29.4.11

O Πολιτισμός του Αdagio

Η μοίρα το 'φερε να διαβάζετε αυτή την τελευταία μας συζήτηση, χωρίς ο ίδιος να είναι πια παρών. Στις 17 Νοεμβρίου (1997), ο Κώστας Γιαννουλόπουλος εξέπεμψε για τελευταία φορά από το Τρίτο “Τα Πρωινά Όλου του Κόσμου” - “ένα κύμα ηρεμίας πάνω από την πόλη - κι όποιος το εισπράξει”, έλεγε. Λίγες ώρες αργότερα, η καρδιά του τον πρόδωσε. Την αγαπούσε πολύ αυτή την εκπομπή... Αν και ταυτισμένος με την jazz στη συνείδηση όλων, ο ίδιος αισθανόταν πια απελευθερωμένος: “Με την jazz ως φόρμα έχω καθαρίσει, ότι είχα να δώσω το έδωσα με τον Jazz Fm”. Είχε περάσει σ’ αυτό που ονόμαζε “Πολιτισμός του Αdagio”.


Τον συνάντησα, τέλος Σεπτεμβρίου, στην Κηφισιά - εκεί που μεγάλωσε. Μου εκμυστηρεύτηκε τις τρεις διαδοχικές “αποκαλύψεις”, που τον διαμόρφωσαν. Πρώτα, η μουσική του Thelonious Monk, από το παράθυρο του γείτονα Αμερικάνου της βάσης, το 1960 - “ένα γοητευτικό σπάσιμο της αρμονίας, κόντρα σ’ αυτό που ήξερα μέχρι τότε από τα μαθήματα πιάνου”. Μετά ήρθε η γραφή-ποταμός της “Δίκης” του Kafka. Και τέλος, μετά από μια βόλτα στο Μοναστηράκι, ένα βιβλιαράκι με 20 έργα του Magritte συνόψισε “το παράλογο που είχα μέσα μου - βγήκε σαν ένα τεράστιο χταπόδι από το ασυνείδητο”.

Σπούδασε οικονομικά και δούλεψε σε τράπεζα, αλλά η μουσική τον είχε κερδίσει από νωρίς. Άρχισε να γράφει στον “Ήχο” και το 1977 εξέδωσε το περιοδικό “Τζαζ”, που άντεξε για 15 τεύχη (χέρι με χέρι), ως το ’82. Οργάνωσε τις πρώτες jazz συναυλίες στην Ελλάδα και καθιέρωσε το φεστιβάλ Praxis, ανεβάζοντας επί 8 συναπτά έτη στη σκηνή τις σύγχρονες μορφές της jazz. Τους ηχογράφησε στην ανεξάρτητη “Praxis Records”, εξέδωσε βιβλία, επιχείρησε άλλο ένα περιοδικό, τη “Δισκογραφία”, διετέλεσε διευθυντής του μουσικού τμήματος της ΕΤ2 και στέλεχος του Top Fm, έγραφε κάθε βδομάδα στα “Νέα”, στη δεκαετία του ’90 δημιούργησε τον Jazz Fm...

Μια πορεία ταγμένη, αδιάλλειπτη, χωρίς κέρδη και διαφημίσεις... Ο Κώστας Γιαννουλόπουλος δήλωνε ακροατής, που κατάφερε να κάνει το χόμπυ του επάγγελμα. Τι ακροατής όμως! Διασκορπισμένη σε τέσσερα διαφορετικά σπίτια, η μεγαλύτερη jazz βιβλιο/δισκοθήκη στην Ανατολική Ευρώπη ήταν η μόνη του - πολύτιμη - περιουσία. Μαζί, μια τεράστια γκάμα από χιλιάδες διαμάντια όλων των ειδών, από μεσαιωνικούς ψαλμούς ως λαϊκά - “ως ακροατής ενδιαφέρομαι για το ελληνικό λαϊκό τραγούδι, μόνο από τον Τσιτσάνη ως τον μακαρίτη τον Διονυσίου, που ήταν η τελευταία μεγάλη λαϊκή φωνή”.

Δεν αισθάνθηκε ποτέ οτι γράφει και μιλάει για κάτι που απευθύνεται σε λίγους; “Δεν το ανέλυσα ποτέ έτσι. Η μουσική άλλωστε είναι ατομικό πράγμα κι έχει τόσο μεταφυσικό χαρακτήρα... Δεν θεωρώ εαυτόν ικανό να μιλήσει απ’ ευθείας για τη μουσική - όσοι προσπαθούμε να στρώσουμε ένα λόγο γύρω από τη μουσική, προσπαθούμε να κάνουμε τα ερωτήματα που σχετίζονται με την ανθρώπινη λειτουργία και αντίδραση στη μουσική, όσο γίνεται πιο ευκρινη, πιο σαφή. Δε θα μάθουμε ποτέ, ως άνθρωποι, σε τι πραγματικά μας χρησιμεύει. Είτε παίζεις μουσική, είτε γράφεις γι αυτήν είσαι αντιμέτωπος με ένα πράγμα που δεν ξέρεις από πού προέρχεται, γιατί, αν το ήξερες, θα ήξερες και πώς να ρυθμίσεις μια ανώτερης μορφής σχέση μαζί του”.

“Μας εκφράζετε, κύριε Γιαννουλόπουλε”, του έλεγαν οι ακροατές του στο τηλέφωνο. Δεν του έλεγαν οτι τους αρέσει. “Δεν μ’ αρέσει το ρήμα “μ’αρέσει” - το σωστό ρήμα είναι “με επιβεβαιώνει” - επιβεβαιώνει μια ανάγκη μου πολύ βαθιά στο ασυνείδητο και τη βγάζει με συμβολικό τρόπο”.

Θυμάμαι το πρόσωπο του να φωτίζεται και να γελάει, όταν τον ρώτησα αν τα παιδιά του προσπαθούν να τον πείσουν “για τις δικές τους μουσικές”. “Με τον μεγάλο τσακώνομαι συνέχεια! Ο δεκαεξάρης φέρνει cd στο σπίτι κι ομικρός (ο δεκάρης), τα αντιγράφει σε κασέτες. Κοίταξε, το θεωρώ υγιέστατο για την ηλικία τους να περάσουν από τα γερά vibrations του heavy metal - απλώς είναι μια πεπερασμένη φόρμα. Τη βιώνεις πολύ γρήγορα και πρέπει να βγεις γρήγορα. Όσο για τους καινούργους ήχους της δεκαετίας, έχουν άλλο λειτουργικό χαρακτήρα. Είναι η αναβίωση ενός άγνωστου παρελθόντος, που η ανθρωπότητα από ένστικτο προσπαθεί να αναστήσει. Τα rave party είναι σαν παγανιστικός χορός, εκεί που η κοινότητα μαζεύεται για να γίνει κοινωνός κάποιου μεταφυσικού μηνύματος. Κάποτε ήταν οι σαμάνοι, τώρα είναι οι dj ‘s”.

