28.2.12

Η αυτοκατάργηση του ΠΑΣΟΚ

Η ανακοίνωση της παραίτησης Παπουτσή για να θέσει υποψηφιότητα, βρίσκει το ΠΑΣΟΚ σε μια κατάσταση, που προκαλεί σχεδόν θυμηδία. Μέχρι στιγμής, υπάρχει επίσης η δεδηλωμένη πρόθεση Χρυσοχοίδη να κατέβει (ή μήπως να διαπραγματευθεί τη συμμαχία με τα όποια “ανταλλάγματα” μπορεί να κερδίσει, στο δρόμο που χάραξε ο Ανδρέας Λοβέρδος;) και η αναμενόμενη κάθοδος Βενιζέλου.


Ο (όποιος εναπομείνας) σοβαρός ψηφοφόρος του ΠΑΣΟΚ βρίσκεται λοιπόν αντιμέτωπος με κάποιον που δεν έχει την αίσθηση του μέτρου (ή απλώς μετράει δυνάμεις), με κάποιον άλλον που “κάηκε” (με τις δηλώσεις περί “αποικίας” και άγνοιας του περιεχομένου του μνημονίου) ακόμα πιο δυναμικά από τον Ευάγγελο Βενιζέλο στην αναμέτρηση του 2007 - και με τον ίδιο τον υπουργό Οικονομικών, που πασχίζει να βρεθεί στη θέση του υποψήφιου πρωθυπουργού, αλλά μάλλον δεν θα το καταφέρει ποτέ, με τα ποσοστά που θα εξασφαλίσει για το κόμμα του, στην επερχόμενη αναμέτρηση. Κάποτε το ζευγάρι Μπακογιάννη - Βενιζέλου ήταν το πιο περιζήτητο τηλεοπτικά, τώρα όμως αυτή η βαρέων βαρών μεταπολιτευτική πρωτοκαθεδρία μοιάζει να έχει παρέλθει οριστικά, μαζί με την εποχή, κατά την οποία η “συμπόρευση με τη διαπλοκή”, ηθελημένη ή αθέλητη, δεν αποτελούσε στοιχείο ενόχλησης του εκλογικού σώματος.

Αν λοιπόν, με τις μέχρι τώρα υποψηφιότητες, εκφράζεται τόσο η “λαϊκή”, όσο και η πάλαι ποτέ “εκσυγχρονιστική” πλευρά του ΠΑΣΟΚ (στη λαϊκή ή λαϊκίστικη εκδοχή της), δεν υπάρχει πουθενά αυτό που θα μπορούσε να εκφράσει την πιο σύγχρονη ή/και σοσιαλδημοκρατική αντίληψη για την περαιτέρω πορεία. Στελέχη της περίφημης “τρόϊκας” (που έγιναν σαν τους σωματοφύλακες τέσσερις, με την προσθήκη του Ντ’ Αρτανιάν), όπως η Άννα Διαμαντοπούλου, ο Γιάννης Ραγκούσης και ο Ηλίας Μόσιαλος ή όσα δεν συμμετείχαν σε αυτήν, όπως ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου, μοιάζουν να έχουν χάσει τη δυνατότητα να διαμορφώσουν τις εξελίξεις, σε πρώτο πρόσωπο. Κι αυτό, γιατί στο μεγαλύτερο κομμάτι της βάσης του ΠΑΣΟΚ είναι σχεδόν αποσυνάγωγοι, ξένο σώμα - αν δεν είναι και οι πιο μισητοί από όλους.

Ο μόνος που μπόρεσε, τα τελευταία χρόνια, ως “υιός του ιδρυτή”, να συγκεράσει το “βαθύ ΠΑΣΟΚ” με τις δυνάμεις εντός και εκτός κόμματος, που ήλπιζαν σε εκσυγχρονισμό, ήταν ο ίδιος ο Γιώργος Παπανδρέου - με τα γνωστά αποτελέσματα. Στην πραγματικότητα, αυτό που δεν μπορεί να αντιμετωπίσει το ΠΑΣΟΚ είναι ο ίδιος ο εαυτός του. Αδυνατώντας να εκπληρώσει το ρόλο του, ως ένας σοβαρός και απαραίτητος φορέας της κεντροαριστεράς, ο κορμός του κόμματος που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου παρέμεινε προσκολλημένος κατά πλειοψηφία στον αμόρφωτο, βαλκανικό λαϊκισμό ή αλλοιθώρησε προς την αδίστακτη νεοπλουτική φούσκα, με περιτύλιγμα αγγλικής προφοράς. Κάποιοι έντιμοι και ρομαντικοί έφυγαν, έτσι ή αλλιώς, νωρίς - ή δεν ήρθαν ποτέ.

Η σοσιαλδημοκρατική επιταγή λοιπόν αγνοήθηκε ή λοιδορήθηκε μέσα σε μια θάλασσα από Φωτόπουλους - κάτι απολύτως φυσικό στη χώρα, όπου το μισό εκλογικό σώμα ετοιμάζεται να τοποθετήσει το κέντρο του πολιτικού συστήματος, λίγο δεξιότερα από τον ΣΥΡΙΖΑ. Και το ΠΑΣΟΚ ετοιμάζεται να παραχωρήσει τον τόσο ζωτικό χώρο, που στη Γαλλία ονομάζεται “la gauche” και εκτείνεται από το κέντρο ως τις παρυφές της κομμουνιστικής αριστεράς, σε δυνάμεις, που ακόμα και στην καλύτερη περίπτωση αδυνατούν να αντιτάξουν μια ουσιαστική πρόταση, στα μνημόνια που καταδικάζουν.

Έτσι, το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται σήμερα σε ένα σταυροδρόμι, με κοινό παρονομαστή τη συρρίκνωση. Είτε θα πορευτεί στο ίδιο μονoπάτι, μόνο του και φτωχό, αδυνατώντας να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις των καιρών και να υποστηρίξει τη μέχρι τώρα πολιτική του (με τα λάθη της), φυλλοροώντας διαρκώς προς την κατεύθυνση του οριστικά μικρού κόμματος. Είτε θα σταματήσει να παίζει διαρκώς “κατενάτσιο” με τις αναγκαίες διαρθρωτικές αλλαγές και θα συγκρουστεί με την ίδια του τη (λαϊκίστικη) βάση και αρκετά στελέχη - με κίνδυνο να διασπαστεί και με κάποια εκσυγχρονιστικά του στοιχεία ενδεχομένως να δημιουργούν ή να απορροφώνται από νέες κινήσεις. Είναι αμφίβολο όμως αν υπάρχει επαρκής αριθμός ικανών στελεχών, ώστε να διεκπεραιώσει μια τέτοια “κάθαρση” - που τουλάχιστον όμως θα υποσχόταν μια νέα, καθαρή πορεία “από το μηδέν”.

