29.9.10

Η Νέα Κατρακυλο-κρατία...

Ενός κακού μύρια έπονται. Δεν μπορεί κανείς να εξηγήσει αλλιώς την ανυποληψία, στην οποία έχει περιέλθει η ηγεσία (νυν και πρώην) της συντηρητικής παράταξης.

Αγγίζει τα όρια του αστείου (αν δεν ήταν ανυπόφορα κουτοπόνηρη και προσβλητική), η προσπάθεια Καραμανλή να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα για το Βατοπέδι. “Δεν είδα, δεν άκουσα, δεν ήξερα”, ο Ρουσόπουλος δεν έβαλε πουθενά υπογραφές, ο Αγγέλου δεν πήρε ποτέ κανένα τηλέφωνο, το ελληνικό δημόσιο δεν έπαθε καμία ζημιά, δεν υπάρχει τίποτα "μεμπτό, επιλήψιμο ή ύποπτο" (!), δεν έπρεπε να παραστεί το δημόσιο στη δίκη, δεν υπάρχει ποινική ευθύνη κανενός, δεν είναι σκάνδαλο οτι ένα μοναστήρι διεκδίκησε την κυριότητα μιας λίμνης και μετά προσπάθησε να τη δώσει πίσω στο κράτος, με αντάλλαγμα μερικές δεκάδες ακίνητα τεράστιας αξίας...


Ο δε νυν αρχηγός, μαζί με το επιτελείο του, επιβεβαιώνει την (επικίνδυνη) ελαφρότητα που χαρακτήρισε και τον πρότερο έντιμο πολιτικό του βίο, με το μακεδονικό και τα λοιπά. Ισχυρίστηκε οτι μπορεί να μηδενίσει το έλλειμμα μέσα σε ένα χρόνο, “ενώ φτάσαμε στο μνημόνιο χωρίς λόγο και αιτία”. Παραλλήλως, εξήγγειλε από τώρα εξεταστική των πραγμάτων επιτροπή “για το πώς φτάσαμε στο μνημόνιο”.

Με αυτά και με κείνα, ο Αντώνης Σαμαράς, με το περιορισμένο ιδεολογικό βεληνεκές, μας υπόσχεται να έχει την τύχη των ηγετών που θαύμασε και των οποίων αποτελεί τη συνέχεια: Του Ευάγγελου Αβέρωφ και του Μιλτιάδη Έβερτ, που δεν μπόρεσαν ποτέ να κυβερνήσουν τη χώρα. Και ο προκάτοχος του στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας προσπαθεί να μείνει στην ιστορία ως συναγωνιστής του Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ στην κουτοπονηριά...








H φωτό είναι από το http://tiresias-press.blogspot.com και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

Το post συνοδεύεται από το εύγλωττο "Monkey See, Monkey Do" των Αμερικανών New Swing Sextet.

buzz it!

27.9.10

Πόρισμα εναντίον θράσους

Ένας από τους δείκτες του πόσο τριτοκοσμική είναι μια χώρα, είναι η περιφρόνηση στους κανόνες ασφαλείας. Ένας άλλος είναι η κουτοπονηριά.

Πέρσυ το Μάιο είχα γράψει, φυσικά και υπό τη φόρτιση της στιγμής, σ’ ένα κείμενο που είχε τραβήξει την προσοχή σας περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο σε αυτό το blog, τα εξής:


"Δεν θα με πείσετε ποτέ οτι αυτή η χώρα μπορεί να κινείται στη διελκυστίνδα των χειρότερων πρωταγωνιστών της: Μια ελάχιστη μειονότητα ανθρώπων με τραμπουκική ενέργεια και χουλιγκανικές μεθόδους, που παίζει με τη φωτιά (όπως κάποιοι άλλοι παίζουν με εκρηκτικά - και στο τέλος βέβαια σκοτώνονται άνθρωποι) και απέναντι μια τράπεζα, που εκδίδει μια άνευ προηγουμένου ανακοίνωση, ρίχνοντας τη “μπάλλα στην εξέδρα”. Γιατί αρκούντως κουτοπόνηρα, βεβαίως-βεβαίως, πάντα φταίνε όλοι οι άλλοι, οι πολιτικοί με τα “ξύλινα λόγια” (ναι είναι, αλλά λιγότερο από τα δικά σας), η απρόσωπη Πολιτεία, αλλά εμείς; Όχι, δεν είμαστε εμείς οι “ηθικοί αυτουργοί”, δεν αφήσαμε τους άτυχους εργαζόμενους να δουλεύουν στο κατάστημα της Σταδίου, μέσα στο μάτι του κυκλώνα, αντί να την κλείσουμε τη ρημάδα από τις 11, όπως οι άλλες τράπεζες. Αυτή την απλοϊκή σκέψη δεν μπορέσαμε να την κάνουμε, ούτε βεβαίως απαντάμε με σαφήνεια αν υπήρχε σύστημα πυρόσβεσης."

Ίσως ήμουν πολύ επιεικής. Αν οι εγκληματίες που έκαψαν τους εργαζόμενους δεν εντοπίστηκαν δυστυχώς ποτέ, μερικές ημέρες μετά, ο frontman αυτής της επιχείρησης έβγαλε μια δακρύβρεχτη, δημαγωγική επιστολή, στην οποία εμφανιζόταν απολύτως βέβαιος οτι η τράπεζα του πληρούσε τις προδιαγραφές πυροπροστασίας - και μάλιστα απέδιδε σε “λάσπη” τις αιτιάσεις για το αντίθετο: “Τη λάσπη λοιπόν ότι δήθεν δεν υπήρχαν μέτρα ασφαλείας ή ότι δεν δούλεψαν αποτελεσματικά τους τη γυρίζουμε πίσω.”

Μόνο που τώρα, μερικούς μήνες μετά, βγήκε το επίσημο πόρισμα για τις συνθήκες της τραγωδίας, στην τράπεζα της οδού Σταδίου. Και λέει τα εντελώς αντίθετα, από αυτά που έσπευσε να μας διαβεβαιώσει ο “υπεύθυνος” επικεφαλής - αυτός που με μπερλουσκονική ευκολία σπεύδει να λοιδωρεί τους πολιτικούς, για την ξύλινη γλώσσα τους. “Η επιχείρηση δεν είχε το απαιτούμενο πιστοποιητικό πυρασφαλείας που εκδίδεται από την Πυροσβεστική Υπηρεσία”, ενώ η έξοδος κινδύνου στο ισόγειο ήταν κλειδωμένη και γι αυτό δεν χρησιμοποιήθηκε. Και μάλιστα, “Συνολικά 14 εργαζόμενοι εξήλθαν από μια μεταλλική πόρτα του 2ου ορόφου που δεν ήταν έξοδος κινδύνου και ήταν τυχαία ανοιχτή για αερισμό της παρακείμενης τουαλέτας λόγω προβλήματος της αποχέτευσης”.


Σε ένα άλλο post μου, είχα ασκήσει κριτική για το πώς ο ίδιος άνθρωπος προσπαθεί να πλασαριστεί ως “ευεργέτης” - και είχα απαντήσει μάλιστα σε σχετικό σχόλιο που με αφόριζε ως φορέα “μιας νοοτροπίας κατά της επιχειρηματικότητας που έχει φέρει την Ελλάδα εκεί που είναι σήμερα οικονομικά”.

Αυτή η επιχειρηματικότητα - και η πολιτική της προέκταση - είναι αυτή που έχει συμβάλει σε *αυτή* την Ελλάδα. Κι αν κάτι χρειάζεται να αλλάξει, είναι αυτό το κατενάτσιο της δημαγωγίας και του λαϊκισμού, παράλληλα με τις επιθέσεις που έχουν στόχο “όλους τους άλλους” - και κυρίως τους πολιτικούς (που ίσως, χμμ, πρέπει να τους υποκαταστήσουμε, γιατί εμείς είμαστε καλύτεροι).

Δεν ξέρω ποιές θα είναι οι συνέπειες, αν θα διευκολύνουν μόνο τις αγωγές των συγγενών κατά της τράπεζας ή θα έχουν και ποινική διάσταση. Τον ίδιο πιθανότατα δεν θα τον αγγίξουν, την προσπάθεια του όμως να πρωταγωνιστήσει στο δημόσιο χώρο και λόγο, πρέπει. Γιατί και το θράσος έχει και τα όρια του...








H φωτό είναι από το www.guardian.co.uk και το εξώφυλλο από το www.infolizer.com

Το post συνοδεύεται από το πικρό και σαρκαστικό "Whistlin' Past The Graveyard" του Αμερικανού Tom Waits, στην alternate εκτέλεση της συλλογής "Bounced Checks".

buzz it!

26.9.10

Περαίωση, η χαρά του φοροφυγά

Η φοροδιαφυγή και η φοροκλοπή αποτελούν τα μεγαλύτερα και ουσιαστικότερα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας. Λόγω της φοροδιαφυγής, οι πολίτες στερούνται σημαντικών πόρων που θα συνέβαλλαν στην κοινωνική ανάπτυξη και ισορροπία.


