15.11.15

Greece in Crisis: the Effects of Social Media

— The extensive use of social media in Greece coincided with the greek crisis. But not only the financial crisis. On the 6th of December 2008, a 16-year old pupil, Alexis Grigoropoulos, was shot by a policeman in the district of Exarchia. The following days, the centre of Athens was in flames - there was extensive damage to traditional and government buildings, arson and even looting in some cases. The rage in the internet was apparent - and twitter (together with mobile phones’ SMS) helped spread the word. The police remained inactive, following orders, in order to avoid a second death. The same was repeated - not to that extent though - the following years, on December 6th.


— Before that, the first “publishers” in the greek internet were the bloggers (largely on Google and much less on Wordpress, reserved for the more sophisticated) and the YouTube users. Then, Facebook became extremely popular. And in the following years, more and more internet users became familiar with Twitter. Nowadays, there are almost 4 million Facebook users, 36% of the population - but actually more than half of the active/voting population. Twitter seems to be slower - only 467 thousand. The rest (Instagram, LinkedIn etc have a more “specialised” popularity in young or professional users). The most popular twitter accounts (except former Finance Minister Yannis Varoufakis’ who is the first with 600 thousand, but obviously not only greek followers) are singers and tv entertainment personalities (especially female and pretty), traditional media, some journalists - and of course trolls.

— Facebook use is divided between social (non political) use and political commentary. A lot of people just share music, pictures and everyday activities. But for a lot of others, Facebook is the substitute for alternative info or the “kafeneion”, the traditional cafe talks - usually not that deep. It seems that the traditional media, such as TV are not the sole substitutes for the “agora”, the ancient assembly of the municipality, the “demos” - that gave us “democracy”. Actually, the traditional media have a great handicap: They are not (really) interactive, although some talk-shows give a little time to the questions of the public - usually through twitter, which is faster and more political.

— Facebook is much more personal, than Twitter: You can have of course a pseudonym, but mostly users are posting with their name and picture. To our dismay though, there is a large number of eponymous users that use extremely foul language against what they think are their “enemies”: For example, greek users attacked with vulgarity and sexism, when Sofia Vergara, the famous actress and model, dared to support the national team of Colombia, in the 2014 Mundial game between the two countries. Nationalist and populist Greeks, called the “ellinares” (i.e. “greek in the superlative”) have the same attitude against any historian, scientist or politician that dares to question the national myths, which are taught in history classes at school. Recently, in a not-so-surprising exhibit of our national introvert ignorance, at a TV game that asks people ’s point of view, out of a 100, the 57 answered that “the most civilised people in Europe are Greeks”.

— Please note that very few modern Greeks have the habit of reading books or writing their views in letters and articles. Actually, we do not have the tradition of expressing our views or sentiments in writing. The greek financial crisis, which is still NOT decoded by the majority of the greek people (i.e. they have not attributed the causes of our crisis but to the vile and hostile “foreigners”), gave the opportunity to a vast minority to express their blind anger in the most foul manner - and to behave like a hooligan, with a new “toy”: The written form of the gutter talk with a new “audience”.

— But this minority does not need our support: It needs to be condemned, as all extremes. I am not very sure they understand the “weight” of the written (and simultaneously public) speech. They are just happy that the “filters” of the traditional media do not exist any more for them. Many of them think of themselves as “indignados”. The reality is that the greek crisis has brought out the worst characteristics of a nation that does not know how to discuss or conduct a public debate, except for shouting at each other and cursing.

— When the centre-left government of PASOK started to imply the first memorandum in 2010 (but never in full actually, except the horizontal cuts in salaries and pensions), the greek society was divided, with the great help of the left (SYRIZA) and the right (New Democracy) opposition, into “anti-memorandum” and “pro-memorandum” fans. Actually, the former named the latter in this way, because it was convenient for their cause. Very few people liked the memorandum and were openly for it. But many were recognising the need for an agreement with the troika, in order to get a loan with cheap interest, when the markets were reluctant to lend us any money, with interest less than 6 or 10%. The division has remained and it evolved into a “anti-european” and “pro-european” battle. The underlying layer for a part of the left is the denial of the middle-class civilisation and the values of the western way of life. But for most people it was the desperate attempt to hold on to the “benefits” of the bubble economy that Greece had up to 2009.

— The division, that poses a threat to the european course of the country and all its achievements in the past 40 years, after the fall of the military junta in 1974, found its ideal battlefield in the social media. The “anti-memorandum” side, with the support of the present government coalition parties SYRIZA & ANEL (extreme right-wing Independent Greeks, a party that relied a lot in the social media, since it was almost “founded” in Facebook) saw the opportunity: There was a battlefield they could not miss - and they conducted a passionate open or undercover campaign, even with fake accounts and (presumed) “commandos” on the payroll. Most of them were trolls - or supported by trolls. The fanatic attacks on the different opinion were extremely violent in certain cases, with “lynching” characteristics. The monster of populism was fed in every opportunity…

— The targets were usually journalists, intellectuals and opinion makers, that were thought to belong to the “system” - or just any moderate voice. University of Athens professor and writer Lena Divani was violently attacked verbally, when she expressed a different opinion about an incident with a young passenger who could not (or would not) pay the ticket in public transportation, because she used a word that implied that he “repeatedly avoided his obligations”. In some cases, it was impossible to conduct a “conversation” in the social media: You had to spend countless hours explaining or just block the malefic attackers. In Facebook, most of the people meant well, but were extremely shallow or bitter. In Twitter, you could often see the “professionalism” of the orchestrated attacks. The blocking habit could also be found with the populist opinion leaders: They, too, blocked a lot of users, but mostly when they were receiving well-documented questions, they could not answer…

— The immaturity and the shallowness of the greek public debate, combined with the anonymity, gave an unexpected boost to the hate speech, in the past 6 or 7 years of the Greek cultural, political and financial crisis. After the January 2015 elections, when the two main “anti-memorandum” parties came into power, the hate died out, gave way to disappointment or turned mostly towards the government. With a small interval in July, when the referendum gave more than 60% to the “No” (and was immediately turned into a “Yes” to the third memorandum by the Tsipras government), the fanatic accounts have been mostly mute or short-circuited by their own rhetoric. But there is still a negative legacy - and of course trolls and flamers.

