29.11.09

"Περισσότερο φως και χρώμα"...

Συνέντευξη στη Λιάνα Μηλοπούλου και στη Real News της 29.11.09



-- Πόσο ευχαριστημένο σας βρίσκει ο απολογισμός από την ως τώρα επαγγελματική σας πορεία;

Αρκετά – αν και πάντα θα ήθελα να είχα κάνει περισσότερα και καλύτερα. Δουλεύω συνολικά 21 χρόνια, αρχίζοντας από τον τότε Sky 100.4 και περνώντας από τον Antenna 97.1, τον Αθήνα 9.84, τον Jazz FM, το Κανάλι 5, τη ΝΕΤ 105.8, τον Kosmos 93.6 και φυσικά τη ΝΕΤ και την ΕΤ-1. Επίσης συνεργάστηκα με έντυπα όπως το “Έψιλον”, το “Μετρό” και την Athens Voice - και με σχολές δημοσιογραφίας.
Χρονιές-σταθμοί ήταν το 1988 (πρώτη εκπομπή στο ραδιόφωνο), το 1998 (πρώτη φορά κεντρικό δελτίο στη ΝΕΤ) και το 2004 (άρχισα να γράφω για πολιτική στην AV και πέρασα το χειρότερο επαγγελματικό μου καλοκαίρι στην ΕΡΤ). Με στενοχωρεί που δεν κάνω ραδιόφωνο εδώ και 5 χρόνια, γιατί είναι η μεγάλη μου αγάπη. Στην ΕΡΤ υπάρχει κανονισμός, που απαγορεύει την ταυτόχρονη απασχόληση σε ραδιόφωνο και τηλεόραση, αν έχεις σχέση αορίστου χρόνου. Έτσι η ΕΡΤ είναι ο μοναδικός ραδιοτηλεοπτικός οργανισμός (πιθανότατα στον κόσμο), που δεν εκμεταλλεύεται τα προβεβλημένα του στελέχη, σε όλα του τα μέσα. Και ταυτόχρονα, με την αποκλειστική σύμβαση που έχεις, σου απαγορεύει να δουλέψεις σε άλλο ραδιόφωνο!


--Αν ήταν στη δικαιοδοσία σας τι θα αλλάζατε από το δελτίο που παρουσιάζετε και τι θα κρατούσατε οπωσδήποτε;

Θα κρατούσα οπωσδήποτε το πολυθεματικό δελτίο (χωρίς πολλές “φιοριτούρες” και συζητήσεις), τα πολλά διεθνή, το εκτεταμένο πολιτικό ρεπορτάζ. Θα άλλαζα τα φιλοκυβερνητικά ρεπορτάζ, τα ρεπορτάζ που είναι αφιερωμένα σε ένα κόμμα ή σε έναν υπουργό, το άκαμπτο και γραφειοκρατικό “στήσιμο” του δελτίου, τη μουντή εικόνα και τα κακόγουστα και παραφορτωμένα γραφικά. Θα έκανα το δελτίο όρθιος, χωρίς γραβάτα, θα προσέθετα έρευνες, ελεύθερα θέματα (αλλά όχι όπως τα εννοούν πολλές φορές οι συνάδελφοι) και ακόμα περισσότερα διεθνή και θέματα που προάγουν τη σκέψη του Έλληνα τηλεθεατή. Θα προσέθετα περισσότερο φως και χρώμα – κυριολεκτικά και μεταφορικά.


--Τι βαθμό θα δίνατε στον εαυτό σας για τη δουλειά σας στο δελτίο συγκρίνοντας τον με τα ιδιωτικά κανάλια;

Αν συγκρίνω το δελτίο που παρουσιάζω με κριτήρια εικόνας, σταθερότητας, πολιτικής ανεξαρτησίας και ελκυστικής παρουσίασης, θα μου έδινα κακό βαθμό. Αν το συγκρίνω με αυστηρά δημοσιογραφικά κριτήρια και με παγκόσμια στάνταρντ θα έδινα πολύ κακό βαθμό στα ιδιωτικά– για να μη μιλήσουμε για γενικότερη παιδεία ή στοιχειώδη γνώση ξένων γλωσσών. Στις καλές τους στιγμές, τα δελτία μας είναι πολύ πιο κοντά στο δελτίο του BBC, από τα καλύτερα δικά τους.


--Πιστεύετε πως οι άνθρωποι της Δημόσιας τηλεόρασης είναι αδικημένοι σε σύγκριση με εκείνους των ιδιωτικών καναλιών ή όπως υποστηρίζουν πολλοί περνούν πολύ καλύτερα αφού δεν ζουν με το άγχος της τηλεθέασης;

Όχι, η επιλογή του καθενός έχει το αντίτιμο της – και στην περίπτωση μας αυτό σημαίνει χαμηλές αμοιβές, αφού πρόκειται για τα λεφτά του φορολογούμενου πολίτη (αυτό βεβαίως δεν ισχύει για κάποιες σκανδαλώδεις εξαιρέσεις δημοσιογράφων και μη). Εμείς δεν ζούμε μεν με το άγχος της τηλεθέασης , ούτε ανταμειβόμαστε όμως αν το δελτίο πάει καλά – στην ΕΡΤ όλοι προσπαθούν η επιτυχία ενός παρουσιαστή να περάσει απαρατήρητη. Άλλο είναι το σημαντικό μας πλεονέκτημα: Κοιμόμαστε το βράδυ ήσυχοι οτι έχουμε ασχοληθεί (έστω και ανεπαρκώς) με πραγματικές ειδήσεις.


--Έχετε κάποιο πρότυπο από τα τηλεοπτικά πρόσωπα; (της ενημέρωσης πάντα βεβαίως)

Πρότυπα, όχι. Από πολύ πριν μπω στο επάγγελμα, με συγκινούσε ο τρόπος με τον οποίο παρουσίαζε δελτίο η Μαρία Χούκλη. Εκτιμώ το ήθος και την παιδεία (πάνε “πακέτο” με τη σεμνότητα), που εκπέμπει σε κάθε του σχόλιο ή εκπομπή ο Παύλος Τσίμας. Το ίδιο θα πω και για το Γιώργο Αυγερόπουλο – μαζί με τη ρομαντική επιμονή στη δουλειά ουσίας. Για την επιμονή του μου λείπει και ο Στέλιος Κούλογλου. Μου αρέσει πάντα το “εναλλακτικό”, άμεσο και ανεπιτήδευτο (κόντρα στη σοβαροφάνεια) στυλ του Σταύρου Θεοδωράκη.


--Τι άλλο θα σας ενδιέφερε να κάνετε στην τηλεόραση εκτός από την ενημέρωση;

Θα μπορούσα να κάνω πολλά πράγματα και στην ψυχαγωγία. Δεν μπορείτε ίσως να με φανταστείτε να παρουσιάζω και να χορεύω σ' ένα σόου – ίσως γιατί σας “αποτρέπει” η εικόνα μου στο δελτίο και γιατί δεν ξέρετε οτι ήμουν από μικρός dj και φανατικός με το χορό. Δεν θα το έκανα όμως ποτέ στην Ελλάδα, με αυτή την περιρρέουσα σκυλοπόπ ατμόσφαιρα στην τηλεοπτική ψυχαγωγία – και την άμεση σύνδεση της πια με τη σαχλαμάρα, τη ρηχότητα και την κουτσομπολίστικη κιτρινίλα.


--Ποιο θα μπορούσε να είναι το δέλεαρ για να αποχωρήσετε από την Δημόσια τηλεόραση με προορισμό ένα ιδιωτικό κανάλι;

Ένας ιδιοκτήτης (ή περισσότεροι) κι ένα κανάλι που θα ενδιαφέρονταν να κάνουν ένα πολύ καλό και ελκυστικό δελτίο ή εκπομπή με τα χαρακτηριστικά που προανέφερα. Μια πολύ καλύτερη αμοιβή φυσικά – κι ένα δεκαπενταετές συμβόλαιο! Αστειεύομαι φυσικά...


--Πιστεύετε πως η πολυσυζητημένη κρίση που χτυπά βεβαίως και την τηλεόραση μπορεί να αφήσει και κάποια καλά πίσω της;

Ενδεχομένως, αν η κρίση φέρει κάποια πράγματα στις σωστές τους διαστάσεις. Αν μας απαλλάξει από κανάλια και εκπομπές που ζουν “υπεράριθμα”, κίτρινα, φτηνιάρικα, παρασιτικά, λαϊκίστικα, κραυγαλέα, παραμορφωτικά – επιζήμια τελικά για την κοινωνία. Δεν το βλέπω όμως – η κρίση φέρνει φτώχεια και η φτώχεια θα εντείνει τα φαινόμενα αυτά, αντί να τα μειώσει.


--Η σεμνότητα και η αποχή σας από την εκτός δουλειάς γενικότερη προβολή- είναι μια επιλογή που σας βρίσκει ωφελημένο σε σχέση με αυτά που βλέπετε να συμβαίνουν στο χώρο;

Ευχαριστώ για το κοπλιμέντο. Δεν έπαιξα ποτέ τον σταρ – και δεν με αφορά. Με αφορά η αξιοπρέπεια μου και το κασέ μου. Υπό αυτή την έννοια είμαι κερδισμένος – σίγουρα για το πρώτο, ενδεχομένως όχι για το δεύτερο.


-- Οι ιδιαίτερα προβεβλημένοι της τηλεόρασης κερδίζουν η χάνουν μακροπρόθεσμα;

Δεν είναι καθόλου απαραίτητο να χάνουν, αν η αξία τους έχει βάσεις σε παιδεία, ήθος και ικανότητα. Αυτοί είναι όμως οι πολύ λίγοι. Για τους άλλους δεν ξέρω, βλέπω φελλούς να επιπλέουν επί δεκαετίες – προφανώς κάτι έχουν που συγκινεί το κοινό τους και τους εργοδότες τους. Χάνουν όμως στο γενικότερο πλαίσιο αναξιοπιστίας, όπως και πολλοί πολιτικοί μας: Έχουν λεφτά, δόξα, εξουσία, αλλά δεν τους υπολήπτεται κανείς – για να μη σας πω οτι τους βρίζουν όλοι πίσω από την πλάτη τους. Να κάτι που δεν μ' ενδιαφέρει – η “επιτυχία” χωρίς την εκτίμηση.


--Έχετε μετανιώσει για κάτι στην επαγγελματική σας διαδρομή;

Όχι ιδιαίτερα. Ίσως, αν ειχα βγεί στο γυαλί, μερικά χρόνια πιο νωρίς, που μου είχε γίνει πρόταση, να είχα τώρα μεγαλύτερες απολαβές. Αλλά δεν πειράζει, δεν ήμουν ακόμη επαρκώς ισορροπημένος και με “πηγμένο το μυαλό”.


--Αν ξαναρχίζατε τι θα αλλάζατε;

Μπορεί να μη σπούδαζα στο Πολυτεχνείο – όχι οτι έχω μετανιώσει το θετικό τρόπο σκέψης που μου έδωσε. Ίσως όμως να επιχειρούσα μια πιο “ανθρωπιστική” επιστήμη ή ακόμη και φιλοσοφία.