Ξανά στο ραδιόφωνο - όλοι τον ρωτούσαν γιατί έκλεισε ο Jazz Fm. “Κανείς όμως δεν βρέθηκε να ρωτήσει πώς έζησε ο Jazz Fm. Αν δεν είχα δέκα γνωριμίες, για να έρθουν δυό-τρεις μεγάλοι σπόνσορες, θα είχε κλείσει σε μια μέρα. Για να φεύγουμε από το παραμύθιασμα, ο Jazz Fm ήταν one man show, σε επιπεδο οικονομικό, μια κολλεκτίβα χωρίς διοικητική οργάνωση, με ελάχιστο κέρδος - όχι αρκετό όμως για να αποκρούσουν οι μέτοχοι την προσφορά ενός επιχειρηματία, που ήθελε τη συχνότητα”. Δυσοίωνο λοιπόν το μέλλον για ένα ποιοτικό ραδιόφωνο; “Αν είναι απλωμένο σωστά πάνω στον εμπορικό του χαρακτήρα, όχι. Είναι θέμα τεχνικοοικονομικής οργάνωσης - η αγορά καθορίζει την επιβίωση”.

Αποστασιοποιημένος; Μπα! Πίσω από την ηρεμία της μουσικής του, βρισκόταν ένας άνθρωπος παθιασμένος με αυτά που αγάπησε, που “δεν προλάβαινε”, γιατί είχε καθημερινά ν’ ακούσει δεκάδες δίσκους, που δεν άφηνε χώρο ούτε για σινεμά. Δεν στερήθηκε όμως ποτέ το άλλο μεγάλο του πάθος: “Εγώ, ξέρεις, είμαι μέλος του Ολυμπιακού - ήμουν και αθλητής στο βόλεϊ. Όταν χάνουμε, δεν το αντέχω”...

Ούτε την καλή παρέα στερήθηκε - σαν μερακλής που ήταν, είχε φτιάξει μια καλή κάβα και προσκαλούσε τους φίλους του, σε βραδιές με υπέροχες μουσικές. Τον θυμάμαι, διευθυντή του Jazz Fm, αυστηρό και γλυκό μαζί - σχεδόν πατρικό - να φωνάζει σε όλους: “Ψάξτε τη δισκογραφία, διαβάστε, ακούστε”. Δεν πρόλαβα ποτέ να τον ευχαριστήσω, όχι γι αυτά που μ’ έμαθε, αλλά για την επιμονή του να μάθω - για τη φλόγα του...










Η συνέντευξη αυτή ήταν (κατά πάσα πιθανότητα) η τελευταία του Κώστα Γιαννουλόπουλου και δημοσιεύθηκε στο περιοδικό "Μετρό" του Ιανουαρίου 1998

Η φωτό είναι αγνώστου φωτογράφου (επαναφωτογραφημένη από το περιοδικό) και το εξώφυλλο από το www.head-case.org

Το post συνοδεύεται από το "On The Sunny Side Of The Street" του Αμερικανού Dizzie Gillespie, μαζί με τους σαξοφωνίστες Sonny Rollins και Sonny Stitt
.

buzz it!

22.4.11

Ο συνδικαλισμός της βαρβατίλας...

Κύριε Φωτόπουλε, νομίζω οτι πια θα έχετε καταλάβει οτι η συνδικαλιστική σας δράση, αυτή τη φορά, όντως μπορεί να κάνει καλό στη χώρα και στην εταιρεία, τους εργαζόμενους της οποίας εκπροσωπείτε. Όχι γιατί θα αντιταχθείτε στην περαιτέρω μετοχοποίηση της ΔΕΗ, αλλά γιατί ίσως, το μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας, θα αντιληφθεί πια οτι ο συνδικαλισμός του δικού σας τύπου πρέπει να εκλείψει.


Διότι το πόρισμα του Επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης, το οποίο σπεύσατε να αμφισβητήσετε, καταγράφει όχι μόνο την παρανομία της επιδότησης δευτεροβάθμιου συνδικαλιστικού σωματείου, όπως είναι η ΓΕΝΟΠ, αλλά και επί της ουσίας απίστευτες σπατάλες σε πολυμελή ταξιδάκια στο εξωτερικό (εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ), δημόσιες σχέσεις πάσης φύσεως, μελέτες που δεν πραγματοποίηθηκαν και δαπάνες για έξοδα πρώην εργαζομένων της ΔΕΗ.

Αντί λοιπόν να υποχωρήσετε ατάκτως και να παραιτηθείτε, ζητώντας συγνώμη από τον ελληνικό λαό για αυτά τα όσα "μαζί τα φάγατε" (31 στο σύνολο) εκατομύρια ευρώ, που κατασπαταλήθηκαν τα τελευταία δέκα και πλέον χρόνια, επιτεθήκατε στον ίδιο τον κύριο Ρακιντζή - και βεβαίως κλείσατε κουτοπόνηρα το μάτι προς την κοινωνία, ισχυριζόμενος οτι η συγκυρία της ιδιωτικοποίησης της ΔΕΗ είναι η αιτία της “επίθεσης” εναντίον σας. Να δω τι θα πείτε στον εισαγγελέα και στον ΣΔΟΕ (που ανοίγει τώρα τα βιβλία και τους λογαριασμούς σας), για τα ευρήματα του πορίσματος.

Και ακόμα χειρότερα, βγήκατε στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων της ΝΕΤ, την Τετάρτη 20 Απριλίου 2011, και ισχυρισθήκατε οτι όλες αυτές οι επιδοτήσεις είναι νόμιμες - ακριβώς ως άλλος Βουλγαράκης. Κι αν είναι νόμιμες, κύριε Φωτόπουλε, είναι και ηθικές; Ή μήπως είναι μέρος μιας συναλλαγής, μεταξύ των εκάστοτε διοικήσεων της ΔΕΗ και του συνδικαλισμού, τον οποίον εκπροσωπείτε; Και κυρίως, είναι νόμιμο και ηθικό αυτά τα χρήματα να πηγαίνουν σε άσχετους σκοπούς, από αυτούς για τους οποίους προορίζονται;

“Τι είμαστε; Ανεύθυνοι;” αναφωνήσατε έμπλεος υποκριτικής οργής, στο ίδιο δελτίο. Μοιάζετε να είστε κάτι πολύ χειρότερο, κύριε Φωτόπουλε. Μοιάζετε να είστε υστερόβουλα γρανάζια ενός συστήματος, που μαζί με κόμματα, πολιτικούς, δημοσιογράφους και άλλα συμφέροντα, έφεραν τη χώρα στο χείλος της χρεωκοπίας. Γιατί και από κάτι τέτοιες πρακτικές φτάσαμε, εδώ που φτάσαμε.

