Η μέρα μου στο πιάτο

Η σχέση μου με τη διατροφή είναι μια σχέση αγάπης και μίσους. Θεωρητικού μίσους, δηλαδή. Όταν ο άνθρωπος κόβει την παρέα με κάθε άλλη “ντόπα”, η διατροφή είναι η μόνη που του μένει. Και είναι και η πιο ωραία κοινωνική δραστηριότητα (μετά το χορό, ίσως).


Εγώ έκοψα τη ζάχαρη στον καφέ το 1994. Τον ίδιο τον καφέ, το 2001. Και το τσιγάρο το 2008. Μου πήρε 28 χρόνια - τα τελευταία 5 με στριφτό και χαρτάκια hemp. Πούρα ευχαριστήθηκα μόνο στο περιβάλλον της Αβάνας, ίσως γιατί εκεί μόνο είναι απαλλαγμένα από το νεοπλουτίστικο πρόσημο που τα συνοδεύει - και η υγρασία κάνει τη μυρωδιά τους φυσική.

Αναπόφευκτα, η διακοπή μου πρόσθεσε κάτι κιλά, που τα παλεύω συνέχεια. Από τη μια μου λείπουν κάποιες ελάχιστες στιγμές, από την άλλη, είμαι πολύ ευτυχής που είμαι απαλλαγμένος από την εξάρτηση. Έναν ντεκαφεινέ εσπρέσο, παρά τη χημεία που κουβαλάει, τον πίνω συχνά-πυκνά. Σκέτο. Με συνοδεία ενός (άγλυκου) γλυκού, που τα λατρεύω. Τα τελευταία πολλά χρόνια η κρέμα κερδίζει σχεδόν πάντα τη σοκολάτα. Όχι οτι την αρνούμαι, όπως και τα σπιτικά γλυκά ταψιού ή κουταλιού.

Η άλλη παρασπονδία είναι τα πολλά ψωμιά ή ψωμοειδή. Όταν ανεβαίνει η αναλογία τους με κουράζουν, το νοιώθω. Αυτά που δεν με κουράζουν ποτέ, είναι οι σαλάτες, τα τυριά, οι ξηροί καρποί. Σε μια πιο ταβερνιάρικη εκδοχή, μπορώ να ζήσω με χόρτα, πατάτες και φέτα λαδορίγανη. Σε μια πιο σπιτική, με τυρί και αμύγδαλα, καρύδια ή κάσιους. Και κανένα αχλάδι να τα συνοδεύει.

Σε μια πιο γαλλική, τρελλαίνομαι για ένα καλό κρασί με ωραία πολύσπορα και τυριά. Δεν έμαθα όμως ποτέ πολύ καλά να ψάχνω το καλό κρασί. Στο Sideways, θα ήμουν ο αποσυνάγωγος, σε αυτή τη “μπανάλ” κατηγορία, που λατρεύει το merlot. Η Βίβλια Χώρα και το Chateau Julia είναι από τα σταθερά, αν και μου άρεσαν πάρα πολύ κάποια χιλιανά που είχα πιει παλιότερα. Επίσης κάποια του κυρ-Γιάννη (Μπουτάρη), που μου πρόσφεραν πρόσφατα (αναπόφευκτα επηρεασμένος θετικά και από την πολιτική του πρόταση - αλλά αυτές οι αξίες πάνε έτσι κι αλλιώς μαζί). Το πιο ωραίο ίσως κρασί που θυμάμαι να έχω πιεί στη ζωή μου είναι ένα ιταλικό Brunello di Montalcino, από την ποικιλία Sangiovese, φερμένο από την Τοσκάνη.

Εκτιμώ επίσης και μια καλή ξανθιά και πικρή μπύρα, καθώς η σχέση μου με το αλκοόλ μπορεί να είναι μόνο ελαφρή, πια. Από τα υπόλοιπα, μόνο κανένα Campari με σόδα και lime, πίνω ευχαρίστως.

