Πώς; Εκμεταλλευόμενοι τη δυνατότητα της προηγμένης στρατιωτικής τεχνολογίας, να συμμετέχουν περισσότεροι άνθρωποι στο όνειρο του ενός. Με την παραδοχή οτι όταν ονειρεύεσαι 5’, ζεις μία ώρα μέσα στο όνειρο. Κι έτσι, μπορείς να φτιάξεις μια δεύτερη “τεχνητή” ζωή, πολύ μεγαλύτερης διάρκειας, αν δεχθείς να αφιερώσεις κάποιες ώρες του “πρώτου επιπέδου” της πραγματικότητας.
Ο χρόνος λοιπόν (και η ψεύτικη αιωνιότητα) είναι το σημαντικότερο εύρημα της ταινίας, σε συνδυασμό με τα πολλά επίπεδα “ονείρου μέσα στο όνειρο”. Η απάντηση στο ερώτημα αν αυτό είναι ένα επιθυμητό στάδιο στην ανθρώπινη εξέλιξη, είναι προφανής και “πολιτικά ορθή”: Όχι. Το υποστηρίζει άλλωστε ανάγλυφα η σκηνή όπου δεκάδες πελάτες ενός (τριτοκοσμικού) υπνωτηρίου ξοδεύουν το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας εκεί, συνδεδεμένοι στο μηχάνημα του ονείρου: Σαν άλλοι, σύγχρονοι junkies, δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς την “ονειρική ντόπα” τους. Προτιμούν, εξαρτημένοι, το τεχνητό καταφύγιο...
Ο Leonardo Di Caprio ποτέ δεν με ενθουσίασε, αλλά το cast (και το όλο στήσιμο) είναι πράγματι εντυπωσιακό. Και η Marion Cotillard με κάνει όλο και περισσότερο θαυμαστή της συγκρατημένης και γήινης ομορφιάς της, μετά τις εξαιρετικές εμφανίσεις της ως Edith Piaf, αλλά και στο musical "Nine".Κατά τα άλλα, το Inception δείχνει να είναι πράγματι το Matrix των ‘10s. Με την υπερβολικά αυστηρή κριτική να μην ευσταθεί, το καλοφτιαγμένο σενάριο της δράσης να ξεκουρδίζεται υποδειγματικά (και προβλέψιμα), αλλά και τις αδυναμίες να μην το αφήνουν να ολοκληρώσει απολύτως την ικανοποίηση του θεατή. Κάτι σαν όνειρο δηλαδή...
Οι φωτό είναι από τα www.desktop4ipad.com, www.nationalpostarts. files.wordpress.com, www.komonews.com και το εξώφυλλο από το www.amazon.comΤο post συνοδεύεται από το "Flyin' Away" από το πρώτο άλμπουμ των Γερμανών Μο' Horizons.
Με εμφανή στοιχεία από Μάτριξ και Μεμέντο (επίσης του Νόλαν), αλλά και με έναν κατα-δικό της χαρακτήρα, η ταινία αυτή, ήρθε να κάνει κάτι που έχει καιρό να συμβεί. Να μας κάνει να τη σκεφτόμαστε, πολύ μετά την απομάκρυνσή μας από την αίθουσα. Συναρπαστική και ονειρική, με την, αγαπημένη του Νόλαν, διφορούμενη αντίληψη της αλήθειας, αλλά και τόσο κοντά στον καθένα από μας που του αρέσει να ονειρεύεται τον δικό του ιδανικό κόσμο. Φαίνεται οτι τον Νόλαν τον τραβούν οι ήρωες με πληγές και ανοιχτούς λογαριασμούς με το παρελθόν, κι όπως "βασάνισε" τον Guy Pearce, έτσι έχει βάλει στο "νόημα" και τον Leo. Oμολογώ οτι, ενώ ο DiCaprio δεν είναι ο καλύτερός μου, τελευταία με πείθει όλο και περισσότερο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣίγουρα όχι η καλύτερη ταινία του παγκόσμιου κινηματογράφου, αλλά έχει να δείξει φαντασία, δημιουργικότητα, μια κάποια κενοτομία και δουλεύει και λιγάκι το μυαλό. Το αμφισβητούμενο τέλος, ήταν κι αυτό, πολύ...Νόλαν (δηλαδή, ελαφρώς αναμενόμενο).