Η φοροδιαφυγή είναι αποτέλεσμα τόσο της κακής νοοτροπίας που καλλιεργήθηκε συστηματικά στη χώρα μας όσο και της ανικανότητας των φορολογικών και εισπρακτικών μηχανισμών του κράτους, οι οποίοι, εκτός των άλλων, βρίσκονται συνεχώς στις κορυφαίες θέσεις των πιο διεφθαρμένων υπηρεσιών.

Από το 1978 που έγινε η πρώτη περαίωση επί υπουργίας Θανάση Κανελλόπουλου μέχρι σήμερα, οι περισσότεροι Υπουργοί Οικονομικών προχώρησαν στο μέτρο της περαίωσης κλείνοντας το μάτι στους φοροφυγάδες και τιμωρώντας τους συνεπείς και τίμιους πολίτες και τις επιχειρήσεις. Κάθε φορά υπόσχονταν ότι ήταν η τελευταία περαίωση που διενεργούσαν!

Η περαίωση έχει καταστεί αναπόσπαστο τμήμα του ελληνικού φορολογικού καθεστώτος από τη μεταπολίτευση και μετά. Η σημερινή κυβέρνηση παρά τη δικαιολογημένη αγωνία της για έσοδα προσφέρει, αφενός χείριστη υπηρεσία στους πολίτες που επιμένουν να κάνουν ειλικρινείς φορολογικές δηλώσεις, αφετέρου προνομιακή αντιμετώπιση σε όσους υπαλλήλους των Οικονομικών Υπηρεσιών προσπαθούν με πλάγιους τρόπους να επωφεληθούν της εξουσίας τους.

Η Διεθνής Διαφάνεια-Ελλάς επιμένει ότι δεν αποτελεί λύση η περαίωση και καλεί την κυβέρνηση να μην την εφαρμόσει.

Η λύση βρίσκεται στην ανακάλυψη και αυστηρή -παραδειγματική- τιμωρία των πολιτών και των επιχειρήσεων που δεν έχουν εκπληρώσει τις υποχρεώσεις τους προς το κράτος, δηλαδή προς όλους εμάς. Η ΔΔ-Ε συγκεκριμένα προτείνει:

- Είσπραξη των βεβαιωμένων οφειλών
- Μηχανοργάνωση και αναδιάρθρωση των φορολογικών και εισπρακτικών υπηρεσιών ώστε να μπορούν να διενεργούνται έλεγχοι και διασταυρώσεις χωρίς να απαιτείται φυσική παρουσία των ελεγκτών
- Επιτάχυνση στην επίλυση φορολογικών διαφορών
- Κατάργηση του αναποτελεσματικού και αναχρονιστικού Κ.Β.Σ.
- Υιοθέτηση ενός νέου και πιο αποτελεσματικού νόμου για την προστασία των πληροφοριοδοτών
- Παραδειγματική και άμεση τιμωρία των επίορκων υπαλλήλων και των φοροφυγάδων.

Η ελληνική Πολιτεία έχει υποχρέωση να καταπολεμήσει τη διαφθορά και να συμβάλλει στην αλλαγή της λανθασμένης νοοτροπίας. Για να γίνει αυτό, χρειάζεται πράγματι μια γραμμή και μια νέα αρχή. Μια νέα αρχή νομιμότητας όμως και όχι ανοχής στους παραβάτες.

Με την περαίωση οι μόνοι που θα ωφεληθούν είναι όσο φοροδιαφεύγουν και φοροκλέπτουν.



Από το δελτίο τύπου της
Διεθνούς Διαφάνειας Ελλάδας









Η φωτό είναι από το http://internetakias.gr και η φωτό του John Legend από το http://i697.photobucket.com

Το post συνοδεύεται από το "Please Baby Don't", από τον Αμερικανό John Legend μαζί με τον Βραζιλιάνο Sergio Mendes

buzz it!

23.9.10

Οι πολιτείες της θάλασσας

Φίλοι και Φίλες,

Το 2010 μας οδήγησε σε ένα κρίσιμο σημείο, σ' αυτό της περισυλλογής για το μέλλον του τόπου μας, της παρατήρησης και της αυτοκριτικής. Μας οδήγησε στην ανάγκη για θετικές σκέψεις, με στόχο την ανάπτυξη προς ένα μέλλον που όλοι θα θέλαμε.


Μέσα στο παραπάνω πλαίσιο, η εταιρεία μας είχε την τιμή ν' αναλάβει την διοργάνωση μιας τριήμερης θεματικής εκδήλωσης, εξ ολοκλήρου αφιερωμένης στην Ένωση Θηραϊκών Προϊόντων και στα μοναδικά προϊόντα της.
Προϊόντα που μεγάλωσαν γενιές και γενιές ανθρώπων, προϊόντα που με την ιδιαίτερη Θηραϊκή τους γεύση και ταυτότητα άφησαν τη σφραγίδα τους στην μνήμη μας, προϊόντα που οι παλιοί Σαντορινιοί ναυτικοί και καπεταναίοι «σ' ένα σκαρί όλοι μαζί», τα μετέφεραν στα τότε εμπορικά λιμάνια· και ήταν ακριβώς αυτοί οι πρώτοι σύγχρονοι άνθρωποι που άρχισαν να διαμορφώνουν σιγά-σιγά τις «Πολιτείες της Θάλασσας»!

Στις εκδηλώσεις μας, σε συνεργασία με την Ένωση Θηραϊκών Προϊόντων, άνθρωποι με κατάρτιση και εμπειρία σε θέματα που αφορούν στην «γαστρονομία» ως μέσο ανάπτυξης του τουρισμού, θα σας παρουσιάσουν τα Θηραϊκά προϊόντα από μια άλλη σκοπιά, με τρόπο διαφορετικό και πρωτόγνωρο, δημιουργώντας παράλληλα ένα ισχυρό μήνυμα που θα φτάσει σε όλες τις γωνιές της Ευρώπης. Και αυτό γιατί πιστεύουμε πως η πορεία προς την δημιουργία ενός «Γαστρονομικού Προορισμού» όχι ως προϊόν αλλά ως ιδέα και ως κουλτούρα με αρχές, θ' αποτελέσει στα επόμενα χρόνια τον βασικό άξονα πάνω στον οποίο θα συνεχίσουμε να χτίζουμε τις «Πολιτείες της Θάλασσας»!

Συνοδοιπόροι μας σε αυτή την προσπάθεια, είναι μεγάλα τηλεοπτικά δίκτυα και μέσα μαζικής ενημέρωσης από όλη την Ευρώπη, καθώς και καταξιωμένοι ξένοι και Έλληνες δημοσιογράφοι από τον χώρο του τουρισμού, της γαστρονομίας, του εμπορίου και της διαφήμισης.

Με την σκέψη· ότι σήμερα το Θηραϊκό προϊόν δεν αφορά μόνο στην κουζίνα και στο καθημερινό φαγητό, αλλά και σε μεγάλο φάσμα της τοπικής οικονομίας, που εμείς πρώτοι πρέπει να στηρίξουμε, θα θέλαμε να σας καλέσουμε σ' αυτή μας την προσπάθεια και να κοινοποιήσουμε όλοι μαζί τη δύναμη που κρύβουν μέσα τους οι Θηραϊκές γεύσεις και πώς η γαστρονομία μας μπορεί ν' ανοίξει νέους δρόμους στον πολιτισμό, στο εμπόριο και στην οικονομία γενικότερα.

Με εκτίμηση
Ευαγγελία Παλαμά Μενδρινού




Για περισσότερες πληροφορίες www.santorinievents.eu

(σ.σ. Βρίσκω εξαιρετικό το σύνθημα του χορηγού: "Compromises are for relationships, not wine"!)








Οι αφίσες είναι φτιαγμένες από τους διοργανωτές και χορηγούς και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από πανσέληνο και το "The Sea", από το πρώτο και καλύτερο άλμπουμ των Βρετανών Morcheeba

buzz it!

19.9.10

Εικόνες από την πόλη

Πέμπτη βράδυ, στη Βασιλίσσης Σοφίας. Ένα κορίτσι με αγορίστικα μαλλιά, οδηγάει έναν ανοιχτό Σκαραβαίο. Η ευτυχία είναι αποτυπωμένη στο χαμόγελο της.


Στην Ιπποκράτους και στην Ακαδημίας, δεκάδες αστυνομικοί. Στη γωνία των δύο δρόμων, μια απίστευτη τρύπα στην άσφαλτο σηματοδοτείται από ένα πλαστικό καφάσι (!) με μια κορδέλα και μια κορίνα της τροχαίας. Ομάδες ζήτα, δέλτα, δίας και λοιπά είναι διασκορπισμένοι στα γύρω τετράγωνα. Άλλοι κάθονται, άλλοι κάνουν άσκοπες βόλτες. Χιλιάδες ευρώ ξοδεύονται καθημερινά, μήπως και κάποιος αποφασίσει να ασκήσει ένα νταβατζηλίκι επί όλων ημών, σπάζοντας καμιά βιτρίνα. Σε άλλες γειτονιές, οι ακροδεξιοί σπάζουν ανενόχλητοι στο ξύλο κανέναν μετανάστη...