--Θυμάστε κάποια ιδιαίτερα δύσκολη στιγμή κατά τη διάρκεια του δελτίου, "στον αέρα" δηλαδή;

Πολλές. Η πιο δύσκολη ήταν όταν παρουσίαζα και έκανα αυτόματη μετάφραση στη ΝΕΤ, από το γαλλικά και τα αγγλικά, των ομιλιών των ηγετών στα 50 χρόνια του ΝΑΤΟ, προς το τέλος του πολέμου στη Γιουγκοσλαβία. Ο τότε πρωθυπουργός Σημίτης άρχισε να μιλάει με μια “παραβολή” από τον ελληνικό εμφύλιο πόλεμο. Για πάνω από ένα λεπτό, είχα “παγώσει” - ώσπου να βγάλει νόημα αυτό που έλεγα...




Παραθέτω το ακριβές κείμενο των ερωτήσεων και απαντήσεων, όπως το έστειλα στην εφημερίδα στις 06.08.09 (ευτυχώς δεν υπάρχει κάτι "ξεπερασμένο") - πριν τις μικροδιορθώσεις που υπέστη για το τύπωμα.

H φωτό είναι από το www.flickr.com και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από την τους Βρετανούς/πολυθενικούς (;) Belleruche, που ήρθαν πρόσφατα στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη για συναυλία.

buzz it!

27.11.09

Η φούσκα του Ντουμπάι...

Το πρώτο πράγμα που κάνει ο οδηγός του (νοικιασμένου από το ξενοδοχείο προς 20 ευρώ την ώρα) αυτοκινήτου, είναι να σταματήσει στη μέση μιας τεράστιας λεωφόρου, για φωτογραφίες. Σιχαίνομαι να ποζάρω τουριστικά - ειδικά όταν το περιβάλλον είναι ακαλαίσθητοι μπετονένιοι πύργοι. “Μα είσαι πραγματικός τουρίστας;” απόρησε ο - κατά τα άλλα ευγενέστατος, αλλά “ρουτινιάρης” - μετανάστης (δεκάδες χιλιάδες, κυρίως Ασιάτες, δουλεύουν στο Ντουμπάι). Και αμέσως μας πήγε σ’ ένα από τα μεγαλύτερα εμπορικά κέντρα. Τα αξιοθέατα του βλακώδους καπιταλισμού και της έλλειψης ιστορίας..




Η δημιουργία ενός χιονοδρομικού κέντρου, που θα δουλεύει όλο το χρόνο, ενώ έξω έχει 40 βαθμούς, είναι ένα από αυτά. Ενεργοβόρο και αταίριαστο. Το ίδιο και τα μεγαλεπήβολα οικιστικά “project” στην παραλία - οικισμοί σε σχήμα φοίνικα, τα νησιά που από ψηλά αναπαριστούν την υδρόγειο, το ξενοδοχείο 7 (!) αστέρων, σήμα κατατεθέν του Εμιράτου - που δεν είχε πολύ πετρέλαιο, αλλά έγινε ο παράδεισος των κατασκευών. Κι εγώ ο αφελής, που κοιτώντας το χάρτη, νόμιζα οτι θα μπορούσαμε να περπατήσουμε κάπου με τα πόδια...




Το Ντουμπάι ήταν βεβαίως αναγκαστική στάση στο αεροπορικό μας ταξίδι - υπήρχε όμως και μια περιέργεια να δούμε αυτό για το οποίο όλοι μιλούσαν. Ο νεοπλουτισμός είναι παντού - από το μέγεθος και την πολυτέλεια ως τα χρυσά κιτς αλογάκια...




Κι όμως θα μπορούσε να είναι όμορφα φτιαγμένο παντού. Αν δεν ήταν τόσο τεχνητό και πλαστό. Αν δεν είχε γίνει το Ελντοράντο των κατασκευαστικών εταιρειών, που θα έφτιαχνε ένα Μανχάταν στην έρημο - χωρίς ιστορία. Αν δεν ήταν ακόμα ένα ολοκληρωτικό καθεστώς, που υιοθέτησε έναν επίπλαστο δυτικό (=ανεκτικό) τρόπο ζωής..




Το μόνο που πραγματικά είχε ένα νόημα, ως “προϊόν” ήταν το αεροδρόμιο και η αεροπορική εταιρεία τους, η Emirates: Εξαιρετική κομψότητα, εξυπηρέτηση, πολυτέλεια. Μόνο και μόνο η επιλογή από εβδομήντα ταινίες στην ατομική σου τηλεόραση, λέει πολλά.




Τώρα που κατέρρευσε αυτό το “αναπτυξιακό θαύμα”, δεν εκπλήσσομαι. Όταν κάτι δεν πατάει γερά στις ανάγκες και δεν σέβεται το περιβάλλον, την ιστορία και το ανθρώπινο μέτρο, δεν είναι πραγματικός εκσυγχρονισμός. Είναι ακόμα μια φούσκα. Γιατί κανείς να πληρώσει πανάκριβα, για να μείνει εδώ;





Εμείς πάλι ζούμε στην Αθήνα. Γι αυτό και σας παρουσιάζω σε "διαγαλαξιακή" αποκλειστικότητα το μεγάλο hit από το πολυαναμενόμενο πρώτο άλμπουμ των Burger Project. Ακριβώς επειδή επιθυμούμε να μας "κόβεται η ανάσα" - όχι με τον νεοπλουτικό εντυπωσιασμό, ούτε λίγο γλυκερά όπως το πρωτότυπο κομμάτι, αλλά με χιούμορ!

Οι φωτό είναι δικές μου.

"Επί του πιεστηρίου": Διαβάστε την άποψη του αρθογράφου του Independent, για την "Ηθικά χρεωκοπημένη δικτατορία".

"Επί του πιεστηρίου" 2: Διαβάστε το εξαιρετικό post του Νίκου Ξυδάκη.

buzz it!

26.11.09

Κατάσταση φορολογικής ανάγκης...

Η παρέα των βιοτεχνών της δεκαετίας του ’70, που οδηγούσε τις πανάκριβες “μερσεντέ” και εξέφραζε με κάθε ευκαιρία τη δυσφορία της για τους άθλιους ελληνικούς δρόμους - χωρίς φυσικά να έχει πληρώσει ποτέ ούτε το ένα δέκατο από τους φόρους που θα έπρεπε - αρκούσε μέχρι πριν από μερικά χρόνια για να περιγράψει το ελληνικό φαινόμενο της φοροδιαφυγής.

Η γενικευμένη όμως (οικονομική) ανομία και διαφθορά των τελευταίων χρόνων έχουν καταστήσει το ζήτημα ακόμα πιο πολύπλοκο: Μεγάλη μερίδα Ελλήνων, βλέποντας το “μεγάλο φαγοπότι" που στήθηκε παντού, από την υπερτιμολόγηση της κάθε είδους νοσομειακής προμήθειας και τα φακελάκια ως την αισχροκέρδεια σε καθημερινά είδη και από τη δυνατότητα προσώπων (που δεν άξιζαν ούτε το ένα δέκατο) να αμειφθούν με υπερβολικές αμοιβές (πάνω και από τις αποδοχές του Ομπάμα ή του νέου Προέδρου της Ε.Ε !) ως τα σκάνδαλα και την καταλήστευση των (δημοσίων) ταμείων, αισθάνονται πλέον τελείως απενοχοποιημένοι και δηλώνουν “ευθαρσώς” οτι θα “τρώνε και θα κρύβουν ότι μπορούν” από το “ληστρικό κράτος”.

Μόνο που σε μια οργανωμένη κοινωνία που θέλει να λέγεται ευνομούμενη και σύγχρονη, τέτοιες δικαιολογίες του στυλ “μα κι ο άλλος πέρασε το φανάρι με κόκκινο”, δεν ευσταθούν. Είναι σαφές πια οτι τα σοβαρά μας εθνικά ζητήματα έχουν να κάνουν με τα δημοσιονομικά και το έλλειμμα (και με μια σειρά άλλα θέματα που συνδέονται με αυτά, όπως οι στρεβλώσεις, η ατιμωρησία και η διαφθορά) - και όχι με όσα ονομάζονται “εθνικά θέματα” και στα οποία επενδύουν διάφοροι “πατριώτες”, πολιτικοί και μη, επιχειρώντας να φέρουν την ατζέντα στο πεδίο της καθυστέρησης.


Η προσπάθεια της κυβέρνησης να αντιμετωπίσει το ζήτημα με τα υπάρχοντα εργαλεία, δείχνει ξεπερασμένη και ανεπαρκής. Είναι προφανές οτι η φορολογική δήλωση δεν αρκεί, παρά μόνον ως αφετηρία για μια άλλου είδους μέθοδο που θα αποκαταστήσει τη φορολογική και κοινωνική δικαιοσύνη. Αλλιώς, το βάρος πέφτει (για ακόμη μια φορά) στους μισθωτούς και συνταξιούχους που δεν μπορούν να αποκρύψουν τίποτα. Επιπλέον, κινδυνεύει να ονομάσει “προνομιακό στόχο” τη μεσαία τάξη εντίμων επαγγελματιών, επιστημόνων και επιχειρηματιών, που δηλώνουν όλα τα εισοδήματα και την ακίνητη περιουσία τους - και τώρα καλούνται να πληρώσουν έκτακτες και μη εισφορές και τέλη παντός είδους, χωρίς να είναι “εισοδηματίες” που “τους τρέχουν από τα παντζάκια”, ειδικά σε περίοδο κρίσης.

Αντιθέτως, τα συνήθη λαμόγια και αεριτζήδες παραμένουν ανενόχλητοι - και κακομαθημένοι. Είναι αδιανόητο να μην υπάρχουν τεκμήρια για τα ιατρεία (ανάλογα με την περιοχή) και να δηλώνονται 800 ευρώ το μήνα εισόδημα στο Κολωνάκι (!), όταν το νοίκι από μόνο του είναι πανάκριβο και τα “εκατονπενηντάρια” τσεπώνονται με ρυθμούς πολυβόλου, κάθε απόγευμα. Είναι αδιανόητο, όσες δυνατότητες και να προσεφέρει η παγκοσμιοποίηση, να μην φορολογούνται οι (παράνομες και πολεδομικά) βίλες των χιλίων τετραγωνικών στη Μύκονο - η οικοδομική άδεια σε κάποιο όνομα βγήκε και όχι σε off shore. Είναι αδιανόητο να υπάρχουν (και στην επαρχία) σκανδαλώδη εισοδήματα από διάφορες εποχικές “μπίζνες” και κρυφές δραστηριότητες, με προκλητικά σπίτια και αυτοκίνητα στην κατοχή “αγροτών” και άλλων ...φτωχών. Ειδικά εκεί που όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους.

Αυτά όμως προϋποθέτουν πολιτική βούληση με σοβαρούς μηχανισμούς ελέγχου - και όχι “νταβατζηλίκια” από το ίδιο το κράτος, που έφτασε να αποστείλει τις κατάπτυστες “περαιώσεις”, ακόμα και για τα ακίνητα (με τη δικαιολογία οτι κάποιοι δεν δηλώνουν τις σωστές αντικειμενικές αξίες - τώρα ευτυχώς καταργεί την “αυτοπεραίωση”). Προϋποθέτει την κατάργηση, με αυστηρές μεθόδους, της ίδιας της “αρπακτικότητας” του κράτους, που επιτρέπει τον εκτελωνισμό μερικών cd από τις ΗΠΑ, αξίας 100 ευρώ, να χρεώνεται με άλλα 200...

