Τράτζικ (οι χαμένοι)...

Η πολιτική ανεπάρκεια φέρνει την συντριβή: Οι εκλογές αυτές είχαν πολλά παράδοξα. Ένας από τους μεγαλύτερους χαμένους (αν όχι ο μεγαλύτερος) ήταν ο πρώτος νικητής. Αν για το ΠΑΣΟΚ ήταν αναμενόμενο, εδώ κάποιοι έπεσαν από τα σύννεφα. Ο Αντώνης Σαμαράς, που με αμετροέπεια και πολιτική πρεσβυωπία έκανε το παν για να φτάσουμε στην κάλπη, εισέπραξε όχι μόνο τη στέρηση της αυτοδυναμίας, αλλά στην ουσία ένα αποτέλεσμα-κόλαφο για τη στρατηγική του. Παρουσίασε ένα ανεπαρκέστατο επιτελείο με υπερδεξιούς σαν τους Λαζαρίδη και Κρανιδιώτη, έπαιξε επιθετικά στα Μέσα χάνοντας τις εντυπώσεις, επένδυσε στο τρίπτυχο “Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια”, προέβαλε την ατζέντα της ασφάλειας και εγκατέλειψε το κέντρο για να σταματήσει τη διαρροή ψήφων προς την ακροδεξιά, χωρίς αποτέλεσμα. Την αντιμνημονιακή του “μαγκιά” διαδέχθηκαν πολλές κωλοτούμπες, με αποτέλεσμα να χάσει και τους μετριοπαθείς και τους ακραίους, που εξέθρεφε. Αδυνατώντας να κάνει οποιαδήποτε αυτοκριτική για τις ευθύνες της παράταξης του στην υπερχρέωση της Ελλάδας ή για το ίδιο του το πολιτικό παρελθόν, γέμισε τα ψηφοδέλτια του με περσόνες τηλεοπτικής εμβέλειας και αν δεν είχε το μπόνους των 50 εδρών, οι νεοδημοκράτες βουλευτές θα χωρούσαν στο σαλόνι μικρού σπιτιού. Βρέθηκε τόσο μακριά από τον στόχο που είχε θέσει, που αν δεν ήταν κρίσιμος ο σχηματισμός κυβέρνησης, θα αντιμετώπιζε αμέσως εσωκομματικά προβλήματα. Όχι μόνο έφερε τη ΝΔ σε ιστορικό χαμηλό, χωρίς ούτε καν δύο δεκάδες στο ποσοστό της, αλλά έκανε το εντελώς αντίθετο, από πλευράς ιδεολογίας και προσώπων, ώστε η παράταξη του να γίνει επιτέλους μια σοβαρή ευρωπαϊκή κεντροδεξιά, που θα συμβάλλει στο συμφέρον της χώρας.

