To Jazz (FM) with love...

Δεν θυμάμαι πώς ακριβώς ήρθα σε επαφή, πρώτη φορά, με τον Κώστα Γιαννουλόπουλο. Μάλλον ήταν ο φίλος μου και συνεργάτης μου στον Antenna, Τζέρυ Κακαβιάτος, που μου πρότεινε να κάνω κι εγώ εκπομπή στον Jazz FM - που θα γιόρταζε προχθές τα 20 χρόνια δημιουργίας του. Ήταν νομίζω το 1995-96, η τελευταία σεζόν, στην οποία έμελε να εκπέμπει ο εξαιρετικός αυτός σταθμός. Είχα τότε, ήδη, μια καριέρα 5-6 ετών στο ενημερωτικό ραδιόφωνο (Sky 100.4, Antenna 97.1), αλλά πάντα προσπαθούσα να κάνω και μουσικές εκπομπές. Εκείνη την περίοδο, έκανα μια δημοσιογραφική εκπομπή στον Antenna, 4-5 το απόγευμα, που λεγόταν “Ψυχραιμία”, με σήμα το “Chill Out (Things Are Gonna Change)” του John Lee Hooker...


Είχα λοιπόν το ψώνιο να πηγαίνω κάθε πρωί στις 10, στο Βύρωνα, να παίζω δύο ώρες jazz - της οποίας δεν ήμουν και βαθύς γνώστης. Ο Γιαννουλόπουλος όμως ήθελε (σε αντίθεση με τη “σκληροπυρηνική” βραδυνή ζωνη) να κάνει ένα φρέσκο, πιο ελκυστικό και με ευρεία ακούσματα πρωινό πρόγραμμα - όπως άλλωστε πρέπει να είναι όλα τα πρωινά προγράμματα στους μουσικούς σταθμούς. Έτσι έβαλε τον εξαιρετικό φίλο Σάκη Τσιτομενέα (μετέπειτα στον Kosmos 93.6, Εν Λευκώ 87.7 κλπ.) στις 8 το πρωί, εμένα στις 10 και τον (απίστευτο συλλέκτη των 20 χιλιάδων δίσκων) Τζέρυ Κακαβιάτο στις 12. Άλλοι γνωστοί και φίλοι ήταν ο Γιάννης Κώνστας (dj του Groovin’) - και από τους ιδρυτικούς ο Λεωνίδας Αντωνόπουλος, ο αεικίνητος Ιλάν Σολομών, ο Ζακ Σαμουήλ, ο Σπύρος Κατσιγιάννης, πολλούς από τους οποίους συνάντησα και αργότερα στον Kosmos ή στην ΕΡΤ γενικώς. Χαρακτηριστική περίπτωση ήταν ο Κώστας Γεωργίου, που είχε τρομερή δισκοθήκη, αλλά και έναν επικολυρικό τρόπο να προλογίζει κάθε κομμάτι, διαβάζοντας (!) αυτό που είχε γράψει με το χαρακτηριστικό του στυλ. Αργότερα έγινε διευθυντής του Εν Λευκώ, πριν αφήσει τον μάταιο τούτο κόσμο, ανεξήγητα νέος.

Τα λεφτά; Αστεία, ένα χαρτζηλίκι 50 χιλιάδων δραχμών, ίσα-ίσα για μερικούς δίσκους το μήνα. Δεν μας ένοιαζε όμως. Είχα τόση διάθεση να συμμετάσχω σε αυτό, το γεμάτο υβρίδια της jazz, πρωινό “φεστιβάλ” ήχων, που είχα ξεπεράσει και την αντιπάθεια μου στο πρωινό ξύπνημα και στην κίνηση, μέχρι να φτάσω, ασθμαίνοντας, στο υπόγειο του Βύρωνα.

Θυμάμαι πολύ καλά την αγωνία μου για την υποδοχή των επιλογών μου από το “αφεντικό” (ήταν αυστηρός και “ζοχάδας’” ο Γιαννουλόπουλος, μας προκαλούσαν δε και δέος οι γνώσεις του) και ιδίως στο πρώτο κομμάτι, το “Here To Stay”, από τον φρέσκο δίσκο του Pat Metheny “We Live Here”. Αμ, δε... Η προφητεία δεν εκπληρώθηκε. Ο μεν Γιαννουλόπουλος γούσταρε πολύ, το κατάλαβα από το χαμόγελο του και την χορευτική του κίνηση, μόλις μπήκε το groove - αλλά οι βουλές των (13 νομίζω) μετόχων του Ηχώ FM ήταν άλλες. Υπέκυψαν στην προσφορά του Πέτρου Κωστόπουλου, που τότε είχε φύγει από το Κλικ και έφτιαχνε την “αυτοκρατορία Nitro” - και πούλησαν τη συχνότητα των 102.4. Λίγους μήνες μετά, η ωραία εποχή του Jazz FM τέλειωσε...