Στην Αποστόλου Παύλου, μεσημέρι. Δεκάδες τουρίστες θαυμάζουν την Ακρόπολη και τα πέριξ. Ένας υπάλληλος (προφανώς) της δημοτικής αστυνομίας εξηγεί σε έναν απορημένο μουσικό του δρόμου οτι πρέπει να φύγει, γιατί “αυτό που κάνει είναι επαιτεία και απαγορεύεται”. Είναι ευγενής, αλλά δεν κάνει τον κόπο να κατέβει ούτε από τη μηχανή του. Οι εκλογές πλησιάζουν...

Πιο κάτω, δεκάδες μηχανάκια, μέσα σε μισή ώρα, παραβιάζουν την απαγόρευση. Οι περισσότεροι πιτσιρικάδες, δεν φοράει κανείς τους κράνος. Κάνουν θόρυβο και κυρίως αλλοιώνουν τη γοητεία του “ομορφότερου πεζόδρομου στην Ευρώπη”. Τα μικτά κλιμάκια δημοτικής και ελληνικής αστυνομίας αδιαφορούν. Έχουν άλλες αρμοδιότητες, κυνηγούν το παρεμπόριο. “Έχετε δίκιο κύριε, αλλά στην Ελλάδα, ξέρετε το πρόβλημα είναι οι αρμοδιότητες. Πού να δείτε τι συμβαίνει στην Ομόνοια, όταν οι τουρίστες βλέπουν το Police και μας πιάνουν από το μανίκι, για βοήθεια - κι εμείς δεν κάνουμε τίποτα”, είναι η εξήγηση ενός δημοτικού αστυνόμου προς έναν διαμαρτυρόμενο πολίτη...

Οι άνθρωποι που ζητούν “μια βοήθεια” αυξάνονται καθημερινά. Κανείς δεν τους φροντίζει, κανείς δεν δείχνει να αναγνωρίζει την ύπαρξη τους. Ο άστεγος της Πλατείας Κουμουνδούρου μου ζητάει μια φόρμα και παπούτσια. Ο Κώστας στην Πεσμαζόγλου μου λέει οτι έφυγαν οι αλλοδαπές συμμορίες της περιοχής, που δεν τον άφηναν να επαιτεί την ημέρα - και τώρα μπορεί και βγαίνει περισσότερο.

Γυρνάω από τη συναυλία των U2 και κατεβαίνω από το ταξί στην Ομόνοια. Η διαδρομή μέσα από τη Σωκράτους είναι δύσκολη. Δεκάδες κοριτσάκια από την Αφρική ψάχνουν για πελάτη, τρέχουν, προσφέρονται και εκλιπαρούν. Οι δρόμοι σκοτεινοί, η αίσθηση της ανασφάλειας είναι διάχυτη.

Η απελευθέρωση της χαράς είναι όλο και πιο δύσκολη στο κέντρο. Η πόλη χάνει τη λιακάδα της. Κι ας είναι, αυτή η τελευταία, η ομορφότερη του κόσμου...








H φωτό από τη Σοφοκλέους είναι δική μας και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "Lemon" των Γάλλων Troublemakers

buzz it!

17.9.10

Οι ψηφοφόροι και οι ψινάκηδες...

Κυρίες και κύριοι, αγαπητοί φίλοι,

Έχω τη χαρά και την τιμή να σας καλωσορίσω σε αυτή την πρώτη δημόσια συγκέντρωση - συνάντηση - με τον υπόψηφιο δήμαρχο Αθηναίων Γιώργο Καμίνη.

Ως κάτοικος του ιστορικού τριγώνου εδώ και 12 χρόνια, αλλά και μέλος της Κίνησης Συλλόγων και Ενεργών Πολιτών για τη Διάσωση του Ιστορικού Κέντρου, έχω να πω οτι αυτή η προσεχής αναμέτρηση για την Αθήνα, είναι στα μάτια μου σαν την απόλυτη μάχη του καλού με το κακό. Από τη μια, μια απερχόμενη αρχή που χαρακτηρίστηκε από το σχεδόν μηδενικό έργο για τη αντιμετώπιση των οξύτατων προβλημάτων της καρδιάς της Αθήνας, που ξεσήκωσε θύελλα διαμαρτυριών για τις πράξεις της κατά του ελάχιστου αστικού πρασίνου και τις προτεραιότητες της - και που διακρίθηκε από την άρνηση να αναγνωρίσει το πρόβλημα και τις ευθύνες της και την προσπάθεια να λοιδωρήσει και να απαξιώσει τις συλλογικότητες πολιτών που άρθρωναν φωνή διαμαρτυρίας και απόγνωσης.


Και από την άλλη, μια πρόταση ανανέωσης στον αυτοδιοικητικό χώρο, εμφανώς από την προοδευτική όχθη του ποταμού, που αποπνέει σοβαρότητα και χαμηλούς τόνους και χαρακτηρίζεται από ένα πλούσιο βιογραφικό και έργο - έργο, που ακόμα κι αν δεν γνωρίζει καλά ή αντιμετωπίζει κριτικά κανείς, δεν μπορεί παρά να παραδεχτεί οτι είναι απείρως σημαντικότερο από τον παλαιάς κοπής δημοσιοσχετίστικο λαϊκισμό, που συνέβαλε στην πιο βρώμικη και καταθλιπτική Αθήνα από ποτέ - μια χωματερή ψυχών, όπως εύστοχα περιγράφηκε. Αυτό που βιώνουν οι Αθηναίοι τα τελευταία χρόνια δεν επιδέχεται καμίας αμφισβήτησης, ως προς την πολιτική αισθητική που αντικατοπτρίζει: Η εξαθλίωση, η γκετοποίηση, η διαφθορά, η πολιτικάντικη αναποτελεσματικότητα, οι ρατσιστικές “σκούπες”, η αδίστακτη συκοφαντία και η δράση μόνο για το φαίνεσθαι, ενόψει προεκλογικής περιόδου, είναι σαφέστατα χαρακτηριστικά μιας ελληνικής μεταπολιτευτικής τριτοκοσμικότητας, με ακροδεξιά χαρακτηριστικά. Όταν δεν δουλεύεις ποτέ σοβαρά, συστηματικά και προοδευτικά για την επίλυση των προβλημάτων, τότε το εκκρεμές του λαϊκισμού κυμαίνεται μεταξύ ενός δήθεν φιλολαϊκού προσώπου που ρίχνει πάντα το φταίξιμο “στους άλλους” και μιας ψυχρής και αλαζονικής σκληρότητας που κλείνει το μάτι στα φοβικά σύνδρομα των υποβαθμισμένων κατοίκων.

Η πρόταση Καμίνη όμως έχει και μια άλλη διάσταση, θα μου επιτρέψετε: Είναι η πιθανή απαρχή μιας αιμοδοσίας στον πολιτικό κόσμο της χώρας, από ένα πολιτικό προσωπικό άλλης ποιότητας - αιμοδοσία απαραίτητη, για την πολυπόθητη αναβάθμιση, που τόσο αποζητούμε εμείς οι πολίτες, στηλιτεύοντας τα φαινόμενα που έφεραν τη χώρα στο χείλος του γκρεμού.

Αν η διαδικασία όμως της ολοκλήρωσης μιας μεταπολίτευσης (που έχασε την ευκαιρία να γίνει πραγματικά δημοκρατική) είναι επίπονη και μακρά, η αλλαγή στο δήμο της Αθήνας είναι πιο άμεσα επιτακτική από ποτέ. Μετά από μια σειρά συντηρητικών δημάρχων, που επί 24 ολόκληρα χρόνια έχουν καταφέρει να ριζώσουν τα ίδια και τα ίδια πρόσωπα στις παθογένειες ενός διεφθαρμένου και γιγαντωμένου δήμου - και μετά από τη χειρότερη θητεία δημάρχου που, εκ του αποτελέσματος, έχει καταγραφεί ποτέ - η ανάγκη να γυρίσει σελίδα ο Δήμος Αθηναίων είναι σχεδόν ζήτημα “ζωής και θανάτου” για την πρωτεύουσα της χώρας. Πολλοί προβλέπουν οτι η κατάσταση σε λίγο καιρό δεν θα είναι πια αναστρέψιμη, αν αυτό δεν έχει ήδη συντελεστεί.