Και δεν πείθετε καθόλου, όταν κόπτεσθε “για την κιλοβατώρα που θα ακριβύνει, με την ιδιωτικοποίηση”, όπως διατείνεστε, στο ίδιο δελτίο. Αντιθέτως, μοιάζετε να σας ενδιαφέρει μόνο η ωφελιμιστική διαιώνιση των προνομίων και της εξουσίας σας. Αν πραγματικά σας ενδιέφερε ο αδύναμος καταναλωτής, αυτά τα λεφτά θα αρκούσαν να ανακουφίσουν κατά δεκάδες ευρώ το χρόνο, τους 340 χιλιάδες υπόχρεους του κοινωνικού τιμολογίου της ΔΕΗ.

Όχι μόνο λοιπόν σας έπιασαν με το δάχτυλο μέσα στο βάζο με το μέλι, αλλά προσπαθείτε με κάθε τρόπο να αμυνθείτε κουτοπόνηρα. Κάτι που δεν προκαλεί εντύπωση, αν λάβει κανείς υπ’ όψιν του τη “θεατρική βαρβατίλα”, την οποία περιφέρετε σε αμφιθέατρα, γραφεία και κανάλια. Διότι αυτό το τραμπούκικο ύφος του άξεστου συνδικαλισμού και η αισθητική σας (που λένε πολλά και για το ήθος), υπόσχονται ακριβώς την υποκρισία. Και την κακομαθημένη αντίληψη της συνδιοίκησης, σύμφωνα με την οποία έχετε το δικαίωμα να ελέγχετε αν η διοίκηση έφερε μια διευθύντρια ή μια γραμματέα - και να φωνάζετε “γιατί δεν προτίμησαν τις συναδέλφισσες”. Μια αντίληψη που ονόμασε “σοσιαλισμό” το φαγοπότι με επιδοτήσεις ή με πλαστές υπερωρίες.

Είστε χειρότερος από τα “αδηφάγα στελέχη”, τα οποία κατηγορείτε κατά καιρούς οτι ζημιώνουν την επιχείρηση, με λαμογιές, προμήθειες και χαριστικές συμβάσεις. Γιατί η κοινωνία απέναντι τους είναι τουλάχιστον ψυλλιασμένη και επιφυλακτική. Εσείς όμως κρατάτε δήθεν τη ρομφαία της ηθικής και της υπεράσπισης του αδύναμου εργαζομένου και καταναλωτή, ξεγελώντας ένα (μικρό, ελπίζω πια) κομμάτι της κοινωνίας.

Είμαι σίγουρος οτι πιστεύετε ακράδαντα οτι μέχρι τώρα κάνατε το σωστό. Στην πραγματικότητα όμως, λυπάμαι να σας πληροφορήσω, έχετε παραμυθιάσει (πολύ βολικά και υστερόβουλα) τον εαυτό σας, κάνοντας το άσπρο-μαύρο. Ξέρω, θα απαντήσετε οτι αντανακλάτε το ύφος πολλών εργαζομένων (και αυτών που βολεύονται μια χαρά με τον "δυναμισμό" σας) - θέλω να ελπίζω όμως οτι δεν είναι η πλειονότητα. Παραμερίστε - κι αφήστε άλλες, πιο υγιείς δυνάμεις να έλθουν στο προσκήνιο. Αν θέλετε να προσφέρετε πραγματικά υπηρεσία σε αυτή την κοινωνία, παραιτηθείτε.

Παραιτηθείτε κύριε Φωτόπουλε - μαζί με όλα τα μέλη των εμπλεκομένων παρατάξεων - και εξαφανιστείτε από τον δημόσιο βίο της χώρας. Και μάλιστα, με ηχηρό τρόπο και προσκαλώντας τους “ομολόγους” σας στον δημόσιο και ιδιωτικό συνδικαλιστικό χώρο, να πράξουν το ίδιο. Γιατί υπάρχουν πολλοί εκπρόσωποι αυτού του “νταβατζήδικου” συνδικαλισμού, σε μια γενικευμένη δυστυχώς “κουλτούρα”, που απαντάται στη χώρα μας.

Κι αν θέλετε πραγματικά - εσείς και οι όμοιοι σας - να υπηρετήσετε τους εργαζομένους και την κοινωνία στο σύνολο της, ενόψει και της εργατικής Πρωτομαγιάς, αλλάξτε άμεσα τον τρόπο ανάδειξης των συνδικαλιστικών εκπροσώπων, από τα πανεπιστήμια ως τις τριτοβάθμιες συνδικαλιστικές οργανώσεις, όπως πρότεινε και ο Γιάννης Μπουτάρης. Με ηλεκτρονικό ενδεχομένως τρόπο, που θα διασφαλίζει την πραγματική και πολιτισμένη εκπροσώπηση της πλειοψηφίας - κι όχι αυτήν μέσω ενός χρεωκοπημένου συνδικαλισμού, που αναδεικνύεται από ελάχιστους, σε ιδρωμένες και φωνακλάδικες συνελεύσεις, όπου επιβάλλονται με τραμπουκισμό οι κομματικές κλίκες.

Και μη διανοηθείτε να μιλήσετε για “επίθεση στον συνδικαλισμό” και δυσφήμιση του. Αυτός ο στρεβλωμένος συνδικαλισμός που υπηρετήσατε επικρίνεται - και χειρότερη ζημιά και δυσφήμιση από αυτήν που κάνατε μόνοι σας, δεν γίνεται.




Update 1: Όλες αυτές τις μέρες, οι (λίγες) προφορικές αρνητικές αντιδράσεις σε αυτό το post, συνοψίζονται στη "λογική του συμψηφισμού" - δηλαδή στο "γιατί μιλάτε γι αυτό, αλλά δεν μιλάτε για την απόφαση της κυβέρνησης να κάνει αυτό, να κάνει εκείνο" κλπ. Επίσης, στη γενικότερη ανάμειξη όλων των προβλημάτων μαζί, σε έναν (συνήθως) αχταρμά, από τον οποίο φυσικά δεν βγαίνει καμία άκρη - και ούτε προβλήματα λύνονται, ούτε ένοχοι υπάρχουν. Στην παρατήρηση μου οτι βεβαίως πρέπει να έχουμε συνολική θεώρηση και ανάλυση, αλλά οτι αυτό δεν μπορεί να λειτουργεί μονίμως ως κολυμβήθρα του Σιλωάμ κι οτι εδώ υπάρχει ένα ζήτημα που αγγίζει το (αν όχι εμπίπτει πλήρως στο) ποινικό δίκαιο και πρέπει να το δούμε εν πρώτοις αυτόνομα, έλαβα ακόμα και την απάντηση οτι "αμφισβητείται αν υπάρχει τέτοια διάσταση κατάχρησης- και αυτό θα φανεί στον εισαγγελέα". Νομίζω οτι αυτό που ενοχλεί περισσότερο είναι οτι το "μαζί τα φάγαμε" αποδεικνύεται καθημερινά, με διάφορους τρόπους και σε διαφορετική ισχύ βεβαίως, πόσο εξαπλωμένο είναι...