Στη χώρα λοιπόν, όπου εξακολουθούν να κυκλοφορούν μισό εκατομύριο ανασφάλιστα αυτοκίνητα και υπάρχουν άτεκνοι που δηλώνουν στη φορολογική τους δήλωση 5 παιδιά (!), ο τρόπος με τον οποίο ελέγχεται η συνέπεια του καθενός πρέπει να αλλάξει ριζικά. Ουδείς βαυκαλίζεται οτι μπορούμε να αποκτήσουμε την άτεγκτη αποτελεσματικότητα ενός αμερικανικού IRS, αλλά τουλάχιστον να υπάρχει πλήρης μηχανογράφηση, δυνατότητες διασταύρωσης και αποτελεσματική (και δίκαιη) πολιτική απόδοσης ευθυνών.

“Η κυβέρνηση θα προσκρούσει στους ίδιους τους εφοριακούς” έλεγε πρόσφατα έμπειρος πολιτικός. Διότι όλα αυτά προϋποθέτουν εμπειρία, αλλά και τον περιορισμό της ταρίφας των “μερικών χιλιάρικων” ανά υπόθεση - “αφού δώσουμε και λίγα στο κράτος”. Και την τοποθέτηση προσώπων επικεφαλής, που δεν θα αγοράζουν τη διεύθυνση μιας “καλής” ΔΟΥ για ένα ή ενάμισυ εκατομύριο ευρώ...






Το κείμενο γράφτηκε για την Athens Voice της Τετάρτης 25.11.09

Η φωτό είναι από το www.schjolberg.com και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από την τελευταία δουλειά της Αμερικανίδας (γεννημένης στην Αθήνα της Georgia) Madeleine Peyroux, που έρχεται ξανά στην Αθήνα για συναυλία, το Σάββατο, στο Μέγαρο Μουσικής.

buzz it!

24.11.09

Η διπλωματία της ζωής

Η σκηνή που με συγκλόνισε περισσότερο από όλες στη “Λευκή Κορδέλα” δεν ήταν κάποια από τις πολλές σκηνές της (κρυμμένης) σωματικής βίας. Ήταν το λεκτικό παραλήρημα του γιατρού, που εξευτέλιζε με κάθε δυνατό τρόπο την (ερωμένη του) μαμή - καλώντας την να εξαφανιστεί από τη ζωή του. Η σκληρότητα στο απόγειο της, με το περίβλημα της ειλικρίνειας: “Είσαι άσκημη και βρωμάει η ανάσα σου”, “δεν μπορώ πια μαζί σου, μου προκαλείς εμετό”, “δεν πας να πεθάνεις” και άλλες παρόμοιες φράσεις...

Η ταινία του Μίχαελ Χάνεκε είναι μια σπουδή πάνω στο υπόστρωμα που “γέννησε” (ή μπόρεσε να δεχτεί) τον φασισμό - η διεστραμμένη προτεσταντική ηθικολογία, η κρυμμένη βία, η έντεχνη δημιουργία της ενοχής. Το αναλύει εξαιρετικά εδώ, ο oldboy.

Όπως και στο αριστουργηματικό “Κύμα” (Die Welle), που πραγματεύεται ένα (πραγματικό) σχολικό πείραμα δημιουργίας του φασισμού, η αναζήτηση του κοινού παρονομαστή οδηγεί στη γερμανική κουλτούρα: Είναι τα χαρακτηριστικά μιας φυλής που μπορεί να οδηγήσουν σε αυτές τις εκτροπές; Είναι η θρησκευτική κουλτούρα μιας αυστηρής θρησκείας, που άρχισε ως αμφισβήτηση του καθολικισμού και εξελίχθηκε σε “δυνάστη” - και που όμως, σε άλλες χώρες, δεν προκάλεσε τα ίδια αποτελέσματα; Είναι η “γοτθική” αντίληψη των πραγμάτων, που μεταλαμπαδεύτηκε εν μέρει και στις ΗΠΑ, οτι πρέπει “να δουλέψουμε σκληρά, να δημιουργήσουμε με θετικό πνεύμα - και 1+1 κάνουν 2”; Κι όχι 2,5 όπως ενδεχομένως θα υποστήριζε ένας μεσογειακός, θέτοντας αμέσως τις υποσημειώσεις του σε κάθε ζήτημα, από την αντίρρηση περί βλαπτικότητας του καπνίσματος ως την άκρατη συνομωσιολογία;

Οι επιστήμονες, εθνολόγοι, ιστορικοί, ανθρωπολόγοι και κοινωνιολόγοι ίσως έχουν τις απαντήσεις. Αναρωτιέμαι, αν εμείς οι μεσογειακοί θα χρειαζόμασαν λίγο περισσότερη “σταράτη ντομπροσύνη”, που θα συμμαζέψει το “χύμα” μας. Λίγο μεγαλύτερη ειλικρίνεια στην αντιμετώπιση των προβλημάτων - και όχι μονίμως η αποφυγή του προβλήματος (“έλα μωρέ, τι φταίει ο συνάδελφος, καλό παιδί είναι, τη δουλίτσα του (δεν) έκανε...”), η υποκρισία της διπλωματίας (“αχ, πόσο σας εκτιμώ κυρία Παπαμπουρδοπούλου μου” - και μετά στο ψιθυριστό “είσαι μια κάργια εσύ”), η αποφυγή των συγκρούσεων και των ρήξεων, εκεί που ενδεχομένως θα χρειαζόταν.

Οπαδός της “διπλωματικής προσέγγισης” και στις προσωπικές σχέσεις, η απάντηση μου είναι αμέσως “όχι - και σίγουρα η face-to-face προσβολή και η βία δεν προσφέρουν απολύτως τίποτε”. Η ζωή πρέπει να βρίσκει τους τρόπους να γίνεται η δουλειά - αλλά και να επιβιώνει η ανθρωπιά. Η ζωή χρειάζεται τρυφερότητα - κι ας είναι μερικές φορές και “τεχνητή”. Η ζωή πρέπει να είναι φωτεινή - κάτι που ίσως ήταν τελείως αδύνατο σε ένα γερμανικό προτεσταντικό και φεουδαρχικό χωριό, λίγο πριν τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ίσως γι αυτό ακριβώς η ανθρωπότητα έζησε τις χειρότερες σφαγές της ιστορίας της, στον 20ο αιώνα...




Οι φωτό είναι από τα http://www.myfilm.gr, http://en.wikipedia.org και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

Θα μου επιτρέψετε να ασκήσω λίγο δημόσια κριτική, πάντως: Οι συνεντεύξεις καλό είναι γράφονται όταν γνωρίζει κανείς λίγο το αντικείμενο. Το να ονομάζεται "εφευρέτης του funk" (για λόγους εντυπωσιασμού) ο μεγάλος Αμερικανός σαξοφωνίστας Pee Wee Ellis, που βρίσκεται στην Αθήνα για εμφανίσεις στο Half Note, είναι αστείο. Είναι άγνωστο ποιός είναι ο "εφευρέτης του funk" - αν είναι κάποιος πάντως, αυτός είναι ο James Brown και όχι κάποιος από τους μουσικούς του. Ιδού μια ενδιαφέρουσα συζήτηση επί του θέματος. Επίσης, στην εισαγωγή της συνέντευξης, διαβάζει κανείς οτι ο Εllis συνεργάστηκε με τον Maceo Parker (προφέρεται Μέϊσιο) και τον Fred Wesley, αλλά και με τους J.B. Horns. Μόνο που πρόκειται για το ίδιο πράγμα - το εξαιρετικό τρίο των πνευστών του James Brown - εδώ σε ένα εξαιρετικό "τρυφερό" blues για να συνοδέψουν αυτό το post.

buzz it!

18.11.09

Δεν θα πάρω, ευχαριστώ...

(ή "Το τείχος, η εξέγερση και το θράσος")

Όταν επισκέφτηκα για πρώτη φορά το (Δυτικό) Βερολίνο, το τείχος υπήρχε ακόμα. Το ένοιωθες παντού στην πόλη. Το χειρότερο που έχω δει στη ζωή μου ήταν οι τελωνειακοί φρουροί - ο συνδυασμός γοτθικού φασισμού και “υπαρκτού σοσιαλισμού” - στην είσοδο για το Ανατολικό Βερολίνο, εκεί που υποτίθεται οτι ήθελαν να τους επισκεφθείς, για να αφήσεις κανένα δολαριάκι. Και μόνο για το βλέμμα τους και τη συμπεριφορά τους, μου έβγαζαν στην επιφάνεια το φονικό ένστικτο...

Ο κόσμος (αν και είναι αποκαρδιωτική η τόσο δεξιά πρόσδεση των πρώην ανατολικών κρατών στο αμερικανικό άρμα) είναι σίγουρα πολύ καλύτερος χωρίς αυτό το “παραπέτασμα”, που “ξόδεψε” τη ζωή τόσων ανθρώπων μέσα στο ψέμα και στην υπανάπτυξη. Με καλή παιδεία βεβαίως σε κάποιες περιπτώσεις - αλλά παραγνωρίζοντας τα βασικά χαρακτηριστικά της ανθρώπινης φύσης, που μπορεί “να σκοτώσει” για ένα Μάρλμπορο κι ένα καλσόν. Ή μάλλον, για να είμαστε ακριβείς - για να έχει το δικαίωμα σ’ ένα Μάρλμπορο κι ένα καλσόν. Στο Βερολίνο μου είχαν διηγηθεί ιστορίες για τους συνταξιούχους Ανατολικούς, που τους άφηναν επιτέλους να περάσουν απέναντι - τι θα έκαναν; Αν έφευγαν, θα γλύτωνε και το κράτος τη σύνταξη..

Έχοντας περάσει μια ζωή μέσα στο ψέμα και την προπαγάνδα (όπως άλλωστε και οι Αλβανοί που τους παραμύθιαζαν οτι έστελναν τρόφιμα για βοήθεια στην Ελλάδα), οι ηλικιωμένοι Ανατολικογερμανοί έβλεπαν τη χλιδή στα ακριβά μαγαζιά των κεντρικών δρόμων του Δυτικού Βερολίνου - και πάθαιναν αμόκ, σπάζοντας βιτρίνες και κούκλες...

Πέρα από την πλήρη καταπάτηση της ελευθερίας του λόγου, την καταδίωξη και την τρομοκράτηση, τους βασανισμούς και την εξόντωση των αντιφρονούντων, τη στρατιωτική βία και τις επεμβάσεις, τα κομμουνιστικά καθεστώτα πρόδωσαν όσους αγωνίστηκαν γι αυτά και σε κάτι ακόμα: Την πλήρη ανυπαρξία του βασικού ιδανικού που επαγγέλονταν, την ισοπολιτεία. Η ελίτ των καπιταλιστικών χωρών “αντικαταστάθηκε” από μια νομενκλατούρα, που λυμαινόταν τον πλούτο της χώρας και ζούσε μέσα στην πολυτέλεια και τη χλιδή.