Είναι λοιπόν στο χέρι των Αθηναίων πολιτών, που γνωρίζουν τα προβλήματα από πρώτο χέρι και τα ζουν στο πετσί τους, να μην επιτρέψουν να καθοριστεί το αποτέλεσμα αυτών των εκλογών από την ξενοφοβία, την τηλεοπτική δημαγωγία και ελαφρότητα, την απολιτίκ αδιαφορία των ψηφοφόρων που ίσως ζουν στα προάστεια κι από την απογοήτευση ή την αποχή των νέων και ζωντανών κυτάρων αυτής της πόλης. Αυτή τη φορά οι Αθηναίοι, πρέπει, αν μη τι άλλο, να αναγνωρίσουν τις ευθύνες τους ως πολίτες και να δράσουν θετικά για τον πολιτισμό αυτής της πόλης, όχι μόνο γιατί δεν έχουν άλλη ευκαιρία. Αλλά γιατί αλλιώς, δεν θα έχουν δικαίωμα ούτε στην ελπίδα για μια πόλη με ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης, αντάξια της ιστορίας της, ούτε στο παράπονο και στη γκρίνια: Η ευκαιρία δίνεται σε όλους μας, τώρα, σε αυτές τις εκλογές. Και το ψ, αυτή το φορά, πρέπει να παραπέμπει στους ψηφοφόρους, με όλη τη σημασία της λέξης - και όχι στους ψινάκηδες. Αλλιώς, θα είμαστε άξιοι της τύχης μας...


* Το κείμενο αυτό προλόγισε την πρώτη συνάντηση του Γιώργου Καμίνη με τους Αθηναίους, στη Βαρβάκειο Αγορά, την Πέμπτη 16 Σεπτεμβρίου. Ολόκληρη η ομιλία του εδώ.




Update - Και η απάντηση Κακλαμάνη:


Ο Δήμαρχος Αθηναίων κ. Νικήτας Κακλαμάνης, με αφορμή τα όσα είπε χθες στην ομιλία του, ο υποψήφιος Δήμαρχος Αθηναίων κ. Γιώργος Καμίνης, προέβη στην ακόλουθη δήλωση:

«Η πρώτη δημόσια εκδήλωση του υποψηφίου Δημάρχου κ. Γιώργου Καμίνη έγινε με απουσία του λαού της Αθήνας αλλά παρουσία πλήθους υπουργών της Κυβέρνησης, του γραμματέα του ΠΑΣΟΚ, βουλευτών και στελεχών του κόμματος του μνημονίου.
Έτσι με τον πιο λαμπρό τρόπο επιβεβαιώθηκε το πόσο «ανεξάρτητη» είναι η υποψηφιότητα του φίλου κ. Καμίνη, ο οποίος επειδή δεν κατοικεί στην πόλη στην οποία θέλει να γίνει Δήμαρχος, δεν την γνωρίζει, δεν την αγαπά και όπως έχει παραδεχθεί δεν έχει ακόμη… λύσεις για τα προβλήματά της. Σπατάλησε το χρόνο του σε συκοφαντίες, που θα τον εκθέσουν, γενικόλογους αφορισμούς και προσωπικές επιθέσεις κατά υποψηφίων.
Τι κρίμα για έναν πανεπιστημιακό δάσκαλο».



(Μόνο που ξεχνάει να αναφέρει οτι ήταν και πλήθος στελεχών της Δημοκρατικής Αριστεράς και των Oικολόγων-Πράσινων. Και δεν χάνει την ευκαιρία να μιλήσει για "κόμμα του μνημονίου" (sic)...)








Η φωτό είναι του Κωνσταντίνου Αλεξάκου από τη χθεσινή συγκέντρωση.

Το post συνοδεύεται από το "Dear Mr. Man" που έγραψε ο Αμερικανός Prince, για τον George Bush.

buzz it!

15.9.10

Για ποιό μνημόνιο μιλάμε...

"Ξέρουμε ότι όπου έχει περάσει το ΔΝΤ έχει αφήσει πίσω του στάχτη, έχει αφήσει πίσω του αποκαΐδια" - μόνο που στην Ελλάδα δεν ήρθε το ΔΝΤ, αλλά μια τρόικα, σκληρότερα μέλη της οποίας είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση και η Κεντρική της Τράπεζα.
Επειδή λοιπόν ακόμα και πολιτικοί αρχηγοί μιλούν παραπλανητικά, καλό είναι να ξέρουμε πρώτα απ' όλα "για ποιό μνημόνιο μιλάμε". Και για να ξέρουμε για τι μιλάμε, χρήσιμο εργαλείο είναι το βιβλίο "Τα θεσμικά της κρίσης", του συνταγματολόγου Κώστα Μποτόπουλου (που υποστηρίζει οτι το μνημόνιο δεν είναι επ' ουδενί ένα "θέσφατο", ούτε βεβαίως υπεράνω του συντάγματος). Περιέχει σειρά άρθρων του συγγραφέα, αλλά και παράρτημα με το ίδιο το μνημόνιο, καθώς και άλλα χρήσιμα επίσημα κείμενα, για την πλήρη κατανόηση του πλαισίου, μέσα στο οποίο κινείται η λεγόμενη "ελληνική κρίση". Και για το πολιτικό στίγμα του συγγραφέα, αναδημοσιεύω και το χθεσινό του άρθρο στην εφημερίδα "Τα Νέα".






Αµνήµων «Καλλικράτης»

Στις εκλογές δεν χρειάζεται να του φορτώσουµε τα βάρη του Μνηµονίου



του Κώστα Μποτόπουλου, συνταγματολόγου και πρώην ευρωβουλευτή του ΠΑΣΟΚ


Κάθε εκλογική αναµέτρηση δίνει αφορµή για µια αντίδραση στη συγκυρία – στη γενική συγκυρία, ακόµα και αν είναι τοπικό ή ειδικό το αντικείµενο. Υπ’ αυτήν την έννοια, στις επερχόµενες εκλογές της αυτοδιοίκησης θα κριθεί ασφαλώς και η κυβερνητική πολιτική, δηλαδή το Μνηµόνιο. Θα κριθούν όµως και όσοι επέλεξαν να µετατρέψουν τις εκλογές του Νοεµβρίου σε «ψήφο κατά του Μνηµονίου», καθώς και τα αντανακλαστικά ωριµότητας των πολιτών. Με κίνδυνο να χαρακτηριστώ µονότονος (αλλά µήπως δεν κατέστη εκ των πραγµάτων µονοθεµατική η δηµόσια ζωή;) θα ήθελα να συνοψίσω τα διάφορα «όχι» κατά του Μνηµονίου. Υπάρχει πρώτα το «όχι σε όλα» – ό,τι εκπορεύεται από την κυβέρνηση, αλλά και από την Ευρώπη, τον καπιταλισµό, την ίδια τη ζωή – που εκπροσωπείται από το ΚΚΕ και τον ΣΥΝ και του οποίου τις τάξεις φουσκώνουν κατηγορίες µονίµως δυσαρεστηµένων ή σπρωγµένων στην ανέχεια πολιτών. Είναι ένα «όχι» οργής – και η οργή, ιδίως όταν είναι δικαιολογηµένη, µπορεί να συσπειρώσει αλλά δεν µπορεί να δηµιουργήσει.

Υπάρχει µετά ένα «όχι» υποκριτικό και καιροσκοπικό, αφού στην πραγµατικότητα πρόκειται για ένα «ναι» που δεν θέλει να πει το όνοµά του: είναι η στάση της Νέας Δηµοκρατίας και, όσο µπορεί κανείς να καταλάβει, του ΛΑΟΣ και την ενστερνίζονται κυρίως όσοι θα ήθελαν να «δώσουν ένα µάθηµα στην κυβέρνηση». Σχεδόν περιττεύει να θυµίσει κανείς ότι η Νέα Δηµοκρατία όχι µόνο µας οδήγησε στο Μνηµόνιο και είχε «υποσχεθεί» προεκλογικά µέτρα ακριβώς τύπου Μνηµονίου αλλά και έχει ουσιαστικά παραδεχτεί, δυο µάλιστα φορές και σε δυο διαφορετικά πολιτικά βήµατα, ότι η εκ µέρους της καταψήφιση του Μνηµονίου ήταν στην πραγµατικότητα υπερψήφιση: σύµβουλος του αρχηγού της αξιωµατικής αντιπολίτευσης (άρα αυθεντικός εκφραστής της σκέψης του και µάλιστα απαλλαγµένος από το βάρος του «πολιτικού κόστους») δήλωσε ρητά ότι εάν ετίθετο ζήτηµα µη υπερψήφισης του Μνηµονίου στη Βουλή, το κόµµα του θα έδινε τη συναίνεσή του, ενώ η – κατά άλλα σοβαρή – επικεφαλής των ευρωβουλευτών της Νέας Δηµοκρατίας προσπάθησε απλώς να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα λέγοντας ότι το κόµµα της «δεν αρνήθηκε ποτέ τον µηχανισµό στήριξης» (παρότι τον καταψήφισε...) αλλά διαφώνησε απλώς στο «µείγµα των οικονοµικών µέτρων» και στην έλλειψη «πρόβλεψης για αναπτυξιακές διαδικασίες». Το «µείγµα» δεν λέει τίποτα αν είναι ασαφές και ανέφικτο. Η δε «αναπτυξιακή διαδικασία» όχι µόνο δεν αντιστρατεύεται το Μνηµόνιο αλλά αποτελεί επίσηµο στόχο της κυβέρνησης και µόνιµο αίτηµα όσων ζητάµε τη δηµιουργική υπέρβαση της σηµερινής κατάστασης.