Οι μεθοδεύσεις εδώ πληρώνονται: Αν η ΝΔ έχασε το ένα τρίτο της δύναμης του, το ΠΑΣΟΚ υπέστη τη μεγαλύτερη καθίζηση της ιστορίας του, γυρνώντας στα ποσοστά του 1974 και χάνοντας τα δύο τρίτα της εκλογικής δύναμης του 2009. Αιτία φυσικά η κρίση και το μνημόνιο, αλλά και η καταδίκη για τα δύο χρόνια “σαμποτάζ των μεταρρυθμίσεων” (που επέφεραν μόνο οριζόντιες περικοπές) και συνολικά για τα 38 χρόνια της μεταπολίτευσης, κάτι που αφορούσε βεβαίως και τα δύο κόμματα εξουσίας. Το επιτελείο του νέου αρχηγού πλήρωσε επιπλέον και την αντιπάθεια των ψηφοφόρων του Γιώργου Παπανδρέου, που δεν συγχώρεσαν τον τρόπο με τον οποίο τον έριξαν ορισμένοι βουλευτές, ενώ χαριστική βολή στην διάρκεια της προεκλογικής περιόδου ήταν και οι εικόνες του Άκη με χειροπέδες, παρέα με την υπενθύμιση οτι η υπογραφή Βενιζέλου ήταν αθωωτική, στην πρώτη εξεταστική για τους εξοπλισμούς. Οι ψηφοφόροι εγκατέλειψαν μαζικά και πρώτα θύματα ήταν οι μεταρρυθμιστές και οι “κηπουροί” του Παπανδρέου, πολλά προβεβλημένα στελέχη, αλλά και “άνθρωποι του προέδρου”, όπως η Σοφία Γιαννακά και η Τόνια Αντωνίου. Το ΠΑΣΟΚ δεν είναι πια ούτε δεύτερο κόμμα και είναι αμφίβολο αν θα μπορεί να επηρεάσει τις εξελίξεις, αν και έχει το μικρό πλεονέκτημα να αποτελεί το μόνο πολιτικό σχήμα που καταλαμβάνει στη Βουλή το χώρο του κέντρου. Αν δεν πάρει το μήνυμα, ώστε να εξελιχθεί σε κάτι τελείως διαφορετικό σε ποιότητα υπό κάποιο νέο (;) ηγέτη, θα υπερκεραστεί από ένα πιθανό νέο σοσιαλδημοκρατικό σχήμα ή θα συνεχίσει να ζει στην εσωστρέφεια, συρρικνούμενο και με διαρκώς πιο χαμηλής εμβέλειας στελέχη. Προς το παρόν, θέλει να πετάξει από τα χέρια του την “καυτή πατάτα” της διακυβέρνησης, δηλώνοντας οτι θα στηρίξει όποιον αναλάβει - και προσπαθώντας να παγιδεύσει τους υπόλοιπους, μπας και αποδειχθεί εφτάψυχο.


Η ζωή ξεπερνάει την απολιθωμένη σταθερότητα: Με συνέπεια και “εντιμότητα”, ο Περισσός διατηρεί τις σταθερές θέσεις του, διολισθαίνοντας όμως τα τελευταία χρόνια, σε μια όλο και πιο σταλινική οπισθοδρόμηση. Στην πραγματικότητα, το καζάνι έβραζε εδώ και καιρό και το κόμμα δεν μπορούσε να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της εποχής, 20 χρόνια μετά την πτώση του “υπαρκτού σοσιαλισμού”, ειδικά όταν ήταν ορατές οι προσπάθειες να διατηρηθεί το “πολιτικό μαγαζάκι” - κι όχι να βελτιωθούν πραγματικά οι συνθήκες διαβίωσης του ελληνικού λαού και η πορεία της χώρας. Βαλλόμενο για την αντικοινωνική του επαναστατική συνήθεια να σαμποτάρει οικονομία και κοινωνική ζωή από τη μιά και για τη “στήριξη του συστήματος”, ως τρίτος πυλώνας του δικομματισμού από την άλλη (με τελευταίο παράδειγμα τη σύγκρουση του στην πλατεία Συντάγματος με τους κουκουλοφόρους τον Ιούνιο του 2011), το ΚΚΕ βρέθηκε στις συμπληγάδες. Η πέμπτη πλέον θέση στην κομματική επετηρίδα, η απώλεια της πρωτοκαθεδρίας στην αριστερά και η άρνηση του να συμμετάσχει σε μια διαδικασία που φαντασιώνονται όσοι επαγγέλονται την "επανάσταση κατά του συστήματος", ενδέχεται να φέρει την ηγετική ομάδα σε δύσκολη θέση - ίσως και να εγκαινιάσει εκρηκτικές εσωκομματικές διεργασίες.


Η κωλοτούμπα της ακροδεξιάς σοβαροφάνειας απέτυχε: Ο Γιώργος Καρατζαφέρης προσπάθησε για χρόνια να “ξεπλύνει” τα ακροδεξιά χαρακτηριστικά του ΛΑΟΣ, με μια δήθεν “σώφρονα” πολιτική παρουσία, προβάλλοντας τη λογική και τον “κοινό νου”, που όμως ήταν τα δανεικά αυτονόητα με αισθητική επαρχιακού σκυλάδικου τρίτης κατηγορίας. Μεγαλοπιάστηκε και συμμετείχε στην κυβέρνηση Παπαδήμου, μην υπολογίζοντας την “αφαίμαξη” στελεχών από πλευράς ΝΔ και την αντιμνημονιακή υστερία των ψηφοφόρων του, που μεταπήδησαν σε πολύ πιο έξαλλες όμορες λύσεις. Όταν αποφάσισε να το ξαναπαίξει αντάρτης, ήταν πια αργά. Ούτε η συμμετοχή-έκπληξη του Γιώργου Κύρτσου στη θέση του εκπροσώπου δεν τον έσωσε, όπως πολλοί προέβλεπαν. Μένοντας εκτός Βουλής, δεν έχει παρά να επιστρέψει στη δημοσιογραφία του περιθωρίου, που κάποτε “υπηρετούσε” ή να συγχωνευθεί και αυτός σε κάποιο άλλο διαμέρισμα της “δεξιάς πολυκατοικίας”.


