29.12.14

Τη μπουκιά από το στόμα...

Όπως όλα δείχνουν, η τρίτη ψηφοφορία για εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας θα αποβεί και αυτή άκαρπη (παρά το ότι ο Σταύρος Δήμας ήταν ό,τι αξιοπρεπέστερο έχει να επιδείξει η σημερινή δεξιά) - και οδεύουμε προς τις πρόωρες κάλπες, πιθανώς την Κυριακή 1η Φεβρουαρίου (την 25η Ιανουαρίου προανήγγειλε τελικά ο πρωθυπουργός). Το παράδειγμα της Σουηδίας ουδόλως μας πτόησε - κι ας κινδυνεύουμε, εκτός από την οικονομική “ανακοπή”, να αποκτήσουμε στη Βουλή και τρίτο κόμμα τη Χρυσή Αυγή, αφού δεν έχει γίνει ακόμα η δίκη για την εγκληματική οργάνωση. Και το πιθανότερο είναι οτι μαζί με την προκήρυξη εκλογών, θα έχουμε και την ανακοίνωση ενός νέου κόμματος, υπό τον Γιώργο Παπανδρέου, 10 και πλέον χρόνια μετά την ανάληψη της προεδρίας του ΠΑΣΟΚ, από τον ίδιο.

Το πολιτικό σκηνικό είναι, ούτως ή άλλως, σουρεαλιστικό. Ένας πρωθυπουργός που εγκαταλείπει ανεύθυνα (όπως ο προκάτοχος του στην προεδρία της ΝΔ Καραμανλής) στα δύσκολα, αφού δεν έκανε παρά ελάχιστες και ελλιπείς μεταρρυθμίσεις, πνιγμένος μέσα στον λαϊκισμό, που πάντοτε υπηρετούσε με ακροδεξιό και εθνικιστικό πρόσημο - και μονίμως αποδίδει στον ΣΥΡΙΖΑ. Το πιθανότερο είναι οτι, εγκλωβισμένος στις ανεπαρκείς επιδόσεις του, δεν επιθυμούσε πραγματικά την εκλογή ΠτΔ, αφού ελπίζει σε μια αξιοπρεπή ήττα και στο περίφημο σενάριο της “αριστερής παρένθεσης”. Στην ουσία, προσπαθεί με κάθε τρόπο και απεγνωσμένα να μην εγκαταλείψει τον θώκο, για να μη σημάνει το αιφνίδιο και τελεσίδικο πολιτικό του τέλος.

Από την άλλη πλευρά, τα πράγματα είναι ακόμα πιο παράλογα: Παρά τις μεγαλοστομίες για την αδήριτη ανάγκη πολιτικής αλλαγής μέσω εκλογών, ένα απολύτως ανέτοιμο και αιθεροβάμον επιτελείο παραμένει τρομοκρατημένο για την “καυτή πατάτα” που τους πέταξε ο Σαμαράς. Αμέσως μετά την εκλογή της, η νέα κυβέρνηση θα πρέπει να υπογράψει ένα νέο μνημόνιο, για να εξασφαλίσει χρηματοδότηση - και θα πρέπει να το ονομάσει κάτι άλλο, πιθανώς το εντελώς ανάποδο από αυτό είναι. Έτσι, η χώρα αντιμετωπίζει και επισήμως το πλήρες φάσμα της πολιτικής υποκρισίας, με την αξιωματική αντιπολίτευση να ζητάει επιτακτικά εκλογές, που μάλλον δεν επιθυμεί. Τουλάχιστον, όχι με αυτούς τους όρους.

Τώρα, μέσα σε όλα αυτά, προστίθεται κι ένας νέος “πονοκέφαλος”, αφού η πολιτική (όπως και η ίδια η ζωή) απεχθάνεται το κενό: Όπως η “τρύπα” της μεταρρυθμιστικής κεντροαριστεράς που άφησαν το βενιζελικό ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ πιθανότατα θα γεμίσει από την πρωτοβουλία του Σταύρου Θεοδωράκη (με ολίγον από Λυκούδη), έτσι και το κενό του παραδοσιακού (ή μη εκσυγχρονιστικού) ΠΑΣΟΚ, που δεν μπόρεσε να καλύψει πραγματικά ο ΣΥΡΙΖΑ, απειλείται να καλυφθεί από την πρωτοβουλία Παπανδρέου - αν τελικά αποτολμήσει το εγχείρημα.

Παρά τη διαπίστωση οτι μεγάλη μερίδα του εκλογικού σώματος θα χαρακτηρίσει την επάνοδο Παπανδρέου εκδικητική, θρασεία ή και “διαπλεκόμενη” (αν και η διαπλοκή τον πολέμησε λυσσαλέα), η λατρεία που του επιφύλασσαν πολλοί στον πολιτικό του χώρο, δεν ήταν διόλου αμελητέα. Με απήχηση και σε ένα κομμάτι των ανένταχτων μεταρρυθμιστικών δυνάμεων, η παρουσία Παπανδρέου μπορεί να βλάψει όλα τα όμορα κόμματα: Αρκετά το Ποτάμι, ενδεχομένως ακόμα περισσότερο το ΠΑΣΟΚ, αλλά και τον ΣΥΡΙΖΑ, που οφείλει ένα τεράστιο μέρος της εκλογικής του δύναμης, στο ανέστιο “παπανδρεϊκό” και “βαθύ” ΠΑΣΟΚ, που στράφηκε στην Κουμουνδούρου, μπας και έρθουν “καλύτερες μέρες” επιστροφής στα εισοδήματα και προνόμια του 2008. Εκεί είναι κυρίως το προσωπικό εκλογικό του ακροατήριο.

Είναι ζήτημα αν ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να αναγνωρίσει ως πραγματικά “αριστερή ψήφο”, το ένα τρίτο των δυνάμεων του, γι αυτό και η εκλογική του βάση είναι ασταθής. Βέβαια, η προοπτική της ανόδου στην εξουσία είναι εξαιρετικά ισχυρός συγκολλητικός παράγων. Μένει να δούμε αν το νέο κόμμα Παπανδρέου, δεδομένης και της πόλωσης, θα μπορέσει να τoν κλονίσει. Mπορεί να κάνει πίσω κατόπιν συμφωνίας ή και να αποτύχει πλήρως, τo τοπίο όμως της κεντροαριστεράς, είναι πια ανεπιστρεπτί κατακερματισμένο, μέχρι την προσεχή εκλογική αναμέτρηση.

Καθώς η μάχη γίνεται πολυμέτωπη, ο Ευάγγελος Βενιζέλος θα μπορούσε να έχει δύο όπλα: Από τη μιά να συνάψει συμφωνία με τον ΣΥΡΙΖΑ, με την ελπίδα να συγκυβερνήσει μαζί του (αν και θα υπήρχε μεγάλο πρόβλημα στην αποδοχή του “αντιπροέδρου”) ή από την άλλη να ρίξει στο τραπέζι το τελευταίο του χαρτί, την απλή αναλογική, που θα έκοβε απολύτως τα φτερά του ΣΥΡΙΖΑ για μια δεύτερη εκλογική αναμέτρηση, που με όπλο την πόλωση, θα τον έβγαζε αυτοδύναμο. Τα σενάρια όμως αυτά τώρα μοιάζουν λιγότερο πιθανά, καθώς το μεν ΠΑΣΟΚ κινδυνεύει ακόμα και να μείνει εκτός Βουλής, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να συνηθίσει την ιδέα οτι θα συγκυβερνήσει ψαλιδισμένος, με τουλάχιστον δύο από τους τρεις παραπάνω εταίρους (και με οποιονδήποτε μεταξύ τους συνδυασμό), προκειμένου να εξασφαλίσει τη “δεδηλωμένη”.

Και για μεν το σημερινό ΠΑΣΟΚ δεν υπάρχει καμία κοινωνική συμπάθεια, καθώς του χρέωνεται (αδίκως) όχι μόνο το σύνολο της ευθύνης για το ξέσπασμα της κρίσης, αλλά και η συμπεριφορά του νυν αρχηγού προς τον προκάτοχο του, κάτι που χιλιάδες οπαδοί και φίλοι δεν του συγχώρεσαν ποτέ. Άλλωστε, το να γίνεις ο πιο αντιπαθής αρχηγός κόμματος, μαζί με τον χρυσαυγίτη Μιχαλολιάκο, θέλει προσπάθεια. Και τα χαρακτηριστικά της πολιτείας του Ευάγγελου Βενιζέλου συνέβαλαν τα μέγιστα σε αυτό.

Αλλά για τον ΣΥΡΙΖΑ, που αποτελεί “ελπίδα” για υπολογίσμο κομμάτι της κοινωνίας, ο απολογισμός των τελευταίων δύο χρόνων είναι αναπόφευκτα πικρός: Όταν παραμένεις εγκλωβισμένος στις αντιφάσεις σου, με τη ρητορική της παραδοσιακής αριστεράς να μην μπορεί να αποκηρύξει την απλή αναλογική, ενώ ταυτοχρόνως αρνείσαι την (εύλογη) συνεργασία με τους γειτονικούς σχηματισμούς (που η ίδια η απλή αναλογική επιτάσσει) και την αναζητάς στους “ψεκασμένους” στις παρυφές της ακροδεξιάς, με μόνο γνώμονα την αντιμνημονιακή υστερία, αδυνατείς να υπερβείς τα όρια σου και να πείσεις.

Όταν επιδιώκεις τον ρόλο ενός μετριοπαθούς (αναπόφευκτα κεντροαριστερού) κόμματος εξουσίας, χωρίς να το εννοείς και χωρίς να εγκατελείπεις την αφελή και εμπρηστική ρητορική που προσπαθεί να ικανοποιήσει ένα συνονθύλευμα πρώην οπαδών του ΚΚΕ και του χειρότερου “βαθέος” ΠΑΣΟΚ, με άρωμα αριστερισμού, τότε οι “τραβεστί” εκλογικές επιδόσεις σου δεν είναι άξιες εμπιστοσύνης.

Όταν εξακολουθείς να μιλάς για “νταούλια που θα χορέψουν τις αγορές”, ενώ ο βασικός σου αντίπαλος επιδεικνύει την εξωφρενική ανευθυνότητα να “σκίζει τα μνημόνια” και να επιζητά τον δανεισμό χωρίς καμία προετοιμασία και δουλειά σε βάθος, τότε έχεις τη σοβαρή πιθανότητα να τον αφήσεις αλώβητο εκλογικά να σε πλησιάζει (έχοντας “καθαρίσει” το χώρο γύρω του), αντί να τον στείλεις σπίτι του - επιβεβαιώνοντας οτι αποτελείς απλώς την άλλη πλευρά ενός νομίσματος άκρατου βαλκανικού λαϊκισμού, με υπερφίαλη ελαφρότητα.

Όταν σε ένα τόσο ρευστό πολιτικό σκηνικό, ενθαρρύνεις ή ανέχεσαι να αλωνίζει η ακραία και φανατική ρητορική κι ένας ιντερνετικός όχλος που δεν επιδιώκει τίποτε άλλο παρά να λιντσάρει την αντίθετη άποψη, δεν θα καταλάβεις ποτέ γιατί το μεγαλύτερο τμήμα του εκλογικού σώματος σε φοβάται: Όχι μόνο γιατί θέλει να διατηρήσει τις καταθέσεις του αλώβητες, αλλά γιατί αρνείται να του υποβιβάσεις το (όποιο) επίπεδο του δημοσίου διαλόγου και του πολιτισμού, που έχει καταφέρει να επιτύχει.

Κι όταν καταφεύγεις μονίμως στον μανιχαϊσμό των εμφυλιοπολεμικών απλουστεύσεων “ή εμείς ή αυτοί”, αποκαλώντας όσους έχουν διαφορετικές αντιλήψεις από εσένα “συστημικούς” και “μνημονιακούς” εχθρούς, κινδυνεύεις να μην αντιληφθείς τι ήταν αυτό που σε εκτόξευσε ξαφνικά από το περιθωριακό 4% στο 30%. Και τελικά, να σου πάρουν τη μπουκιά από το στόμα…


ΥΓ. Κάποιοι θα εκτιμήσουν οτι η κατάσταση που διαμορφώνεται, ευνοεί τον ΣΥΡΙΖΑ με την έννοια της ευκολότερης “κολοτούμπας”, που διακαώς επιθυμεί, προκειμένου να αντιμετωπίσει το οξύ πρόβλημα του δανεισμού της χώρας και να δικαιολογηθεί ταυτοχρόνως στους οπαδούς του. Τόσο η Σκύλλα όμως, όσο και η Χάρυβδη του πολιτικού μας σκηνικού, θα αντιμετωπίσουν αναπόφευκτα τις συνέπεις της ρητορικής τους. Μαντέψτε ποιός σχηματισμός θα απογοητεύσει πιο γρήγορα, όταν διαψευστούν οι προσδοκίες…












Το κείμενο γράφτηκε την Κυριακή το βράδυ, για την Athens Voice

Η φωτό είναι από το beta.thesun.co.uk και το εξώφυλλο από το www.amazon.fr

To post συνοδεύεται από το "Tall Ground" των πολυεθνικών Deluxe

buzz it!

29.11.14

Ενας Kosmos με χαρακτήρα...

