14.3.11

To Jazz (FM) with love...

Δεν θυμάμαι πώς ακριβώς ήρθα σε επαφή, πρώτη φορά, με τον Κώστα Γιαννουλόπουλο. Μάλλον ήταν ο φίλος μου και συνεργάτης μου στον Antenna, Τζέρυ Κακαβιάτος, που μου πρότεινε να κάνω κι εγώ εκπομπή στον Jazz FM - που θα γιόρταζε προχθές τα 20 χρόνια δημιουργίας του. Ήταν νομίζω το 1995-96, η τελευταία σεζόν, στην οποία έμελε να εκπέμπει ο εξαιρετικός αυτός σταθμός. Είχα τότε, ήδη, μια καριέρα 5-6 ετών στο ενημερωτικό ραδιόφωνο (Sky 100.4, Antenna 97.1), αλλά πάντα προσπαθούσα να κάνω και μουσικές εκπομπές. Εκείνη την περίοδο, έκανα μια δημοσιογραφική εκπομπή στον Antenna, 4-5 το απόγευμα, που λεγόταν “Ψυχραιμία”, με σήμα το “Chill Out (Things Are Gonna Change)” του John Lee Hooker...


Είχα λοιπόν το ψώνιο να πηγαίνω κάθε πρωί στις 10, στο Βύρωνα, να παίζω δύο ώρες jazz - της οποίας δεν ήμουν και βαθύς γνώστης. Ο Γιαννουλόπουλος όμως ήθελε (σε αντίθεση με τη “σκληροπυρηνική” βραδυνή ζωνη) να κάνει ένα φρέσκο, πιο ελκυστικό και με ευρεία ακούσματα πρωινό πρόγραμμα - όπως άλλωστε πρέπει να είναι όλα τα πρωινά προγράμματα στους μουσικούς σταθμούς. Έτσι έβαλε τον εξαιρετικό φίλο Σάκη Τσιτομενέα (μετέπειτα στον Kosmos 93.6, Εν Λευκώ 87.7 κλπ.) στις 8 το πρωί, εμένα στις 10 και τον (απίστευτο συλλέκτη των 20 χιλιάδων δίσκων) Τζέρυ Κακαβιάτο στις 12. Άλλοι γνωστοί και φίλοι ήταν ο Γιάννης Κώνστας (dj του Groovin’) - και από τους ιδρυτικούς ο Λεωνίδας Αντωνόπουλος, ο αεικίνητος Ιλάν Σολομών, ο Ζακ Σαμουήλ, ο Σπύρος Κατσιγιάννης, πολλούς από τους οποίους συνάντησα και αργότερα στον Kosmos ή στην ΕΡΤ γενικώς. Χαρακτηριστική περίπτωση ήταν ο Κώστας Γεωργίου, που είχε τρομερή δισκοθήκη, αλλά και έναν επικολυρικό τρόπο να προλογίζει κάθε κομμάτι, διαβάζοντας (!) αυτό που είχε γράψει με το χαρακτηριστικό του στυλ. Αργότερα έγινε διευθυντής του Εν Λευκώ, πριν αφήσει τον μάταιο τούτο κόσμο, ανεξήγητα νέος.

Τα λεφτά; Αστεία, ένα χαρτζηλίκι 50 χιλιάδων δραχμών, ίσα-ίσα για μερικούς δίσκους το μήνα. Δεν μας ένοιαζε όμως. Είχα τόση διάθεση να συμμετάσχω σε αυτό, το γεμάτο υβρίδια της jazz, πρωινό “φεστιβάλ” ήχων, που είχα ξεπεράσει και την αντιπάθεια μου στο πρωινό ξύπνημα και στην κίνηση, μέχρι να φτάσω, ασθμαίνοντας, στο υπόγειο του Βύρωνα.

Θυμάμαι πολύ καλά την αγωνία μου για την υποδοχή των επιλογών μου από το “αφεντικό” (ήταν αυστηρός και “ζοχάδας’” ο Γιαννουλόπουλος, μας προκαλούσαν δε και δέος οι γνώσεις του) και ιδίως στο πρώτο κομμάτι, το “Here To Stay”, από τον φρέσκο δίσκο του Pat Metheny “We Live Here”. Αμ, δε... Η προφητεία δεν εκπληρώθηκε. Ο μεν Γιαννουλόπουλος γούσταρε πολύ, το κατάλαβα από το χαμόγελο του και την χορευτική του κίνηση, μόλις μπήκε το groove - αλλά οι βουλές των (13 νομίζω) μετόχων του Ηχώ FM ήταν άλλες. Υπέκυψαν στην προσφορά του Πέτρου Κωστόπουλου, που τότε είχε φύγει από το Κλικ και έφτιαχνε την “αυτοκρατορία Nitro” - και πούλησαν τη συχνότητα των 102.4. Λίγους μήνες μετά, η ωραία εποχή του Jazz FM τέλειωσε...