Τρώω επίσης, μετά από μια μακρά περίοδο αποχής, αρκετό κρέας. Προσπαθώ να καταναλώνω τακτικά λίγα όσπρια και μαγειρεμένα λαχανικά. Φαβορί και η σπανακόπιτα. Το κύριο γεύμα είναι το μεσημέρι - και περιλαμβάνει συνήθως ένα ψητό ψάρι, κοτόπουλο ή μοσχάρι. Σχεδόν πάντα σπίτι. Έξω τρώω πια σπάνια, συνήθως σε μπαρ που μαγειρεύουν συμπαθητικά, όπως το Pairidaeza ή το Transistor. Για περίπου 20 χρόνια τρώω και στο Κουτί, στην Αδριανού.

Αρνούμαι πια να πληρώσω οτιδήποτε ξεφεύγει από τα 25 (για να μην πω 15) ευρώ το άτομο. Θεωρώ οτι ένας από τους λόγους που φτάσαμε εδώ που φτάσαμε, είναι και η προσποίηση μας γύρω από την εστίαση. Για χρόνια παρατηρούσαμε την απίστευτη φούσκα, να μπορεί το τελευταίο καφενείο στο απομακρυσμένο νησί να χρεώνει 4 ευρώ τον (δήθεν ευρωπαϊκό) καφέ και να μας σερβίρουν σαλάτα με κατίκι Δομοκού, που η κατσίκα είχε το πρωί ακούσει ένα ποίημα του Βάρναλη, πριν τη σφάξουν. Και δεν ουρλιάζαμε.

Μου αρέσουν τα gourmet, καλομαγειρεμένα φαγητά και τα καλά προιόντα, αλλά δεν μπορώ άλλο το δήθεν. Πιστεύω οτι πρέπει να εξοβελιστεί αυτή η νοοτροπία - και να επιστρέψουμε στις απλές γεύσεις, άντε με λίγη μεσογειακή “ευρηματικότητα”.

Η Ελλάδα θα πρέπει να διδαχθεί από την Κρήτη, το καλύτερο value for money, που έχω συναντήσει ποτέ. Με 10 ευρώ τρως λουκούλεια, σχεδόν παντού, πλην των τουριστικών. Βέβαια, αυτό σημαίνει και προσεγμένη και αγνή παραγωγή.

Τεράστια σημασία δίνω και στο καλό λάδι, τη βάση της διατροφής μας. Όταν έζησα φοιτητής στις Ηνωμένες Πολιτείες, είδα τη διαφορά στα μαλλιά μου, από τη στέρηση του. Το βράδυ, ένα μπολ σαλάτα, με μαρούλι, καρότο και λίγες σταφίδες ή αποξηραμένα cranberry είναι η καλύτερη ιδέα. Κάνω πολλών ειδών σαλάτες, με προτίμηση στο αβοκάντο, στις γλυκόξινες γεύσεις και στη χρήση του balsamico.

Στις διακοπές, το πιο ωραίο γεύμα είναι το πρωινό. Στην καθημερινότητα δεν είναι τόσο πλούσιο, αλλά έχει πάντα φρούτα, τσάι και καμιά φορά τυρί ή μέλι. Το καλύτερο απ’ όλα είναι το μανταρίνι ή το πορτοκάλι, φρεσκοκομμένο από το δικό μου δέντρο - χωρίς συντηρητικά και φάρμακα. Και βέβαια, ένα πραγματικά βιολογικό φρούτο, τώρα στο τέλος της άνοιξης.

Κόντεψα να ξεχάσω το μεγάλο μου πάθος: Το παγωτό. Βανίλια κατά προτίμηση, σπιτικό ακόμα καλύτερα. Το ωραιότερο, το έχω φάει στη Φλωρεντία. Εκεί άλλωστε γεννήθηκε...










Το κείμενο αυτό γράφτηκε για το www.fnl-guide.com

H φωτό είναι από το http://blog.itechtalk.com και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "Laidback" του αγαπημένου μου Βρετανού κιθαρίστα Ronny Jordan.