— Concluding: Most of the greek public discovered the social media, amidst its greater crisis of the last half of the century. They were ideal for the desperate attempt to express the agonies and the fears that the traditional media could not (or would not) channel properly. But they were also fruitless in the attempt to promote the idea of a useful public debate, unless it was for endless sarcasm, negativity and humour of the bitterest kind.

— Are we fair, if we are that pessimist? No. The social media, with all the difficulties and drawbacks, gave voice to the different - even if the different were just the moderate. They gave way to alternative information, that helped also the professional journalists and modified the traditional media. They have helped communicate concrete views of the politicians, swiftly and directly to the public - and constantly remind us of the controversies and the unashamed lies, especially of the populist. They have been crucial in spreading the opinions and the knowledge, in a globalised world, we very often choose to ignore - not to our benefit: And the public knowledge gives strength mostly to the weak, whether they belong to a minority or not.











H ομιλία εκφωνήθηκε στο Συνέδριο της Κωνσταντινούπολης

H αφίσα είναι από το συνέδριο και το εξώφυλλο είναι από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "Changing Shapes of Love" της Βρετανής Andreya Triana

buzz it!

11.11.15

Τα social media και οι μειονότητες...


Ένα πολύ ενδιαφέρον συνέδριο για τα social media και τα δικαιώματα. Ένα ταξίδι-αστραπή, μετά από την τιμητική πρόσκληση. Αν είστε στην Πόλη, ελάτε, πρέπει να αξίζει τον κόπο...




CONFERENCE

BETWEEN FREEDOM of EXPRESSION and HATE SPEECH:
MINORITIES and SOCIAL MEDIA

09:30-10:00
Registration

10:00-10:45
Presentation of the Project and the Results of the Research

- Keynote Speeches
- Prof. Turgut Tarhanlı, Dean of Faculty of Law of Istanbul Bilgi University, Director of Human Rights Law Research Center
- Laki Vingas, Manager of the Social Media and Minorities Project,
President of the Executive Board of the Yeniköy Virgin Mary Greek Orthodox Church and School Foundation
- Presentation of the Project
Cemre Baytok, Project Coordinator
- KONDA Social Media and Minorities Report of Turkey
Ali Karakaş, KONDA Consultancy and Research
- ELIAMEP Social Media and Minorities Report of Greece
Eleftherios Mastrotheodoros, ELIAMEP Middle East Research Project Coordinator

10:45-11:00
Coffee Break

11:00-12:30
1st SESSION: Social Media, Freedom of Expression and Hate Speech

Moderator:
Prof. Turgut Tarhanlı, Dean of Faculty of Law of Istanbul Bilgi University, Director of Human Rights Law Research Center

Speakers:
- Legal Framework Regarding Social Media, Freedom of Expression and Hate Speech
Asst. Prof. Ulaş Karan, Istanbul Bilgi University Faculty of Law
- The Example of Twitter: From Negative Examples to Positive Practices
Emine Etili, Twitter Turkey Public Policy Officer
- Social Media Organs and Hate Speech: The Example of Facebook
Nilay Erdem, Facebook Turkey
- Visual Media, Law and Minorities
Rita Ender, Lawyer

12:30-13:30
Lunch Break

13:30-15:00
2nd SESSION: Social Media and Societal Change

Moderator:
Aslı Aydıntaşbaş, Journalist

Speakers:
- The Modern Cost of the Freedom of Expression
Jillian C. York, European University Director of the Viadrina Center for Internet & Human Rights
- Social Media as a Space of Freedom in Turkey
Prof. Aslı Tunç, Istanbul Bilgi University Communication Studies Faculty Member
- Freedom of Religion or Faith, and the Forum Externum
Dr. Susan Kerr, Europe Advocate at Christian Solidarity Worldwide
- Greece in Crisis: the Effects of Social Media
Prokopis Doukas, Journalist and Radio Programmer

15:00-15:15
Coffee Break

15:15-16:45
3rd. SESSION: The Role of Social Media for the Future of Minorities in Turkey

Moderator:
Assoc. Prof. Toros Alcan, Member of the Assembly of Foundations, Representative of Community (Minority) Foundations

Speakers:
- Yetvart Danzikyan, Editor-in-Chief of the AGOS Newspaper
- İvo Molinas, Editor-in-Chief of the Şalom Newspaper
- Foti Benlisoy, Researcher-Writer
- Şabo Boyacı, Editor of the suryaniler.com Web Site
- Halil Mustafa, Lawyer

16:45-17:00
Closing Remarks

*There will be simultaneous translation (Turkish-English) during the conference.


What is the Social Media and Minorities project?

