31.12.12

Συνωμοσίες εξουσίας

Τα επιχειρήματα του Γιώργου Παπακωνσταντίνου είναι λογικοφανή: Γιατί να σβήσει, τόσο εξώφθαλμα, τα ονόματα μόνο δύο εξαδέλφων του (και όχι και πολλών άλλων καταθετών για “ξεκάρφωμα”), που μάλιστα, όπως ισχυρίζεται ο ίδιος, θα φανεί οτι είχαν τα λεφτά τους νόμιμα έξω και δεν είχαν τίποτα να φοβηθούν. Και γιατί να τολμήσει να κάνει μια τέτοια λαθροχειρία, όταν είναι εύκολο, ανά πάσα στιγμή, να ζητηθεί το πρωτότυπο της λίστας από τη Γαλλία, ώστε να υπάρξει σύγκριση, όπως και έγινε.

Από την άλλη, “και ο Άκης κάτι χειρότερο δεν έκανε, δεν κράταγε σημειώσεις, που τον ενοχοποίησαν τα μέγιστα;” έρχεται αμέσως η απάντηση. Ως προς την ευφυία, οι δύο άνδρες δεν μοιάζουν να έχουν πολλά κοινά, θα μπορούσαν όμως να έχουν ως προς την αλαζονεία, που δίνει η εξουσία - και τυφλώνει αυτοκαταστροφικά και τον πιο εύστροφο.

Είναι όμως τέτοια η σπουδή κομμάτων και εκδοτικών συγκροτημάτων να φορτώσουν, με εμφανή ανακούφιση, την υπόθεση της λίστας Λαγκάρντ αποκλειστικά στον πρώην υπουργό Οικονομικών, που προκαλεί σοβαρές υποψίες. Μιλούν για διαδικασίες-εξπρές, με το πρόσχημα της “επιτακτικής ανάγκης για πλήρη διαλεύκανση”, χωρίς να αντιλαμβάνονται οτι από μόνες τους αυτές προκαλούν ερωτήματα, για τα κίνητρα τους. Διότι αυτό που αφορά τη διαφύλαξη των θεσμών και την κάθαρση και διαφάνεια στο πολιτικό σύστημα, δηλαδή τελικά τον πολίτη, δεν είναι η ταχύτητα, αλλά η ουσιαστική εμβάθυνση στην αλήθεια και στα αίτια του προβλήματος.

Πρωτοσέλιδα που προεξοφλούν το “ένοχον και μοιραίον” του Γιώργου Παπακωνσταντίνου και κάνουν αχρείαστη την ύπαρξη δικαστικής εξουσίας, μοιάζουν να υποκρύπτουν πολιτική βεντέτα (ή καλύτερα εκδίκηση) στο “σύστημα Παπανδρέου”. Η δε ακαριαία διαγραφή από το ΠΑΣΟΚ (ειδικά οταν ο ίδιος ο Ευάγγελος Βενιζέλος είχε επικαλεστεί οτι η λίστα είναι “προϊόν υποκλοπής” και τώρα ζητά την παραπομπή για “αλλοίωση επίσημου εγγράφου”), δείχνει την απελπισμένη αναζήτηση αποδιοπομπαίου τράγου, που θα εστιάσει τα φώτα της δημοσιότητας εκεί που συμφέρει και (ελπίζεται οτι θα) ξαλαφρώσει τη σημερινή ηγεσία από κάθε υποψία ενοχής. Η προσπάθεια να συνοδευτούν όλα αυτά με συνομωσίες, που ως στόχο έχουν την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ έρχεται να συμπληρώσει το παζλ, που συρρικνώνει ακόμα περισσότερο την πολιτική εμβέλεια όσων επιχειρούν να το στήσουν: Είναι τόσο πολύ βολικό για όλους “να φταίει μόνο ο Παπακωνσταντίνου”, που δεν είναι πια πιστευτό.

Γιατί το πολύ ουσιαστικότερο ζήτημα είναι η συνολική διαχείριση της λίστας Λαγκάρντ, για την οποία πρέπει να διερευνηθούν οι ευθύνες του Γιώργου Παπακωνσταντίνου, του Ευάγγελου Βενιζέλου και όποιου άλλου εμπλέκεται στην υπόθεση. Και αυτό που θα έπρεπε να απασχολεί την όποια προανακριτική επιτροπή είναι γιατί η δημόσια διοίκηση δεν λειτούργησε όπως θα έπρεπε, δηλαδή αυτόνομα και ανεξάρτητα - και αν υπήρξε αποτρεπτική παρέμβαση από την πολιτική ηγεσία. Γιατί δεν ελέγχθηκαν όλοι οι αναφερόμενοι σε αυτήν, όπως θα έπρεπε - και γιατί δεν έχουν κληθεί να δικαιολογήσουν τις καταθέσεις τους, πληρώνοντας τα αντίστοιχα υψηλότατα πρόστιμα και φόρους, εφόσον επρόκειτο περί αδήλωτων εισοδημάτων (και όχι φυσικά με ποσά τέτοια που να βγουν “κερδισμένοι” στο τέλος).

Διότι η ύπαρξη των κάθε είδους “λιστών Λαγκάρντ” γίνεται ανεκτή παγκοσμίως, παρά την παράνομη απόκτηση τους, για να μπορούν τα κράτη να αντιμετωπίζουν την απατεωνία των πολιτών τους, με τα ίδια μέσα. Υπάρχουν δηλαδή, κατά παράβαση της ηθικής που πρέπει να διέπει κάθε πολιτεία, για να φέρνουν αποτέλεσμα. Δεν υπάρχουν ούτε για να δημοσιοποιούνται σπιλώνοντας πιθανώς και νόμιμους καταθέτες, αλλά ούτε και για να αποτελούν αντικείμενο πολιτικού παιχνιδιού ή να προάγουν τις καριέρες μικροεκδοτών, που κερδίζουν “αγωνιστική δόξα” και πωλήσεις, με τη δημοσίευση τους.

