"Φωνές παρηγοριάς"...

Θα ήθελα να σας παραθέσω μερικές από τις αναλύσεις που με επανέφεραν, τις τελευταίες μέρες των διακοπών, στην πραγματικότητα του πλανήτη και της χώρας. Να σας προτείνω, μεταξύ άλλων, υπογραφές που διαβάζω τακτικά και θεωρώ “φωνές παρηγοριάς”, ως προς τον τρόπο με τον οποίο θεωρούν τα πράγματα - ακόμα κι αν μερικές φορές διαφωνώ μαζί τους ή είναι πιο οξείες απ’ ότι ίσως θα περίμενα.


Θ’ αρχίσω με τον Μιχάλη Μητσό των Νέων, που συμπυκνώνει καθημερινά με εξαίρετο τρόπο ειδησεογραφία και άποψη. Οι “Διαστάσεις” του είχαν την προηγούμενη εβδομάδα ένα άκρως επεξηγηματικό κομμάτι, για το πώς ο Μπαράκ Ομπάμα αντιμετωπίζει λυσσαλέα αντίδραση από τους Ρεπουμπλικανούς, μερίδα Δημοκρατικών και ασφαλιστικές εταιρείες (καθώς και την εμπεδωμένη νοοτροπία των Αμερικανών οτι το κοινωνικό κράτος είναι εναντίον των συμφερόντων του), για το νέο σύστημα υγείας που προσπαθεί να “περάσει”. Για το ίδιο θέμα γράφει και (εξαιρετικά θυμωμένος - και συμφωνώ αυτή τη φορά μαζί του) ο Πάσχος Μανδραβέλης στην Καθημερινή, εστιάζοντας στην αθλιότητα της υπερσυντηρητικής δεξιάς στις ΗΠΑ, που επανασυσπειρώνεται με αφορμή αυτό το νομοσχέδιο. Επ΄ ευκαιρία, αν θέλετε να διαμαρτυρηθείτε (ως Ευρωπαίοι), για τα ψέμματα που λέγονται στις ΗΠΑ για τα ευρωπαϊκά συστήματα υγείας και να υποστηρίξετε τις προσπάθειες Ομπάμα, μπορείτε να το κάνετε με την άκρως “κινητική” διεθνή οργάνωση Αvaaz, που όσο καιρό την έχω τσεκάρει παίρνει άκρως προοδευτικές θέσεις, για όλα τα μεγάλα ζητήματα του πλανήτη.

Ο Μιχάλης Μητσός, με το “Προοδευτικοί εναντίον φτωχών” θίγει αριστουργηματικά κι ένα άλλο (πιο θεωρητικό) ζήτημα: Πώς οι προοδευτικές ιδέες έχουν, στην πορεία των τελευταίων δεκαετιών, “αποχωριστεί” τα φτωχά στρώματα του πληθυσμού, καθώς αυτά ρέπουν όλο και περισσότερο προς λαϊκιστικές, ξενοφοβικές ή θρησκευτικά φανατικές ιδεοληψίες.

Ο νομπελίστας Paul Krugman γράφει στους New York Times (δυστυχώς η ηλεκτρονική έκδοση της Καθημερινής παρέλειψε το όνομα του, αλλά σας διαβεβαιώ είναι αυτός), για το πόσο "ο ρεϊγκανισμός ζει και βασιλεύει στην Ουάσινγκτον" - αποδίδοντας ευθύνες και στον Ομπάμα, για το πώς οι τράπεζες εξακολουθούν και “ενθυλακώνουν” (ξεχνώντας βεβαίως τις απεγνωσμένες εκκλήσεις για ενίσχυση από τα λεφτά των φορολογουμένων) απίστευτη ποσότητα ρευστού για bonus των στελεχών τους. Κάτι που επιβεβαιώνεται και από την ειδησεογραφία - και είναι απολύτως εξοργιστικό, κατά την άποψη μου.

Στην ελληνική πολιτική πραγματικότητα, αμέσως μετά τις πυρκαγιές, ο Αντώνης Καρακούσης του Βήματος, από τους σοβαρότερους οικονομικούς συνάκτες της χώρας, κάνει ένα πολύ πικρό απολογισμό, για το πώς η χώρα μας έχει ξανακυλήσει και πάλι, μετά από πέντε χρόνια, σε απολύτως “βαλκανικά” επίπεδα . Στα Νέα του Σαββάτου, ο Παύλος Τσίμας είναι ηπιότερος και πιο “ερωτηματικός” από ποτέ, προσπαθώντας να ερμηνεύσει την πολιτική κατρακύλα Καραμανλή σε αυτά τα πέντε έτη, ενώ ο Δημήτρης Μητρόπουλος είναι ιδιαίτερα οξύς για τον τρόπο, με τον οποίον ήρθαν να κυβερνήσουν οι νεοδημοκράτες, “με το μυαλό στο πλιάτσικο”. Τέλος, ο βετεράνος Ριχάρδος Σωμερίτης, αποτυπώνει με ψύχραιμη ματιά όλο το πολιτικό σκηνικό και τη χρεωκοπία των σημερινών πολιτικών σχημάτων.

Στην πολύμηνη κρίση που ταλανίζει τον Συνασπισμό και τον ΣΥΡΙΖΑ, η παρέμβαση του Γρηγόρη Ψαριανού (που πρόσκειται, αλλά δεν ανήκει στους Ανανεωτικούς, αν δεν κάνω λάθος) στην Ελευθεροτυπία, αποτυπώνει με ακρίβεια το πρόβλημα από την πλευρά του και δίνει τη δική του ερμηνεία, γιατί η ανανεωτική αριστερά κινδυνεύει και πάλι να μείνει εκτός Βουλής. Αναρωτιέμαι αν τα στελέχη των δύο σχημάτων έχουν αντιληφθεί οτι η πλειονότητα των ψηφοφόρων μπορεί να αντιληφθεί ποιές είναι οι διαφορές μεταξύ Ανανεωτικών και Αριστερού Ρεύματος ή αριστεριστών - αλλά αδυνατεί να καταλάβει ποιές είναι οι αμιγώς πολιτικές διαφορές μεταξύ Αλέκου Αλαβάνου και Αλέξη Τσίπρα, όπως (καθόλου πειστικά) υποστηρίζει ο τελευταίος σε πρόσφατη συνέντευξη του, στην ίδια εφημερίδα...




"Επί του πιεστηρίου": Έξοχη ανάλυση του Πέτρου Παπακωνσταντίνου, στην Καθημερινή, για την πολλαπλή επίθεση που δέχεται ο Ομπάμα και την προϊστορία του συστήματος υγείας στις ΗΠΑ.


Οι φωτό είναι από το http://oregonstate.edu και το www.amazon.com


To post συνοδεύεται από ένα από τα ωραιότερα τραγούδια του ιστορικού αμερικανικού συγκροτήματος των Neville Brothers, από τη Νέα Ορλεάνη.