“The Social Media and Minorities” project is being carried out as part of the Civil Society Dialogue Programme, co-financed by the Republic of Turkey and the European Union. This Programme was developed as a platform to bring together civil society organizations from Turkey with those from member states of the European Union around common issues, so that they may come to know each other, share information and establish dialogue. The Ministry for European Union Affairs is responsible for the technical implementation of the Programme, and the Central Finance and Conracting Unit is the contracting authority.
In the "Social Media and Minorities" project, the topic of research is the relationship between social media and the social and societal participation of non-Muslim minorities in Turkey. The way in which social media is used by minorities – both quantitatively and qualitatively – as well as examples of the experience of discrimination and hate speech, and current legal regulations are examined in the course of the project.
Among the general goals of the project is to promote the freedom of expression in social media, suggest legal regulations against discrimination and hate speech, emphasize the role of social media in the social and societal participation of non-Muslim minorities, and enhance the equal citizenship status of minorities within this context.
One of the partners of the project, the Hellenic Foundation for European & Foreign Policy (ELIAMEP) conducted similar research with non-Christian minorities in Greece. Another partner, the Istanbul Bilgi University Human Rights Law Research Center is evaluating the legal regulations concerning social media in Turkey in comparison to EU standards.
The "Social Media and Minorities" project is also significant due to its existence as the very first EU project implemented by minorities foundations.


For more information:
W: www.sosyalmedyaveazinliklar.com
M: sosyalmedyaveazinliklar@gmail.com
F: Sosyal Medya ve Azınlıklar
T: @sminorities









H αφίσα είναι από το συνέδριο και το εξώφυλλο είναι από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "Sharpness" του Βρετανού Jamie Woon

buzz it!

2.4.15

Ζούμε στη γυάλα μας...

Θα ήταν ευχής έργο, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ να βρει ένα καινούργιο και ουσιαστικό τρόπο να έλθει σε συμφωνία με τους δανειστές μας. Άλλωστε, οι προηγούμενες κυβερνήσεις, ως επί το πλείστον, απέφυγαν με κάθε τρόπο να υλοποιήσουν τα περισσότερα από όσα υπέγραφαν, να κάνουν πραγματικές μεταρρυθμίσεις και να ξεφύγουν από το κατενάτσιο της προστασίας των πελατειακών τους σχέσεων. Αποτέλεσμα το αδιέξοδο, που οδηγούσε (πάντοτε την τελευταία στιγμή) σε οριζόντιες μειώσεις, φορολογικές επιβαρύνσεις και υφεσιακές πολιτικές.

Οποιοδήποτε κέρδος λοιπόν, θα ήταν καλοδεχούμενο. Με την προϋπόθεση να πατάει (και να προστίθεται) σε όσα είχαν επιτευχθεί μέχρι τώρα, όπως ο (περίπου) ισοσκελισμένος προϋπολογισμός και η απομάκρυνση κάθε υπόνοιας αποχώρησης της Ελλάδας από την ευρωζώνη και την ευρωπαϊκή διαδικασία γενικότερα. Ή ακόμα αυτό το ισχνό “χαλάρωμα” του τελευταίου χρόνου στην ψυχολογία και στην πραγματική οικονομία, που σε συνδυασμό με παραμέτρους όπως η άνοδος του τουρισμού έβαλαν λίγο λάδι στο γρανάζι της αγοράς - δίνοντας την εντύπωση οτι “πιάσαμε πάτο” και οτι πια αρχίζει μια μικρή, αργή αλλά ανηφορική πορεία.

Για να μην υφίσταται όμως η Ελλάδα το “μαρτύριο του Σισσύφου”, θα έπρεπε να συντρέχουν πολλοί λόγοι, πέρα από όσα αποδίδονται, δικαίως ή αδίκως, στην “γερμανική ιδεοληψία”. Διότι οι ευθύνες δεν αρχίζουν μόνο μετά την περίοδο χάριτος μιας κυβέρνησης (που στις παρούσες συνθήκες έχει ήδη εξανεμιστεί).

Όταν λοιπόν πιέζεις για εκλογές, ώστε να φύγει μια επιζήμια για τον τόπο κυβέρνηση, οφείλεις να είσαι απόλυτα προετοιμασμένος με τη λίστα των δικών σου (πραγματικών) μεταρρυθμίσεων, για το ενδεχόμενο διακυβέρνησης, όποια “καυτή πατάτα” και να σου σου πετάξει ο αντίπαλος - ειδικά όταν μετά από 5 χρόνια, ο υποχρεωτικός δανεισμός δεν είναι κάτι που η χώρα αντιμετωπίζει για πρώτη φορά. Αλλιώς καλύτερα να ψήφιζες Σταύρο Δήμα, δεδομένου και οτι οι εναλλακτικές σου περιλάμβαναν στην πρώτη θέση τον Δημήτρη Αβραμόπουλο.

Όταν καλείσαι επιτέλους να κυβερνήσεις μια χώρα σε κρίση, δεν επιλέγεις τους πιο ασταθείς συγκυβερνήτες, έτσι ώστε να έχεις “εύκολη δημαγωγική δουλειά” και να απευθύνεσαι στα πιο χαμηλά ένστικτα του “αγανακτισμένου” ακροατηρίου σου. Ούτε ξεχνάς αμέσως τις όποιες αριστερές σου κατευθύνσεις, προς χάριν ενός πνιγηρού εθνολαϊκισμού, με φιέστες στο Σύνταγμα. Τα καλά παραδείγματα που προσπαθείς να δώσεις με οδηγίες ταπεινότητας για βουλευτικά ΙΧ, άρνηση επιδομάτων εξωτερικού και σοβαροφάνειας και άλλες λεπτομέρειες είναι απελπιστικά λίγα και ανεπαρκή. Άλλωστε, κάτι τέτοια ευχολόγια περί “σεμνότητας και ταπεινότητας” τα είπαν και άλλοι, μετριοπαθέστεροι βεβαίως του Σαμαρά, αλλά καταστροφείς της χώρας. (Δυστυχώς, τους καλύπτεις και αυτούς, μέσα στην αντιεκσυγχρονιστική σου αφήγηση, φτάνοντας μέχρι το απίστευτο σημείο να ζητήσεις εξεταστική για τα μνημόνια, χωρίς την περίοδο Καραμανλή, κατά την οποία χρεοκόπησε η χώρα!)

