Η fusion και η ψυχή...

Ο Billy Cobham είναι αναμφισβήτητα ο κορυφαίος drummer του χώρου του. Παραμένει εκρηκτικός και με με άψογη τεχνική, παρά τα 61 του χρόνια. Το χτύπημα του στο snare έχει μια απαράμιλλη χροιά - μαζί με μια παραπλανητική “καθυστέρηση” μερικών millisecond, που κάνει (όπως κάθε τι μη κανονικό) τον ήχο του πιο “νόστιμο” στο αυτί....


Τον είχα ξαναδεί βέβαια, αν θυμάμαι καλά η πρώτη φορά ήταν στο Σπόρτινγκ, στα τέλη της δεκαετίας του ’70, όταν το ελληνικό κοινό "αποκτούσε" και πάλι συναυλίες rock, blues και jazz καλλιτεχνών, μετά από μια (σχεδόν) δεκαπενταετία αφόρητης λειψυδρίας. Τότε έπαιζε με πολύ μεγαλύτερη μπαταρία, πάντοτε βέβαια με διπλή μπότα και πάρα πολλά τύμπανα. Και το show του γινόταν πάντα δεκτό με ενθουσιασμό, από τους φανατικούς (και στερημένους) θαυμαστές της jazz και της rock.

Γιατί λοιπόν δεν ενθουσιάστηκα στο Μέγαρο Μουσικής; Ίσως γιατί ο Cobham έχει ειδικευθεί σε αυτό το είδος, που τότε ονομάζαμε jazz-rock (χωρίς να είμαστε λάθος), αλλά παγκοσμίως ονομάστηκε fusion (αρκετά χρόνια αργότερα, μια "ψηλομύτικη" κουζίνα με το ιδιο όνομα, είχε παρόμοιες αδυναμίες). Με (πολύ ενδιαφέρουσες στην αρχή) εγκεφαλικές αναζητήσεις, συνήθως από σχήματα session μουσικών - και με μια (προχωρημένη ίσως για τη δεκαετία του ’70) αισθητική, αλλά ξεπερασμένη σήμερα.

Χωρίς το συναίσθημα των blues, η πρώιμη τεχνολογία των synthesizers* και οι ήχοι που αυτοί παρήγαγαν (έστω κι αν ακούγονται από σύγχρονα keyboards), το βιολί, τα steel drums και η κλασική ροκ κιθάρα, μαζί με τις συνθετικές τεχνοτροπίες του είδους (όπως το tutti διαφόρων οργάνων), μπορούν να συχνά να σε κάνουν να νομίσεις οτι ακούς ένα μεσαιωνικό/διαστημικό χαβαλέ. Κάτι σαν τους (καταπληκτικούς κατά τα άλλα, αλλά ξεπερασμένους) Genesis, σε διακοπές στην Καραϊβική. Ειδικά αν η ηχοληψία δεν είναι προσεγμένη. Κουραστικό, παρά τις εξαιρετικές στιγμές του...

Λίγη ώρα μετά, μπήκα στο Gazarte. Το πρώτο πράγμα που είδα ήταν ένας τρελλός drummer, να χτυπιέται με τελείως rock τεχνοτροπία - με αφοπλιστικό χαμόγελο και το μαλλί του να πηγαίνει πέρα-δώθε, σαν τον “Animal” στο Muppet Show. Λευκός, όπως ο κιθαρίστας και ο σαξοφωνίστας. Ο Trombone Shorty (από 7 χρονών στο κουρμπέτι) και ο μπασίστας συμπλήρωναν την εικόνα του καλύτερου “μαθητικού γκρουπ”, που έχω δει ποτέ. Όλοι πιτσιρικάδες - και πλην του αρχηγού, αρκετά κάτω από 25...

Δεν έχω δει καλύτερο “fusion” στη ζωή μου. Ο κιθαρίστας, με look Jim Morrison, περνούσε άνετα από τα funk ηχοχρώματα σε jazz και rock τεχνοτροπίες. Ο Trombone Shorty, ως άλλος μικρός Satchmo και James Brown μαζί, τραγούδησε από standards (“Saint James Infirmary”, “When The Saints Go Marching In”, “Take The “A” Train”) έως κομμάτια που δεν θύμιζαν καθόλου Νέα Ορλεάνη. Το συγκρότημα θα μπορούσε να ακούει (ή να παίξει) οτιδήποτε από grunge, ως Living Colour και Lenny Kravitz. Όλα τα είδη ήταν εκεί. Στο τέλος, αντάλλαξαν όργανα - και ο Trombone Shorty έπαιξε drums, ο drummer κιθάρα, ο κιθαρίστας σαξόφωνο, ο μπασίστας τρομπέτα και ο σαξοφωνίστας μπάσο...

Σίγουρα όχι με την τεχνική αρτιότητα ενός Cobham, στα breaks. Αλλά με τον ενθουσιασμό και τη φρεσκάδα ενός καινούργιου πράγματος, που πατάει μεν στην παράδοση, αλλά βρίσκεται στον 21ο αιώνα. Και κυρίως, με ψυχή! Γι αυτό και το κοινό ήταν, επί σχεδόν δύο ώρες, ενθουσιασμένο...



*(H τεχνολογία των συνθετητών είχε μια πολύ καλύτερη εξέλιξη, αργότερα στη δεκαετία του ’70, όταν εξελίχθηκε και πατενταρίστηκε, από το CCRMA στο Stanford, η τεχνική της FM synthesis, που έδωσε τον ήχο της σειράς DX της Yamaha - που έδωσε, μεταξύ άλλων, εξαιρετικά καλαίσθητες “πλάτες” στη soul μουσική)











H παλιά διαφήμιση είναι courtesy of pelpal productions και το εξώφυλλο από το www. amazon.com

Το post συνοδεύεται από το "Hurricane Season" του Αμερικανού Trombone Shorty.