25.3.14

Αμετανόητοι Μαυρογιαλούροι...

Δεν χρειάζεται να αναλύσει κανείς πολύ γιατί η κυβέρνηση έχει εδώ και καιρό εξαγγείλει οτι θα διανείμει “κοινωνικό μέρισμα”, από το πρωτογενές πλεόνασμα, που επιτεύχθηκε μετά κόπων και βασάνων (και με πολλά χρέη του δημοσίου να μην έχουν εξοφληθεί). Έρχονται εκλογές - και μια ακόμα φορά οι παλαιοκομματικές μέθοδοι θριαμβεύουν. Το πολιτικό σύστημα αμύνεται για την επιβίωση του, με τα πιο πιο φθαρμένα υλικά και μεθόδους. Κι ύστερα αναρωτιούνται κάποιοι γιατί το Ποτάμι έχει τόση - αδικαιολόγητα απότομη - απήχηση.

Το εντυπωσιακό είναι οτι ο Αντώνης Σαμαράς έχει εδώ και καιρό ανακοινώσει οτι κομμάτι του “μερίσματος” αυτού θα πάει (ειδικώς) στους ενστόλους. Το γιατί ακριβώς είναι ασαφές, εκτός αν κανείς καταφύγει στις αγαπημένες αξίες του “Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια”. Μήπως γιατί η αστυνομία έχει επιδείξει κάποιον ιδιαίτερο επαγγελματισμό τα τελευταία χρόνια, αν εξαιρέσει κανείς την πολύ πιο οργανωμένη εμφάνιση και περιπολία κάποιων ειδικών ομάδων ή υπηρεσίες όπως το Ηλεκτρονικό Έγκλημα; Μήπως ανταμείβεται για την παγκόσμια πρωτιά της κουτοπονηριάς, που ονομαζόταν “ζαρντινιέρα”; Για την ανεξέλεγκτη βία στη διάλυση διαδηλώσεων; Μήπως για το φότοσοπ στους συλληφθέντες για τρομοκρατία που ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων; Ή μήπως ανταμείβονται οι λιμενικοί για τη νεφελώδη αλήθεια του Φαρμακονησίου; Ποιά είναι τα τεράστια προσόντα ενός υπαξιωματικού που αράζει σε ένα στρατόπεδο ή γραφείο, ως ο απόλυτος δημόσιος υπάλληλος και αμείβεται με 1400 ευρώ (υψηλός μισθός τη σήμερον ημέρα) - και πρέπει να ενισχυθεί, σε σχέση με άλλους; Μη μου πείτε ο “εθνικός του ρόλος”, οι περικοπές που έχει υποστεί (όταν άλλοι υπέστησαν μειώσεις 40%, 70% ή και 100%) ή οι δύσκολες σπουδές του, επειδή οι βάσεις σε σχολές που προσφέρουν την απόλυτη μονιμότητα είναι υψηλές, γιατί η όποια προσπάθεια για συζήτηση με επιχειρηματολογία πάει περίπατο.