Κάμποσο καιρό αργότερα, ο διευθυντής μου στο περιοδικό “Μετρό”, Γιώργος Θαλασσινός μου παρήγγειλε (ή ενέκρινε μετά από πρόταση μου, δεν θυμάμαι), μια συνέντευξη του Κώστα Γιαννουλόπουλου. Στην τελευταία εκείνη ραδιοφωνική του περίοδο έκανε κάτι καταπληκτικές εκπομπές στο Τρίτο, στις 11 το πρωί, αν δεν κάνω λάθος - και “ηρεμούσε” την πόλη. Συναντηθήκαμε σε ένα καφέ στο Κεφαλάρι - και εκεί έμαθα λίγα περισσότερα γι αυτόν. Παρέδωσα τη συνέντευξη - και μέσα σε λίγες μέρες, μάθαμε οτι η καρδιά του τον πρόδωσε.

Η συνέντευξη, που έμελε να είναι η τελευταία του, τυπώθηκε σε μαύρο πλαίσιο, in memoriam. Δεν πήγα στην κηδεία, αλλά έμαθα οτι οι φίλοι και συνεργάτες τον αποχαιρέτησαν με τους ήχους σαξοφώνου, όπως ταίριαζε στον μεγαλύτερο ίσως λάτρη της jazz, που πέρασε από τον ελληνικό τύπο και ραδιόφωνο.

...............................................................................

Τα σκεφτόμουν όλα αυτά, παρακολουθώντας τη συναυλία "To Billie Holiday with Love", της Dee Dee Bridgewater, στο Μέγαρο Μουσικής - και διαβάζοντας το ωραίο σημείωμα που είχε φτιάξει για το πρόγραμμα, ο Λεωνίδας Αντωνόπουλος. Αναμφίβολα, μια από τις σημαντικότερες φωνές της σύγχρονης jazz, στα 61 της, η Bridgewater είχε κυριολεκτικά άψογο ήχο στη σκηνή, όπως και οι τέσσερις μουσικοί της. Μάλιστα, δεν μου έλειψε από το lineup του τελευταίου της cd, ο James Carter στο σαξόφωνο, καθώς τον είχα δει τρεις ημέρες πριν στο Half Note, στο δικό του ύφος και ρεπερτόριο - και ήταν πραγματικά εξαιρετικός (αν και ολίγον αλαζόνας με το ταλέντο του και την avant garde ικανότητα του, σε μια “πολιτική” επιθετική jazz του σήμερα και των 35 χρόνων του).

Όμως, η συναυλία με κούρασε και τελικά με απογοήτευσε, παρά τις κλασσικές συνθέσεις-διαμάντια. Όπως και η ίδια η Bridgewater, με το μείγμα άχαρης θεατρικότητας/οικειότητας της 60άρας Αμερικάνας και των υπολειμμάτων “κατινίστικης” μανιέρας και ναζιού της μαύρης παράδοσης, που έσπαγαν τη ροή της παράστασης (για να μη μιλήσω για το άσχετο πολλών θαμώνων του Μεγάρου - "πολλοί ντράμερ, να ξέρεις, είναι κουνημένοι", πέταξε την κοτσάνα της η κυρία από πίσω μου). H ελαφρώς ακαδημαϊκή προσέγγιση, με το scatting και τις fusion τεχνοτροπίες, που αναπόφευκτα κουβαλάει μια jazz βοκαλίστα που μεγάλωσε στο συγκεκριμένο μουσικό περιβάλλον και στη δεκαετία του ΄70, δεν με άφησαν επίσης να απολαύσω το αφιέρωμα στη μεγάλη Billie Holiday.

Ίσως έφταιγε και το οτι η ξέχειλη εξωστρέφεια της Bridgewater ταιριάζει πολύ πιο πολύ σε ένα ρεπερτόριο σαν της Ella Fitzgerald, παρά στο εσωστρεφές “νιαούρισμα” της Holiday. Δεν μου κάνει εντύπωση η ιστορία που άκουσα, οτι στα νιάτα της, η Bridgewater δεν εκτιμούσε καθόλου τη Holiday, έως ότου εντρύφησε περισσότερο στην αυτοβιογραφία της και την τέχνη της, για να φτάσει σήμερα να αφιερώσει δίσκο και παράσταση σε εκείνην, αφού την ενσάρκωσε και σε θεατρική παράσταση.