Η συζήτηση αυτή φυσικά, αν το επέτρεπε μεγάλο μέρος του πολιτικού, συνδικαλιστικού και μιντιακού συστήματος, αλλά και της ίδιας της κοινωνίας, θα έπρεπε να φτάσει σε ακόμα μεγαλύτερο βάθος: Γιατί δεν επιτρέπουμε την αξιοκρατία και την αξιολόγηση να εξασφαλίσει την ανεξαρτησία και την αυτοτέλεια του κρατικού μηχανισμού, έτσι ώστε να είναι αδιανόητο σε οποιοδήποτε πολιτικό ή οικονομικό συμφέρον να μπορεί να παρέμβει στην καταπολέμηση της φοροδιαφυγής; Και γιατί κοροϊδευόμαστε, παίζοντας την κολοκυθιά, την ώρα που η χώρα έχει πέσει εδώ και χρόνια, σε πολύ χειρότερο “δημοσιονομικό γκρεμό”, από αυτόν που ταλανίζει τις ΗΠΑ, συνοδευόμενο από πλήρη απαξία και έκπτωση της οργανωμένης πολιτείας;

Διαβάζω επικρίσεις και για την πολιτική προσωπικότητα του Γιώργου Παπακωνσταντίνου, που έχουν να κάνουν με το προφίλ του τεχνοκράτη, τη γρήγορη ανέλιξη του σαν "κομήτη" και την “ερασιτεχνική” χρησιμοποίηση του από τον Γιώργο Παπανδρέου, που του έδωσε τις υπερεξουσίες του “τσάρου τις οικονομίας”. Λυπάμαι, αλλά αν υπάρχει ένα προφίλ πολιτικών που έχουν μια ελπίδα να αποτελέσουν την “κρίσιμη μάζα”, η οποία θα μας βγάλει από τη συνολικότερη κρίση, είναι το ακόλουθο: Άνθρωποι μετριοπαθείς, με υψηλή παιδεία και γνώση του αντικειμένου, χωρίς κομματικούς φανατισμούς, με γνώση του αστικού πολιτισμού και του ευρωπαϊκού περιβάλλοντος, που μπορούν να εκπροσωπήσουν τη χώρα μιλώντας επαρκώς τουλάχιστον μια διεθνή γλώσσα και που θα μπούν γρήγορα στην πολιτική - και (αφού μείνουν όσο αντέξουν) θα βγούν επίσης γρήγορα, φυσικά χωρίς να έχουν πλουτίσει.

Δεν είναι ούτε οι “επαγγελματίες πολιτικοί” με τις επαρχιώτικες νοοτροπίες και περιορισμούς, ούτε οι δημαγωγοί “βερμπαλιστές του τίποτα”, ούτε τα παιδάκια του κομματικού σωλήνα, ούτε οι λαϊκιστές που κερδίζουν δημοφιλία και ψήφους στο τηλεοπτικό γυαλί, χαϊδεύοντας αυτιά. Αλλά πόσοι δεν βολεύουν τελικά τις απόψεις τους, όταν “ο αρχιτέκτονας του μνημονίου” κατηγορείται οτι ήταν και διεφθαρμένος;

Το αν ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου ανταποκρίνεται πράγματι στο προφίλ που είχε φιλοτεχνήσει ή αποτελεί μέρος και αυτός ενός διεφθαρμένου παλαιοκομματικού συστήματος, θα το δείξει η συνέχεια. Αν βεβαίως δεν συρθεί το ζήτημα για μήνες, μέχρι να επιτευχθούν οι στόχοι των διαφόρων “παικτών”, πιθανότατα συγκαλύπτοντας ακόμα περισσότερο και αφήνοντας μόνο την αιθαλομίχλη της παραγραφής, να πλανάται στον αέρα...












To κείμενο γράφτηκε για την Athens Voice

H φωτό είναι από το www.independent.co.uk και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "Tell Me All About It" της Αμερικανίδας Natalie Cole.

buzz it!

26.12.12

Τρείς γιορτινές βραδιές με φεγγάρι!


Για να υποδεχτούμε τον καινουργιο χρόνο, με περισσότερο κέφι, τρεις βραδιές με την τελευταία πανσέληνο του 2012, που γίνεται στις 28 Δεκεμβρίου, το μεσημέρι. Μια βραδιά στο Okio, στον Πειραιά...



Μια στο Κλειδί, στη Χαλκίδα...




Και μία στα Βριλήσσια!



Σας περιμένω, μετά τις 10.00μμ..










Οι αφίσες είναι από το Okio, το Κλειδί και την "Έλη του Κλου" - και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "Moondance", στη live ηχογράφηση του από τον Ιταλικής καταγωγής Καναδό Michael Buble

buzz it!

21.12.12

Swing με την Claudia στη Ν. Σμύρνη!

Την Claudia την ακούω χρόνια στον Εν Λευκώ 87,7 (τώρα πια καθημερινές 4-6μμ), αλλά τη γνώρισα στο πάρτυ του e-tetradio, όπου παίξαμε ο ένας μετά τον άλλον. Η αμοιβαία εκτίμηση οδήγησε στην πρόταση να παίξουμε ένα βράδυ μαζί - και να που το καταφέραμε. Αυτό το Σάββατο, στο Amalour, μια βραδιά αποκλειστικά με swing!


Σας περιμένουμε λοιπόν, στο υπεροχο νεοκλασσικό, μετά τις 11μμ, στη Νέα Σμύρνη...











H αφίσα είναι από το Amalour και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "Silent Shuffle (feat. Jerry Di Monza)" από το τελευταίο άλμπουμ "Princess" του Αυστριακού Parov Stellar.

buzz it!

20.12.12

Λίγη λιακάδα του ανθρώπινου μυαλού...

Όποιος έχει ζήσει στις Ηνωμένες Πολιτείες, ξέρει οτι η υπόθεση “ένοπλη βία” είναι μια καθημερινή πιθανότητα, για την οποία εκπαιδεύεσαι. Για παράδειγμα, ακόμα και στη φιλελεύθερη και ανεκτική Καλιφόρνια, που έχει από τους πιο αυστηρούς νόμους για την οπλοκατοχή, ο οδηγός (και μόνον αν είσαι οδηγός μπορείς να μετακινηθείς σε αυτό τον αχανή αραιοκατοικημένο “παράδεισο”) ξέρει οτι αν τον σταματήσει η τοπική αστυνομία, θα πρέπει να έχει τα χέρια του σε εμφανή θέση στο τιμόνι, ενώ απαγορεύεται αυστηρά να βγει έξω. Ο εποχούμενος αστυνομικός, αφού σου παραγγείλει με σειρήνα και τηλεβόα να κάνεις στο πλάι, θα έρθει προσεκτικά από πίσω και με το χέρι στη θήκη του όπλου, θα σε ελέγξει με βάση όλη τη διαδικασία ασφαλείας, ώστε να ελαχιστοποιήσει την πιθανότητα να τραβήξεις όπλο και να τον πυροβολήσεις. Τέτοιες επιθέσεις από κακοποιούς, που ελέγχονται στους δρόμους (και κάθε τι ύποπτο και μη ελέγχεται) δεν είναι σπάνιες.

Τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα στις μεσοδυτικές πολιτείες, όπου η κουλτούρα της οπλοκατοχής είναι πολύ πιο δυνατή. Οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν έχουν φυσικά το αποκλειστικό “προνόμιο” της υψηλής εγκληματικότητας ή της τρομοκρατίας στο έδαφος τους. Έχουν όμως, σε σχέση με τον υπόλοιπο δυτικό κόσμο, ορισμένες ιδιαιτερότητες, που έχουν να κάνουν με την αχανή έκταση τους και την απομονωμένη (αλλά απολύτως καταναλωτικά σύγχρονη) ζωή σε πολλές περιοχές, τη γκετοποίηση πληθυσμών στις μεγαλουπόλεις, την ιστορία της “κατάκτησης του φαρ-ουέστ”, αλλά και την πολιτική τους ιστορία, στην οποία πρέπει να ανατρέξει κανείς για να καταλάβει γιατί το δικαίωμα στην οπλοκατοχή πέρασε με τόση δύναμη, από το αγγλικό δίκαιο σε αυτό της πρώην αποικίας, που ανεξαρτητοποιήθηκε.

Το μακελειό στο Κονέκτικατ φέρνει, όπως δείχνουν τα πράγματα, για πρώτη φορά σε δύσκολη θέση την πανίσχυρη National Rifle Association και τα ισχυρά λόμπυ των κατασκευαστών όπλων. Ωστόσο, η πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, θα πρέπει να μας κάνει να δυσπιστούμε για το περιθώριο κινήσεων που έχει ο Ομπάμα (ή όποια άλλη ανοιχτόμυαλη δύναμη) για αλλάξει μια συνταγματικά κατοχυρωμένη “ψύχωση”, που ίσως κάποτε είχε πολιτικό νόημα (του τύπου η “Κρήτη” δεν θα υποδουλωθεί ποτέ αν είναι πάνοπλη σαν αστακός), αλλά πλέον στο σύγχρονο κόσμο αποτελεί μπούμερανγκ. Οι ψυχολόγοι μπορούν να εξηγήσουν ίσως γιατί σε ένα τέτοιο παριβάλλον (που συνοδεύεται από χιλιάδες ταινίες-θρίλερ και βιντεοπαιχνίδια του αιματοκυλίσματος), κάποια “ιδιαίτερα” μικρά ή μεγαλύτερα παιδιά θα εκτροχιάζονται προς την ανείπωτη και λυσσαλέα βία.

Το ανησυχητικό είναι οτι πίσω από τις ευρύτατα διαδεδομένες αυτές αντιλήψεις έχει ταμπουρωθεί ένας ολόκληρος υπερσυντηρητικός πυρήνας, που απαντάει οτι “αν στο σχολείο υπήρχαν όπλα, θα είχε αποφευχθεί το λουτρό αίματος”, υποστηρίζοντας την κλιμάκωση της βίας. Το φαινόμενο είναι διαχρονικό, αλλά και ιδιαίτερα έντονο πολιτικά, τα τελευταία χρόνια. Η φανατική μάχη κατά των εκτρώσεων από υπερθρησκευόμενους, η υπεράσπιση των όπλων, η ξενοφοβία και ο ρατσισμός, η αυταρχική (σχεδόν φασιστική) αισθητική και υπόσταση, όπως συνοψίζονται στο διαβόητο τρίπτυχο “Babies, Guns, Jesus”, είναι το σύγχρονο ακροδεξιό πρόσωπο μιας υπερανεπτυγμένης (αλλά στην ουσία υποανάπτυκτης ως προς ένα κομμάτι της) κοινωνίας.

Σκαλίζοντας το πρόσωπο αυτής της σκληρής και ταυτόχρονα αφελούς σύγχρονης “κουλτούρας”, που θεωρεί τον Ομπάμα και οτιδήποτε έχει να κάνει με κοινωνικό κράτος “επάρατο σοσιαλισμό”, ανακαλύπτει κανείς το απόλυτο κενό, την απουσία καλλιέργειας, αναζήτησης, ανεκτικότητας, ανοιχτού μυαλού - και αντίθετα, στη θέση τους τη μισαλλοδοξία και τη ρατσιστική αλαζονεία. Η δασκάλα που δίδασκε τα παιδιά της σκοποβολή είναι πιθανό οτι δεν είχε να τα διδάξει κάτι πιο ουσιαστικό από στενόμυαλες αντιλήψεις, τύπου Πέιλιν.

Στην Ελλάδα, ο ακροδεξιός φανατισμός είναι ίσως λιγότερο “σκληροπυρηνικός”, αλλά εξίσου κενός περιεχομένου - το αποδεικνύει η ευκολία με την οποία διογκώθηκε εκλογικά το κόμμα της “φασιστικής αντίδρασης”, ακόμα κι αν οι περισσότεροι το έκαναν, βαυκαλιζόμενοι έτσι οτι “θα μπουν στο μάτι του συστήματος”. Είναι επίσης πολύ πιο “καφενειακός”, καθώς τα χαρακτηριστικά της εθνικοπατριωτικής “λαϊκής δεξιάς” καθόρισαν κόμματα όπως αυτό του Καμμένου.

Παρά το γεγονός οτι ακόμα έχουμε πολύ δρόμο ως την επίλυση της δικής μας κρίσης, φαίνεται οτι υπάρχουν σταθμοί, όπου η (κατά τα άλλα χωρίς συνέπειες) μπουρδολογία πληρώνεται. Η συρρίκνωση (ή η διάλυση) των Ανεξάρτητων Ελλήνων θα προκαλέσει κάποιες, ενδεχομένως σοβαρές, ανακατατάξεις στο χώρο του ελληνικού ακροδεξιού κακεκτύπου: Πιθανώς θα τροφοδοτήσει ακόμα περισσότερο την όμορη Χρυσή Αυγή, ενώ η μεγαλύτερη μερίδα ψηφοφόρων είναι λογικό να επιστρέψει στη Νέα Δημοκρατία, πλήττοντας έτσι τη συνολική δυναμική του λεγόμενου “αντιμνημονιακού μετώπου”.

