31.5.12

Αρνούμαι...

Κάθε πρωί, ξεκινάω να δώσω τη δική μου εκδοχή της θεώρησης του κόσμου, μέσα από την πολύ προσωπική μου αισθητική, που περιλαμβάνει την επιλογή της μουσικής, το σχόλιο, την “αναμετάδοση” κειμένων που θεωρώ οτι κεντρίζουν τη σκέψη, στον Kosmos 93,6. Αυτό το πολύ προσωπικό μείγμα είναι, άλλωστε, η έννοια της εκπομπής με υπογραφή, σε αντίθεση με ένα δελτίο ειδήσεων. Και εκεί προσκρούω στον φανατισμό, ευτυχώς, λίγων.

Μπορώ να είναι σχετικά λίγοι, δεν μπορώ όμως να μη σημειώσω οτι στην ελληνική κοινωνία, μαζί με την κρίση και τις επιπτώσεις της, έχει εξαπλωθεί η κακοπιστία και η πολεμική διάθεση απέναντι στις απόψεις που διαφέρουν από τις πεποιθήσεις ή τις ιδεοληψίες του καθενός.

Αρνούμαι λοιπον να συζητήσω για πολιτική, μέσα σε αυτό το κλίμα πόλωσης και περιρρέοντος (νεο)φανατισμού. Δεν είναι δυνατόν να προκαλεί υβριστικά μηνύματα η ανάγνωση ενός κειμένου, που αναφέρεται στις δηλώσεις Μπακογιάννη για την υποστήριξη μελών της 17Ν στο δικαστήριο, από στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ - όταν ένας από αυτούς, ο καθηγητής Βένιος Αγγελόπουλος, δηλώνει ο ίδιος μπροστά στις κάμερες υπερήφανος που υπήρξε μάρτυρας υπεράσπισης του Γιωτόπουλου (προσοχή, εδώ πρέπει να αποφεύγεται η σκόπιμη, πολλές φορές, σύγχυση με την υπεράσπιση από συνήγορο, που είναι εντελώς άλλο πράγμα και απαράβατη αναγκαιότητα του νομικού μας πολιτισμού). Δεν είναι δυνατόν να με σταματάνε στο δρόμο και να με κοιτάνε με μίσος, επειδή διατυπώνω τις απόψεις μου για την απαράδεκτα επιπόλαια ενίσχυση της Χρυσής Αυγής, που αποδεικνύεται περίτρανα πόσο εύκολα εξελίσσεται σε φασιστική εκτροπή, τόσο με τους ξυλοδαρμούς και τα μαχαιρώματα, όσο και με την προσπάθεια για καπηλεία του προβλήματος της παράνομης μετανάστευσης και για πογκρόμ στην Πάτρα.

Η πίκρα και η απογοήτευση από την ανεργία, τα αδιέξοδα και την άτακτη υποχώρηση του βιοτικού επιπέδου, οδηγούν σε μια ισοπεδωτική, πολλές φορές μηδενιστική θεώρηση των πραγμάτων, που δεν κάνει τίποτε άλλο, παρά να μας βουλιάζει περισσότερο στην κρίση. Μαζί με τις αυτοεκπληρούμενες προφητείες για καταστροφή (που δήθεν δεν έχει άλλο “πάτο”) και τα ευχολόγια για “μαγικές λύσεις” , αν “εξαφανιστούν οι διεφθαρμένοι πολιτικοί”, έχει αναπτυχθεί μια μανιχαϊστική αντίληψη, ανάλογα με τα βιώματα του καθενός (όχι, τίποτε σάπιο δεν θα φύγει με “μαγικές λύσεις”, παρά μόνο αν δουλέψουμε σκληρά, καθώς το “σάπιο” είναι και μέρος της κοινωνικής μας ζωής). Και ταυτόχρονα έχει απελευθερωθεί και κάθε είδους ανερμάτιστη σκέψη και ψυχολογική αντίδραση - κάτι που φαίνεται και στο πώς οι διαρροές μεταξύ των άκρων αναδιατάσσουν το πολιτικό σκηνικό.

Αρνούμαι λοιπόν να με “τσουβαλιάζουν”, μαζί με όλους τους φαύλους και μη, που στελεχώνουν οτι έχει απομείνει από τη φούσκα των ΜΜΕ, σε αυτή τη χώρα. Κι αν έχει την οποιαδήποτε βάση το επιχείρημα, οτι είμαστε όλοι μέρος ενός “διαπλεκόμενου συστήματος”, που συστηματικά κάνει “προπαγάνδα εναντίον όσων αντιστέκονται”, τότε θα το αντιστρέψω: Φαίνεται οτι όλη αυτή η προσπάθεια της “αυθόρμητης αγανάκτησης” αποτελεί μέρος μιας οργανωμένης τακτικής, που λέει “σπάστε τους τα νεύρα, μην τους αφήνετε σε χλωρό κλαρί, κόφτε τους την όρεξη να μιλάνε”. Ακούω, όλο και πιο πολύ τον τελευταίο καιρό, συναδέλφους που αντιδρούν, ανοιχτά, στον αέρα, σε μηνύματα, που προσπαθούν να ανακόψουν ή να αποτρέψουν την κριτική - όποια κι αν είναι αυτή.

Ο καθένας από μας κρίνεται για αυτά που λέει ή γράφει. Αλλά από αυτό, ως την προσπάθεια να μη γίνεται ανεκτή η άλλη άποψη ή να μη γίνεται σεβαστή η μοναδικότητα και η διαφορετικότητα (στις πολιτικές εκτιμήσεις ή οπουδήποτε αλλού), υπάρχει τεράστια απόσταση. Αν δεν μπορούμε να ακούσουμε χωρίς να επιτεθούμε (το να κλείνεις το κουμπί σε αυτό που δεν σου αρέσει, είναι απολύτως θεμιτό) ή να κάνουμε διάλογο, τότε δεν θα συζητήσουμε ποτέ τα ουσιαστικά ζητήματα, που μας κρατάνε πίσω - και θα μείνουμε στα (εύκολα και βολικά για όσους εκμεταλλεύονται καταστάσεις) συνθήματα. Η πρόσβαση του καθενός σε δημόσιο βήμα είναι πια πανεύκολη, χάρις και στο ίντερνετ. Αρνούμαι λοιπόν να προσπαθούν κάποιοι να κάνουν τον “αρχισυντάκτη” στο προϊόν που υπογράφω, να μου κάνουν υποδείξεις δεοντολογίας και να αρνούνται την έννοια της άποψης, επικαλούμενοι μια νεφελώδη αμεροληψία, κομμένη και ραμμένη στα γούστα τους.

Όπως αρνούμαι και να μπω στον παραλογισμό μιας νέας πολιτικοκοινωνικής ατζέντας, όπου οι μετριοπαθείς πολιτικές ιδεολογίες και οι χώροι γύρω από το κέντρο απλώς δεν υπάρχουν, επειδή τα κόμματα που τους εκπροσωπούσαν είναι χρεοκοπημένα (και δικαίως) στα μάτια πολλών. Το ίδιο αρνούμαι να μεταβάλω και τις απόψεις μου για την ελευθερία της σκέψης και της έκφρασης, τις αξίες του (δυτικού) πολιτισμού μας, την απόρριψη της βίας μαζί με τη σταθερή ανάγκη ψυχραιμίας, αλλά και τον όσο δυνατόν λιγότερο δημαγωγικό δημοκρατικό βίο - επειδή περνάμε δύσκολα. Δεν είναι μόνο θέμα αρχής, είναι και θέμα ουσιαστικής αυτοσυντήρησης...


Δείτε κι εδώ: Οι Ιρλανδοί ψηφίζουν για το δημοσιονομικό σύμφωνο, με το Sin Feinn να υποστηρίζει το "όχι".












Η φωτό είναι από το www.tumblr.com και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "Νο Νο Νο" της Τζαμαϊκανής Dawn Penn


buzz it!

23.5.12

To χρέος του ΣΥΡΙΖΑ

Παρακολούθησα, μαζί με άλλους ένα εκατομμύριο τηλεθεατές, τη συνέντευξη Τσίπρα στον Στέλιο Κούλογλου, στη ΝΕΤ. Παρά το γεγονός οτι εκφράστηκαν διάφορες ενστάσεις, θεωρώ οτι η εμφάνιση αυτή ήταν αρκετά διαφωτιστική, για τις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ και για το δημόσιο διάλογο, που πολύ λογικά αναπτύσσεται με ιδιαίτερη ένταση, γύρω από αυτές.

Επί της ουσίας, ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπόρεσε να απαντήσει στο πολύ βασικό ερώτημα τι θα κάνει με το δανεισμό και το συνακόλουθο μνημόνιο - και στο παρεπόμενο ερώτημα αν υπόσχεται κάτι που είναι ανεφάρμοστο, επιχειρώντας δημαγωγικά να κερδίσει τις ψήφους και ανταλάσσοντας τις με ελπίδα για καλύτερες μέρες.

