Στην πλευρά του μεταφυσικού

Στη Σαντορίνη πρωτοπήγα το 1984 – μολις 21 ετών, ανακάλυπτα με τζιπάκι “άγνωστα μέρη”, όπως η Έξω Γωνιά και η Βλυχάδα.


Σήμερα, η Σαντορίνη είναι στα πρόθυρα της καταστροφής – φοβάμαι οτι σε 10 χρόνια δεν θα υπάρχουν αμπέλια πουθενά, παρά μόνο μπετόν. Γιατί αναπτύχθηκε (όπως όλη η Ελλάδα, αλλά ακόμα περισσότερο γιατί είναι ένα μοναδικό τουριστικό μέρος) στρεβλά και αρπαχτικά. Η Μύκονος τότε ήταν (ακόμα) αισθητικά πιο διατηρημένη, γιατί η Χώρα ήταν υπό την αυστηρή εποπτεία της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας. Στη Σαντορίνη, μόνο η Οία χαρακτηρίστηκε διατηρητέος οικισμός, χάρη και στις προσπάθειες κατοίκων και αρχιτεκτόνων. Ούτε αυτή όμως τη γλύτωσε – το βράδυ είναι αδύνατο να μετρήσεις τις πισίνες...


Ως τα μέσα της δεκαετίας του '90, το νησί είχε ένα μοναδικό στυλ τουρισμού και διασκέδασης – παρέα με τις “ορδές” των backpackers, είχε ένα ολόκληρο κύκλο νέων ανθρώπων, που με επίκεντρο την ιστορική Casablanca του Άγη (το πιο ενδιαφέρον μουσικά και στυλιστικά “mini-club” του νησιού) έψαχνε τις μοναχικές παραλίες, έκανε γυμνισμό, ντυνόταν πολύχρωμα και με γούστο, άκουγε ωραίες μουσικές και ξενύχταγε για να δει την ανατολή του ηλίου.


Όταν ξαναπήγα το 1997, αυτή η “γενιά” είχε χαθεί. Βρήκα μια άλλη, που άκουγε ελληνικά, φόραγε φλούο μαγιό και παπούτσια και δεν “επικοινωνούσε” αισθητικά. Ωστόσο, επέμεινα – μάλιστα έγινα και πιο φανατικός. Βρήκα τις “γωνιές” μου, ξέρω να αποφεύγω τα πλήθη και την κακογουστιά – για μένα είναι ο “παράδεισος” της ψυχής. Από τότε μέχρι σήμερα, μόνο μια χρονιά δεν έχω πάει στο αγαπημένο μου νησί – ο μέσος όρος είναι τρεις φορές το χρόνο.


Δεν έχω μείνει ποτέ στην Οία (παρότι μου αρέσει πολύ να πηγαίνω) – προτιμώ το Ημεροβίγλι (απ' όπου μπορείς να δεις δύση ηλίου και ανατολή φεγγαριού ταυτόχρονα), το Φηροστεφάνι ή τον Περίβολο. Ο τελευταίος δεν είναι μεν στην υπέροχη καλντέρα (που σε “ρουφάει” με τη μαγεία της), αλλά έχει μαγευτικά μωβ χρώματα κατά τη διάρκεια της δύσης – και υπέροχη ανατολή φεγγαριού επίσης. Ο ορίζοντας είναι “στρογγυλός” και η θέα περιλαμβάνει μόνο λίγο Ανάφη (και υπόνοια Κρήτης). Το να βουτάς στον Περίβολο (τα νερά είναι απαράμιλλο “κρύσταλλο” και η άμμος υπόδειγμα αισθητικής, γκρι μολυβί πασπαλισμένο με κρεμ ελαφρόπετρα) ή να παίζεις μουσική κοιτώντας τη θάλασσα είναι για μένα μοναδικά...


Το να ακούς μουσική πάλι, σ' ένα μπαλκόνι – κοιτάζοντας το ηφαίστειο είναι ανυπέρβλητο. Όσες (εκατοντάδες φορές) το έχω κάνει, ζητάω από τους επισκέπτες στα γειτονικά μπαλκόνια να μου πουν αν τους ενοχλεί, για να τη χαμηλώσω. Ποτέ κανείς δεν θέλησε (προς μεγάλη μου ικανοποίηση). Όλοι ήταν μαγεμένοι...