Αυτό μπορεί να δώσει την ευκαιρία στον Αντώνη Σαμαρά να ανακτήσει τη δημοσκοπική πρωτιά έναντι του ΣΥΡΙΖΑ - και ίσως να “μαλακώσει” λίγο τις κορώνες ενός θρησκευόμενου εθνικισμού, που αποτελεί συστατικό στοιχείο της πολιτικής του πρότασης και ψαρεύει στα ίδια θολα νερά, του απόλυτου κενού (η επιστροφή των “απολωλότων” δεν θα αλλοιώσει και πολύ τα πράγματα, άλλωστε ήδη έχει στους κόλπους της ακροδεξιούς η ΝΔ). Μπορεί επίσης να αποτελέσει την απαρχή εξελίξεων για την ανασύσταση κεντροδεξιάς και κεντροαριστεράς, με την μετριοπάθεια να κερδίζει πιθανώς μια μάχη έναντι του φανατισμού, και των ακροτήτων που τον συνοδεύουν.

Τα τραγικά και τα (καθ’ ημάς) φαιδρά της εβδομάδας που πέρασε άνοιξαν μια χαραμάδα για περισσότερη “λιακάδα του ανθρώπινου μυαλού”. Στη χώρα μας πάντως, όπως έδειξε και η απογοητευτικά μικρή συμμετοχή στην αντιρατσιστική πορεία (που ίσως δεν έπρεπε να είχε υποστηριχθεί ανοιχτά από κόμματα, αλλά από την κοινωνία των πολιτών), η οπισθοχώρηση είναι μια πορεία που δύσκολα θα αναστραφεί.










Το κείμενο γράφτηκε για την Athens Voice

H φωτό είναι από το www.spartanburgteaparty.org και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "Work It Out", από τους εντελώς φρέσκους Βρετανούς Hannah Williams & the Tastemakers

buzz it!

18.12.12

Πλώρη για τα Χριστούγεννα...


Τα Χριστούγεννα είναι πια πολύ κοντά - και τι πιο ωραίο να τα υποδεχτούμε στον Πειραιά, με τη θέα της θάλασσας από την Πλώρη, την Παρασκευή το βράδυ.

Σας περιμένω λοιπόν, στην ακτή Θεμιστοκλέους, μετά τις 10μμ..










H αφίσα είναι από την Πλώρη και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "Cool Yule" του μεγάλου Louis Armstrong.

buzz it!

16.12.12

Nefeli walking undercover...

Ένα βράδυ, περιμένοντας έξω από το σινεμά για να δω με την παρέα μου τον "Εξαιρετικό κύριο Λαζάρ", ένα κορίτσι με φρέσκο πρόσωπο, λίγο πάνω από τα 20, με πλησίασε και μου έδωσε να ακούσω το cd της.

Δεν είμαι καθόλου ειδικός στο ελληνικό ρεπερτόριο, ωστόσο άκουσα μια προσωπικότητα ιδαίτερη και μια πρωτοτυπία, σπάνια, αν και αδούλευτη ακόμα. Η δουλειά της είχε βραβευθεί και αναδειχθεί από αυτή την πρωτοβουλία της Cosmote, που λέγεται "Jumping Fish" και έχει αναδείξει πολύ αξιόλογες νέες παρουσίες στην ελληνική μουσική σκηνή.

Η Νεφέλη δίνει συναυλία απόψε - κι αν σας αρέσει αυτό το στυλ, ίσως αξίζει να την τιμήσετε. Καλή διασκέδαση...












To post συνοδεύεται από το πρώτο (έπεται και δεύτερο) άλμπουμ της Νεφέλης, που θα το βρείτε εδώ.


buzz it!

12.12.12

Με χριστουγεννιάτικο κρύο στη Χαλκίδα..


Η εορταστική περίοδος αρχίζει - και τι πιο ωραίο από ένα dj set στο Κλειδί, στη Χαλκίδα, αυτή την Παρασκευή 14/12. Με jazz, rock, soul, funk (και αρκετό swing), για να αλλάξουμε τη διάθεση.


Σας περιμένω λοιπόν, με χριστουγεννιάτικο κρύο, την Παρασκευή, μετά τις 10μμ..










H αφίσα είναι από τον Αντώνη στο Κλειδί και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από την εξαιρετική διασκευή του "Santa Claus Is Coming to Town" από τον Καναδό (ιταλικής καταγωγής) Michael Buble.

buzz it!

10.12.12

Στοπ στους κανόνες

Την ημέρα του μεγάλου σεισμού της Πάρνηθας, το 1999, στην προσπάθεια μου να βρεθώ γρήγορα κοντά σε στενούς συγγενείς, πήγα ανάποδα με το αυτοκίνητο, στην έρημη Αριστείδου, στο κέντρο της Αθήνας. Ένας αστυνομικός, που βρέθηκε μπροστά μου, αντί να με γράψει (όπως θα έκανε οποιοσδήποτε συνάδελφος του στο δυτικό κόσμο, αλλά σπανιότατα θα κάνει τροχαίος στην Ελλάδα, ακόμα κι αν συμβεί η βαρύτερη παράβαση, μπροστά στα μάτια του, εφόσον δεν συμμετέχει σε οργανωμένο συνεργείο, που έχει στήσει “καρτέρι”), μου απηύθυνε μια σύσταση, με απεγνωσμένο ύφος: “Σας παρακαλώ, μην το κάνετε αυτό, συμβάλλει στον πανικό, φανταστείτε να το κάνουν όλοι, τι ζούγκλα θα γίνει”. Ντράπηκα πολύ, παρά το οτι είχα ελέγξει προσεκτικά τον δρόμο - και συνειδητοποίησα πόσο λάθος και αντικοινωνικό είναι η μη τήρηση των κανόνων, ειδικά σε μια τέτοια κατάσταση ανάγκης.

Ένα παρόμοιο φαινόμενο παρατηρώ τους τελευταίους μήνες στους δρόμους, χωρίς όμως την όποια δικαιολογία της έκτακτης περίστασης του σεισμού. Περισσότερο από ποτέ, οδηγοί τετράτροχων, δικυκλιστές και πεζοί αγνοούν επιδεικτικά τους (απαραίτητους) κοινούς κανόνες “συμβίωσης” στην άσφαλτο, πολλές φορές με τεράστιο ρίσκο. ΙΧ παραβιάζουν κάθε είδους σήματα, κόκκινα ή μη. Φορτηγά και λεωφορεία προσπερνούν με θράσος και οδηγούν στην αριστερή λωρίδα με ιλιγγιώδεις ταχύτητες, στην Αττική Οδό. Δίκυκλα θεωρούν (περισσότερο από ποτέ) δεδομένο οτι είσαι υποχρεωμένος να κάνεις στο πλάι, για να προσπεράσουν ανάμεσα στις λωρίδες, ενώ τυπικά είναι παράνομο. Μέχρι και αυτοκίνητο που τα έβαλε με πεζό, γιατί διέσχιζε πεζόδρομο, στον οποίο κυκλοφορούσε (βεβαίως) παράνομα, είδα έκπληκτος.

