Vote for Joss Stone!

Μπήκα στο Παλλάς με την τηλεοπτική εικόνα ενός “κατά λάθος” πρωθυπουργού. Ενός ανθρώπου που εμφανώς είχε κακοδιδαχτεί από επικοινωνιολόγους να κινείται δήθεν πειστικά, λέγοντας υποκριτικές μεγαλοστομίες. Ενός ανθρώπου που αμφιβάλλει κανείς αν πίστευε ποτέ αυτά που έλεγε - κι αν είχε ποτέ τη δύναμη να κάνει την τομή να πει έστω και λίγα από αυτά που ουσιαστικά πρέσβευε. Ενός πολιτικού που έκανε ακριβώς το αντίθετο από αυτό που χρειαζόταν η χώρα όταν την παρέλαβε - τομές προς την πρόοδο.

Και συνάντησα ότι πιο ελπιδοφόρο έχω δει και ακούσει τα τελευταία χρόνια. Ότι πιο επαγγελματικό και ταυτόχρονα ειλικρινές. Μια πλούσια και εξαιρετική μπάντα - κιθάρα, μπάσο, ντραμς, τρομπέτα, σαξόφωνο, keyboards, hammond - και τρεις backing vocalists. Οι μισοί μαυρούκοι - και οι άλλοι μισοί πιο “μαύροι”.

Και μια κοπέλλα ευλογημένη, που ξεσήκωσε από το πρώτο λεπτό ένα σαστισμένο θέατρο, γεμάτο από ένα μάλλον ετερόκλητο κοινό - που δεν μπορούσε να πιστέψει αυτό που του ερχόταν και “υποχρεώθηκε” από τη Stone να σταθεί όρθιο σε όλη τη διάρκεια της σχεδόν δίωρης συναυλίας. Όλοι περίμεναν μια πολύ καλή φωνή, αλλά κανείς μάλλον δεν φανταζόταν αυτό το συνδυασμό απίστευτα σέξυ και λαμπερής γυναίκας και ενός απλού πανύψηλου κοριτσιού, που ξυπόλητο γελούσε και έβαζε τα γέλια όταν έχανε το στίχο, από τις αντιδράσεις λατρείας του κοινού. Μέχρι και τη Nicole Kidman με έκανε να συμπαθήσω, καθώς με αυτό το μαλλί της έφερνε λίγο - χωρίς το “ξυλαγκουρέ” βέβαια.

Η Joss Stone είναι αυτό που θα ήθελε να είναι κάθε νεαρή Βρετανίδα, που έρχεται για διακοπές στην Κρήτη ή στην Κέρκυρα - στη “θεική” του εκδοχή. Είναι το "shape of things to come" που θα ήθελε καθένας για τη ζωή του: Σφαιρική βελτίωση με την ηλικία, ελκυστική και "δύσκολη", απλή και πολύπλοκη μαζί - "Mind, Body and Soul". Αρκετά πιο ώριμη πια, το κορίτσι με την “smokey” φωνή μαύρης σαραντάρας στα 16 της, καταφέρνει να κάνει τη διαφορά από οποιαδήποτε άλλη “super star” του (παρηκμασμένου καλλιτεχνικά) R&B. Πιο soul από τις άλλες “πιτσιρίκες” και μη (είναι μόλις 22 ετών σήμερα) και με τρία άλμπουμ στο ενεργητικό της, δείχνει ακόμα πολύ σοφιστικέ για να κατακτήσει την αχανή αμερικανική αγορά της τσιχλόφουσκας - μακάρι να τα καταφέρει, χωρίς εκπτώσεις.

Το εκπληκτικό είναι οτι είναι εντυπωσιακά πολύ καλύτερη στη σκηνή, απ’ ότι στα άλμπουμ της. Η άνεση της και η ανεπιτήδευτη απλότητα στο show που στήνει ήταν μια από τις πιο ευχάριστες εκπλήξεις των συναυλιακών μου εμπειριών.

Στο τέλος, μας πέταξε ένα-ένα και τα άσπρα τριαντάφυλλα που της πρόσφεραν - το ακριβώς αντίθετο από το δικό μας θέαμα στα μπουζουξίδικα. Όταν τα όργανα σιγούσαν για να μείνει μόνη της στο μικρόφωνο, το κοινό κρατούσε την ανάσα του. “Αυτό λέγεται στραπατσάρισμα” είπε ένας. “Πήρες λουλούδι από τη θεά;” ένας άλλος...

Πριν από χρόνια, μια από τις καλύτερες φωνές μας, η εξαιρετικά ανοιχτόμυαλη μουσικά Δήμητρα Γαλάνη είχε πει μπροστά μου το αμίμητα σεμνό στο Μέγαρο Μουσικής, στο τέλος της συναυλίας της Dulce Pontes: “Ας πάμε τώρα όλοι σπίτι μας να γίνουμε υδραυλικοί”. Αναρωτιέμαι τι θα έκαναν όλες και όλοι αυτοί που άκοπα και τριτοκοσμικά γράφουν, παράγουν και τραγουδούν “εμπορικό” τραγούδι στη χώρα μας, αν παρακολουθούσαν αυτή τη συναυλία - θα πέρναγε από κανενός το μυαλό να εξαφανιστεί επαγγελματικώς από προσώπου γης; Μπαα...

Μπήκα στο Παλλάς με την ελπίδα οτι αυτή η χώρα μπορεί να κάνει πέντε βήματα - αν γυρίσει σελίδα και ανοίξει τα αυτιά της στον κόσμο. Και έφυγα, έχοντας εισπράξει την πιο ανέλπιστη θετική ενέργεια. Τελευταίο τραγούδι, το “No Woman No Cry” του Bob Marley...




H φωτό είναι από τo www.athensvoice.gr

To post συνοδεύεται από το "Less Is More", από το δεύτερο άλμπουμ της "Mind, Body & Soul". Aν ανατρέξετε στο ραδιοφωνάκι του Your Painted Smile, θα βρείτε και τα εκπληκτικά "Chokin' Kind" και "It' s A Man 's Man's World". Αν θέλετε να τη δείτε να τραγουδάει το τελευταίο, μαζί με τον James Brown, εδώ.