Φεύγοντας, αναρωτήθηκα αν παρόμοια ήταν τα “ελατώμματα” ενός σταθμού, που - πέρα από τις επιχειρηματικές εξελίξεις - τελικά δεν “αγοράστηκε” από το ελληνικό κοινό. Ίσως γιατί και η ίδια η jazz σκηνή και ο τρόπος με τον οποίο παρουσιάζεται στο κοινό, διεθνώς αλλά και στη χώρα μας, δεν έχει καταφέρει να απαλλαγεί από τα στοιχεία εκείνα, που δεν αφήνουν μια υπέροχη μουσική να είναι ελκυστική για τους περισσότερους...











H φωτό είναι από το www.featurepics.com και το εξώφυλλο από το www.wikipedia.org

To post συνοδεύεται από το "Let 's Do It (Let 's Fall In Love)" από τον βραβευμένο δίσκο της Dee Dee Bridgewater, αφιερωμένο στην Ella Fitzgerald.

buzz it!

20 σχόλια:

Τσαλαπετεινός είπε...

Ελπίζω να έχεις στο αρχείο σου αυτή την τελευταία συνέντευξη με τον Γιαννουλόπουλο και θα σε παρακαλούσα πολύ να την ανεβάσεις. Έκανε καταπληκτικές εκπομπές.

Prokopis Doukas είπε...

@Τσαλαπετεινός: Την έχω. Πρέπει όμως να τη δακτυλογραφήσω...

logia είπε...

και το κλείσιμο του Jazz fm και η "αναχώρηση" του Γιαννουλόπουλου άφησαν πίσω δυσαναπλήρωτα κενά. Μια μικρή συνεργασία που προσπάθησα να ανοίξω και με τον παραγωγό και με τον σταθμό γενικότερα για λογαριασμό της ΚΟΑ (ως πρόεδρος τότε του συλλόγου των μουσικών και ελλείψη μηχανισμού προώθησης και διαφήμισης της ορχήστρας είχα προσπαθήσει να έχουμε συνεργασίες με σταθμούς και παραγωγούς που εκτιμούσα) δυστυχώς δεν πρόλαβε καλά καλά να αναπτυχθεί...Μας πρόλαβε ο Κωστόπουλος...

την DeeDee δεν την είδα αφού την ίδια στιγμή έπαιζα Maria Stuarda στην Τριάντη...

καλημέρα

ΥΓ: προσυπογράφω την πρόταση του Τσαλαπετεινού φυσικά!!!!

Prokopis Doukas είπε...

@logia: Α, τι ωραία σύμπτωση, στο Μέγαρο.. :-)
Δεν χάσατε νομίζω. Διαβάστε την (πολύ πιο σκληρή) κριτική, στο Liquid Days, που παραθέτω στο κείμενο, στη λέξη "άχαρη οικειότητα"...

Ειρήνη Βεργοπούλου είπε...

Η τζαζ πάντως είναι -δυστυχώς- μακριά από τις αισθητικές αντιλήψεις και προτιμήσεις των νεοελλήνων, και πάλι καλά που ένα μικρό ποσοστό την ακούει και τη νιώθει....ένα σωρό άσχετες κυρίες και κύριοι παρακολουθούν περιστασιακά συναυλίες τζαζ, χωρίς να καταλαβαίνουν γρι...προσπάθειες σαν του Γιαννουλόπουλου και άλλων "ωραίων τρελών" είναι όμορφα δονκιχωτικές, και για αυτό διαχρονικής αξίας....

arcades είπε...

Τι να πεις για τον Γιαννουλόπουλο; Μεγάλωσα με τις εκπομπές του στο τρίτο, το Praxis μετά, που έφερε την πρωτοπορία εκείνου του καιρού. Τον θυμάμαι σε κάθε φεστιβάλ στη Θεσσαλονίκη, στο εδώ παρακλάδι των τζαζόφιλων. Ουσιαστικά δημιούργησε το κοινό τζαζ στην Ελλάδα, άντε μαζί με τον Παπαδημητρίου εδώ πάνω.

Βάλτε και μένα στην πρόταση Τσαλαπετεινού. Μέχρι που δακτυλογραφώ κιόλας :-)

Prokopis Doukas είπε...