Όταν πια φτάνεις στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων (και της πραγματικότητας), δεν έχεις ως πρώτο μέλημα σου την επικοινωνία και τον αντιπερισπασμό. Όσοι προηγήθηκαν από σένα, πλήρωσαν ακριβώς την αντίληψη οτι η πολιτική εξαντλείται στα τηλεοπτικά πάνελ και στο μπαλκόνι. Το να προσπαθείς με νύχια και με δόντια να κοροιδέψεις τον καθρέφτη σου (και τους ιθαγενείς) οτι η τρόικα θα λέγεται πια “θεσμοί” (ή Brussels Group) και το νέο μνημόνιο “συμφωνία”, δεν είναι μόνο μια βάναυση διαστροφή της γλώσσας από ένα οργουελιανό newspeak, αλλά δείχνει και την χρεοκοπία της μέχρι τώρα ρητορικής σου. Γιατί, όταν επιτέλους συναντάς τα δύσκολα, αναγκάζεσαι εμμέσως πλην σαφώς να παραδεχτείς ότι εκείνα με τα οποία τάιζες τον φανατισμό των οπαδών σου, δεν ήταν παρά φρούδες ελπίδες και εργαλεία παραπλάνησης.

Κυρίως όμως, δεν κωλυσιεργείς. Γιατί αν έχεις στοιχειώδη αίσθηση των προτεραιοτήτων, γνωρίζεις οτι η οικονομία είναι μια δυναμική διαδικασία και οτι τα χειρότερα υφεσιακά μέτρα είναι η αβεβαιότητα, το στέγνωμα των καταθέσεων και της αγοράς, η απώλεια εμπιστοσύνης και επενδυτών. Τα δισεκατομύρια που χάνονται όλους αυτούς τους μήνες από το ΑΕΠ, θα αναγκαστείς να τα δανειστείς επιπλέον από αυτά που έχεις ήδη ανάγκη. Κι όταν φλερτάρεις με την ασφυξία, σημαίνει οτι δεν έχεις αντιληφθεί την ευθύνη που κουβαλάς. Γιατί το παραμικρό επεισόδιο, μικρού ή μεγάλου “θανάτου”, αλλά και το ίδιο το “σύρσιμο” δεν θα κάνει τίποτε άλλο παρά να επιδεινώσει τη θέση αυτών που υποτίθεται οτι προστατεύεις, αρνούμενος άλλα “σκληρά και επώδυνα μέτρα”. Ο έχων ευρώ στο εξωτερικό ή στο στρώμα θα είναι πλουσιότερος μέ ένα άλλο νόμισμα ή μετά από ένα τραπεζικό σοκ. Αυτός που ΔΕΝ έχει κομπόδεμα, χρειάζεται απεγνωσμένα την προστασία του ευρώ. Γιατί, αλλιώς μπορεί να ξυπνήσει ένα πρωί με τη σύνταξη του να μη φτάνει ούτε για το 1/3 των φαρμάκων που προμηθεύεται σήμερα.

Και πάνω από όλα, δεν διακυβεύεις την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας. Όχι μόνο για γεωπολιτικούς λόγους (που ισχυρίζεσαι οτι είναι το μεγάλο σου χαρτί), που αντιστοιχούν σε ευημερία, πολιτισμό, ειρήνη και ανάπτυξη. Αλλά και γιατί δεν έχεις τέτοια εντολή - και συνεχώς διαβεβαιώνεις για το αντίθετο μιας τέτοιας προοπτικής. Και γι αυτό δεν παίζεις με τη φωτιά, ερεθίζοντας τα αντευρωπαϊκά και εθνικιστικά ένστικτα μιας μεγάλης μερίδας του εκλογικού σώματος που σε στηρίζει, βαυκαλιζόμενο οτι η ελπίδα, η περηφάνια και η “αξιοπρέπεια” επιτυγχάνουν την σωτηρία ενός λαού, που θέλει να απολαμβάνει ευρωπαϊκά, ακολουθώντας τριτοκοσμικούς κανόνες. Το παραμύθιασμα έχει κοντά ποδάρια. Αν εσύ τόσα χρόνια ζούσες στη γυάλα σου, αυτό δεν σημαίνει οτι πρέπει να το ενισχύσεις ως κατεστημένη νοοτροπία στον ελληνικό λαό.