Αδυνατώντας να απαλλαγεί από τα ανακυκλωμένα υλικά (που μάταια επιθυμούν να εκφράσουν το καινούργιο, ακόμα και με νέες κινήσεις) και να αναβαπτιστεί, το ΠΑΣΟΚ καθίσταται εκ νέου, από την αρνητική πλευρά όμως, ο πιο κρίσιμος παίκτης της πολιτικής σκακιέρας: Αφήνει το απέναντι “αντίπαλο δέος” (που απεμπολεί μεν το “μεσαίο χώρο”, αλλά δεν έχει πλέον σοβαρές διαρροές λαϊκισμού προς το εξουθενωμένο ΛΑΟΣ) να διογκώνεται σκληροπυρηνικά και εθνικιστικά, ενώ ολοκληρώνει την πόλωση των άκρων, με την σοβαρή ενίσχυση μιας ξεπερασμένης και αρτηριοσκληρωτικής αριστεράς. Η μετριοπάθεια και η πρόοδος έχουν πάει περίπατο, ως επικρατούντα χαρακτηριστικά στο πολιτικό φάσμα.

Καθώς η ζωή κάνει κύκλους όμως, θα έρθει η ώρα που οι ψηφοφόροι θα επιστρέψουν στην αναζήτηση της φυσικής τους κοίτης και η ανάγκη για τη δυνατή εκπροσώπηση του κεντροαριστερού χώρου σε επίπεδο εξουσίας, θα είναι αδήριτη. Ας βάλει λοιπόν από τώρα το ΠΑΣΟΚ τις βάσεις μιας υγιούς προετοιμασίας χρόνων ή ας υποχωρήσει για πάντα, μπροστά σε κάποιο νέο και άφθαρτο σχηματισμό.









Το γραφικό του ρόδου είναι από το www.english.pvda.nl και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "Essa Concao" της Βραζιλιάνας Sabrina Malheiros.

buzz it!

26.2.12

Οσκαρικά και μη...

Λίγες ώρες πριν από την απονομή των Όσκαρ, σκέφτομαι οτι το “Hugo” του Martin Scorsese είναι μια σπουδαία ταινία, από πλευράς παραγωγής, εξαιρετικό θέαμα για παιδιά (ειδικά σε 3D), αλλά τελικά μια άνιση ταινία. Το πρώτο μέρος λειτουργεί ως (μάλλον κουραστικό) παραμύθι - και μόνο το δεύτερο, όταν αρχίζει να αφηγείται την πορεία του Γάλλου πρωτοπόρου του βωβού κινηματογράφου Georges Méliès (ενσαρκωμένο από τον “ανεπανάληπτο Ghandi” Ben Kingsley), αποκτά ένα ενήλικο και τρυφερό ενδιαφέρον. Οι ταινίες του Méliès έχουν έναν πρωτόγνωρο σουρεαλισμό για όποιον δεν πρόλαβε την εποχή ή δεν έχει σπουδάσει κινηματογράφο, τα μέλη της Ακαδημίας λατρεύουν τις αυτοαναφορικές ταινίες και η ταινία κονταροχτυπιέται στις υποψηφιότητες με το πιο απείρως πιο συνεκτικό και χαριτωμένο “Artist”. Πάντως δεν πρόκειται για τον Scorsese που ξέρουμε, του “Ταξιτζή” και του “Raging Bull” - ούτε καν όμως και του “Shutter Island”. Ευτυχώς δεν υπάρχει ρόλος για τον Leonardo Di Caprio.

Οι “Απόγονοι” του Alexander Payne πάλι, είναι μια παρολίγον καταστροφή, που όμως σε αφήνει με μια τρυφερή γεύση, όπως και το προηγούμενο (και εξαιρετικό) “Sideways” του ιδίου. Ο George Clooney στην αρχή κάπως δεν πείθει (στο τέλος είναι όμως συγκινητικός - δεν ξέρω όλο τον ανταγωνισμό κι αν αξίζει να πάρει το Όσκαρ), η ιστoρία είναι ένα μελόδραμα που βρίσκει (κωμική;) διέξοδο στην επιμονή του πρωταγωνιστή να ανακαλύψει τον εραστή της κλινικά νεκρής γυναίκας του, το ηθικό δίδαγμα γύρω από την εκμετάλλευση της παρθένας γης είναι λίγο γλυκερό. Μοιάζει σαν ο Payne να μπορεί να μιλήσει μόνο στο κοινωνικό περιβάλλον εξαιρετικά προηγμένων (εως και ξενέρωτων) κοινωνιών, όπως η Καλιφόρνια ή η Χαβάη, όπου εκτυλίσσονται οι δύο τελευταίες ταινίες του - ή μήπως η αφέλεια του "καλοζωισμένου" είναι το όχημα για τις ανθρώπινα προσγειωμένες ιστορίες του; Από την άλλη, ο πολιτισμός και η ανθρωπιά που εκπέμπει ο χαρακτήρας που ενσαρκώνει ο Clooney είναι “υποδειγματικός”. Δίπλα του, κλέβει την παράσταση, ως έφηβη επαναστάτρια κόρη του, η Shailene Woodley, που κέρδισε και το Independent Spirit Award β’ γυναικείου ρόλου.