Σέβομαι βαθύτατα όσους πρόσφεραν τη ζωή τους με αγνές προθέσεις για ένα ουτοπικό ιδανικό - στο βαθμό που δεν ήξεραν τι πραγματικά συμβαίνει, σ’ ένα κόσμο πολωμένο από την προπαγάνδα και των δύο στρατοπέδων. Τότε όμως. Μέχρι την Πράγα, άντε και ως την κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ. Όχι μετά. Κι αν υπήρχε ένα βραβείο κουτοπόνηρης δημαγωγίας και συντηρητικής οπισθοδρόμησης, αυτό θα το έπαιρνε με άνεση από τους άλλους διεκδικητές, όποιος προσπαθεί να δικαιολογήσει τον σταλινισμό και το τείχος του Βερολίνου, με αστείες αντιστροφές της πραγματικότητας και ανερυθρίαστα ψεύδη - λες και το τείχος δεν έγινε για να ανακόψει τη χιονοστιβάδα αυτών που ήθελαν να εγκαταλείψουν τον ολοκληρωτισμό. Και μην ακούσω το επιχείρημα οτι πολλοί, σε αυτές τις χώρες, νοσταλγούν την προηγούμενη κατάσταση - όταν μια ανώριμη δημοκρατικά κοινωνία πέφτει απευθείας στο μαφιόζικο καπιταλισμό, προφανώς δεν μπορούμε να συγκρίνουμε. Δεν θα πάρω, ευχαριστώ, από αυτούς που ντροπιάζουν όσους αγωνίστηκαν αγνά για ιδεολογίες και ελευθερίες...


Το ίδιο σέβομαι και όσους εξεγέρθηκαν στο Πολυτεχνείο - όχι όμως όσους το εξαργύρωσαν ανήθικα. Όπως δεν εκτιμώ και τις αγκυλώσεις και τα συμπλέγματα αυτής της γενιάς. Η υπόθεση εορτασμός είναι για μένα - εδώ και χρόνια - μια ξεπερασμένη υπόθεση.

Στην πορεία του Πολυτεχνείου δεν ξαναπήγα, μετά την άγρια δολοφονία των Κουμή-Κανελλοπούλου, το 1980. Πρώτον, γιατί δεν δέχομαι κανείς να καπηλεύεται ή να καταστέλλει (με τη βία), τη δική μου διαμαρτυρία και την προσήλωση μου στη δημοκρατία - όπως δεν δέχομαι να καπηλεύονται κάποιοι τη δολοφονία Γρηγορόπουλου ή την επίθεση στην Κούνεβα, προσπαθώντας να δικαιολογήσουν τις δικές τους πράξεις βίας.

Δεύτερον, γιατί και ουσιαστικά και αισθητικά, ο τρόπος διαμαρτυρίας και τα μηνύματα είναι ξεπερασμένα. Τιμώ αφάνταστα τον (συνθέτη) Μίκη Θεοδωράκη (που απάντησε ιδιαιτέρως σαρκαστικά στις επικρίσεις που δέχτηκε σε προκήρυξη), αλλά δεν μπορώ να “πορευτώ” με τα τραγούδια της εποχής, ούτε να φωνάξω συνθήματα του τύπου “φονιάδες των λαών Αμερικάνοι”. Δεν λέω οτι πρέπει να ξεχνάμε - λέω οτι δεν μπορώ να ζω και να κινούμαι ακόμα, σαν να είμαι πρωταγωνιστής σε ενσταντανέ του ΄70.

Μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του '90, θα έλεγα οτι ο εορτασμός - έτσι όπως γίνεται - είναι ίσως απαραίτητος. Ακόμα τότε, θυμάμαι ακροατές του δεξιά χρωματισμένου Αντέννα να ουρλιάζουν με φανατισμό οτι "δεν υπήρξαν ποτέ νεκροί στο Πολυτεχνείο"...

Οι πορείες όμως, τουλάχιστον την τελευταία δεκαετία, θα έπρεπε (κατά την άποψη μου) να κινούνται με γνώμονα τα προβλήματα της εποχής - να εκφράζουν τη διαμαρτυρία για τους πολέμους, για την καταστροφή του πλανήτη, για την πολιτική του Μπους (και όχι γενικά και αόριστα κατά των Αμερικανών) ή να στρέφονται εναντίον πολιτικών της Ευρώπης και ηγετών που ντροπιάζουν τη δημοκρατία, όπως ο Σαρκοζί και ο Μπερλουσκόνι.

Γιατί το ζητούμενο του εορτασμού είναι η προσήλωση, με “θρησκευτική ευλάβεια”, στη δημοκρατία - το χαμένο αγαθό στα ολοκληρωτικά καθεστώτα, του όποιου χρώματος. Γι αυτό και δεν μπορώ να συμπορευτώ με ένα μεγάλο κομμάτι της παραδοσιακής (κοινοβουλευτικής ή μη) αριστεράς: Με διαφορετικό τρόπο ο καθένας, αμφισβητούν τη δημοκρατία - και αυτομάτως αυτοεξαιρούνται από την έννοια “προοδευτικός”. Δεν θα πάρω, ευχαριστώ.


Η δημοκρατία σήμερα δεν απειλείται ευτυχώς με ανατροπή - εγγυάται και η (“επάρατη” για αρκετούς) Ευρωπαϊκή Ένωση. Απειλείται όμως με “διολίσθηση”, από πολλούς κινδύνους: Από τη διαφθορά και την ατιμωρησία, την παράκαμψη νόμων και κανόνων, τις κοινωνικές εκρήξεις λόγω της (με τόσο “πατριωτικό” τρόπο διεκπεραιωμένης) οικονομικής χρεωκοπίας, την υποχώρηση από τις κατακτήσεις των προηγμένων κοινωνιών (όπως το οκτάωρο, για το ποίο χύθηκε αίμα πριν από έναν αιώνα - και τώρα κινδυνεύουμε αντί να “σύρουμε” εμείς τον αναπτυσσόμενο κόσμο σε αυτό, να μας σύρει αυτός σε άθλιες εργασιακές συνθήκες), την καταπάτηση των δικαιωμάτων (μεταναστών και μη) και πολλά ακόμη. Κυρίως, απειλείται από την εναγώνια προσπάθεια των διαφόρων συμφερόντων να κερδίσουν κομμάτι του πλούτου ή της εξουσίας, καταπατώντας.

Με αυτή την έννοια, είναι άκρως ανησυχητικό, όταν επιχειρηματίες απευθύνουν “διαγγέλματα”, όπως αυτό του ηγετικού στελέχους της Μαρφίν, με οξύτατες επιθέσεις για “ανεπαρκείς” πολιτικούς. Πατώντας πάνω στο λαοφιλή αφορισμό (με ακροδεξιές αποχρώσεις) οτι “όλοι οι πολιτικοί είναι ανίκανοι ή τα παίρνουν”, ο κύριος Βγενόπουλος εκτοξεύει καταγγελίες επί παντός επιστητού, αλλά δεν προσφεύγει στον μόνο (αποδεκτό από δεοντολογικής πλευράς) τρόπο που του παρέχει η δημοκρατία, στη δικαιοσύνη, για να προασπίσει τα συμφέροντα του. Αυτόν τον έχει προφανώς εξαντλήσει, κάνονοντας μηνύσεις εντυπωσιασμού κατά πολιτικών αρχηγών - και “ποιούμενος τη νήσσαν” στη συνέχεια.

Ο κύριος Βγενόπουλος ξέρει οτι το να είσαι απλώς ένας επιχειρηματίας που βγάζει λεφτά δεν είναι από μόνο του “ηθική αξία” - όσο κι αν διατείνεσαι οτι “προσφέρεις δουλειές” και “αυξάνεις το ΑΕΠ της χώρας”. Όλοι ξέρουν οτι το πρωταρχικό σου κίνητρο δεν είναι αυτό - γι αυτό και είναι απολύτως αδιάφορο (κατά τη δημοσιογραφική μου άποψη) το να παίρνεις συνέντευξη (δηλαδή τις απόψεις) κάποιου που απλώς πλουτίζει. Άλλωστε, οι σοβαροί άνθρωποι από το χώρο των επιχειρήσεων δεν εμφανίζονται ποτέ στο προσκήνιο - κάποιοι από αυτούς είναι και πολύ σεμνοί άνθρωποι.

Ο κύριος Βγενόπουλος ξέρει πολύ καλά οτι πρέπει να “πουλήσει” κάποια “προσφορά του στην Ελλάδα”. Γι αυτό και δεν δίστασε χθες να αναφωνήσει με θράσος: “Μα τι κάνετε κύριε Σηφουνάκη, μας εκδικείστε που ευεργετήσαμε τη χώρα;” Τέλειο αντίστοιχο λαϊκιστών πολιτικών, κυνηγάει τις εντυπώσεις που θα εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα του και την ολοένα και πιο πολύ διαφαινόμενη ανάγκη του για εξουσία. Διαφωνώ απολύτως με την Καθημερινή και αναφωνώ "ευχαριστούμε, δεν θα πάρουμε" - κυρίως όταν η ανάγκη αυτή πλασάρεται ως “ευεργεσία” και κινείται υπόγεια, καλυμένα, “μπερλουσκονικά”...





"Επί του πιεστηρίου": Ο Βγενόπουλος ανακοίνωσε οτι θα κάνει μήνυση στην ΥΠΑ, γιατί με την ανακοίνωση της δυσφημεί την ΟΑ!

"Επί του πιεστηρίου" 2: Μια πολύ ενδιαφέρουσα ερμηνεία για τον "επιχειρηματία που ασκεί πολιτική"...

Όταν ο πατέρας μου, αυτοεξόριστος στο Παρίσι κατά τη διάρκεια της χούντας, συμμετείχε στις συνεδριάσεις του κόμματος, κάποιος έπρεπε να νταντεύει τον μικρό Προκόπη. Αυτή η γυναίκα ήταν η ιστορικός Ρένα Σταυρίδη - η γυναίκα του ποιητή Τίτου Πατρίκιου - που κηδεύεται στη 1μμ, στο Β' Νεκροταφείο Αθηνών. Αυτό το post είναι αφιερωμένο στη μνήμη της...

Οι φωτό είναι από τα http://www.u-hoo.gr/gianniskafatos, http://expat21.wordpress.com, http://www.fotoartmagazine.gr και http://2.bp.blogspot.com

To post συνοδεύεται από τον κορυφαίο Αμερικανό πιανίστα Keith Jarrett, σε μια πολύ γλυκειά ερμηνεία του κλασικού "Over The Rainbow".

buzz it!

16.11.09

Τρία έργα για την καταπίεση

Πρώτα ο “Κυνόδοντας” του Γιώργου Λάνθιμου. Χάρηκα πολύ που ανακάλυψα οτι ο γιός του καθηγητή μας της φυσικής αγωγής στο σχολείο (και παλιού μπασκετμπολίστα) έχει προκόψει, έχει γίνει ένας από τους πιο σημαντικούς μας νέους σκηνοθέτες, με διεθνή αναγνώριση. Με μια πορεία γρήγορη και καρποφόρα, έχει κάνει άλλη μια ταινία πριν, την “Κινέτα” και πολλές διαφημίσεις, μεταξύ των οποίων τα απολαυστικά σποτάκια της Aegean στο στρατό “ο κύριος θα φάει κρέας ή ψάρι;” και της Νοva με τον κλεφτοκοτά και το περίφημο σλόγκαν “πουτ δε κοτ ντάουν” (μπορείτε να τις δείτε στο προσωπικό του site)...