Η πρώτη “γραμμή άμυνας” ήταν οτι το φετινό έλλειμμα θα είναι σχετικά περιορισμένο, πράγμα πολύ αμφίβολο, δεδομένης της ύφεσης και της υστέρησης στα δημόσια έσοδα. Ωστόσο, ακόμα και στην καλύτερη περίπτωση, το πρωτογενές έλλειμμα (χωρίς δηλαδή να λαμβάνουμε υπόψιν την εξυπηρέτηση του χρέους της χώρας) θα είναι μερικά δισεκατομμύρια ευρώ (μερικές χιλιάδες εκατομμύρια ευρώ δηλαδή, για όσους δυσκολεύονται να συλλάβουν το μέγεθος). Όταν δεν μπορείς να δανειστείς από τις αγορές, παρά μόνο από αυτούς που σε δανείζουν με χαμηλό επιτόκιο (δηλαδή την ΕΕ, το ΔΝΤ και την ΕΚΤ) βάσει μνημονίου, παραμένει απορίας άξιο πόσο μπορείς να διατείνεσαι οτι θα μπορείς να πληρώσεις τις υποχρεώσεις και να διατηρήσεις την ομαλότητα στην αγορά, καταγγέλοντας το.

Η δεύτερη “γραμμή άμυνας”, στη συνέντευξη Τσίπρα, ήταν η πεποίθηση οτι οι εταίροι “δεν θα διακόψουν τη χρηματοδότηση”, ακόμα κι αν καταγγελθεί το μνημόνιο - μια πεποίθηση που δεν διασφαλίζεται από πουθενά, παρά μόνο από την εκτίμηση οτι “δεν συμφέρει την τρόικα να σταματήσει να μας δανείζει”. Μόνο που σε όλους τους τόνους, οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι ξεκαθαρίζουν οτι μπορεί (και πρέπει) να υπάρξουν συνοδευτικά μέτρα ανάπτυξης, ενδεχομένως και σημεία επαναδιαπραγμάτευσης του μνημονίου (που ούτως ή άλλως είναι μια “ζωντανή” διαδικασία διαπραγμάτευσης ανά τρίμηνο), αλλά σε καμία περίπτωση απλώς “κατάργηση” των υποχρεώσεων της Ελλάδας, με ταυτόχρονη διατήρηση της εισροής των δανεικών.

Ο Αλέξης Τσίπρας όμως ήταν ξεκάθαρος στη συνέντευξη του: Το μνημόνιο έχει τελειώσει, είναι νεκρό γράμμα. Καταργήθηκε από το εκλογικό αποτέλεσμα, κατά τη ρητορική του. Και η Ευρώπη αλλάζει στάση απέναντι μας, όχι γιατί εξελέγη στη μια από τις δύο χώρες που συγκροτούν την ατμομηχανή της Ευρώπης, πρόεδρος κάποιος που σπάει τη μέχρι τώρα κοινή αντίληψη του γαλλο-γερμανικού άξονα, αλλά επειδή στην Ελλάδα ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε (και θα κάνει ίσως ακόμα περισσότερο) την εκλογική έκπληξη. Το ένα πέμπτο δηλαδή των Ελλήνων ψηφοφόρων, μιας χώρας δέκα εκατομμυρίων, με το 2% του ΑΕΠ της ευρωζώνης (που πράγματι βρίσκεται στο επίκεντρο της παγκόσμιας προσοχής), θα καθορίσει/εκβιάσει τη στροφή της ευρωπαϊκής πολιτικής. Κι όχι το (ξεκάθαρο πια) μέτωπο Ομπάμα-Ολλάντ και Μόντι, εναντίον της αυστηρής πολιτικής της “Μαντάμ Μέρκελ”, με μόνο τον Κάμερον να τη στηρίζει φωναχτά.

Στις 18 Ιουνίου, αν επαληθευτούν οι προβλέψεις των δημοσκοπήσεων που φέρνουν πρώτο κόμμα τον ΣΥΡΙΖΑ, θα υπάρξουν δύο πιθανότητες: Είτε να μην μπορέσει να σχηματίσει κυβέρνηση (ηθελημένα ή ανεξάρτητα από τη θέληση του), ανοίγοντας έτσι το χώρο για μια κυβέρνηση συνεργασίας των υπολοίπων (τύπου Μόντι ή όχι), είτε να καταφέρει ο ΣΥΡΙΖΑ, με στήριξη που δεν είναι καθαρό πώς μπορεί να επιτευχθεί, να κυβερνήσει. Στη δεύτερη περίπτωση, ο Αλέξης Τσίπρας θα αναγκαστεί πιθανότατα να κάνει τη μεγαλειωδέστερη “κωλοτούμπα” της ελληνικής πολιτικής ιστορίας, αποδεχόμενος τον δανεισμό και το μνημόνιο, προκειμένου να μην προκαλέσει στάση πληρωμών και τη συνεπακόλουθη κατάρρευση της οικονομίας. Η δεύτερη εναλλακτική, αυτή της απόλυτης επιπολαιότητας, που απλώς θα καταγγείλει το μνημόνιο και τον δανεισμό, δεν υπάρχει λόγος να συζητηθεί. Η απόσυρση του μεγαλύτερου μέρους των καταθέσεων, από τους πανικόβλητους πολίτες, θα έχει ήδη δώσει το πρώτο λάκτισμα, για εξελίξεις και επιπτώσεις που δεν είναι εύκολο να υπολογιστούν, δεδομένου του παγκόσμιου οικονομικού περιβάλλοντος.

Επειδή λοιπόν η προσγείωση θα είναι απότομη, ήδη έχει κανείς την αίσθηση οτι ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να περιορίσει τις συνέπειες ενός αλόγιστου εμπόριου ελπίδων. Για την ακρίβεια, τη μεταφορά της δημόσιας συζήτησης σε ένα φαντασιακό πεδίο, όπου με τη βοήθεια στελεχών και 600 χιλιάδων ψηφοφόρων του (βαθέος και μη) ΠΑΣΟΚ, καλλιεργήθηκε η εντύπωση οτι είναι εφικτή η επιστροφή στους μισθούς και τα προνόμια, προ του 2009, αφού περιφρονηθούν οι υπογραφές σε μια “επαχθή συμφωνία” - και απομακρυνθούν οι κακοί τροϊκανοί/νεοφιλελεύθεροι/τραπεζίτες.

Μόνο που όταν μια χώρα είναι υπερχρεωμένη (και εξακολουθεί να είναι ελλειμματική), όπως η Ελλάδα, ζωή χωρίς δανεισμό και μνημόνιο απλώς δεν υπάρχει. Κι εκεί πρέπει να εστιασθεί (κι όχι σε επιμέρους χαρακτηριστικά, όπως τα αγγλικά ή το ύφος, αν και όλα έχουν την ενδεικτική σημασία τους) η κριτική προς τη νέα πολιτική δύναμη της χώρας, που οφείλει να αποδεχτεί πλήρως οτι τόσο οι θέσεις της, όσο και η απότομη εκτόξευση της, προκαλούν την κριτική που της οφείλεται - και παραπάνω. Οι κλαυθηρισμοί της άμυνας κατά του “μετώπου των υπολοίπων/της διαπλοκής/του κατεστημένου συστήματος” είναι απλώς απόπειρα να αποτραπεί ή να μετριαστεί κάτι απολύτως δικαιολογημένο.

Η αδήριτη ανάγκη της χώρας είναι όχι “να καταργηθεί το μνημόνιο”, αλλά να επιταχυνθούν με οποιονδήποτε τρόπο οι μεταρρυθμίσεις, ο εκσυγχρονισμός και η εξυγίανση του κρατικού τομέα και του δημόσιου βίου της χώρας, προκειμένου να μπει στο δρόμο της ανάκαμψης και της ανάπτυξης, χωρίς να κινδυνεύει να χάνει τα (όχι ατελείωτα) δανεικά σε μια “μαύρη τρύπα”. Η αντιευρωπαϊκή (επί της ουσίας) Νέα Δημοκρατία του Αντώνη Σαμαρά και το αποδεκατισμένο (και αμαρτωλό) ΠΑΣΟΚ του Ευάγγελου Βενιζέλου δείχνουν αδύναμα να το πράξουν, χωρίς πίεση και στήριξη από παντού.

Κι ο ΣΥΡΙΖΑ, αντί να σχεδιάζει το πώς θα “βγει στους δρόμους” ως αξιωματική αντιπολίτευση, δυναμιτίζοντας κάθε προσπάθεια ανασύνταξης μετά τον πολύτιμο χρόνο που χάθηκε, ας φέρει στο προσκήνιο πραγματικά προωθημένες θέσεις, όπως είναι η αξιοκρατία και η αξιολόγηση σε κάθε πεδίο του δημόσιου βίου, ο διαχωρισμός εκκλησίας-κράτους, η ελάφρυνση του προϋπολογισμού από τους μισθούς των ιερέων και τις άλλες “παρασιτικές” δαπάνες, η πολιτική για τους μετανάστες, τα ναρκωτικά και τους εξαρτημένους, η ουσιαστική καθιέρωση του συμφώνου συμβίωσης στο οικογενειακό δίκαιο και η παράλληλη καθιέρωση του γάμου των ομοφυλοφίλων (όπως τολμηρά έπραξε σε προεκλογική περίοδο ο Μπάρακ Ομπάμα, μακράν πιο προοδευτικός από πολλούς που επιθυμούν να φέρουν τον χαρακτηρισμό στην Ευρώπη). Αν θέλει πραγματικά να συμβάλει στην πρόοδο της χώρας...













Το σκίτσο του Ανδρέα Παετρουλάκη είναι από το www.kathimerini.gr και το www.amazon.com

Το post συνοδεύεται από το "Home Again" του Βρετανού Michael Kiwanuka.

buzz it!

17.5.12

Τράτζικ (οι νικητές)...

