Η Κοσμοχαλασιά

Αν η ιστορία μιας χώρας γυρνούσε πίσω στην εποχή της γέννησής της, αν μια πόλη ολοένα μίκραινε και γινόταν ένα μικροσκοπικό χωριό και μετά ένα βοσκοτόπι, πώς θα μπορούσε κανείς να επιβιώσει;
Η Μαρία Βαλντές Νέιλαν, η ηρωίδα αυτού του βιβλίου, γυρεύει το δρόμο της μέσα στο χάος μιας βιβλικής καταστροφής. Από τη μια μέρα στην άλλη, το ηλεκτρικό κόβεται, οι υπολογιστές αντικαθιστώνται από γραφομηχανές, οι εκπομπές στην τηλεόραση προβάλλονται με διακοπές. Η Κοσμοχαλασιά ερημώνει όλες τις πόλεις, διαλύει κάθε ίχνος πολιτισμού. Οι άνθρωποι κλείνονται στο σπίτι τους κι όσα κτίρια έχουν μείνει ακόμα όρθια γίνονται φρούρια, ενώ η τροφή διανέμεται σαν το συσσίτιο. Έξω οι διαδηλωτές κολλάνε προκηρύξεις κατά της Κοσμοχαλασιάς. Βιτρίνες σπάνε, οι δρόμοι γεμίζουν θύματα. Και η Μαρία εισέρχεται σταδιακά στη βαρβαρότητα: χάνει τη δουλειά της ως γραμματέας, περιπλανιέται αβοήθητη στους δρόμους, γίνεται νοσοκόμα μα και πόρνη, διαπράττει ένα φόνο, τρέπεται σε φυγή και καταλήγει στις φυλές της προκολομβιανής περιόδου. Αναζητεί τον Αλεχάντρο και νοσταλγεί τις βόλτες τους με τη μηχανή σε όλο το Μπουένος Άιρες. Ο ωραίος Αλεχάντρο όμως παραμένει άφαντος, ο παράδεισος του Μπουένος Άιρες μοιάζει να 'χει οριστικά χαθεί. Το μυθιστόρημα αυτό είναι μια πολιτική αλληγορία για την τρομακτική κρίση της Αργεντινής, που τελικά ξεσπά και σαρώνει στο διάβα της τα πάντα. Μια ιστορία για την έρημο, αλλά και για τη φωνή της ερήμου, που αφηγείται με παράδοξο χιούμορ και πηγαία ανθρωπιά την κατάντια της ίδιας της ανθρωπότητας.



Με αυτό το δυσοίωνο μυθιστόρημα, ο Pedro Mairal γίνεται ο μεγαλύτερος υπερασπιστής της σύγχρονης δημοκρατίας. Περιγράφει τις ανυπολόγιστες συνέπειες της κατάρρευσης του πολιτεύματος και του δυτικού τρόπου ζωής, καταρρίπτοντας κάθε "αναρχική" ονείρωξη για καλύτερη ζωή "άμα καταργήσουμε το κράτος, τα κινητά και την τηλεόραση". Βεβαίως, ο Mairal σαρκάζει με περισσή μαεστρία την εξάρτηση μας από τα υλικά (ή και αποβλακωτικά) αγαθά, αλλά ταυτόχρονα περιγράφει με τα πιο μελανά χρώματα την οπισθοχώρηση της ζωής σε μια "λίθινη εποχή" (και όχι φυσικά σε κάποια "παραδεισένια επιστροφή στη φύση"), αν αφήσουμε να χαθεί η έννοια της οργανωμένης κοινωνίας.

Η Κοσμοχαλασιά είναι μια απροσδιόριστη απειλή, αλλά τελικά δεν έχει και τόσο σημασία, αν δεν μορφοποιείται ακριβώς. Ορμώμενος προφανώς από τις πραγματικές εικόνες της κρίσης της Αργεντινής και προεκτείνοντας τις με οργιώδη φαντασία, ο συγγραφέας περιγράφει εφιαλτικές σκηνές "περιχαράκωσης" των κατοίκων στα κτήρια-τετράγωνα (ακόμα κι όταν δεν υπάρχει κίνδυνος), εμφύλιες διαμάχες των νέων "συντεχνιών", αλλά και επεισόδια πρωτόγονης βίας στην άγρια φύση της ενδοχώρας.

Αφιερωμένο σε όσους ονειρεύονται την "εξέγερση" και την "επανάσταση"...









To εξώφυλλο του βιβλίου είναι από το www.books.gr και του cd από το http://pivotaltango.com

Το post συνοδεύεται από το "Postales", από το πρώτο άλμπουμ του Αργεντινού Federico Aubele.