Update 2: Με συνέντευξη του σήμερα 28.04.11 στα "Νέα", ο κύριος Φωτόπουλος κάνει τη ρελάνς του, αλλά αρνείται να απαντήσει για την ταμπακιέρα, δεν βλέπει πουθενά σπατάλες - και αντιθέτως, συνεχίζει την ίδια τακτική, ρίχνοντας τα στη διοίκηση της ΔΕΗ που δεν ζητούσε τα τιμολόγια! Επιπλέον, ο κύριος Φωτόπουλος ζητάει (και πολύ σωστά, το αυτονόητο είναι) να ανοίξουν όλοι οι λογαριασμοί των εκλεγμένων μελών της ΓΕΝΟΠ, αλλά στην ουσία, δεν κάνει τίποτε άλλο από το να προσπαθεί να παραπλανήσει, στρέφοντας εκεί την προσοχή. Διότι η μομφή δεν είναι ΜΟΝΟ οτι οι συνδικαλιστές πιθανόν καταχράστηκαν λεφτά - και τα έβαλαν στους προσωπικούς τους λογαριασμούς. Κατάχρηση είναι επίσης να επωφελείσαι από όλες αυτές τις σπατάλες, ζώντας μια "τρυφηλή" συνδικαλιστική ζωή, με ταξιδάκια και εξυπηρετήσεις που σου δίνουν εξουσία - χωρίς να βάλεις τίποτα στην προσωπική σου τσέπη...







Το σκίτσο του Ανδρέα Πετρουλάκη είναι από το www.kathimerini.gr και το εξώφυλλο από το www.mp4.com.pl

To post συνοδεύεται από το "That Man" της Ολλανδέζας Caro Emerald.

buzz it!

20.4.11

Η μέρα μου στο πιάτο

Η σχέση μου με τη διατροφή είναι μια σχέση αγάπης και μίσους. Θεωρητικού μίσους, δηλαδή. Όταν ο άνθρωπος κόβει την παρέα με κάθε άλλη “ντόπα”, η διατροφή είναι η μόνη που του μένει. Και είναι και η πιο ωραία κοινωνική δραστηριότητα (μετά το χορό, ίσως).


Εγώ έκοψα τη ζάχαρη στον καφέ το 1994. Τον ίδιο τον καφέ, το 2001. Και το τσιγάρο το 2008. Μου πήρε 28 χρόνια - τα τελευταία 5 με στριφτό και χαρτάκια hemp. Πούρα ευχαριστήθηκα μόνο στο περιβάλλον της Αβάνας, ίσως γιατί εκεί μόνο είναι απαλλαγμένα από το νεοπλουτίστικο πρόσημο που τα συνοδεύει - και η υγρασία κάνει τη μυρωδιά τους φυσική.

Αναπόφευκτα, η διακοπή μου πρόσθεσε κάτι κιλά, που τα παλεύω συνέχεια. Από τη μια μου λείπουν κάποιες ελάχιστες στιγμές, από την άλλη, είμαι πολύ ευτυχής που είμαι απαλλαγμένος από την εξάρτηση. Έναν ντεκαφεινέ εσπρέσο, παρά τη χημεία που κουβαλάει, τον πίνω συχνά-πυκνά. Σκέτο. Με συνοδεία ενός (άγλυκου) γλυκού, που τα λατρεύω. Τα τελευταία πολλά χρόνια η κρέμα κερδίζει σχεδόν πάντα τη σοκολάτα. Όχι οτι την αρνούμαι, όπως και τα σπιτικά γλυκά ταψιού ή κουταλιού.

Η άλλη παρασπονδία είναι τα πολλά ψωμιά ή ψωμοειδή. Όταν ανεβαίνει η αναλογία τους με κουράζουν, το νοιώθω. Αυτά που δεν με κουράζουν ποτέ, είναι οι σαλάτες, τα τυριά, οι ξηροί καρποί. Σε μια πιο ταβερνιάρικη εκδοχή, μπορώ να ζήσω με χόρτα, πατάτες και φέτα λαδορίγανη. Σε μια πιο σπιτική, με τυρί και αμύγδαλα, καρύδια ή κάσιους. Και κανένα αχλάδι να τα συνοδεύει.

Σε μια πιο γαλλική, τρελλαίνομαι για ένα καλό κρασί με ωραία πολύσπορα και τυριά. Δεν έμαθα όμως ποτέ πολύ καλά να ψάχνω το καλό κρασί. Στο Sideways, θα ήμουν ο αποσυνάγωγος, σε αυτή τη “μπανάλ” κατηγορία, που λατρεύει το merlot. Η Βίβλια Χώρα και το Chateau Julia είναι από τα σταθερά, αν και μου άρεσαν πάρα πολύ κάποια χιλιανά που είχα πιει παλιότερα. Επίσης κάποια του κυρ-Γιάννη (Μπουτάρη), που μου πρόσφεραν πρόσφατα (αναπόφευκτα επηρεασμένος θετικά και από την πολιτική του πρόταση - αλλά αυτές οι αξίες πάνε έτσι κι αλλιώς μαζί). Το πιο ωραίο ίσως κρασί που θυμάμαι να έχω πιεί στη ζωή μου είναι ένα ιταλικό Brunello di Montalcino, από την ποικιλία Sangiovese, φερμένο από την Τοσκάνη.

Εκτιμώ επίσης και μια καλή ξανθιά και πικρή μπύρα, καθώς η σχέση μου με το αλκοόλ μπορεί να είναι μόνο ελαφρή, πια. Από τα υπόλοιπα, μόνο κανένα Campari με σόδα και lime, πίνω ευχαρίστως.

Τρώω επίσης, μετά από μια μακρά περίοδο αποχής, αρκετό κρέας. Προσπαθώ να καταναλώνω τακτικά λίγα όσπρια και μαγειρεμένα λαχανικά. Φαβορί και η σπανακόπιτα. Το κύριο γεύμα είναι το μεσημέρι - και περιλαμβάνει συνήθως ένα ψητό ψάρι, κοτόπουλο ή μοσχάρι. Σχεδόν πάντα σπίτι. Έξω τρώω πια σπάνια, συνήθως σε μπαρ που μαγειρεύουν συμπαθητικά, όπως το Pairidaeza ή το Transistor. Για περίπου 20 χρόνια τρώω και στο Κουτί, στην Αδριανού.

Αρνούμαι πια να πληρώσω οτιδήποτε ξεφεύγει από τα 25 (για να μην πω 15) ευρώ το άτομο. Θεωρώ οτι ένας από τους λόγους που φτάσαμε εδώ που φτάσαμε, είναι και η προσποίηση μας γύρω από την εστίαση. Για χρόνια παρατηρούσαμε την απίστευτη φούσκα, να μπορεί το τελευταίο καφενείο στο απομακρυσμένο νησί να χρεώνει 4 ευρώ τον (δήθεν ευρωπαϊκό) καφέ και να μας σερβίρουν σαλάτα με κατίκι Δομοκού, που η κατσίκα είχε το πρωί ακούσει ένα ποίημα του Βάρναλη, πριν τη σφάξουν. Και δεν ουρλιάζαμε.