@Μαρία Ορφανίδου: Νομίζω οτι τη "ζυγίζετε" πολύ καλά.. :-)
ΑπάντησηΔιαγραφήnot big deal for scifi fans though. Το βρήκα λίγο βαρετο. Μετά τον ντόρο που είχε γίνει περίμενα περισσότερα. Αν ήταν μιση ώρα μικρότερο ίσως να κερδιζε (καμμιά σχέση με μάτριξ, minority report, total recall klp, klp).
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό που με χάλασε λίγο ήταν πως όλες οι ιδέες ήταν περσυνα ξινά σταφύλια. Σαν να εβλεπες ταινεία που προσπαθεί να σε εντυπωσιάσει με τον ηλεκτρισμό ή το ίντερνετ.
To Inception είναι για μένα ταινία εξαίρεση.Τα έχει όλα: πολύ έξυπνο σενάριο,καλές ερμηνείες και μεγάλες δόσεις δράσης.Α! Κι ας μην ξεχνάμε, παρθενογένεση δεν υπάρχει πια.Υπάρχουν όμως καλές ιδέες;)
ΑπάντησηΔιαγραφή@spiretos72: Ναι, είχε αδυναμίες - και μία από αυτές ήταν η αχρείαστη διάρκεια. Μια άλλη, η δράση που δεν σε συνάρπαζε, ήταν κάπως "κενή"...
ΑπάντησηΔιαγραφή@giorgos: Να λοιπόν και η ενθουσιαστική άποψη. :-)
Μου άρεσε, δε λέω, αλλά με τις αδυναμίες που περιγράφονται στο κείμενο και στα links..
Συμφωνώ, να σημειώσω ξανά την ανατριχιαστική επιλογή του ζευγαριού να ζήσει 50 χρόνια μαζί προκαταβολικά, μέσα στην κανονική ζωή τους από την οποία ξέκλεβαν λεπτά! Τι να αναλύσει κανείς από αυτό το μελλοντολογικό χαρακίρι ή απόλυτη αφοσίωση τύπου ''εραστής της κομμώτριας'', it cuts both ways!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυμφωνώ με τον Spiretos72: η λογοτεχνία τού φανταστικού έχει επεξεργαστεί το θέμα πολύ εκτενέστερα. Ωστόσο, fair enough για ένα σενάριο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσο για την ουσία αυτής τής παραμύθας:
με ένα Avatar ξεχνιέσαι...
:-(
Idom
@Idom: Συμφωνώ, το Άβαταρ ήταν πιο εντυπωσιακό... :-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαρόμοια οπτική και σκέψεις, μίστερ. Μια ιστορία αγάπης που μου θύμισε αυτή του The Fountain, αν κι εκεί το βάσανο κράτησε περίπου μια αιωνιότητα
ΑπάντησηΔιαγραφή@Άντα Φτυς: Απελπισμένη ιστορία αγάπης όμως...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠροκόπη, όχι, όχι!
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν εννούσα το Avatar την ταινία.
Εννοούσα τα avatars (ψευδώνυμα / ψευδοχαρακτήρες) που υιοθετούμε στους εικονικούς κόσμους (παιχνίδια και κοινωνικά δίκτυα). Πάρα πολύς χρόνος καταναλώνεται σε αυτούς τους κόσμους και είναι η νέα "παραμύθα" των δυτικών και δυτικοστραφών κοινωνιών.
(Τελικά, μακροπρόθεσμα, από τον εαυτό μας το βρίσκουμε πάντα... (το ζοφερό τέλος))
Idom
Το Inception είναι ό,τι καλύτερο έχω δει τα τελευταία χρόνια! Έχει εντυπωσιακά εφέ, ιντριγκαδόρικο σενάριο και εξαιρετικούς ηθοποιούς (o Leonardo DiCaprio δεν μου άρεσε παλιότερα, αλλά οφείλω να παραδεχτώ ότι έχει εξελιχθεί σε φοβερό ταλέντο και στο Inception απλά τα σπάει!). Με λίγα λόγια δείτε το!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜου άρεσε πάρα πολύ το Inception, από το σενάριο και την ιδέα, μέχρι τους ηθοποιούς.Πολύ πρωτότυπη και έξυπνη ταινία.Δείτε ένα ενδιαφέρον βίντεο που βρήκα: http://vodpod.com/watch/4318825-inception-
ΑπάντησηΔιαγραφήΜου άρεσε πάρα πολύ το Inception, από το σενάριο και την ιδέα, μέχρι τους ηθοποιούς.Πολύ πρωτότυπη και έξυπνη ταινία.Δείτε ένα ενδιαφέρον βίντεο που βρήκα:http://vodpod.com/watch/4318825-inception-
ΑπάντησηΔιαγραφή