Έξω από το οσκαρικό προσκήνιο, το “Shame” του Steve MacQueen είναι ένα σαφώς μια “εικαστική” δημιουργία, που απευθύνεται αποκλειστικά σε ενήλικους. Ο νεουορκέζος εργένης, που αδυνατεί να σχετιστεί και ψάχνει διέξοδο μόνο στη λαγνεία (πληρωμένη ή μη), μην καταφέρνοντας όμως να γεμίσει το κενό, ενσαρκώνεται εξαιρετικά από τον Michael Fassbender. H σχέση του με την αδερφή του έρχεται να συμπληρώσει έναν γρίφο γύρω από την παιδική τους ηλικία και την ανεπιβεβαίωτη nuance αιμομιξίας, ενώ η διάθεση για ανοιχτό μυαλό και πειραματισμό (και με τα δύο φύλα) παρουσιάζεται ως ένα υπαρξιακό δράμα, μοναδικά δοσμένο στη σκηνή του ερωτικού τρίο, όπου η ηδονή γίνεται πια αγωνία. Η σκηνή επίσης που ο Fassbender προκαλεί αυτοκαταστροφικά τον εξευτελισμό του, τρώγοντας ξύλο από έναν απολίτιστο ζηλιάρη, είναι αποκαλυπτική. Πολύ ενδιαφέρον, αλλά έξω από τον οσκαρικό ανταγωνισμό, ίσως λόγω της σύνθεσης της Ακαδημίας και του συντηρητισμού των μελών της. Η Carey Mulligan εκπλήττει ευχάριστα, ως αδελφή/τραγουδίστρια, με μια πρωτότυπα αργή ερμηνεία (σε σούπερ κοντινό πλάνο) του “New York, New York”.



Update: Γενικά δίκαια τα φετινά Όσκαρ (όσο μπορώ να ξέρω όλο τον ανταγωνισμό), με τον γαλλικό θρίαμβο του "Artist", που σάρωσε τα "ουσιαστικά" βραβεία, ενώ το "Hugo" όλα τα (καλλι)τεχνικά. Χάρηκα για τη Meryl Streep, το άξιζε, μετά από 17 υποψηφιότητες και μόνο ένα Α' και ένα Β' γυναικείου ρόλου. Το Όσκαρ σεναρίου στον Woody Allen, είναι ίσως υπερβολικό για το παραμυθάκι που έστησε, αλλά ας πούμε οτι δικαιολογείται από την (αμίμητη) ατάκα της χρονιάς, που λέει, αν θυμάμαι καλά, η Gertrude Stein προς τον Picasso: "Ε, δεν είσαι και Miro"...










Οι φωτό είναι από τα www.fhm.com.ph, www.usatoday.com, www.movieroomreviews.com και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "New York, New York" στην εκτέλεση της Βρετανίδας Carey Mulligan, ολόκληρο το κομμάτι εδώ.

buzz it!

23.2.12

Ψήφισμα διαμαρτυρίας για το κέντρο της Αθήνας

H Αθήνα καλείται και πάλι να επουλώσει τις πληγές της. Για μια ακόμη φορά παρακολουθήσαμε όλοι, σε ζωντανή τηλεοπτική σύνδεση, την πόλη μας να παραδίδεται ανυπεράσπιστη στη βία, τη φωτιά και τη λεηλασία. Η συντονισμένη πυρπόληση δεκάδων κτηρίων στο κέντρο της πόλης μετατρέπει σήμερα σε βεβαιότητα την υποψία, ότι κάποιοι, εδώ και καιρό, επιδιώκουν συστηματικά να καταστρέψουν τον κοινωνικό και οικονομικό ιστό της πρωτεύουσας, να ερημώσουν το ιστορικό και εμπορικό της κέντρο. Αυτή τη φορά, μάλιστα, είχαν συγκεκριμένη επιδίωξη: να πλήξουν τον πολιτισμό της πόλης, την ιστορική της μνήμη, τον οικονομικό πνεύμονά της, υπονομεύοντας συνάμα τον ειρηνικό χαρακτήρα της συλλογικής διαμαρτυρίας των πολιτών.


Απέναντι σε αυτήν την οργανωμένη επίθεση, η Πολιτεία αδυνατεί να αντιδράσει εγκαίρως και να προλάβει τις καταστροφές. Μέρες πριν από την καταστροφή, η Νομική Σχολή κατελήφθη από τις δυνάμεις της βίας, οι οποίες μάλιστα εξέδωσαν και σχετική δημόσια ανακοίνωση, χωρίς να υπάρξει κάποια έγκαιρη και ουσιώδης αντίδραση ούτε από την Πρυτανεία ούτε από την Αστυνομία. Συνέπεια αυτής της αδράνειας είναι ότι πανεπιστημιακά ιδρύματα μεταβλήθηκαν και πάλι σε ορμητήρια κουκουλοφόρων, επιχειρήσεις αφέθηκαν στο έλεος της καταστροφικής μανίας τους και σημαντικές νησίδες πολιτισμού και ιστορίας αποτέλεσαν το λάφυρο ενός πολέμου που δεν φαίνεται να έχει τέλος.

Το Κράτος εμφανίζεται ανίκανο να εγγυηθεί το θεμελιώδες δικαίωμα κάθε Αθηναίου, να ζει με ασφάλεια στην πόλη του, να κυκλοφορεί ανεμπόδιστα σε αυτήν, να αναπτύσσει ελεύθερα την επαγγελματική δραστηριότητά του και, εν γένει, να εκφράζεται ελεύθερα και ειρηνικά.

Απέναντι στη συστηματική προπαρασκευή όλων όσοι επιτέθηκαν στην πόλη, οι αρμόδιοι να αποκρούσουν την επίθεση απολογούνται σήμερα, μεταθέτοντας αμοιβαία τις ευθύνες τους, ο ένας στους ώμους του άλλου, με επιχειρήματα που δεν είναι απλώς αβάσιμα, αλλά υποτιμούν τη νοημοσύνη των πολιτών.

Σοβαρή όμως είναι και η ευθύνη των μεγάλων συνδικαλιστικών οργανώσεων. Με βάση τη συσσωρευμένη πολυετή εμπειρία του εργατικού κινήματος και ύστερα από τόσες βιαιότητες στο ιστορικό και εμπορικό κέντρο της πόλης, δεν επιτρέπεται οι διοργανώτριες, κορυφαίες συνδικαλιστικές οργανώσεις, να μην περιφρουρούν τον ειρηνικό χαρακτήρα των κινητοποιήσεων, στις οποίες οι ίδιες καλούν τους πολίτες να συμμετάσχουν. Οι καταστροφές και η ερήμωση του κέντρου της Αθήνας δεν ανοίγουν τον δρόμο προς την εφαρμογή άλλων οικονομικών και κοινωνικών πολιτικών, αλλά, αντίθετα, τις υπονομεύουν.

Εκφράζοντας τη μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών, η δημοτική αρχή, καθώς και ο εμπορικός και επιχειρηματικός κόσμος της πόλης, αγωνίζονται να μην καταστραφεί η Αθήνα.