Η απόλυτη έκπτωση του ψηφοφόρου: Αυτός που έριξε ψήφο στη ΧΑ, αποκαλύπτοντας τον μικρονοϊκό ρατσισμό, τον απόλυτα απολίτικο “χαβαλέ” ή τα συμπλέγματα που έκρυβε πάντοτε μέσα του, “για να (ξε)βρωμίσει ο τόπος” ή “για να σοκάρει το πολιτικό σύστημα από απελπισία και απόγνωση”, έκανε το πρώτο βήμα όχι προς το ναζισμό, αλλά προς την απώλεια κάθε δημοκρατικού δικαιώματος. Στην ουσία, οι ψηφοφόροι αυτοί απεμπόλησαν κάθε δικαίωμα να διαμαρτύρονται για οποιοδήποτε μνημόνιο ή άλλη επιδείνωση της ζωής τους. Παραμένει άγνωστο αν η έκθεση στη δημοσιότητα ή/και στη βουλή των μελών της οργάνωσης, που μοιάζει περισσότερο με παραστρατιωτική συμμορία παρά με κόμμα, θα ξεφουσκώσει το φαινόμενο - κι αν αυτή ήταν η ενδεδειγμένη πρακτική μέχρι τώρα ή πρέπει να κηρυχθούν εκτός νόμου, όπως πρότεινε ο Γιάννης Μπουτάρης (για να γίνει αυτό πρέπει να κηρυχτεί εκτός νόμου κι ένα κομμάτι της αστυνομίας, που τη στηρίζει). Οι ίδιοι πάντως, επιμελώς έκρυβαν τους εαυτούς τους, γιατί δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν και πολύ το λόγο. Το εντυπωσιακό είναι οτι οι 401.000 (!) άνθρωποι που ψήφισαν έτσι, προέρχονται κατά κύριο λόγο από αστικές και ημιαστικές περιοχές, στην περιφέρεια, σύμφωνα με έρευνα που παρουσιάστηκε στη ΝΕΤ. Πολλά μπορεί να ειπωθούν για τις ευθύνες μιας οργανωμένης κοινωνίας που επέτρεψε την άνθηση του φαινομένου, η ντροπή όμως είχε διαφανεί από τις αυτοδιοικητικές εκλογές, στο Δήμο Αθηναίων. Σε κάθε περίπτωση, καμία ταλαιπωρία, κανένα έγκλημα και καμία περιθωριοποίηση δεν δικαιολογεί τον φασισμό, που άλλωστε είναι εγγυημένο οτι ούτε θα “ξεβρωμίσει” τον τόπο, ούτε θα παράσχει κανενός είδους βελτίωση στο βιοτικό επίπεδο, ούτε θα σοκάρει τελικά κανέναν, καθώς το πολιτικό σύστημα (και ευτυχώς) θα συνεχίσει να λειτουργεί ανενόχλητο, με καλύτερο ή χειρότερο τρόπο. Αν οι Έλληνες συνέλθουν, πιθανώς θα δούμε υποχώρηση της φασιστικής απήχησης, αλλά αφού μείνουν τα προνόμια της ως κοινοβουλευτικού κόμματος και ο στιγματισμός από το πέρασμα της, για πολλά χρόνια.

Στον αστερισμό της ακροδεξιάς ευτέλειας: Ο Πάνος Καμμένος ενσάρκωσε την αποθέωση του καφενειακού και συνομωσιολογικού λόγου, επενδεδυμένου ως συνήθως με εθνικιστικές κορώνες, αλλά και ύβρεις που ανακατεύουν δοσίλογους με βαθυστόχαστες αποκαλύψεις οτι “μας ψεκάζουν”. Το τραγικό είναι οτι είχε απήχηση στο 10,6% των ψηφοφόρων, προερχόμενων κυρίως από τη λαϊκή δεξιά, την καρατζαφερική ακροδεξιά και τις λούμπεν τάξεις, που εκφράζονται διαχρονικά με σχήματα μιζέριας, δήθεν του “προοδευτικού χώρου”. Στέρησε από το ΛΑΟΣ την είσοδο στη Βουλή και απάλλαξε τη ΝΔ από πολλούς ψηφοφόρους, επιφέροντας της καίριο πλήγμα, με απόλυτη ευθύνη του Αντώνη Σαμαρά, που εξέθρεψε επί δύο χρόνια τον λαϊκισμό και την αντιμνημονιακή υστερία - και που στη συνέχεια κλήθηκε να πληρώσει και ο ίδιος, υπογράφοντας το δεύτερο μνημόνιο. Το σχήμα αποκάλυψε σε όλο του το μεγαλείο το ντροπιαστικό επίπεδο της πολιτικής αντίληψης σε κοινωνία και εκπροσώπους - και έδωσε αέρα αυθάδειας και θράσους σε πρωταγωνιστές του πολιτικού Δελφινάριου. Αν καταστεί με οποιονδήποτε τρόπο συνομιλητής σε οποιαδήποτε κυβερνητική συνεργασία και δεν απορροφηθεί σύντομα από μια σοβαρότερη κεντροδεξιά που θα το συρρικνώσει, μπορεί να αποτελέσει μόνιμο πόλο συγκέντρωσης των “αγανακτισμένων” με τα πάντα, εκτός από τον εαυτό τους. Προς το παρόν, τον πληρώνουμε, όχι μόνο για την υποβάθμιση του δημόσιου λόγου, αλλά και για τα τερτίπια του, που οδήγησαν στην απομάκρυνση Παπαδήμου από την κυβέρνηση που θα διεξάγει τις εκλογές, τον οποίον αποδέχτηκε μέχρι και ο ΣΥΡΙΖΑ.

O αιθεροβάμων λαϊκισμός και οι μύχιοι πόθοι της αριστεράς: Αδιαμφισβήτητος νικητής και πρωταγωνιστής αυτών των εκλογών, ο ΣΥΡΙΖΑ συμπύκνωσε με επιτυχία όλα τα χαρακτηριστικά του Έλληνα που ζει σε μια άλλη ήπειρο, από τον υπόλοιπο δυτικό κόσμο - και σε μια άλλη εποχή. Με την καθοριστική ενίσχυση από τους απογοητευμένους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ, που βρήκαν διέξοδο (από το ένα εκατομμύριο ψήφους που πήρε ο ΣΥΡΙΖΑ, οι 600 χιλιάδες προέρχονται από το ΠΑΣΟΚ), το κόμμα με τις πολλές συνιστώσες και την πανσπερμία θέσεων που κυμαίνονται από το ρεαλισμό ως την απόλυτη “σοσιαλιστική ουτοπία”, κατάφερε να γιγαντωθεί, εκφράζοντας την απόγνωση του άνεργου, αλλά και τον αρνητισμό του συνδικαλιστή/δημοσίου υπαλλήλου, που έχασε ξαφνικά τα προνόμια μιας αδικαιολόγητα άνετης (και πολλές φορές παρασιτικής) ζωής. Ενθαρρύνοντας τον φανατισμό “κατά του συστήματος” (αποκαλώντας όσους τον επικρίνουν "παπαγαλάκια"), τους προπηλακισμούς και τον αριστερίστικο ακτιβισμό, ο ΣΥΡΙΖΑ εξέθρεψε και επωφελήθηκε από την “μπαχαλοποίηση” της πολιτικής ζωής, ώστε να δρέψει καρπούς, που ούτε και οι πιο αισιόδοξοι δεν φαντάζονταν στο επιτελείο της Κουμουνδούρου. Με μια (τάχαμου δήθεν "αντισυμβατική") ευρεία στήριξη, που ποικίλει από τον απολιτίκ δεξιό Άρη Δαβαράκη ως τον αρχηγό του "κόμματος της δραχμής" Γιώργο Κουρή, ο Αλέξης Τσίπρας, εκμεταλλευόμενος τους μύχιους πόθους του παραδοσιακού αριστερού, πούλησε με επιτυχία τη δημαγωγική πομφόλυγα της “άμεσης κατάργησης του μνημονίου” και της “ζωής χωρίς δανεισμό”, αλλά και το ουτοπικό ανέκδοτο της “αριστερής διακυβέρνησης”, ακόμα κι αν τα νούμερα δεν έβγαιναν απο πουθενά, πρωτίστως για να έχει εκλογικά οφέλη από τους απογοητευμένους και αγανακτισμένους - και για να ανακόψει/διεμβολίσει το ΚΚΕ, με επιτυχία όπως αποδείχτηκε (και όπως φαίνεται θα αποδειχθεί και περαιτέρω). Επονομαζόμενος και “μικρός Αντρέας”, ο Αλέξης Τσίπρας έγινε ρυθμιστής της πολιτικής ζωής, τελείως δυσανάλογα με το πολιτικό του μέγεθος και την εμπειρία του, με αποτέλεσμα το ευφυές επιτελείο του να μεγαλοπιάνεται, “βάζοντας η μυλωνού τον άντρα της με τους πραματευτάδες” και ζητώντας ραντεβού ανεπιτυχώς με τον Ολάντ και τη Μέρκελ - και γενικώς εκφράζοντας μια πρωτόγνωρη αλαζονεία, συνδυασμό της χρόνιας αυθάδειας, της μιζέριας, της συμπλεγματικής θυματοποίησης “οτι είναι στόχος όλων των επιθέσεων”, αλλά και της στρεβλής αντίληψης οτι το 17% με “δανεικούς” ψηφοφόρους (δεν έγιναν δα και όλοι αριστεροί ξαφνικά), όταν η αποχή υπερβαίνει το 35% και το 19% των ψήφων δεν βρήκε το δρόμο προς τη Βουλή, τους επιτρέπει να αποτελούν την αυθεντική έκφραση της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού. Επιπλέον, κλείνοντας το μάτι στην απέναντι όχθη του “καμμένου” λαϊκισμού, έδειξε οτι οι διαχωριστικές γραμές μεταξύ δεξιάς και αριστεράς έχουν αντικατασταθεί από αυτές του εκσυγχρονισμού και της οπισθοδρόμησης: Για τον μέσο ψηφοφόρο του ΣΥΡΙΖΑ, η Ελλάδα δεν χρειάζεται επειγόντως μεταρρυθμίσεις, αλλά αρκεί το όνειρο της απομάκρυνσης των “κακών νεοφιλελεύθερων αγορών και Ευρωπαίων τραπεζιτών” και της επιστροφής σε ένα δημόσιο τομέα που θα απορροφά όλο και περισσότερους εργαζόμενους με προνόμια, ακόμα κι αν οι (κάποτε εξαγγελθείσες) 150 χιλιάδες προσλήψεις οδηγήσουν στην τραυματική εμπειρία της “έκπτωσης” στη δραχμή...