Στη Σαρρή, υπάρχει κάποιος που καθημερινά στρίβει την κολόνα με το απαγορευτικό, ώστε να μην το βλέπουν τα οχήματα που έρχονται, ενώ ούτως ή άλλως, δεκάδες το παραβιάζουν όλες τις ώρες της ημέρας. Λες και “όλοι” έχουν βαλθεί να ανατρέψουν τη στοιχειώδη λειτουργία της πόλης. Αν ήταν μεμονωμένα περιστατικά, θα έλεγε κανείς οτι εμπίπτουν σε αυτό το 10% των συνανθρώπων μας, που πάσχουν από ψυχικές διαταραχές, με κίνδυνο να δεχτεί την κριτική των ειδικών στις ψυχικές νόσους, που ξέρουν καλύτερα. Θα μπορούσε να πει κανείς επίσης οτι οι δυσκολίες και η παρατεταμένη δυσπραγία τεντώνουν τα νεύρα και οξύνουν τις μέχρι τώρα παθογένειες και ελλείψεις μας.

Είναι όμως και κάτι παραπάνω: Μια μικρή συζήτηση με μερικούς “εξεγερμένους” θα αποκαλύψει οτι πρόκειται για μια γενικότερη “αμφισβήτηση της κατάστασης”. Είναι η αντίδραση στην κρίση, στο μνημόνιο, στην οικονομική εξόντωση, στο “κακό μας το ριζικό”. Είναι, όπως μου είπε χαρακτηριστικά κάποιος οπαδός του “δεν πληρώνω”, οτι “εγώ δεν αναγνωρίζω κυβερνήσεις και σύνταγμα”. Και είναι μέρος της γενικότερης αντίληψης, που απαντάει τυφλά και κακομαθημένα στο πολιτικό, κοινωνικό και αισθητικό χάσμα που αποκάλυψε η απότομη πτώση της χώρας, από τη “φούσκα” στη σκληρή “διόρθωση” της πραγματικότητας.

Σα να λένε, “τέρμα αυτά που ξέρατε”. Όχι τα φαύλα και τα σάπια, αλλά αυτά που κάνουν τη συμβίωση μας δυνατή και τη ζωή μας υποφερτή. Λες και η απουσία κανόνων (ακόμα και στοιχειώδους ευγένειας) στο δρόμο θα πλήξει την τρόικα και τις τράπεζες ή θα ανακουφίσει τους πιο αδύναμους συμπολίτες μας (πιθανότατα θα τους επιβαρύνει ακόμα περισσότερο). Μαζί, αναδύονται και όλες οι πιθανές αυτοκαταστροφικές νοοτροπίες, που φτάνουν ακόμα και στην προτροπή κάποιων διαδηλωτών προς ταραξίες “να τα κάψουν όλα”, που ακούστηκε σε κρίσιμες καμπές αυτές της κρίσης.

Η σύγχυση και η βαθιά αντικοινωνική συμπεριφορά είναι κατά βάθος ένας υπέρμετρος εγωισμός και ωχαδερφισμός, που επενδύεται πολιτικά με πομφόλυγες περί “ανυπακοής” και “αντίστασης” (το αντίθετο δεν είναι απαραίτητο). Είναι ακριβώς η άλλη πλευρά του νομίσματος του άξεστου νεοπλουτισμού, που υποτίθεται οτι καταπολεμάει. Και συνοδεύεται συνήθως από μια ακόμα νοοτροπία, που απαιτεί μια κακώς εννοούμενη “ισότητα” στα πάντα, χωρίς να λαμβάνονται υπόψιν υποχρεώσεις και αξιοκρατία.

Γι αυτό και είναι πολύ φυσιολογικό η νοοτροπία αυτή να επικαλείται συνεχώς το “μα κι αυτός πέρασε το κόκκινο, γιατί όχι κι εγώ”. Και αφού αυτός παίρνει τόσα “γιατί όχι κι εγώ” - κι ας είναι ο ένας άξιος και σκίζεται στη δουλειά, ενώ ο άλλος λουφάρει και κοροϊδεύει την κοινωνία. Άντε αυτό να το εξηγήσεις σε κουτοπόνηρους συνδικαλιστές (που αρνούνται να πάρουν την ευθύνη των πράξεων τους) και φανατικούς εργαζόμενους, που επικαλούνται και τους φόβους για ρουσφετολογικές παρεμβάσεις και πολιτικές διώξεις. Κι αντί να ενισχύσουμε όλοι μαζί τους θεσμούς της αξιολόγησης, ώστε να ξεχωρίσει η “ήρα από το στάρι”, παραμένουμε στη νεφελώδη ισοπέδωση, που καλύπτει τον μειοδότη της όποιας κοινής προσπάθειας.

Στα βασικά δικαιώματα είμαστε (ή θα έπρεπε να είμαστε) όλοι ίσοι. Στο δρόμο της ζωής όμως, όχι. Κι όποιος επιδιώκει το γενικό μπάχαλο, το παραβλέπει εκ του πονηρού. Με κόστος πάντα για τους άλλους, που κοπιάζουν και “πληρώνουν το μάρμαρο”...













Το κείμενο γράφτηκε για την Athens Voice.

Η φωτό είναι από το www.marcandangel.com και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To posts συνοδεύεται από το "Slow Down" των Βρετανών Smoove & Turell.

buzz it!

6.12.12

Η αλλοίωση της δημοκρατίας...

Πράγματι, η κρίση και η υπαγωγή της χώρας σε καθεστώς μνημονίων θέτει ζητήματα λειτουργίας της δημοκρατίας, κυρίως αυτά που αφορούν την ψήφιση με συνοπτικής διαδικασίες συμφωνημένων προγραμμάτων χωρίς επαρκή σχεδιασμό, τη χρήση πράξεων νομοθετικού περιεχομένου, αλλά και τη σύγκρουση ορισμένων μέτρων με συνταγματικές διατάξεις, καθώς οι εταίροι στην ουσία πιέζουν προς την κατεύθυνση της μεταβολής του ίδιου του συντάγματος, προκειμένου να εφαρμοστούν άλλοτε “σωστές” κι άλλοτε αμφιλεγόμενες συνταγές.

