Έλληνες...

Έλληνες. Με αλυσιδίτσα στο λαιμό, πολλές φορές και σταυρουδάκι. Ορθόδοξοι, βεβαίως. Νέοι, μεσήλικες - δεν έχουν διαβάσει ποτέ εφημερίδα εκτός από αθλητική. Ξέρουν όμως όλες τις μεσημεριανές εκπομπές της κιτρινιάρικης τηλεόρασης - αλλά “δεν τις βλέπουν”...

Έλληνες. Εισβάλλουν σε μια ήρεμη παραλία, που δεν έχει πολύ κόσμο, παρά τον Δεκαπενταύγουστο. Κι αμέσως διαλύουν την ηρεμία των άλλων. Φωνάζοντας από απόσταση, με εξωστρεφή αυνανιστική ευχαρίστηση. Γιατί δεν έχουν μάθει ποτέ τι σημαίνει “σεβασμός του άλλου ή του δημόσιου χώρου”. Αντιθέτως, το θεωρούν και προσόν της φυλής, είναι ευχάριστοι, πλακατζήδες, “έξω καρδιά”. Κανένας δεν τους έχει πει οτι περνάνε τη ζωή τους στο απόλυτο κενό, κάνοντας ανούσια χωρατά, γιατί δεν έχουν τίποτα να πουν.


Έλληνες. Που θα παίξουν οπωσδήποτε ρακέτες, μπάλα ή οτιδήποτε άλλο “πάνω σου”. Την πιο ωραία ώρα του δειλινού, που όλα ησυχάζουν, θα σου επιβάλλουν τον “ήχο” τους - ακόμα κι αν είναι ραδιοφωνάκι, με απίστευτα “ντάμπα-ντούπα πριόνια”΄ ή σκυλο-λαϊκά . Που θα φέρουν το σκάφος τους ή το δαιμόνιο τζετ-σκι (από τον οδοντογιατρό τους να το βρουν), ακόμα και στην πιο “ακατοίκητη” παραλία, πάνω στον λουόμενο, καταπατώντας κάθε έννοια κανόνων και ασφάλειας. Που θα τους σηκωθεί η τρίχα, αν τους πεις οτι ενοχλούν. Θα βραχυκυκλώσουν ή θα θυμηθούν αυτές τις ηλίθιες διαφημίσεις, σύμφωνα με τις οποίες όποιος ζητάει την κοινή ησυχία και απαιτεί τα δικαιώματα όλων, είναι περίεργος ζοχάδας και “σπασίκλας νευρικός”...

Έλληνες. Που συζητούν (στο κινητό ή όχι) φωναχτά τα προσωπικά τους προβλήματα, ενώ δίπλα ο άλλος μπορεί και να κοιμάται ή να μην μπορεί να αποφύγει την ιδιότητα του ωτακουστή. Που κάθε τόσο διακόπτουν για να φωνάξουν “Κωστάκη, έλα έξω, άσε το θείο να κολυμπήσει μόνος του, έλα να σου πώ εδώ, μη, μη, μη”... Που κανένας δεν τους έχει πει να πηγαίνουν κοντά στο παιδί τους, αν θέλουν να του πουν κάτι.

Έλληνες. Με παιδιά, χοντρά, κακομαθημένα, ανάγωγα. Που φωνάζουν συνέχεια “μαμά κοίτα”, όταν δεν γκρινιάζουν για κάτι. Με παιδιά “κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση” - χωρίς καμία χάρη. Παιδιά είναι, λες από μέσα σου. Κοιτάς τα διπλανά του μέσου βορειο-δυτικό-κεντρο-Ευρωπαίου - καμία σχέση: Είναι ήσυχα, ευγενικά, χαριτωμένα, σεμνά και σε συντριπτική πλειονότητα κομψά, χωρίς κοιλιές και προγούλια. Σαν τους γονείς τους...

Έλληνες. Ισοπεδωτικοί, ακαλλιέργητοι, “ξερόλες” - “έλα μωρέ μαλάκα, που δεν ξέρουμε τώρα”. Όλα τα ξέρουν, άκοπα, κομπλεξικά. Που η αισθητική τους “σπάει κόκκαλα” - ψυγείο, ταπεράκι κι εκείνη η ανεκδιήγητη καρεκλίτσα, ακόμα και στην πιο παρθένα παραλία. Αναρωτιέσαι πόσο προσπάθεια θέλει να διαλέξεις αυτά τα γυαλιά-μύγες, που παραπέμπουν σε Βαλκάνιο νονό της νύχτας. Ή το μαγιό/παρεό/τσάντα που ξεπερνάει κάθε φαντασία κακογουστιάς (στο κάτω-κάτω διάλεξε ένα μονόχρωμο, αποκλείεται να είναι πολύ κακό). Που αναρωτιέσαι πώς μπορούν και ζουν με τόσο στριφνή φάτσα - ιδίως οι γυναίκες (γιατί οι άντρες είναι πιο “χαχόλοι”).

Έλληνες. Ακραίοι. Που κάθε δεύτερη λέξη είναι “μαλάκας”. Που η εκφορά του λόγου τους είναι σα να πέρδονται συνεχώς, σε ρυθμό πολυβόλου. Που ακόμα και μπροστά στα παιδιά τους είναι τόσο χυδαίοι, που τα αποκαλούν “μωρή” και “μαλάκω” - σκόμα και οι γυναίκες. Μανάδες, το μάτι μου...

Έλληνες. Που ο τόπος είναι δικός τους, τους ανήκει - και το δείχνουν. Που δικαιούνται να τον κάνουν “μπουρδέλο”, “μπάχαλο”. Που δεν διανοούνται καν οτι ένας τόπος δεν ανήκει σε κανέναν - αλλά σε όλους. Που είναι έτοιμοι να κάνουν “πανοσήκωμα με αναμονές”, ακόμα κι αν τους χάριζαν την Τοσκάνη. Αλλά άμα τους πεις οτι “καλύτερα να τα πάρουν όλα οι ξένοι που θα σεβαστούν τον τόπο”, θα σε κοιτάξουν με την αηδία ενός Παπαθεμελή όταν του διαβάζουν το σχέδιο Ανάν. Είμαστε πολύ πατριώτες, βεβαίως, βεβαίως...

Έλληνες. Αυτοί οι Έλληνες. Όπου εισβάλλουν, οπτική και ηχητική αισθητική καταστροφή. Τα σκουπίδια τους είναι παντού. Τα σκουπίδια τους είναι οι ίδιοι...





"Επί του πιεστηρίου": Ένα πολύ ενδιαφέρον απόσπασμα από το καινούργιο βιβλίο της Σώτης Τριανταφύλλου, από τα Νέα - και δύο πολύ ενδιαφέροντα posts, πού άπτονται του θέματος από τον Γεράσιμο.

H φωτό είναι δική μου από την Κρήτη και το εξώφυλλο από τη wikipedia.

Το post συνοδεύεται από το τραγούδι με το ωραιότερο φινάλε σαξοφώνου και τους πιο ευρηματικούς στίχους του αμερικάνικου ροκ: Ο Lou Reed τραγουδάει (από βινύλιο) ένα από τα πιο γνωστά του τραγούδια, από ένα από τα διασημότερα άλμπουμ της ροκ μουσικής. Για να συνειδητοποιούμε πού "δεν είμαστε"...