Ο Kosmos 93,6 & 107 υπήρξε το πιο επιτυχημένο προιόν της ΕΡΑ, από τον Οκτώβριο του 2001 ως τον Ιούνιο του 2013, με ακροαματικότητα που άγγιξε το 7% στην Αττική (υψηλότερα από κάθε άλλο δημόσιο ραδιόφωνο) και εξαιρετικά δημογραφικά στοιχεία (μορφωτικό επίπεδο ακροατών, οικονομική κατάσταση, περιοχές, ηλικίες).

Με ένα από τα ωραιότερα λογότυπα και διακριτό world music στίγμα, το οποίο δεν επιχείρησε να μιμηθεί κανένα από τα ανταγωνιστικά ραδιόφωνα, άφησε ένα δυσαναπλήρωτο κενό στη ραδιοφωνική αγορά, με το κλείσιμο της ΕΡΤ.


Ο Kosmos όμως είναι κάτι παραπάνω από ένα ραδιόφωνο με world music χαρακτήρα. Είναι πρωτίστως (και εξ ορισμού) το πιο αντιρατσιστικό, ανοιχτόμυαλο και κοσμοπολίτικο ραδιόφωνο, που φέρνει στους ακροατές του όσο μπορεί περισσότερες γλώσσες, ήχους και κουλτούρες από όλον τον πλανήτη, από τη latin παράδοση ως το σύγχρονο ευρωπαϊκό ήχο. Και επιπλέον, είναι το ραδιόφωνο για όλες τις “άστεγες” μουσικές στο ραδιοφωνικό τοπίο (και τους ακροατές τους): Jazz, blues, reggae, funk, soul, hip hop, R&B και όλα τα υβρίδια τους - μαζί με χορευτικά classics, swing αναμνήσεις και αναβιώσεις, ταιριαστά “διαμάντια” από την ιστορία του rock και επιλεγμένες στιγμές από κινηματογραφικές συνθέσεις, τη σύγχρονη pop και την ελληνική παραγωγή, όλα στη σωστή δοσολογία.

Ταυτόχρονα, πρώτη φορά με σχεδόν πανελλαδική κάλυψη, επιχειρεί να προσφέρει στους ακροατές τους πληροφορίες για όλα όσα συμβαίνουν στη μουσική σκηνή της χώρας μας, στις θεατρικές και κινηματογραφικές αίθουσες, στα μουσεία και στις γκαλερί, στα μπαράκια, στους συναυλιακούς χώρους και στις μικρές ή μεγάλες φεστιβαλικές εκδηλώσεις - ό,τι μπορεί να ενδιαφέρει από τον πολιτισμό και την καθημερινότητα της ζωής μας.

Μετά από προσπάθειες μηνών, κόντρα σε αυτούς που δεν αναγνωρίζουν την αξία ενός τέτοιου εγχειρήματος, ο Kosmos είναι και πάλι έτοιμος να τεθεί στην κρίση σας, από τη Δευτέρα 1η Δεκεμβρίου. Με σήμα τον jazz τσοπανάκο που τόσο ευφυώς διασκεύασε ο μεγάλος Μίμης Πλέσσας, με συνεχή ροή ζωντανού προγράμματος από τις 8 το πρωί ως τις 2 τη νύχτα, με έμπειρους παραγωγούς και φρέσκες φωνές, λιτή και μεστή πληροφόρηση που δεν αγνοεί την πραγματικότητα της ζωής μας και συνεχή επικοινωνία μαζί σας, ο Kosmos φιλοδοξεί να γίνει ο "προσωπικός" σας dj, όλο το 24ωρο.

Ακούστε τον με πάθος...











Η αφίσα είναι από το Kosmos και το εξώφυλλο από το www.amazon.fr

To post συνοδεύεται από το "Caractère" της Γαλλίδας Joyce Jonathan

buzz it!

25.11.14

Όλοι μαζί τους ψηφίσαμε;

“Η κοινωνία πάσχισε να προσαρμοστεί – δεν είχε επιλογή. Εμεινε, όμως, πεισματικά απροσάρμοστο το πολιτικό σύστημα.”

Με τη φράση αυτή κλείνει το κατά τα άλλα εξαιρετικό άρθρο του ο Κώστας Καλλίτσης, στην Καθημερινή της Κυριακής. Δεν θα διαφωνήσω διόλου για το πολιτικό σύστημα.

Πράγματι, η σύγχρονη κατρακύλα άρχισε όταν ένας εμφανώς υποκριτής και ανεύθυνος πρωθυπουργός έπεισε οτι “θα αναμορφώσει το κράτος” (γεμίζοντας το με δεκάδες χιλιάδες παραπονεμένους και συνήθως χωρίς στοιχειώδη προσόντα ημετέρους) και εφάρμοσε ένα ανερυθρίαστο “Αλογοσκούφη δώστα όλα”, εκτινάσσοντας το ελληνικό δημόσιο στην τροχιά της άτακτης χρεοκοπίας.

Το πολιτικό σύστημα συνέχισε να κινείται στη σφαίρα του φαντασιακού, αρνούμενο να χτυπήσει γενικό προσκλητήριο συνεργασίας και υποσχόμενο “ζάππεια” και “αντιμνημονιακούς τσαμπουκάδες”. Αλλά και όταν το έκανε, αποδέχτηκε και”ξέπλυνε” ακροδεξιούς παίκτες, που πολύ γρήγορα απέδειξαν πόσο συνώνυμος είναι ο ψευδοπατριωτισμός και η εθνοκαπηλεία με τη λαμογιά. Ταυτοχρόνως, νέα φρούτα ξεπετάχτηκαν, ψεκασμένα από τις ορμόνες της καφενειακής μπουρδολογίας, τόσο από τα αριστερά, όσο και από τα (εως και φασιστικά) δεξιά.

Κι όσο κι αν κατάφερε να συμμαζέψει το δημοσιονομικό εκτροχιασμό, το πολιτικό σύστημα, με ελάχιστες εξαιρέσεις, συνέχισε να παίζει το αιώνιο “κατενάτσιο της κοροϊδίας” - ή όπως εύστοχα γράφει ο Καλλίτσης την “αδιέξοδη πολιτική τροχάδην επιτόπου”.

Αλλά μόνο του τα έκανε όλα αυτά το πολιτικό σύστημα; Σε ποιά πρόθυμα αυτιά απευθύνθηκε αυτή η ρητορική; Και ποιες δημοσκοπήσεις ακολούθησε και ακολουθεί το πλέγμα των διαμορφωτών γνώμης, για να κάνει τις επιλογές του; Πόσες κοινωνικές και επαγγελματικές ομάδες δεν αντέδρασαν σθεναρά σε οποιαδήποτε προσπάθεια μεταρρύθμισης και αλλαγής του οικονομικού μοντέλου (όταν βέβαια αυτές ήταν ουσιαστικές και δεν βαφτίστηκαν κατ’ ευφημισμόν “μεταρρυθμίσεις”); Σε πόσες περιπτώσεις δεν “ροκανίστηκε” συστηματικά η όποια προσπάθεια ουσιαστικών αλλαγών που έχει ανάγκη μια οργανωμένη κοινωνία, που παραπαίει σε όλα τα επίπεδα; Ποιές καθημερινές πολιτικές ενέργειες και αντιλήψεις αλληλοδιαμορφώνουν τις πράξεις της εξουσίας;

Ουδέποτε προσαρμόστηκε μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας - και καθρέφτης του είναι το πολιτικό σύστημα. Διότι ουδέποτε, πρώτα από όλα, δέχτηκε να κοπιάσει για να αντιληφθεί και εξηγήσει τι του συνέβη με τη λεγόμενη “κρίση”. Αποδέχτηκε τις πιο εύκολες και επιφανειακές εξηγήσεις, δίνοντας ακροαματικότητες και θεαματικότητες του 40%, στις πρωινές κραυγές του ραδιοφωνικού και τηλεοπτικού λαϊκισμού, που απλώς έβριζαν τη Μέρκελ.

Αντί να πέσει με τα μούτρα στην ανάλυση και στην ανάδειξη νέων φωνών και τρόπων σκέψης, ψήφισε την χειρότερη ποιότητα βουλευτών, που είχε δει ποτέ το ελληνικό κοινοβούλιο. Με πρωταγωνιστές υπόδικους, δημαγωγούς του αισχίστου είδους, πρωταθλητές της σαχλαμάρας και της ρηχότητας - που μόνο τους μέλημα είναι να “μη μείνουν άνεργοι”.

Ανέδειξε σε υπολογίσιμες δυνάμεις κόμματα που θα έπρεπε να έχουν περιθωριακό ή ανύπαρκτο ρόλο, σε μια ευρωπαϊκή δημοκρατία. Στη μανία του να αποκαθηλώσει πρόσωπα και πράγματα, ανέχτηκε (και ανέχεται) δημοσιογράφους και πολιτικούς, ακόμα χειρότερους από τους προηγούμενους. Και στην ανάγκη του να αναμορφώσει το πολιτικό τοπίο της χώρας, βρέθηκε ανάμεσα στις συμπληγάδες ενός ακραίου λαϊκισμού - και από τις δυό πλευρές του πολιτικού φάσματος.

“Μα όλοι μαζί τα φάγαμε;” θα αναρωτηθεί ο καλοπροαίρετος αναγνώστης. “Όλοι μαζί επιτρέψαμε αυτό το κύμα απελπισίας να μας πνίξει, λες και δεν είμαστε μια χώρα σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης”; Όχι βέβαια. Αλλά στη δημοκρατία, δυστυχώς ή ευτυχώς, μετράνε τα “ναι” και όχι τα “όχι”. Κι όταν δεν αντιπαρατάσσουμε κάτι πιο δημιουργικό από τη βούληση της εκάστοτε ανεύθυνης μειοψηφίας, τότε την ευθύνη την έχουμε όλοι.

Όταν λίγες χιλιάδες ή ακόμα και εκατοντάδες ψήφοι είναι ικανές να στείλουν κάποιον καραγκιόζη στο κοινοβούλιο, τότε την ευθύνη την έχουμε όλοι μας, που δεν αναδεικνύουμε κάποιους καλύτερους στη θέση τους. Όταν “ψηφίζουμε” τη γελοία και όχι τη σοβαρή εκπομπή, ενισχύουμε την κατρακύλα. Όταν καταφεύγουμε στους επαγγελματίες λαϊκιστές, γιατί δεν κοπιάζουμε αρκετά ώστε να αναδείξουμε νέες δυνάμεις, αξιόλογες και ακέραιες, που θα εμπλουτίσουν το πολιτικό φάσμα, ολιγωρούμε επικίνδυνα.

Μα πώς θα επιλέξουμε καλύτερο πολιτικό προσωπικό, όταν η πλειονότητα επιβάλλει ένα πλέγμα δημαγωγίας, λαμογιάς και εξευτελισμού της σοβαρότητας, της δημοκρατίας και του διαλόγου; Πώς θα μπουν οι πιο αξιόλογοι σε αυτό το σύστημα, αφού τώρα είναι ακόμα πιο δύσκολο και απωθητικό; Πώς θα φύγουμε από τον φαύλο κύκλο του πολιτικού, συνδικαλιστικού και μιντιακού “πολτού”, που έχουμε φτιάξει;

Τους “καλύτερους”, δεν θα μας τους φέρουν “εισαγόμενους” οι φίλοι μας οι Γάλλοι ή οι Σουηδοί. Καλώς ή κακώς, μόνοι μας πρέπει να να τους αναδείξουμε και να τους επιβάλουμε.

Ας σκεφτούμε λοιπόν ποιούς επιβραβεύσαμε μέχρι τώρα. Με πόσα συμπλέγματα αντιμετωπίζουμε τους πιο αξιόλογους - πόσους στείλαμε σπίτι τους, απογοητευμένους. Και πόσους γελοίους ανεχτήκαμε και ανεχόμαστε ακόμα, “κράζοντας” πολλές φορές τους λάθος ανθρώπους. Και μετά ας ανοίξουμε τον τηλεοπτικό δέκτη, για να δούμε τον καθρέφτη των επιλογών μας…













Το κείμενο γράφτηκε για την Athens Voice

H φωτό είναι από το www.tumblr.com και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το υπέροχο βίντεο-κλιπ του "Loop De Li" του νέου τραγουδιού του Βρετανού Bryan Ferry (στα 69 του).

buzz it!

13.11.14

Tale quale

Προσπαθείς να είσαι στη “μέση”. Να μην αποδεχτείς κανέναν αυταρχισμό και καμία αυθαιρεσία μιας (πολλές φορές) ακροδεξιάς και διεφθαρμένης εξουσίας. Να καταδικάζεις την αστυνομική βία με κάθε ευκαιρία, το τριτοκοσμικό πλιάτσικο που επιβάλλουν οι ισχυροί στον πλούτο των πολλών, την άρνηση κάθε είδους δημοκρατικού κανόνα και διαφάνειας, που εμποδίζουν την κοινωνία και τη χώρα από το να γίνει επιτέλους σύγχρονη και ευρωπαϊκή. Πιο αντιρατσιτής και αντιφασίστας δεν γίνεται. Πιστεύεις στους θεσμούς, στο παράδειγμα των άλλων που δεν είναι “κουτόφραγκοι”, στην καταδίκη της επαρχιώτικης εσωστρέφειας, της κομματικής υποκρισίας. Πιστεύεις στο διάλογο. Δημοσιεύεις κάθε δημοκρατική άποψη και δίνεις βήμα σε κάθε δημιουργική πολιτική προσπάθεια, από της παρυφές της αρτηριοσκληρωτικής δεξιάς μέχρι τις αντίστοιχες της αριστεράς - συνήθως με περισσότερη συμπάθεια προς τη δεύτερη.