Το βοήθημα θα είχε νόημα ως κίνητρο και ανταμοιβή για κάποιες κατηγορίες, που πραγματικά υπερβαίνουν εαυτόν ή κινδυνεύουν καθημερινά, όπως οι πιλότοι ή όσοι βάζουν τη σωματική τους ακεραιότητα στη φωτιά. Για τους υπόλοιπους (και ειδικά στον χώρο της αστυνομίας), το μυστικό είναι πολύ απλό: Η προσπάθεια είναι να επαναπατρισθούν οι ψήφοι που έφυγαν προς τα όμορα κόμματα, δεξιά της Νέας Δημοκρατίας - και ειδικά προς τη Χρυσή Αυγή. Μόνο που οι φασίζουσες νοοτροπίες δεν καταπολεμούνται με “δωροδοκίες”, γιατί αν ισχύει αυτό, θα έπρεπε να ξηλωθεί με συνοπτικές διαδικασίες η μισή αστυνομία. Αφού το πρωθυπουργικό επιτελείο επέτρεψε να διογκωθεί το ποσοστό της ΧΑ στο εκλογικό σώμα και οι φασιστικές αντιλήψεις στους αστυνομικούς, σε επικίνδυνο βαθμό, μετά κατάλαβε οτι το “ευφυές” σχέδιο της ανοχής ήταν μια τεράστια επαρχιώτικη κουτοπονηριά. Χρειάστηκε μάλιστα και η παρέμβαση του ευρωπαϊκού και υπερατλαντικού παράγοντα για να της το υπενθυμίσει, μήπως και μια συμμορία κατσαπλιάδων που θα έπρεπε ολόκληρη να είναι ήδη στη φυλακή, αποσταθεροποιήσει την ευρωζώνη, μέσω της Ελλάδας.

Το ακόμα χειρότερο όμως είναι οτι αυτές οι αντιλήψεις είναι βαθιά ριζωμένες στο υπερεθνικιστικό και ακροδεξιό περιβάλλον, που έχει σχηματίσει ο πρωθυπουργός και το στενό του (υπουργικό και μη) επιτελείο. Το διαπιστώνει κανείς με κάθε ευκαιρία: Το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο, παρά τις (σε επίπεδο κοροϊδίας) διαβεβαιώσεις προς την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, εκκρεμεί ακόμα, από την προηγούμενη άνοιξη, λόγω ”φόρτου εργασίας”! Ακόμα και τώρα, που η ίδια η κυβέρνηση αναγκάστηκε να κινήσει τις διαδικασίες για την ποινική δίωξη της εγκληματικής οργάνωσης της Χρυσής Αυγής, υπάρχει έντονη δυσανεξία σε ότι αντιβαίνει τις σκληρά δεξιές απόψεις. Σα να μην μπορεί να πάει το χέρι τους σε ότι επιτάσσει η στοιχειώδης δημοκρατική και σύγχρονη ευρωπαϊκή αντίληψη, μήπως και ενοχληθεί το υπερσυντηρητικό ακροατήριο. Κι αν η ενίσχυση ενστόλων τουλάχιστον επιστρέφει (με λάθος μήνυμα) σε ένα μέρος της κοινωνίας, το ξόδεμα έστω και ενός ευρώ (πόσο μάλλον 3 εκατομυρίων) για παρελάσεις της μιζέριας είναι ανεπίπτρεπτο. Οποιαδήποτε σπατάλη, κυρίως εισαγόμενων καυσίμων, για επίδειξη θρησκευτικού ή “εθνικού” φρονήματος, ειδικά στην παρούσα συγκυρία, δείχνει πολύ απλά οτι η χώρα και το πολιτικό σύστημα δεν έχουν πάρει τίποτε από το μάθημα της κρίσης.

Το πρόσφατο νομοσχέδιο για το μεταναστευτικό θα μπορούσε να είναι μια ευκαιρία για ένα μικρό βήμα εμπρός, όπως λένε οι ειδικοί. Ακόμα κι εκεί όμως, η παροιμοιώδης παρέμβαση του Γραμματέα του Υπουργικού Συμβουλίου (όπως καταγγέλει ο αναπληρωτής υπουργός που προέρχεται από το ΠΑΣΟΚ), φρόντισε για την οπισθοδρόμηση: Μια εξωφρενική διάταξη προέβλεπε την εξοντωτική ποινή της απέλασης για μετανάστη, αν κατήγγειλε ψευδώς ρατσιστική βία από ένστολους, κόντρα σε κάθε αναλογικότητα των ποινών, αντί να έχει έξτρα πρόνοια για την αντίθετη περίπτωση που έχει ντροπιάσει τη χώρα μας δεκάδες φορές - αυτή της κακομεταχείρισης μέχρι βαναυσότητας μεταναστών από όργανα της τάξης. “Πρέπει να προστατεύσουμε τους ενστόλους από τους “δασκαλεμένους” μετανάστες, που το χρησιμοποιούν ως επιχείρημα”, ήταν η δικαιολογία. Από την δεξιά κουτοπονηριά της δεκαετίας του ’50, ποιός θα μας προστατεύσει;