Η ταινία, “γροθιά στο στομάχι” κατά του αυταρχισμού, χρησιμοποιεί μια σουρεαλιστική γλώσσα και μια σκηνοθετική γραφή σοκαριστική πολλές φορές. Στήνει απέναντι τους πάσης φύσεως ολοκληρωτισμούς, την πειθαρχία και την ιεραρχία, τον συντηρητισμό, την κρυψίνοια, τις ίδιες τις “αξίες της οικογένειας”. H άθλια, φασιστική οικογένεια είναι τόσο άχαρη, όσο και το σεξ που κάνει. Το σπάσιμο του “Κυνόδοντα” είναι μια κραυγή για την ελευθερία...

Μ’ ένα έξοχο καστ (πατέρας και κόρες δίνουν ρεσιτάλ) και ένα κοινό (στο Άστυ) γεμάτο από τη γενιά του Λάνθιμου (και κάτω), ο - πολυβραβευμένος - “Κυνόδοντας” είναι ελπιδοφόρος για το ελληνικό σινεμά.



Το “Τι απέγινε η Έλι” ανήκει στο σύγχρονο ιρανικό σινεμά - προέλευση όχι τόσο οικεία σε μένα, όπως ίσως σε κάποιους άλλους. Με δύο πολύ όμορφες πρωταγωνίστριες, μέλη μιας ευρύτερης παρέας που πάει να περάσει ένα Σαββατοκύριακο στην Κασπία, η ταινία ακτινογραφεί τη σημερινή αστική τάξη της χώρας, που προσπαθεί να ισορροπήσει την ανάγκη για δυτικό και απελευθερωμένο τρόπο ζωής, με τις αγκυλώσεις ενός θεοκρατικού καθεστώτος και μιας καταπιεστικής κοινωνίας. Οι τριτοκοσμικές συμβάσεις, η μιζέρια και η υποκρισία οδηγούν τελικά στην τραγωδία...

Κατά την άποψη μου, όχι για τέσσερα αστέρια, όπως παρουσιάζεται - αλλά ενδιαφέρουσα από κοινωνικοπολιτικής άποψης, για το σημερινό Ιράν. Είναι χαρακτηριστικό οτι όσο το πράγματα είναι ρόδινα, οι χαρακτήρες αλλά και η εκφορά της γλώσσας διακρίνονται για την τρυφερότητα τους. Όσο “στριμώχνουν”, τόσο οι φωνές γίνονται φανατικές - και θυμίζουν Αχμαντινετζάντ...




Τέλος, ένα θεατρικό έργο που δεν έχει νόημα να σας συστήσω, γιατί το είδα μια μέρα πριν κατέβει από τη σκηνή του Θεάτρου “Μέλι”. Η παράσταση "Ιζαντόρα - When She Danced” εκτυλίσσεται μέσα σε μια μέρα από τη ζωής της μεγάλης Αμερικανίδας χορεύτριας Isadora Duncan - που πριν πνιγεί με τραγικό τρόπο, με την εσάρπα της να μπλέκεται στις ακτίνες ρόδας αυτοκινήτου που την μετέφερε, το 1927 - είχε καταφέρει να φέρει επανάσταση στο μπαλέτο, απελευθερώνοντας το από τις προσταγές της κλασικής τεχνικής και θέτοντας τις βάσεις γι αυτό που αποκαλείται σήμερα “μοντέρνος χορός”. Αξίζει να μάθει κανείς περισσότερα για τη ρηξικέλευθη αυτή προσωπικότητα, που είχε χορέψει στην και εμπνεόταν από την Ελλάδα - και πέθανε Σοβιετική πολίτις...

Το κείμενο έχει αδυναμίες, όπως και η σκηνοθεσία - ωστόσο να σημειώσω οτι δίπλα στη Δήμητρα Χατούπη και άλλους καλούς ηθοποιούς, κλέβει την παράσταση ο συνblogger Φίλιππος Φραγκούλης (aka Spastos Petalakis), που ερμηνεύει έναν χαρακτήρα-καρικατούρα, έναν Ιταλό γραφιά, τον οποίον η Duncan τραπεζώνει, ελπίζοντας στη διαμεσολάβηση του στην κυβέρνηση Μουσολίνι, ώστε να της χρηματοδοτήσουν μια σχολή χορού στην Ιταλία...





Οι φωτό είναι από το www.dogtooth.com, http://trans.kathimerini.gr, www.mushin.eu και το εξώφυλλο από το www.audiodrums.com

Το post συνοδεύεται από την πρώτη δουλειά των Γάλλων Nouvelle Vague, σε μια εξαιρετική διασκευή (του "Making Plans For Nigel" - το κορυφαίο κομμάτι των Βρετανών XTC), που έρχονται ξανά για συναυλία στις 27 Νοεμβρίου.

buzz it!

13.11.09

Ένα χαστούκι για την Κούνεβα

Είναι η πρώτη φορά που αισθάνομαι οτι η πολιτεία κάνει επιτέλους το χρέος της σε αυτή την υπόθεση - έστω και συμβολικά. Η επικήρυξη των δραστών της επίθεσης κατά της Κωνσταντίνας Κούνεβα (και μάλιστα με ένα εκατομμύριο ευρώ, το μεγαλύτερο ποσό στην ιστορία της χώρας) είναι μια ηχηρή απάντηση στην αντίληψη που θέλει τέτοιους τραμπουκισμούς, του ειδεχθέστερου είδους, να περνούν απαρατήρητοι - ειδικά αν πρόκειται για μια καταφρονεμένη μετανάστρια. Είναι ένα χαστούκι στην αντίληψη που θέλει την αστυνομία ένα διαβρωμένο, φασίζοντα "ότι νάναι" μηχανισμό που κυνηγάει μόνον όποιους απειλούν τους ισχυρούς. Είναι μια απάντηση στη νοοτροπία οτι η Ελλάδα πρέπει να είναι μια τριτικοσμική χώρα, που ανέχεται το μαφιόζικο νταβατζηλίκι - ανίσχυρη και γελοία.


Χαίρομαι, γιατί η θυμωμένη προτροπή του Πιτσιρίκου έπιασε τόπο. Και χαίρομαι επίσης γιατί η επιμονή να διατηρούν στη δημοσιότητα το θέμα και τα (αυτονόητα) επιχειρήματα και οι εκκλήσεις πολλών δημοσιογράφων, bloggers, καλλιτεχνών και διαδηλωτών απέδωσαν καρπούς, έστω και κόντρα σε μια αστυνομία (που δεν πήγε καν να συλλέξει πιθανά δείγματα DNA των δραστών στον τόπο του εγκλήματος) και σε μια (προηγούμενη) κυβέρνηση, που αγνόησε επιδεικτικά την αναγκαιότητα σύλληψης των δραστών και απόδοσης δικαιοσύνης.

Θα είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που με τόση ευφορία, θα θεωρήσω ένα "κάρφωμα" άξιο χειροκροτημάτων.





"Επί του πιεστηρίου": Το χρονικό της αστυνομικής και δικαστικής διερεύνησης για την υπόθεση Κούνεβα.

Το σκίτσο είναι από το www.brooklynflea.com και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

Το post συνοδεύεται από την εξαιρετική φωνή της Βρετανίδας Sade, κόρης μετανάστη από τη Νιγηρία. Οι στίχοι είναι αφιερωμένοι στο μεγαλείο ψυχής που επιδεικνύει η Κούνεβα προς τους διώκτες της.

buzz it!

12.11.09

Η εποχή της φραπελιάς**

του Στέλιου Κούλογλου από τη Lifo


Είναι μια από τις σπάνιες φορές που κυβερνητική αδράνεια επιφέρει θετικό αποτέλεσμα. Ο λόγος για τον πρόεδρο της ΕΡΤ, ο οποίος, αφού περίμενε για κανένα μήνα την κυβέρνηση για να παζαρέψουν πόσες εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ θα έπαιρνε προκειμένου να αποχωρήσει, αναγκάσθηκε τη Δευτέρα να παραιτηθεί.


Ο κ. Παναγόπουλος είχε υπογράψει το 2007 με τον μέντορά του Θ. Ρουσόπουλο πενταετές συμβόλαιο, το οποίο προέβλεπε γενναία αποζημίωση στην περίπτωση που αποχωρούσε νωρίτερα! Ένα τέτοιο συμβόλαιο είχε παλιότερα εφευρεθεί για να εξασφαλίζει κάποια ανεξαρτησία της διοίκησης της ΕΡΤ από την κυβέρνηση που την είχε επιλέξει. Αν δηλαδή ένας υπουργός ήθελε να διώξει τον πρόεδρο, επειδή δεν του έκανε τα χατίρια, θα έπρεπε να το πληρώσει ακριβά. Δεν έχει όμως κανένα νόημα στην περίπτωση εκλογών και κυβερνητικής αλλαγής, αφού η θέση του προέδρου της ΕΡΤ θεωρείται -κακώς- στην Ελλάδα πολιτική επιλογή.

Παρ' ότι έχει φερθεί ως κομματικός κομισάριος περισσότερο από κάθε προηγούμενο πρόεδρο, εκδίδοντας μέχρι και ανακοινώσεις κατά του ΠΑΣΟΚ, ο σημερινός διέδιδε δεξιά και αριστερά, πριν και μετά τις εκλογές, ότι δεν θα άδειαζε την γωνιά, αν δεν έπαιρνε την αποζημίωση που προέβλεπε το συμβόλαιο. Έγραψε μάλιστα και επιστολές προς τους νέους υπουργούς, με απώτερο σκοπό να ξεκινήσουν οι διαπραγματεύσεις, ξεκινώντας παράλληλα ένα είδος λευκής απεργίας ώστε η παράλυση της εταιρείας που συνέχιζε να διοικεί να διευκολύνει την είσπραξη των 500.000 που διεκδικούσε. Πώς λέμε αξιοπρέπεια; Ε, το ακριβώς αντίθετο.

Έλα, όμως, που η κυβέρνηση κοντεύει να σαρανταρίσει χωρίς να έχουν ακόμη επιλεγεί ούτε οι γενικοί γραμματείς των υπουργείων; Πέρα από την ομιλία του νέου πρωθυπουργού στη Βουλή, όταν αναφέρθηκε ονομαστικά στην υπέρογκη αμοιβή του κ. Παναγόπουλου (340.000 ευρώ τον χρόνο), κανείς στην κυβέρνηση δεν ασχολείται με την ΕΡΤ, την ίδια ώρα που συνεχή δημοσιεύματα κάνουν λόγο για τις απίστευτες σπατάλες που έγιναν στην ΕΡΤ τα τελευταία 5,5 χρόνια.