Αλλά ταυτόχρονα, δεν αποδέχεσαι τον μανιχαϊσμό του δήθεν “αντισυστημισμού”, τον βολικό διαχωρισμό σε “μνημονιακούς-αντιμνημονιακούς”, την υποκρισία της συντήρησης, σε όποιο σημείο του πολιτικού τόξου κι αν φωλιάζει. Αρνείσαι τα στρατόπεδα και το εμφυλιοπολεμικό κλίμα, που πάντα βολεύει τους ακραίους. Αρνείσαι την ισοπέδωση των εννοιών και των λέξεων, δεν βαφτίζεις “βία” κάθε αδικία, επικρίνεις αυτούς που μιλούν για “πόλεμο”, για “χούντα”, για “ κατοχή” - προφανώς μην έχοντας ζήσει τίποτε από όλα αυτά ή διαστρέφοντας πλήρως την ιστορία, για χάρη του λαϊκισμού τους. Όλα αυτά τα καταγγέλλεις μάλιστα, ως πλευρές του ίδιου νομίσματος, ως μέρος ενός πελατειακού πολιτικού συστήματος που δεν έχει καταλάβει τίποτα από την κρίση, που επιμένει να ζητά την επιστροφή στο παρελθόν, παριστάνοντας οτι αποζητά την πρόοδο. Κι αυτό φαίνεται οτι ενοχλεί πιο πολύ από όλα.

Προφανώς δεν έχεις το αλάθητο, ούτε αυτά που φιλοξενείς είναι πάντα υψηλού επιπέδου - πού είναι άλλωστε; Προσπαθείς όμως να αποκωδικοποιήσεις την πραγματικότητα, με όπλο τις αξίες της φιλελεύθερης (και όχι “νεοφιλελεύθερης”) δημοκρατίας. Αλλά στη χώρα, όπου έχουν επιβιώσει, 25 χρόνια μετά την πτώση του Τείχους, σε πείσμα του υπόλοιπου προηγμένου κόσμου, οι πιο απολιθωμένες οπτικές, η πιο ξύλινη γλώσσα και οι περισσότερες θεωρίες συνωμοσίας, τίποτα δεν είναι “τυχαίο”. Καμία άποψη δεν είναι αβίαστα δική σου, δεν είσαι τίποτε άλλο παρά ένας “πληρωμένος κονδυλοφόρος”, ένας “υπηρέτης του συστήματος”, ένας “ταξικός εχθρός”, ένας “φιλελές”.

Όταν φτάνει η ώρα, κάποιοι τραμπούκοι να καταφύγουν στην πραγματική βία (που θα μπορούσε να είχε και θύμα, καθώς κάποια εργαζόμενη που ζούσε μακριά κοιμόταν κάποια βράδια μέσα στα γραφεία), τότε περιμένεις από όλους τους δημοκρατικούς φορείς (και κυρίως από αυτούς που δηλώνουν οι πιο προοδευτικοί) να καταδικάσουν απερίφραστα και με όλη τους την καρδιά την “εμπρηστική παρέμβαση” (τρομάρα τους, πάλι καλά που δεν την είπαν και “εικαστική”).

Όλους; Αμ δε. Επί ένα 24ωρο, οι ιθύνοντες του ΣΥΡΙΖΑ παλεύουν να συμβιβάσουν από τη μια την αυτονόητη ανάγκη για καταδίκη (“αλλίμονο, είμαστε αξιωματική αντιπολίτευση, αύριο θα είμαστε κυβέρνηση, θα δώσουμε τροφή στους αντιπάλους”) και από την άλλη την ενδημική “ξυνίλα”, αν όχι πλήρη απέχθεια, προς ό,τι εκπροσωπεί η Athens Voice. Στο τέλος (και με τα χίλια ζόρια) καταφέρνουν να αρθρώσουν μόνο μια γραμμή, ψυχρή και σχεδόν ψεύτικη, διάφανα βεβιασμένη: “Η εμπρηστική επίθεση στα γραφεία της Athens Voice είναι καταδικαστέα και βάλλει κατά της ελευθερίας του Τύπου”.

Η διαφωνία με την αισθητική, τις θέσεις ή την πολιτική μιας εφημερίδας είναι απόλυτο δικαίωμα του καθενός. Το να μην μπορείς όμως να καταδικάσεις με ειλικρίνεια μια τρομοκρατική πράξη είναι πρόβλημα. Γιατί αυτό σημαίνει, οτι η διάχυτη (στους ταλιμπάν του διαδικτύου και αλλού) ρητορική του “καλά να πάθει η καθεστωτική προπαγάνδα του Πρώκταγκον και του Γεωργαλά/Γεωργελέ” (απολύτως αντίστοιχη με το “καλά να πάθει η Κανέλλη για το χαστούκι”) επικρατεί - και με δυσκολία σου επιτρέπει να τηρήσεις τα προσχήματα. Με (ευτυχώς) τουλάχιστον μια τιμητική εξαίρεση.

Στα θρησκευτικά ή στα οικονομικά ζητήματα, μια χαρά τις κάνει τις επίσημες κωλοτούμπες η αξιωματική αντιπολίτευση. Γιατί εδώ δεν μπορεί; Γιατί είναι δέσμια των ακροτήτων που η ίδια έχει καλλιεργήσει, φιλοξενώντας και ενθαρρύνοντας κάθε είδους φανατική αντίληψη, που περιφρονεί τη νοημοσύνη, την ευγένεια, τον διάλογο, τη δημοκρατία, τον ίδιο τον πολιτισμό.

Επικεφαλής κομματικών μέσων λοιδoρούν τους συναδέλφους τους όταν δεν ακολουθούν τη δική τους επιπόλαια και υστερόβουλη θεώρηση του “αγώνα”, αλλά γίνονται ρεζίλι, όταν οι ίδιοι υφίστανται τις συνέπειες μιας απεργίας. Όψιμοι και διάσημοι κομματικοί φίλοι χαιδεύουν τα αυτιά του ασύστολου λαϊκισμού και προκαλούν τη θυμηδία, παριστάνοντας τους “αντισυστημικούς”, πνιγμένοι μέσα στα εκατομμύρια που έχουν απομυζήσει παρασιτικά από πρώην και νυν συζύγους και χορηγούς.

Στρατευμένοι κομματικοί αρθρογράφοι αποκαλούν τους άλλους ”ντόπερμαν της εξουσίας” - ακόμα κι αν έχουν δίκιο, ξεχνούν πόσο άκυρος είναι ο χαρακτηρισμός όταν προέρχεται από ένα πιστό κομματικό φύλακα του δικού τους “συστήματος” (κοινώς κομματόσκυλο). Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, έχουν αναπτύξει κι ένα εκπληκτικό newspeak, που καταργεί κάθε έννοια πολιτικής γεωγραφίας (οι Γάλλοι είναι “κουτόφραγκοι”, όταν αποκαλούν αριστερά και τους σοσιαλιστές), σύμφωνα με το οποίο όλα πέραν της ΔΗΜΑΡ είναι “δεξιά”, ενώ “δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι κινούνται στο χώρο του εξτρεμιστικού κέντρου (και ψηφίζουν π.χ. Ποτάμι)”. Προφανώς, αυτό σκέφτηκε, μέσα στην προσπάθεια να δικαιολογηθούν τα αδικαιολόγητα. κάποιος που κινείται στο χώρο των “μετριοπαθών άκρων”…

Μπορεί στην Ελλάδα να μην έχουμε σοβαρή κεντροδεξιά ή κεντροαριστερά, με την έννοια της κομματικής έκφρασης. Αλλά και αριστερά δεν έχουμε σχεδόν καθόλου. Τουλάχιστον με την έννοια της αξιοπρέπειας, της ποιότητας και του ήθους, που συνοδεύει της ιστορία της δημοκρατικής αριστεράς στη χώρα. Είναι απολύτως ανάλογη της αυταρχικής και παλαιοκομματικής δεξιάς, που καταγγέλει - tale quale.

Ένα συνονθύλευμα από μίζερες, κομπλεξικές, φανατικές (από αριστερίστικες ως διεφθαρμένα βαθυπασοκικές), υποκριτικές και βαθύτατα αντιδημοκρατικές αντιλήψεις ετοιμάζονται να δώσουν τον τόνο στην κυβερνητική εξουσία, με κύριο και σοβαρό επιχείρημα την απαλλαγή από μια άθλια διακυβέρνηση. Μόνο που η αριστερά, που θα έπρεπε να είναι ο πρώτιστος υπέρμαχος των δημοκρατικών αντιλήψεων, απλώς δεν είναι πια - στην Ελλάδα τουλάχιστον. Η δημοκρατία, για την έλλειψη της οποίας, τόσο πολύ κατηγορεί η αριστερά τους άλλους (δικαίως ή αδίκως), απουσιάζει και από το δικό της “στρατόπεδο”. Και όλοι εμείς ανάμεσα, δεν έχουμε ακόμα βρει τη διέξοδο από την παγίδα…










Το κείμενο γράφτηκε για την Athens Voice

Το λογότυπο είναι της Athens Voice και το εξώφυλλο είναι από τη www.wikipedia.org

To post συνοδεύεται από το εκπληκτικό βίντεο του "Tous Les Mêmes", από τον Βέλγο Stromae.

buzz it!

16.10.14

Μυστική επιστροφή...


Ήταν καιρός να αρχίσει η σεζόν! Πρώτο ραντεβού το Mystique, στα όρια Νέα Χαλκηδόνας και Νέας Φιλαδέλφειας, ακριβώς απέναντι από τους καταπληκτικούς "ομόσταυλους" Σουβλάκες και δίπλα στους γλυκούς Λακαμάδες (είστε περικυκλωμένοι).


Σας περιμένω, με αληθινή μουσική, το Σάββατο, μετά τις 10μμ...










Το post συνοδεύεται από το "See Αnd Don't See", στη διασκευή των Big Daddy Moochin'

H αφίσα είναι από το Mystique και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

buzz it!

6.7.14

"Δεν είμαι προνομιούχος"...

“Δηλαδή το οτι παίρνω μετά από 29 χρόνια δουλειάς, 1400 ευρώ καθαρά, με κατατάσσει στους προνομιούχους;" τόλμησε και ξεστόμισε ανερυθρίαστα ο κύριος Φωτόπουλος, της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ.

Δεν εξετάζω το αν η πολιτική που επιχειρεί να ασκήσει η κυβέρνηση στην ηλεκτρική ενέργεια είναι δίκαιη ή άδικη, αν ο βίος και η πολιτεία της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ και του συγκεκριμένου αρχισυνδικαλιστή της, επιδέχεται ή όχι κριτικής.

Δεν εξετάζω καν πόσα από αυτά τα χρόνια πραγματικά δούλευε ο κύριος Φωτόπουλος και πόσα από αυτά “υπηρετούσε” το δημόσιο συμφέρον ή το συμφέρον μιας κλειστής ομάδας εργαζομένων.

Και μόνο που την αρθρώνει, η δήλωση αυτή αποτελεί την επιτομή του προβλήματος, για μια χώρα που αρνείται να δει το μέγεθος και την ποιότητα της κρίσης που (ακόμα) διέρχεται.

Αν ένας εμφανώς άξεστος και αμόρφωτος συνδικαλιστής παίρνει “υπερηφάνως” 1400 ευρώ καθαρά, όταν άνθρωποι με πτυχία και μεταπτυχιακά, που θα μπορούσαν άνετα να είναι διευθυντές του (και με τα ίδια σχεδόν χρόνια δουλειάς) παίρνουν τα ίδια (ή και λιγότερα), τότε υπάρχει πρόβλημα. Κι αν δεν καταλαβαίνει οτι, ναι, είναι προνομιούχος στην Ελλάδα της κρίσης, με αυτή την αμοιβή, στο κλειστό και προστατευμένο περιβάλλον μιας ΔΕΚΟ, τότε προσβάλλει τη νοημοσύνη μας.

Βεβαίως υπήρξαν (και υπάρχουν) και χειρότερα, τόσο σε μισθούς όσο και σε συντάξεις. Στην ίδια του την επιχείρηση, με ευθύνη και των συνδικαλιστών, αμείβονταν υπερβολικά, με πολλαπλάσιους μισθούς, άνθρωποι χωρίς προσόντα. Τι να πει λοιπόν ο γιατρός που δεν παίρνει φακελάκι, ο πανεπιστημιακός που έχει εμφανώς δεκαπλάσια προσόντα από τον κύριο Φωτόπουλο ή ο νέος επιστήμονας που έχει λιώσει στα θρανία μεγάλων πανεπιστημίων και αγωνίζεται για μια αξιοπρεπή αμοιβή;

Το ζητούμενο δεν είναι η εξίσωση των αμοιβών προς τα κάτω, θα πουν κάποιοι. Πράγματι. Αλλά ένας από τους λόγους που οδηγηθήκαμε σε αυτή την κρίση είναι και η αντίληψη της απόλυτης αναξιοκρατίας, που διέπει ακόμα το δημόσιο τομέα. Αντί να αμείβονται οι ειδικές ικανότητες και οι κόποι που έχει καταβάλει κανείς, αμείβεται η “ισοπέδωση”, στο πλαίσιο της “κοινωνικής δικαιοσύνης”. Ή οι “ειδικές σχέσεις”, είτε αυτές είναι κομματικές, είτε συνδικαλιστικές, είτε προσωπικές, είτε απλώς “δημόσιες”...