Όχι λοιπόν, το μνημόνιο δεν έφερε την κρίση, το ανάποδο έγινε, με κύριο μοχλό την υπερχρέωση της χώρας στην αμέσως προηγούμενη περίοδο. Ούτε μπορούμε να ζήσουμε χωρίς δανεικά, ακόμα τουλάχιστον. Το Grexit δεν είναι προτιμότερο από κανένα μνημόνιο, ασχέτως αν πρέπει να αναζητήσουμε καλύτερο - κι ας θυμήθηκες τώρα την “ψυχολογία της αγοράς”, που τάχαμου δεν θα επιτρέψει την ανάπτυξη, αν “ταπεινωθούμε”. Εξακολουθούμε να έχουμε να κάνουμε με την τρόικα, γιατί είναι η μόνη που μπορεί (και θέλει) να μας δανείσει φτηνά, αφού οι αγορές είναι κλειστές για μας. Η τρόικα, όπως και κάθε δανειστής που δεν είναι τοκογλύφος, δεν πρόκειται να μας δώσει κεφάλαια, αν δεν συμφωνήσουμε σε ένα μίνιμουμ κοστολογημένων και επίπονων μέτρων, αλλιώς θα επιβάλει τα (άδικα ίσως) δικά του. Η αύξηση των εσόδων του κράτους, η αύξηση των εισοδημάτων των πολιτών, η ελάφρυνση των φόρων, η ανάπτυξη και οι νέες θέσεις εργασίας, η πάταξη της διαφθοράς και της φοροδιαφυγής και η ρήξη με τη διαπλοκή δεν γίνονται με “σκισίματα μνημονίων”, πρωθυπουργικές εντολές και ψήφιση “ενός νόμου”, αλλά με σχέδιο, πολλή και σκληρή δουλειά, αξιοκρατία και εκσυγχρονισμό - όλα αυτά που πολεμάς και σιχαίνεσαι, γιατί σου χαλάνε την αφήγηση και το πελατειακό σου κράτος.

Και όχι, η βελτίωση του δημόσιου βίου δεν γίνεται με στελέχη που το μόνο τους “προσόν” είναι η κομματική δουλειά ή η γραφικότητα. Ούτε ανασύροντας από το “χρονοντούλαπο της ιστορίας” όλους τους χρεοκοπημένους. Με αερολογίες και συστηματική αποδόμηση των λίγων επιτευγμάτων των τελευταίων χρόνων στην αξιολόγηση, στη στελέχωση του δημόσιου τομέα, στις ανεξάρτητες αρχές, στην παιδεία, στον περιορισμό της σπατάλης στην υγεία, στις διεθνείς σχέσεις και σε άλλους τομείς, δεν κάνεις τίποτε άλλο παρά να οδηγείς το σκέφος ξανά στα βράχια, με παλαιοκομμουνιστική επιμονή και αμεριμνησία. Και μέτρο της “υπεροχής” σου δεν μπορεί να είναι οι κραυγές και η αποτυχία ακροδεξιών προκατόχων - ειδικά αφού δεν έδιωξες (επ’ ουδενί) την ακροδεξιά από την κυβέρνηση.

Και ναι, κυρίως υπεύθυνο είναι το εκλογικό σώμα, που αναδεικνύει όλους αυτούς που του αρέσει να του χαιδεύουν τα αυτιά, έτοιμο να ενθουσιαστεί και να απογοητευθεί αφελώς - το απέδειξε ρουφώντας σαν σφουγγάρι την “εθνική υπερηφάνεια” και την “αξιοπρέπεια” που του πούλησες, για να αποφύγει πάση θυσία την αυτογνωσία και τη δουλειά που πρέπει να κάνει. Μόνο που εθνικό είναι το αληθινό, το σύγχρονο και το ισχυρό οικονομικά. Και η ευθύνη είναι και σε αυτούς που αναλαμβάνουν να πρωταγωνιστήσουν στο σενάριο που οδηγεί στην οπισθοδρόμηση. Γιατί ακόμα κι αν δεν πέσει ολόκληρη η σκηνή, το κακοπαιγμένο έργο μπορεί να κατέβει απελπιστικά σύντομα.












Το κείμενο γράφτηκε για την Athens Voice

Το γράφημα είναι από το Βήμα και το εξώφυλλο από το www.pacorabanne.com

To post συνοδεύεται από το "House of the Rising Sun", στην εξαιρετική διασκευή του 19χρονου Βρετανού Guy Ivory.

buzz it!

28.1.15

Όλα λάθος...

Φυσικά, πάντα υπάρχουν και χειρότερα. Αλλά το εκλογικό σώμα, πιστό σε μια γραμμική καθοδική πορεία, από τότε που ξέσπασε η κρίση, φροντίζει για την παραμονή στο τέλμα, παρά την κρισιμότητα του ελληνικού προβλήματος. Έτσι, ψηφίσαμε και πάλι εγκλωβισμένοι, χωρίς να έχουμε φροντίσει να αντιτάξουμε τις απαραίτητες νέες προτάσεις, στην εκληματική ολιγωρία του πολιτικού προσωπικού και το παραμύθιασμα μεγάλου μέρους της κοινωνίας. Ας δούμε λοιπόν πόσο “λάθος” ήταν αυτό παρήγαγε η κάλπη (θυμίζω οτι ούτε η ετυμηγορία ενός λαού είναι υπεράνω κριτικής στη δημοκρατία):

Αντί να δώσει μια λελογισμένη πλειοψηφία στην άλλη πλευρά του συστήματος καθυστέρησης, στον ΣΥΡΙΖΑ και να τον υποχρεώσει έτσι σε συμμαχίες με μετριοπαθέστερα κόμματα, επέλεξε να του δώσει (ακόμα και με την ψήφο πολλών που δεν ενέκριναν τίποτα στο ύφος και την ιδεολογία του) έναν θρίαμβο “πάνω στο κύμα”, που φορτώνει την ευθύνη σε μια ηγετική ομάδα ενός κόμματος προβληματικά ανομοιογενούς και υποκριτικής σύνθεσης, με την εσωτερική σκληροπυρηνική αντιπολίτευση, να εγγυάται με την αφόρητη δογματική μετριότητα της, τις δύσκολες μέρες μικροπολιτικών συγκρούσεων, που θα έρθουν.