Το νησί έχει μια απίστευτη ενέργεια – λένε οτι μαζί με την Αμοργό και τη Νίσυρο (που είναι επίσης ηφαίστειο) είναι τα πιο “έντονα μεταφυσικά” σημεία στο Αιγαίο. Πολλοί επισκέπτες δεν την αντέχουν – και φεύγουν “με τη μία”. Ή τη λατρεύεις, αντέχοντας μαζί με την ομορφιά και τη σκληράδα της - ή σε διώχνει...


Σήμερα, μαζί με αυτές τις φωτογραφίες που τράβηξα πέρσι το Πάσχα (η επικεφαλίδα του blog είναι μια από αυτές επίσης), ήθελα να σας ταξιδέψω - στην "απόλυτη αισθητική", κατά την ταπεινή μου άποψη. Να σας δείξω οτι η Σαντορίνη είναι ίσως ακόμα περισσότερο στις ομορφιές της αυτή την εποχή, όταν έχει ακόμα λουλούδια ανθισμένα – και καμιά συννεφιά. Και να σας θυμίσω οτι αυτό το μοναδικό νησί έχει, από τις 5 Απριλίου 2007, μια πηγή ρύπανσης στο οικοσύστημα της, που θα της το διαλύσει. Οι κάτοικοι αγωνίζονται, αλλά η κυβέρνηση (χωρίς ένα Υπουργείο Περιβάλλοντος) κωφεύει - και η εταιρεία προσπαθεί με προσχήματα, εδώ και δύο χρόνια, να αποφύγει την υποχρέωση της να ανελκύσει το ναυάγιο, στην αρχή προσπαθώντας να μας πείσει οτι δεν ρυπαίνει – και μετά οτι δεν είναι τεχνικά εφικτό. Εκπροσωπώντας ότι χειρότερο στην επιχειρηματικότητα, θα έπρεπε να τιμωρηθεί παραδειγματικά – με κάθε νόμιμο μέσο. Υπάρχει η πολιτική βούληση;





Οι φωτό είναι όλες δικές μου - είστε ελεύθεροι να τις χρησιμοποιήσετε, φτάνει να αναφέρετε την προέλευση τους.

Το post συνοδεύεται από τον κιθαρίστα που ταιριάζει περισσότερο στη δική μου αίσθηση του Αιγαίου, το Βρετανό Ronny Jordan, από το δεύτερο, το τρίτο και το τέταρτο του άλμπουμ.




Προσθέτω και όσα είχα γράψει στο περσινό Summer Guide της Athens Voice για το νησί. Αν θέλετε και περισσότερες (όσο γνωρίζω και μπορώ) πληροφορίες/συμβουλές, το mail μου είναι στη διάθεση σας.


Το νησί είναι ακριβό και πολύβουο και η θέα στην περίφημη καλντέρα του ηφαιστείου πληρώνεται – αξίζει όμως να ζήσετε τη μαγεία της. Τα Φηρά έχουν την πιο έντονη ζωή και ξενύχτι μέχρι το πρωί. Απαραίτητο το όχημα για μετακίνηση.

Διαμονή

Άστρα (Ημεροβίγλι - 22860 23641), πολυτελή δωμάτια με την καλύτερη θέα του νησιού στην καλντέρα – και με την εκπληκτική κουζίνα του σεφ Δημήτρη Kοντόπουλου.
Porto Fira (Φηρά - 22860 22849), ανακαινισμένες σουίτες με θέα στην κάτω άκρη των Φηρών, με τη φροντίδα της Ντέμης και της Σοφίας, σε λογικές τιμές.
Τheoxenia (Φηρά - 22860 22740), boutique hotel στον κεντρικό δρόμο με τα κοσμηματοπωλεία, με θέα σε προσιτές τιμές.
Glaros guest house (Περίβολος - 22860 82286), ανακαινισμένα δωμάτια με την ατμόσφαιρα της παλιάς Σαντορίνης, πάνω στην παραλία, σε ιδιαίτερα οικονομικές τιμές από το Θάνο (που δυστυχώς μόλις έμαθα οτι εγκατέλειψε).