H φωτό είναι απο το www. glamoursurf.com και το εξωφυλλο από το www.rollingstone.com

To post συνοδεύεται από την εξαιρετική εκτέλεση του ""Brother Can You Spare a Dime?" από τον George Michael.

buzz it!

3.6.14

10 λόγοι για να παίξω στο Tranzistor*


1. Γιατί αν δεν παίξει ένας ραδιοφωνατζής στο πιο ζωντανά πετυχημένο μπαρ του Ψυρρή και του ευρύτερου ιστορικού κέντρου, με τέτοιο όνομα, πού θα παίξει;

2. Γιατί συχνάζουν ωραίες φατσούλες.

3. Γιατί κάποια βράδυα μπορείς να στήσεις επιτόπου μια ολόκληρη θεατρική παραγωγή με τους ηθοποιούς που συχνάζουν.

4. Γιατί και οι σερβιτόρες και οι μπαργούμεν είναι ωραίες φατσούλες.

5. Γιατί ο σεφ του φτιάχνει το πιο ωραίο ψαρονέφρι με λιαστές ντομάτες - και σε πολύ καλό value for money.

6. Γιατί οι τρείς ιδιοκτήτες του, η Χριστίνα, η Αγάπη και ο Κώστας είναι εξαιρετικά δημιουργικά παιδιά.

7. Γιατί έχει τον ευφυή τίτλο “cafebistrotheque”.

8. Γιατί και η (Αγάπη) Παπαδοπεράκη, που έχει την παραδιπλανή “Ψύρρα” στη Μιαούλη, την ονομάζει “ντισκοκαφενείο”.

9. Γιατί γεμίζει τα πεζοδρόμια και το δρόμο μπροστά του με ωραίο κόσμο, εμποδίζοντας όσους προσπαθούν να χωθούν στου Ψυρρή με το ΙΧ τους.

10. Γιατί μια ωραία μουσική βραδιά στο κέντρο της Αθήνας (που μου έχει λείψει) είναι ότι πρέπει για να έρθει (επιτέλους) το καλοκαίρι.

Σας περιμένω λοιπόν, μετά τις 10μμ...



*H "βίδα" του ηλεκτρονικού: Τι είναι το πραγματικό transistor













H αφίσα είναι από το Tranzistor και το εξώφυλλο από το www.okayplayer.com

Το post συνοδεύεται από το "Fool for You", από τη συγκλονιστική φωνή της Αμερικανίδας Alice Smith

buzz it!

30.5.14

Οι 3 παρεξηγήσεις των εκλογών

Σε πρόσφατη συνέντευξη του, ο Παύλος Τσίμας επέμεινε στις διαχωριστικές γραμμές αριστεράς-δεξιάς, ορίζοντας πολύ απλά τη διαφορά: “Αν θεωρείς ότι όλοι οι άνθρωποι δεν είναι ίσοι, και δεν πρέπει κιόλας να είναι ίσοι, είσαι δεξιός. Αν θεωρείς ότι όλοι οι ανθρωποι έχουν τα ίδια δικαιώματα, είναι γεννημένοι με τις ίδιες δυνατότητες και θα πρέπει η κοινωνία να τους δίνει όσο το δυνατόν ίσες ευκαιρίες, είσαι αριστερός. Αυτή είναι η διαχωριστική γραμμή.”

Η πρώτη από τις παρεξηγήσεις που ταλάνισαν και αυτή την κορυφαία έκφραση της δημοκρατίας, που λέγεται εκλογές, έχει να κάνει με την ιδιότυπη ματιά του Έλληνα, πάνω στο δημόσιο συμφέρον και την κοινωνική δικαιοσύνη. Η διαχωριστική γραμμή μεταξύ προοόδου και συντήρησης φυσικά υπάρχει - και δεν είναι η παραπλανητική “μνημονιακός-αντιμνημονιακός”, καθώς στο κακό φάρμακο δεν μπορεί αποδίδεται η ίδια η ασθένεια. Στην Ελλάδα της γιγάντωσης μιας περιθωριακής αριστεράς (σε αντίθεση με την υπόλοιπη Ευρώπη), η διάκριση είναι συνήθως από τη μια μεταξύ αυτών που πιστεύουν οτι πρέπει να υπάρχει αξιοκρατία μαζί με τις ίσες ευκαιρίες και την κοινωνική πρόνοια και από την άλλη αυτών που απαιτούν “ίσα δικαιώματα”, ανεξαρτήτως του πόσο δούλεψες, κουράστηκες, διακρίθηκες ή λούφαρες, εκμεταλλεύτηκες και εξαπάτησες.

Η επικράτηση του ΣΥΡΙΖΑ, που οφείλεται κυρίως την πλειοψηφία των “εξαπατημένων” Πασόκων που έχασαν τον παράδεισο των ΔΕΚΟ με τις αμοιβές του διχίλιαρου και άνω για αποφοίτους δημοτικού, έδειξε οτι πέρα από την εύλογη καταδίκη των κυβερνητικών πολιτικών, που θυμίζουν επαρχιώτικη δεξιά του ’50, υπάρχει και ένα “ταβάνι” στην ψήφο της υποτιθέμενης ανατροπής. Κι αυτό γιατί το συνονθύλευμα γκροπούσκουλων του 4%, που ψάχνει μανιωδώς και με κάθε συμβολισμό να γίνει το σύγχρονο ανδρεϊκό ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του ’80, δεν μπορεί να κάνει τη διείσδυση στον απέναντι πολιτικό χώρο, ούτε καν καλά-καλά στο κέντρο του πολιτικού φάσματος: Με τις παλινωδίες περί οικονομικής πολιτικής και την άκριτη υιοθέτηση κάθε αιτήματος που παραπέμπει στο παρελθόν, ο ΣΥΡΙΖΑ “φοβίζει” και αδυνατεί να συγκινήσει τον πραγματικά προοδευτικό, μετριοπαθή και μεταρρυθμιστή ψηφοφόρο.

Ο ΣΥΡΙΖΑ βεβαίως “μπετονάρησε” τη νίκη του στις ευρωεκλογές, με την κατάκτηση της περιφέρειας Αττικής, μια σκληρή μάχη που εκτός από τον πολιτικό της χαρακτήρα είχε και έντονο το προσωπικό στοιχείο, τόσο για τη νέα διεκδικήτρια, όσο και για τον απερχόμενο Περιφερειάρχη. Αλλά έδειξε οτι με την ένδεια στελεχών που έχει, δύσκολα θα διεκδικήσει με αξιώσεις την μετάλλαξη του σε ένα κυρίαρχο κόμμα που θα ηγεμονεύσει στον χώρο μεταξύ κέντρου και αριστεράς και θα καθορίζει τη διακυβέρνηση της χώρας. Ευτυχώς υπάρχει και η επανεκλογή Καμίνη και Μπουτάρη, για να θυμίζει πώς πρέπει να αιμοδοτηθεί το πολιτικό προσωπικό της χώρας από υγιείς δυνάμεις, έξω από κομματικούς σωλήνες.

Στην ίδια περίπου παρεξήγηση οφείλεται και η πανωλεθρία της Δημοκρατικής Αριστεράς, του μεγάλου χαμένου αυτών των εκλογών. Η “βαθειά ΔΗΜΑΡ” δεν αποδέχτηκε ποτέ οτι για να είναι δύναμη της πραγματικής προόδου, δεν μπορεί π.χ. να ακολουθεί την τυφλή πολεμική των πανεπιστημιακών εναντίον του νόμου Διαμαντοπούλου. Όσοι συγκινούνται από το φλερτ με το ΣΥΡΙΖΑ ψηφίζουν το πρωτότυπο, οι υπόλοιποι πήγαν στο Ποτάμι ή υπέκυψαν στο εκβιαστικό δίλημμα να ενισχύσουν την Ελιά, για να μην κινδυνεύσει η σταθερότητα της κυβέρνησης. Οι μεν πρώτοι άνοιξαν έναν πολλά υποσχόμενο νέο δρόμο, οι δε δεύτεροι διέσωσαν τον Ευάγγελο Βενιζέλο, με κίνδυνο να καταστραφεί και πάλι κάθε υγιής πρωτοβουλία για την ενοποίηση της κεντροαριστεράς.

Το ερώτημα είναι ποιός θα είναι σε θέση να συνεργαστεί με τον ΣΥΡΙΖΑ, αν αυτός πρωτεύσει στις επόμενες εθνικές εκλογές. Με το ξεφούσκωμα των ΑΝΕΛ και της ΔΗΜΑΡ, η δυνατότητα μιας “αντιμνημονιακής” κυβέρνησης υποχωρεί δραματικά - και απομένει μόνο το Ποτάμι, από τις δυνάμεις που έχουν δηλώσει θετικές σε μια τέτοια συνεργασία. Εαν δεν γίνει κάποιου άλλου είδους “μεγάλος συνασπισμός”, η Ελλάδα έχει ίσως την ελπίδα να μην έχει πρωθυπουργό “ούτε τον Σαμαρά, ούτε τον Τσίπρα” , κατά τη ρήση Θεοδωράκη.

Η δεύτερη παρεξήγηση έχει να κάνει με την “χαλαρότητα” και την ανευθυνότητα, τόσο του εκλογικού σώματος, όσο και του πολιτικού συστήματος. Η υποτιθέμενη μεγάλη συντηρητική παράταξη, που τιμωρήθηκε με την απώλεια περίπου 7 μονάδων από την εκλογική δύναμη του Ιουνίου του 2012, δεν κάνει καμία προσπάθεια να γίνει ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κεντροδεξιό κόμμα, “πνιγμένη” μέσα στους περιορισμούς της λαϊκής, κουτοπόνηρης (ακρο)δεξιάς. Ο επικείμενος ανασχηματισμός φέρνει στην επιφάνεια ένα απογοητευτικό φάσμα προσώπων, ο κυβερνητικός εταίρος ετοιμάζεται να συνεισφέρει με “περσινά, ξινά σταφύλια” και στο ευρωψηφοδέλτιο πρώτευσαν η Ελίζα Βόζεμπεργκ και ο Θόδωρος Ζαγοράκης.

Αλλά και στην αντίπερα όχθη, οι ψηφοφόροι επέλεξαν να τιμήσουν προσωπικότητες όπως ο Μανόλης Γλέζος και η Κωνσταντίνα Κούνεβα, δικαίως μεν αλλά χωρίς να εξετάσουν αν το ζητούμενο είναι η τιμή ή το προφίλ του ευρωβουλευτή που χρειάζεται διακαώς για να εκπροσωπηθεί μια χώρα σε κρίση. Ο διαγκωνισμός μεταξύ του γραμματέα του ΠΑΣΟΚ Νίκου Ανδρουλάκη και της Εύας Καϊλή, για την πρωτιά στο ψηφοδέλτιο της Ελιάς (που κόντεψε να πέσει στον γκρεμό και τώρα πανηγυρίζει την απώλεια μερικών μονάδων), είναι ενδεικτική - και για το ποιά τύχη θα είχαν οι 58 ή άλλοι στη διεύρυνση της κεντροαριστεράς. Ήταν που η (μικροπολιτική) θέσπιση του σταυρού θα αναδείκνυε τους καλύτερους, ως πιο “δημοκρατική” έκφραση μιας τεράστιας πανελλαδικής “μιντιακής” εκλογικής περιφέρειας...

Η τρίτη (και χειρότερη) παρεξήγηση έχει να κάνει με την ίδια την πρόσληψη της δημοκρατίας, από τους πολίτες που θεωρούν οτι η ψήφος υπάρχει για να αντιδράς σε αυτό που συμβαίνει στην τσέπη σου ή τη ζωή σου, αντί να είναι ο οδηγός για θετικές λύσεις. Κι αν αυτό στην περίπτωση της αριστεράς εκφράζεται συνήθως με τον “ρομαντισμό” μιας αντιδραστικής ψηφου, στην περίπτωση της (πανευρωπαϊκής) ανόδου του φασισμού, είναι τόσο αυτοκαταστροφικό και επικίνδυνο, όσο δεν έχουμε φανταστεί.

Αν οι εκλογείς νομίζουν οτι με αυτόν τον τρόπο θα πετύχουν μια Ευρώπη πιο “ανθρώπινη” και οτι οι “ηγεσίες θα ακούσουν το μήνυμα τους”, πλανώνται πλάνην οικτρά. Οι λαοί που καταφεύγουν μαζικά στον ακροδεξιό υπόκοσμο (καλυμμένο ή όχι), νομίζοντας οτι υπάρχουν, στον σύγχρονο παγκοσμιοποιημένο κόσμο, “καθαρές λύσεις” τύπου Λεπέν που πρότεινε τον ιό Έμπολα, ως “τελική λύση” για το πρόβλημα της μετανάστευσης, φτιάχνουν πολύ απλά ένα ζοφερό μέλλον για όλους μας, πολύ χειρότερο από αυτό που τώρα βιώνουν. Δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να καθυστερούν την ισχυροποίηση της Ευρώπης, πιέζοντας για μια πιο συντηρητική στροφή και τις δημοκρατικές δυνάμεις, με τον βρετανό πρωθυπουργό Κάμερον, να δηλώνει οτι πρέπει “να αναλάβουν ισχυρότερο ρόλο τα κράτη” .

