Έλληνες 2 (στο δρόμο)

Οδηγώ ΙΧ: Αυτό σημαίνει οτι έχω δικαίωμα να μην γνωρίζω πώς λειτουργεί το μηχάνημα που χειρίζομαι (αφού έχω πολλές φορές "λαδώσει" για την άδεια οδήγησης) - ούτε να με ενδιαφέρει αν έχει καλή οδική συμπεριφορά, επαρκή ισχύ και καλή ποιότητα κατασκευής. Αρκεί να είναι αρκετά φτηνό και ευρύχωρο κουτί και να φέρνει όσο το δυνατόν προς “κούρσα” (εναλλακτικά με ενδιαφέρει η ενεργητική αφάλεια, αλλά το έχω χαμηλώσει τόσο πολύ, ώστε να μαζεύει τσίχλες από την άσφαλτο, να έχει άθλιο ηχητικό που παίζει άθλια “πριόνια” ή καψουροτράγουδα και να είναι αισθητικά όσο το δυνατόν πιο χάλια - για να περνάω δε με “τίγκα” την ένταση από όσο το δυνατόν πιο πολλές κατοικημένες περιοχές, σε ώρες κοινής ησυχίας). Έχω τη φονική άγνοια να "κολλάω" στον μπροστινό μου, ακόμα κια αν είναι ένα πολύ καλύτερο αυτοκίνητο (με προφανώς πολύ δυνατότερα φρένα), πάνω στο οποίο θα τρακάρω, αν συμβεί κάτι, γιατί τα δικά μου φρένα δεν θα μπορέσουν να ανταποκριθούν. Φυσικά, δεν λαμβάνω υπ’ όψιν μου, πολλές φορές, την κατάσταση και την προβληματική χάραξη του δρόμου - κι έτσι πολλές φορές σκοτώνομαι μαζικά στο οδικό δίκτυο υπαίθρου και πόλεων, σε βαθμό που μια ολόκληρη μικρή πόλη ξεκληρίζεται κάθε χρόνο, ενώ καταλήγω (είτε φταίω είτε όχι) σε αναπηρικό καροτσάκι, επιβαρύνοντας σε κάθε περίπτωση και το σύστημα υγείας.

Επίσης σημαίνει οτι επιθυμώ να έχω αυτοκίνητο μέσα στην πόλη “για το περίπτερο”, χωρίς όμως να επιβαρύνομαι τίποτα, ούτε πάρκινγκ (ακόμα κι αν δεν είναι απράδεκτα ακριβό, όπως συνήθως), ούτε σέρβις, ούτε καν ασφάλεια - μου αρέσει να έχω ένα από τα 500 χιλιάδες(!) ανασφάλιστα ΙΧ της χώρας μου. Μου αρέσει επίσης να μη φοράω ζώνη ασφαλείας (διότι τι ξέρουν οι κουτόφραγκοι, εγώ ξέρω καλύτερα - άλλωστε αυτά, όπως λέγαμε παλιά, τα επιβάλλει ο καπιταλισμός, για να πουλάνε οι αυτοκινητοβιομηχανίες). Ειδικά αν είμαι μητέρα, μου αρέσει να κρατάω το παιδί μου στην αγκαλιά μου στο μπροστινό κάθισμα, ώστε άν τρακάρουμε να γίνει αερόσακος που θα με σώσει. Μου αρέσει να παραβιάζω με κάθε τρόπο τον ΚΟΚ, να βρίζω και να κορνάρω - και να πετάω ότι θέλω από το παράθυρο του αυτοκινήτου μου, κατά προτίμηση γόπες που θα έρθουν στη μούρη του μοτοσυκλετιστή, που έρχεται από πίσω...


Οδηγώ δίκυκλο: Αυτό σημαίνει οτι έχω το πλήρες ελεύθερο να πηγαίνω ανάποδα, να ανεβαίνω σε πεζοδρόμια και να παραβιάζω φανάρια - και μετά να κοιτάω συγκαταβατικά τους τροχονόμους που με χαζεύουν από το πεζοδρόμιο, κάνοντας μου παρατήρηση-ερώτηση: μα με κόκκινο;