Υπάρχει, τέλος, ένα «όχι» που συνιστά άρνηση της όποιας προσπάθειας και τελικά άρνηση της ίδιας της πολιτικής. Είναι το «όχι» όσων µιλούν για το Μνηµόνιο χωρίς να γνωρίζουν πώς προήλθε, τι λέει και τι σηµαίνει, όσων τάζουν ένα καλύτερο αύριο µε συνταγή καταστροφής του σήµερα (τι είδους «ανάπτυξη», «αναδιανοµή» και «κοινωνική δικαιοσύνη» θα µπορούσε να υπάρξει υπό καθεστώς πτώχευσης ή γενικευµένης ανέχειας;), όσων «ξεχνούν» ότι ο «Καλλικράτης» – και οι εκλογές γι’ αυτούς που θα κληθούν να τον εφαρµόσουν – θα µπορούσε να είναι, υπό προϋποθέσεις (αντικειµενικές, δηλαδή βούλησης της εξουσίας, και υποκειµενικές, δηλαδή ικανότητας προσώπων), µια πραγµατική ευκαιρία.

Ο «Καλλικράτης» έχει τα δικά του διόλου κερδισµένα εκ των προτέρων στοιχήµατα – την αποτελεσµατικότερη λειτουργία υπέρ του πολίτη, την απόδοση και αξιοποίηση πόρων, την εκρίζωση της διαφθοράς, την αναπτυξιακή ώθηση – και δεν χρειάζεται να του φορτώνουµε και τα βάρη του Μνηµονίου. Πεποίθησή µου είναι ότι στις εκλογές της αυτοδιοίκησης κερδισµένος θα βγει εκείνος – κόµµα και πρόσωπο – που δεν θα εναντιωθεί τυφλά σε αντικειµενικά γεγονότα, όσο δυσάρεστα και αν είναι, αλλά θα δώσει πρακτικές διεξόδους σε δηµιουργικές δυνάµεις, όσο κουρασµένες και να είναι. Ο Νοέµβριος θα αποτελέσει ούτως ή άλλως καµπή: θα φανεί αν στο αµέσως επόµενο διάστηµα θα υπερισχύσει η άρνηση ή θα µείνει χώρος για τη συλλογική προσπάθεια που διαρκώς αναβάλλεται.









Το εξώφυλλο του βιβλίου είναι από το www.botopoulos.gr και το εξώφυλλο του δίσκου από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "If You Can't Say No" του Αμερικανού Lenny Kravitz

buzz it!

13.9.10

No woman, no cry...

Ήταν μια πολύ κρίσιμη εβδομάδα η προηγούμενη, που άρχισε με μια υπέρβαση: Οι υποψηφιότητες Καμίνη και Μπουτάρη έδωσαν ένα νέο στίγμα στις αυτοδιοικητικές εκλογές. Η αντίστιξη μάλιστα, με την πιθανή πρόταση του σπαρασσόμενου ΣΥΡΙΖΑ να υποστηρίξει τον εκ του “παραδοσιακού ΠΑΣΟΚ” προερχόμενο Αλέξη Μητρόπουλο, είναι άκρως εύγλωττη για τον πραγματικά προοδευτικό ψηφοφόρο.

Εκτιμώ οτι η επιλογή Καμίνη δεν ήταν “επιλογή ήττας”. Ενδεχομένως, δύσκολα και υπό προϋποθέσεις, η υποψηφιότητα του θα μπορούσε να αποδειχθεί νικηφόρα. Δεν τα πάει και τόσο άσκημα στις πρώτες δημοσκοπήσεις - κι αν οι ψηφοφόροι της Αθήνας αντιληφθούν οτι πρέπει να καταψηφίσουν την αλαζονεία ενός ακροδεξιού δημάρχου (όλη η συνέντευξη εδώ), που ευθύνεται για την χειρότερη εικόνα της πόλης όλων των εποχών (και κατεβαίνει με συμβούλους σαν τον Ψινάκη), τότε ίσως κάτι γίνει.


Αντιθέτως, η επιλογή στήριξης Τατούλη, προκάλεσε αρνητικά συναισθήματα, όσο κι αν είναι γνωστό οτι η Πελοπόννησος είναι μια άκρως συντηρητική - και άρα “χαμένη” για το ΠΑΣΟΚ - περιφέρεια. Δυσμενείς εντυπώσεις προκάλεσε και η γνωστοποίηση των διαδοχικών αρνήσεων από υπουργούς και θεωρούμενα ως “στελέχη πρώτης γραμμής”, αν και προσωπικά πιστεύω οτι η άρνηση και ο διαχωρισμός της θέσης μπορεί να αποτελεί δικαίωμα του στελέχους - αναλόγως φυσικά με το ποιός είναι ο καθένας και ποιά είναι η πορεία του. Για παράδειγμα, η άρνηση μιας εξωκοινοβουλευτικής υπουργού Περιβάλλοντος να βρεθεί ξαφνικά υποψήφια περιφερειάρχης δεν θεωρώ οτι ήταν επί της ουσίας πρόβλημα. Ως αποτυχία επίσης λογίζεται η μη ύπαρξη γυναικείων υποψηφιοτήτων, για τις περιφέρειες - εντελώς αντίθετα από τις προσδοκίες που είχαν καλλιεργηθεί. Οι αρνήσεις κατέδειξαν εκτός από πολιτική δειλία ή δυσπιστία να υποστηριχθεί ο Καλλικράτης (με τον φόβο της λαϊκής κατακραυγής ή της ανυπαρξίας πόρων) και το πρόβλημα της μη αποκεντρωμένης Ελλάδας: Όταν ο πολιτικός έχει κατακτήσει μια θέση στην κεντρική πολιτική σκηνή, αρνείται να αφήσει τη ζωή στην Αθήνα και να επιστρέψει ως τοπικός άρχων “δεύτερης διαλογής”, στην περιφέρεια.

Με αυτή την έννοια, η αποπομπή Μπατζελή από την κυβέρνηση φάνηκε μάλλον άδικη, ως η μόνη “τιμωρία” που τελικά εφαρμόστηκε. Ο ίδιος ο ανασχηματισμός προκάλεσε και αυτός ανάμεικτα συναισθήματα: Η τετράδα Ραγκούση, Παπακων/νου, Χρυσοχοίδη και Λοβέρδου στα κρίσιμα υπουργεία κερδίζει πιθανότατα την αποδοχή του εκλογικού σώματος, αλλά το “ξεχειλωμένο” σχήμα με τους τόσους πολλούς αναπληρωτές υπουργούς και υφυπουργούς, καθώς και η “καταβύθιση” στο παραδοσιακό ΠΑΣΟΚ (πλην εξαιρέσεων) δεν δημιουργεί θετικές εντυπώσεις, παρά τις εξηγήσεις περί “αδύναμου κρατικού μηχανισμού” και τη διαφαινόμενη ανάγκη ισορροπιών, ενόψει και των εκλογών. Το ίδιο και η παραμονή κάποιων υπουργών στην κυβέρνηση, με μετακινήσεις, παρά τις φτωχές τους επιδόσεις. Επίσης, η είσοδος στην κυβέρνηση μιας μόλις ενός έτους βουλευτή, που είναι και στενή συγγενής του πρώτου τη τάξει υπουργού, δεν είναι και το καλύτερο, από πλευράς ηθικής τάξης...


Στο επίπεδο των εντυπώσεων επίσης, θα πρέπει κανείς να λάβει υπ’ όψιν του τις αιτιάσεις για αύξηση του κόστους λειτουργίας του μεγάλου κυβερνητικού σχήματος, το κόστος μετονομασίας των υπουργείων (που αν ανέρχεται για λογότυπα, σήματα, επιστολόχαρτα κλπ στο τερατώδες ποσό που αναφέρεται, τότε αποτελεί πρόβλημα) και βεβαίως τα επικοινωνιακά επεισόδια από γρφικούς και ακραίους, άνευ ιδιαίτερης σημασίας τελικά.