Οι αγκυλώσεις και η ατολμία της βαλκανικής αριστεράς: Έχοντας στο τσεπάκι της ένα 6% από το πουθενά, η Δημοκρατική Αριστερά θα μπορούσε να είναι ο πραγματικός ρυθμιστής αυτών των εκλογών. Με την επιβράβευση της απόσχισης από τον ΣΥΡΙΖΑ, από τους κατά τεκμήριο πιο μετριοπαθείς και ευρωπαϊστές προοδευτικούς ψηφοφόρους (μεταξύ αυτών και 300 χιλιάδες πρώην ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ), οι Ανανεωτικοί θα μπορούσαν να καλύψουν τον χώρο, που αφήνει κενό η έλλειψη ενός σοσιαλδημοκρατικού σχήματος στο πολιτικό τοπίο, αν και βρίσκονται αριστερά του ΠΑΣΟΚ. Ο Φώτης Κουβέλης θα μπορούσε να είναι και ο ίδιος πρωθυπουργός, αν τολμούσε να αγνοήσει τις πιθανές απώλειες από τα αριστερά του, να ηγηθεί μιας τολμηρής φιλοευρωπαϊκής και σύγχρονης αριστεράς - και να συμπράξει με το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, για τον σχηματισμό κυβέρνησης, όπως επιτάσσει και η λογική των ψηφοφόρων, που αντιπροσωπεύονται από τη (μόνη) βιώσιμη κοινοβουλευτική πλειοψηφία των 168 εδρών. Ωστόσο, οι αγκυλώσεις του πολιτικού παρελθόντος (σε συνδυασμό με την ατολμία και των δύο άλλων να έχουν απέναντι τους τον ΣΥΡΙΖΑ ως αξιωματική αντιπολίτευση), οδήγησαν σε μια επιχειρηματολογία οτι “το 38% των ψήφων δεν μπορεί να στηρίξει μια τέτοια κυβέρνηση στην κοινωνία” (λες και το πάγιο αίτημα για απλή αναλογική, το εκλογικό αποτέλεσμα που επιτάσσει συνεργασίες, η συνταγματική επιταγή για την κοινοβουλευτική πλειοψηφία και ο πήχυς μιας αυτοδύναμης κυβέρνησης, που βρίσκεται περίπου στο ίδιο ποσοστό, δεν επιβάλλουν τη διακυβέρνηση της χώρας, στην κρίσιμη αυτή καμπή). Το μικροπολιτικό όφελος που προτάχθηκε, θα βαραίνει όλους στην καταγραφή του μέλλοντος - και στην περίπτωση του Φώτη Κουβέλη θα φανεί με βεβαιότητα και στην επόμενη κάλπη, ως απώλεια των ψηφοφόρων που τον ψήφισαν ακριβώς γιατί δήλωνε οτι εκπροσωπεί “την αριστερά της ευθύνης”...




Το αποτέλεσμα των εκλογών σε μια δημοκρατική χώρα δεν είναι επ’ ουδενί υπεράνω κριτικής, όσο κι αν πρέπει να γίνει σεβαστό: Στην περίπτωση της 6ης Μαίου, η κάλπη δείχνει με τον πιο απογοητευτικό τρόπο πώς ψήφισε το ελληνικό εκλογικό σώμα. Με οδηγό τον απολιτίκ θυμό, την τυφλή αγανάκτηση (και σε πολλές περιπτώσεις με την ανευθυνότητα της ψήφου “αλά Γιουροβίζιον”, προς τους “άσχημους Λόρντι” της φασιστικής ακροδεξιάς), μεγάλη μερίδα της κοινωνίας υλοποίησε την κουτοπόνηρη αντίληψη του “και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο”. Με την άγνοια κινδύνου ή τη βεβαιότητα των τελευταίων δημοσκοπήσεων, δύο εβδομάδες πριν από τις κάλπες (ρύθμιση που πρέπει να καταργηθεί άμεσα), οτι τα δύο πρώην μεγάλα κόμματα θα καταφέρουν να συγκυβερνήσουν (και άρα τα λεφτά του μνημονίου και το ευρώ είναι εξασφαλισμένα), πολλοί αποφάσισαν να τιμωρήσουν (ανεπιστρεπτί ίσως) τον χρεοκοπημένο δικομματισμό. Θα ήταν απολύτως δικαιολογημένη η επιλογή τους, αν είχαν επιλέξει ως διέξοδο πιο μετριοπαθή όμορα κόμματα, όπως τους φιλελεύθερους, τη ΔΗΜΑΡ και τους Οικολόγους - ή ακόμα καλύτερα αν η κοινωνία είχε αναδείξει νέα σχήματα, που θα συνέβαλαν στην εξυγίανση του πολιτικού τοπίου. Επέλεξαν όμως να ενισχύσουν τα λαϊκίστικα άκρα - και μετά το εκλογικό αποτέλεσμα, ετοιμάζονται να ψηφίσουν ακόμα πιο “πεισμωμένα”, σαν το μικρό παιδί που αντιδρά όταν του παίρνουν το παιχνίδι στο οποίο είχε καλομάθει. Ο Έλληνας τραγικοποιεί αυτό που ζει και υποβαθμίζει αυτό που προετοιμάζουν οι πράξεις του. Αν δεν επικρατήσει η ψύχραιμη ματιά, οι επιπτώσεις μπορεί να είναι πράγματι τραγικές, όπως κανείς δεν τις έχει φανταστεί. Και γι αυτούς που θεωρούν οτι “τίποτα χειρότερο δεν μπορεί να μας συμβεί”, η ανευθυνότητα θα έχει ακριβό τίμημα - δυστυχώς, συμπαρασύροντας όλους...



Το κείμενο αυτό αποτελεί τη συνέχεια του "Τράτζικ (οι χαμένοι)...

Υ.Γ. Ένα μικρό (και τυχαίο) δείγμα από αυτούς που (επαν)εξέλεξε ο ελληνικός λαός:


Χρύσανθος Λαζαρίδης

Τέρενς Κουίκ

Φώφη Γεννηματά

Δημήτρης Αβραμόπουλος
Απόστολος Κακλαμάνης
Νικήτας Κακλαμάνης
Κώστας Σκανδαλίδης
Έλενα Κουντουρά
Σοφία Σακοράφα
Παναγιώτης Κουρουπλής
Σοφία Βούλτεψη
Αργύρης Ντινόπουλος
Μαυρουδής (Μάκης) Βορίδης
Σπυρίδων – Άδωνις Γεωργιάδης
Γεράσιμος Γιακουμάτος
Παναγιώτης (Πάνος) Παναγιωτόπουλος
Λιάνα Κανέλλη
Αννα Καραμανλή
Βύρων Πολύδωρας
Αικατερίνη Σιδηροπούλου-Παπακώστα
Γιάννης Παπαθανασίου
Ιωάννης Δημαράς
Ιωάννης Μανώλης
Παύλος Κοντογιαννίδης
Μιχάλης Χρυσοχοϊδης
Αλέξης Μητρόπουλος
Αθανάσιος (Νάσος) Αθανασίου
Παύλος Χαϊκάλης
Παναγιώτης Λαφαζάνης
Δημήτρης Λιντζέρης
Κώστας Μαρκόπουλος

Πάρις Κουκουλόπουλος
Ευριπίδης Στυλιανίδης
Μίκα Ιατρίδη

Νίκος Δένδιας

Μανώλης Κεφαλογιάννης
Μιχάλης Καρχιμάκης 














Τα σκίτσα του Ανδρέα Πετρουλάκη είναι από το www.kathimerini.gr και το www.protagon.gr και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "Ι need" του Αγγλο-Ιρλανδού Maverick Sabre
.

buzz it!

9.5.12

Δήλωση μετανοίας (χωρίς λόγια)...

Κάποιοι τηλεφωνούν στην εκπομπή για να επιβάλουν την άποψη τους για τα πράγματα. Να το πούμε κομψά; Για να διαμαρτυρηθούν ή να επηρεάσουν, ευγενώς ή αγενώς. Ας πούμε οτι το πρώτο είναι θεμιτό. Η κριτική πρέπει να ασκείται σε όλους, αλλά όχι δια του “ψυχαναγκασμού”. Οι επιθετικές παρεμβάσεις δεν προσφέρουν απολύτως τίποτα.

