Υπό τον εκβιασμό των "γερόντων"...

Ήμουνα πάντοτε υπέρ της “ζωντανής” τρίτης ηλικίας. Πιστεύω οτι ο άνθρωπος πρέπει να γερνάει, χωρίς να “γερνάει” - να παραμένει πάντοτε νεανικός στο μυαλό, στην ψυχή και όσο μπορεί και στο σώμα. Να παραμένει δημιουργικός, να έχει ενδιαφέροντα, να είναι δραστήριος - όσο μεγαλώνει και ο μέσος όρος ζωής μας. Θαυμάζω τους ανθρώπους που “ζουν” την ηλικία τους και την αποδέχονται - αλλά ταυτόχρονα δεν είναι μοιρολατρικά συμβιβασμένοι και μοιάζουν πολύ νεότεροι. Κι ακόμα περισσότερο αυτούς που φτάνουν 100 και είναι ακμαίοι. Και οι θείτσες του Κολωνακίου, που φλερτάρουν με τη γελοιότητα, όταν βαζουν τα ρουζ τους και τα στολίδια τους σε υπερβολικό βαθμό, μου φαίνονται συμπαθείς - γιατί επιμένουν.

Όλα αυτά όμως στη ζωή. Όχι στην πολιτική. Γιατί στην πολιτική, το να επιμένεις μετά από ένα σημείο, λέγεται “κόλλημα με την καρέκλα” - κι όχι νεανικότητα. Η αλήθεια είναι οτι η πολιτική είναι μια δραστηριότητα, την οποία μπορείς να συνεχίσεις, ακόμα κι όταν παίρνεις σύνταξη σε άλλες δουλειές. Επίσης, η εμπειρία είναι καλοδεχούμενη. Αλλά το να θέλεις να διαφεντεύεις τα πράγματα ή απλώς να απολαμβάνεις τα προνόμια, όταν έχεις συμπληρώσει πάνω από τρεις-τέσσερις δεκαετίες στην κεντρική πολιτική σκηνή, κάτι πάει στραβά. Διότι στην πολιτική διακυβεύεται το κοινό συμφέρον - κι αυτό θα έπρεπε να είναι το μόνο κριτήριο. Και το κοινό συμφέρον δεν υπηρετείται από τα “κολλήματα” και από τα μυαλά μιας άλλης εποχής - πόσο μάλλον από την τόσο κυνική αντίληψη, οτι η πολιτική δεν είναι τίποτε παραπάνω από τη φεουδαρχική νομή της εξουσίας.

Η μέρα ήταν γεμάτη από τέτοια παραδείγματα - μια “τάξη πολιτικών” αρνείται να αποσυρθεί. Στην πολιτική όμως, πρέπει να ξέρεις πότε να φύγεις - κι αρκετοί πολιτικοί μας το έχουν κάνει στην ώρα τους. Ο Αχιλλέας Καραμανλής πάλι, στα 80 του (!) αρνείται να εγκαταλείψει τη βουλευτική του έδρα κι έσπευσε να δηλώσει οτι έχει ανολοκλήρωτο έργο (!) στο νομό Σερρών - προκαταλαμβάνοντας τον ανηψιό του, που φτιάχνει τα ψηφοδέλτια. Δεν φτάνει που έχει ακόμα την έδρα, ακριβώς γιατί είναι αδελφός του ιδρυτή και θείος του προέδρου της ΝΔ, θέλει και να συνεχίσει.

Νεότερος κατά μία δεκαετία, αλλά με βεβαρυμένη υγεία εδώ και πολλά χρόνια, λόγω εγκεφαλικών, ο Μιλτιάδης Έβερτ επιμένει επίσης - και απαιτεί την πρώτη θέση στο ψηφοδέλτιο επικρατείας, ως πρώην πρόεδρος της ΝΔ (για την “ιεραρχία” στο ίδιο ψηφοδέλτιο τσακώνονται και οι κύριοι Σουφλιάς - ως πρώην διεκδικητής της αρχηγίας και ουσιαστικός πρωθυπουργός του τελευταίου διαστήματος - και Σιούφας, ως πρώην πρόεδρος της Βουλής, με “θεσμικό προβάδισμα”). Και όπως και όλοι οι “βαρόνοι”, διαπραγματεύεται τη θέση του: “Αφού δεν θα βάλεις τον γαμπρό μου Πέτρο Δούκα, θα ξαναβάλεις εμένα”. Προφανώς, παρά την ευρύτατα διαδεδομένη συναλλαγή του νεποτισμού, δεν κατάφερε να βάλει στα ψηφοδέλτια και την κόρη του Αλεξία Έβερτ, που λέγεται οτι είναι πολύ δημοφιλής στα γκάλοπ που έχουν γίνει.

