Όταν είναι άδεια, η πόλη μπορεί να είναι και πιο φιλική, αλλά και πιο εχθρική. Το κλίμα πάντως αυτού του άφταστης ομορφιάς λεκανοπεδίου που καταστρέψαμε αποτελεί βάλσαμο, με την ξηρότητα του. Το συνεχές ταξίδι στο Νότιο Αιγαίο έκρυβε πολλές παγίδες υγρασίας, για το άμαθο σώμα ενός “πρωτευουσιάνου” - όσο και να πρόκειται για την τριακοστή (ακριβώς) φορά. Και τρομερές σκηνές γοητείας φυσικά: Τα κρυστάλλινα νερά του Λιβυκού στην Κρήτη, η άγρια ομορφιά του βράχου της Ανάφης και η διάφανη παραλία του Ρούκουνα, η ανεπανάληπτη “μεξικάνικη” αυθεντικότητα της Φοινικιάς στη Σαντορίνη, τα χρώματα και το φως στα ορεινά της Τήνου.
Οι διακοπές είναι ένα conception (κι όχι “inception”) της σύγχρονης δυτικής ζωής. Σε κάποιους λείπει, ενώ κάποιοι άλλοι προσπαθούν να ξεφύγουν από αυτό. Για μένα, μετά τις 20 Αυγούστου, αρχίζει η διαδικασία της επιστροφής. Οι συσωρευμένες σκέψεις, το ξεκαθάρισμα και η ξεκούραση του μυαλού (όπως στα όνειρα), οι εναλλακτικές δίοδοι που προσφέρουν οι νέες συνάψεις, η αποχή (συνειδητή ή όχι) προετοιμάζουν για ένα νέο ξεκίνημα.
Αυτό το καλοκαίρι δεν ήταν ανέμελο και ήσυχο. Οι ναρκισσισμοί και οι μικρότητες της ματαιοδοξίας που μας περιβάλλει, η λογοτεχνία που παίρνει ερεθίσματα από το σήμερα (αλλά όλο κάτι της λείπει), οι αδεξιότητες και οι υποκρισίες της πολιτικής, οι προσδοκίες για μια ουσιαστική ανάταση κι όχι μια τυφλή εξέγερση, τα αισθητικά άλματα στο κενό, η καθημερινότητα κι η ανθρωπιά μας - οι όχι πάντα γοητευτικές ελλείψεις μας τελικά, είναι τα εφαλτήρια για να ξανασυναντηθούμε διστακτικά, σαν τα σινεμά που δεν ξέρουν αν πρέπει να ανοίξουν ακόμα. Το τέλος μια εποχής είναι πάντα μια διάψευση - εκτός αν έχουμε μάθει να επενδύουμε στην αποστασιοποίηση. Δύσκολο, ακόμα και για αυτούς που το κηρύσσουν...
Έλειψα πολύ από αυτό το χώρο - ελπίζω για καλό. Με χαρά σας ξαναβρίσκω. Με το αεράκι, την αλμυρή γεύση και τους ήχους μιας θάλασσας που θα έπρεπε να καθορίζει τη ζωή μας πολύ περισσότερο. Ξέρω οτι σύντομα θα κάνουν fade out - ελπίζω όχι στο γκρί...
Η φωτό τραβηγμένη από την Οία της Σαντορίνης είναι δική μου (και "βελτιωμένη" με την ευγενή καλοσύνη του Γιώργου Βαρβάκη) και το εξώφυλλο από το www.amazon.comTo post συνοδεύεται από το "Mackin'" του Βρετανού Ronny Jordan.
Ωραία είναι να αποχαιρετάς το καλοκαίρι σου με γεμάτες μπαταρίες και να φέρνεις στις αποσκευές σου εικόνες και μυρωδιές από θάλασσες και βουνά. Φαίνεται πως το κατάφερες. Καλό φθινόπωρο, εύχομαι, που να μοιάζει με γλυκά όνειρα, το ένα μέσα στο άλλο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλώς όρισες, καλή προσαρμογή! :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλώς όρισες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο τέλος εποχής με τη διάψευσή του δίνει αυτόματα και μια υπόσχεση μιας νέας, ολοκαίνουριας εποχής.
Η δε άσφαλτος "έλιωνε" φέτος τον Αύγουστο στην πόλη φτιάχνοντας υδάτινες ψευδαισθήσεις, περισσότερο από ποτέ.
Ομαλή προσαρμογή εύχομαι.
Καλό χειμώνα λοιπόν!
ΑπάντησηΔιαγραφή@Μαρία Ορφανίδου: Ναι - κι έπεσα αμέσως στην απογοητευτική πραγματικότητα του χώρου μου.. :-/
ΑπάντησηΔιαγραφή@Roadartist: Καλώς σας βρήκα! :-)
@scalidi: Κι εγώ, αν και μακριά, έχω την εντύπωση οτι η πόλη βίωσε διαφορετικά αυτό τον Αύγουστο...