Όσοι θεωρούν οτι είναι στο πλαίσιο της δημοκρατίας να ψηφίζεις σχηματισμούς που αρνούνται τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα και περιφρονούν το διεθνές και εθνικό δίκαιο, απλώς δεν καταλαβαίνουν οτι ακυρώνουν τον εαυτό τους και την όποια διαμαρτυρία τους. Στην Ελλάδα, η ολιγωρία και η κουτοπονηρία των κομμάτων που φλερτάρουν με τη χρυσαυγίτικη ψήφο μπορεί να αποδειχτεί άκρως καταστροφική, αν η τρίτη θέση επιβεβαιωθεί και στις εθνικές εκλογές - μετά θα είναι πολύ δύσκολο, παρά τις προσπάθειες της δικαιοσύνης, να περιοριστεί το ναζιστικό θράσος. Τα δημοκρατικά κόμματα όφειλαν εδώ και καιρό να συμπήξουν από κοινού μέτωπο σαφούς καταδίκης και άρνησης της χρυσαυγίτικης ψήφου και να την πλήξουν καίρια, σε συνδυασμό με τις ποινικές της ευθύνες.

Σε ένα δεύτερο επίπεδο, οι εδώ ψηφοφόροι τώρα ανακαλύπτουν οτι στη σύγχρονη ευρωπαϊκή δημοκρατία δεν αρκεί η παθητική αποδοχή των προτάσεων κάποιων κομμάτων, αλλά η ενεργός πίεση και συμμετοχή για την ανάδειξη νέων δυνάμεων και προσώπων, που θα δώσουν διέξοδο στο πολιτικό σύστημα και στη χώρα. Ανεξαρτήτως αν προτάσεις όπως το Ποτάμι αξίζουν ή όχι, το μάθημα που πρέπει να δοθεί είναι οτι το εκλογικό σώμα διψά για ουσιαστική ανανέωση ύφους, ήθους και πολιτικής. Η λυσσαλέα, παλαιοκομματική αντίδραση, με θεωρίες συνομωσίας, για να “μη μας πάρει μέρος από το μαγαζάκι μας” είναι το λιγότερο έξυπνο που μπορούμε να κάνουμε...












Το κείμενο γράφτηκε για την Athens Voice

Το σκίτσο είναι του Ανδρέα Πετρουλάκη από το www.kathimerini.gr και το εξώφυλλο από το www.trentoblog.it

To post συνοδεύεται από το "Mare In Luce" του Ιταλού Raphael Gualazzi.

buzz it!

7.5.14

Εκλογές με ενδιαφέρον

Όσο κι αν το πολιτικό σύστημα προσπαθεί λυσσαλέα να διατηρήσει την παλαιοκομματική του κυριαρχία, οι εποχές έχουν αλλάξει. Κι αυτές οι εκλογές αναδεικνύονται σε ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες και σημαντικές.

Πρώτον, κανένα από τα παλαιά κόμματα δεν φαίνεται να θριαμβεύει, παρά τα εκβιαστικά διλήμματα, που επιχειρούν. Σύμφωνα τουλάχιστον με τα δημοσκοπικά δεδομένα, ο δικομματισμός δεν δείχνει να ξεπερνάει το 60%. Πιο πιθανό είναι ένα ποσοστό, συνολικά, λίγο πάνω από το 50% - και μάλιστα με διαφαινόμενη μικρή διαφορά, όποιος κι αν είναι μπροστά. Το λογικότερο είναι να κερδίσει το παιχνίδι ο ΣΥΡΙΖΑ, ως αντιπολίτευση, αλλά όχι έτσι ώστε να μπορεί να θριαμβολογεί και να απαιτεί την πτώση της κυβέρνησης, όπως δημαγωγικά προαναγγέλλει με το συνθήμα “25 Μαίου ψηφίζουμε και φεύγουν”, μάλλον έχοντας ξεχάσει οτι η δεδηλωμένη δεν εξαρτάται από το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών. Αν μάλιστα επιβεβαιωθούν οι δημοσκοπήσεις που δίνουν προβάδισμα στη Νέα Δημοκρατία, η καμπάνια γίνεται τελείως ρεζίλι.

Ούτε όμως η Νέα Δημοκρατία μπορεί να είναι ευχαριστημένη. Αδυνατώντας να μετεξελιχθεί σε μια σοβαρή κεντροδεξιά, δείχνει να παρακαλάει για τις ψήφους όσων επιθυμούν την ευρωπαϊκή σταθερότητα, ελπίζοντας οτι θα επαναληφθεί το φαινόμενο του 2012, ακόμα και αριστεροί να την ψηφίσουν με βαριά καρδιά, για να μην επικρατήσει η “ριζοσπαστική” ελαφρότητα του ΣΥΡΙΖΑ και του αρχηγού του. Έχοντας μια ηγετική ομάδα που εξακολουθεί να φλερτάρει με την ακροδεξιά ψήφο (όπως απέδειξε όχι μόνο η υπόθεση Μπαλτάκου, αλλά και η συμπεριφορά υποψηφίων όπως ο Άρης Σπηλιωτόπουλος), οι προαναγγελίες για κεντροδεξιά μετεξέλιξη, ως “Νέα Ελλάδα” μοιάζουν από κούφιες, έως φαιδρές. Η δεξιά παράταξη δεν θα γίνει ποτέ ξανά μεγάλη, αν δεν κινηθεί προς το κέντρο και δεν αποποιηθεί (ή δεν φιμώσει εντός της) τα ακροδεξιά της σταγονίδια.

Το ΠΑΣΟΚ και η ηγεσία του αντιμετωπίζουν τη μεγαλύτερη πρόκληση στην ιστορία τους. Αν επιβεβαιωθούν οι απογοητευτικές επιδόσεις, που δείχνει δημοσκοπικά να έχει η Ελιά, καταδεικνύεται πόσο οι χειρισμοί Βενιζέλου οδήγησαν “αριστοτεχνικά” και αυτοκαταστροφικά στο πνίξιμο της πρωτοβουλίας για την ανανέωση της κεντροαριστεράς, κάτι που ξεχνούν όσοι υπερασπίζονται ακόμα την στήριξη του νεοπαγούς σχηματισμού. Ένας ή δύο το πολύ ευρωβουλευτές, πιθανότατα από τους πιο κομματικούς, με τη βοήθεια των (όποιων) μηχανισμών, οδηγούν σε μια εικόνα συρρίκνωσης και παρακμής. Ο ίδιος ο Ευάγγελος Βενιζέλος προσπαθεί να πείσει για το απαραίτητο της παραμονής του στην εξουσία, ενώ απειλεί οτι δεν θα παραιτηθεί, όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα, παραβιάζοντας έτσι κάθε αρχή της πολιτικής. Και φυσικά, ο Γιώργος Παπανδρέου απολαμβάνει την εκδίκηση, που είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο...

Αν όλοι οι πρώην υπουργοί και πρωταγωνιστές της αμεριμνησίας δεν αντιληφθούν οτι η κεντροαριστερά δεν αναγεννάται με Βενιζέλους, Λοβέρδους και Καστανίδηδες, τότε το αμέσως επόμενο βήμα είναι η δημοσκοπική ανυπαρξία, όπως αυτή της ΔΗΜΑΡ. Όσο για το κόμμα της ανανεωτικής αριστεράς, αν δεν αντιληφθεί οτι η περιθωριοποίηση του οφείλεται στην πεισματική άρνηση να αναλάβει ρόλο στις εξελίξεις και στην (σχεδόν αυτιστική) απομόνωση του σε αριστερά συμπλέγματα, τότε ένα κάποτε αισιόδοξο εγχείρημα για την ελληνική αριστερά θα έχει άδοξο τέλος. Δυστυχώς, προς όφελος και της παλαιολιθικής σταθερότητας του σταλινισμού.

Δεύτερον, η κοινωνία (και όχι τα συμφέροντα και οι εκδότες, όπως αφελώς αρέσκεται να βαυκαλίζεται, προς ίδιον όφελος, ο συνωμοσιολογικός αριστερός και δεξιός λαϊκισμός) δείχνει να αντιδρά υγιώς, όχι μόνο στην αδυναμία αναγέννησης της κεντροαριστεράς, αλλά και στην αποθράσυνση της ακροδεξιάς συμμορίας, μετά την υπόθεση Μπαλτάκου. Το Ποτάμι, αρέσει δεν αρέσει ο ιδρυτής του, δείχνει να κερδίζει την (συμβολικά πολύ σημαντική) τρίτη θέση, εκτοπίζοντας την Χρυσή Αυγή - και τους θρασύδειλους πανηγυρισμούς της, που θα ακολουθούσαν μια τέτοια εκδοχή. Δεν είναι όμως και σίγουρο οτι η Ελλάδα θα αποφύγει αυτή τη ντροπιαστική, για ευρωπαϊκή χώρα, εξέλιξη - και γι αυτό χρειάζεται μεγάλη προσοχή. Στην Ουγγαρία, το νεοναζιστικό κόμμα ξεπέρασε το 20%, δείχνοντας (χωρίς να γίνονται αταίριαστες συγκρίσεις), οτι δεν πρέπει ποτέ να υποτιμούμε το φαινόμενο.

Το νεοσύστατο κόμμα, με το (ουσιαστικά) λαμπερό ευρωψηφοδέλτιο θα έχει πιθανώς και ρόλο ρυθμιστή στην εκλογή του Προέδρου της Κομισιόν, που για πρώτη φορά θα εξαρτηθεί απο τη σύνθεση του Ευρωκοινοβουλίου και τη μάχη στήθος με στήθος των δύο μεγάλων ομάδων, του Ευρωπαϊκού Λαϊκού κόμματος και της ομάδας των Σοσιαλιστών & Δημοκρατών. Αναλόγως αν συνταχθεί με τους Σοσιαλδημοκράτες ή τους Φιλελεύθερους, με την πλάστιγγα να γέρνει λογικά προς τον ένα από τους δύο μονομάχους, τον σοσιαλδημοκράτη Σουλτς, είναι πιθανό να συμβάλει καθοριστικά στην ανάδειξη του νικητή. Ωστόσο, η καθυστέρηση της αποσαφήνισης και η παλαιοκομματική αποστασιοποίηση από τις απόψεις του Νίκου Δήμου δείχνουν απουσία τόλμης και αφαίρεσαν πόντους.

Τρίτον, η αναμέτρηση αυτή, στην αυτοδιοικητική της πτυχή, δείχνει οτι θα αποτελέσει μια κατά κράτος ήττα του (δι)κομματισμού. Αν επαληθευθούν οι δημοσκοπήσεις, τα δύο “μεγάλα” κόμματα κινδυνεύουν να μην αναδείξουν ούτε έναν από τους υποψηφίους τους στους μεγάλους δήμους και περιφέρειες. Αν εκλεγούν Καμίνης, Μπουτάρης, Μώραλης, Σγουρός και Τζιτζικώστας, η Νέα Δημοκρατία και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα έχουν ούτε ένα νικητή σε Αθήνα, Πειραιά, Αττική και Θεσσαλονίκη. Χωρίς να σημαίνει οτι όλες αυτές οι υποψηφιότητες υπηρετούν την ανάγκη υγιούς αιμοδοσίας του πολιτικού προσωπικού, όπως οι δύο πρώτες, η παταγώδης αποτυχία των παλαιοκομματικών προτάσεων, αν συμβεί, θα δείξει πόσο οι ψηφοφόροι γυρίζουν πλέον την πλάτη στις κατευθυνόμενες επιλογές για την αυτοδιοίκηση.

Τέλος, το μεγάλο στοίχημα είναι το ποσοστό της αποχής, που λειτουργεί πάντα προς όφελος των κομμάτων που θα υπερβούν το εκλογικό μέτρο. Το κυβερνητικό “κολπάκι” για ευρωεκλογές μαζί με το β’ γύρο των αυτοδιοικητικών εκλογών κινδυνεύει να αποβεί μοιραίο, καθώς αυτοί που θα ταξιδέψουν στους τόπους καταγωγής τους αναγκαστικά (λόγω κόστους) μόνο την πρώτη Κυριακή ή θα “πάνε για μπάνιο” τη δεύτερη, θα ενισχύσουν ουσιαστικά τους “συνήθεις υπόπτους” της πολιτικής μας ζωής. Οι περισσότεροι εκ των οποίων, όπως δείχνουν και τα γεμάτα “μαϊντανούς” και φανατικούς ψηφοδέλτια, είναι παράγοντες καθυστέρησης - και όχι εξόδου απο την κρίση.












Το κείμενο γράφτηκε για την Athens Voice

Η φωτό είναι από το www.tumblr.com και το εξώφυλλο από το www.suchac-martinsuchy. blogspot.com

To post συνοδεύεται από το "A Little Bit of Feel Good" του Βρετανού Jamie Lidell

buzz it!