Μου αρέσουν τα gourmet, καλομαγειρεμένα φαγητά και τα καλά προιόντα, αλλά δεν μπορώ άλλο το δήθεν. Πιστεύω οτι πρέπει να εξοβελιστεί αυτή η νοοτροπία - και να επιστρέψουμε στις απλές γεύσεις, άντε με λίγη μεσογειακή “ευρηματικότητα”.

Η Ελλάδα θα πρέπει να διδαχθεί από την Κρήτη, το καλύτερο value for money, που έχω συναντήσει ποτέ. Με 10 ευρώ τρως λουκούλεια, σχεδόν παντού, πλην των τουριστικών. Βέβαια, αυτό σημαίνει και προσεγμένη και αγνή παραγωγή.

Τεράστια σημασία δίνω και στο καλό λάδι, τη βάση της διατροφής μας. Όταν έζησα φοιτητής στις Ηνωμένες Πολιτείες, είδα τη διαφορά στα μαλλιά μου, από τη στέρηση του. Το βράδυ, ένα μπολ σαλάτα, με μαρούλι, καρότο και λίγες σταφίδες ή αποξηραμένα cranberry είναι η καλύτερη ιδέα. Κάνω πολλών ειδών σαλάτες, με προτίμηση στο αβοκάντο, στις γλυκόξινες γεύσεις και στη χρήση του balsamico.

Στις διακοπές, το πιο ωραίο γεύμα είναι το πρωινό. Στην καθημερινότητα δεν είναι τόσο πλούσιο, αλλά έχει πάντα φρούτα, τσάι και καμιά φορά τυρί ή μέλι. Το καλύτερο απ’ όλα είναι το μανταρίνι ή το πορτοκάλι, φρεσκοκομμένο από το δικό μου δέντρο - χωρίς συντηρητικά και φάρμακα. Και βέβαια, ένα πραγματικά βιολογικό φρούτο, τώρα στο τέλος της άνοιξης.

Κόντεψα να ξεχάσω το μεγάλο μου πάθος: Το παγωτό. Βανίλια κατά προτίμηση, σπιτικό ακόμα καλύτερα. Το ωραιότερο, το έχω φάει στη Φλωρεντία. Εκεί άλλωστε γεννήθηκε...










Το κείμενο αυτό γράφτηκε για το www.fnl-guide.com

H φωτό είναι από το http://blog.itechtalk.com και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "Laidback" του αγαπημένου μου Βρετανού κιθαρίστα Ronny Jordan.

buzz it!

18.4.11

Ανοικτή Επιστολή

Αντιγράφω από εδώ:





Προς τον Πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου

Προς τον Περιφερειάρχη Αττικής Γιάννη Σγουρό

Προς τον Δήμαρχο Αθηναίων Γιώργο Καμίνη



Αθήνα, 18.04.11




Αξιότιμοι Κύριοι,


Ενάμιση χρόνο μετά τις βουλευτικές εκλογές και σχεδόν έξι μήνες μετά τις αυτοδιοικητικές εκλογές, πολύ λίγα μοιάζουν να έχουν γίνει για τα επείγοντα προβλήματα του Ιστορικού Κέντρου της Αθήνας, που επηρεάζουν τη ζωή όλης της πόλης και την εικόνα όλης της χώρας.

Με μεγάλη αγωνία παρατηρούμε, παρά τις υψηλές προσδοκίες και τις διαβεβαιώσεις από εκλεγμένους άρχοντες όπως εσείς, που διαπιστωμένα γνωρίζετε όλες τις παραμέτρους της υποβάθμισης του Ιστορικού Κέντρου, οτι απουσιάζει η πνοή μιας ενιαίας και συντονισμένης πολιτικής, που θα θέσει την καρδιά της πόλης σε τροχιά αναβάθμισης ή τουλάχιστον ανάσχεσης της παρούσας κατάστασης.


Επικροτούμε και στηρίζουμε επιμέρους προσπάθειες προς την κατεύθυνση της ασφάλειας, της μη καταπάτησης δικαιωμάτων κατοίκων και μεταναστών, της καθαριότητας και τη δίωξης των κυκλωμάτων που λυμαίνονται το κέντρο της Αθήνας, αλλά και της εξυγίανσης του Δήμου Αθηναίων. Σε κάποιους τομείς, όπως το παρεμπόριο, η κατάσταση δείχνει να μην είναι πλέον “ξέφραγο αμπέλι”.

Ωστόσο, παραμένει κεφαλαιώδης ανάγκη η εκπόνηση συνολικού σχεδιασμού, που θα αρχίζει με τον καθορισμό των χρήσεων γης στο κέντρο της Αθήνας - και θα ολοκληρώνεται με την αυστηρή τήρηση και αστυνόμευση των ρυθμίσεων. Η ανακούφιση της λειτουργίας του κέντρου είναι εφικτή (έως ότου υλοποιηθεί ο μακροπρόθεσμος σχεδιασμός), όπως έγινε σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα στην Πλάκα. Όμως, η γενική αυθαιρεσία δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο με αποσπασματικές εξαγγελίες αναπλάσεων. Τα δε κίνητρα για την επιστροφή κατοίκων και επαγγελματιών στο Ιστορικό Κέντρο πρέπει να αποτελούν μέρος μιας συνολικής πολιτικής, που θα εφαρμόζεται, παράλληλα με την καθημερινή παρακολούθηση και επίλυση των προβλημάτων.

Η συσσώρευση της εξαθλίωσης στο Ιστορικό Κέντρο καλεί επειγόντως για την εφαρμογή ενιαίας και ευέλικτης πολιτικής πρόνοιας και περίθαλψης, παράλληλα με την εξαγγελθείσα νέα πολιτική περί παροχής ασύλου. Η εκμετάλλευση από κυκλώματα ναρκωτικών, πορνείας, παρεμπορίου και στέγασης εξακολουθεί και βρίσκεται στο ζενίθ, με κέρδη εκατομύρια ευρώ το μήνα. Η αίσθηση εγκατάλειψης και ανασφάλειας πρέπει να αναστραφεί, πριν είναι πολύ αργά.

Τέλος, η επίλυση προβλημάτων ανισόρροπης ανάπτυξης και καταπάτησης των κανόνων συμβίωσης στην πόλη, πρέπει άμεσα να αντιμετωπιστεί. Η διαφθορά και η ρύπανση που συνοδεύει την ανεξέλεγκτη λειτουργία και επέκταση κάποιων επιχειρήσεων διασκέδασης, είναι ενδεικτική της αδυναμίας αντιμετώπισης των προβλημάτων μιας σύγχρονης όλης στη χώρα μας. Η προσαρμογή μεθόδων που δοκιμάστηκαν με επιτυχία για την αναβάθμιση των ιστορικών κέντρων άλλων μεγαλουπόλεων στην Ευρώπη και αλλού, είναι παραπάνω από ποτέ επιτακτική.