Η πρώτη γραμμή της επίθεσης είναι “μα εδώ είναι μουσικό ραδιόφωνο, δεν είναι πολιτική εκπομπή”. Η εκπομπή φυσικά είναι και δημοσιογραφική και μουσική, λόγω και της διπλής μου ιδιότητας ή αν θέλετε, της άπωσης μου για έναν “διαχωρισμό των κόσμων”. Βεβαίως, το τηλεφώνημα δεν θα γίνει ποτέ, αν οι συγκεκριμένοι ακροατές ακούσουν ένα σχόλιο ή μια θέση, με την οποία συμφωνούν.

Η δεύτερη γραμμή είναι “είστε δημόσιο ραδιόφωνο/τηλεόραση”. Πράγματι, έχουμε υποχρέωση να είμαστε ψύχραιμοι και να απέχουμε από κιτρινισμούς και χυδαιότητες. Αυτό όμως σημαίνει οτι είμαστε άνευροι και αποστειρωμένοι, χωρίς άποψη; Την αντίληψη “εγώ πληρώνω την ΕΡΤ” ας μην τη συζητήσουμε, είναι παλιά η κουβέντα: Κανείς δεν μπορεί να διεκδικήσει οτι εκφράζει την επιθυμία των εκατομμυρίων πολιτών που πληρώνουν (ανάμεσα τους και όλων των ειδών οι ακραίοι) - αυτό που δεν αρέσει σε σένα, αρέσει σε χιλιάδες άλλους. Αλλά ακόμα και έτσι να ήταν, η δημοσιογραφική (και η οποιαδήποτε) φωνή θα έπρεπε να είναι ελεύθερη να πει ότι θέλει.

Η τρίτη είναι “μα είστε μεροληπτικοί/καθεστωτικοί/βολεμένοι/προπαγανδιστές/εμπαθείς/παπαγαλάκια, όλο κριτική κατά του ΣΥΡΙΖΑ ακούμε” (την προηγούμενη φορά ήταν ένα σχόλιο κατά των συνδικαλιστών της ΔΕΗ). Πολύ βολικό. Είναι αξιοσημείωτο οτι η κριτική προς άλλα κόμματα (και ιδίως αυτά του λεγόμενου δικομματισμού) περνάει εντελώς απαρατήρητη, λες και είναι τα αυτονόητα που δεν “μετράνε στη ζυγαριά”. Αλλά ακόμα και η αναλογία να μην είναι “σωστή”, δεν υπάρχει τέτοια αναλογία, παρά μόνο στα δελτία ειδήσεων. Οι εκπομπές έχουν ελεύθερη θεματολογία - και φέρουν υπογραφή, δεν είναι του σταθμού. Άρα και την άποψη αυτού που υπογράφει. Η ακρόαση είναι ελεύθερη, δεν είναι υποχρεωτική. Γι αυτό υπάρχουν άλλωστε δεκάδες εκπομπές και άρθρα σε δεκάδες ραδιόφωνα/τηλεοράσεις/έντυπα (και δυνατότητα έκφρασης άποψης στο ίντερνετ για τους πάντες), ώστε να υπάρχει η σύνθεση όλων των φωνών. Αν τα περισσότερα συμπίπτουν στην άποψη τους, αυτό θα πρέπει να προβληματίσει αυτούς που θεωρούν συνωμοσιολογικά οτι οοόλοι είναι κατευθυνόμενοι και “καθεστωτικοί”...

“Μα αυτοί κυβέρνησαν τόσα χρόνια” είναι η τελευταία προσπάθεια να πειστώ οτι δε πρέπει να ασκώ κριτική στον ουσιαστικό νικητή των εκλογών. Και λοιπόν; Τώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ έχει στα χέρια του διερευνητική εντολή (και τις τύχες της χώρας, ας πούμε), ως 2ο κόμμα, δεν πρέπει και αυτό να υποστεί την αυστηρή (εως απαξιωτική) κριτική που υφίστανται όλοι οι υπόλοιποι, από την ακροδεξιά ως το ΚΚΕ; Γιατί να είναι στο απυρόβλητο, όπως διαισθάνεται κανείς οτι είναι η παγιωμένη αντίληψη ενός διογκούμενου φανατισμού; Η ειδησεογραφία, το ίντερνετ, οι στήλες γνώμης ασχολούνται σχεδόν αποκλειστικά με αυτόν. Πολλοί θεωρούν οτι οι χειρισμοί του και οι θέσεις του είναι προς επίκριση. Θα ψάχνουμε politically correct αναλογίες; Ή μήπως θα πρέπει χαιδέψουμε τα αυτιά όσων προσπαθούν να κόψουν κάθε αντίθετη άποψη, με το επιχείρημα “μα αυτή είναι η ετυμηγορία του ελληνικού λαού”. Αλλά ακόμα και η ερμηνεία αυτής της ετυμηγορίας (για το 17% του εκλογικού σώματος θυμίζω) δεν είναι δεδομένη. Και κανείς δημοκράτης δεν μπορεί να ισχυριστεί οτι η ετυμηγορία του λαού, επειδή είναι πολιτικά σεβαστή, πρέπει να μην δέχεται και κριτική. Εκτός αν η "σοφία του ελληνικού λαού" πάει παρέα με ένα νέου τύπου φανατισμό...

Κατά τα άλλα, όλοι κόπτονται για την ελεύθερη δημοσιογραφία. Η δική μας μπορεί να μην είναι στο ύψος της - και να πάσχει, όπως και η δημοκρατία μας. Αλλά αυτό δεν θα το καθορίσει ή “διορθώσει” το τηλεφώνημα του καθενός από μας, ούτε φυσικά οι παρεμβάσεις κάθε είδους εξουσίας...



*Αν πάντως επιμένετε να ακούσετε τη μουσική χωρίς λόγια, ελάτε την Πέμπτη, μετά τις 9μμ, στην τελευταία ανοιξιάτικη βραδιά στο Okio, στη Μαρίνα της Ζέας. Είναι κι αυτό μια λύση....













Η αφίσα είναι από το Okio και η φωτό από το www.dorlisapaez. blogspot.com

Το post συνοδεύεται από το κλασικό "Non, Je Ne Regrette Rien" της μεγάλης Γαλλίδας Edith Piaf.


buzz it!

8.5.12

Τράτζικ (οι χαμένοι)...

Η πολιτική ανεπάρκεια φέρνει την συντριβή: Οι εκλογές αυτές είχαν πολλά παράδοξα. Ένας από τους μεγαλύτερους χαμένους (αν όχι ο μεγαλύτερος) ήταν ο πρώτος νικητής. Αν για το ΠΑΣΟΚ ήταν αναμενόμενο, εδώ κάποιοι έπεσαν από τα σύννεφα. Ο Αντώνης Σαμαράς, που με αμετροέπεια και πολιτική πρεσβυωπία έκανε το παν για να φτάσουμε στην κάλπη, εισέπραξε όχι μόνο τη στέρηση της αυτοδυναμίας, αλλά στην ουσία ένα αποτέλεσμα-κόλαφο για τη στρατηγική του. Παρουσίασε ένα ανεπαρκέστατο επιτελείο με υπερδεξιούς σαν τους Λαζαρίδη και Κρανιδιώτη, έπαιξε επιθετικά στα Μέσα χάνοντας τις εντυπώσεις, επένδυσε στο τρίπτυχο “Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια”, προέβαλε την ατζέντα της ασφάλειας και εγκατέλειψε το κέντρο για να σταματήσει τη διαρροή ψήφων προς την ακροδεξιά, χωρίς αποτέλεσμα. Την αντιμνημονιακή του “μαγκιά” διαδέχθηκαν πολλές κωλοτούμπες, με αποτέλεσμα να χάσει και τους μετριοπαθείς και τους ακραίους, που εξέθρεφε. Αδυνατώντας να κάνει οποιαδήποτε αυτοκριτική για τις ευθύνες της παράταξης του στην υπερχρέωση της Ελλάδας ή για το ίδιο του το πολιτικό παρελθόν, γέμισε τα ψηφοδέλτια του με περσόνες τηλεοπτικής εμβέλειας και αν δεν είχε το μπόνους των 50 εδρών, οι νεοδημοκράτες βουλευτές θα χωρούσαν στο σαλόνι μικρού σπιτιού. Βρέθηκε τόσο μακριά από τον στόχο που είχε θέσει, που αν δεν ήταν κρίσιμος ο σχηματισμός κυβέρνησης, θα αντιμετώπιζε αμέσως εσωκομματικά προβλήματα. Όχι μόνο έφερε τη ΝΔ σε ιστορικό χαμηλό, χωρίς ούτε καν δύο δεκάδες στο ποσοστό της, αλλά έκανε το εντελώς αντίθετο, από πλευράς ιδεολογίας και προσώπων, ώστε η παράταξη του να γίνει επιτέλους μια σοβαρή ευρωπαϊκή κεντροδεξιά, που θα συμβάλλει στο συμφέρον της χώρας.