Παρόμοιες περιπτώσεις παλαιότερα, αυτές του Γιάννη Βαρβιτσιώτη που αποχώρησε πιο αξιοπρεπώς (αλλά “σταδιακά”), προς χάριν του γιού του Μιλτιάδη ή του γνωστού καταδικασθέντος “συμβούλου του πρωθυπουργού” Γιάννη Κεφαλογιάννη, που “παρέδωσε” την έδρα στην κόρη του Όλγα - εν μέσω και καταγγελιών για νοθεία, μάλιστα. Αφού η έδρα “κληρονομείται” λοιπόν, μήπως κληρονομούνται και τα παραπτώματα;

Στο ΠΑΣΟΚ, ο εβδομηντάρης Άκης Τσοχατζόπουλος, δήλωσε οτι φεύγει πικραμένος. Αφού υπήρξε ένα από τα ιδρυτικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ και βρίσκεται στο προσκήνιο της πολιτικής ζωής 40 χρόνια - και ενώ δεν κατάφερε να εκλεγεί ούτε την προηγούμενη φορά, επέμενε. Προφανώς, για την απόρριψη του από το εκλογικό σώμα (και την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ), τεράστιο ρόλο έχουν παίξει οι “σκιές” για σκάνδαλα - καθώς και ο υπερπολυτελής γάμος στο Παρίσι, που έκανε αλγεινή εντύπωση σε οπαδούς (και μη) του ΠΑΣΟΚ. Αυτούς δεν τους πίκρανε τότε ο κύριος Τσοχατζόπουλος; Ποιά “πολιτική εκτέλεση" λοιπόν, που λέει με εξαιρετική ανοχή η Καθημερινή; Στην πολιτική, δεν υπάρχει τεκμήριο αθωώτητας - το αντίθετο: Υπάρχει τεκμήριο ενοχής. Και πρέπει συνέχεια να αποδεικνύεις οτι είσαι “καθαρός”, σαν τη γυναίκα του Καίσαρα...



Στο ΣΥΡΙΖΑ, τα προβλήματα είναι διαφορετικής τάξης. Ο (όχι γέρων) Αλέκος Αλαβάνος, αφού αποφάσισε να οδεύσει προς την έξοδο (και όλοι τον χειροκροτήσαμε) κι έκανε τη λάθος επιλογή Τσίπρα, το μετάνιωσε και παρέμεινε “παραιτούμενος”, για να τον υπονομεύσει. Αποτέλεσμα να τον “κοντύνει” και να παραμείνει τελικά εκτός ψηφοδελτίων. Κι έτσι ο πρόεδρος του ΣΥΝ βρέθηκε υπό την “μέγγενη” 11 αρχηγών σχηματισμών (που άγνωστο τι αντιπροσωπεύει ποσοτικά ο καθένας), μεταξύ των οποίων ο Γιώργος Πάντζας, ο Ρούντι Ρινάλντι, ο Γιάννης Θεωνάς, ο Γιάννης Μπανιάς και ο Μανόλης Γλέζος. Οι δύο τελευταίοι διαβάζω, ετών 70 και 87 (!) αντίστοιχα, δεν συμφωνούν με την εκπροσώπηση στο debate από τον Αλέξη Τσίπρα, αλλά ζητούν συλλογική εκπροσώπηση (πώς δηλαδή - με τους ίδιους;). Υπ’ όψιν, οτι με όλο αυτόν τον τραγέλαφο, ο πρόεδρος του ΣΥΝ κινδύνευε να μην μπορεί να κάνει, από την έναρξη της προεκλογικής εκστρατείας, εδώ και μέρες, ούτε μια δήλωση στις τηλεοράσεις - καθώς, σύμφωνα με τις επιταγές του ΕΣΡ (εφόσον και οι 11 αρχηγοί συμφώνησαν με την συμβιβαστική πρόταση Τσίπρα οτι κατεβαίνουν με σταυρό), εαν ο Τσίπρας εμφανιζόταν μια φορά, δεν θα μπορούσε να εμφανιστεί ξανά σε κανένα από τα κανάλια που θα τη μετέδιδαν....

Με όλα αυτά, το αίτημα της ανανέωσης (που υποτίθεται οτι οδήγησε και στην ανάδειξη του Αλέξη Τσίπρα, παρά το “πολιτικά άγουρο” της ηλικίας του) καθίσταται ανέκδοτο. Ακόμα και στην αριστερά...




"Επί του πιεστηρίου": Εξαιρετική γελοιογραφία του Ανδρέα Πετρουλάκη από την Καθημερινή, δανεισμένη από τον John Black, έρχεται να συμπληρώσει τον προβληματισμό του post.

Οι φωτό είναι από το facebook και το www.enet.gr, ενώ το εξώφυλλο είναι από το www.amazon.com

Το post συνοδεύεται από τον Βρετανό Jamie Cullum και ένα τραγούδι από το πρώτο του άλμπουμ, "Τwentysomething"...