Γιατί στην πραγματικότητα επί ΝΔ η δημόσια ραδιοτηλεόραση μεταβλήθηκε σε ένα γιγαντιαίο διαφθορείο συνειδήσεων, μοιράζοντας πέντε και δέκα χιλιάδες τον μήνα σε ημέτερους, από ανθρώπους που δεν πάτησαν ποτέ το πόδι τους, σεξομανείς διευθυντές ειδήσεων που διώχτηκαν αλλά εξακολουθούν να πληρώνονται, μέχρι διευθυντές εφημερίδων και άλλες κωμικοτραγικές περιπτώσεις αργόμισθων και ανίκανων (την ίδια στιγμή που οι νέοι σε ηλικία συμβασιούχοι την έβγαζαν με 700 ευρώ).

Αυτή η χωρίς προηγούμενο σπατάλη αποτελεί, άλλωστε, βασική αιτία της δεινής οικονομικής θέσης στην οποία βρίσκεται σήμερα: το 2004 η ΕΡΤ πλήρωνε τους συνεργάτες της με καθυστέρηση 6 έως 8 μηνών, ενώ σήμερα πληρώνει 24-28 μήνες αφότου παραδώσουν την εργασία τους. Την προηγούμενη εβδομάδα οι εργαζόμενοι στην ΕΡΤ κατήγγειλαν μια χαριστική σύμβαση υπέρ μιας εταιρείας που συνδέεται με την κυρία Μπακογιάννη, οπότε το θέμα έπαιρνε και γενικότερες πολιτικο-κομματικές διαστάσεις. Όταν έξω από το κτίριο της Αγίας Παρασκευής άρχισαν να κυκλοφορούν φαντάσματα εισαγγελέων, ο πρόεδρος σταμάτησε να απεργεί και την έκανε με μικρά πηδηματάκια.

Η περίπτωση δεν θα άξιζε καν σχολιασμού, αν δεν ήταν χαρακτηριστική της νοοτροπίας με την οποία κυβερνήθηκε η χώρα τα τελευταία χρόνια και της απαράμιλλης ανικανότητας που μας οδήγησαν στη σημερινή χρεοκοπία. Το 2004 η ΕΡΤ κουβαλούσε όλο το κακό, τριτοκοσμικό παρελθόν της: και αντιπαραγωγική ήταν και ελεγχόμενη από την κυβέρνηση. Είχε όμως βελτιωθεί σε σύγκριση με το παρελθόν, διαμορφώνοντας κουτσά-στραβά μια ενημερωτική φυσιογνωμία και ένα πρόγραμμα ποιοτικά ανώτερο από αυτό των ιδιωτικών.

Αντί να βελτιωθούν, τα λίγα καλά ανατράπηκαν και αυτά από τη μικροκομματική νοοτροπία «οι δικοί μας και οι άλλοι» που θύμιζε δεκαετία του '60, από τη γενικευμένη διαφθορά, από μια υποκουλτούρα μεταξύ Γιουροβίζιον και σκυλάδικου και από την πλήρη αδυναμία διόρθωσης λαθών και αυτοκριτικής: αυτό δηλαδή που εξέφραζε ο κ. Ψωμιάδης στο συνέδριο της ΝΔ, όταν εκθείαζε καταχειροκροτούμενος το «αστέρι του Βορρά, τον Κώστα Καραμανλή», τον άνθρωπο δηλαδή που κληροδότησε στη ΝΔ στο χαμηλότερο εκλογικό ποσοστό της ιστορίας της.

Το γεγονός ότι ο «Ζορό του Βορρά» διεκδικεί στις δημοσκοπήσεις περίπου το 10% των ψήφων και τον ρόλο του ρυθμιστή στην εκλογή προέδρου της ΝΔ δεν είναι καθόλου τυχαίο. Από την ΕΡΤ μέχρι τα νοσοκομεία, ο Ψωμιάδης και οι καρικατούρες του κυβέρνησαν τα τελευταία 5,5 χρόνια, χωρίς να έχουν μετανιώσει για τίποτα. Σαμαράς ή Μπακογιάννη δεν είναι παρά τα φύλλα συκής της ξεπερασμένης νοοτροπίας μιας αμετανόητης οπισθοδρομικής κομπανίας.



**Για όσους δεν γνωρίζουν τι είναι η φραπελιά...

Το κείμενο και το artwork είναι αναδημοσίευση από τη στήλη του Στέλιου Κούλογλου "Spin Doctor", με τίτλο "Η ΕΡΤ, ο Ψωμιάδης και η οπισθοδρομική κομπανία" και υπότιτλο "Ένα γιγαντιαίο διαφθορείο συνειδήσεων και ο ρυθμιστής του Βορρά…", στη Lifo αυτής της εβδομάδας. Ο τίτλος είναι δικός μου, οπως και ο τονισμός φράσεων. Το εξώφυλλο είναι από www.myspace.com.

Το post συνοδεύεται από ένα δείγμα της εξαιρετικής δουλειάς του κουρδικής καταγωγής Αυστριακού Karuan, που μόλις κυκλοφόρησε.

buzz it!

10.11.09

Marsalis καλεί Corea

“Δεν έχω ακούσει καλύτερο πράγμα τη ζωή μου”, έλεγε εκστασιασμένος ένας θεατής, βγαίνοντας από το Παλλάς, την περασμένη Τρίτη. “Το βρήκα μια τεράστια αρπαχτή, δεν με έψησε καθόλου”, μου είπε απόψε ένας επαγγελματίας ηχολήπτης.

Θα έλεγα οτι, για μένα, η αλήθεια ήταν κάπου στη μέση. Η συναυλία του σαξοφωνίστα Branford Marsalis δεν ήταν βέβαια η μυσταγωγία, ένα χρόνο πριν, του μεγάλου Ornette Coleman. Ούτε βεβαίως είχε την “ποπ χάρη” των SMV, των “τριών μπάσων” που έκαναν tour de force πέρσι στον ίδιο χώρο (δύο από τα οποία ακούσαμε ξανά) ή της ανεπανάληπτα γοητευτικής Joss Stone, φέτος - παρά το γεγονός οτι ο Marsalis έχει γίνει κατ’ εξοχήν διάσημος με τον “ιδιάζοντα” ήχο που προσέφερε στο Sting με τις συνεργασίες του και έχει επίσης φτιάξει ένα από τα πιο ενδιαφέροντα και “intellectuel” pop/funk/jazz/hip-hop σχήματα στο παρελθόν, τους Buckshot LeFonque. Ήταν όμως μια ωραία, προβλέψιμη συναυλία ενός μετα-bop jazz κουαρτέτου, με ατμόσφαιρα - κι ένα κοινό που έμοιαζε να ξέρει περίπου τι πάει να ακούσει.

Αχ, το ελληνικό κοινό... Που δεν ξέρει πού να χειροκροτήσει, που ενθουσιάζεται με το παραμικρό. Αυτό συνέβη κατά κόρον στη διπλή συναυλία Bela Fleck & The “original” (παρακαλώ) Flecktones και Chick Corea/Stanley Clarke/Lenny White - δηλαδή τα 3/4 των Return To Forever.

Μια διπλή συναυλία είναι πρόκληση - δυστυχώς και για το πορτοφόλι, λόγω (και πάλι) πανάκριβων εισιτηρίων... Δεν είμαι καθόλου εξοικειωμένος με το έργο του Νεουρκέζου Bela Fleck, αλλά αυτό που είδα και άκουσα μου φάνηκε σε πολλές στιγμές ερασιτεχνικό και “άδετο” - παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του ιδίου να ξεφύγει (πράγματι) από τους περιορισμούς ενός οργάνου όπως το banjo. Συμπαθέστατος στο πιάνο και στη φυσαρμόνικα ο Howard Levy, θαυμαστός ευρεσιτέχνης (αλλά πολύ μακριά από τη γοητεία ενός πραγματικού drummer) στο ψηφιακό πολυεργαλείο/ drum kit (ονόματι “drumitar”) o Roy “Futureman” Wooten - ενώ μόνο ο αδελφός του κορυφαίος μπασίστας Victor Wooten ξεχώριζε εμφανώς, χωρίς όμως να μπορεί να ξεδιπλώσει κι αυτός τις δυνατότητες του μέσα σε αυτό το μουσικό πλαίσιο. Ακόμα κι όταν κάθησε μαζί τους για ένα κομμάτι o μεγάλος Chick Corea το “δέσιμο” που έλειπε άφηνε τη γεύση του ανικανοποίητου...

Στο δεύτερο μέρος, το τρίο του Corea (Τσικ Κορέα, όπως λέγαμε μικροί μιλώντας για “jazz-rock” - πού να ξέρουμε τότε τον όρο “fusion”) άλλαξε αμέσως το επίπεδο. Βιρτουόζοι μεν, αλλά - επιτρέψτε μου - όπως περίμενα από τον τόσο σημαντικό αυτό πιανίστα, δεν μας απογείωσε, παρά μόνο ίσως λίγο πριν το τέλος. Ωραία (και γνωστά) tunes (όπως και στο πρώτο μέρος άλλωστε), δεξιοτεχνία και δέσιμο (“έρρεε σαν ταξίδι” κάποιες φορές) - κι ένα jam επί σκηνής από τους μουσικούς και των δύο γκρούπ, για φινάλε. Όχι αρκετά, για μια συναυλία που στοίχιζε 90 και 100 ευρώ σε όσους έκατσαν σε καλές θέσεις...






Οι φωτό είναι από τα http://1.bp.blogspot.com, http://www.jazz.com και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από ένα αριστουργηματικό τραγουδάκι του (πάλαι ποτέ) γκρουπ του Marsalis, τους Buckshot LeFonque, από το δεύτερο τους άλμπουμ.

buzz it!

8.11.09

Η απαραίτητη προϋπόθεση...

Η βαθύτερη δουλειά που καλείται να κάνει αυτή η κυβέρνηση δεν είναι ούτε στην οικονομία, ούτε στη δικαιοσύνη, ούτε (καν) στην παιδεία, ούτε στους θεσμούς: Είναι στους εσμούς.

Είναι στην “αταλάντευτη” δυνατότητα (και προσπάθεια) μεγάλης μερίδας αυτής της κοινωνίας να “βρίσκει παραθυράκι” σε όλα: Στους διορισμούς, στους κανόνες, στην εφαρμογή των νόμων - όταν όλα αυτά βεβαίως δεν τα καταστρατηγεί συστηματικά η ίδια η κυβέρνηση, όπως έγινε την τελευταία πενταετία.

Για να γίνει όμως αυτό, για να υπάρξει μια μικρή ελπίδα, πρέπει να επιτευχθεί μια βασική προϋπόθεση: Να τεθεί ως “φανατικός στόχος”, το κράτος να είναι απολύτως νόμιμο, ευθύ και σταράτο - χωρίς καμία κουτοπονηριά.

Τα θετικά της κυβέρνησης αυτής, μέχρι στιγμής, είναι εύκολο να τα δει κανείς: Το επίδομα αλληλεγγύης στους ασθενέστερους, η δέσμευση του πρωθυπουργού για τη “νομιμοποίηση” των παιδιών μεταναστών που γεννήθηκαν στη χώρα μας, την προσπάθεια για την τομή αξιοκρατίας στη δημόσια διοίκηση - παρά τις αντιδράσεις και “αποπλανημένων” Πασόκων, που θεωρούν “απαξίωση του κόμματος τους”, την απαξίωση όσων περίμεναν να καταλάβουν θέσεις ως αντάλλαγμα του κόπου και των χρημάτων που ξόδεψαν για την εκλογική νίκη...