Δηλώνουμε :

- ότι θα κάνουμε ό,τι περνά από το χέρι μας, ώστε να κρατήσουμε ζωντανό τον ζωτικό ιστό της πρωτεύουσας, το ιστορικό και εμπορικό της κέντρο· και ότι θα συμβάλουμε, ο καθένας από τη θέση του, στην αποκατάσταση των ζημιών.

Ζητάμε όμως:

- από την κυβέρνηση, τα πολιτικά κόμματα και τους συνδικαλιστικούς φορείς ειλικρινή διάλογο και συγκεκριμένες δεσμεύσεις, για τη λήψη συντονισμένων προληπτικών μέτρων, ώστε να μην ζήσουμε ξανά τέτοια καταστροφή.



Υπογράφουν: Δήμος Αθηναίων, ΓΣΕΒΕΕ, Εμπορικός Σύλλογος Αθηνών, Ξενοδοχειακό Επιμελητήριο, Ένωση Ξενοδόχων Αθηνών-Αττικής, Κίνηση Συλλόγων και Ενεργών Πολιτών για τη Διάσωση του Ιστορικού Κέντρου, Κίνηση Πολιτών Κέντρου Αθήνας, «Κ-Μ Πρότυπη Γειτονιά».












Η φωτό είναι από το www.theatlantic.com και το εξώφυλλο από το www.amazon.co.uk

To post συνοδεύεται από το "The Love Me Or Die" του Αυστραλού C. W. Stoneking, που εμφανίστηκε πρόσφατα στον Πειραιά.

buzz it!

21.2.12

H “φτωχοποίηση” του πολιτισμού...

Η Κυριακή που πέρασε άρχισε με μια όμορφη λιακάδα. Στην Ακρόπολη, στο Θησείο και στο Μοναστηράκι, εκατοντάδες γονείς είχαν βγάλει τα παιδιά τους βόλτα,οι καφετέριες είχαν γεμίσει, ο κόσμος έμοιαζε και πάλι κάπως σα να χαίρεται τη ζωή. Ακόμα και κάποιος που δεν συμπαθεί πολύ τους μασκαράδες, αναγνώριζε τη συμβολή του εθίμου στην αίσθηση οτι “παρόλα αυτά η ζωή συνεχίζεται”, οτι η ενδημική κατήφεια πρέπει να δίνει τη θέση της σ’ ένα πιο φωτεινό κουράγιο.


Όσο το φως έπεφτε, η ανησυχία οτι η πόλη βρισκόταν ξανά σε κατάσταση πολιορκίας, γινόταν όλο και πιο έντονη. Ευτυχώς, δεν υπήρξε η επανάληψη της προηγούμενης Κυριακής, με μερίδα παρισταμένων να ενθαρρύνει στο δρόμο τους καταστροφείς τραπεζών, καταστημάτων και άλλων κτηρίων. Όσοι θεωρούν το κέντρο της Αθήνας θεμιτό πεδίο επαναληπτικής εκδήλωσης πολιτικής αντίδρασης (επιστρέφοντας στη βολική ασφάλεια της συνοικίας τους), θέλουν να ξεχνούν οτι η ανεξέλεγκτη βία έχει ήδη θέσει από μόνη της στην εντατική την καρδιά της πόλης - και κατ’ επέκταση, της χώρας.

Μετά λοιπόν από μια εβδομάδα, με το δημόσιο διάλογο στο ίντερνετ να περιστρέφεται στο αν είναι αποδεκτό να “θρηνούμε τα ντουβάρια, όταν φτωχοποιείται ο ελληνικός λαός”, οι περισσότεροι στέκουν σαστισμένοι. Με την ελεύθερη έκφραση του συνέρχεσθαι να έχει ήδη συνθλιβεί, εδώ και χρόνια, μεταξύ της αλόγιστης χημικής και φασιστικής βίας της αστυνομίας, απέναντι στην εξίσου χουλιγκανική βία όποιων επιθυμούν να παίξουν πετροπόλεμο και κουβαλούν το όπλο που λέγεται “μολότοφ”, οι περισσότεροι αρχίζουν και υποπτεύονται οτι μαζί με το δρόμο της απάθειας, που καλώς χάθηκε, έχει χαθεί και ο δρόμος της προοδευτικής αναζήτησης και της μετριοπάθειας.

Οι πρώτες επιπτώσεις είναι δημοσκοπικά ορατές, εδώ και πολύ καιρό. Με την συρρίκνωση των δύο (πρώην) μεγάλων κομμάτων, κατέρρευσε και η έννοια του “μεσαίου χώρου”, που τόσο επίμονα κυνηγούσε η δεξιά του Καραμανλή και του Ρουσσόπουλου. Τώρα, ανθούν τα άκρα. Από τη μια πλευρά, η Νέα Δημοκρατία είναι και επισήμως ένα κόμμα που υποθάλπει ακροδεξιούς, αν και οι εθνικιστικές και υπερσυντηρητικές αποχρώσεις του αρχηγού και των συμβούλων, μας προδιέθετε, εδώ και πολύ καιρό. Άλλωστε, ο ένας σύμβουλος το εδήλωσε απερίφραστα: “Με Σαμαρά στην ηγεσία της ΝΔ, το ΛΑΟΣ είναι περιττό”. Το χειρότερο όμως είναι οτι το εκλογικό σώμα είναι έτοιμο να ανοίξει τον ασκό του Αιόλου, με τη Χρυσή Αυγή να φλερτάρει με την είσοδο στη Βουλή. Όταν θα είναι υποχρεωτικό να παρίστανται σε κάθε πάνελ, τηλεοπτικό ή μη, άνθρωποι που χαιρετούν ναζιστικά, τότε θα είναι αργά για δάκρυα...

Από την άλλη, η αριστερά γίνεται καταφύγιο για τεράστια μερίδα των (πρώην) ψηφοφόρων του βαθέος και μη ΠΑΣΟΚ, καλλιεργώντας φρούδες ελπίδες στις ηγεσίες της, οτι ανοίγει μια νέα σελίδα μακροημέρευσης, με διψήφια ποσοστά. Λιγότερο κερδισμένος μοιάζει ο προπετής αντιμνημονιακός λόγος Τσίπρα, ενώ περισσότερο ο ήπιος και στρογγυλεμένος λόγος Κουβέλη, με όλους όμως να μη διστάζουν να δεχτούν την πολιτική συνεργασία με φθαρμένα στελέχη τετάρτης κατηγορίας του ΠΑΣΟΚ ή με ανθρώπους που έχουν συνδέσει το όνομα τους με τον ευτελισμό της τηλεοπτικής ενημέρωσης, ιδιαιτέρως ένοχης για την κατρακύλα της τελευταίας εικοσαετίας. Το ίδιο το ΠΑΣΟΚ δείχνει απολύτως αδύναμο να εκφράσει την εποχή και την προοπτική, με τους παρόντες υποψηφίους για την ηγεσία - και με το πολύ χαμηλότερο των περιστάσεων κοινοβουλευτικό δυναμικό, πλην ελαχίστων και ορισμένων νέων και άφθαρτων.