@Ειρήνη Βεργοπούλου: Θέλει και τον τρόπο της πάντως - και τη δοσοσλογία της. Αυτό προσπαθώ να πω, με αυτό το κομμάτι... :-)

@arcades: Οκ, οκ, με πείσατε. Θα την ανεβάσω, μόλις ανασύρω το αρχείο μου από τις κούτες! :-)

Ανώνυμος είπε...

Απορίας άξιον πάντως παραμένει ποιοί ήταν αυτοί που την πούλησαν την συχνότητα...

Prokopis Doukas είπε...

@Ανώνυμος: Δεν τους ξέρω προσωπικά, αλλά δεν νομίζω οτι υπάρχει καμία απορία. Ήταν 13 άνθρωποι που είχαν κάποτε συνεταιριστερί για να φτιάξουν έναν τελείως διαφορετικό σταθμό, τον Ηχώ. Δεν είχαν καμία συναισθηματική ή άλλη δέσμευση με τη τζαζ ή τον Jazz FM...

Ανώνυμος είπε...

Συγγνώμη κατ'αρχάς για το ανώνυμος - είμαι νέος στο μπλογκ. Επειδή δεν ήξερα το τι γινόταν αλλα΄ήμουν απλός ακροατής, νόμιζα ότι όσοι αναφέρατε ήταν και μέτοχοι. Μάλλον συνεργάτες ήταν με μισθό και οι μέτοχοι ήταν ο πρώην Ηχώ:
Κωστας Λογγου

thas είπε...

Μα τι γίνεται, όλοι αυτοί οι θάνατοι...πέρα από τον Γιαννουλόπουλο θυμάμαι τον Γεωργίου με τον επικολυρισμό του (όπως σωστά γράφεις)να αρθρώνει αργά (σαν τον Μπακογιανόπουλο πες) αλλά πιο εμφατικά, υπογραμμιστικά και από ένα σημείο και πέρα να φεύγει, να τριπάρει τόσο που να μην ξέρεις αν ήταν οι λέξεις ή οι ήχοι που δημιουργούσαν την ψυχεδέλεια. Έχω ακούσει εκπληκτικά κομμάτια στο αυτοκίνητο από τον Γεωργίου, μια φευγάτη, ταξιδιάρικη σόουλ-φανκ-τζαζ στην οποία δεν πέφτω σχεδόν ποτέ πάνω της έκτοτε. Τι κρίμα να χαθεί ένας τέτοιος άνθρωπος τόσο νέος και με τέτοιο μεράκι, τέτοια αγάπη για τη μουσική.

Νομίζω πάντως πως το κοινό στην ελλάδα είναι μεγάλο πια και ικανό να στηρίξει έναν τέτοιο σταθμό. (Κάτι σαν τον εν λευκώ, εμπλουτισμένον με απαιτητικότερο τζαζ πρόγραμμα, θεματικές εκπομπές κλπ.) Ωραία εκπομπή έχει και ο Σάκης Παπαδημητρίου στο τρίτο.

Prokopis Doukas είπε...

@Κώστας Λόγγου: Όλοι όσοι αναφέρω είναι συνεργάτες. Άλλοι ήταν οι μέτοχοι..

@thas: Νομίζω οτι αν υπάρχει ένας σταθμός που συνεχίζει κάπως την κληρονομιά του Jazz FM, αυτός είναι ο Κόσμος. Τουλάχιστον εγώ, παίζω εδώ όσο και ότι ωραία τζαζ θέλω...

Ανώνυμος είπε...

Ευχαριστούμε πολύ, Προκόπη! Σε συνδυασμό με το αφιέρωμα της Παρασκευής στον Κόσμος fm,νοιώσαμε τη Jazzy πλευρά της ζωής και τα ωραία και φωτεινά μυαλά που υπάρχουν σ΄αυτή τη χώρα. Συνέχισε, έτσι!!!! Κι εμείς το διαδίδουμε, όσο μπορούμε!!
Σωτήρης

Μαρία Δριμή είπε...

Προκόπη,
διάβασα το σχόλιό σου για τη συναυλία της Dee Dee Bridgewater και απενοχοποιήθηκα για την αίσθηση που μου άφησε η βραδιά. Δριμεία η δική μου κριτική, με ευγένεια δουκός η δική σου, αλλά η κεντρική ιδέα σχεδόν ταυτόσημη. Ευχαριστώ για την αναφορά στην αποψινή σου εκπομπή στον Kosmos και για το link. Σπεύδω να κοινοποιήσω την ανάρτησή σου στο fb.
Για τον Κώστα Γιαννουλόπουλο τι άλλο να προσθέσω...Ειπώθηκαν όλα και από ανθρώπους που υπήρξαν κοντά του.