Ο κύριος Μπαλτάκος μάλιστα, δεν δίστασε να δηλώσει “αντικομμουνιστής”, προκαλώντας πλείστα όσα σχόλια. Όχι γιατί δεν έχει δικαίωμα να είναι, αλλά γιατί δεν είναι αυτός ο ρόλος του. Και γιατί τέτοια πολιτική ρητορική δείχνει πόσο υποκριτικό είναι αυτό το αμπαλάζ, που μιλάει για “νέες Ελλάδες” , “ανάπτυξη και ευρωπαϊκό προσανατολισμό”, “σύγχρονη κεντροδεξιά” κλπ. Αλλά γιατί να απορεί κανείς; Ο ίδιος ο Αντώνης Σαμαράς δεν είπε με νόημα στη ΔΕΘ, απευθυνόμενος στον ντόπιο αρχιεπίσκοπο, οτι αυτά (με τα βιβλία της ιστορίας) “τελείωσαν”; Ο Φαήλος Κρανιδιώτης δεν περηφανευόταν για την βαρβατίλα των ειδικών δυνάμεων που τραγουδούν για το “δέρμα του Αλβανού” και δήλωνε (όπως και άλλοι Ψωμιάδηδες) την ιδεολογική του συγγένεια με τους χρυσαυγίτες; Οι “πρωτοκλασσάτοι” Βορίδης και Γεωργιάδης δεν έχουν έντονα ακροδεξιό παρελθόν, όπως φρόντισε να υπενθυμίσει στον τελευταίο δημοσιογράφος του BBC που τον ρωτούσε για τη Χρυσή Αυγή; Ο Τζιτζικώστας δεν κάλεσε τους χρυσαυγίτες στο βάθρο της παρέλασης, αντί να τους δείξει τον μοναδικό δρόμο που τους αρμόζει, αυτόν του εισαγελέα;

Το ακόμα πιο αποκαρδιωτικό είναι όμως οτι αντιπολίτευση σε αυτή την κυβέρνηση, δεν κάνει σχεδόν κανείς - και ιδίως όσοι παρουσιάζονται ως αντιπολίτευση, παρά μόνο σκόρπιοι βουλευτές και αρθρογράφοι, από τον κατακερματισμένο χώρο του προοδευτικού κέντρου. Η ΔΗΜΑΡ μόνο κάτι ψέλισε για “πελατειακά κριτήρια” στη διανομή του μερίσματος. Ούτε ένα κόμμα δεν ανέφερε στην επίσημη ανακοίνωση του τους ενστόλους, προφανώς γιατί κανείς δεν τολμάει να τα βάλει με τα ψηφαλάκια.

Κατά τα άλλα, η μικροπολιτική καλά κρατεί: Η Ρένα Δούρου φλερτάρει με τις θρησκόληπτες ψήφους μιλώντας για το Άγιο Όρος, δηλώνοντας στο twitter πως τους πολίτες δεν απασχολεί το μέγεθος του δημοσίου, ενώ το πλεόνασμα που αφήνει ο προκάτοχος της στην Περιφέρεια Αττικής είναι ντροπή (εμφανίζοντας τον ως εκσυγχρονιστή). Ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης επιδεικνύει πόσο νέα είναι τα μυαλά του συγκεκριμένου κομματικού σωλήνα, μιλώντας για μνημόνια και (δημοκρατική) απουσία διαδηλώσεων, “όταν ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι κυβέρνηση”.