Εμπιστεύεται έτσι τις τύχες της χώρας σε έναν 40χρονο πρωθυπουργό, που δεν έχει να επιδείξει τίποτε ιδιαίτερο στην καριέρα του και βεβαιωμένα δεν έχει κανενός είδους διοικητική εμπειρία, παρά σε ένα κόμμα που μέχρι πρότινος ήταν περιθωριακό. Επιπλέον, τα προβεβλημένα στελέχη, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, δεν διακρίθηκαν μέχρι τώρα, παρά για την ακατάσχετη υποσχεσιολογία και μπαρουφολογία.

Αντί να εξασφαλίσει τουλάχιστον μια συντριπτική ήττα για τον Αντώνη Σαμαρά, που έπρεπε να τιμωρηθεί για την δραματικά πλημμελή του πορεία, κατάφερε να του δίνει το δικαίωμα να υπερασπίζεται ακόμα την καρέκλα του, με ασχημίες σαν την άρνηση παράδοσης-παραλαβής του Μαξίμου και να δηλώνει ταυτόχρονα οτι “ε, δεν χάσαμε και πολλές ψήφους”. Κάπως ανάλογα είναι τα πράγματα και για το ΠΑΣΟΚ (αν και εδώ η ήττα είναι συντριπτική), ενώ άγνωστο παραμένει αν θα δει την έξοδο από την ηγεσία του κόμματος ο Ευάγγελος Βενιζέλος, που το μόνο που βρήκε, αντί αυτοκριτικής, για να εξηγήσει τη συρρίκνωση του κόμματος του στο 1/3 της δύναμης του 2012, ήταν το ΚΙΔΗΣΟ του 2,5%.

Αντί να φέρει καθαρά το Ποτάμι στην τρίτη θέση, που πέρα από όποια κριτική για τα λάθη του αποτελεί μια ρηξικέλευθη δύναμη στην υγιή πλευρά του πολιτικού φάσματος, επέτρεψε να καταλάβει τη θέση αυτή η Χρυσή Αυγή, παρά την ελαφρά μείωση των δυνάμεων της - εντελώς δυσανάλογη όμως με τις αποκαλύψεις για τη δράση της ως εγκληματικής οργάνωσης. Η ντροπή για τη ναζιστική παρουσία δεν φαίνεται να αγγίζει όσους πεισματικά την ανέχονται ή εξακολουθούν να κλείνουν το μάτι στο ακροατήριο της.

Αντί να επιτρέψει στο κόμμα του Γιώργου Παπανδρέου, που αν μη τι άλλο αποτελούσε μια σοσιαλδημοκρατική πρόταση, να συμμετάσχει στη νέα Βουλή, προτίμησε να δώσει άνετη είσοδο στους Ανεξάρτητους Έλληνες, το κόμμα που κινείται στις παρυφές της ακροδεξιάς και επικρίνεται από το διεθνή τύπο για τις “ρατσιστικές, εθνικιστικές και συνωμοσιολογικές” του αντιλήψεις. Αντί να αποδοκιμάσει κι άλλο τη σταλινική μονολιθικότητα του ΚΚΕ, επέλεξε να το δυναμώσει λίγο, σε σχέση με το 2012. Και τέλος, επιφύλαξε τον απόλυτο διασυρμό στη ΔΗΜΑΡ, που όσο και άν είχε πράγματι μια (αυτο)καταστροφική πορεία, δεν άξιζε να βρίσκεται τόσο κάτω από τα κόμματα που προτίμησαν οι χαβαλέδες, όπως αυτό του Λεβέντη ή του Γκλέτσου.

Θα μπορούσε κανείς να αναθαρρήσει τουλάχιστον από το γεγονός οτι ένας αριστερός πρωθυπουργός θα θέσει την ατζέντα των πραγματικά προοδευτικών αντιλήψεων και θεμάτων. Αλλά πώς να χαρεί κανείς για τον πολιτικό όρκο του Τσίπρα, όταν σπεύδει από τις πρώτες ώρες της νίκης του, χωρίς καν διαπραγματεύσεις με άλλα κόμματα, να αποδείξει τον χειρότερο εαυτό του και να κλείσει συμφωνία με τους “ψεκασμένους”;

Τι θα πει ο θρήσκος και υπερπατριώτης κυβερνητικός εταίρος για την όποια πρωτοβουλία στις σχέσεις με την εκκλησία, την καύση των νεκρών, τον γάμο των ομοφύλων, την πολιτική για τα ναρκωτικά, τα δικαιώματα των μειονοτήτων και των μεταναστών στα κρατητήρια-κολαστήρια; Θα απαντήσει με το “Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια” που αρέσει στο ακροατήριο του; Και πώς θα είναι μια αριστερή κυβέρνηση με υπουργούς τους Καμμένο και Κουίκ;

Πόσο υποκριτικό είναι να καταθέτεις τριαντάφυλλα για τα θύματα του ναζισμού στην Καισαριανή και να συνεργάζεσαι με ανθρώπους που έχουν κοινά ιδεολογικά χαρακτηριστικά με τους Μπαλτάκους και μιλούν για τα “που@@ριά της Ευρώπης”; Και τι απαντάς στην ιερή οργή των υποστηρικτών σου, που επέκριναν (και δικαίως) τα φληναφήματα περί “σοβαρής Χρυσής Αυγής”, όταν εξαρτάσαι από μια ιλουστρασιόν εκδοχή που διατείνεται οτι “οι Εβραίοι στην Ελλάδα πληρώνουν λιγότερους φόρους”;

(Ας μην πει κανείς οτι και η ΔΗΜΑΡ είχε συμμετάσχει σε κυβέρνηση με μέλη ακροδεξιούς. Είναι τελείως διαφορετικό να καλείσαι να συμπληρώσεις όλο το πολιτικό φάσμα από τις παρυφές της ακροδεξιάς ως την ανανεωτική αριστερά, σε μια κυβέρνηση ευρείας συνεργασίας και άλλο να σπεύδεις να επιλέξεις τον πιο καφενειακό εταίρο στην άκρα δεξιά, ακριβώς γιατί θέλεις να αποφύγεις πάση θυσία οποιονδήποτε άλλον ενδιάμεσο, με το πρόσχημα του δημαγωγικού διαχωρισμού “μνημονιακός/αντιμνημονιακός”.)