Prokopis Doukas είπε...

@Σωτήρης: Ευχαριστω πολύ! :-)

@ΜAΡΙΑ ΔΡΙΜΗ: Ήταν σαφής και καθαρή η κριτική σας... Εγώ ευχαριστώ...

H.Constantinos είπε...

Ακουγα Jazz FM τότε, και θυμάμαι ότι άλλαζα συνήθως σταθμό στα 15 λεπτά 20λεπτου εξαντλητικού κομματιού...
Εχει διάφορες πλευρές η Jazz...
Κάτι λέτε και γιά δοσολογία παραπάνω...

Νομίζω ότι κάποιοι παραγωγοί δεν αντιλαμβάνονται ότι είναι άλλο να ακούς ραδιόφωνο, και άλλο να στήνεσαι στην σωστή γεωμετρικά γωνία απέναντι από τα ηχεία των χιλιάδων ευρώ γιά να ακούσεις κάτι συγκεκριμένο που θέλεις εκείνη την συγκεκριμένη ώρα, ενώ παράλληλα θέλεις να τσεκάρεις και τα καινούργια επίχρυσα καλώδια που αγόρασες με το συγκεκριμένο 20λεπτο κομμάτι.

Οντως είναι μιά καλή συνέχεια ο Kosmos, όμως διαθέτετε και περιπτώσεις ως ανωτέρω -όχι περι την Jazz απαραίτητα.
Εχει συμβεί αρκετές φορές αργά το βράδυ να αλλάξω σε Ελ Λευκώ αναφωνώντας ΕΛΕΟΣ ...

Prokopis Doukas είπε...

@H.Constantinos: Όλα αυτά που λέτε είναι σωστά... :-)

Unknown είπε...

Ξέρεις, Προκόπη, θα ήθελα πολύ κάποιος, κάπου, κάποτε να κάνει ένα αφιέρωμα/κείμενο/σχόλιο για τον μακαρίτη Jazz FM (μας) χωρίς υπερβολικούς συναισθηματισμούς, χωρίς "αχ, τα χρόνια εκείνα τα παλιά", χωρίς καλτ αναφορές σε "ηρωικούς" παραγωγούς/εποχές και ραδιόφωνο αυτοθυσίας. Αλλά να βάλει στο τραπέζι τη ραδιοφωνική διάσταση εκείνης της προσπάθειας. Το ξέρεις -και το γράφεις πολύ σωστά- ότι ήταν σχολείο για όλους μας και για το ραδιόφωνο. Και σωστά επισημαίνεις ότι ο απόηχος του ενσωματώθηκε δημιουργικά στο Kosmos (και όχι μόνο). Για μένα ήταν τελικά μια προσπάθεια που έληξε όχι και τόσο άδοξα όπως φαίνεται, 20(!) χρόνια μετά, γιατί ήταν εκτός εποχής και εκτός πραγματικότητας, εννοώ ότι ήταν πολύ ώριμη και προωθημένη πρόταση για τα χρόνια του '90 -και το λέω χωρίς ακκισμούς.
Ευχαριστώ για την αναφορά στο πρόγραμμα της Dee Dee. (Την είχα ψυλιαστεί τη συναυλία...)
ΥΓ: Ο πρόωρος θάνατος του Κώστα Γεωργίου ματαίωσε μια άλλη φιλόδοξη προσπάθεια, αναβίωσης κατά κάποιον τρόπο του πνεύματος του Jazz FM, αυτή του διαδικτυακού Moody Radio.

Prokopis Doukas είπε...

@Leonidas: Νομίζω οτι αυτό προσπάθησα, δεν ξέρω πώς μου βγήκε... :-)
Θα ήμουν και πιο επικριτικός, αλλά δεν τον είχα ζήσει αρκετά, οπότε θα ήταν άδικο..

Xfon 261 είπε...

Απόψε ένα ταξίδι στο παρελθόν 1991-96, 70λεπτά με Jazz Fm 102.4, ξεθάψαμε παλιές κασέτες, η αρχή και το συγκινητικό τέλος, η φίλοι του Jazz Fm και όχι μόνο πρέπει να ακούσουν. Έλενα & XFon 261

Μεσάνυχτα εδώ. http://www.261.gr/Tune261fm.html

ShareThis