Ο Άρης Σπηλιωτόπουλος ανακαλύπτει οτι το κέντρο της Αθήνας μυρίζει, αλλά όταν η κυβέρνηση Καραμανλή στην οποία ήταν υπουργός εγκατέλειπε σε καταστροφικό βαθμό το ιστορικό κέντρο, απείρως χειρότερο από ότι είναι σήμερα, προφανώς απουσίαζε από τη χώρα. Και μαζί με τους ομοϊδεάτες του Νικήτα Κακλαμάνη και Γιάννη Ιωαννίδη ξεχνούν οτι η κυβέρνηση τους διέλυσε τη δημοτική αστυνομία, λόγω ανικανότητας να αξιολογήσει και να μειώσει με άλλους τρόπους το μέγεθος του δημοσίου. Και όλοι μαζί, αρνούνται φυσικά να κάνουν το αυτονόητο και να παραιτηθούν από την βουλευτική έδρα, διότι φοβούνται οτι δεν έχουν καμία τύχη. Πού να αφήνεις τώρα τα προνόμια και την παρουσία στην κεντρική πολιτική σκηνή. Υπάρχει μήπως καμία ιδιότητα που λέγεται “πολιτική κουτοπονηριά”, προς αποφυγήν;













Το κείμενο γράφτηκε για την Athens Voice

Το σκίτσο του Δημήτρη Χαντζόπουλου είναι από τα www.tanea.gr και το εξώφυλλο από το www.blogs.wsj.com

To post συνοδεύεται από το "The Depth Of My Soul", το νέο κομμάτι των Αμερικανών Thievery Corporation

buzz it!

13.3.14

Επιστροφή στην Πάτρα, 30 χρόνια μετά...

Η (επαγγελματική) μου καριέρα ως dj άρχισε στην Πάτρα το 1982, όσο ήμουν φοιτητής, σε ένα music-bar που ονομαζόταν Iguana. Το Σάββατο, 30 χρόνια μετά, ξαναγυρνάω για να παίξω σε ένα μαγαζί του οποίου ήμασταν όλοι θαμώνες, στην πλατεία Αγίου Γεωργίου. Στο ανανεωμένο Banana Moon λοιπόν, αυτό το Σάββατο 15 Μαρτίου, με υπέροχη πανσέληνο.


Σας περιμένω μετά τις 22.00...









Η αφίσα είναι της Κωνσταντίνας Χριστοπούλου και το εξώφυλλο από το www.themusicninja.com

To post συνοδεύεται από το "Love Is The Answer του Αμερικανού Aloe Blacc.

buzz it!

11.3.14

Εξωκοινοβουλευτική κεντροαριστερά

Πολλά μπορεί να προσάψει κανείς στον Σταύρο Θεοδωράκη και στο εγχείρημα του: Ναρκισσισμό, προχειρότητα, θολό προγραμματικό στίγμα (μέχρι στιγμής τουλάχιστον). Ωστόσο, υπήρξαν τόσο υπερβολικές και κομπλεξικές αντιδράσεις, με τη συνήθη απόπειρα διαστροφής που χαρακτηρίζουν τις δυνάμεις του λαϊκισμού (κυρίως της αριστεράς), που φρόντισαν σχεδόν να δικαιώσουν το τόλμημα, πριν ακόμα κριθεί. Στο κάτω-κάτω, μακράν αγνότερος και ικανότερος είναι ο Θεοδωράκης από τουλάχιστον το 95% του πολιτικού μας προσωπικού. Η πανικόβλητη προσπάθεια a priori αποδόμησης είναι τόσο αστεία, όσο αστεία είναι η απόπειρα να “χρεωθεί” ο Καμίνης από τους ανθυποψηφίους του στο “μνημόνιο” και αποκλειστικά στο ΠΑΣΟΚ (ενώ είναι τοις πάσι γνωστό ότι προτάθηκε από τη ΔΗΜΑΡ και υποστηρίχθηκε από όλες τις δυνάμεις του χώρου, μέχρι τη Δράση).