8.4.14

Ο Μπαλτάκος και η λάθος ατζέντα

Είναι προφανές οτι οι (ενδεικτικές της ακροδεξιάς υποκρισίας) κουτοπόνηρες δικαιολογίες Μπαλτάκου δεν πείθουν κανέναν. Ο διάλογος του με τον υποκλοπέα Κασιδιάρη είναι σοκαριστικός, όχι μόνο γι αυτά που λέγονται, αλλά και για το ύφος του: Ο πρώην ισχυρός άντρας του Μαξίμου μιλάει με τρυφεράδα, με σχεδόν πατρική στοργή στο πρωτοπαλλήκαρο του μίσους και της αυθάδειας. Η οικειότητα που αναδύεται δείχνει τους δύο συνομιλητές να βρίσκονται στην ίδια όχθη - κι όχι να παίζουν ένα επιφυλακτικό παιχνίδι αμοιβαίας βολιδοσκόπησης. Ο “π... ο Σαμαράς”, όπως λέει ο Μπαλτάκος, απλώς τους έχει χαλάσει το παιχνίδι, γιατί η μικροπολιτική ανάγκη και η διεθνής κοινότητα εχθρεύονται τον πυρήνα της ακροδεξιάς ιδεολογίας και δεν επιτρέπουν την ανοχή του ναζιστικού μορφώματος.

Αλλά και το εκ των υστέρων (απροκάλυπτα επικοινωνιακό) αφήγημα Σαμαρά επίσης δεν πείθει κανέναν. Από πότε ακριβώς πολεμούσε σταθερά τη Χρυσή Αυγή; Από τότε που οι 32 δικογραφίες μούχλιαζαν σε κάποια συρτάρια; Από τότε που αδιαφορούσε για τα ρατσιστικά εγκλήματα και την ταχεία διάδοση των φασιστικών αντιλήψεων στους αγαπημένους του ενστόλους; Από τότε που κώφευε στην παρουσία “αγανακτισμένων χρυσαυγιτών”, δίπλα στους αστυνομικούς, στις διαδηλώσεις; Από τότε που επέτρεπε την ανοχή της αστυνομίας στο κλίμα τρομοκρατίας που ασκούσε η ΧΑ μέσα και έξω από τα δικαστήρια; Από τότε που δίσταζε (και ακόμα διστάζει!) να καταθέσει στη Βουλή αντιρατσιστικό νομοσχέδιο, κατά παράβαση όλων των υποχρεώσεων και υποσχέσεων προς την Ευρωπαϊκή Ένωση; Από τότε που ανεχόταν να λέει ο (και νομικός!) Γραμματέας του Υπουργικού Συμβουλίου “αδιαφορώ για τα ανθρώπινα δικαιώματα”;

Η ουσία είναι οτι ο Μπαλτάκος μπορεί να ήταν η αιχμή του δόρατος ενός έρποντος (και φαιδρού ως συνήθως) φασισμού μέσα στην κυβέρνηση, δεν ήταν όμως “ξεκρέμαστος και μόνος”, ούτε “αυτονομήθηκε”, γιατί απασφάλισε ξαφνικά. Φάνηκε από τις δηλώσεις συμπάθειας που έσπευσαν να εκφράσουν οι “ομοϊδεάτες” Βορίδης και Γεωργιάδης. Είχε φανεί εδώ και πολλά χρόνια από τη διείσδυση του “Δικτύου 21” στην ηγετική ομάδα του κυβερνώντος κόμματος. Φαινόταν διαρκώς από την επένδυση που έκανε στο πιο σκληρό εθνικιστικό και θρησκόληπτο ακροατήριο, ο ίδιος ο αρχιτέκτονας της πανωλεθρίας του “Μακεδονικού”. Η ακροδεξιά δεν ήταν έξω από τη ΝΔ, ήταν μέσα σε αυτήν - και μάλιστα σε πρωτεύοντα ρόλο, σε αντίθεση με παρελθούσες ηγεσίες. Και το τραγελαφικό ήταν οτι αυτή η ακραία ηγεσία εφηύρε τη θεωρία των δύο άκρων, χωρίς να περιλαμβάνει τον εαυτό της στο δίπολο...

Τώρα βέβαια, η νοσηρότητα πληρώνεται - και μάλιστα ακριβά. Η αντιμνημονιακή υστερία που καλλιέργησε ως μη όφειλε η ηγεσία του συντηρητικού, φιλοευρωπαϊκού κόμματος στην Ελλάδα συνεισέφερε τα μάλα στη “φούσκα” των δήθεν αντισυστημικών κομμάτων του ψεκασμένου καφενείου (εντυπωσιακό το ξέσπασμα της Ραχήλ Μακρή, που υπερασπίστηκε τους “αθώους ανθρώπους” χρυσαυγίτες από τη “χούντα”). Νομίζοντας οτι θα επαναπατρίσει τις ανοιχτά ακροδεξιές ψήφους “με το μαλακό”, η ηγεσία της ΝΔ επέτρεψε να αναπτυχθεί στους κόλπους της η ανοχή και το γλείψιμο των χαμηλοτέρων ενστίκτων του εκλογικού σώματος (“κανένας ψηφοφόρος της ΧΑ δεν είναι ναζί”, επιμένει αμετανόητος ο Μπαλτάκος, την επομένη της αποπομπής του). Αδιαφορώντας πλήρως για τις επιταγές της κρίσης και των καιρών, έπαιξε επί δύο χρόνια το κατενάτσιο του λαϊκισμού και της προστασίας του πελατειακού παρασιτισμού, διανθισμένο με εξάρσεις επαρχιακού γκαφατζήδικου αυταρχισμού, όπως με το κλείσιμο της ΕΡΤ, του οποίου, όπως φαίνεται, ένθερμος θιασώτης, αν όχι εμπνευστής, ήταν ο Μπαλτάκος.

Και τώρα, το όποιο δημοσκοπικό πλεονέκτημα από την αιματηρή προσπάθεια να “τακτοποιηθεί” η οικονομία και να γίνει αποδεκτό το πρωτογενές πλεόνασμα, εξανεμίστηκε εν μια νυκτί. Από αντανακλαστικά και μόνο (και όχι από εμπιστοσύνη προφανώς), ένα κρίσιμο κομμάτι του εκλογικού σώματος είπε “θα ψηφίσω ΣΥΡΙΖΑ, για να φύγει αυτή η κυβέρνηση”. Σε συνδυασμό με την πτωτική πορεία του ΠΑΣΟΚ, μετά και τους χειρισμούς Βενιζέλου, που “στραγγάλισε” τους 58, η διαρκώς φθίνουσα κυβερνητική πλειοψηφία μοιάζει να κινδυνεύει με πλήρη αποσταθεροποίηση.

Μόνο που το πρόβλημα της χώρας δεν είναι να κινείται αενάως μεταξύ των συμπληγάδων του σύγχρονου δικομματισμού, που αγωνίζονται να ξεπεράσουν το 20%, με λίγες μονάδες. Αν καλούμαστε να διαλέξουμε μεταξύ μιας παλαιοκομματικής, εθνικιστικής σκληρής δεξιάς και μιας αντιευρωπαϊκής αριστεράς που διολισθαίνει στο ακραίο και προστατεύει (και αυτή) τον παρασιτισμό και τις συντεχνίες, δεν θα φύγουμε ποτέ από το τέλμα. Κανείς δεν πρέπει να είναι “καβάλα στο άλογο”, την επομένη των ευρωεκλογών. Αντιθέτως, η Ελλάδα πρέπει να κινηθεί με τελείως άλλη ατζέντα, για την έξοδο από την κρίση.

Πρώτον, πρέπει με κάθε τρόπο να αποφύγει να επιτρέψει σε ποινικούς κατηγορούμενους για εγκληματική οργάνωση να “χτυπάνε το ρυθμό” στις πολιτικές εξελίξεις. Οι εκβιασμοί, οι απειλές και γενικώς οι μέθοδοι του υποκόσμου δεν πρέπει να γίνουν δεκτοί με κανέναν τρόπο, όπως με περισσή μικροπολιτική ανευθυνότητα έγινε μέχρι τώρα. Και η δικαιοσύνη (που ολιγώρησε αρχικά, αποδεχόμενη τη νομιμότητα του ακροδεξιού κόμματος) θα πρέπει να εντείνει τις προσπάθειες της και να αφεθεί ελεύθερη να οδηγήσει στις φυλακές όσους ευθύνονται για τα άθλια ρατσιστικά εγκλήματα - όχι για τις απεχθείς ιδέες τους, αλλά γιατί τις έκαναν πράξη, όπως ο ναζισμός επιτάσσει.

Δεύτερον, η χώρα πρέπει να αποκτήσει μια σοβαρή κεντροδεξιά - και γι αυτό η συντηρητική παράταξη καλείται να αποκαθαρθεί πλήρως από τα “σταγονίδια” και να κινηθεί και πάλι στον πραγματικά ευρωπαϊκό δρόμο, που δεν περιλαμβάνει κανενός είδους χουντικούς ταλιμπάν και αγιατολάχ. Ως πρώτο βήμα, αν η αλλαγή ηγεσίας δεν είναι άμεσα εφικτή, η πρωθυπουργία σε μια επόμενη (μετεκλογική) κυβέρνηση συνεργασίας μπορεί ωραιότατα να ανατεθεί σε άλλο μετριοπαθές (κοινής αποδοχής) πρόσωπο της συντηρητικής παράταξης, ώστε να δοθεί άλλη πνοή στην κυβερνητική λειτουργία, τουλάχιστον. Αυτό άλλωστε, θα έπρεπε να είχε συμβεί από τον περσινό Ιούνιο, μετά το φιάσκο του κλεισίματος της ΕΡΤ, αν δεν είχε σπεύσει ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ να προσφέρει τη στήριξη του στον ίδιο άνθρωπο, με αντάλλαγμα την αντιπροεδρία.

Τρίτον, η Ελλάδα πρέπει να αποκτήσει μια σοβαρή και ισχυρή κεντροαριστερά. Εφόσον ο ΣΥΡΙΖΑ δείχνει εμφανώς οτι εξακολουθεί να αδυνατεί να προσφέρει τέτοια δυνατότητα, αφού δεν αφίσταται της αριστερίστικης, λαϊκίστικης και βαθειά συντηρητικής ρητορικής, στην οποία αρέσκεται μεγάλο μέρος των στελεχών και του ακροατηρίου του, θα πρέπει να επανέλθει σε φυσιολογικότερα ποσοστά, πιο κοντά σε αυτά που είχε πριν τη “φούσκα”. Δεν θα έβλαπτε μάλιστα το πολιτικό σκηνικό και τη χώρα, αν κατάφερνε να κρατήσει στην αντιπολίτευση όλες τις υποκριτικές και διαφθαρμένες φωνές, “βαθυπασοκικής” προελεύσεως, που κατάφερε να συγκεντρώσει γύρω του.

Για να εκπληρωθεί ο στόχος αυτός, η κεντροαριστερά θα πρέπει να απαλλαγεί και αυτή από όλα τα δικά της “βαρίδια”, τους φθαρμένους (κυρίως ΠΑΣΟΚογενείς) πολιτικούς που εμποδίζουν την είσοδο του τόσο απαραίτητου υγιούς και νέου αίματος στην πολιτική σκηνή. Το αξιολογότερο κομμάτι ενεργών πολιτών και στελεχών της κοινωνίας περιμένει να συμμετάσχει σε μια νέα προσπάθεια αναδιάταξης του πολιτικού σκηνικού της χώρας. Η ενίσχυση του ψηφοδελτίου του Γιώργου Καμίνη για το Δήμο της Αθήνας και το ευρωψηφοδέλτιο του “Ποταμιού” που ανακοινώθηκε μερικώς χθες δείχνουν, με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο, την ποιοτική διαφορά και το χάσμα μεταξύ του καινούργιου και του κομματικά παλιού.

Όσοι αξιόλογοι βρίσκονται ενεργά στις τάξεις της “Ελιάς” και της ΔΗΜΑΡ δείχνουν να ασφυκτιούν, λόγω της αδυναμίας να διασωθούν οι σχηματισμοί αυτοί και στη συνέχεια να καταστούν ρυθμιστές. Αν δεν υπάρξει καταλυτική αλλαγή ηγετικής κατεύθυνσης (με όλους να κάνουν πίσω), δεν θα μπορέσει να γεννηθεί και να ενδυναμωθεί το καινούργιο - και τα παραδοσιακά αυτά σχήματα θα μαραζώσουν οριστικά. Οι 58 πρέπει να ενισχυθούν και να αξιοποιηθούν - και να αποτελέσουν και αυτοί τη συγκολλητική ουσία μιας αναγεννημένης παράταξης. Σε κάθε περίπτωση, η ζωή θα συμπληρώσει το κενό, όπως έδειξε αδιαμφισβήτητα το “Ποτάμι”. Και η πρόκληση για μια πορεία που θα εγγυάται την ουσιαστική πρόοδο της χώρας είναι αδήριτη.












Το κείμενο γράφτηκε για την Athens Voice

Η γελοιογραφία είναι του Ανδρέα Πετρουλάκη από το www.protagon.gr και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από την εξαιρετική διασκευή του "Waters of March", με την Αμερικανίδα Cassandra Wilson, που έδωσε δύο συναυλίες στο Gazarte.

buzz it!