Οι μεθοδεύσεις εδώ πληρώνονται: Αν η ΝΔ έχασε το ένα τρίτο της δύναμης του, το ΠΑΣΟΚ υπέστη τη μεγαλύτερη καθίζηση της ιστορίας του, γυρνώντας στα ποσοστά του 1974 και χάνοντας τα δύο τρίτα της εκλογικής δύναμης του 2009. Αιτία φυσικά η κρίση και το μνημόνιο, αλλά και η καταδίκη για τα δύο χρόνια “σαμποτάζ των μεταρρυθμίσεων” (που επέφεραν μόνο οριζόντιες περικοπές) και συνολικά για τα 38 χρόνια της μεταπολίτευσης, κάτι που αφορούσε βεβαίως και τα δύο κόμματα εξουσίας. Το επιτελείο του νέου αρχηγού πλήρωσε επιπλέον και την αντιπάθεια των ψηφοφόρων του Γιώργου Παπανδρέου, που δεν συγχώρεσαν τον τρόπο με τον οποίο τον έριξαν ορισμένοι βουλευτές, ενώ χαριστική βολή στην διάρκεια της προεκλογικής περιόδου ήταν και οι εικόνες του Άκη με χειροπέδες, παρέα με την υπενθύμιση οτι η υπογραφή Βενιζέλου ήταν αθωωτική, στην πρώτη εξεταστική για τους εξοπλισμούς. Οι ψηφοφόροι εγκατέλειψαν μαζικά και πρώτα θύματα ήταν οι μεταρρυθμιστές και οι “κηπουροί” του Παπανδρέου, πολλά προβεβλημένα στελέχη, αλλά και “άνθρωποι του προέδρου”, όπως η Σοφία Γιαννακά και η Τόνια Αντωνίου. Το ΠΑΣΟΚ δεν είναι πια ούτε δεύτερο κόμμα και είναι αμφίβολο αν θα μπορεί να επηρεάσει τις εξελίξεις, αν και έχει το μικρό πλεονέκτημα να αποτελεί το μόνο πολιτικό σχήμα που καταλαμβάνει στη Βουλή το χώρο του κέντρου. Αν δεν πάρει το μήνυμα, ώστε να εξελιχθεί σε κάτι τελείως διαφορετικό σε ποιότητα υπό κάποιο νέο (;) ηγέτη, θα υπερκεραστεί από ένα πιθανό νέο σοσιαλδημοκρατικό σχήμα ή θα συνεχίσει να ζει στην εσωστρέφεια, συρρικνούμενο και με διαρκώς πιο χαμηλής εμβέλειας στελέχη. Προς το παρόν, θέλει να πετάξει από τα χέρια του την “καυτή πατάτα” της διακυβέρνησης, δηλώνοντας οτι θα στηρίξει όποιον αναλάβει - και προσπαθώντας να παγιδεύσει τους υπόλοιπους, μπας και αποδειχθεί εφτάψυχο.


Η ζωή ξεπερνάει την απολιθωμένη σταθερότητα: Με συνέπεια και “εντιμότητα”, ο Περισσός διατηρεί τις σταθερές θέσεις του, διολισθαίνοντας όμως τα τελευταία χρόνια, σε μια όλο και πιο σταλινική οπισθοδρόμηση. Στην πραγματικότητα, το καζάνι έβραζε εδώ και καιρό και το κόμμα δεν μπορούσε να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της εποχής, 20 χρόνια μετά την πτώση του “υπαρκτού σοσιαλισμού”, ειδικά όταν ήταν ορατές οι προσπάθειες να διατηρηθεί το “πολιτικό μαγαζάκι” - κι όχι να βελτιωθούν πραγματικά οι συνθήκες διαβίωσης του ελληνικού λαού και η πορεία της χώρας. Βαλλόμενο για την αντικοινωνική του επαναστατική συνήθεια να σαμποτάρει οικονομία και κοινωνική ζωή από τη μιά και για τη “στήριξη του συστήματος”, ως τρίτος πυλώνας του δικομματισμού από την άλλη (με τελευταίο παράδειγμα τη σύγκρουση του στην πλατεία Συντάγματος με τους κουκουλοφόρους τον Ιούνιο του 2011), το ΚΚΕ βρέθηκε στις συμπληγάδες. Η πέμπτη πλέον θέση στην κομματική επετηρίδα, η απώλεια της πρωτοκαθεδρίας στην αριστερά και η άρνηση του να συμμετάσχει σε μια διαδικασία που φαντασιώνονται όσοι επαγγέλονται την "επανάσταση κατά του συστήματος", ενδέχεται να φέρει την ηγετική ομάδα σε δύσκολη θέση - ίσως και να εγκαινιάσει εκρηκτικές εσωκομματικές διεργασίες.


Η κωλοτούμπα της ακροδεξιάς σοβαροφάνειας απέτυχε: Ο Γιώργος Καρατζαφέρης προσπάθησε για χρόνια να “ξεπλύνει” τα ακροδεξιά χαρακτηριστικά του ΛΑΟΣ, με μια δήθεν “σώφρονα” πολιτική παρουσία, προβάλλοντας τη λογική και τον “κοινό νου”, που όμως ήταν τα δανεικά αυτονόητα με αισθητική επαρχιακού σκυλάδικου τρίτης κατηγορίας. Μεγαλοπιάστηκε και συμμετείχε στην κυβέρνηση Παπαδήμου, μην υπολογίζοντας την “αφαίμαξη” στελεχών από πλευράς ΝΔ και την αντιμνημονιακή υστερία των ψηφοφόρων του, που μεταπήδησαν σε πολύ πιο έξαλλες όμορες λύσεις. Όταν αποφάσισε να το ξαναπαίξει αντάρτης, ήταν πια αργά. Ούτε η συμμετοχή-έκπληξη του Γιώργου Κύρτσου στη θέση του εκπροσώπου δεν τον έσωσε, όπως πολλοί προέβλεπαν. Μένοντας εκτός Βουλής, δεν έχει παρά να επιστρέψει στη δημοσιογραφία του περιθωρίου, που κάποτε “υπηρετούσε” ή να συγχωνευθεί και αυτός σε κάποιο άλλο διαμέρισμα της “δεξιάς πολυκατοικίας”.


Η φιλελεύθερη διασπορά στοίχισε την εκπροσώπηση: Μη μπορώντας να συνεργαστούν προεκλογικά, η Ντόρα Μπακογιάννη και ο Στέφανος Μάνος (η “Δημιουργία Ξανά” κινείται σε άλλο, πολύ πιο απολίτικο/αυταρχικό πεδίο) δεν μπόρεσαν να εκπληρώσουν την ανάγκη της κοινωνίας για πολιτικές συνεργασίες, παρά το γεγονός οτι μαζί αποτελούν καταφύγιο για ένα “ορθολογικό” κομμάτι της αστικής σκέψης. Πιθανώς επίσης δεν μπόρεσαν ξεπεράσουν τη συμμετοχή τους στο μεταπολιτευτικό σύστημα, την οικογενειακή και προσωπική διαδρομή, αλλά και τις θέσεις για την οικονομία που φάνηκαν ακραίες σε πολλούς, στην περίπτωση του δεύτερου. Η Δράση και η ΔΗΣΥ θα μπορούσαν να αποτελέσουν τον μετεκλογικό ρυθμιστή, αλλά έχασαν την ευκαιρία. Αν δεν πάρουν το μάθημα στην επόμενη αναμέτρηση, είτε τον Ιούνιο, είτε π.χ. το φθινόπωρο, θα εκλείψει οριστικά ο λόγος ύπαρξης τους.


Η ανεπάρκεια του προσώπου της οικολογίας: Λύση “άκακη και αξιοπρεπής” για πολλούς που δεν ήθελαν να ψηφίσουν ούτε δικομματισμό, ούτε αντιμνημονιακά άκρα, ούτε φιλελεύθερους, οι Οικολόγοι-Πράσινοι έδειχναν οτι αυτή τη φορά είχαν βάσιμες πιθανότητες να μπουν επιτέλους στη Βουλή, εγκαινιάζοντας την εκπροσώπηση ενός πολιτικού χώρου, που στη Γερμανία έφτασε να συγκυβερνήσει. Η απουσία ενός ηγετικού προσώπου, που θα ξεχώριζε και θα μπορούσε να πείσει για τη σοβαρότητα του εγχειρήματος, ίσως τους στέρησε αυτή τη δυνατότητα. Θα μπορούσαν και αυτοί να είναι ρυθμιστές, φτάνει να αναδείξουν ένα σταθερό και έξυπνο χαμόγελο στην κάμερα, έστω στις επόμενες εκλογές. Φτάνει να μην έχουν χάσει ανεπιστρεπτί την ευκαιρία - και να τους το επιτρέψει η πόλωση και η αντιμνημονιακή πλειοδοσία.


Κόντρα στο μνημόνιο, χωρίς λόγο ύπαρξης: Η Κοινωνική Συμφωνία υπέστη την αποδοκιμασία, ωσάν να ήταν κομμάτι του ΠΑΣΟΚ. Η Λούκα Κατσέλη και ο Χάρης Καστανίδης δεν μπόρεσαν να δικαιολογήσουν τη διαφοροποίηση τους και δεν έπεισαν οτι άλλο ένα αντιμνημονιακό κόμμα έχει λόγο ύπαρξης. Άδηλο το μέλλον τους, αν δεν επιστρέψουν στο μητρικό κόμμα...


Συνεχίζεται...












Το γραφικό είναι από το www.rebelx.deviantart.com και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "Losing My Religion" των Αμερικανών R.E.M.

buzz it!

5.5.12

Οδηγίες για να δεις μέσα από την κάλπη

Σκέψου. Πρώτα με τα σωθικά και μετά με το μυαλό. Τα πρώτα είναι ο εγκέφαλος του σώματος. Το δεύτερο είναι το φίλτρο του ενστίκτου σου.

Άκου τη μουσική που εκπέμπει ο καθένας. Είναι η αισθητική που μεταδίδει στο χώρο, στο σύμπαν. Όχι την εικόνα, την ουσία. Η φινέτσα αντιστοιχεί σε λιγότερες ρυτίδες στο μυαλό. Η κίνηση είναι ο χορός των κυτάρων. Και τελικά, αυτού που λέμε ολοκληρωμένη προσωπικότητα. Ψάξε το EQ πίσω από το IQ. Όταν υπάρχει βεβαίως...