Ωστόσο, η έλλειψη σχεδιασμού και προτάσεων που να εκπορεύονται από την Αθήνα (κι όχι από την τρόικα) είναι από τους βασικούς λόγους των “πιεσμένων” διαδικασιών. Όσο για την κριτική για τη λεγόμενη “εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας”, που εκτοξεύεται συνήθως από τον λαϊκισμό στα δεξιά και στα αριστερά του πολιτικού φάσματος, παραλείπει να “θυμηθεί” οτι ο όποιος συμβιβασμός προκύπτει εξ ορισμού από τη συμμετοχή της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και κυρίως από το καθεστώς της υπερχρεωμένης χώρας (ή οντότητας), στην οποία ο δανειστής πάντοτε, σε αυτή τη ζωή, επιβάλλει τους όρους της.

Όταν “χτιζόταν η υποτέλεια του δανεισμού”, με το ξεχείλωμα κάθε δημοσιονομικής πειθαρχίας, ο ίδιος λαϊκισμός σφύριζε αδιάφορα, γιατί τότε συνέφεραν οι ασταμάτητες προσλήψεις και οι ξεχειλωμένες δαπάνες στο δημόσιο. Αν ψάχνετε την ασφαλέστερη οδό προς την εθνική καταστροφή, συμβουλευτείτε όποιον στο ρεπερτόριο του έχει εύκολη την επίκληση εθνικισμών. Ο πραγματικός πατριωτισμός είναι να καθιστάς τη χώρα σου θεσμικά και οικονομικά ισχυρή, όχι να αναλώνεσαι σε κραυγές για την ανεξαρτησία της.

Έχει ενδιαφέρον όμως να εξετάσουμε ποιές εκπτώσεις της δημοκρατίας δέχονται ή επιδιώκουν, αυτοί που εφαρμόζουν δύο μέτρα και δύο σταθμά, στην κριτική τους. Ένα από τα χαρακτηριστικότερα παραδείγματα είναι ο τρόπος με τον οποίο λειτουργεί διακομματικά ο συνδικαλισμός (και υποστηρίζεται με ιδιαίτερη θέρμη από τα “αντιμνημονιακά” κόμματα της αριστεράς).

Δεν υπάρχει βασικότερη αλλοίωση της δημοκρατίας, από αυτή που συντηρείται παραδοσιακά, τα τελευταία 30 και πλέον χρόνια, στις συνελεύσεις εργαζομένων ή φοιτητών. Σπανίως οι αποφάσεις αντανακλούν την πραγματική πλειοψηφία, αλλά κανενός το αυτί δεν ιδρώνει για την αλλοίωση της δημοκρατίας. Για την ακρίβεια, η αλλοίωση επιδιώκεται, γιατί σπανίως η μεγάλη πλειοψηφία (σιωπηλή συνήθως ή ακόμα και “απολιτίκ” ίσως) θα δεχτεί τις απόψεις των ακραίων ή των φανατικών, προκειμένου να κηρυχθούν κινητοποιήσεις, να εξυπηρετηθούν προσωπικές επιδιώξεις και να αποκτηθεί “αγωνιστικό” νόημα στη ζωή ανθρώπων που το αναζητούν απεγνωσμένα.

Οι συνελεύσεις χαρακτηρίζονται λοιπόν από κλίμα φανατισμού, τεχνητής φόρτισης, επαναστατικής μπουρδολογίας και ψυχαναγκασμού των πολλών. Όταν αυτοί οι τελευταίοι σταδιακά εγκαταλείπουν, το πεδίο μένει ελεύθερο για τους κομματικούς φανατισμούς. Τα τεχνάσματα πολλά: Οι συνελεύσεις είναι εξαντλητικές ώστε να μην αντέχουν παρά οι πιο μαχητικοί. Όταν η πλειοψηφία δεν αναγνωρίζει τις αποφάσεις, απαντούν “ας ερχόσασταν”. Αν οι πολλοί επιμείνουν και επιβάλλουν την επιθυμία της πλειοψηφίας, τότε η συνέλευση συγκαλείται και πάλι σε σύντομο χρονικό διάστημα, ώστε τελικά να απομείνουν οι “ταλιμπάν”- και να φέρουν την απόφαση στα μέτρα τους. Συνήθως, με μια αναλογία του τύπου “οι 200 αποφασίζουν για τους 1500”...

Αν όμως καμμία απόφαση δεν ίσχυε παρά μόνο με την εξασφάλιση της απόλυτης πελιοψηφίας των μελών, τότε τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά. Ακόμα κι αν δεν υπήρχε ενδιαφέρον για προσέλευση σε συνελεύσεις, οι εκπρόσωποι θα έπρεπε να αναζητήσουν την ψήφο όλων - κι αυτό γίνεται μόνο με ηλεκτρονική ψηφοφορία, που πια η τεχνολογία εξασφαλίζει εύκολα. Είναι προφανές γιατί οι συνδικαλιστές και οι κομματικά ενταγμένοι τη σιχαίνονται - και φτάνουν μέχρι και να την αποκαλέσουν “τεχνοφασισμό”. Οι συνελεύσεις της οχλαγωγίας είναι το μέσο για την επίτευξη των στόχων τους.

Ο προβληματισμός θα μπορούσε να επεκταθεί και στις εθνικές εκλογές: Κι εκεί τι θα κάνουμε, δεν θα αποκτούμε, για παράδειγμα, κυβέρνηση, αν δεν ψηφίσουν όλοι οι πολίτες; Αμφιβάλλει κανείς, οτι παρότι η αποχή δεν μπορεί να κλονίσει τη διαδικασία σχηματισμού βουλής, θα έθετε σοβαρά ερωτήματα ως προς τη νομιμοποίηση μιας κυβέρνησης, για την οποία δεν έχουν αποφανθεί οι περισσότεροι συμπολίτες μας;

Σε κάθε περίπτωση, οι εθνικές κάλπες (στο κοντινό μέλλον θα είναι οι ηλεκτρονικές εκλογές) εξασφαλίζουν την αντιπροσωπευτικότητα και το αδιάβλητο της λαϊκής βούλησης. Και καλύτερο από το αντιπροσωπευτικό, κοινοβουλευτικό σύστημα δεν έχει βρεθεί ακόμα για τα σύγχρονα κράτη - κι ας προσπάθησε μεγάλο μέρος της πανεπιστημιακής κοινότητας να αμφισβητήσει (και να καταργήσει εν μερει τελικά) την ψηφισμένη από τα 4/5 της Βουλής εκπαιδευτική μεταρρύθμιση. Στη “δημοκρατία της βάσης” είναι που χωλαίνουμε, εκεί όπου δημιουργείται το φυτώριο της “δημοκρατίας αλά καρτ” και του “λαϊκισμού υπέρ των στόχων”.

