“Θεσμούς αντί για εσμούς”...

Έπρεπε να αρχίσει η μεγάλη σύγκρουση, για να συνειδητοποιήσει η ελληνική κοινωνία (αν το έχει συνειδητοποιήσει ολόκληρη) πόσο “ρετάρει” η μηχανή και πόσο το σασί είναι ξεχαρβαλωμένο. Μια κοινωνία εγκλωβισμένη στις δεξιές ή απολιτίκ αφέλειες του “νοικοκυραίου” και τις αριστερές ιδεοληψίες του “μεσογειακού”. Μια κοινωνία που δεν μπορεί επί τέλους, εν έτει 2009, να αποφασίσει και να θέσει σε τροχιά μια σύγχρονη, αποτελεσματική και δημοκρατική παιδεία, δικαιοσύνη, αστυνομία, ανάπτυξη κλπ.



Έτσι, για μια ακόμη φορά στη χώρα μας, κάποιοι είναι έτοιμοι να επικροτήσουν (κρυφά ή φανερά), με περισσή ευκολία, τη βεντέτα που “πρέπει να συνεχιστεί με αίμα αστυνομικού, ως απάντηση στον εξοργιστικό φόνο του Αλέξη Γρηγορόπουλου”. Να δώσουν την ευκαιρία στη βία, είτε από την πλευρά της τρομοκρατίας, είτε από την πλευρά της αστυνομικής αυθαιρεσίας, να “δώσει τη λύση”. Προς τα πίσω, εννοείται...


Άγνοια κινδύνου

Παρατηρώντας την αντίδραση μεγάλου μέρους του πολιτικού κόσμου, μετά τα γεγονότα του τελευταίου μήνα, κανείς δεν μπορεί παρά να διαπιστώσει οτι ποτέ η απόσταση πολιτικής και πραγματικότητας δεν ήταν τόσο μεγάλη. Με πρώτη απ' όλους την κυβέρνηση, που αρνήθηκε να αναγνωρίσει τη συμπιεσμένη αντίδραση μιας κοινωνικής εξέγερσης (με όλα τα επιμέρους αρνητικά χαρακτηριστικά της βίας), αλλά προσπάθησε να μας πείσει οτι υπήρχαν “θύλακοι αναρχικών” και στο Άνω Κριεκούκι.

Αφήνοντας επί 5 χρόνια μια χώρα στον “αυτόματο πιλότο” (που πολύ εύκολα βάζει απλώς “όπισθεν”), η ηγεσία αυτής της χώρας έδειξε να μην έχει πάρει χαμπάρι τον εκρηκτικό συνδυασμό της έλλειψης ελπίδας, της οικονομικής στενότητας, της αδιέξοδης παιδείας, της εκτεταμένης διαφθοράς, της γενικής ατιμωρησίας και των σκανδάλων - και κυρίως της γενικής γελοιότητας και υποκρισίας που διέπει τη δημόσια ζωή. Επιπλέον, έδειξε να μην αντιλαμβάνεται καθόλου τα νέα δεδομένα που έχει διαμορφώσει η τεχνολογία της επικοινωνίας, αφαιρώντας από τις τηλεοπτικές ειδήσεις, αν όχι την πρωτοκαθεδρία, τουλάχιστον τη μοναδικότητα της ενημέρωσης και της διαμόρφωσης της κοινής γνώμης. Η “οργανωμένη εξέγερση” δεν ήταν παρά το αποτέλεσμα της δυνατότητας αποκεντρωμένης “ενδοεπικοινωνίας”, που παρέχουν το ίντερνετ και τα SMS – ασχέτως αν μπόρεσαν να επωφεληθούν ή καθοδηγήσουν πιο “οργανωμένες” ομάδες αναρχικών, “μπαχαλάκηδων” ή “χούλιγκαν”.

Το πόσο “μακριά νυχτωμένη” εξακολουθεί να είναι η κυβέρνηση φαίνεται από την επιλογή Μαρκογιαννάκη (“ο Λινός είναι ηλίθιος” είχε πει για τον τότε εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, χάνοντας έτσι τη θέση του σε προηγούμενη κυβέρνηση), ενός “σκληρού”, πρώην εισαγγελέα, με αποστολή να “τονώσει το ηθικό της αστυνομίας”. Η πρώτη αυθαιρεσία των ημερών του, που διαπνέεται από έλλειψη στοιχειώδους ευφυίας, καταγράφηκε (και μάλιστα μπροστά σε δεκάδες ερασιτεχνικές κάμερες!) στην οδό Ασκληπιού, με τον αποκλεισμό και τις συλλήψεις δικηγόρων, την περασμένη Παρασκευή - και αμέσως “ανέβηκε” στο διαδίκτυο.

Αν λοιπόν δεν πρόκειται για νέα “εποχή Πολύδωρα και ζαρντινιέρας”, η ηγεσία της αστυνομίας ας εστιάσει στη νομιμότητα και στην υπηρεσία της δημοκρατίας. Πρώτα από όλα, επιβάλλοντας με αυστηρά μέτρα στους αστυνομικούς να φορούν τα διακριτικά τους νούμερα. Γιατί ΜΑΤ με αντιασφυξιογόνες μάσκες και χωρίς διακριτικά, που αποκλείουν παράνομα και αναίτια δικηγόρους στη μέση του δρόμου, είναι απλώς “κουκουλοφόροι” - πολύ πιο επικίνδυνοι από τους άλλους, γιατί “εκπροσωπούν” την οργανωμένη κοινωνία. Κι ας προσπαθήσει, ως εξισορρόπηση, να εξιχνιάσει σοβαρές υποθέσεις που προκαλούν την κοινωνική οργή και το δημοκρατικό αίσθημα, όπως η επίθεση με βιτριόλι κατά της μετανάστριας συνδικαλίστριας Κωνσταντίνας Κούνεβα.