Σημαίνει βεβαίως, να μη φοράω κράνος, θεωρώντας οτι έτσι βλάπτω μόνο τον εαυτό μου - ενώ δεν σκέφτομαι πόσο ευάλωτος είμαι και πόσο έχω υποχρέωση και προς τον άλλο οδηγό, που δεν θέλει καθόλου να με τραυματίσει σοβαρά ή θανάσιμα.
Σημαίνει επίσης οτι νομίζω οτι έχω το δικαίωμα να προσπερνάω τα ΙΧ, κινούμενος ανάμεσα στις λωρίδες, θεωρώντας το απολύτως νόμιμο - ενώ απαγορεύεται ρητά από τον ΚΟΚ και κανονικά πρέπει να κινούμαι στη λωρίδα πίσω από τα ΙΧ (εντάξει όλοι είχαμε μηχανή παιδιά, αλλά τουλάχιστον να ξέρουμε οτι δεν έχουμε προτεραιότητα όταν προσπερνάμε, οτι ο άλλος δεν έχει υποχρέωση να μας κάνει χώρο και να είμαστε λιγάκι πιο σεμνοί). Το ίδιο και χειρότερο, όταν προσπερνάω την ουρά στα διόδια, θεωρώντας οτι έχω το δικαίωμα επειδή οδηγάω δίκυκλο - ενώ δεν θα τολμούσα ποτέ να κάνω το ίδιο στην ουρά π.χ. μιας τράπεζας...
Επίσης, σημαίνει οτι μπορώ να δείχνω μεγάλη κοινωνική αναισθησία, καταλαμβάνοντας με το δίκυκλο μου μια θέση που θα μπορούσε να φιλοξενήσει ολόκληρο ΙΧ - τι με νοιάζει ο άλλος, ας κόψει το λαιμό του...


Οδηγώ “γουρούνα”: Αυτό σημαίνει οτι μπορεί να είμαι και αλλοδαπός, που έχει νοικιάσει (χωρίς δίπλωμα όπως πάντα, με την ευθύνη του ιδιοκτήτη rent a car) το “φονικό” αυτό τετράτροχο μηχάνημα. Μου αρέσει, γιατί δεν “πέφτει” όπως τα μηχανάκια, ενώ είναι εξαιρετικά αδύναμο στη μηχανή και πιάνει το μισό οδόστρωμα, στους στενούς δρόμους των νησιών. Έτσι μπορώ να καθυστερώ απίστευτα την κίνηση και να δημιουργώ ουρές, ενώ επιτείνω το πρόβλημα του πάρκινγκ, στις τουριστικές περιοχές...


Οδηγώ ταξί: Εδώ εισέρχομαι σιγά-σιγά στο πεδίο της “καλτ” παράνοιας. Αν δεν ανήκω σε μια κατηγορία (ολοένα και αυξανόμενη ευτυχώς) νέων ανθρώπων που είναι σοβαροί, μετρημένοι, καθαροί και επαγγελματίες, μπορεί να φτάνω και μέχρι την ιστορικά τριτοκοσμική κατηγορία, του να έχω πάρει την άδεια επί χούντας, για να είμαι χαφιές. Ενδιάμεσα, μπορεί να είμαι απίστευτα βρώμικος (κι εγώ και το ταξί μου), αγενής και με αμορτισέρ που προκαλούν λουμπάγκο σε όποιον κάθεται στο πίσω κάθισμα. Φυσικά επιλέγω διπλή και τριπλή κούρσα, διότι “προσφέρω κοινωνική υπηρεσία” και υποκαθιστώ τη συγκοινωνία. Αν μου πουν να ακριβήνει το ταξί συμφωνώ, αλλά αν μου πουν παραλλήλως οτι πρέπει να είμαι υπόδειγμα καθαριότητας, ευγένειας και να περάσω σχολείο για να μάθω όλους τους δρόμους της Αττικής απ’ έξω (όπως στο Λονδίνο), θα ξεσηκώσω επανάσταση...

Θεωρώ οτι μπορώ να κινούμαι όπως θέλω στο δρόμο, να μπαινοβγαίνω στις λωρίδες χωρίς φλας - και να πλασάρομαι εξαιρετικά ύπουλα και αργά, επιβάλλοντας την πορεία μου και παραβιάζοντας κάθε έννοια κανόνων οδικής κυκλοφορίας. Το μόνο που με τρομάζει είναι τα θηριώδη τζιπ, που έτσι δικαιώνουν το λόγο ύπαρξης τους. Μπορεί και να ανήκω σε extreme κατηγορίες, όπως η “μαφία” ταξιτζήδων βορείων προαστείων, που διώχνουν τους άλλους συναδέλφους τους από την πιάτσα με τραμπουκισμό και επιλέγουν αυστηρά τις κούρσες - ή ακόμα καλύτερα να συχνάζω μόνο σε λιμάνια και αεροδρόμια, προσπαθώντας να “γδύσω” τουρίστες, χρεώνοντας τους το δεκαπλάσιο, πολλές φορές και με το γνωστό “πολυβόλο”. Φυσικά είμαι θρασύδειλος, και αν κάποιος Έλληνας υποδέχεται τους αλλοδαπούς που μεταφέρω, κάνω χιουμοράκι ή φεύγω τάχιστα με την ουρά κάτω από τα σκέλια. Αν μου πουν (όπως και την παρακάτω κατηγορία) οτι επειδή είμαι απατεώνας ολκής και κάνω ζημιά στη χώρα μου πρέπει να μου πάρουν την άδεια, θα αρχίσω την κλαψούρα “μα είμαι επαγγελματίας άνθρωπος, το μεροκάματο, τα παιδιά μου κλπ”, πράγματα που φυσικά ουδόλως σκέφτηκα όταν έκανα την κατά συρροή λαμογιά μου...