Παρακολούθησα την ομιλία Παπανδρέου το βράδυ του Σαββάτου, αλλά και μεγάλο μέρος της συνέντευξης την Κυριακή το μεσημέρι. Ίσως η κρίση δίνει την ευκαιρία να φύγει η καθιερωμένη αυτή έναρξη της οικονομικής χρονιάς από την παροχολογία. Η απάντηση για την “κατά του μνημονίου” πολιτική της ΝΔ, εκτός από την αναφορά στη γκάφα του συμβούλου, θα μπορούσε να συνεπικουρείται και από τη δημοσκόπηση της Kapa Research για το Βήμα, σύμφωνα με την οποία η στάση αυτή δεν δείχνει επ’ ουδενί να πείθει την πλειοψηφία.

Δύο ζητήματα ουσίας θεωρώ σημαντικά - και με πιθανότατα αρνητικό αντίκτυπο: Χωρίς να γνωρίζω τα οικονομικά στοιχεία, η λύση με την απαλοιφή της έκπτωσης στο πετρέλαιο θέρμανσης μοιάζει πολύ πιο αποτελεσματική (και αντιμετωπίζει επιτέλους το πρόβλημα της λαθρεμπορίας) από τη γενική αύξηση του ΦΠΑ, που η αγορά δεν αντέχει πια. Είναι λοιπόν απογοητευτικό αν δεν μπορεί να εφαρμοστεί γιατί δεν είναι “έτοιμος” ένας μηχανισμός αντιστάθμισης για τα χαμηλά και μεσαία εισοδήματα.

Το δεύτερο είναι η προσφυγή στη “συνήθη λύση” της περαίωσης, που κατά την άποψη μου, είναι υποτιμητική και απαράδεκτη για τον έντιμο φορολογούμενο. Απαλάσσει τον φοροφυγά από τα αμαρτήματα του με ελάχιστο κόστος, ενώ αναγκάζει αυτόν που είναι εντάξει με τις υποχρεώσεις του να υποστεί ένα “νταβατζηλίκι” - και να πληρώσει και την περαίωση, γιατί “άμα θέλουν κάτι θα του βρουν”. Η περαίωση είναι κάτι που πρέπει να φύγει τελείως από το λεξιλόγιο της εφορίας, αν θέλουμε να κάνουμε το άλμα προς τα εμπρός...









Οι γελοιογραφίες του Ανδρέα Πετρουλάκη είναι από το www.kathimerini.gr και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

Το post συνοδεύεται από τη διασκευή του κλασσικού "No Woman, No Cry" από τους Αμερικανούς Fugees

buzz it!

5.9.10

Open Letter to the Mayor of Athens

To
Mr Nikitas Kaklamanis
Mayor of Athens
IN TOWN


Athens, 20th July 2010




Dear Mr Kaklamanis,

I read with interest your interview in the Weekly ‘Athens News’ of Friday, 16th July 2010, where you express your vision of Athens becoming a ‘full tourist destination’ and not just a common stopover’. It is a wish that I share but a wish that seems to be extremely far removed from current reality. By addressing this open letter to you, I hope to give you some ideas of what I mean.

The person who is writing to you has chosen to live in Athens. This is not out of need, as I am neither an immigrant nor a tourist who is visiting for the first time. I am a former international civil servant at a senior level (Representative of the United Nations High Commissioner for Refugees, UNHCR, in Albania, Republic of Korea, and Mexico) who, after visiting over 60 countries – mostly for work, and very frequently attending international conferences - and living for three months to four-and-a-half years in more than a dozen during my career that spanned three decades – has decided to settle in this city rather in her home town, Vienna (Austria). I have done this out of love for this country and for this city in particular, with which I feel deeply connected. The people I mix with are Greeks, not expatriates. I try to buy Greek products rather than imported ones, no matter how difficult they are to come by. Unperturbed by the fact that it took three years of meandering through the respective public services to get the necessary permits alone, I have invested my money here and turned a traditional house in the historic centre of Athens into a showcase of modern Greek architecture, respecting traditional styles, incorporating an international flair, which leaves every visitor in awe.


In your interview, Mr Mayor, you touch upon security and safety, upon immigrants issues and about cleanliness in Athens. These are extremely pertinent themes for me and for the people that I am surrounded by.
I am sorry to say that the only place where I have ever been personally attacked and robbed, is Athens. This happened at the end March 2009, right as I was opening the front door to my own house. Three weeks later, a visitor of mine (from Vienna) was attacked as well, as we were walking within 50 metres distance from where I live. When I leave the house early in the morning, or return at night, I am scared of being robbed – or worse – again, and I usually carry a personal alarm with me. Friends and visitors dare not leave their parked cars unattended in my neighbourhood. They often wonder whether they will reach my house, or their cars, safely. You see junkies hanging about in the streets, loitering in house entrances. Beggars and homeless people abound, lying around in public places. Squatters occupy empty houses and nobody seems to care. Dirt and filth are collected sometimes, sometimes not. The streets are scarcely lit. Friends who live in the neighbourhood are nervous about letting their children out into the streets for fear of them falling prey to narcotics-dealers. Family businesses close one after the other, and in their stead, cheap mass clothes stores open. Barefoot children roam about unattended, street fights often send scary sounds into the air – it is quite eerie.

Occasionally, threesomes of young police agents are making their rounds here until 10 pm. They are in their early Twenties and have obviously very little knowledge about what they are supposed to do except patrol. They feel incompetent to do anything else. They are hardly a deterrent for the criminals in this area, where streets carry proud names such as ‘Platonos’, ‘Iera Odos’, ‘Thermopylon’, ‘Themistokleous’, ‘Marathonos’, ‘Megalou Alexandrou’, ‘Leonidou’, and where the Statesman Perikles is supposed to be buried. Pedestrian streets such as ‘Salaminos’ or ‘Granikou’, instead of being a haven for admirers who want to explore ancient history on foot, are particularly vulnerable to assaults.

What you are saying about the feeding program that you have established, Mr Mayor, is not enough, and neither is a local multilingual radio station. You rightly say that ‘collective action’ is necessary to solve the problems of the city.
At the same time, however, you talk about faulty Government tourism policies and about the Mayor’s ‘lack of competence and jurisdiction in immigrants’ issues’.

Does not the Mayor of a city have overall responsibility over the safety and well-being of the citizens ? Is it not the Mayor’s competence to create a climate of cooperation and dialogue among all parties concerned ? Two cities come to mind where the Mayors have made a major difference in the perception of their safety and security, as well as the general well-being of the citizens. In September 2001, Mayor Giuliani’s prompt and resolute reaction pulled many New Yorkers together in their quest to overcome the trauma of 9/11. The Mayor of Tirana, Mr Edi Rama, has created a pleasant, safe, lively and mostly hygienic city out of what used to be a ramshackle, crime-laden, miserable and poorly famed town.

I personally do not believe that ‘sharper crime enforcement’ is what we need primarily. The vandalism which you point out is often the only expression of desperate people. What is needed is better, and more public, education of the citizens of their rights, duties and responsibilities. We need easier access to garbage bins and citizens appreciating their very purpose. We need more parks, more green lungs for the citizens. We need closer cooperation with, and significantly stronger support to, welfare organizations. We need better lighting in dark (pedestrian) streets. We want appropriate care for the needy such as homeless people, drug addicts, street children, undocumented foreigners who lack proper advice and guidance on alternatives to illegality. We require closer cooperation with positive, and creative, citizens’ initiatives, which thankfully already exist. We urgently need greater care for general hygiene in the city.

If Athens is to become a ‘full tourist destination’ as you point out, Mr Mayor, we urgently need a more appropriate, clean, accessible and didactic, display of the City’s treasures such as the ‘Dimosio Sima’, which currently requires the tourist to venture into this – my – crime-ridden area of Kerameikos.

What we need is more attention to the citizens’ genuine need for safety, security, hygiene, and welfare. A lot more. What we need is a sense that the City’s Administration truly cares, with the ambition to improve the overall situation.
And then we can talk about attracting more people from abroad for the purpose of holding international congresses. At this very time, Athens has fallen behind, and I personally have occasional moments of doubt whether I have done the right thing moving here and spending my pension income in this city, whose history, people and vibrancy I profoundly love.
Please help us enjoy life in Athens again.

Sincerely,

Marion Hoffmann
Athens



H απάντηση Κακλαμάνη εδώ








Η φωτό είναι της Καρολίνας Κλωναρίδου από τις "Έξι εικόνες από το Ιστορικό Κέντρο" και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "I Can't Stand It" του Βρετανού Eric Clapton, από το Another Ticket του 1981.

buzz it!

4.9.10

Οι "πολεμικοί" U2

Αυτό το εξώφυλλο στοιχειώνει τη ζωή μου, αν και δεν ήμουν ποτέ φανατικός θαυμαστής (πάντοτε όμως είχα βαθιά εκτίμηση). Το είχα και αφίσα - ήταν η πρώτη μου επαφή, πίσω στα 1983, με το "υποβρύχιο" των U2, τότε, μέσα στον “ορυμαγδό” του new wave, από τον οποίον ξεπήδησε το ιρλανδέζικο συγκρότημα, παρότι είχε σχηματιστεί, πριν καλά-καλά μάθουμε το punk.