"Αυτή είναι η δημοκρατία σας"...

Η ένταση δείχνει οτι θα κρατήσει, λόγω οικονομικής κρίσης, για τα επόμενα ένα-δυο χρόνια, σε παγκόσμιο επίπεδο – δεν είναι τυχαίο οτι οι ταραχές της Αθήνας “τρόμαξαν” τουλάχιστον όλη την Ευρώπη. Με τα ειδικά ελληνικά χαρακτηριστικά, οι παρενέργειες είναι πολλές:

Μια ανεξέλεγκτη βία κατά του ανώνυμου καταστηματάρχη (κάποιοι από τους οποίους προσπάθησαν κωμικοτραγικά, με συνθήματα πάνω στις βιτρίνες να “προσεταιριστούν” τους επίδοξους καταστροφείς τους) και της δημόσιας περιουσίας, που την πληρώνουμε τελικά όλοι. Μια πολεμική κατά της “δημοκρατίας” (ρίχνοντας νερό στο μύλο της “αντιεξουσιαστικής ατζέντας”), που συγχέει την έννοια του “απολολώτος κράτους”, το οποίο αυθαιρετεί κάτω από μια συγκεκριμένη διοίκηση, με το ίδιο το πολίτευμα (το μόνο που μπορεί να σεβαστεί τα ανθρώπινα δικαιώματα) – ζήτημα λυμένο από τη διεθνή εμπειρία, εδώ και δεκαετίες. Μια απέραντη ευκολία σε νέους ανθρώπους (ακόμα και μέλη πολιτικών νεολαιών) να μιλούν για “χούντα” - αγνοώντας προφανώς τι πραγματικά σημαίνει ολοκληρωτικό καθεστώς και πόσο διαφέρει από την – έστω “παρακμάζουσα”- δημοκρατία.

Μια "άτοπη" δημόσια συζήτηση, για το αν οι διάφοροι ειρηνικοί ακτιβισμοί είναι “επιτρεπτοί” - προφανώς και είναι οι μόνοι “υγιείς” σε σχέση με τη βία. Μια άρνηση να “ξεσπάσει” κανείς με το πρόσωπο “καθαρό” και (ασχέτως των τριτοκοσμικών “συλλήψεων στο σωρό” που κάνει μια ανίκανη αστυνομία) να αποδεχτεί τη σύλληψη, ως συνέπεια των πράξεων του – σ΄αυτό πολλά θα είχαν να διδαχτούν από την εντιμότητα των παλαιών κομμουνιστών, όσοι σήμερα θέλουν να είναι “λαθρεπιβάτες της αριστεράς”, όπως πολύ σοφά επέκρινε και ο Λεωνίδας Κύρκος. Μια άρνηση να αναγνωριστεί από την ίδια την κοινωνία, η επιμέρους ευθύνη του καθενός για τα φαινόμενα της παρακμής, από το “λάδωμα” και τις πελατειακές σχέσεις, ως τις προσωπικές παρανομίες, αξίες και επιλογές.

Αν λοιπόν θέλουμε αυτή η κρίση να έχει (και μπορεί να έχει) θετικές πλευρές, αλλά και διοχέτευση της οργής σε θετικά αποτελέσματα, ας αρχίσουμε από την ποιότητα του δημοσίου διαλόγου και τους πρωταγωνιστές του δημόσιου βίου. Και αν θέλουμε να έχουμε θεσμούς αντί για εσμούς, ας αρχίσουμε να απορρίπτουμε ενεργά όλον αυτό τον εσμό νεόπλουτων, πολιτικάντηδων, “μεγαλοδικηγόρων” και “μεγαλοδημοσιογράφων” (σπανιότατα με τη στοιχειώδη καλλιέργεια) που μας καταδυναστεύουν και καθορίζουν, σε μεγάλο βαθμό, τη δημόσια συζήτηση. Μόνο που αυτό δεν γίνεται απέχοντας από τις εκλογές ή την τηλεόραση – γιατί τότε αφήνουμε τους “θαυμαστές” τους να τους φέρνουν “πρώτους”. Αντιθέτως, χρειάζεται ενεργή συμμετοχή και ενίσχυση των “άλλων” - αυτών που θεωρούμε, έστω και ελάχιστα “φωτεινά παραδείγματα”. Γιατί μόνο με την ψήφο σε αρκετούς καλύτερους θα μείνει ο κύριος Ανάξιος Δημαγωγόπουλος εκτός βουλής – έχει συμβεί σε κάποιες περιπτώσεις. Και μόνο με συντριπτική τηλεθέαση στις αξιοπρεπείς εκπομπές, μπορεί να μείνει ο κύριος Λαϊκιστόπουλος χωρίς talk show – και ο κύριος Καθαρματίδης χωρίς βήμα νομιμοποίησης, που αυξάνει τη δικηγορική του πελατεία...

Το κείμενο αυτό γράφτηκε για την Athens Voice της Πέμπτης 15.01.09
H φωτό είναι από το www.hint.gr


"Επί του πιεστηρίου": Αντώνης Καρκαγιάννης στην "Κ" για την αστυνομία - σε δύο μέρη Ι και ΙΙ