Γι αυτό απευθύνουμε έκκληση προς εσάς, ώστε να λειτουργήσει επιτέλους το συντονιστικό όργανο που θα σχεδιάζει, παρακολουθεί και επιλύει τα προβλήματα της πόλης, με ολοκληρωμένο και μακρόπνοο σχεδιασμό, στα πρότυπα του “Αθήνα 2004”, όπως πολλές φορές έχει εξαγγελθεί. Η καθυστέρηση είναι πια, όχι μόνο αδικαιολόγητη, αλλά και μοιραία βλαπτική για την τύχη και την εικόνα της πρωτεύουσας.




Κίνηση Συλλόγων και Ενεργών Πολιτών για τη Διάσωση του Ιστορικού Κέντρου









Η φωτό είναι της Καρολίνας Κλωναρίδου και η φωτό των Burger Project από το www.arkfestival.gr

Το post συνοδεύεται από το "Billie Jean", στην εξαιρετική διασκευή των Burger Project.

buzz it!

13.4.11

Έγκαιρη προσέλευση...

“Η προσπάθεια της κυβέρνησης και του ελληνικού λαού είναι μεγάλη”, είπε σήμερα ο Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου. Διαφωνώ. Κι αν είναι μεγάλη, είναι σε επίπεδο αντιμετώπισης της οικονομικής στενότητας που έχει επιβληθεί. Αμυντικά - και πάντως όχι σε επίπεδο καταπολέμησης των αιτίων που οδήγησαν στο χρέος και στην κρίση.


Μπορεί να αφορά ένα μέρος της κοινωνίας μας, το ρεπορτάζ όμως από τις Βρυξέλλες, για τις διαπιστώσεις της τρόικας, είναι απολύτως απογοητευτικό: Οι εφοριακοί, οι τελωνειακοί και οι πλειονότητα (;) των δημοσίων υπαλλήλων, αντί να εντείνουν, έχουν εγκαταλείψει την προσπάθεια, “γιατί δεν πληρώνονται”. Τα κάθε είδους (τοπικά και μη) συμφέροντα εξακολουθούν (φυσικά) να πιέζουν, ώστε να επιβαρυνθεί το κοινωνικό σύνολο. Η διαφθορά ζει και βασιλεύει, όπως και η ατιμωρησία. Η προσπάθεια εξορθολογισμού βαλτώνει. Θα ήταν αφύσικο άλλωστε να προχωρούσε και γρήγορα. Αλλά όχι οτι “προσπαθούμε και πολύ”...

Το αντιλαμβάνεται κανείς και από την καθημερινότητα, χωρίς στοιχεία από την κεντρική διοίκηση. Αντί να ενταθεί η προσπάθεια για μείωση της φοροαποφυγής, οι τιμές δίνονται πια - ανερυθρίαστα - ως ένα ποσόν "συν ΦΠΑ". Λες και μιλάμε για χονδρική πώληση ή λες και υπάρχει νομίμως η δυνατότητα να μην κοπεί απόδειξη. "Πάντα έτσι ήταν στην παροχή υπηρεσιών", απαντούν οι πιο θρασείς. Περιμένω να δω πότε, μπαίνοντας σε κατάστημα λιανικής, θα εισπράξουμε την απάντηση "το μπλουζάκι στοιχίζει είκοσι ευρώ συν ΦΠΑ"...

Ταυτόχρονα, μια ανυπόφορη και επιζήμια πόλωση εξαπλώνεται, μέσω κυρίως του ίντερνετ, καθιστώντας ως κυρίαρχο ζήτημα την οπαδοποίηση με ή απέναντι από το μνημόνιο, αφαιρώντας την πιθανότητα του ψύχραιμου επικριτή χειρισμών, που ταυτόχρονα αναγνωρίζει τα αδιέξοδα, που μας οδήγησαν ως τον αναγκαστικό δανεισμό.

Η γλώσσα του αφελούς κυνισμού ή της γενικευτικής απαξίωσης προκαλεί ατέρμονες συζητήσεις και καταλήγει σε έναν ταλιμπανισμό, με απειλές και εξιδανίκευση της τρομοκράτησης. Πράγματι, τα ΜΜΕ στην Ελλάδα έχουν σε πλείστες όσες περιπτώσεις έναν κατάπτυστο ή στρατευμένο ρόλο, σε συνδυασμό με πλήρη περιφρόνηση στη δεοντολογία. Καθρέφτης όμως του δημόσιου διαλόγου δεν είναι μόνο ο πομπός, είναι και ο δέκτης. Κι αν λοιδωρήθηκαν συλλήβδην και αθρόως στα παράθυρα φαινόμενα ενός σαθρού συνδικαλισμού, είναι και γιατί επί χρόνια ανεχόμασταν ανερυθρίαστα την κουτοπονηριά δεκάδων επιδομάτων “έγκαιρης προσέλευσης”...

Πρόσφατα, σε μια συνάντηση της ομάδας “Πέστο, ντε!” παρουσίασα τη δική μου προσωπική εκδοχή για την κλιμάκωση της κρίσης στην Ελλάδα - και τον μανιχαϊσμό του δημόσιου διαλόγου που τη συνοδεύει. “Δεν πιστεύετε οτι το να φοβούνται οι πολιτικοί να κυκλοφορήσουν στο δρόμο είναι προτιμότερο, από το να αισθάνονται αχαλίνωτοι και ανεξέλεγκτοι;” με ρώτησε ένας εκ των παρισταμένων. Απάντησα πώς όχι, δεν πιστεύω οτι αυτό θα βοηθήσει - είναι απλώς ένα ξέσπασμα, που μας πάει πίσω. Κι αυτό γιατί, απλώς θα αποθαρρύνει ακόμα περισσότερο τους (απαραίτητους) υγιέστερους νέους πολιτικούς να μπουν στην ήδη ανεπιθύμητη από τους άξιους αρένα. Και η γενίκευση, η άρνηση να διαχωρίσουμε την ήρα από το στάρι, θα βοηθήσει στην αθώωση όλων - και τη διαιώνιση της κατάστασης.