Μου είχε κάνει εντύπωση εκείνο το πολεμικό “Sunday Bloody Sunday”, που μου έμαθε τη σφαγή στα επεισόδια του 1972 στο Derry, αλλά και το “New Year 's Day”, που ταίριαζε πιο πολύ με το ηχητικό κλίμα των άλλων συγκροτημάτων της εποχής και το έπαιζα πιο πολύ, ως dj...


Ποτέ δεν κατάλαβα την κριτική κατά της πολιτικοποίησης του Bono - καταλαβαίνω βέβαια (καθώς δεν παρακολούθησα όλα τα στάδια της εξέλιξης τους) οτι μπορεί να έγινε σε κάποια φάση “μαϊντανός των media” ή η μουσική τους παραγωγή (που επίσης δεν έχω παρακολουθήσει καλά) να “κορέστηκε” από το σταριλίκι τους.

Ωστόσο, αυτό που κάνει ο Bono τόσα χρόνια, είναι νομίζω αυτό που θα ήθελα να κάνει κάθε ενεργός πολίτης - και ειδικά αυτός που έχει τη δύναμη της λατρείας τόσων εκατομυρίων ανθρώπων στον κόσμο. Δεν εννοώ με αυτό οτι κάθε ροκ σταρ ή ηθοποιός πρέπει σώνει και καλά να κάνει φιλανθρωπίες ή να συμμετέχει σε διεθνείς συναντήσεις ηγετών, αλλά ο κάθε ένας που έχει εισπράξει τόση λατρεία (ή έχει τόσο “αστέρι”) αισθάνομαι οτι έχει την ηθική υποχρέωση να ανταποδώσει στο δικό του κοινωνικό σύνολο ή στην ανθρωπότητα συνολικά. Κι ένας πολύ καλός τρόπος είναι να υπεραμύνεται των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Τώρα, αν τα κίνητρα του είναι ματαιόδοξα, δεν μπορώ να το ξέρω. Αλλά, πόση ακόμα δόξα μπορεί να μαζέψει κάποιος σαν τον Bono - δεν έχει χορτάσει;

Χθες το βράδυ, αναφέρθηκε με πολύ τρυφερό τρόπο στην ηγέτιδα της αντιπολίτευσης στη Βιρμανία, Aung San Suu Kyi, “στέλνοντας τη συμπαράσταση όλων από την Αθήνα”, αναφέρθηκε στον Nelson Mandela και στη Διεθνή Αμνηστεία, μας έδειξε βίντεο με τον Desmond Tutu να προλογίζει το “One”, έδειξε βίντεο που αναφερόταν στο Παλαιστινιακό, καλώντας όλες τις πλευρές προς την κατεύθυνση της ειρήνευσης (οι συνομιλίες μόλις άρχισαν στην Ουάσινγκτον), ενώ αναφέρθηκε (με λίγο άτεχνο είναι η αλήθεια, αλλά συμπαθή τρόπο) στην ελληνική οικονομική πραγματικότητα, δίνοντας κουράγιο, κατακεραυνώνοντας τις αγορές και ζητώντας “να μείνει ψηλά το ηθικό”. "Απίστευτο μέρος" πρόσθεσε λίγο αργότερα...


Συγνώμη, αλλά αυτό μου αρέσει από έναν καλλιτέχνη - να είναι όσο σκεπτόμενος και πολιτικοποιημένος μπορεί. Και χθες το βράδυ, με αυτό τον τρόπο, ο Bono και οι U2 έδειξαν οτι ένα φαντασμαγορικό, υπερβολικά πλαστικό (για τα γούστα μου) ντεκόρ και ένα φουτουριστικό/διαστημικό σόου δεν είναι κενό νοήματος και δεν εξαντλείται στη μουσική αναπαραγωγή επιτυχιών ή στη μέθεξη που προκαλούν σε 80 χιλιάδες κοινό μερικές από τις πιο γνωστές μελωδίες, που μας μεγάλωσαν. Η ανατριχίλα οφειλόταν και στην πολιτική συνειδητοποίηση...

Το κοινό ήταν επίσης συγκινητικό, καλώντας τους να μην εγκαταλείψουν τη σκηνή, με παρατεταμένες επαναλήψεις των λαρυγγισμών του Bono - και οι ίδιοι έδειξαν να το εκτιμούν. Τα bis πολλά, ενώ δεν έλειψαν και όλα τα μεγάλα χιτ του συγκροτήματος: "Pride (In The Name Of Love)", "With Or Without You", "I Still Haven't Found What I'm Looking For", "Beautiful Day", "Mysterious Ways", "Miss Sarajevo", "Where The Streets Have No Name", μεταξύ άλλων (το αγαπημένο μου "One" μάλλον με απογοήτευσε ως διασκευή). Μου άρεσε πολύ η παρουσία του Edge, αλλά και η στιβαρότητα του rhythm section. Κατά τα άλλα, η παραγωγή εξαιρετική, με τη σκηνή πράγματι να είναι ανοιχτή στο κοινό σε 360 μοίρες. Και η ατμόσφαιρα αντάξια των προσδοκιών...

“Οι Ιρλανδοί και οι Έλληνες έχουν πολλές ομοιότητες” είπε κάποια στιγμή ο Bono. Πράγματι, αλλά λόγω γλώσσας και μουσικής βιομηχανίας, υπάρχει μια μικρή διαφορά: Το κορυφαίο συγκρότημα τους γεμίζει στάδια και συγκλονίζει (επί σχεδόν 35 χρόνια) εκατομύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο...


Υ.Γ. 1: For the record, οι U2 μπήκαν στο στάδιο υπό τους ήχους του "Space Oditty" του David Bowie και αποχώρησαν υπό τους ήχους του (επίσης "διαστημικού") "Rocket Man" του Elton John. Homage στους παλιότερους...

Υ.Γ. 2: Βρίσκω άκρως υποτιμητικό της νοημοσύνης μας, πρωταγωνιστές της δημόσιας ραδιοτηλεοπτικής ζωής μας να διαλαλούν οτι θα πάνε στη συναυλία, όταν η σχέση τους με το ροκ περνάει μάλλον από διάφορες λαμέ εμφανίσεις και "μπουζουκλερί"...







To εξώφυλλο είναι από το www.amazon.com και οι φωτό από το www.in.gr και το www.dailymail.co.uk.

To post συνοδεύεται από το "Sunday Bloody Sunday", από το τρίτο άλμπουμ των U2.

buzz it!

3.9.10

Ποιός θα φταίει για την Αθήνα;

Πολύ συχνά αντιδρώ στην ισοπεδωτική ευθύνη που αποδίδεται στους πολιτικούς, συλλήβδην και αθρόως. Οι πολιτικοί που μας απογοητεύουν είναι “κατ΄εικόνα και καθ’ ομοίωσιν” (ενός μεγάλου κομματιού) της κοινωνίας.

Αν κάτι έχει φανεί τα τελευταία δύο χρόνια της κρίσης, είναι η αδίρητη ανάγκη για αναστροφή στην κοινή αντίληψη περί πολιτικής και στις προδιαγραφές ικανότητας και συμπεριφοράς του πολιτικού προσωπικού. Είναι πια καταφανές το αίτημα “πολιτική” να μη σημαίνει απλώς “συμπαθητική παρουσία”, “πολιτικάντικη κενολογία” και “ικανότητα στην τηλεοπτική ρητορεία” - ιδιαίτερα μετά την καταστροφική συνταγή που ακολούθησε ο προηγούμενος πρωθυπουργός και την συνεπακόλουθη πορεία της χώρας.


Ο πολιτικός κόσμος όμως παραμένει ίδιος, δείχνοντας οτι δεν αντιλαμβάνεται τις επιτακτικές ανάγκης της εποχής. Και παραμένει ίδιος, όσο δεν αιμοδοτείται με νέα αξιόλογα πρόσωπα από την κοινωνία (προσοχή, ανανέωση δεν σημαίνει “αναξιοκρατία με φρέσκο πρόσωπο”) και όσο οι άξιοι πολίτες αρνούνται (εν πολλοίς δικαιολογημένα) να “μπλέξουν με τα σκ...” Τεράστια ευθύνη βεβαίως έχουν διαχρονικά, όσοι ηγέτες έχουν δώσει ή δίνουν την ευκαιρία σε πρόσωπα που δεν θα έπρεπε. Διότι, η “φρεσκάδα” και το “συμπαθητικό” τους πολλές φορές ωθεί την κοινωνία να επικροτήσει αρχικά την παρουσία τους - και έτσι παγιώνονται "ανώφελες" προσωπικότητες στο δημόσιο βίο, καθώς η δημοκρατία καθιστά σεβαστή την επιθυμία της πλειοψηφίας, η δημοφιλία και η αναγνωρισιμότητα γίνονται σταδιακά ένα σοβαρό κεφάλαιο, που επιβεβαιώνεται από δημοσκοπήσεις - και μόνο ένα σοβαρό λάθος (κάτι που δεν προκύπτει αν δεν ασκείς ουσιαστικά πολιτική ή αν οι καταγγελίες περνούν στο "ντούκου") μπορεί να ανατρέψει μια “πορεία προς το τίποτα”.