Αν δε επιβεβαιωθούν και οι πληροφορίες οτι θα προταθεί ο Δημήτρης Αβραμόπουλος (ή ακόμα χειρότερα ο Κώστας Καραμανλής) για την Προεδρία της Δημοκρατίας, τότε το φουλ του λαϊκισμού συμπληρώνεται. Το απόλυτο “τίποτα” της αδράνειας, της καταστροφής και της χρεοκοπίας θα θριαμβεύσει. Αλλά βέβαια, το αντι-εκσυγχρονιστικό μένος είναι ισχυρότερο από οτιδήποτε άλλο και τα ετερόκλητα συναντώνται σε μια οριζόντια ταύτιση, που κοιτάει μόνο προς τα πίσω.

Θα το αντέξουμε και αυτό, πιθανότατα με ισχυρούς κραδασμούς τον Μάρτιο, οπότε και τελειώνει η δίμηνη παράταση του προγράμματος δανειοδότησης. Η ευχή όλων είναι να τη σκαπουλάρουμε και πάλι, πιθανότατα “σύριζα” και με τις μικρότερες δυνατές απώλειες. Ας μην αναρωτηθεί κανείς όμως, τα επόμενα πέντε χρόνια, γιατί η Ελλάδα είναι ακόμα σε κρίση…



Update: Το κείμενο αυτό γράφτηκε πριν τον σχηματισμό της νέας κυβέρνησης. Βεβαίως και υπάρχουν θετικά, όπως κάποια πρόσωπα και κάποιες από τις πρώτες δηλώσεις και κινήσεις για πολιτικό όρκο, ιθαγένεια, ΕΡΤ, πολιτισμό. Όπως φυσικά υπάρχει και πλεόνασμα λαϊκισμού και οπισθοδρόμησης. Το χειρότερο όμως παραμένει η συνεργασία με τουες ΑΝΕΛ, από ένα κόμμα που είχε ως κύρια επιδίωξη "να απομακρύνει την ακροδεξιά".











Το κείμενο γράφτηκε για την Athens Voice

Η φωτό Σαμαρά-Καμμένου από συγκέντρωση του Ευάγγελου Αβέρωφ στην Καλαμάτα είναι από το gkdata.gr και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το πολύγλωσσο "Tongue Tied" του Βρετανού Charlie Winston

buzz it!

22.1.15

Έρχεται η ...λεπίδα

“Πέρνα τη Δευτέρα από τη ΔΕΚΟ που θα διοικώ, για να κλείσουμε συμφωνίες”. Αυτά είναι τα λόγια κομματικού στελέχους, πρώην Πασοκτζή, προς επαγγελματία του χώρου του. Φυσικά, τα “ντιλ” δεν θα υπογραφούν τη Δευτέρα, αλλά η φράση είναι ενδεικτική της νοοτροπίας για την κατάληψη της εξουσίας.

Μπροστά στην κάλπη, η αντιμετώπιση της κατάστασης έχει τον ενθουσιασμό του φανατικού ή στην καλύτερη περίπτωση του νεοφώτιστου. Πολλοί Έλληνες είναι έτοιμοι να ξαναψηφίσουν τους χειρότερους, σε όλο το κομματικό φάσμα. Κανενός δεν ιδρώνει το αυτί που οι τράπεζες στραγγίζουν, ενώ τα δις φεύγουν στο εξωτερικό, με ρυθμούς πολυβόλου, από την επιπολαιότητα και των δύο πρωταγωνιστών της πολιτικής μας ζωής. Κανείς δεν ανησυχεί που τα πάντα έχουν ανασταλεί στην οικονομία και ο δανεισμός των ελληνικών επιχειρήσεων από το εξωτερικό έχει κοπεί μαχαίρι.

Αμεριμνησία για όλους; Όχι, ένα κομμάτι του εκλογικού σώματος δείχνει και πάλι να ασφυκτιά. Είναι αυτό που εκφράζεται από το ερώτημα: “Αυτοί πρέπει να φύγουν και οι επόμενοι δεν πρέπει να έρθουν. Τι στο καλό κάνουμε;” Ωστόσο, το αδιέξοδο του πολωτικού, δικομματικού ανταγωνισμού έχει κάποιες λύσεις, μη βεβαρημένες από την πρόσφατη διακυβέρνηση.

Όλα δείχνουν οτι η Νέα Δημοκρατία δεν έχει καμία ελπίδα πια να κατακτήσει την πρώτη θέση. Ο Αντώνης Σαμαράς, που διαχειρίστηκε τις τύχες μας όσο πιο παλαιοκομματικά και μικροπολιτικά μπορούσε, επιδιώκει μια διαχειρίσιμη ήττα, με σχετικά ανεκτή διαφορά, ώστε να μπορέσει να κρατηθεί στην καρέκλα του Προέδρου της ΝΔ - και ίσως και να επανακάμψει, όπως ελπίζει, μετά από μια κατάρρευση του κυβερνητικού ΣΥΡΙΖΑ. Μόνο που αυτή η κατάρρευση, αν συντελεστεί, δεν θα αφορά μόνο το νικητή των εκλογών.