Οδηγώ βαρύ όχημα (λεωφορείο, νταλίκα, φορτηγό): Εδώ η ιστορία είναι πονεμένη, όπως θα την τραγουδούσε και ο Καζαντζίδης. Γενικώς, βρίσκομαι πολλές φορές στη δεκατεία του ’60, με οχήματα απαράδεκτα κακοσυντηρημένα και επικίνδυνα, που εκτοξεύουν τούφες μαύρου δηλητηρίου, προς τα πνευμόνια των άλλων - βεβαίως πάντα φταίει το κακό πετρέλαιο (ακόμα κι αν απλώς "ζεσταίνω" τη μηχανή, για να δουλέψει το air condition). Οι φορτωτές με “υποχρεώνουν” σε παραβίαση δεκάδων κανόνων, που μπορούν να οδηγήσουν και σε μακελειό δεκάδων παιδιών, όπως στα Τέμπη. Συνήθως, οδηγώ με ταχύτητα πολλαπλάσια από αυτή που επιτρέπεται, ειδικά σε κατοικημένες περιοχές - γιατί με πιέζει ο εργοδότης. Έχω αυξημένη ευθύνη, λόγω του όγκου/αριθμού επιβατών, αλλά καμιά φορά νομίζω οτι οδηγώ και Φερράρι - απλώς είναι λίγο ψηλότερη...

Φυσικά, ξεπαρκάρω κι μπαίνω στην κίνηση όποτε νομίζω εγώ, χωρίς να δώσω σημασία στα μικρότερα οχήματα - και επιβάλλομαι με τον όγκο μου. Κορνάρω δε με τη “θηριώδη” κόρνα μου, όποτε ενοχλούμαι - φροντίζοντας να ενοχλήσω όλους τους περίοικους και περαστικούς. Παραβιάζω γενικώς τον ΚΟΚ, γιατί θεωρώ (και απαιτώ) να μου παραχωρούν προτεραιότητα - ενώ στην περίπτωση μόνο των ΜΜΜ, οι άλλοι οδηγοί δεν οφείλουν, αλλά παρακαλούνται να με διευκολύνουν. Σ’ αυτό μοιάζω και στην επόμενη και τελευταία κατηγορία...


Οδηγώ κρατικό/ κοινωφελές όχημα (ασθενοφόρο, περιπολικό, πυροσβεστικό, υπηρεσιακό, σκουπιδιάρικο): Όσο λιγότερο σημαντικό και επείγον είναι αυτό που κάνω, τόσο πιο θρασύς είμαι. Μου αρέσει να κόβω την κίνηση και να βάζω σειρήνα, ακόμα κι αν η “ανάγκη” είναι μαϊμού. Μου αρέσει να κάνω επικίνδυνους ελιγμούς και να θέτω σε κίνδυνο τους άλλους οδηγούς, για να μπω σε ένα κάθετο στενάκι ανάποδα - διότι προέχουν τα σκουπίδια. Μου αρέσει να παρκάρω και να παραβιάζω πεζόδρομους, διότι είμαι “υπηρεσιακός”. Μου αρέσει να ξεχνάω οτι όσο πιο σοβαρός είναι ένας πολιτικός, τόσο λιγότερο διαταράσσει την κυκλοφορία και περνάει απαρατήρητος...




Όπως και το πρώτο "Έλληνες...", το κείμενο αυτό προφανώς σατιρίζει και στηλιτεύει συγκεκριμένες συμπεριφορές και όχι ολόκληρες κατηγορίες ανθρώπων.

"Επί του πιεστηρίου": Μόνο ένας στους έξι οδηγούς σταθμεύει σε νόμιμη θέση! Ρεπορτάζ της Χαράς Τζαναβάρα στην "Ε", με αφορμή την Πανευρωπαϊκή Ημέρα Χωρίς Αυτοκίνητο.

Οι φωτό είναι από το feed του Κ.Α.Τ.Α.Ν.Τ.Ι.Α., το www.apn.gr, το http://www.trikaland.gr και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

Το post συνοδεύεται από τις "Κενές Σελίδες" (του ΚΟΚ στην περίπτωση μας) των Βρετανών Traffic, απο το αριστουργηματικό τους άλμπουμ "John Barleycorn Must Die". Περιέχει ένα από τα πιο "ταξιδιάρικα" keyboard solos της ιστορίας του ροκ, από τον Steve Winwood.