Όταν λοιπόν υπάρχουν άξιοι πρωταγωνιστές του δημόσιου βίου, “νέας κοπής” και νέων αντιλήψεων, που τολμούν να εκτεθούν στην πολιτική - και μάλιστα για το πιο διεφθαρμένο κομμάτι του ελληνικού κράτους, όπως είναι ο Δήμος Αθηναίων - τότε θα έλεγε κανείς οτι η κοινωνία θα έπρεπε να τους στηρίξει αναφανδόν. Έλα όμως που η “έλλειψη αναγνωρισιμότητας” (ή στην ουσία η αποπολιτικοποίηση, η μη τακτική παρακολούθηση των πολιτικών πραγμάτων) εμποδίζουν την αποδοχή του καινούργιου; Είναι πράγματι δύσκολο να γνωρίζει και να μπορεί να αποτιμήσει το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας το πόσο αποτελεσματικό ή συνεπές ήταν το έργο του Συνήγορου του Πολίτη. Ωστόσο, είναι εύκολο να ταχθεί κανείς υπέρ της υποψηφιότητας Καμίνη, με βάση τα χαρακτηριστικά του βιογραφικού του, την γενικότερη ιδεολογικοπολιτική παρουσία του, αλλά και την ελπίδα οτι η εκ των έσω γνώση των δυσλειτουργιών της τοπικής αυτοδιοίκησης θα αποτελέσει ένα εχέγγυο για το ξερίζωμα της φαυλότητας από ένα δήμο, που κυβερνάται εδώ και 24 χρόνια από την ίδια παράταξη, με μερικούς από τους αντιδημάρχους και συμβούλους να έχουν γίνει “ένα με το κτήριο”, όλα αυτά τα χρόνια.

Κι εδώ φτάνουμε στο πολιτικό πρόβλημα (και δίλημμα), με όλες τις έννοιες της λέξης: Είναι προτιμότερο το ρίσκο (προκειμένου να γίνει σοβαρή δουλειά, με νέο πνεύμα, στο Δήμο της Αθήνας), να παραμείνει δήμαρχος άλλη μια τετραετία ο Νικήτας Κακλαμάνης; Ή προκειμένου να φύγει, οποιαδήποτε άλλη λύση είναι προτιμότερη - τουλάχιστον να αλλάξει η παράταξη που διοικεί το δήμο;

Το ποσοστό του 27,7% που εμφανίζεται να παίρνει ο Γιώργος Καμίνης στην πολύ πρόσφατη δημοσκόπηση της GPO για το Mega, δεν είναι καθόλου αμελητέο για νεοεισερχόμενο στην πολιτική (καμία σχέση με το υποβολιμαία χαμηλό που ήθελα να εμφανίσουν παραδημοσιογραφικά “δήθεν μπλογκ”). Υπολείπεται βεβαίως του 40,9% της Φώφης Γεννηματά, που σύμφωνα με διαρροές από μετρήσεις που έκανε το ΠΑΣΟΚ, ήταν η μόνη που θα κέρδιζε τον Νικήτα Κακλαμάνη. Ωστόσο, αν οι πολιτικές ηγεσίες πρέπει να τολμήσουν μία, η κοινωνία (που απαιτεί και τις ανατροπές) πρέπει να τολμήσει δέκα.

Γιατί μια κοινωνία που μπορεί να αναγνωρίσει το καλύτερο - και να το επιβραβεύσει - χαράζει με άλλο τρόπο την ίδια της την τύχη. Αντίθετα, αν αρκείται σε ένα σκηνικό όπου (όπως λέει το ρεπορτάζ) ο Μίχας θέλει να “φάει” τον Φασούλα από τον Πειραιά, αλλά ούτε ο Μίχας ούτε η Φώφη δέχονται να κατέβουν αν είναι υποψήφιος περιφερειάρχης ο Σγουρός, ενώ υποψηφιότητες όπως του Μπουτάρη δεν ευοδώνονται και θητείες όπως του Νικήτα Κακλαμάνη επιβεβαιώνονται με επανεκλογή - τότε δεν έχει δικαίωμα να απαιτεί ανατροπές. Μπορεί απλά να παραμένει τριτοκοσμική και να υφίσταται τις συνέπειες της πορείας, που μέχρι τώρα έχει χαράξει...

Υ.Γ. Ακόμα πιο απογοητευτικές είναι οι παλινωδίες στον ΣΥΡΙΖΑ μεταξύ Τσακνή, Μητρόπουλου και Αλαβάνου...




Update: Φαίνεται οτι οι "παραδοσιακές" υποψηφιότητες για Αθήνα και Πειραιά "κλείδωσαν". Δεν μπορώ να αδικήσω την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, αν όντως πήρε τέτοια απόφαση. Αφού αυτό υποδεικνύουν οι ψηφοφόροι και οι δημοσκοπήσεις...

Update 2: Νεώτερο ρεπορτάζ φέρει ως επικρατέστερο τον Γιώργο Καμίνη. Ίδωμεν...











H φωτό είναι από το http://1.bp.blogspot.com και το εξώφυλλο από το www.u2tourfans.com

Το post συνοδεύεται από το "With Or Without You", από το πέμπτο άλμπουμ των Ιρλανδών U2, που εμφανίζονται απόψε στο Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας.

buzz it!

2.9.10

Η ψεύτικη αιωνιότητα του Inception

Το πιο γοητευτικό, ρομαντικό στοιχείο στο Inception του Christopher Nolan είναι οτι (αποκαλύπτεται οτι) το ζευγάρι των πρωταγωνιστών έζησαν μια ολόκληρη ζωή, μόνοι τους, σ’ ένα δικό τους κόσμο, παραμυθένιο και “αρχιτεκτονημένο” από τη μοναξιά της φαντασίας τους. Ένας κόσμος όμορφος και οργιαστικά εντυπωσιακός, αλλά ταυτόχρονα ανατριχιαστικός...


Πώς; Εκμεταλλευόμενοι τη δυνατότητα της προηγμένης στρατιωτικής τεχνολογίας, να συμμετέχουν περισσότεροι άνθρωποι στο όνειρο του ενός. Με την παραδοχή οτι όταν ονειρεύεσαι 5’, ζεις μία ώρα μέσα στο όνειρο. Κι έτσι, μπορείς να φτιάξεις μια δεύτερη “τεχνητή” ζωή, πολύ μεγαλύτερης διάρκειας, αν δεχθείς να αφιερώσεις κάποιες ώρες του “πρώτου επιπέδου” της πραγματικότητας.


Ο χρόνος λοιπόν (και η ψεύτικη αιωνιότητα) είναι το σημαντικότερο εύρημα της ταινίας, σε συνδυασμό με τα πολλά επίπεδα “ονείρου μέσα στο όνειρο”. Η απάντηση στο ερώτημα αν αυτό είναι ένα επιθυμητό στάδιο στην ανθρώπινη εξέλιξη, είναι προφανής και “πολιτικά ορθή”: Όχι. Το υποστηρίζει άλλωστε ανάγλυφα η σκηνή όπου δεκάδες πελάτες ενός (τριτοκοσμικού) υπνωτηρίου ξοδεύουν το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας εκεί, συνδεδεμένοι στο μηχάνημα του ονείρου: Σαν άλλοι, σύγχρονοι junkies, δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς την “ονειρική ντόπα” τους. Προτιμούν, εξαρτημένοι, το τεχνητό καταφύγιο...

Ο Leonardo Di Caprio ποτέ δεν με ενθουσίασε, αλλά το cast (και το όλο στήσιμο) είναι πράγματι εντυπωσιακό. Και η Marion Cotillard με κάνει όλο και περισσότερο θαυμαστή της συγκρατημένης και γήινης ομορφιάς της, μετά τις εξαιρετικές εμφανίσεις της ως Edith Piaf, αλλά και στο musical "Nine".

Κατά τα άλλα, το Inception δείχνει να είναι πράγματι το Matrix των ‘10s. Με την υπερβολικά αυστηρή κριτική να μην ευσταθεί, το καλοφτιαγμένο σενάριο της δράσης να ξεκουρδίζεται υποδειγματικά (και προβλέψιμα), αλλά και τις αδυναμίες να μην το αφήνουν να ολοκληρώσει απολύτως την ικανοποίηση του θεατή. Κάτι σαν όνειρο δηλαδή...





Οι φωτό είναι από τα www.desktop4ipad.com, www.nationalpostarts. files.wordpress.com, www.komonews.com και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

Το post συνοδεύεται από το "Flyin' Away" από το πρώτο άλμπουμ των Γερμανών Μο' Horizons.

buzz it!

ShareThis