Το κρίσιμο στοιχείο είναι το ποσοστό που θα φέρει ο ΣΥΡΙΖΑ, σε συνάρτηση με τη διαφορά των δύο πρώτων, αλλά και τον πήχυ της αυτοδυναμίας, όπως θα διαμορφωθεί και από τις ψήφους που δεν θα βρούν κοινοβουλευτική εκπροσώπηση. Εάν η αυτοδυναμία επιτευχθεί, τα πράγματα θα είναι πολύ σκούρα και για το ίδιο το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που δεν θα έχει δικαιολογίες για να μην εφαρμόσει τις μαξιμαλιστικές του εξαγγελίες.

Η πολιτική υποκρισία όμως θα λάμψει και στην περίπτωση της απλής πρωτιάς. Εντός του ΣΥΡΙΖΑ, η φυσιολογική, για οποιαδήποτε δυτική κοινωνία και πολιτική ζωή, εκδοχή να συνεργαστούν με τα γειτονικά τους κόμματα αντιμετωπίζεται περίπου ως λέπρα, με τη δικαιολογία των ”διαφορετικών κατευθύνσεων”. Το ένα τρίτο του εκλογικού σώματος θέλει να επιβάλει τη δική του οπτική - κι αν αυτή δεν ταιριάζει με τους άλλους, προτιμά το περιθώριο και στις δύο πλευρές του πολιτικού φάσματος.

Μερικοί μάλιστα το πηγαίνουν ακόμα πιο πέρα, ελπίζοντας οτι το ΚΚΕ θα συμπιεστεί και θα παράσχει - με βαριά καρδιά - ψήφο ανοχής. Λες και δεν είναι πάγιο αίτημα των αριστερών κομμάτων η απλή αναλογική, άρα και οι μετεκλογικές συνεργασίες. Αλλά στην παθογένεια της αντιμνημονιακής ρητορικής, η αριστερά πάει περίπατο, αναζητείται αρραβώνας στις παρυφές της ακροδεξιάς και η συνεργασία με τα κόμματα του κεντροαριστερού χώρου ισοδυναμεί με προδοσία…

Αν λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μερικές έδρες μακριά από την αυτοδυναμία, η πίεση των αρτηριοσκληρωτικών από το εσωτερικό, αλλά και ο πειρασμός των αλαζόνων, θα είναι να πάει σε δεύτερες εκλογές, ώστε να κατακτήσει την αυτοδυναμία, με όπλο την πόλωση. Πιθανότατα θα το καταφέρει, έχοντας αδειάσει την κλεψύδρα για τη χώρα, σε βαθμό άκρως επικίνδυνο, μέχρι τη λήξη της δίμηνης παράτασης του μνημονίου. Το “ατύχημα” μπορεί να συμβεί χωρίς να το θέλει κανείς - και δεν είναι ανάγκη να είναι δραματική έξοδος από το ευρώ. Μπορεί ανέτως να είναι κάτι ανάλογο αυτού που έγινε στην Κύπρο - κάτι που να πάει ακόμα πιο πίσω την εύθραυστη προσπάθεια ανάκαμψης.

Εδώ παρουσιάζεται ένα ακόμα ακραίο σενάριο: Εάν το σκοινί φτάσει μέχρι τα άκρα, όσοι δεν ψηφίζουν αριστερά κόμματα, θα συνασπιστούν για να ανακόψουν την πορεία του ΣΥΡΙΖΑ, επιλέγοντας Νέα Δημοκρατία, παρά τις έντονες πολιτικές και αισθητικές αντιρρήσεις τους. Η ζημιά, σε τέτοια περίπτωση, θα είναι διπλή: Και η πόλωση θα θριαμβεύσει και ο Σαμαράς θα διασωθεί ανέλπιστα για τα επόμενα χρόνια, αντί να πάει σπίτι του, δίνοντας την ελπίδα μιας αλλαγής φρουράς χωρίς ακροδεξιά στοιχεία και την εξέλιξη του συντηρητικού κόμματος σε μια (πιο) σοβαρή κεντροδεξιά παράταξη.

Σε κάθε περίπτωση, ο εγκλωβισμός σε δηλώσεις μεταξύ εικόνων και εμφυλιοπολεμικού τσαμπουκά από τη μία και στην απίστευτη αδυναμία να αρθρωθούν οι στοιχειώδεις εξηγήσεις για την οικονομία από την άλλη, οδηγεί τη χώρα σε συμπληγάδες, με τον έναν λαϊκισμό να τρέφει τον άλλον. Η διαρκής υποχώρηση δε στα πραγματικά προοδευτικά αιτήματα προκαλεί μόνο θλίψη.

Η μόνη λύση που διαφαίνεται, για να μην έρθει η …λεπίδα (για να παραφράσουμε το σύνθημα μιας πράγματι πετυχημένης καμπάνιας), είναι να μην υπάρχει μεγάλη ισχύς σε καμμία άκρη του νέου δικομματικού διπόλου. Η πολιτική μας ζωή πρέπει επιτέλους να αποκτήσει κουλτούρα συνεργασιών και να μην κυνηγάει δημαγωγικές και πολωτικές αυτοδυναμίες. Έτσι ώστε να υπάρχει το χαλινάρι, που θα κάνει να επικρατήσει η μετριοπάθεια, η ανανέωση και η απλή λογική, που τόσοι εύχονται, αλλά μικροπολιτικά ή με επιπολαιότητα ξεχνούν…











Το κείμενο γράφτηκε για την Athens Voice

H αφίσα είναι ...αγνώστου πατρός και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To spot συνοδεύεται από το "Je Suis Une Go-Go Girl" των Γάλλων The Limiñanas.

buzz it!

ShareThis