επιθετικά, στην Πρωινή Ενημέρωη της ΝΕΤ, οτι η κυβέρνηση κάνει πολιτικές διώξεις, υπεραμύνεται του “δικαιώματος των ημετέρων” να προσλαμβάνονται και μιλάει για “ρατσισμό”! Ακριβώς στο ίδιο μήκος κύματος με την παλαιότερη δήλωση του για τις προσλήψεις στο μετρό, επί εποχής του...

Άλλο ένα παράξενο καλοκαίρι είναι εδώ - ίσως το πιο δύσκολο από αυτά που έχουμε ζήσει. Οι Ολλανδοί πάνε τελικό κι εγώ για ύπνο. Τα όνειρα πού πάνε, όταν δεν τα βλέπει πια κανείς;



Update: Η Πόπη Διαμαντάκου γράφει στα "Νέα", για το κωμικό θράσος...









H φωτό είναι από το www.last.fm, η γελοιογραφία του Ανδρέα Πετρουλάκη από το www.kathimerini.gr και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

Το post συνοδεύεται από το "Dream A Little Dream of Me", από το tribute στη μεγάλη Ella Fitzgerald, με τη φωνή της Καναδής Dianna Krall, που τραγούδησε στη Μαλακάσα, την Κυριακή.

buzz it!

ShareThis