3 παραδείγματα κατά της αισχροκέρδειας

** Το εστιατόριο του νέου Μουσείου της Ακρόπολης. Απλό και “γκουρμέ”, με ελληνικές γεύσεις, εξαιρετικό σέρβις - και τιμές της τάξης των 3 ευρώ το πιάτο (πρόκειται για σνακ κι όχι για κανονικό εστιατόριο). Το μοναδικό ακριβό πιάτο είναι το αυγοτάραχο Μεσολογγίου, προς 9 ευρώ. Η σαλάτα ντομάτα είναι (ανήκουστο ακόμα και για πανάκριβα εστιατόρια) ξεφλουδισμένη. Τρως εξαιρετικά και απολαμβάνεις ένα από τα πιο αισθητικά περιβάλλοντα και την ανεπανάληπτη θέα της Ακρόπολης.


Η υπέυθυνη εξηγεί: “Φυσικά και γίνεται. Βεβαίως εμείς δεν έχουμε το έξοδο του ενοικίου. Αν υπήρχε και αυτό, τότε τα πιάτα θα είχαν άλλα 2-3 ευρώ παραπάνω”.

Καμία σχέση φυσικά με την πλειονότητα των αισχροκερδών, μέτριων εστιατορίων μας, στην Αθήνα και σε τουριστικά μέρη που χρεώνουν 40 και 50 ευρώ το κεφάλι...



** Ολόκληρη η Κρήτη. Ένα νησί που κάνει “ρόμπα” την τιμολόγηση του φαγητού στην υπόλοιπη Ελλάδα. Με εξαιρετικές πρώτες ύλες (ντόπια κρέατα, γάλακτοκομικά, λαχανικά, θαλασσινά) και απίστευτη κουλτούρα καλοφαγίας. Έφαγα την ωραιότερη και πιο κόκκινη ντομάτα της ζωής μου. Έφαγα το ωραιότερο παστίτσιο (που δεν μου πολυαρέσει κιόλας ως πιάτο) στο πιο ανύποπτο μέρος, σε χωριό των Χανίων. Ακόμα και ο λουκουμάς (ή donut επί το “αστυνομικότερον”) που έφαγα από πλανόδιο σε παραλία του νότιου Ρεθύμνου ήταν αριστουργηματικός - κατάφρεσκος και από εξαιρετικά υλικά. Οι σπεσιαλιτέ τους “δεν παίζονται” - φεύγεις δέκα κιλά πιο χοντρός. Μην πάτε, αν κάνετε δίαιτα...
Διότι η ντόπια κουλτούρα λέει οτι θα σε κερνάνε ρακή και επιδόρπιο, μέχρι να σηκωθείς να φύγεις. Κι όλα αυτά δεν σου χρεώνονται πάνω από 10 ευρώ το άτομο.

Δεν είναι μόνο όμως η δυνατότητα που έχουν για καλές πρώτες ύλες. Είναι οτι σέβονται αυτόν που τρώει - και πρωτίστως τον εαυτό τους. Βεβαίως υπάρχουν και τα “τουριστικά”, με μέτριο φαγητό. Αλλά κανείς δεν μπορεί να σταθεί, αν ανοίξει εστιατόριο με “σκουπίδια” - θα τον πάρουν με τις λεμονόκουπες. Αν μάθετε να τρώτε στην Κρήτη, οπουδήποτε αλλού θα σας φανεί είτε χειρότερο, είτε ακριβότερο. Ή και τα δύο...



** Οι (ελάχιστοι) σωστοί επαγγελματίες ξενοδόχοι στη Σαντορίνη. Το Ημεροβίγλι έχει (ως αντικειμενική αξία στη εφορία) το ακριβότερο τετραγωνικό μέτρο στη χώρα - πάνω στην καλντέρα, με θέα το ηφαίστειο, εννοείται.


Ο ΕΟΤ αναγνωρίζει στα ξενοδοχεία πολυτελείας (πρώην υπόσκαφα, πολυτελώς φτιαγμένα, αλλά “στριμωγμένα”) τιμές μέχρι και 350 ευρώ το δίκλινο. Με διάφορα τεχνάσματα, τα δήθεν chic ξενοδοχεία πωλούν τις “σουίτες” τους από 500 ευρώ και πάνω. Ο ανύποπτος Αμερικανός, Ιάπωνας κλπ. ανοίγει τους οδηγούς και το internet, αναζητά το καλύτερο και νομίζει οτι το βρήκε. Ο ψωνισμένος νεόπλουτος Έλληνας θέλει να πει οτι πήγε στο “μοδάτο” και πλήρωσε τόσα ευρώ.

Η Μαργαρίτα ή παλιότερα η Βάντα (δεν λέω στοιχεία ξενοδοχείου για να μην κάνω διαφήμιση), δίπλα ακριβώς στα “μεγαθήρια της απάτης” χρεώνουν για ισάξια ή και καλύτερα δωμάτια (πιο αισθητικά, πιο ευρύχωρα) 150 ευρώ, στη φουλ σεζόν. Όταν το αντιλαμβάνονται οι “γείτονες”, παθαίνουν σοκ - μερικοί που είναι πιο ειλικρινείς αναρωτιούνται φωναχτά πόσο “κορόιδα” είναι. Έβλεπα ένα ζευγάρι στριμωγμένο σε μια “τρύπα”, προς 340 ευρώ τη βραδιά και γελούσα...


Μόνο που δεν είναι για γέλια - είναι για κλάματα. Γιατί έχουμε ως λαός αποδεχτεί την αισχροκέρδεια και την “αρπαχτή”. Γιατί στη νοοτροπία πολλών Ελλήνων, το να κάνεις επιχείρηση έχει νόημα μόνον αν έχεις “γρήγορα και μεγάλα” κέρδη. Γιατί οι μηχανισμοί άμυνας, τόσο της πολιτείας όσο και των πολιτών, έχουν εξασθενήσει σε επικίνδυνο βαθμό...




H φωτό από το Μουσείο είναι του Peter Mauss, από το www.arcspace.com και αυτή από τη Σαντορίνη δική μου.

Το post συνοδεύεται από έναν "newcomer" με παλιό ήχο - τον Αμερικανό Black Joe Lewis, με το εύγλωττο "Ι'm Broke".