Αν η ελληνική κοινωνία θέλει πραγματικά να προσπαθήσει, θα πρέπει πρώτα από όλα ο καθένας να κάνει όσο καλύτερα μπορεί τη δουλειά του, κόντρα σε οποιεσδήποτε αντιξοότητες. Κι αν θέλει πραγματικά να αναιρέσει την προσπάθεια της πολιτικομιντιακής μας αθλιότητας να προστατεύσει τον εαυτό της και να μείνει ατιμώρητη, δεν έχει παρά να αναλάβει δράση: Να εξοβελίσει από τα ψηφοδέλτια, οποιονδήποτε λαϊκιστή εκπρόσωπο της φαυλότητας ή της δημαγωγικής ακινησίας, που μας έφερε ως εδώ - συμμετέχοντας φυσικά με κάθε τρόπο στα κοινά και αναδεικνύοντας άμεσα νέες αξιόλογες μονάδες, στο παράδειγμα των δημάρχων της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης. Να στείλει ανεπιστρεπτί όλους τους Ψωμιάδηδες και τους εκπρόσωπους της πρόκλησης σπίτι τους και να αρνηθεί τη νομιμοποίηση οποιασδήποτε διαμαρτυρίας από όσους ψήφισαν τους πλέον επικίνδυνους δημαγωγούς. Να απομακρύνει, δια της κατακραυγής και της επιλογής των ποιοτικότερων προγραμμάτων ή φύλλων, όλους τους απαράδεκτους που τώρα βρίζει - γιατί η αποχή μόνο την κατρακύλα ευνοεί. Και να στείλει ένα μήνυμα, όχι κατά του “συστήματος”, αλλά κατά αυτών από την πολιτική, καλλιτεχνική, αθλητική και μιντιακή σκηνή, που επί δεκαετίες (και μετ’ επιτάσεως τα τελευταία χρόνια) ρεζίλεψαν κάθε έννοια σοβαρότητας, αξιοκρατίας και στοιχειώδους αισθητικής.


Σχετικά ποστ: Μια χώρα που δεν θέλει...
Η αφέλεια της οργής










H φωτό είναι από το www.solbridge.ac.kr και το εξώφυλλο από το www.rockandpop80s.com

Το post συνοδεύεται από το "You Get What You Give" των Αμερικανών New Radicals.

buzz it!

1.4.11

My 10 best movies

Από τη Lifo - και με χορταστικά video, που βρήκε ο Πάνος Μιχαήλ.




Casablanca (1942) dir. Michael Curtiz


Για το ατέλειωτο στυλ ενός love story, με τον κυνικό (αλλά πληγωμένο όπως πάντα από μέσα) Humphrey Bogart να ενσαρκώνει το δίλημμα της Αμερικής μπροστά στο ναζισμό. Για το αξεπέραστο “As Time Goes By”. Για τις ατάκες της ταινίας που έμειναν διαχρονικές "You played it for her, you play it for me", "Here's looking at you, kid", "Louis, I think this is the beginning of a beautiful friendship", "Of all the gin joints in all the towns in all the world, she walks into mine" - και για άλλες που σατιρίζουν τα αγγλικά των προσφύγων Ευρωπαίων, όπως το αμίμητο “What watch? Nine watch! Such much?” Για το εξαιρετικό καστ, γεμάτο από καρατερίστες ολκής - όχι μόνο του Hollywood. Γιατί οτιδήποτε ξενέρωτο, όπως η Ingrid Bergman (καλύτερη από πολλά άλλα φιλμ) και ο σύζυγος της Paul Henreid, χάνεται μπροστά στην πολιτική στράτευση της ταινίας και στην ανάγκη να εμψυχωθεί ο ελεύθερος κόσμος, απέναντι στον Άξονα...



Lawrence Of Arabia (1962) dir. David Lean


Γιατί είναι το απόλυτο βρετανικό “αποικιοκρατικό” έπος. Για την αναπαράσταση μιας άγνωστης σε μας ιστορίας - και τα παιχνίδια των Βρετανών στη Μέση Ανατολή, με έναν μάλλον ασήμαντο και απρόβλεπτο αξιωματικό να ξεσηκώνει τους Άραβες εναντίον των Τούρκων. Για τη συγκλονιστική τρέλλα και λάμψη στο πανί του Peter O’ Toole. Για το ανεπανάληπτo all-star cast (Alec Guiness, Omar Sharif, Anthony Quinn, José Ferrer). Για τη συγκλονιστική μουσική του Maurice Jarre. Για τις απίστευτες εικόνες που συνέλαβε η κάμερα, σε αυτό το πολεμικό “γουέστερν” της ερήμου...



Blade Runner (1982) dir. Ridley Scott


Γιατί είναι το ωραιότερο μελλοντολογικό φιλμ-νουάρ που ξέρω. Για το πιο προχωρημένο και στυλάτο production design, τουλάχιστον για την εποχή του. Για την ανεπανάληπτη γοητεία της Sean Young - τουλάχιστον στα εφηβικά μου μάτια. Για την ατάκα του αρχηγού των “ρέπλικας” Rutger Hauer “Wake Up! Time to die...” - και τον μονόλογο της απόγνωσης και της σοφίας πριν το θάνατο. Για τη δυστοπική ματιά στο κοντινό μέλλον της γης, αν δεν σταματήσουμε να την κάνουμε σκουπιδότοπο. Για την έξυπνη και λελογισμένη χρήση των τεχνολογικών ευρηματων. Για την ερμηνεία και την αφήγηση του Ηarisson Ford, που έκτοτε δεν έχει παίξει πολύ καλύτερα κάποιο ρόλο. Για την απόδοση της επιστημονικής φαντασίας του Philip K. Dick, χωρίς το σύνηθες ανικανοποίητο συναίσθημα...



Big Chill (1984) dir. Lawrence Kasdan


Αυστηρά προσωπικό των νεανικών μου χρόνων. Πρώτα απ’ όλα, για το εξαιρετικό soundtrack της Motown, με ολίγη από Rolling Stones (στην εξαιρετική εναρκτήρια σκηνή της κηδείας). Αλλά και για το story μιας νεανικής παρέας, που ξαναβρίσκεται για ένα Σαββατοκύριακο, με αφορμή την αυτοκτονία του Kevin Costner (που δεν φαίνεται, ως πρόσωπο, πουθενά στην ταινία). Για το πολύ συμπαθητικό σενάριο και σκηνοθεσία του Lawrence Kasdan - και τον χειρισμό των συναισθημάτων. Για τη Porsche του William Hurt (που δεν μπορεί πια να κάνει σεξ, αλλά βρίσκει τρυφερή παρέα στη Meg Tilly) και την αποτυχημένη προσπάθεια του τηλεστάρ Tom Berenger να κάνει φιγούρα στον τροχαίο - και να τους γλυτώσει από την κλήση. Για το υπόλοιπο all-star cast (Kevin Kline, Glenn Close, Jeff Goldblum) - ακόμα στα νιάτα τους. Για τη συνολική γλύκα...



