Οι εκλογές "Kill Bill"

Με το που φτάσαμε στην απαγόρευση των δημοσκοπήσεων, τα χαρακτηριστικά αυτής της εκλογικής διαδικασίας άρχισαν να διαμορφώνονται.

Πρώτα απ’ όλα, ουδέποτε είχε σημειωθεί τέτοια προεκλογική κατάρρευση του κυβερνώντος κόμματος. Ακόμα και το 2004, που το ΠΑΣΟΚ έχανε πριν από τα Χριστούγεννα δημοσκοπικά 15 μονάδες, η απώλεια περιορίστηκε σταδιακά στις 5, ενώ ο Κώστας Σημίτης αποχώρησε ως ο καταλληλότερος πρωθυπουργός, στις μετρήσεις.

Για όσους γνώριζαν, η εξέλιξη δεν προκαλεί σοβαρή έκπληξη. Η “πολιτική ηγεμονία” και η ισχύς της καραμανλικής διακυβέρνησης ήταν ένας μύθος - εμφανής σε όσους διέβλεπαν την αναντιστοιχία λόγων και έργων.


Η “τέχνη” του να προσπαθείς να αντιστρέψεις την πραγματικότητα, με σχεδόν αυριανιστική συνέπεια, έφτασε να υποκαταστήσει την πολιτική - και να φέρει τη χώρα στο χειρότερο σημείο της από τη μεταπολίτευση. Μαζί της έφερε και τη “σφαγή”: Ακόμα και στο “παρά πέντε”, οι σκιαμαχίες Τσιτουρίδη και άλλων “κομένων”, οι αποφάσεις δικαστηρίων κατά Μιχαλολιάκου, καθώς και η σκανδαλώδης φυγή του “γκόλντεν μπόϊ” Χατζηεμμανουήλ προς το ΔΝΤ, που απετράπη υπό το βάρος της κατακραυγής, δείχνουν το μέγεθος της διάλυσης. Η Νέα Δημοκρατία, στηριγμένη τόσα χρόνια σε πήλινα πόδια, οφείλει αμέσως μετά τις εκλογές, να μπει σε περίοδο ανασυγκρότησης, που θα την οδηγήσει μακριά από την απαράδεκτη πλιατσικολογική λαϊκοδεξιά και θα την καταστήσει έναν σοβαρό (πραγματικό) κεντροδεξιό σχηματισμό, απαραίτητο για την εναλλαγή των κομμάτων στην εξουσία. Ιδιαιτέρως δε οφείλει να αποτελέσει ένα σοβαρό ανάχωμα προς την ακροδεξιά, με τις δήθεν “ξεκάθαρες θέσεις”, που δεν αποτελούν παρά καλυμμένες απλοϊκές, ρατσιστικές, υπερσυντηρητικές αντιλήψεις, ιδιαίτερα επικίνδυνες για τη δημοκρατία και το επίπεδο της δημόσιας ζωής.

Στην αντίθετη κατεύθυνση, το ΠΑΣΟΚ δείχνει να βρίσκεται στην καλύτερη στιγμή του, των τελευταίων ετών. Κι εδώ όμως “σφαγή”, λόγω προτέρου “αντιπαθούς” κυβερνητικού παρελθόντος. Ο αρχηγός του αισθάνεται ισχυρός - τόσο που να καρατομεί με άνεση όποιον επιθυμεί - και το μήνυμα του δείχνει να περνάει στην κοινωνία, αφού πέτυχε να εκβιάσει τις πρόωρες εκλογές, εγκλωβίζοντας τη ΝΔ. H δημοσκόπηση της GPO έδειξε οτι μετά την εμφάνιση του στη ΔΕΘ ενισχύθηκε το πρωθυπουργικό του προφίλ (ειδικά για την οικονομία), ο λόγος του εισακούεται σε μεγάλο βαθμό από τους ψηφοφόρους άλλων κομμάτων (25% ΝΔ, 1/3 ΚΚΕ & ΛΑΟΣ και πάνω από το 50% του ΣΥΡΙΖΑ), ενώ μόνο το 19,7% των ψηφοφόρων του χρεώνει την απουσία Σημίτη. Παρασύρει μάλιστα - με την “καρατόμηση” Έβερτ - τη ΝΔ, που δεν μπορεί να υπολείπεται τόσο καταφανώς σε ανανέωση.