Ο Θεοδωράκης δεν είναι φυσικά ο Μπέπε Γκρίλο της Ελλάδας, αυτός ο τίτλος μάλλον θα άρμοζε στον Λάκη Λαζόπουλο. Ούτε είναι το “μακρύ χέρι του συστήματος”, όπως συνωμοσιολογικά αρέσκεται στο να διαπιστώνει η πέραν της ΔΗΜΑΡ αριστερά, όταν δεν μπορεί να ερμηνεύσει τα φαινόμενα ή δεν βολεύεται με την προφανή ερμηνεία τους. Ακόμα περισσότερο δεν είναι ένας “Τζήμερος” ή θαυμαστής της Χρυσής Αυγής, καθώς δεν έχει καμία σχέση με ακραίες ή φασιστικές ιδεολογίες. Ο Θεοδωράκης μπορεί να καταφεύγει σε ένα λόγο που μπορεί να επικριθεί ως απλουστευτικός, αλλά έχει σαφές πολιτικό παρελθόν, που δεν ξεφεύγει από το πολιτικά όρια της ευρύτερης κεντροαριστεράς - και συνεπώς το ίδιο έχει - μέχρι στιγμής τουλάχιστον - και το εγχείρημα του.

Η προσπάθεια συγκερασμού φιλελευθερισμού και αριστεράς άλλωστε, δεν είναι καινοφανής. Πολλοί, όπως ο Μάνος Ματσαγγάνης έχουν δώσει εξαιρετικά δείγματα γραφής ως “φιλελεύθεροι αριστεροί”, χωρίς να σημαίνει οτι η σύγκριση προσώπων είναι δόκιμη. Άλλωστε, και το ίδιο το στοίχημα των 58 αυτόν τον προσανατολισμό είχε. Και ας μην προσπαθούμε να κρυφτούμε πίσω από το δάχτυλο μας, υπάρχει ένα τεράστιο κομμάτι των υγιώς πολιτικά σκεπτόμενων σε αυτή τη χώρα, που ασφυκτιά και ακριβώς αναζητά την ένωση όλων των δυνάμεων από τις παρυφές των φιλελευθέρων ως τις παρυφές της αριστεράς (συμπεριλαμβανομένης και της ΔΗΜΑΡ), ώστε να εκφραστούν και πολιτικά, αλλά και κυβερνητικά, με στόχο μια μετριοπαθή και ταυτοχρόνως δυναμική διέξοδο, ανάμεσα στις συμπληγάδες της πόλωσης, που ονομάζονται ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ. Άλλωστε, αυτό απέδειξαν με την επίτευξη καθολικής αποδοχής στο χώρο, τόσο ο Γιώργος Καμίνης, όσο και ο Γιάννης Μπουτάρης - μια αιμοδοσία του πολιτικού συστήματος που έδειχνε να αρχίζει, εδώ και 4 περίπου χρόνια, αλλά δυστυχώς δεν συνεχίστηκε.

Επιδεικνύοντας μια εξαιρετική αίσθηση πολιτικού timing, ο Σταύρος Θεοδωράκης (που συζητούσε την προοπτική αυτή εδώ και ενάμιση χρόνο), εμφανίστηκε ακριβώς τη στιγμή που το ακροατήριο του χώρου του ήταν απογοητευμένο από το κεφαλοκλείδωμα Βενιζέλου στην πρωτοβουλία των “58”. (Παρεπιμπτόντως, παρά τις περί του αντιθέτου απόψεις, θεωρώ οτι πολύ καλά έκαναν οι “58” και αρνήθηκαν να εκτεθούν στον σταυρό. Στις συγκεκριμένες συνθήκες, οι εναπομείνασες ορδές ενός θνησιγενούς πασοκικού λαϊκισμού, που δεν έχουν πάει στο ΣΥΡΙΖΑ, θα τους κατέτρωγαν, με μεγάλη άνεση, κερδίζοντας το σωσίβιο που τόσο έχουν ανάγκη. Άλλωστε, δεν ήταν απαραίτητα αυτός ο ρόλος τους).