@SK: Ας πούμε καλό φθινόπωρο...
Καλώς επέστρεψες. Εμένα πάντα η πρώτη "δυσκολία" ήταν να βάλω παπούτσι. Η άσφαλτος ήταν δευτερεύον ζήτημα :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα πρέπει να ομολογήσω, ότι οι μέρες του Αυγούστου στην πρωτεύουσα, μετά από πολυήμερες διακοπές στα νησιά του αρχιπελάγους, δε μου ήταν ποτέ συμπαθείς. Οι δρόμοι αντίθετα, μου έδιναν πάντα την «ψευδ»αίσθηση της υποδοχής!! Ιδιαίτερα φέτος όταν για το καθημερινό δρομολόγιο Καλλιθέα – Μαρούσι, ο χρόνος της μισής ώρας έφτανε και περίσσευε, δε μου άφηνε κανένα περιθώριο για καταμέριση λακκουβών. Άσε που στάθηκα αμείλικτος φρουρός, της κλειδωμένης πόρτας των αρνητικών συναισθημάτων που συνοδεύουν την επιστροφή. Έχουν περάσει 8 ημέρες από την άφιξη κι ακόμα χαμογελάω…
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα και καλό μήνα
Eνας μήνας στο Αιγαίο!Τυχερέ άνθρωπε!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλώς ήλθες!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕλπίζω με την αρχή του φθινοπώρου να αλλάξει η οπτική μας προς το καλύτερο. Ακόμη και το γκρι έχει κάποιες πολύ ενδιαφέρουσες αποχρώσεις και ελκυστικούς συνδυασμούς. :-)
@ellinaki: Εντάξει, ακόμα δεν έχω φορέσει κι εγώ κοστούμι... :-)
ΑπάντησηΔιαγραφή@gvarvakis: Ναι, για την κίνηση, η αυγουστιάτικη Αθήνα μοιάζει θεϊκή. Ακριβώς όμως επειδή δεν υπάρχει (και οι ταχύτητες είναι πιο μεγάλες), η άσφαλτος μου μοιάζει πιο εχθρική..
@ΒΑΣΩ: Με πολύ κόπο και πολλές φιλοξενίες, το κατάφερα.. ;-)
@Sue: Ναι - και ταιριάζει πολύ ωραία με το ζαχαρί. Είναι ο συνδυασμός που μου αρέσει στο τοπίο της Σαντορίνης... ;-)
Τι ωραία να επιστρέφει κανείς γεμάτος, πλήρης, κουβαλώντας μαζί του εικόνες Αιγαίου....και γεύσεις και μυρωδιές και χρώματα και γλυκιές κουβέντες και κυρίως αυτή την αίσθηση της αμεριμνησίας που επιβάλλει η Αιγαιοπελαγίτικη ατμόσφαιρα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜετά από αυτά, όλα αντιμετωπίζονται αλλιώς, με άλλο μάτι και με άλλη διάθεση...αφού το Αιγαίο είναι, για όσους το αγαπάμε, ο καταλύτης για την απογείωση του μυαλού και της ψυχής. Γι αυτό και επιστρέφουμε σε αυτό με κάθε ευκαιρία!
Καλώς ήρθες!
@Γιώργος: Καλώς σας βρήκα! ;-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλώς τον! Υπομονή και ψυχραιμία τώρα στην αρχή...δυστυχώς όλα-και το κακό μας το χάλι και η παρανοική μας, αβίωτη πραγματικότητα-συνηθίζονται...
ΑπάντησηΔιαγραφήΩρα να φεύγουμε κάποιοι που ξεκαλοκαιριάσαμε εδώ :-)
ΥΓ Χαίρομαι που πήγες στην γλυκιά Ανάφη
@yb: Όποιος δεν έχει πάει διακοπές, να πάει αμέσως! :-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΓεννηθηκα και μεγάλωσα στα ψηλα βουνα.Το βουνο το ξέρω καλυτερα απο τον εαυτό μου ,το κατέχω.Τη θάλασσα τη γνώρισα στα 18 οταν μπήκα στο πανεπιστήμιο και με μάγεψε.Μπορω να περνώ ωρες ολόκληρες στην αμμουδια να κολυμπώ.Δεν την αλλάζω με τιποτα ουτε με το βουνό.Από τότε που τη γνώρισα την απόλαυσα πολύ ,αλλά ενα μήνα στο Αιγαιο ,να πηγαινω οπου με καπνίσει με οποιο καράβι βρεθει μπροστα μου δεν το κατορθωσα ακόμη.Ειναι το ονειρό μου.Γι΄αυτό σας θεωρω τυχερό.Θελω να πω οτι το σχολιό μου δεν εκρυβε κανένα υπονοούμενο.
ΑπάντησηΔιαγραφή