Η πολυκομματική βουλή που θα προκύψει από τις εκλογές, οψέποτε γίνουν, μάλλον δεν δείχνει να μπορεί να λύσει τα εξαιρετικά σοβαρά προβλήματα λειτουργίας του πολιτικού συστήματος, που ευθύνονται ακόμα περισσότερο για την ελληνική πλευρά της κρίσης. Οι δανειστές πιθανότατα θα απαιτήσουν και πάλι μια κυβέρνηση συνεργασίας, μεταξύ τουλάχιστον των δύο μεγαλυτέρων κομμάτων - και η χώρα θα έχει πάλι έναν Παπαδήμο για πρωθυπουργό, με διαφορετική καταγραφή της δύναμης της αντιπολίτευσης.

Εάν δεν σαρωθεί, σε μεγάλο βαθμό, το υπάρχον ανθρώπινο δυναμικό που καθορίζει τη δημόσια ζωή και δεν προκύψουν νέες πολιτικές δυνάμεις, που να καλύπτουν το απίστευτο κενό στο ευρύτερο κέντρο του πολιτικού φάσματος και να εκφράζουν ένα υγιές ξεκίνημα, αντίβαρο στην παθογένεια που δεν έχει χρεοκοπήσει (αυτή των άκρων), τότε δεν υπάρχει σύντομα προοπτική εξόδου από την κρίση. Ούτως ή άλλως, η Ελλάδα θα πρέπει να οπλιστεί με τεράστια υπομονή και επιμονή, για να βγάλει τον εαυτό της με αργά και δημιουργικά βήματα από την στενωπό.

Η μάχη δεν θα κερδηθεί στους δρόμους, όπως θα ήθελαν να βαυκαλίζονται πολλοί. Η μιζέρια δεν θα καταπολεμηθεί με μιζέρια. Ο φανατισμός, η στοχοποίηση και η βία δεν θα κάνουν τίποτε άλλο παρά να ενισχύσουν την εξαθλίωση, τον φασισμό, τον αποκλεισμό, την κατάρρευση του όποιου κοινωνικού κράτους, την αυτοδικία, την οριστική απομάκρυνση κεφαλαίων, την απώλεια της δημοκρατίας, το νόμο της ζούγκλας, τον ατελέσφορο δρόμο του “οφθαλμόν αντί οφθαλμού”.

Η μάχη (και ο πόλεμος) θα κερδηθούν στο πεδίο των ιδεών και του διαλόγου, στην εξυγίανση της πολιτικής (που ήδη έχει επιστρέψει στο πεδίο της σκέψης, αυτό είναι ένα από τα παράπλευρα κέρδη) και στην ανάπτυξη της δημιουργικής και παραγωγικής μας βάσης. Αν οι απόψεις μας για τη βία καθορίζονται από την κατάσταση του πορτοφολιού μας, θα υπερβούμε εύκολα τον ορισμό του πολιτισμού μας. Κι αν επιτρέψουμε να “φτωχοποιηθεί” ο πολιτισμός μας, που είναι σημαντικότερος κι από τους ίδιους τους ανθρώπους γιατί είναι το απαύγασμα τους, τότε είμαστε χαμένοι...









Η φωτό είναι από το www.stekiantipnoia.squat.gr και το εξώφυλλο από το www.brap.fm

Το post συνοδεύεται από το "Alright" του Βρετανού Dj Frenic, remix του εξαιρετικού "Free At Last", του μεγάλου
Al Green.

buzz it!

20.2.12

Συνάντηση με τον Δήμαρχο για το Ιστορικό Κέντρο

Αντιγράφω από εδώ:



H Κίνηση Συλλόγων και Ενεργών Πολιτών για τη Διάσωση του Ιστορικού Κέντρου ζήτησε και πραγματοποίησε συνάντηση με τον Δήμαρχο Αθηναίων, το περασμένο Σάββατο 4 Φεβρουαρίου 2012, με σκοπό την ενημέρωση και τη συζήτηση σοβαρών ζητημάτων, που αφορούν το κέντρο της Αθήνας και τη λειτουργία του Δήμου.


Η ανταλλαγή απόψεων μεταξύ της αντιπροσωπείας μας και του κυρίου Καμίνη απέβη ιδιαίτερα χρήσιμη. Συζητήσαμε το πάγιο αίτημα μας προς την κυβέρνηση για τη δημιουργία ενός συντονιστικού οργάνου, τύπου “Αθήνα 2015”, που θα εποπτεύεται απευθείας από τον Πρωθυπουργό και θα έχει συνολικές αρμοδιότητες για την εκπόνηση σχεδίου, την εφαρμογή μέτρων και τη συνεχή εποπτεία και προσαρμογή αυτών, ώστε να υπάρξει αποτελεσματικότητα και ορατή βελτίωση.

Ωστόσο, επειδή η οικονομική κρίση, η έλλειψη πολιτικής βούλησης και η πολιτική ρευστότητα, μεταξύ άλλων, καθυστερούν την εφαρμογή ενός τέτοιου σχεδίου, ζητήσαμε από τον Δήμαρχο να αναλάβει πρωτοβουλία για τη δημιουργία ενός “Γραφείου Ιστορικού Κέντρου” στο Δήμο, που θα μπορούσε να είναι μετεξέλιξη του “Γραφείου Πλάκας” και πυρήνας για τη δημιουργία ενός ευρύτερου οργάνου της Πολιτείας - πρόταση με την οποία συμφώνησε ο Δήμαρχος, αναφέροντας μας πως ήδη υπάρχει μια ομάδα που επεξεργάζεται προτάσεις για την οικονομική αναζωογόνηση του κέντρου.