Στα αρνητικά όμως, διαφαίνεται καθαρά η τάση για να διατηρηθεί το κουτοπόνηρο ή ανέντιμο κράτος:

-- Ο τρόπος με τον οποίον ανακλήθηκε η απόσυρση των ΙΧ ήταν απαράδεκτος. Όλοι αντιλαμβανόμαστε οτι δεν υπάρχουν λεφτά, αλλά υπάρχει και η λεγόμενη “συνέχεια του κράτους”, καθώς και η ισοπολιτεία . Δεν μπορεί το κράτος να λέει “όποιος πρόλαβε, πρόλαβε” και να αιφνιδιάζει τους πολίτες και την αγορά. Ακόμα περισσότερο, δεν μπορεί να επιβαρύνει με έξοδα όσους ήδη μετάφεραν ή/και κατέστρεψαν το αυτοκίνητο τους, αντί να τους δίνει την αποζημίωση της απόσυρσης - πόσο μάλλον αν το έκαναν το ίδιο πρωί που δημοσιεύθηκε μια απόφαση, που δεν τους περιλαμβάνει!

-- Η κυβέρνηση θα βρει σύμφωνη την κοινωνία αν μειώσει την επιβάρυνση του δημόσιου τομέα, από τους χιλιάδες υπαλλήλους. Το ίδιο θα συμβεί με τους χιλιάδες μαθητευόμενους στα stage, αλλά και τους συμβασιούχους. Υπάρχει όμως ένα μεγάλο “αλλά”: Οι άνθρωποι αυτοί, με πρώτιστη την ευθύνη του κράτους που παρανομούσε, κάλυπταν πάγιες και διαρκείς ανάγκες, στο μεγαλύτερο μέρος τους - και ως γνωστόν η εργατική νομοθεσία είναι με το μέρος του εργαζόμενου. Η παρανομία των συμβάσεων τους πρέπει να σταματήσει “μαχαίρι”, αλλά και το δημόσιο οφείλει να καλύπτει τις ανάγκες του με κανονικές προσλήψεις, μέσω αδιάβλητου ΑΣΕΠ. Κι αυτός ο μηχανισμός πρέπει (με ενίσχυση των ανεξάρτητων αρχών) να τεθεί άμεσα σε λειτουργία - και να είναι εξαιρετικά σύντομος...

-- Το κράτος οφείλει να φορολογεί με πνεύμα αναλογικότητας (και ισοπολιτείας) τους πολίτες και τις επιχειρήσεις. Πρέπει λοιπόν να σταματήσει να βασίζεται σε όσους (είτε από ανάγκη είτε από εντιμότητα) δηλώνουν όλο το εισόδημα τους - είναι σαφές οτι η φορολογική δήλωση δεν είναι η σωστή βάση. Δεν μπορεί τα έσοδα του δημοσίου να βασίζονται σε όσους θα πληρώσουν (αντισυνταγματική) έκτακτη εισφορά για το εισόδημα τους, έκτακτα τέλη για το ΙΧ τους (ακόμα κι αν είναι ένα μεσαίο ΙΧ 2000cc), αυξημένο ΕΤΑΚ για την ακίνητη περιουσία τους - κι ένα ΦΜΑΠ να έρχεται για πολλούς.

Αντί λοιπόν να κυνηγάει τη μεσαία τάξη των επαγγελματιών, μικροεπιχειρηματιών, επιστημόνων κι ελευθέρων επαγγελματιών (που είναι έτοιμοι να πληρώσουν, αλλά όχι δυσανάλογα), η κυβέρνηση οφείλει να κυνηγήσει τα υπερκέρδη επιχειρήσεων - και κυρίως την απίστευτη φοροδιαφυγή, νεοπλούτων λαμογιών και “offshore” επιτηδείων, ανακαλύπτοντας την ιδιοκτησία και χρήση των πολυτελών κατοικιών των εκατοντάδων τετραγωνικών και τις πολυτελείς επιδείξεις πλούτου (διαβάστε ένα από τα πιο συγκλονιστικά καταγγελτικά κείμενα που έχει γράψει ποτέ ο Φώτης Γεωργελές, εδώ - και κάτι αστείοι τολμούν να γιαουρτώνουν τη Σώτη Τριανταφύλλου, όταν υπάρχουν αυτοί). Κι όχι να στέλνει προσκλήσεις της απίστευτα κουτοπόνηρης και απαράδεκτης “περαίωσης” και για τα ακίνητα - με το πρόσχημα οτι κάποιοι ιδιοκτήτες “δεν δηλώνουν τις σωστές αντικειμενικές αξίες”. Βεβαίως, αυτό απαιτεί μια οργάνωση και βάθος χρόνου - ως γνωστόν το ταμειακό πρόβλημα επείγει. Ωστόσο, τα πρώτα δείγματα μια άλλης πολιτικής πρέπει να φανούν άμεσα.


Κι αυτό μας φέρνει σε ένα καταλυτικό ερώτημα: Ποιά είναι η αίσθηση του χρόνου γι αυτήν την κυβέρνηση; Πότε θα αποδοθούν (και ποινικές ευθύνες) για την καταλήστευση και την κατασπατάληση των πόρων του δημοσίου - της κοινής μας περιουσίας, δηλαδή; Πότε θα λογοδοτήσουν όσοι γέμισαν το δημόσιο με ληστρικές συμβάσεις και λογαριασμούς 700 χιλιάδων ευρώ σε κινητά; Πότε θα τιμωρηθούν αυτοί - που με τις πράξεις και τις παραλείψεις τους - έριξαν τη χώρα στην απόλυτη κατρακύλα; Πότε θα δουλέψουν υπερωρίες οι εισαγγελείς; Γιατί με ενοχλεί που βλέπω ενσταντανέ του πρώην πρωθυπουργού να γελάει αμέριμνα και να αστειεύεται στη Βουλή (ανακουφισμένος που δεν έχει πια τους μπελάδες της εξουσίας), αντί να κυκλοφορεί με κατεβασμένο το κεφάλι - ωσάν να μην είναι υπεύθυνος για τίποτα;





Υ.Γ. 1 Τι ευχάριστο η καταδίκη της Ιταλίας για το σταυρό...

Υ.Γ. 2 Τι εξαιρετικά σημαντικό και ελπιδοφόρο η υπερψήφιση από την Αμερικανική Βουλή της μεταρρύθμισης του Ομπάμα για την υγεία (απομένει και το "ναι" της Γερουσίας, για να γίνει νόμος)...

Υ.Γ. 3 Τι αστείο που είναι να συγκρίνει ο Αντώνης Σαμαράς (που πρεσβεύει την "καθαρότητα" της δεξιάς) τον εαυτό του (αλλά και τον Καραγκιοζί) με τον Ομπάμα...

Υ.Γ. 4 Και μόνο η (διακριτική) εμφάνιση της Κωνσταντίνας Κούνεβα (στους "Πρωταγωνιστές", Mega, Κυριακή 23.15) στην κάμερα προκαλεί συγκίνηση. Το μεγαλείο του να λες "όχι" στο μίσος ξεδιπλώνεται στη συνέντευξη της στο Σταύρο Θεοδωράκη. Ακόμα να επικηρύξει η ΕΛΑΣ τα καθάρματα που της επιτέθηκαν - ούτε καν την έχουν ανακρίνει ακόμα...





Το σκίτσο είναι από το http://etc.usf.edu και η φωτό από το www.trojanhorseantiques.com

Το post συνοδεύεται από την εξαιρετική συνεργασία των Βρετανών Sting και Eric Clapton, για μια "άσχετη" ταινία, τη "Lethal Weapon 3". Προσέξτε τη ρυθμική χρήση του ήχου ενός αναπτήρα Zippo - εύρημα που έκανε αίσθηση στους μουσικόφιλους τότε... Υπάρχει και σε πιο jazz εκδοχή με τον Sting μόνο του, στο άλμπουμ "Ten Summoner's Tales". Μπορείτε να το απολαύσετε και σε video εδώ.

buzz it!

4.11.09

Πουθενά...

Η δομική δυσκολία για το ΠΑΣΟΚ, τον πρώτο μήνα της διακυβέρνησης του, ήταν και η “προπατορική”: Το κράτος στην Ελλάδα (σε αντίθεση π.χ. με το Βέλγιο, που διήνυσε πάνω από έξι μήνες χωρίς κυβέρνηση!) δεν λειτουργεί από μόνο του. Και μάλιστα, δεν υπάρχει καν (νομική) πρόβλεψη, για το τι πρέπει να παραδώσουν οι απερχόμενοι, ώστε να εξασφαλίζεται η ομαλή συνέχεια...

Η άτεχνη προσπάθεια για τομές αξιοκρατίας έφερε και την αμηχανία: Πάνω απο είκοσι χιλιάδες άνθρωποι θεώρησαν ικανούς τους εαυτούς τους για μία από τις 88 θέσεις γραμματέων υπουργείων - κάτι που θα σήμαινε οτι είμαστε ένας έθνος “ψώνιων”, αν οι περισσότερες αιτήσεις δεν ήταν από νέους που ψάχνουν απεγνωσμένα δουλειά και που αφελώς συμπέραναν οτι τα καλά πτυχία (χωρίς εμπειρία ή πολιτική αντίληψη/εναρμόνιση) αρκούν για να συνεργαστείς στενά με έναν υπουργό και να υλοποιήσεις την πολιτική του.


Δεν είναι όμως μόνο η καθυστέρηση (που θα επιταθεί με την αντίστοιχη επιλογή σε θέσεις ευθύνης στο ευρύτερο δημόσιο, οι οποίες υπερβαίνουν τις δέκα χιλιάδες!), είναι και η ανάγκη επαναχάραξης πολιτικής που συγκρούεται με τη συνέχεια του κράτους: Πώς να χειριστείς τη διόγκωση της εκμετάλλευσης στα stage, όταν από τη μια πρέπει να βάλεις τέλος κι από την άλλη το κράτος πρωτίστως έχει παρανομήσει (τουλάχιστον) επί πενταετία, χρησιμοποιώντας αυτούς τους ανθρώπους σε πάγιες και διαρκείς ανάγκες - και μάλιστα σε εποχές ύφεσης και ραγδαίας αύξησης της ανεργίας; Πώς να χειριστείς τα δημόσια οικονομικά, όταν ως πηγές εσόδων έχουν “σχεδιαστεί” η αντισυνταγματική έκτακτη εισφορά, η απαράδεκτη από κάθε άποψη (το ξεκαθάρισε όπως φαίνεται και το ΣτΕ στην αρμόδια υπουργό) προσπάθεια νομιμοποίησης των αυθαιρέτων ημιυπαίθριων και υπογείων ή η “γραφειοκρατικά μπλοκαρισμένη” απόσυρση των ΙΧ, που δεν υπολογίστηκε σωστά και είναι οικονομικά ζημιογόνα; Και πως να αντιμετωπίσεις τους επόμενους δύο δύσκολους μήνες, όταν η αστυνομία έχει και θεσμικά “κατρακυλήσει” προς τη διάλυση και το παρακράτος, με αποφάσεις και διαταγές που έχουν “εθίσει” τους αστυνομικούς στη χρήση στολών χωρίς διακριτικά;

Η κυβέρνηση θα κριθεί στο αμέσως προσεχές διάστημα, για τις όποιες παλινωδίες και την ανετοιμότητα της να αναλάβει την εξουσία. Αυτό που παραμένει αποκαρδιωτικό όμως είναι η αδυναμία της αξιωματικής αντιπολίτευσης - τώρα που έχει την ευκαιρία της αναδιοργάνωσης εκ βάθρων - να αρθρώσει πολιτικό και αυτοκριτικό λόγο, για τα αίτια της κομματικής (και εθνικής) ήττας.