Σε αυτό το “παιχνίδι” όμως, η συμμετοχή της αριστεράς είναι ασυγχώρητη. Γιατί θα έπρεπε αυτή πρώτη να είναι απαρέγκλιτα υπέρ της αυστηρής τήρησης της ουσίας της δημοκρατίας. Ώστε να μπορεί να ασκεί κριτική και στις εκπτώσεις, που ενδεχομένως επιβάλλουν κάθε είδους συμφέροντα, εγχώρια και διεθνή. Αλλά και να μπορεί να αποτρέψει την αμφισβήτηση της δημοκρατίας από το φασισμό, που τόσο σιχαίνεται..











To κείμενο γράφτηκε για το maga.gr

Το σκίτσο είναι από το mycampus.gr και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "This Time (I'm Gonna Try It My Way)" από τον Αμερικανό Dj Shadow.

buzz it!

3.12.12

Πέντε ολιγωρίες υπέρ φασισμού...

Eίναι προφανές οτι η Ελλάδα πρέπει να κάνει μια μακρά και επίπονη προσπάθεια να περιορίσει τις αιτίες και τις αφορμές (που σε συνδυασμό με την καφενειακή και μικρονοϊκή αντίδραση) ευθύνονται για την τροφοδότηση του ρατσισμού και του φασισμού. Η κάθαρση δεν γίνεται παρά με συνειδητούς πολίτες στις κάλπες και μακριά από αυτές, με σοβαρή δουλειά ελεγκτικών, αστυνομικών και δικαστικών αρχών που θα καταδιώξουν τη διαφθορά, το μαύρο χρήμα και την ατιμωρησία, με ευσυνειδησία, πολιτική βούληση και επιμονή για μεθοδική ενίσχυση των θεσμών και των λειτουργιών του κράτους με αποκλειστικό γνώμονα το δημόσιο συμφέρον, με τη θεσμοθέτηση αδιάβλητων κανόνων σε κάθε τομέα της οικονομικής και κοινωνικής δραστηριότητας, με αποτελεσματική λειτουργία της δημόσιας διοίκησης απέναντι στα προβλήματα της εποχής (όπως η παράνομη μετανάστευση και η τριτοκοσμική καταστρατήγηση δικαιωμάτων ιθαγενών και μεταναστών), με ενίσχυση της παιδείας και αναβάθμιση του δημοσίου διαλόγου.

Επειδή όμως όλα αυτά απαιτούν την επίμονη θέληση μιας κρίσιμης μάζας της κοινωνίας (και ιδίως πολύ κόπο και χρόνο), με τα πρώτα αποτελέσματα να είναι αμφίβολο αν επαρκούν για να αντιμετωπίσουν έγκαιρα μια απειλή που μπορεί να εξελιχθεί σε χειρότερο δεινό από την ίδια τη χρεοκοπία, η πολιτεία οφείλει να δράσει άμεσα, σε πέντε τουλάχιστον τομείς στους οποίους επιδεικνύει απαράδεκτη ολιγωρία - και η κοινωνία να απαιτήσει το βραχυπρόθεσμο, όπως απαιτεί και το μακροπρόθεσμο.

Πρώτον, πρέπει να αντιμετωπιστεί το έλλειμμα ενημέρωσης και παιδείας, γύρω από το πρόβλημα του ρατσισμού. Η ελληνική κοινωνία έχει αποδείξει, από την εποχή της κρίσης των ταυτοτήτων, οτι είναι πολύ πίσω στην αντίληψη της έννοιας των διακρίσεων και των δικαιωμάτων, όταν αυτά αφορούν άλλες, πιο αδύναμες, κοινωνικές, εθνικές ή θρησκευτικές ομάδες. Στη μισή τουλάχιστον (συντηρητική στην ουσία, ανεξαρτήτως τοποθέτησης στο πολιτικό φάσμα) ήταν αδύνατον να συλλάβει, γιατί η αναγραφή του θρησκεύματος στις ταυτότητες ενδέχεται να προκαλεί διακρίσεις. Η απλοϊκή, απαίδευτη σκέψη που γενικώς επικρατεί είναι οτι “όταν είσαι νόμιμος και καθαρός, δεν έχεις να φοβηθείς τίποτα”, σε συνδυασμό φυσικά με τον αφελή εθνικισμό, που βαυκαλίζεται οτι “οι Έλληνες, εκτός από περιούσιος και καπάτσος λαός, δεν είναι και ρατσιστές”. Είναι απαραίτητη λοιπόν μια έντονη καμπάνια (είναι βέβαιο οτι θα υπάρχουν για το σκοπό αυτό αδιάθετα κονδύλια της Ευρωπαϊκής Ένωσης), που θα “κάνει λιανά”, γιατί ο ρατσισμός είναι ιστορικά καταδικαστέος, ευρωπαϊκά απαράδεκτος και εθνικά επιζήμιος.

Δεύτερον, μαζί με την κοινή γνώμη, πρέπει να καταστεί σαφές με κάθε πρακτικό τρόπο προς όλες τις εμπλεκόμενες αρχές, οτι οι ρατσιστικές διακρίσεις είναι παράνομες - και αυτό δεν είναι ένα “διακοσμητικό” θέμα, που θα παρακάμπτεται, με την πρώτη ευκαιρία, όπως γίνεται για παράδειγμα με την απαγόρευση του τσιγάρου. Όχι μόνο γιατί η χώρα μας έχει υπογράψει διεθνείς συμβάσεις και είναι υποχρεωμένη να δρα αντιρατσιστικά, αλλά και γιατί υπάρχει ήδη σχετικός νόμος, ο οποίος μέχρι πρόσφατα ήταν “ανενεργός”. Εάν δε δεν επαρκεί, θα πρέπει με πρωτοβουλία της κυβέρνησης να νομοθετηθεί άμεσα από τη Βουλή, όλο το νομικό οπλοστάσιο, που θα καθορίζει επακριβώς και δεν θα αφήνει κανένα περιθώριο παρερμηνείας για τη δίωξη των ρατσιστικών αδικημάτων. Στην ανάγκη, ας ψηφιστεί και δρακόντειος “ρατσιστονόμος”, που θα προβλέπει ειδικές ποινές, δεδομένου οτι το υπόβαθρο της ρατσιστικής βίας δεν εξαντλείται μόνο στις “επικίνδυνες σωματικές βλάβες” - η τρομοκρατία του μαχαιρώματος του “διαφορετικού” είναι κάτι πολύ παραπάνω. Το δε “αστειάκι” με τις διάφορες παροχές υπηρεσιών “μόνο για Έλληνες” από θεσμοθετημένους φορείς, πρέπει να κοπεί στη ρίζα του.