Στη συνέχεια, θέσαμε θέματα λειτουργίας των δημοτικών οργάνων, τόσο των κεντρικών, όσο και διαμερισματικών, που υπολείπονται της δημοκρατικής και ταυτοχρόνως δημιουργικής λειτουργίας, που εμείς θα επιθυμούσαμε. Εστιάσαμε ιδιαίτερα στη λειτουργία και τον έλεγχο των καταστημάτων υγιειονομικού ενδιαφέροντος, που λειτουργούν ανεξέλεγκτα, σε διάφορες περιοχές, επιβαρύνοντας δραματικά τα προβλήματα των κατοίκων και “ανθίζοντας” μονομερώς, εις βάρος άλλων λειτουργιών, απαραίτητων για τη διατήρηση του κοινωνικού ιστού. Ο Δήμαρχος μας ενημέρωσε οτι, στην συνάντηση του με τον Πρωθυπουργό, ζήτησε μεταξύ άλλων, τη νομοθέτηση αυστηρότερων μέτρων, απευθείας κατά του ιδιοκτήτη του κτηρίου, στο οποίο η επιχείρηση παραβιάζει συστηματικά το νόμο.

Το ζήτημα των απαιτούμενων μέτρων και κινήτρων, για την επιστροφή κατοίκων, επαγγελματιών και επιχειρήσεων στο Ιστορικό Κέντρο, συζητήθηκε διεξοδικά. Διαπιστώθηκε η αδυναμία καταγραφής των παράνομων μεταναστών από την Πολιτεία, μας αναλύθηκε από πλευράς Δημάρχου η πρόθεση να αποκεντρωθούν τα συσσίτια και άλλες κοινωνικές υπηρεσίες για τους απόρους και αστέγους (ώστε να μην επιβαρύνουν αποκλειστικά το ιστορικό τρίγωνο), μας παρουσιάστηκε η λειτουργία των Κέντρων Ημερήσιας Φροντίδας για τους αστέγους - και μας ανακοινώθηκε η πρόθεση του Δημάρχουν να μεταβεί στις Βρυξέλλες, ώστε να εξασφαλιστούν ευρωπαϊκά προγράμματα, για την αναβάθμιση της πόλης. Εθίγη επίσης το ζήτημα της αξιοποίησης ακινήτων του Δήμου, παρά τις οικονομικές δυσκολίες, αλλά και η προσπάθεια να δημιουργηθούν ξενώνες για νέους, με πολύ χαμηλό ενοίκιο, ώστε να κατοικηθεί το κέντρο. Ο κύριος Καμίνης υπογράμμισε την πολιτική του Δήμου να μην αυξήσει τα δημοτικά τέλη, για δεύτερη χρονιά, ώστε να μην υπάρξουν πρόσθετες επιβαρύνσεις στις επιχειρήσεις - και τάχθηκε υπέρ της θεσμοθέτησης και άλλων φορολογικών/οικονομικών κινήτρων, ώστε να αποτραπεί η ερήμωση του κέντρου.

Το ζήτημα των δικτύων της παρανομίας (παρεμπόριο, ναρκωτικά, πορνεία) συζητήθηκε επίσης διεξοδικά. Ο Δήμαρχος εξέφρασε την πρόθεση του να προωθήσει το αίτημα της αναβάθμισης της δημοτικής αστυνομίας, σχολιάζοντας θετικά την αποκέντρωση των μονάδων που παρέχουν μεθαδόνη, αλλά εντοπίζοντας προβλήματα στον τρόπο με τον οποίο λειτουργούν οι αρχές της πολιτείας - και την αδυναμία συνεργασίας με πρυτανικές αρχές, σε κάποιες περιπτώσεις, καθώς τα μέλη των κυκλωμάτων εξακολουθούν και βρίσκουν καταφύγιο σε πανεπιστημιακούς χώρους.

Τέλος, συζητήθηκε και η μακροχρόνια προσπάθεια που απαιτείται για τη χαρτογράφηση των χρήσεων γης, ώστε να υπάρχει ένα μακρόπνοο ρυθμιστικό σχέδιο. Η άποψη οτι οι αναπλάσεις, χωρίς τη συνολική μέριμνα για τη λειτουργία της πόλης δεν φέρνουν αποτέλεσμα, βρήκε κοινή αποδοχή στο τραπέζι.

Ωστόσο, όλα τα παραπάνω χάνουν το οποιοδήποτε νόημα τους, όταν η πόλη παραδίδεται στη βία, στο πλιάτσικο και στους εμπρησμούς. Η Κίνηση Συλλόγων και Ενεργών Πολιτών για τη Διάσωση του Ιστορικού Κέντρου, διατηρώντας πάντοτε την κριτική της στάση απέναντι στις πράξεις της Δημοτικής αρχής, διατυπώνει την πλήρη στήριξη της προς τον Δήμο, για οποιαδήποτε πρωτοβουλία προστατεύει την πόλη από βανδαλισμούς και την καταστροφή της πολιτιστικής της κληρονομιάς. Η διατήρηση της ειρηνικής της φυσιογνωμίας είναι η ελάχιστη προϋπόθεση, για οποιαδήποτε άλλη προσπάθεια αναβάθμισης και επιστροφής της ποιότητας ζωής στο Ιστορικό Κέντρο. Η συνεχής ασέλγεια πάνω στην καρδιά της πόλης, όπως και οποιαδήποτε προσπάθεια για κινήσεις εντυπωσιασμού, σαν την απόπειρα κατάληψης του Πνευματικού Κέντρου, μας βρίσκει αντίθετους. Είμαστε αλληλέγγυοι σε κάθε ειλικρινή προσπάθεια για μια πιο ανθρώπινη πόλη. Η Αθήνα κινδυνεύει - και μαζί της όλη η χώρα, από την αδυναμία μας να πράξουμε τα απαραίτητα για τη διάσωση της.








H φωτό είναι από το www.ethnos.gr και το εξώφυλλο από το www.soundcloud.com


To post συνοδεύεται από το "The Road Less Travelled", των Ελλήνων "The Wonder-fall Quartet", μια πολλά υποσχόμενη προσπάθεια νέων παιδιών στη jazz.

buzz it!

13.2.12

Στο καλό...