Παραλίες

Περίβολος/Περίσα. Πρόκειται για τη μεγαλύτερη ενιαία παραλία του νησιού, με εκπληκτικά νερά και γκρι άμμο, πασπαλισμένη με ελαφρόπετρα. Αποφύγετε τα πολύκοσμα σημεία.
Βλυχάδα: Το καταφύγιο των εραστών της παλιάς Σαντορίνης. Ξεπεράστε τις ομπρέλες και κάντε γυμνισμό. Ο βυθός δεν είναι πολύ ομαλός στην πρόσβαση, αλλά σας αποζημιώνει το εξαιρετικό τοπίο.
Κολούμπο: Πλήρως ανοργάνωτη παραλία, για όσους αποφεύγουν τα “κοσμικά”. Πηγαίνετε νωρίς, γιατί το απόγευμα έχει σκιά. Εκτεθειμένη στο βοριά.

Φαγητό

Κουκούμαβλος (Φηρά) Πολυβραβευμένο εστιατόριο στην άκρη των Φηρών, εκεί που κάποτε ήταν η Αλεξάνδρεια. Εξαιρετικό μπαλκόνι και εσωτερικό, ίσως τα καλύτερα πιάτα του νησιού.
1800 (Οία) Παλιό αρχοντικό που μετατράπηκε σε εστιατόριο– και αυτό με πολλά βραβεία - με πελατεία ακόμα και από το Χόλιγουντ. Η ταράτσα έχει και θέα, μερικά πιάτα είναι απλώς θεϊκά.
Seaside (Αη Γιώργης) Στην άκρη του Περίβολου, ο πληθωρικός σεφ Τάσος δημιουργεί θαύματα πάνω στην παραλία. Καλύτερο τραπέζι μια μεταποιημένη βάρκα. Όλη την ημέρα και για μπάνιο.
Βανίλια (Φηροστεφάνι) Ο Δημήτρης σας υποδέχεται με εξαιρετική κουζίνα και εκπληκτική θέα στην καλντέρα, σε “ντεκοντρακτέ” ατμόσφαιρα και λογικές τιμές.
Ιl Cantuccio (Φηροστεφάνι) Αυθεντική ιταλική κουζίνα, από ζευγάρι Ιταλών, σε πολύ λογικές τιμές.
Aκταίον (Φηροστεφάνι) Παραδοσιακή ταβέρνα με εκπληκτική θέα – έχει ταϊσει γενιές και γενιές.
“Μεταξύ μας” (Έξω Γωνιά) Ευφάνταστη ταβέρνα με ατμόσφαιρα παρέας – ενίοτε και κάποια live.
Yazz (Περίσα) Βeach bar με ιστορία, από τα πρώτα του νησιού. Ο Μισέλ σερβίρει ποτά και οι γονείς του μαγειρεύουν σπιτικά, φθηνά και νόστιμα.


Καφές, ποτό και θέα

Enigma cafe (Φηρά) Με εξαιρετική θέα στο ηφαίστειο, πρωινά – και δωμάτια.
Καφέ Franco's (Πύργος) Από τους πρώτους στο νησί, ο κομψός Franco δεν είναι πια στην καλντέρα, αλλά στον Πύργο, όπου έφτιαξε μια έξοχη γωνιά, με εναλλακτική θέα.
Μελένιο (Οία) Απαραίτητη στάση για γλυκό, στον περίπατο σας στην Οία.

Νυχτερινή ζωή

Τropical (Φηρά) Από τα πρώτα του νησιού, κατακλύζεται από αγγλοσάξονες. Εμπορικό, αλλά αυθεντικό, με τη φροντίδα του Steve και της April. Θέα που κόβει την ανάσα, από το πρωί με χυμούς.
Casablanca (Φηρά) Ο Χρήστος έδωσε την δική του αισθητική εκδοχή, σ' ένα μαγαζί με βαριά ιστορία. Το πιο προχωρημένο του νησιού, με δεκάδες resident και guest dj's.
Κυρά Θήρα (Φηρά) Κλασικό μπαρ, με jazz αισθητική και ανανεωμένη διάθεση – το μόνο που λειτουργεί όλο το χρόνο.
Χασάπικο (Οία) Η λύση σας για ποτό, αν βρεθείτε βράδυ στην Οία – σ' ένα προσεγμένο music bar.