Brazil (1985) dir. Terry Gilliam


Γιατί είναι η πιο ευρηματική μαύρη κωμωδία επιστημονικής φαντασίας, που έγινε ποτέ. Γιατί, μαζί με το “A Fish Called Wanda” (1988, dir. John Cleese) είναι η ωρίμαση του πνεύματος των Monty Pythons - στο ζενίθ. Για την ανελέητη σάτιρα της γραφειοκρατίας και της τρομολαγνείας, μαζί με μια ρομαντική, παραμυθένια ονείρωξη - κι όλα αυτά στην ατμόσφαιρα του οργουελιανού 1984. Για τον Robert De Niro, τον Michael Palin και τον Bob Hoskins. Γιατί ήταν μπροστά από την εποχή του και στο production design. Για τη μελωδία του “Brazil”, που διαπερνά όλο το έργο - ρεσιτάλ του βρετανικού κινηματογράφου. Μόνο ο John Cleese ξεπέρασε τον συνάδελφο του, στην επίσης ανεπανάληπτη “Wanda”, όταν ο Kevin Kline αναφωνεί μπροστά στα γυμνά στήθη της εκθαμβωτικής Jamie Lee Curtis “Il duo trulli di San Marco” - και αργότερα την πιάνει επ’ αυτοφώρω με τon Cleese που την ερεθίζει, μιλώντας της ρώσικα...



Seven (1995) dir. David Fincher


Το σοκ της ζωής μου, δεδομένου οτι δεν μου αρέσουν καθόλου τα θρίλερ τρόμου. Πρώτη εντύπωση καθηλωτική, το design των τίτλων - όνειρο για κάθε γραφίστα (μόνο το Matrix πλησίασε, αλλά ήταν περισσότερο εντυπωσιακό και λιγότερο artwork). Δεύτερον, η γκρίζα, απελπιστική ατμόσφαιρα “κόλασης” που το διαπερνά και το ευφυές production design. Για τη συμμετρία των 7 αμαρτημάτων και την τέλεια εξέλιξη της πλοκής του. Για το σατανικό τέλος. Για την έξοχη παρουσία του Brad Pitt, του Morgan Freeman, της Gwyneth Paltrow και του συγκλονιστικού serial killer Kevin Spacey. Για το εμπνευσμένο soundtrack, που περιλαμβάνει από Bach, μέχρι “Speaking Of Happiness”...



Usual Suspects (1995) dir. Bryan Singer


Για τον υφέρποντα τρόμο και την μυστήριο που πλέκει σε όλη τη διάρκεια της. Για την απογείωση από φιλμ νουάρ, σε κάτι που περιλαμβάνει όλες τις ταινίες απάτης, μαζί. Για τους καρατερίστες ολκής, όπως ο Pete Postlethwaite και τη γνωριμία με τον Benicio del Toro. Για την ασύλληπτη βία του μυθικού Keyser Soze. Για την έμπνευση του τίτλου από την ατάκα “Round up the usual suspects”, που λέει ο Claude Rains στο Casablanca. Για τη συγκλονιστική μεταμόρφωση, στο φινάλε - και πάλι του Kevin Spacey, που μαζί με το (παρακμιακό αριστούργημα) “American Beauty” ολοκλήρωσε την τριλογία που τον καθιέρωσε...



Matrix (1999) dir. Larry and Andy Wachowski



Γιατί ήταν το απόλυτο φιλμ επιστημονικής φαντασίας, για την αλλαγή της χιλιετίας. Για τη σύλληψη του, οτι όλοι μπορεί να ζούμε μια εικονική πραγματικότητα και την αλληγορία για το σημερινό τρόπο ζωής. Για την αισθητική των τίτλων αρχής. Για τις αναφορές του στην κουλτούρα των χάκερ και στα άλλα είδη σινεμά δράσης και φαντασίας. Για την αμίμητη ανάλυση της μηχανής στον Lawrence Fishburne, οτι το ανθρώπινο είδος είναι μια μάστιγα, ένας καρκίνος του πλανήτη - κι οτι το μόνο είδος οργανισμού που μοιάζει σε συμπεριφορά καταστροφής του ζωτικού του περιβάλλοντος, είναι οι ιοί. Για “σκηνή του lobby” με τις μάχες στους τοίχους και την χορογραφική κάμψη των σωμάτων, ώστε να αποφύγουν τις σφαίρες. Για το ανεπανάληπτο στυλ στα γυαλιά και στα ρούχα. Για τον Keanu Reeves και την μοιραία αίσθηση του “διαλεχτού”, που ενσάρκωνε...


High Fidelity (2000) dir. Stephen Frears


Γιατί το να ζεις κάθε μέρα μέσα σ’ ένα δισκάδικο ήταν ανέκαθεν γοητευτικό για μένα. Πόσο μάλλον το να αναγάγεις τη δημιουργία συλλογών και την εγγραφή κασετών σε επιστήμη - πιο οικείο δεν γίνεται. Όσο για τις αναζητήσεις και τις αναστολές του εργένη John Cusack, επίσης. Για τη μουσική που διαπερνά όλη την ταινία. Για τις πολύ όμορφες παρουσίες της Catherine Zeta-Jones και της Lisa Bonet - και την σουρεαλιστική του Jack Black. Κωμωδιούλα, αλλά με μελωδική γεύση frustration...


Goodnight And Good Luck (2005) dir. George Clooney


Το απόλυτα πολιτικό έργο, μέσα σε καπνούς jazz ερμηνείας. Για την πραγματική ιστορία του δημοσιογράφου που αντιστάθηκε στον μακαρθισμό. Για την ερμηνεία του David Strathairn και την αποτύπωση της πνιγηρής ατμόσφαιρας της εποχής. Για το στυλ του Clooney και του Robert Downey Jr. Για τα έξοχα ατμοσφαιρικά ιντερλούδια της Dianne Reeves. Για την (ή το πώς θα έπρεπε να είναι η) τηλεοπτική δημοσιογραφία, ρε γαμώτο...





Έμειναν επιλαχούσες, μεταξύ άλλων:

Rear Window (dir. Hitchcock - για το ανεπανάληπτο πρώτο πλάνο της Grace Kelly), The Sting (για τους δύο κούκλους Redford/Newman), Cabaret, La Nuit Americaine (του Francois Truffaut), All That Jazz, Belle Epoque, Α Fish Called Wanda, Les Invasion Barbares (H Επέλαση των Βαρβάρων), The Hunt For Red October (λατρεύω τον Sean Connery), Pulp Fiction (για την τρέλλα της Uma Thurman), Il Postino, Scent Of A Woman (για το ανεπανάληπτο tango του τυφλού Al Pacino), Malena (για την ατμόσφαιρα της και την εκρηκτική Monica Belucci), Amelie, Match Point (για το επίσης ανεπανάληπτο πρώτο πλάνο της Scarlet Johannson), Gran Torino (για το μήνυμα της έμπρακτης μετάνοιας του Clint Eastwood), Kill Bill, Soulkitchen, Avatar (για το production design), King’s Speech.











Οι φωτό είναι διαδοχικά από τα www.thecia.com.au, www.astheticsense.com, www.fataculture. wordpress.com, www.rathausartprojects.com, www.wellyousaythat. blogspot.com, www.planetill.com, www.supermaw.com, www.blogcdn.com, allmoviephoto.com και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "The Best Is Yet To Come" από τον Καναδό Michael Buble.

buzz it!

ShareThis