Στις δύσκολες ώρες, στρέψου στον πολιτισμό. Τα γράμματα και η τέχνη είναι το καταφύγιο για την κρίση. Και για την οικονομική και για την πολιτική. Άκου αυτόν που έχει καλλιέργεια, έχεις ένα προβάδισμα - όχι εγγύηση - εμπιστοσύνης.

Διάβασε τη γλώσσα του σώματος. Την απληστία ή τη σεμνότητα. Το ψώνιο ή τη σοβαρότητα. Προσπάθησε να διακρίνεις το αυτοκαταστροφικό - είναι πάντα κακός σύμβουλος, όπως και τα συμπλέγματα. Άνθρωπος με προφανή και ανυπέρβλητα συμπλέγματα, όπως ο Σαρκοζί, αποκλείεται να προσφέρει στο κοινωνικό σύνολο.

Γύρνα την πλάτη σε όποιον εκπέμπει μαγκιά ή κουτσαβακισμό. Η λαϊκότητα δεν είναι υποχρεωτικό να είναι συνυφασμένη με το αντιαισθητικό - αντιθέτως, πριν μεταλλαχθεί, το λαϊκό ήταν πάντοτε αισθητικό. Η βαρβατίλα προβάλλεται για να κρύβει το κενό περιεχομένου - και την ήσσονα προσπάθεια στον διαρκή αγώνα της ζωής, που λέγεται αυτοβελτίωση. Απόρριψε τη μυρωδιά της.

Κοίταξε το στόμα. Εκεί φαίνεται η χυδαιότητα ή η βλακεία. Πολλές φορές οι κάμερες το κρύβουν, χρειάζεται κοντινή επαφή. Το χαμόγελο δείχνει το κρυμμένο μίσος ή την επιπολαιότητα. Πάει παρέα με την υποκρισία. Συναντιέται πολύ στα άκρα του πολιτικού φάσματος, αλλά και στους καλυμένους φασίστες.

Σκέψου τη διαπλοκή της οικογένειας. Αποκλείεται να οδηγήσει σε τίποτα λιγότερο από μια μαφιόζικη νοοτροπία. Κοίτα αν τα μάτια χαμογελάνε μαζί με το “ζωγραφισμένο χαμόγελο” ή παραμένουν ανέκφραστα.

Πρόσεξε το βλέμμα. Δείχνει περισσότερο από όλα την κουτοπονηριά ή την ιδιοτέλεια. Αν είναι ευθύ, μπορεί να είναι και από θράσος. Προσπέρασε αυτόν που μιλάει “εξ ονόματος του λαού”. Βρες αυτόν που πραγματικά ενδιαφέρεται για το δημόσιο συμφέρον.

Κοίταξε την/τον καλά, λίγο πριν αρχίσει να μιλάει. Κοίτα να δεις αν το βλέμμα είναι της απόγνωσης, γιατί έχει συμβιβαστεί θυμόσοφα με την ιδέα οτι θα επικρατήσουν οι πιο λαϊκιστές ή γιατί φοβάται οτι δεν θα ξαναβγεί, χάνοντας τη δόξα και τα προνόμια.

Άκου. Όσο πιο πολλά κλισέ ακούς, τόσο κλείνε τα αυτιά σου. Δυό γενιές πολιτικών γαλουχήθηκαν με την ιδέα οτι πολιτική είναι η δημαγωγία και οι λαϊκισμοί στο μπαλκόνι ή οι ατάκες στην τηλεόραση. Αρνήσου αυτόν που πάει να σε κολακέψει - ή οποιαδήποτε άλλη κοινωνική ομάδα.

Αν δεν χαιδεύει αυτιά, δώσε σημασία σε αυτόν που μιλάει με ευθύτητα και λίγο. Χωρίς να απλουστεύει μανιχαϊστικά. Και χωρίς να αισθάνεται οτι περπατάει, μόνος αυτός, το μονοπάτι της αλήθειας.

Ψάξε τον ανιδιοτελή. Τον εκσυγχρονιστή. Αυτόν που είναι διατεθειμένος να συγκρουστεί, να σπάσει αυγά. Αυτόν που έχει καθαρή ματιά και μυαλό που αερίζεται. Ο άνθρωπος που απωθείται από τις νέες τεχνολογίες δεν αγαπά τη διαφάνεια - και δεν πρόκειται ποτέ να εκσυγχρονίσει τη χώρα. Ξέχνα όποια διαβολή σέρνεται ως ανυπόστατη φήμη - έχω ακούσει τα χειρότερα για τους πιο απίθανα έντιμους ανθρώπους.

Θυμήσου οτι οι μέτριοι είναι πάντα περισσότεροι. Το ίδιο και οι εκπρόσωποι τους. Αλλά η αντίληψη οτι ο βουλευτής πρέπει να αντικατοπτρίζει το ακατέργαστο, είναι λάθος. Ανάδειξε αυτόν που ξεχώρισε από την κοινωνική σου ομάδα, αυτόν που εβαλε το λιθαράκι του σε κάτι παραπάνω.

Σκέψου πόσοι από τους ηγέτες που αναδείξαμε αισθάνονται άνετα στο διεθνές περιβάλλον. Φαντάσου πώς θα δεχόσουν εσύ τον επαρχιώτη υπουργό της τριτοκοσμικής χώρας. Οι σπουδές και τα πτυχία δεν εγγυώνται, αλλά ο κοσμοπολίτης σίγουρα θα είναι πιο χρήσιμος για τη χώρα του, από τον εσωστρεφή “που ξέρει τα προβλήματα του λαού”.

Θυμήσου την επόμενη μέρα της καθημερινότητας. Ξέχνα τη μαγική εικόνα των δημαγωγικών ελπίδων και των επαναστατικών λύσεων. Η διαδικασία θα είναι επίπονη. Άσε την αφέλεια της αποφυγής των ευθυνών και διατήρησε την “αφέλεια” της αισιοδοξίας, που προσδίδει ο κόπος και η επιμονή.

Αναζήτησε ποιός θα ωφεληθεί, αν ακολουθήσεις την αποχή, το λευκό το άκυρο, όπως και την ψήφο σε κόμμα που δεν θα εκπροσωπηθεί τελικά στη βουλή (ο πρώτος). Δες τις ισορροπίες που μπορεί να προκύψουν, ποιοί θα συγκυβερνήσουν. Σκέψου ποιός θέλεις να τιμωρηθεί, αλλά κυρίως ποιός πρέπει να ενισχυθεί σε κάθε χώρο. Μόνο με τη θετική δράση, αντικαθίσταται το φαύλο. Όχι με την τιμωρία.

Αναζήτησε την ευαισθησία και τη μετριοπάθεια. Την πραγματική, όχι την πλαστή των λαοπλάνων, των συνωμοσιολόγων και των πατριδοκάπηλων. Διώξε όσους πιο πολλούς μπορείς από το σκηνικό. Ανέβασε όσους πιο πολλούς μπορείς καινούργιους. Δώσε την ευκαιρία, αλλά μόνο αν υπάρχει σοβαρότητα. Μαύρισε τους ευτελείς και τα “talking heads” της σκυλοπόπ τηλεοπτικής αισθητικής.

Μην αδιαφορήσεις. Οι “ανευθυνίστας” είναι πάρα πολλοί. Και θα πληρώσεις, όσα δεν πληρώνουν αυτοί.












Οι φωτό είναι από το www.people.com και www.tumblr.com

To post συνοδεύεται από το "Everybody 's Free (to wear sunscreen) του Αυστραλού σκηνοθέτη Baz Luhrmann.



buzz it!

2.5.12

Nα θυμώσουμε με τους "θυμωμένους"...

Διέσχιζα τη Σαρρή, όταν ένα τζιπ ήρθε καταπάνω μου, ανάποδα στο δρόμο. Κοκάλωσα, όπως και το αυτοκίνητο. «Πού πάτε;» τόλμησα να πω και έδειξα το απαγορευτικό σήμα, ακριβώς μπροστά μας. Ο οδηγός, τυπικός εκπρόσωπος της γενιάς του Πολυτεχνείου, με αισθητική «ο φαλακρός με τις μπούκλες», άνοιξε το παράθυρο και «επιχειρηματολόγησε», επί λέξει: «Για στάσου, γιατί είμαι κι εγώ Έλληνας πολίτης - και μάλλον σοβαρός, θα έλεγα (sic). Πώς το βλέπεις (εξαιρετική φραστική προσέγγιση); Να κάνω οοόλη τη βόλτα, για να πάω λίγα μέτρα πιο κάτω;». «Όχι, να παραβιάζει όποιος θέλει ελεύθερα τα σήματα...», απάντησα. Ήθελα να του πω κι άλλα, για το πώς, νοοτροπίες που δίδαξε η γενιά του, σαν κι αυτή που ξεδίπλωσε, έπαιξαν σοβαρό ρόλο στην αμεριμνησία αυτής της κοινωνίας και κατ' επέκταση οδήγησαν στην κρίση, αλλά δεν με άφησε. Έφυγε θυμωμένος, να μην πω «αγανακτισμένος».

Το τελευταίο δεκαήμερο της προεκλογικής περιόδου έδειξε, με δύο κινήσεις, πόσο ρηχά οδεύουμε στο αυτοκαταστροφικό μας Ματ. Και οι δύο, με κοινό παρανομαστή τους «θυμωμένους».