Η φιλελεύθερη διασπορά στοίχισε την εκπροσώπηση: Μη μπορώντας να συνεργαστούν προεκλογικά, η Ντόρα Μπακογιάννη και ο Στέφανος Μάνος (η “Δημιουργία Ξανά” κινείται σε άλλο, πολύ πιο απολίτικο/αυταρχικό πεδίο) δεν μπόρεσαν να εκπληρώσουν την ανάγκη της κοινωνίας για πολιτικές συνεργασίες, παρά το γεγονός οτι μαζί αποτελούν καταφύγιο για ένα “ορθολογικό” κομμάτι της αστικής σκέψης. Πιθανώς επίσης δεν μπόρεσαν ξεπεράσουν τη συμμετοχή τους στο μεταπολιτευτικό σύστημα, την οικογενειακή και προσωπική διαδρομή, αλλά και τις θέσεις για την οικονομία που φάνηκαν ακραίες σε πολλούς, στην περίπτωση του δεύτερου. Η Δράση και η ΔΗΣΥ θα μπορούσαν να αποτελέσουν τον μετεκλογικό ρυθμιστή, αλλά έχασαν την ευκαιρία. Αν δεν πάρουν το μάθημα στην επόμενη αναμέτρηση, είτε τον Ιούνιο, είτε π.χ. το φθινόπωρο, θα εκλείψει οριστικά ο λόγος ύπαρξης τους.


Η ανεπάρκεια του προσώπου της οικολογίας: Λύση “άκακη και αξιοπρεπής” για πολλούς που δεν ήθελαν να ψηφίσουν ούτε δικομματισμό, ούτε αντιμνημονιακά άκρα, ούτε φιλελεύθερους, οι Οικολόγοι-Πράσινοι έδειχναν οτι αυτή τη φορά είχαν βάσιμες πιθανότητες να μπουν επιτέλους στη Βουλή, εγκαινιάζοντας την εκπροσώπηση ενός πολιτικού χώρου, που στη Γερμανία έφτασε να συγκυβερνήσει. Η απουσία ενός ηγετικού προσώπου, που θα ξεχώριζε και θα μπορούσε να πείσει για τη σοβαρότητα του εγχειρήματος, ίσως τους στέρησε αυτή τη δυνατότητα. Θα μπορούσαν και αυτοί να είναι ρυθμιστές, φτάνει να αναδείξουν ένα σταθερό και έξυπνο χαμόγελο στην κάμερα, έστω στις επόμενες εκλογές. Φτάνει να μην έχουν χάσει ανεπιστρεπτί την ευκαιρία - και να τους το επιτρέψει η πόλωση και η αντιμνημονιακή πλειοδοσία.


Κόντρα στο μνημόνιο, χωρίς λόγο ύπαρξης: Η Κοινωνική Συμφωνία υπέστη την αποδοκιμασία, ωσάν να ήταν κομμάτι του ΠΑΣΟΚ. Η Λούκα Κατσέλη και ο Χάρης Καστανίδης δεν μπόρεσαν να δικαιολογήσουν τη διαφοροποίηση τους και δεν έπεισαν οτι άλλο ένα αντιμνημονιακό κόμμα έχει λόγο ύπαρξης. Άδηλο το μέλλον τους, αν δεν επιστρέψουν στο μητρικό κόμμα...


Συνεχίζεται...

Το γραφικό είναι από το www.rebelx.deviantart.com και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "Losing My Religion" των Αμερικανών R.E.M.