25.3.14

Αμετανόητοι Μαυρογιαλούροι...

Δεν χρειάζεται να αναλύσει κανείς πολύ γιατί η κυβέρνηση έχει εδώ και καιρό εξαγγείλει οτι θα διανείμει “κοινωνικό μέρισμα”, από το πρωτογενές πλεόνασμα, που επιτεύχθηκε μετά κόπων και βασάνων (και με πολλά χρέη του δημοσίου να μην έχουν εξοφληθεί). Έρχονται εκλογές - και μια ακόμα φορά οι παλαιοκομματικές μέθοδοι θριαμβεύουν. Το πολιτικό σύστημα αμύνεται για την επιβίωση του, με τα πιο πιο φθαρμένα υλικά και μεθόδους. Κι ύστερα αναρωτιούνται κάποιοι γιατί το Ποτάμι έχει τόση - αδικαιολόγητα απότομη - απήχηση.

Το εντυπωσιακό είναι οτι ο Αντώνης Σαμαράς έχει εδώ και καιρό ανακοινώσει οτι κομμάτι του “μερίσματος” αυτού θα πάει (ειδικώς) στους ενστόλους. Το γιατί ακριβώς είναι ασαφές, εκτός αν κανείς καταφύγει στις αγαπημένες αξίες του “Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια”. Μήπως γιατί η αστυνομία έχει επιδείξει κάποιον ιδιαίτερο επαγγελματισμό τα τελευταία χρόνια, αν εξαιρέσει κανείς την πολύ πιο οργανωμένη εμφάνιση και περιπολία κάποιων ειδικών ομάδων ή υπηρεσίες όπως το Ηλεκτρονικό Έγκλημα; Μήπως ανταμείβεται για την παγκόσμια πρωτιά της κουτοπονηριάς, που ονομαζόταν “ζαρντινιέρα”; Για την ανεξέλεγκτη βία στη διάλυση διαδηλώσεων; Μήπως για το φότοσοπ στους συλληφθέντες για τρομοκρατία που ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων; Ή μήπως ανταμείβονται οι λιμενικοί για τη νεφελώδη αλήθεια του Φαρμακονησίου; Ποιά είναι τα τεράστια προσόντα ενός υπαξιωματικού που αράζει σε ένα στρατόπεδο ή γραφείο, ως ο απόλυτος δημόσιος υπάλληλος και αμείβεται με 1400 ευρώ (υψηλός μισθός τη σήμερον ημέρα) - και πρέπει να ενισχυθεί, σε σχέση με άλλους; Μη μου πείτε ο “εθνικός του ρόλος”, οι περικοπές που έχει υποστεί (όταν άλλοι υπέστησαν μειώσεις 40%, 70% ή και 100%) ή οι δύσκολες σπουδές του, επειδή οι βάσεις σε σχολές που προσφέρουν την απόλυτη μονιμότητα είναι υψηλές, γιατί η όποια προσπάθεια για συζήτηση με επιχειρηματολογία πάει περίπατο.

Το βοήθημα θα είχε νόημα ως κίνητρο και ανταμοιβή για κάποιες κατηγορίες, που πραγματικά υπερβαίνουν εαυτόν ή κινδυνεύουν καθημερινά, όπως οι πιλότοι ή όσοι βάζουν τη σωματική τους ακεραιότητα στη φωτιά. Για τους υπόλοιπους (και ειδικά στον χώρο της αστυνομίας), το μυστικό είναι πολύ απλό: Η προσπάθεια είναι να επαναπατρισθούν οι ψήφοι που έφυγαν προς τα όμορα κόμματα, δεξιά της Νέας Δημοκρατίας - και ειδικά προς τη Χρυσή Αυγή. Μόνο που οι φασίζουσες νοοτροπίες δεν καταπολεμούνται με “δωροδοκίες”, γιατί αν ισχύει αυτό, θα έπρεπε να ξηλωθεί με συνοπτικές διαδικασίες η μισή αστυνομία. Αφού το πρωθυπουργικό επιτελείο επέτρεψε να διογκωθεί το ποσοστό της ΧΑ στο εκλογικό σώμα και οι φασιστικές αντιλήψεις στους αστυνομικούς, σε επικίνδυνο βαθμό, μετά κατάλαβε οτι το “ευφυές” σχέδιο της ανοχής ήταν μια τεράστια επαρχιώτικη κουτοπονηριά. Χρειάστηκε μάλιστα και η παρέμβαση του ευρωπαϊκού και υπερατλαντικού παράγοντα για να της το υπενθυμίσει, μήπως και μια συμμορία κατσαπλιάδων που θα έπρεπε ολόκληρη να είναι ήδη στη φυλακή, αποσταθεροποιήσει την ευρωζώνη, μέσω της Ελλάδας.

Το ακόμα χειρότερο όμως είναι οτι αυτές οι αντιλήψεις είναι βαθιά ριζωμένες στο υπερεθνικιστικό και ακροδεξιό περιβάλλον, που έχει σχηματίσει ο πρωθυπουργός και το στενό του (υπουργικό και μη) επιτελείο. Το διαπιστώνει κανείς με κάθε ευκαιρία: Το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο, παρά τις (σε επίπεδο κοροϊδίας) διαβεβαιώσεις προς την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, εκκρεμεί ακόμα, από την προηγούμενη άνοιξη, λόγω ”φόρτου εργασίας”! Ακόμα και τώρα, που η ίδια η κυβέρνηση αναγκάστηκε να κινήσει τις διαδικασίες για την ποινική δίωξη της εγκληματικής οργάνωσης της Χρυσής Αυγής, υπάρχει έντονη δυσανεξία σε ότι αντιβαίνει τις σκληρά δεξιές απόψεις. Σα να μην μπορεί να πάει το χέρι τους σε ότι επιτάσσει η στοιχειώδης δημοκρατική και σύγχρονη ευρωπαϊκή αντίληψη, μήπως και ενοχληθεί το υπερσυντηρητικό ακροατήριο. Κι αν η ενίσχυση ενστόλων τουλάχιστον επιστρέφει (με λάθος μήνυμα) σε ένα μέρος της κοινωνίας, το ξόδεμα έστω και ενός ευρώ (πόσο μάλλον 3 εκατομυρίων) για παρελάσεις της μιζέριας είναι ανεπίπτρεπτο. Οποιαδήποτε σπατάλη, κυρίως εισαγόμενων καυσίμων, για επίδειξη θρησκευτικού ή “εθνικού” φρονήματος, ειδικά στην παρούσα συγκυρία, δείχνει πολύ απλά οτι η χώρα και το πολιτικό σύστημα δεν έχουν πάρει τίποτε από το μάθημα της κρίσης.

Το πρόσφατο νομοσχέδιο για το μεταναστευτικό θα μπορούσε να είναι μια ευκαιρία για ένα μικρό βήμα εμπρός, όπως λένε οι ειδικοί. Ακόμα κι εκεί όμως, η παροιμοιώδης παρέμβαση του Γραμματέα του Υπουργικού Συμβουλίου (όπως καταγγέλει ο αναπληρωτής υπουργός που προέρχεται από το ΠΑΣΟΚ), φρόντισε για την οπισθοδρόμηση: Μια εξωφρενική διάταξη προέβλεπε την εξοντωτική ποινή της απέλασης για μετανάστη, αν κατήγγειλε ψευδώς ρατσιστική βία από ένστολους, κόντρα σε κάθε αναλογικότητα των ποινών, αντί να έχει έξτρα πρόνοια για την αντίθετη περίπτωση που έχει ντροπιάσει τη χώρα μας δεκάδες φορές - αυτή της κακομεταχείρισης μέχρι βαναυσότητας μεταναστών από όργανα της τάξης. “Πρέπει να προστατεύσουμε τους ενστόλους από τους “δασκαλεμένους” μετανάστες, που το χρησιμοποιούν ως επιχείρημα”, ήταν η δικαιολογία. Από την δεξιά κουτοπονηριά της δεκαετίας του ’50, ποιός θα μας προστατεύσει;

Ο κύριος Μπαλτάκος μάλιστα, δεν δίστασε να δηλώσει “αντικομμουνιστής”, προκαλώντας πλείστα όσα σχόλια. Όχι γιατί δεν έχει δικαίωμα να είναι, αλλά γιατί δεν είναι αυτός ο ρόλος του. Και γιατί τέτοια πολιτική ρητορική δείχνει πόσο υποκριτικό είναι αυτό το αμπαλάζ, που μιλάει για “νέες Ελλάδες” , “ανάπτυξη και ευρωπαϊκό προσανατολισμό”, “σύγχρονη κεντροδεξιά” κλπ. Αλλά γιατί να απορεί κανείς; Ο ίδιος ο Αντώνης Σαμαράς δεν είπε με νόημα στη ΔΕΘ, απευθυνόμενος στον ντόπιο αρχιεπίσκοπο, οτι αυτά (με τα βιβλία της ιστορίας) “τελείωσαν”; Ο Φαήλος Κρανιδιώτης δεν περηφανευόταν για την βαρβατίλα των ειδικών δυνάμεων που τραγουδούν για το “δέρμα του Αλβανού” και δήλωνε (όπως και άλλοι Ψωμιάδηδες) την ιδεολογική του συγγένεια με τους χρυσαυγίτες; Οι “πρωτοκλασσάτοι” Βορίδης και Γεωργιάδης δεν έχουν έντονα ακροδεξιό παρελθόν, όπως φρόντισε να υπενθυμίσει στον τελευταίο δημοσιογράφος του BBC που τον ρωτούσε για τη Χρυσή Αυγή; Ο Τζιτζικώστας δεν κάλεσε τους χρυσαυγίτες στο βάθρο της παρέλασης, αντί να τους δείξει τον μοναδικό δρόμο που τους αρμόζει, αυτόν του εισαγελέα;

Το ακόμα πιο αποκαρδιωτικό είναι όμως οτι αντιπολίτευση σε αυτή την κυβέρνηση, δεν κάνει σχεδόν κανείς - και ιδίως όσοι παρουσιάζονται ως αντιπολίτευση, παρά μόνο σκόρπιοι βουλευτές και αρθρογράφοι, από τον κατακερματισμένο χώρο του προοδευτικού κέντρου. Η ΔΗΜΑΡ μόνο κάτι ψέλισε για “πελατειακά κριτήρια” στη διανομή του μερίσματος. Ούτε ένα κόμμα δεν ανέφερε στην επίσημη ανακοίνωση του τους ενστόλους, προφανώς γιατί κανείς δεν τολμάει να τα βάλει με τα ψηφαλάκια.

Κατά τα άλλα, η μικροπολιτική καλά κρατεί: Η Ρένα Δούρου φλερτάρει με τις θρησκόληπτες ψήφους μιλώντας για το Άγιο Όρος, δηλώνοντας στο twitter πως τους πολίτες δεν απασχολεί το μέγεθος του δημοσίου, ενώ το πλεόνασμα που αφήνει ο προκάτοχος της στην Περιφέρεια Αττικής είναι ντροπή (εμφανίζοντας τον ως εκσυγχρονιστή). Ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης επιδεικνύει πόσο νέα είναι τα μυαλά του συγκεκριμένου κομματικού σωλήνα, μιλώντας για μνημόνια και (δημοκρατική) απουσία διαδηλώσεων, “όταν ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι κυβέρνηση”.

Ο Άρης Σπηλιωτόπουλος ανακαλύπτει οτι το κέντρο της Αθήνας μυρίζει, αλλά όταν η κυβέρνηση Καραμανλή στην οποία ήταν υπουργός εγκατέλειπε σε καταστροφικό βαθμό το ιστορικό κέντρο, απείρως χειρότερο από ότι είναι σήμερα, προφανώς απουσίαζε από τη χώρα. Και μαζί με τους ομοϊδεάτες του Νικήτα Κακλαμάνη και Γιάννη Ιωαννίδη ξεχνούν οτι η κυβέρνηση τους διέλυσε τη δημοτική αστυνομία, λόγω ανικανότητας να αξιολογήσει και να μειώσει με άλλους τρόπους το μέγεθος του δημοσίου. Και όλοι μαζί, αρνούνται φυσικά να κάνουν το αυτονόητο και να παραιτηθούν από την βουλευτική έδρα, διότι φοβούνται οτι δεν έχουν καμία τύχη. Πού να αφήνεις τώρα τα προνόμια και την παρουσία στην κεντρική πολιτική σκηνή. Υπάρχει μήπως καμία ιδιότητα που λέγεται “πολιτική κουτοπονηριά”, προς αποφυγήν;













Το κείμενο γράφτηκε για την Athens Voice

Το σκίτσο του Δημήτρη Χαντζόπουλου είναι από τα www.tanea.gr και το εξώφυλλο από το www.blogs.wsj.com

To post συνοδεύεται από το "The Depth Of My Soul", το νέο κομμάτι των Αμερικανών Thievery Corporation

buzz it!

13.3.14

Επιστροφή στην Πάτρα, 30 χρόνια μετά...