Οι πρώην υπουργοί βγαίνουν με περισσό θράσος και θεωρούν οτι “ασκούν αντιπολίτευση” όταν υποστηρίζουν οτι “το έλλειμμα φουσκώνεται από την κυβέρνηση”, ενώ επισήμως το τοποθετούσαν στο 6% - το μισό δηλαδή της πραγματικότητας, για την οποία ευθύνονται απολύτως. Ή όταν διατείνονται οτι “για το όργιο προσλήψεων φταίει το ΠΑΣΟΚ” και οτι “παρέδωσαν ικανή αστυνομία”.

Όσο για τους υποψηφίους αρχηγούς, αισθάνεται κανείς οτι οι επιλογές είναι μεταξύ Σκύλλας και Χάρυβδης. Η Ντόρα Μπακογιάννη, που λογικά θα έπρεπε να είναι αυτή που θα επιθυμούσε πρώτη το “άνοιγμα στην κοινωνία”, πέτυχε την περιχαράκωση στα μέλη του κόμματος - φαίνεται οτι οι ρηξικέλευθες επιμονές του Γιώργου Παπανδρέου που κάποτε λοιδωρούσαν και τώρα επιθυμούν να μιμηθούν, είναι πολύ “προοδευτικές για τα κότσια τους”. Το “νέο” μάλιστα απουσιάζει παντελώς, όταν η έμμεση πλην σαφής στήριξη του (νεότατου σε ηλικία, κατά τα άλλα, πρώην πρωθυπουργού) εκφράζεται με τσαμπουκαλίδικη φρασεολογία του τύπου “θα έχετε να κάνετε μαζί μου”.

Πέραν κάποιων γενικόλογων “να τα αλλάξουμε όλα”, η καινοτόμα προοπτική στη ΝΔ εκφράζεται επίσης με το “δάκρυ του εθνάρχη” από τον Αντώνη Σαμαρά, που επιθυμεί να συσπειρώσει όλους τους λαϊκοδεξιούς/καραμανλικούς (αν και έχει χάσει κάποιους από αυτούς που σάρωσαν στους σταυρούς, σε πείσμα των καιρών) και εκτοξεύει δημαγωγικές κορώνες υπέρ των κακόμοιρων των παιδιών στα stage - που προφανώς δεν είναι οι κεφαλαιοκράτες. Όσο για τους υπόλοιπους παράγοντες του εσωκομματικού παιχνιδιού, εφάπτονται (αν δεν είναι απόλυτοι εκπρόσωποι) του γραφικού, με ξεχωριστή περίπτωση τον αεικίνητα παραγοντίζοντα Βαγγέλη Μεϊμαράκη, με τις ατέλειωτες κόνξες άνευ νομιμοποίησης. Μόνο ο Νικήτας Κακλαμάνης λείπει, για να συμπληρωθεί “ο κύκλος των χαμένων δημάρχων”...

Αν η σημερινή κυβέρνηση - αιθεροβάμων ίσως; - επιμένει στις δυνατότητες που έχει αυτή η χώρα (όπως και η παράσταση του Δημήτρη Παπαιωάννου δείχνει τις δυνατότητες της νέας, υπερσύγχρονης σκηνής του Εθνικού Θεάτρου), η ΝΔ δείχνει - μέχρι στιγμής τουλάχιστον - οτι δεν έχει καταλάβει πού άφησε τη χώρα: Στο πουθενά...




"Επί του πιεστηρίου": Έντονη αντίδραση βουλευτών του ΠΑΣΟΚ στην απόσυρση της ...απόσυρσης.

To κείμενο γράφτηκε για την Athens Voice της Τετάρτης 04.11.09

H φωτό είναι από την παράσταση "Πουθενά" και το
http://www.apn.gr

Το post συνοδεύεται από την μουσική του Κωνσταντίνου Βήτα, για την παράσταση "2" του Δημήτρη Παπαϊωάννου.

buzz it!

2.11.09

Έλληνες 3 (η καθημερινότητα)

Ο παρα-λογισμός: Οδηγώ ένα μικρό σπορ αυτοκίνητο, με χαμηλό κυβισμό αλλά υψηλή ισχύ. Τα φρένα μου είναι, κατά τεκμήριο, πολύ καλύτερα από του μέσου ΙΧ στη χώρα - εκτός αν πάμε σε ακριβές επιλογές, για λίγους. Γενικά δεν τρέχω και σέβομαι την ασφάλεια τη δική μου και των άλλων, γι αυτό και δεν πλησιάζω ποτέ πολύ τον μπροστινό, ειδικά σε δρόμους ταχείας κυκλοφορίας - και ακόμα περισσότερο όταν προπορεύεται ένα αυτοκίνητο με πολύ καλύτερα φρένα από τα δικά μου.

Τώρα, το πώς γίνεται να έχω μονίμως κάποιον να μου “κολλάει” (με αυτοκίνητο πολύ χαμηλότερης ασφάλειας) για να με προσπεράσει, μου προκαλούσε πάντα απορία: Δεν καταλαβαίνει οτι αν φρενάρω απότομα, τα φρένα του δεν θα μπορέσουν να ανταποκριθούν - θα πέσει επάνω μου και θα με πληρώνει κιόλας; Πώς τρέχει στο όριο της κατασκευής που οδηγάει; Οι απαντήσεις φαίνονται προφανείς: Η έλλειψη οδηγικής (και γενικότερης) παιδείας, τα συμπλέγματα κλπ.

Το διαπίστωσα πιο έντονα την Κυριακή των εκλογών, πριν από ένα μήνα: Ξαφνικά, οι περισσότεροι έτρεχαν σαν φρενιασμένοι στην εθνική οδό κι έκαναν “χοντρές” παραβάσεις του ΚΟΚ - λες και τους είχε “τσιμπήσει μύγα”. Ήταν η μύγα ενός κακώς εννοούμενου “σοσιαλισμού”, που νόμιζαν οτι ερχόταν: Είμαστε όλοι ίσοι - και κάνουμε ότι γουστάρουμε...




Ο αντι-λογισμός: Χρησιμοποιώ αρκετά το μετρό. Τις περισσότερες φορές το πρωί για δουλειές - με ντύσιμο “εκστρατείας”, δηλαδή φόρμες κλπ. Γενικά κινούμαι γρήγορα - και τις σκάλες τις ανεβαίνω τροχάδην.

Ή προσπαθώ, τουλάχιστον. Πάντα κάποιος (ή περισσότεροι) θα μπλοκάρει την αριστερή πλευρά στην κυλιόμενη σκάλα. Κάποιες φορές διαμαρτύρομαι ευγενικά, τις περισσότερες παραιτούμαι και περιμένω, καθώς η φωνή μου είναι αδύνατο να φτάσει στην κορυφή και να κινηθεί η “ουρά”.

Την προηγούμενη Παρασκευή κατάλαβα γιατί δεν έχουμε μάθει ακόμα τους στοιχειώδεις κανόνες συλλογικής μετακίνησης. Παραπονέθηκα, ένας ευγενέστατος κύριος μου είπε “έχετε δίκιο”, σχολιάσαμε οτι είναι δύσκολο “να περάσει το μήνυμα σε όλους” - και ξαφνικά γυρνάει το κεφάλι της μια κοπέλλα και μου λέει: “Γιατί δεν πάτε από τις σταθερές σκάλες;”

Της εξηγώ οτι σε όλον τον κόσμο αυτό είναι το “εθιμικό δίκαιο” της κίνησης στο μετρό, οτι είναι κανόνας και στο δικό μας κι οτι πολλές φορές έχω ακούσει σχετικές παραινέσεις από τα μεγάφωνα. Όχι, το μικρό μεσογειακό χωριό αντιστέκεται σθεναρά στην κοινή λογική και μ΄αφήνει εμβρόντητο με τη βεβαιότητα του: “Όποιος βιάζεται, να πάει από τις σταθερές σκάλες, έτσι είναι”. Κι άμα σας αρέσει, διότι έτσι μας βολεύει η ερμηνεία της πραγματικότητας...



Ο κατα-λογισμός: Το πατρικό μου είναι σε πολυκατοικία που κατοικείται από αρκετούς ανθρώπους μεγάλης ηλικίας. Φοβούνται τις διαρρήξεις και γενικώς το έγκλημα - λογικό ως ένα σημείο, γιατί αισθάνονται απροστάτευτοι. Τα τελευταία χρόνια έχουν αναπτύξει τη συνήθεια να κλειδώνουν την πόρτα της κοινής εισόδου, για να “μη μπει ο κλέφτης” - και μάλιστα αρχίζουν από νωρίς το βράδυ, πριν ακόμα και τις οκτώ.

Η κλειδαριά είναι “αστεία” - οποιοσδήποτε διαρρήκτης θα την παραβίαζε εύκολα. Επιπλέον, τους εξηγείς οτι είναι και επικίνδυνο, διότι σε περίπτωση σεισμού ή πυρκαγιάς, αν “κουτρουβαλιαστούν” όλοι μαζί από τις σκάλες, θα πέσουν είκοσι άνθρωποι πάνω στην κλειστή πόρτα - και θα ποδοπατηθούν. Δεν θέλει πολύ - και δεν είναι βλάκες οι κουτόφραγκοι, που τηρούν κάποια βασικά μέτρα ασφαλειας.

Στου κουφού τη πόρτα, όσο θέλεις βρόντα. Το κωμικοτραγικό είναι οτι αυτή η συνήθεια σαμποτάρει και την κοινωνικότητα: Έχεις, για παράδειγμα, ένα τραπέζι. Έρχεται ο καλεσμένος - είναι κλειδωμένα και κατεβαίνεις να του ανοίξεις. Έρχεται κάποιος άλλος ένοικος και κλειδώνει. Πάλι τα ίδια, για τον επόμενο καλεσμένο. Εννοείται βέβαια οτι κανείς δεν φεύγει αν δεν κατέβεις κατά τα μεσάνυχτα, να απελευθερώσεις τους “φυλακισμένους”...





Η φωτό είναι από το in.gr και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

Υπάρχουνα ακόμα δύο σχετικά κείμενα: "Έλληνες..." και "Έλληνες 2 (στο δρόμο)"

To post συνοδεύεται από ένα "καθημερινό" τραγούδι από τους Βρετανούς Jamiroquai, λάτρεις των Ferrari (φαίνεται και από την παραποίηση του σήματος τους) και της disco. Το τρίτο τους άλμπουμ, "Travelling Without Moving" είναι ίσως και το καλύτερο.

buzz it!

ShareThis