Τρίτον, πρέπει να σταματήσει αυτό το άθλιο “κλείσιμο του ματιού” προς τους ψηφοφόρους της ακροδεξιάς, από κόμματα του λεγόμενου συνταγματικού τόξου, που δηλώνουν φιλοευρωπαϊκά, αλλά φλερτάρουν με τον εθνικισμό. Το να συνδέεται τεχνηέντως η πολύ σοβαρή υπόθεση της απόδοσης ιθαγένειας στους (απολύτως νόμιμους) μετανάστες δεύτερης γενιάς με την υπόθεση της αντιμετώπισης του προβλήματος της παράνομης μετανάστευσης, είναι απλώς μια κουτοπονηριά, που θα γυρίσει “μπούμερανγκ”: Και οι ψηφοφόροι δεν θα “αλιευθούν” τελικά, με αποτέλεσμα την ενίσχυση της φασιστικής ακροδεξιάς - και η χώρα θα βουλιάζει στην υστέρηση του ρατσισμού και του φασισμού. Η παράνομη μετανάστευση είναι ένα πρόβλημα που εντείνεται από τη θέση της χώρας, τις συνθήκες που επιβάλλουν οι πιο “προστατευμένες” χώρες και την αδυναμία μας να φτιάξουμε ένα στοιχειωδώς αδιάφθορο και αποτελεσματικό κράτος. Μόνο με “εξευρωπαϊσμό” της χώρας μπορεί να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά.

Τέταρτον, χρειάζεται να καταστεί κυρίαρχος στόχος της αστυνομίας και των άλλων αρχών, η ανυποχώρητη δίωξη των ρατσιστικών εγκλημάτων, κάθε μορφής. Η ώσμωση μέρους του διωκτικού μηχανισμού με το φασιστικό παρακράτος είναι αδιαμφισβήτητη πλέον - και χρειάζεται ειδικούς χειρισμούς, χωρίς εθελοτυφλίες και δηλώσεις “δημοσίων σχέσεων”. Ας αρχίσουμε με τα αυτονόητα και απλά, που ισχύουν σε κάθε ένστολο σώμα: Από πού κι ως πού δεν διώκεται αυστηρά η ανάρτηση εθνικιστικών και φασιστικών συμβόλων σε κλούβες, στολές και κράνη; Γιατί χρειάζεται η αστυνομία να “τονίζει” την παρουσία της με ελληνικές (ή βυζαντινές) σημαίες, κατά το κέφι του καθενός; Υπάρχει περίπτωση να την μπερδέψουμε με καμία άλλη, που ήρθε να μας κάνει επίσκεψη από διπλανή χώρα;

Κι επειδή, η δημιουργία αντιρατσιστικών αστυνομικών τμημάτων, που μόλις ενέκρινε το ΣτΕ, δεν φτάνει, εάν αυτά εξελιχθούν σε απλά γραφεία “βαριεστημένης και απρόθυμης” υποδοχής παραπόνων και καταγγελιών, στη χάση και στη φέξη, από κάποιον τολμηρό μετανάστη, θα πρέπει να εφαρμοστεί και στην αστυνομία “επιτροπεία”, με αυξημένες αρμοδιότητες από τις Εσωτερικές Υποθέσεις, ανάλογη με αυτή των τραπεζών: Να τεθούν στόχοι εξιχνίασης υποθέσεων, να ζητούνται παραιτήσεις διοικητών, να διώκονται με αυστηρότητα πράξεις και ολιγωρίες των αστυνομικών οργάνων, ώσπου “να περάσει το μήνυμα”. Η δήθεν “αντισυστημική” προπαγάνδα οτι οι βασανιστές, οι μαχαιροβγάλτες και οι φονιάδες (ή οι υποστηρικτές ή οι ηθικοί αυτουργοί τους) είναι “προτιμότεροι από τους κλέφτες”, πρέπει να καταρριφθεί άμεσα και στην πράξη. Ένας έλεγχος στο μαύρο χρήμα του παρακράτους, θα δείξει επίσης το κατά πόσο η ρατσιστική βία συνοδεύεται και από άλλα αδικήματα “προστασίας”, όπως συνήθως συμβαίνει.

Πέμπτον
και τελευταίο, η δικαιοσύνη θα πρέπει επιτέλους να αναλάβει τις ευθύνες της στον κρίσιμο αυτό κίνδυνο εκτροχιασμού της χώρας. Και όπως ίσως και με τα αδικήματα της διαφθοράς, θα πρέπει να αποφασίσει, πέρα από κινητοποιήσεις και διεκδικήσεις, να εξαιρέσει κατά προτεραιότητα την εκδίκαση των υποθέσεων ρατσιστικών διακρίσεων και βίας - και να είναι αμείλικτη στην αντιμετώπιση τους. Ο κίνδυνος η ρατσιστική βία να γίνει μια “αποδεκτή μόδα”, που τροφοδοτείται από των ωχαδελφισμό ή το πολιτικό μάρκετινγκ και απευθύνεται στην απόγνωση του αναγκέφαλου, είναι υπαρκτός. Και ο ρόλος μιας δικαιοσύνης που κινείται με ταχύτητα και αποφασιστικότητα, κομβικός.


Ο ρατσισμός είναι το πρώτο βήμα για τον φασισμό. Έξω έχουν αντιληφθεί τη σοβαρότητα του προβλήματος και μιλούν για "γκάνγκστερ".

Δείτε επίσης: "Και δεν έχει ξημερώσει ακόμα", ένα θεατρικό έργο που εκτυλίσσεται στην Ελλάδα του 2017, την οποία κυβερνούν οι Υπερήφανοι Πατριώτες, με σύνθημα "Ψωμί - Πατρίς - Ορθοδοξία"













To κείμενο γράφτηκε για την Αthens Voice.

Η φωτό της αντιφασιστικής "Guernica" είναι από το www.artquotes.net και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "Trouble" του Αμερικανού Jose James, από το επερχόμενο άλμπουμ του.

buzz it!

ShareThis