Να πάνε λοιπόν στο καλό. Πρώτοι από όλους, οι λαθρεπιβάτες της δημοκρατίας, αυτοί που θέλησαν να συμμετάσχουν με ακροδεξιό φανφαρονισμό στην κυβέρνηση και να απλώσουν το πάπλωμα τους πολύ πέρα από το διαμέτρημα τους, εκπροσωπώντας με τον πιο παραστατικό τρόπο τη χειρότερη πλευρά του Έλληνα. Όχι μόνο δεν θα λείψουν σε κανέναν, αλλά θα απαλλάξουν την εκτελεστική εξουσία από την παρασιτική και υποκριτική παρουσία τους, παγιδευμένοι μεταξύ της κομπορημοσύνης (“έβαλε η μυλωνού τον άντρα της με τους πραματευτάδες”) και του αντιμνημονιακού λαϊκισμού τους. Οι δημοσκοπήσεις ανάγκασαν τον κουτοπόνηρο αρχηγό τους να εγκαταλείψει ατάκτως την υπερφίαλη συμμετοχή στο παιχνίδι των “υπεύθυνων αρχηγών”, που μόνο τη ΝΔ εξυπηρετούσε, ώστε να μοιράζεται τη φθορά απέναντι στους ψηφοφόρους της λαϊκής δεξιάς πολυκατοικίας.


Στη συνέχεια, όλοι αυτοί οι λαϊκιστές πολιτικοί του βαθέoς (και μη) ΠΑΣΟΚ, που επί δύο χρόνια έπαιξαν συστηματικά “κατενάτσιο”, σε υπουργικές θέσεις, κάνοντας το παν για να μην υλοποιηθούν οι διαρθρωτικές αλλαγές, που ήταν απαραίτητες ώστε τα βάρη να είναι μικρότερα στους ασθενέστερους, όλοι αυτοί που “δεν διάβασαν το μνημόνιο” και ανερυθρίαστα το ομολόγησαν, όλοι αυτοί που επέμειναν στον πελατειακό τους επαρχιωτισμό, που παρίσταναν οτι δεν καταλαβαίνουν. Όλοι αυτοί που όψιμα προσπαθούν δήθεν να αντιληφθούν και να προάγουν τη θέση της Ελλάδας στον παγκόσμιο χώρο, αλλά εξακολουθούν και συμπεριφέρονται σαν Μαυρογιαλούροι, ακόμα κι αν παριστάνουν οτι είναι υπεύθυνοι. Κι ούτε τα στοιχειώδη δεν μπορούν να επιτελέσουν - πόσο μάλλον να ηγηθούν του ΠΑΣΟΚ, οδηγώντας το σε (οριακά) διψήφια εκλογικά αποτελέσματα...

Ύστερα, όλα αυτά τα πολιτικά στελέχη που αποδεικνύονται καθημερινά κατώτερα των περιστάσεων. Από τους αρχηγούς αριστεράς και δεξιάς, που είτε κάνουν αμίμητες κωλοτούμπες, είτε με το μυαλό στις δημοσκοπήσεις (και πολλές φορές με αδιανόητη ανευθυνότητα) προτείνουν το βερμπαλισμό της “δήθεν σκληρότερης διαπραγμάτευσης”, είτε επιλέγουν το δρόμο της χρεοκοπίας. Ο διαγκωνισμός Σαμαρά και Καρατζαφέρη, την προηγούμενη εβδομάδα, για το “ποιός προέταξε τα στήθια του καλύτερα” για τη σωτηρία του 13ου μισθού ή της χώρας συνολικά, ήταν τραγελαφικός. Και τα όσα λέει το στόμα των στελεχών της παραδοσιακής αριστεράς τις τελευταίες ημέρες εμπίπτει στο χώρο της δεινοσαυρικής φαιδρότητας, που μόνο σε μια χώρα με τόσο υψηλό ποσοστό σταλινικής και ημι-σταλινικής αριστεράς μπορεί να απαντηθεί.

Και όσο για τους βουλευτές, που συστηματικά επί χρόνια υποβαθμίζουν το πολιτικό επίπεδο της Ελλάδας και αρνήθηκαν ή δυσκολεύτηκαν να “σηκώσουν το βάρος της ευθύνης” (λες και τους βουλευτές τους θέλουμε για να κάνουν ευχάριστες βόλτες στα κανάλια) - στο καλό και αυτοί. Στο καλό όσοι δεν μπόρεσαν ούτε καν το ωράριο των φαρμακείων να απελευθερώσουν, υποκύπτοντας σε συντεχνιακά αιτήματα, ακόμα και στο πάρα πέντε της οικονομικής καταστροφής της χώρας. Από την κυρία Βάσω Παπανδρέου ως τον πιο άγνωστο βουλευτή της βόρειας Ελλάδας, από τους ανεπαρκείς διαφόρων τάσεων και ως αυτούς που δεν είχαν το θάρρος να παραιτηθούν από τη βουλευτική τους έδρα, ώστε να υπηρετήσουν τη συνείδηση τους - κι από τους απίστευτους στενούς συνεργάτες του Αντώνη Σαμαρά ως τους πιο φαιδρούς εκπροσώπους του λαϊκισμού, που παγιδεύτηκαν στην αντιμνημονιακή υστερία, μέσα στην οποία τους γαλούχησε ο αρχηγός τους. Για να μη μιλήσουμε για την υποκρισία "λαμέ" βουλευτών, που δήλωναν 10 χιλιάδες ευρώ ετήσιο εισόδημα από τη δικηγορία - και τώρα αντιτάχθηκαν στο μνημόνιο.

Στο καλό και τα σύμβολα της αριστεράς και του αντιφασιστικού αγώνα, που επιλέγουν (παρά την υποτιθέμενη σοφία της προχωρημένης ηλικίας), να εξακολουθούν να μπερδεύουν (μιλώντας "ελαφρά τη καρδία" για "προδοσία") την αντίσταση προς κατακτητές, χουντικούς και ναζί, με την “αντίσταση” προς τους δανειστές, τους οποίους εμείς οι ίδιοι παρακαλούμε να μας προσφέρουν την απαραίτητη ρευστότητα, ώστε να πληρώσουμε μισθούς, συντάξεις και ομόλογα που λήγουν...

Στο καλό και όσοι δικαστικοί χειροκροτούν κραυγές και συνθήματα της οπισθοδρόμησης, αντιδρούν στην κριτική (και αυτοκριτική) για την καθυστέρηση της απονομής δικαιοσύνης, ενώ στις καταγγελίες μιας μάλλον φαιδρής προσωπικότητας για παραποίηση του ελλείμματος από την ΕΛΣΤΑΤ, αντί να καταφύγουν σε σοβαρούς μάρτυρες, στηρίζονται στις μαρτυρίες “του πάνελ του Αυτιά”, όπως έγραψε κάποιος εύστοχα στο twitter.