Η (επαγγελματική) μου καριέρα ως dj άρχισε στην Πάτρα το 1982, όσο ήμουν φοιτητής, σε ένα music-bar που ονομαζόταν Iguana. Το Σάββατο, 30 χρόνια μετά, ξαναγυρνάω για να παίξω σε ένα μαγαζί του οποίου ήμασταν όλοι θαμώνες, στην πλατεία Αγίου Γεωργίου. Στο ανανεωμένο Banana Moon λοιπόν, αυτό το Σάββατο 15 Μαρτίου, με υπέροχη πανσέληνο.


Σας περιμένω μετά τις 22.00...









Η αφίσα είναι της Κωνσταντίνας Χριστοπούλου και το εξώφυλλο από το www.themusicninja.com

To post συνοδεύεται από το "Love Is The Answer του Αμερικανού Aloe Blacc.

buzz it!

11.3.14

Εξωκοινοβουλευτική κεντροαριστερά

Πολλά μπορεί να προσάψει κανείς στον Σταύρο Θεοδωράκη και στο εγχείρημα του: Ναρκισσισμό, προχειρότητα, θολό προγραμματικό στίγμα (μέχρι στιγμής τουλάχιστον). Ωστόσο, υπήρξαν τόσο υπερβολικές και κομπλεξικές αντιδράσεις, με τη συνήθη απόπειρα διαστροφής που χαρακτηρίζουν τις δυνάμεις του λαϊκισμού (κυρίως της αριστεράς), που φρόντισαν σχεδόν να δικαιώσουν το τόλμημα, πριν ακόμα κριθεί. Στο κάτω-κάτω, μακράν αγνότερος και ικανότερος είναι ο Θεοδωράκης από τουλάχιστον το 95% του πολιτικού μας προσωπικού. Η πανικόβλητη προσπάθεια a priori αποδόμησης είναι τόσο αστεία, όσο αστεία είναι η απόπειρα να “χρεωθεί” ο Καμίνης από τους ανθυποψηφίους του στο “μνημόνιο” και αποκλειστικά στο ΠΑΣΟΚ (ενώ είναι τοις πάσι γνωστό ότι προτάθηκε από τη ΔΗΜΑΡ και υποστηρίχθηκε από όλες τις δυνάμεις του χώρου, μέχρι τη Δράση).

Ο Θεοδωράκης δεν είναι φυσικά ο Μπέπε Γκρίλο της Ελλάδας, αυτός ο τίτλος μάλλον θα άρμοζε στον Λάκη Λαζόπουλο. Ούτε είναι το “μακρύ χέρι του συστήματος”, όπως συνωμοσιολογικά αρέσκεται στο να διαπιστώνει η πέραν της ΔΗΜΑΡ αριστερά, όταν δεν μπορεί να ερμηνεύσει τα φαινόμενα ή δεν βολεύεται με την προφανή ερμηνεία τους. Ακόμα περισσότερο δεν είναι ένας “Τζήμερος” ή θαυμαστής της Χρυσής Αυγής, καθώς δεν έχει καμία σχέση με ακραίες ή φασιστικές ιδεολογίες. Ο Θεοδωράκης μπορεί να καταφεύγει σε ένα λόγο που μπορεί να επικριθεί ως απλουστευτικός, αλλά έχει σαφές πολιτικό παρελθόν, που δεν ξεφεύγει από το πολιτικά όρια της ευρύτερης κεντροαριστεράς - και συνεπώς το ίδιο έχει - μέχρι στιγμής τουλάχιστον - και το εγχείρημα του.

Η προσπάθεια συγκερασμού φιλελευθερισμού και αριστεράς άλλωστε, δεν είναι καινοφανής. Πολλοί, όπως ο Μάνος Ματσαγγάνης έχουν δώσει εξαιρετικά δείγματα γραφής ως “φιλελεύθεροι αριστεροί”, χωρίς να σημαίνει οτι η σύγκριση προσώπων είναι δόκιμη. Άλλωστε, και το ίδιο το στοίχημα των 58 αυτόν τον προσανατολισμό είχε. Και ας μην προσπαθούμε να κρυφτούμε πίσω από το δάχτυλο μας, υπάρχει ένα τεράστιο κομμάτι των υγιώς πολιτικά σκεπτόμενων σε αυτή τη χώρα, που ασφυκτιά και ακριβώς αναζητά την ένωση όλων των δυνάμεων από τις παρυφές των φιλελευθέρων ως τις παρυφές της αριστεράς (συμπεριλαμβανομένης και της ΔΗΜΑΡ), ώστε να εκφραστούν και πολιτικά, αλλά και κυβερνητικά, με στόχο μια μετριοπαθή και ταυτοχρόνως δυναμική διέξοδο, ανάμεσα στις συμπληγάδες της πόλωσης, που ονομάζονται ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ. Άλλωστε, αυτό απέδειξαν με την επίτευξη καθολικής αποδοχής στο χώρο, τόσο ο Γιώργος Καμίνης, όσο και ο Γιάννης Μπουτάρης - μια αιμοδοσία του πολιτικού συστήματος που έδειχνε να αρχίζει, εδώ και 4 περίπου χρόνια, αλλά δυστυχώς δεν συνεχίστηκε.

Επιδεικνύοντας μια εξαιρετική αίσθηση πολιτικού timing, ο Σταύρος Θεοδωράκης (που συζητούσε την προοπτική αυτή εδώ και ενάμιση χρόνο), εμφανίστηκε ακριβώς τη στιγμή που το ακροατήριο του χώρου του ήταν απογοητευμένο από το κεφαλοκλείδωμα Βενιζέλου στην πρωτοβουλία των “58”. (Παρεπιμπτόντως, παρά τις περί του αντιθέτου απόψεις, θεωρώ οτι πολύ καλά έκαναν οι “58” και αρνήθηκαν να εκτεθούν στον σταυρό. Στις συγκεκριμένες συνθήκες, οι εναπομείνασες ορδές ενός θνησιγενούς πασοκικού λαϊκισμού, που δεν έχουν πάει στο ΣΥΡΙΖΑ, θα τους κατέτρωγαν, με μεγάλη άνεση, κερδίζοντας το σωσίβιο που τόσο έχουν ανάγκη. Άλλωστε, δεν ήταν απαραίτητα αυτός ο ρόλος τους).

Ο Θεοδωράκης απέδειξε, με μια πολύ απλή κίνηση, τα εξής: Πρώτον, οτι υπάρχει τεράστια ανάγκη για τη συμμετοχή “κανονικών” ανθρώπων στην πολιτική - και όχι “talking heads”, που κινούνται μεταξύ της φιγούρας του καραγκιόζη και της ξύλινης γλώσσας του ψηφοθηρικού λαϊκισμού. Δεύτερον, οτι η υπόθεση της ενωμένης κεντροαριστεράς θα είχε πολύ καλύτερη τύχη, αν δεν υιοθετούσε ένα (θεωρητικά σωστό) αξίωμα περί “μη αποκλεισμού κανενός”, που όμως στην πράξη χώλαινε: Είναι σαφές οτι μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων του χώρου αρνείται να ενισχύσει μια “Ελιά” που θα ηγεμονεύεται από φθαρμένους πρώην υπουργούς του ΠΑΣΟΚ. Εν ολίγοις, αρνείται να ψηφίσει το σουρεαλιστικό τοπίο ΠΑΣΟΚ+Λοβέρδος από τη μία και ΔΗΜΑΡ+Καστανίδης από την άλλη, καθώς έχει την άποψη οτι όλες αυτές οι ανταγωνιστικές προσθήκες και “ενισχύσεις” δεν αντιπροσωπεύουν πια κανέναν - και τίποτα θετικό.

Τις πρώτες ημέρες μετά την ανακοίνωση του “Ποταμιού”, κάποιοι δημοσκόποι έλεγαν οτι “δεν τολμούν να πουν αυτά που βλέπουν τα μάτια τους”. Η πρώτη έρευνα, με το 5,7%, δικαίωσε τις υποψίες. Βεβαίως, τα ποσοστά αυτά μπορούν άνετα να “ξεφουσκώσουν”, μέχρι τις εκλογές. Μπορούν όμως και να αυξηθούν θεαματικά, αν αρθρωθεί πολιτικός λόγος και εμφανιστούν αξιόλογα πρόσωπα, όχι πλέον ως “φίλοι”, αλλά ως υποψήφιοι για την Ευρωβουλή.

Στη δεύτερη περίπτωση, ακόμα κι αν η αύξηση δεν είναι θεαματική, η εμφάνιση του “Ποταμιού” θα έχει τις εξής (δυσάρεστες για όλο το πολιτικό σύστημα) επιπτώσεις: Πρώτον, λόγω της πολιτικής απήχησης ενός πολιτικού χωρίς γραβάτα, με το σακίδιο και το μπλουζάκι, στις νεαρές ηλικίες (αλλά και στις μαμάδες τους), θα κόψει έναν αέρα (έστω και του 1%) από τον ΣΥΡΙΖΑ, που ελπίζει να θριαμβολογεί την επομένη των ευρωεκλογών, ζητώντας την παραίτηση της κυβέρνησης (λόγω “αναντιστοιχίας με τη λαϊκή βούληση”). Ο Αλέξης Τσίπρας ήταν μέχρι τώρα η μόνη λύση κοντά στην αισθητική τους, αλλά δύσκολα θα μπορέσει να τους πείσει όλους οτι είναι εμφανώς ο ικανότερος, καθώς δεν έχει να επιδείξει παρά μόνο τα νιάτα του και την “εμπειρία” του από τον κομματικό σωλήνα. Ο Θεοδωράκης, αν και πενηντάρης, μοιάζει και πιο “τυπάς” - και πιο πολλά πράγματα έχει κάνει με επιτυχία στη ζωή του. Κάποιος που “τα λέει καλά” έχει κάποιες πιθανότητες να “τα κάνει και καλά”, σε αντίθεση με αυτόν που εκτοξεύει διαρκώς φληναφήματα.

Δεύτερον, θα στριμώξει ασφυκτικά τις πιθανότητες των υπόλοιπων κομματιών της κεντροαριστεράς να εκλέξουν ευρωβουλευτή: Το μέτρο είναι στο 4,75 αν όλα τα κόμματα το υπερβαίνουν, αλλά στην πράξη θα κινηθεί (μετά την αφαίρεση των “μικρών” κομμάτων και τη διαίρεση του εναπομείναντος ποσοστού με τις 21 εδρες) στο 3% ή λίγο παραπάνω. Έτσι, η ΔΗΜΑΡ, που οδεύει με μαθηματική ακρίβεια στην απομόνωση της στον (κατά Σημίτη) “αριστερό κομφορμισμό”, αλλά και το ΠΑΣΟΚ της κουτοπόνηρης μικροπολιτικής, κινδυνεύουν να μην εκλέξουν ευρωβουλευτή (παρά έναν ή δύο, στην καλύτερη περίπτωση) - και ενδεχομένως στις επόμενες εθνικές εκλογές να αποτελέσουν πια την “εξωκοινοβουλευτική κεντροαριστερά”. Κι όλα αυτά, γιατί δεν μπόρεσαν να κάνουν την υπέρβαση και να ενωθούν σε μια πραγματική “Ελιά” με άλλη ηγεσία και χωρίς βαρίδια, με στόχο τα διψήφια ποσοστά.

Τρίτον, το “Ποτάμι” θα συμπιέσει ενδεχομένως και άλλες δυνάμεις, από αυτές που παρήγαγε το κατακερματισμένο και εν ολίγοις “σουρεαλιστικό” πολιτικό μας σκηνικό. Κι αν από τη ΝΔ δείχνει να παίρνει πολύ λίγες δυνάμεις, από την όμορη παραφυάδα των ΑΝΕΛ δείχνει να αποσπά εντυπωσιακά ποσοστά, ενδεχομένως από μετανοημένους πασοκογενείς που έψαχναν να τιμωρήσουν το σύστημα “αντιμνημονιακά”. Θα ήταν λογικό να αποτρέψει και κάποιους νέους από το να θαυμάσουν ανεγκέφαλα τον Ηλία Κασιδιάρη, αλλά οι πρώτες μετρήσεις δείχνουν 0% διαρροές από τους λούμπεν μικρόνοες, που αποφάσισαν να τιμωρήσουν τους εαυτούς τους (και όλους μας), ψηφίζοντας τους νεοναζί. Ίσως είναι πια αβοήθητες περιπτώσεις, χωρίς επιστροφή, ακόμα κι αν όλοι οι βουλευτές της εγκληματικής οργάνωσης βρεθούν στη “μπουζού”, κατά τη δική τους έκφραση.

Σε κάθε περίπτωση, η κίνηση Θεοδωράκη ανοίγει έναν δρόμο, όπως άνοιξε και η πρωτοβουλία των “58”. Το αν θα ευδοκιμήσει, παραμένει άγνωστο. Αυτό που μοιάζει πια βέβαιο, είναι οτι ο χώρος της κεντροαριστεράς (ή της σοσιαλδημοκρατίας, αν προτιμάτε) διψάει για πολιτική έκφραση. Κι όποιος επειχειρεί να τον αλώσει χωρίς να κομίζει το ουσιαστικό και το καινούργιο, δεν θα τα καταφέρει ποτέ...














Το κείμενο γράφτηκε για την Athens Voice

Η φωτό είναι από το www.tumblr.com και το εξώφυλλο από το www.lamusicadecadadia. blogspot.com

To post συνοδεύεται από το "Somewhere Down the Crazy River" του Καναδού Robbie Robertson

buzz it!

ShareThis