Η πρώτη ήταν η πλήρης και επίσημη μετατόπιση της Νέας Δημοκρατίας από το κέντρο του πολιτικού φάσματος, που το εκχώρησε όλο, στους αδύναμους να το εκμεταλλευτούν, αντιπάλους. Ο Αντώνης Σαμαράς, θορυβημένος από την απώλεια ψήφων προς τα (ακρο)δεξιά του, όρισε την ατζέντα, όπως ακριβώς θα έκανε ο Σαρκοζί για να αντιμετωπίσει τη Λεπέν: Μετανάστες, κουκούλες, ασφάλεια, αστυνομία, μισθοί στρατιωτικών. Μη διστάζοντας να παραπλανήσει ενσυνείδητα, εξαγγέλλοντας την κατάργηση του νόμου για την ιθαγένεια, που είναι η ελάχιστη υποχρέωση μας προς τα (χωρίς πατρίδα και υπηκοότητα) παιδιά των μεταναστών - και καμία σχέση δεν έχει με την παράνομη μετανάστευση, στο ξέφραγο αμπέλι της οποίας έχει συμβάλει ο ίδιος τα μέγιστα. Ποντάροντας ότι το κοινό του αρνείται να παραδεχτεί, ότι όποιος υπερθεματίζει στην υπεράσπιση της ασφάλειας και της «εθνικής ταυτότητας και ακεραιότητας», συνήθως είναι αυτός που προκαλεί τις παταγώδεις αποτυχίες και υποχωρήσεις, ακριβώς λόγω υποκρισίας και ανικανότητας. Όπως έγινε και με το Ιστορικό Κέντρο της Αθήνας, που πέρασε τις χειρότερες στιγμές του, μεταξύ 2007-2009, όταν ο ίδιος ήταν ένας αμέριμνος υπουργός Πολιτισμού. Όπως έγινε και με το Μακεδονικό και την ονομασία της γειτονικής χώρας. Όπως έγινε και με την τραγωδία της Κύπρου - και με πάμπολλες ακόμα στιγμές της ιστορίας. Γιατί «μειοδότες» είναι αυτοί που δεν φροντίζουν την επίλυση των προβλημάτων, τον εκσυγχρονισμό, τους θεσμούς, την ισχυροποίηση της οικονομίας - κι όχι όσοι αρνούνται τις πατριωτικές κορώνες.

Αλλά πώς να μη συρρικνώσει το μικροπολιτικό του μαγαζάκι, ένας άνθρωπος που δεν διστάζει - ανερυθρίαστα - να ξεχάσει τη διόγκωση του ελλείμματος και του χρέους στην τελευταία διετία της διακυβέρνησης Καραμανλή και αποδίδει όλη την κρίση στους λανθασμένους χειρισμούς Παπανδρέου; Και πώς να του απαντήσει κανείς ότι, ακόμα και με όλες τις ευθύνες να βαραίνουν τον προηγούμενο πρωθυπουργό και τον Γιώργο Παπακωνσταντίνου, τρέμει κανείς στην ιδέα πόσο χειρότερα θα ήταν τα πράγματα, αν στη θέση τους ήταν ο Καραμανλής, ο Αλογοσκούφης, η Ντόρα, ο Σουφλιάς, ο Παπαθανασίου, ο Βενιζέλος, ο Παπουτσής ή ακόμα χειρότερα ο ίδιος. Και πώς να του θυμίσει ότι φαντάζει πολύ λίγος, όταν ξεχνάει ότι η κυβέρνηση Παπαδήμου, που κουτοπόνηρα μισο-στήριξε, κατάφερε κάτι που θα ήταν αδιανόητο για τα μέτρα του: Να ολοκληρώσει το νέο δανεισμό και το PSI - και να βάλει και μερικές χειροπέδες σε Ψωμιάδηδες, Κουρήδες και Άκηδες. Και πώς να ανεχτεί κανείς τις ψευτομαγκιές του «δεν θα συνεργαστώ», όταν είναι ολοφάνερο ότι θα υποχρεωθεί από τους δανειστές - ας ελπίσουμε και με τον εξισορροπητικό παράγοντα ενός τρίτου, λιγότερου λαϊκίστικου κόμματος. Κι όλα αυτά, για να κερδίσει μερικές δεκάδες ή εκατοντάδες χιλιάδες (ντοπαρισμένους «αντιμνημονιακά» από τον ίδιο) «θυμωμένους» οπαδούς της πιο λαϊκής (ακρο)δεξιάς.

Η δεύτερη κίνηση ήταν μια τεράστια γκάφα ή ένα απαράδεκτο κλείσιμο του ματιού στην ακροδεξιά: Η χωρίς προετοιμασία και συναίνεση, εκ του ασφαλούς και «χαβαλετζίδικη», πρόταση για «αριστερή διακυβέρνηση», με πρωθυπουργό την Αλέκα Παπαρήγα (ή ακόμα χειρότερα, αμετροεπώς, με τον ίδιο τον Αλέξη Τσίπρα), έδειξε όχι μόνο το ανώριμο, αλλά και το καιροσκοπικό του συγκεκριμένου πολιτικού σχήματος, υπό την παρούσα ηγεσία. Στοχεύοντας στο θυμικό του μονίμως απογοητευμένου αριστερού, που επιθυμεί να δει ενωμένη την αριστερή εκπροσώπηση (τελείως διαφορετική κλίμακα από τη διακυβέρνηση), η κίνηση αυτή του εντυπωσιασμού, δεν δίστασε να «συνομιλήσει» με τη χειρότερη μορφή συνωμοσιολογικής πολιτικής έκφρασης της απέναντι όχθης. Ανομολόγητο για ένα κόμμα που τίμησε, μετά από μερικές μέρες, τα θύματα του ναζισμού στην Καισαριανή. Και εκτρωματικό στη σύλληψη του: Ακόμα και το προηγούμενο της συμμετοχής του ΛΑΟΣ στην κυβέρνηση Παπαδήμου, που εξυπηρέτησε την ανάγκη της Νέας Δημοκρατίας να μοιραστεί το «μνημονιακό κόστος», με την ανοχή του ΠΑΣΟΚ, δεν μπορεί να αποτελέσει επιχείρημα, όταν η προσέγγιση εγκαινιάζεται από ένα κόμμα που θέλει να αποκαλείται αριστερό. Όπως η Δημοκρατική Αριστερά έπρεπε να θέσει ως όρο μη συμμετοχής της στην κυβέρνηση Παπαδήμου την παρουσία των ακροδεξιών, έτσι και ο ΣΥΡΙΖΑ θα έπρεπε να αρνηθεί, πάση θυσία, οποιαδήποτε στήριξη από τους Καμμένους - ακόμα και να είχε την ευκαιρία να κυβερνήσει. Πόσο μάλλον, να την προκαλέσει.

Κι όλα αυτά, για μια ακόμα χούφτα δεκάδων χιλιάδων ψήφων, από τις τάξεις των «θυμωμένων». Ώστε να ενισχυθούν οι προσδοκίες του «ραδιο-αρβύλα», ότι ο Καμμένος ή ο ΣΥΡΙΖΑ θα βγουν τρίτο κόμμα.

Μόνο που κάποια στιγμή πρέπει να θυμώσουμε, εμείς οι υπόλοιποι, με τους «θυμωμένους». Και να καταδικάσουμε, με τον πιο ηχηρό τρόπο, όχι μόνο αυτούς που φλερτάρουν ή ανέχονται τον φασισμό. Όχι μόνο αυτούς, στα μικρά και κυρίως στα μεγάλα κόμματα, που εκπροσωπούν τον λαϊκισμό. Αλλά και αυτούς, που παίζουν με την τύχη μας, συνομιλώντας με τους χωρίς ντροπή πρωταθλητές του αρριβισμού και του «Πατρίς-Θρησκεία-Καπηλεία», αυτούς που πιστεύουν ότι πρέπει να αντικαταστήσουμε τους αποτυχημένους «σοβαρούς» ή τους διεφθαρμένους με τα σούργελα, αυτούς που θα έπρεπε να είναι στο περιθώριο της πολιτικής, πρωταγωνιστές μόνο στην αντιδραστική νεφελίμ πραγματικότητα τους.


Update: Βλέπω με λύπη μου τον βομβαρδισμό του τηλεοπτικού σποτ του Αλέξη Τσίπρα:

1. Δεν είναι διχαστικός ο ΣΥΡΙΖΑ; Τότε τι είναι το σύνθημα "Ή εμείς ή αυτοί";

2. "Στρέφουν τους νέους προς τη φυγή"; Πώς τη διαπίστωσε αυτή την τάση; Γιατί οι επιστήμονες στην ημερίδα για το θέμα, διαπιστώνουν μόνον επιθυμία. Η φυγή είναι από ελάχιστους. Καπηλεία κι εδώ, όπως και με την αυτοκτονία.

3. Πρόταση για "αριστερή διακυβέρνηση"; Με ποιόν; Με τη βέβαιη, εδώ και μήνες, άρνηση και του ΚΚΕ και της ΔΗΜΑΡ; Και με ποιά αριθμητική μπορεί να σχηματίσει κυβέρνηση η αριστερά; Και με τις ψήφους ακόμα ποιών;











Η γελοιογραφία του Δημήτρη Χαντζόπουλου είναι από το www.mementumvivere. blogspot.com

To post συνοδεύεται από το "Sunday Kind Of Love", από την ανεπανάληπτη Etta James.

buzz it!

ShareThis