Κάμποσο καιρό αργότερα, ο διευθυντής μου στο περιοδικό “Μετρό”, Γιώργος Θαλασσινός μου παρήγγειλε (ή ενέκρινε μετά από πρόταση μου, δεν θυμάμαι), μια συνέντευξη του Κώστα Γιαννουλόπουλου. Στην τελευταία εκείνη ραδιοφωνική του περίοδο έκανε κάτι καταπληκτικές εκπομπές στο Τρίτο, στις 11 το πρωί, αν δεν κάνω λάθος - και “ηρεμούσε” την πόλη. Συναντηθήκαμε σε ένα καφέ στο Κεφαλάρι - και εκεί έμαθα λίγα περισσότερα γι αυτόν. Παρέδωσα τη συνέντευξη - και μέσα σε λίγες μέρες, μάθαμε οτι η καρδιά του τον πρόδωσε.

Η συνέντευξη, που έμελε να είναι η τελευταία του, τυπώθηκε σε μαύρο πλαίσιο, in memoriam. Δεν πήγα στην κηδεία, αλλά έμαθα οτι οι φίλοι και συνεργάτες τον αποχαιρέτησαν με τους ήχους σαξοφώνου, όπως ταίριαζε στον μεγαλύτερο ίσως λάτρη της jazz, που πέρασε από τον ελληνικό τύπο και ραδιόφωνο.

...............................................................................

Τα σκεφτόμουν όλα αυτά, παρακολουθώντας τη συναυλία "To Billie Holiday with Love", της Dee Dee Bridgewater, στο Μέγαρο Μουσικής - και διαβάζοντας το ωραίο σημείωμα που είχε φτιάξει για το πρόγραμμα, ο Λεωνίδας Αντωνόπουλος. Αναμφίβολα, μια από τις σημαντικότερες φωνές της σύγχρονης jazz, στα 61 της, η Bridgewater είχε κυριολεκτικά άψογο ήχο στη σκηνή, όπως και οι τέσσερις μουσικοί της. Μάλιστα, δεν μου έλειψε από το lineup του τελευταίου της cd, ο James Carter στο σαξόφωνο, καθώς τον είχα δει τρεις ημέρες πριν στο Half Note, στο δικό του ύφος και ρεπερτόριο - και ήταν πραγματικά εξαιρετικός (αν και ολίγον αλαζόνας με το ταλέντο του και την avant garde ικανότητα του, σε μια “πολιτική” επιθετική jazz του σήμερα και των 35 χρόνων του).

Όμως, η συναυλία με κούρασε και τελικά με απογοήτευσε, παρά τις κλασσικές συνθέσεις-διαμάντια. Όπως και η ίδια η Bridgewater, με το μείγμα άχαρης θεατρικότητας/οικειότητας της 60άρας Αμερικάνας και των υπολειμμάτων “κατινίστικης” μανιέρας και ναζιού της μαύρης παράδοσης, που έσπαγαν τη ροή της παράστασης (για να μη μιλήσω για το άσχετο πολλών θαμώνων του Μεγάρου - "πολλοί ντράμερ, να ξέρεις, είναι κουνημένοι", πέταξε την κοτσάνα της η κυρία από πίσω μου). H ελαφρώς ακαδημαϊκή προσέγγιση, με το scatting και τις fusion τεχνοτροπίες, που αναπόφευκτα κουβαλάει μια jazz βοκαλίστα που μεγάλωσε στο συγκεκριμένο μουσικό περιβάλλον και στη δεκαετία του ΄70, δεν με άφησαν επίσης να απολαύσω το αφιέρωμα στη μεγάλη Billie Holiday.

Ίσως έφταιγε και το οτι η ξέχειλη εξωστρέφεια της Bridgewater ταιριάζει πολύ πιο πολύ σε ένα ρεπερτόριο σαν της Ella Fitzgerald, παρά στο εσωστρεφές “νιαούρισμα” της Holiday. Δεν μου κάνει εντύπωση η ιστορία που άκουσα, οτι στα νιάτα της, η Bridgewater δεν εκτιμούσε καθόλου τη Holiday, έως ότου εντρύφησε περισσότερο στην αυτοβιογραφία της και την τέχνη της, για να φτάσει σήμερα να αφιερώσει δίσκο και παράσταση σε εκείνην, αφού την ενσάρκωσε και σε θεατρική παράσταση.

Φεύγοντας, αναρωτήθηκα αν παρόμοια ήταν τα “ελατώμματα” ενός σταθμού, που - πέρα από τις επιχειρηματικές εξελίξεις - τελικά δεν “αγοράστηκε” από το ελληνικό κοινό. Ίσως γιατί και η ίδια η jazz σκηνή και ο τρόπος με τον οποίο παρουσιάζεται στο κοινό, διεθνώς αλλά και στη χώρα μας, δεν έχει καταφέρει να απαλλαγεί από τα στοιχεία εκείνα, που δεν αφήνουν μια υπέροχη μουσική να είναι ελκυστική για τους περισσότερους...











H φωτό είναι από το www.featurepics.com και το εξώφυλλο από το www.wikipedia.org

To post συνοδεύεται από το "Let 's Do It (Let 's Fall In Love)" από τον βραβευμένο δίσκο της Dee Dee Bridgewater, αφιερωμένο στην Ella Fitzgerald.