Ο Θεοδωράκης απέδειξε, με μια πολύ απλή κίνηση, τα εξής: Πρώτον, οτι υπάρχει τεράστια ανάγκη για τη συμμετοχή “κανονικών” ανθρώπων στην πολιτική - και όχι “talking heads”, που κινούνται μεταξύ της φιγούρας του καραγκιόζη και της ξύλινης γλώσσας του ψηφοθηρικού λαϊκισμού. Δεύτερον, οτι η υπόθεση της ενωμένης κεντροαριστεράς θα είχε πολύ καλύτερη τύχη, αν δεν υιοθετούσε ένα (θεωρητικά σωστό) αξίωμα περί “μη αποκλεισμού κανενός”, που όμως στην πράξη χώλαινε: Είναι σαφές οτι μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων του χώρου αρνείται να ενισχύσει μια “Ελιά” που θα ηγεμονεύεται από φθαρμένους πρώην υπουργούς του ΠΑΣΟΚ. Εν ολίγοις, αρνείται να ψηφίσει το σουρεαλιστικό τοπίο ΠΑΣΟΚ+Λοβέρδος από τη μία και ΔΗΜΑΡ+Καστανίδης από την άλλη, καθώς έχει την άποψη οτι όλες αυτές οι ανταγωνιστικές προσθήκες και “ενισχύσεις” δεν αντιπροσωπεύουν πια κανέναν - και τίποτα θετικό.

Τις πρώτες ημέρες μετά την ανακοίνωση του “Ποταμιού”, κάποιοι δημοσκόποι έλεγαν οτι “δεν τολμούν να πουν αυτά που βλέπουν τα μάτια τους”. Η πρώτη έρευνα, με το 5,7%, δικαίωσε τις υποψίες. Βεβαίως, τα ποσοστά αυτά μπορούν άνετα να “ξεφουσκώσουν”, μέχρι τις εκλογές. Μπορούν όμως και να αυξηθούν θεαματικά, αν αρθρωθεί πολιτικός λόγος και εμφανιστούν αξιόλογα πρόσωπα, όχι πλέον ως “φίλοι”, αλλά ως υποψήφιοι για την Ευρωβουλή.

Στη δεύτερη περίπτωση, ακόμα κι αν η αύξηση δεν είναι θεαματική, η εμφάνιση του “Ποταμιού” θα έχει τις εξής (δυσάρεστες για όλο το πολιτικό σύστημα) επιπτώσεις: Πρώτον, λόγω της πολιτικής απήχησης ενός πολιτικού χωρίς γραβάτα, με το σακίδιο και το μπλουζάκι, στις νεαρές ηλικίες (αλλά και στις μαμάδες τους), θα κόψει έναν αέρα (έστω και του 1%) από τον ΣΥΡΙΖΑ, που ελπίζει να θριαμβολογεί την επομένη των ευρωεκλογών, ζητώντας την παραίτηση της κυβέρνησης (λόγω “αναντιστοιχίας με τη λαϊκή βούληση”). Ο Αλέξης Τσίπρας ήταν μέχρι τώρα η μόνη λύση κοντά στην αισθητική τους, αλλά δύσκολα θα μπορέσει να τους πείσει όλους οτι είναι εμφανώς ο ικανότερος, καθώς δεν έχει να επιδείξει παρά μόνο τα νιάτα του και την “εμπειρία” του από τον κομματικό σωλήνα. Ο Θεοδωράκης, αν και πενηντάρης, μοιάζει και πιο “τυπάς” - και πιο πολλά πράγματα έχει κάνει με επιτυχία στη ζωή του. Κάποιος που “τα λέει καλά” έχει κάποιες πιθανότητες να “τα κάνει και καλά”, σε αντίθεση με αυτόν που εκτοξεύει διαρκώς φληναφήματα.