Στο καλό και αυτοί που ρεζιλεύουν το (απαξιωμένο, εννοείται) επάγγελμα του δημοσιογράφου, κάνοντας τις απίστευτες “κωλοτούμπες”, όταν διαπιστώνουν οτι πρέπει, για λόγους θεαματικότητας του δελτίου, να γίνουν ξαφνικά “αντιμνημονιακοί” - κι επειδή δεν μπορούν να δικαιολογηθούν αλλιώς, καταφεύγουν στον κουτοπόνηρο επαρχιωτισμό της απαξίωσης των εκπροσώπων της τρόϊκας, που “προφανώς δεν είναι τόσο έξυπνοι όσο εμείς οι ξερόλες”. Κι ας πάνε στο καλό και τα μίντια που δεν διστάζουν - ανερυθρίαστα - να αποχαιρετούν από τη ζωή ως “ευπατρίδη”, έναν πολιτικό που καταδικάστηκε τελεσίδικα, σε δεύτερο βαθμό...

Στον αστερισμό της βίας (αστυνομικής και μη), του βανδαλισμού στο πολύπαθο ιστορικό κέντρο της Αθήνας και των πρωτοφανών διαγραφών στη Βουλή (όπως και του αναμενόμενου ανασχηματισμού), οι Έλληνες καλούνται να κατανοήσουν προς τα πού βαδίζουν. Το διατύπωσε πολύ ωραία, τις προάλλες, ο Παύλος Τσίμας, μιλώντας για τους Έλληνες και τους Ευρωπαίους: “Εμείς αγανακτούμε κι αυτοί αγανακτούν που αγανακτούμε. Κι έτσι μεγαλώνει ο φαύλος κύκλος, με τους μεν να μην κατανοούν τους δε”. Μόνο που δεν πρέπει να ξεχνάμε οτι πάντα οι άλλοι, οι πολλοί είναι το όλον και το μέτρο.

To να χάνεται η ελληνική κοινωνία στη διελκυστίνδα μεταξύ “μνημονιακού-αντιμνημονιακού” είναι ατελέσφορο: Όσο ανεύθυνο είναι να ψηφίζεις το μνημόνιο, χωρίς να το διαπραγματεύεσαι σοβαρά (πόσο μάλλον να μη το έχεις διαβάσει), άλλο τόσο είναι να μην προτείνεις κανένα τρόπο διάσωσης από τη χρεοκοπία και να απορρίπτεις το δανεισμό, όταν δεν έχεις φράγκο.

Κι όσο ανεύθυνο είναι να μην αναγνωρίζεις το συστημικό πρόβλημα της ευρωζώνης, άλλο τόσο είναι να μην αναγνωρίζεις τις παθογένειες αυτού του δημόσιου βίου (που κοροϊδεύει συστηματικά τους "κουτόφραγκους", μην έχοντας την παραμικρή πρόθεση να τιμήσει ότι υπόσχεται και υπογράφει) και τις ρίζες τους στην κοινωνία. Ας είναι το σοκ αυτής της κρίσης - και της προσέγγισης στο χείλος του γκρεμού - η ευκαιρία για να “σαρωθεί” το πολιτικό/δικαστικό/μιντιακό σύστημα εκ βάθρων. Και να δώσει τη θέση του σε κάτι καινούργιο, σε πιο υγιείς βάσεις...



Update: Επιστρέφω μόλις από μια βόλτα στο κέντρο της Αθήνας. Η μυρωδιά από τα χημικά και τα καμμένα, οι θλιβερές εικόνες από το πλιάτσικο, τα κατεστραμμένα νεοκλασσικά. Το κατάστημα "Γερμανός" που θα μου έφερνε σήμερα ένα μηχανάκι για το ίντερνετ, άδειο, παραβιασμένο, λείπουν τα πάντα. Το μπακάλικο, καμμένο, "τα τυριά έγιναν καπνιστά", μου λέει με πίκρα ο ιδιοκτήτης. Το "καταραμένο" τετράγωνο της Marfin καμμένο ολοσχερώς, με το "Αττικόν" και το "Απόλλων" στα αποκαίδια. Καφρίλα και πλιάτσικο, του κοινού ποινικού δικαίου- κι από την άλλη τα συνεργεία του Δήμου να δουλεύουν πυρετωδώς. Κόσμος συγκεντρωμένος, σαστισμένος, οι τηλεοπτικές κάμερες φτάνουν για να καταγράψουν την επόμενη μέρα. Ένας πειραγμένος φωνάζει επαναληπτικά "οι Έλληνες δεν κάνουν τέτοια πράγματα". Τίποτε δεν δικαιολογεί αυτό το συνεχιζόμενο έγκλημα κατά της καρδιάς της πόλης - κι όποιος με οποιονδήποτε τρόπο το ανέχεται ή το υποθάλπει, έχει τεράστια ευθύνη.











Η φωτό είναι από το www.in.gr και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "I Will Always Love You" της Whitney Houston, μιας ανεπανάληπτης φωνής, που σπαταλήθηκε όχι μόνο στις ουσίες, αλλά σε συνήθως γλυκερά τραγουδάκια, κατώτερα των δυνατοτήτων της...

buzz it!

2.2.12

Kαρναβάλι στη Χαλκίδα

"Φαντάζεσαι να σταματήσουμε τα πάρτυ και να αρχίσουμε το πλέξιμο;" Κάπως έτσι ήταν κάποτε το σλόγκαν μιας διαφήμισης για τεκίλα - και στο ίδιο (ερτζιανό) μήκος κύματος κι εμείς. Το "Κλειδί" στη Χαλκίδα, προσκάλεσε και θα φιλοξενήσει 4 από εμάς, πρώην και νυν παραγωγούς του Kosmos 93,6 (που πέρσυ ακουγόμασταν στη σειρά, στο ημερήσιο πρόγραμμα), για τις τέσσερις διαδοχικές - και τελευταίες - Παρασκευές του καρναβαλιού.


Αρχίζει λοιπόν ο Γιάννης Δημητριαδης μεθαύριο - στη σειρά η Γιώτα Κοτσέτα, ο (νυν διευθυντής του Pepper 96,6) Γιώργος Μουχταρίδης και τελευταίος ο γράφων. Όσοι πιστοί προσέλθετε - και δεν θα χάσετε!










Η αφίσα, όπως πάντα είναι του Αντώνη από το περιοδικό "Αν" και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "Carnaval de Sao Vicente, ένα από τα αγαπημένα της Cesaria Evora, που μας άφησε πρόσφατα...

buzz it!

ShareThis