Ο άλλος πολιτικός φορέας που βρίσκεται σε κατάρρευση είναι ο Συνασπισμός. Η σύγκρουση των δύο ηγετών, οι παλινωδίες Αλαβάνου που έδωσε δαχτυλίδι, το μετάνοιωσε, παραιτήθηκε, υπονόμευσε και στο τέλος αποχώρησε - καθώς και οι παλινωδίες του επιτελείου Τσίπρα, ακόμα και την τελευταία στιγμή (όπως π.χ. με τον Στάθη Σταυρόπουλο επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας) - οδηγούν στο γνωστό θρίλερ της εισόδου ή μη στη Βουλή, μετά από τη μεγαλύτερη δημοσκοπική, αλλά και εκλογική άνοδο της ανανεωτικής αριστεράς στην ιστορία της. Ο φόβος της διάσπασης οδήγησε στη συλλογική ηγεσία των 11, που προκαλεί τραγελαφικές καταστάσεις και αποδυναμώνει τον ΣΥΝ, ο οποίος και αυτός πρέπει να αποφασίσει την “απεξάρτηση από γκρουπούσκουλα” και την ριζική στροφή στην πολιτική περί συνεργασίας, που μέχρι τωρα οδηγούσε στην απώλεια χιλιάδων ψηφοφόρων στα δεξιά του.

Το εκλογικό σώμα δείχνει πιο σκληρό και πιο άτεγκτο από ποτέ: Δεν συγχωρεί με την παραμικρή υποψία και απαιτεί άμεσα και απτά δείγματα, ώστε να εμπιστευθεί επιφυλακτικά. Είναι έτοιμο δε να αποσύρει την εμπιστοσύνη του ανά πάσα στιγμή. Οι φωνές που ζητούν, εδώ και χρόνια, “τιμωρία του δικομματισμού” (για να επωφεληθεί ποιός σήμερα - τα κόμματα των άκρων ή ο “αυτοκαταστροφικός” ΣΥΡΙΖΑ;), απέτυχαν να πείσουν, καθώς οι ψηφοφόροι διαισθάνονται οτι - εφόσον δεν διαφαίνεται νέος αξιόπιστος πολιτικός σχηματισμός εξουσίας - αυτό θα οδηγήσει τη δημοκρατία σε περιπέτειες, με άνοδο της ακροδεξιάς ή/και έναν ελληνικής έμπνευσης μπερλουσκονισμό. Το 77% αυτών που απείχαν στις ευρωεκλογές δηλώνουν (ευτυχώς) οτι θα πάνε να ψηφίσουν. Το θέμα είναι να επωφεληθούν από τη μεγάλη ευκαιρία να καταψηφίσουν εγκατεστημένους κομματάρχες και αμφίβολης ποιότητας “δελφίνους”, γιους και κόρες τοπικών “μαφιόζων” και διεφθαρμένους του παρελθόντος. Και για να είμαστε πιο ακριβείς, να ψηφίσουν νέα και άφθαρτα έντιμα πρόσωπα, που θα υπερκεράσουν όλους αυτούς - και θα τους αφήσουν έξω από το παιχνίδι...



To κείμενο γράφτηκε για την Athens Voice της Τετάρτης 23.09.09

Η φωτό είναι από το www.in.gr και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

Ο τίτλος του post φέρνει αμέσως στο μυαλό το soundtrack του "Kill Bill", αλλά προτίμησα, αντί του "Bang Bang (My Baby Shot Me Down)", τη μεγαλύτερη ίσως επιτυχία της Nancy Sinatra.