Δεύτερον, θα στριμώξει ασφυκτικά τις πιθανότητες των υπόλοιπων κομματιών της κεντροαριστεράς να εκλέξουν ευρωβουλευτή: Το μέτρο είναι στο 4,75 αν όλα τα κόμματα το υπερβαίνουν, αλλά στην πράξη θα κινηθεί (μετά την αφαίρεση των “μικρών” κομμάτων και τη διαίρεση του εναπομείναντος ποσοστού με τις 21 εδρες) στο 3% ή λίγο παραπάνω. Έτσι, η ΔΗΜΑΡ, που οδεύει με μαθηματική ακρίβεια στην απομόνωση της στον (κατά Σημίτη) “αριστερό κομφορμισμό”, αλλά και το ΠΑΣΟΚ της κουτοπόνηρης μικροπολιτικής, κινδυνεύουν να μην εκλέξουν ευρωβουλευτή (παρά έναν ή δύο, στην καλύτερη περίπτωση) - και ενδεχομένως στις επόμενες εθνικές εκλογές να αποτελέσουν πια την “εξωκοινοβουλευτική κεντροαριστερά”. Κι όλα αυτά, γιατί δεν μπόρεσαν να κάνουν την υπέρβαση και να ενωθούν σε μια πραγματική “Ελιά” με άλλη ηγεσία και χωρίς βαρίδια, με στόχο τα διψήφια ποσοστά.

Τρίτον, το “Ποτάμι” θα συμπιέσει ενδεχομένως και άλλες δυνάμεις, από αυτές που παρήγαγε το κατακερματισμένο και εν ολίγοις “σουρεαλιστικό” πολιτικό μας σκηνικό. Κι αν από τη ΝΔ δείχνει να παίρνει πολύ λίγες δυνάμεις, από την όμορη παραφυάδα των ΑΝΕΛ δείχνει να αποσπά εντυπωσιακά ποσοστά, ενδεχομένως από μετανοημένους πασοκογενείς που έψαχναν να τιμωρήσουν το σύστημα “αντιμνημονιακά”. Θα ήταν λογικό να αποτρέψει και κάποιους νέους από το να θαυμάσουν ανεγκέφαλα τον Ηλία Κασιδιάρη, αλλά οι πρώτες μετρήσεις δείχνουν 0% διαρροές από τους λούμπεν μικρόνοες, που αποφάσισαν να τιμωρήσουν τους εαυτούς τους (και όλους μας), ψηφίζοντας τους νεοναζί. Ίσως είναι πια αβοήθητες περιπτώσεις, χωρίς επιστροφή, ακόμα κι αν όλοι οι βουλευτές της εγκληματικής οργάνωσης βρεθούν στη “μπουζού”, κατά τη δική τους έκφραση.

Σε κάθε περίπτωση, η κίνηση Θεοδωράκη ανοίγει έναν δρόμο, όπως άνοιξε και η πρωτοβουλία των “58”. Το αν θα ευδοκιμήσει, παραμένει άγνωστο. Αυτό που μοιάζει πια βέβαιο, είναι οτι ο χώρος της κεντροαριστεράς (ή της σοσιαλδημοκρατίας, αν προτιμάτε) διψάει για πολιτική έκφραση. Κι όποιος επειχειρεί να τον αλώσει χωρίς να κομίζει το ουσιαστικό και το καινούργιο, δεν θα τα καταφέρει ποτέ...














Το κείμενο γράφτηκε για την Athens Voice

Η φωτό είναι από το www.tumblr.com και το εξώφυλλο από το www.lamusicadecadadia. blogspot.com

To post συνοδεύεται από το "Somewhere Down the Crazy River" του Καναδού Robbie Robertson

buzz it!

ShareThis