Η φούσκα του Ντουμπάι...

Το πρώτο πράγμα που κάνει ο οδηγός του (νοικιασμένου από το ξενοδοχείο προς 20 ευρώ την ώρα) αυτοκινήτου, είναι να σταματήσει στη μέση μιας τεράστιας λεωφόρου, για φωτογραφίες. Σιχαίνομαι να ποζάρω τουριστικά - ειδικά όταν το περιβάλλον είναι ακαλαίσθητοι μπετονένιοι πύργοι. “Μα είσαι πραγματικός τουρίστας;” απόρησε ο - κατά τα άλλα ευγενέστατος, αλλά “ρουτινιάρης” - μετανάστης (δεκάδες χιλιάδες, κυρίως Ασιάτες, δουλεύουν στο Ντουμπάι). Και αμέσως μας πήγε σ’ ένα από τα μεγαλύτερα εμπορικά κέντρα. Τα αξιοθέατα του βλακώδους καπιταλισμού και της έλλειψης ιστορίας..




Η δημιουργία ενός χιονοδρομικού κέντρου, που θα δουλεύει όλο το χρόνο, ενώ έξω έχει 40 βαθμούς, είναι ένα από αυτά. Ενεργοβόρο και αταίριαστο. Το ίδιο και τα μεγαλεπήβολα οικιστικά “project” στην παραλία - οικισμοί σε σχήμα φοίνικα, τα νησιά που από ψηλά αναπαριστούν την υδρόγειο, το ξενοδοχείο 7 (!) αστέρων, σήμα κατατεθέν του Εμιράτου - που δεν είχε πολύ πετρέλαιο, αλλά έγινε ο παράδεισος των κατασκευών. Κι εγώ ο αφελής, που κοιτώντας το χάρτη, νόμιζα οτι θα μπορούσαμε να περπατήσουμε κάπου με τα πόδια...




Το Ντουμπάι ήταν βεβαίως αναγκαστική στάση στο αεροπορικό μας ταξίδι - υπήρχε όμως και μια περιέργεια να δούμε αυτό για το οποίο όλοι μιλούσαν. Ο νεοπλουτισμός είναι παντού - από το μέγεθος και την πολυτέλεια ως τα χρυσά κιτς αλογάκια...




Κι όμως θα μπορούσε να είναι όμορφα φτιαγμένο παντού. Αν δεν ήταν τόσο τεχνητό και πλαστό. Αν δεν είχε γίνει το Ελντοράντο των κατασκευαστικών εταιρειών, που θα έφτιαχνε ένα Μανχάταν στην έρημο - χωρίς ιστορία. Αν δεν ήταν ακόμα ένα ολοκληρωτικό καθεστώς, που υιοθέτησε έναν επίπλαστο δυτικό (=ανεκτικό) τρόπο ζωής..




Το μόνο που πραγματικά είχε ένα νόημα, ως “προϊόν” ήταν το αεροδρόμιο και η αεροπορική εταιρεία τους, η Emirates: Εξαιρετική κομψότητα, εξυπηρέτηση, πολυτέλεια. Μόνο και μόνο η επιλογή από εβδομήντα ταινίες στην ατομική σου τηλεόραση, λέει πολλά.




Τώρα που κατέρρευσε αυτό το “αναπτυξιακό θαύμα”, δεν εκπλήσσομαι. Όταν κάτι δεν πατάει γερά στις ανάγκες και δεν σέβεται το περιβάλλον, την ιστορία και το ανθρώπινο μέτρο, δεν είναι πραγματικός εκσυγχρονισμός. Είναι ακόμα μια φούσκα. Γιατί κανείς να πληρώσει πανάκριβα, για να μείνει εδώ;





Εμείς πάλι ζούμε στην Αθήνα. Γι αυτό και σας παρουσιάζω σε "διαγαλαξιακή" αποκλειστικότητα το μεγάλο hit από το πολυαναμενόμενο πρώτο άλμπουμ των Burger Project. Ακριβώς επειδή επιθυμούμε να μας "κόβεται η ανάσα" - όχι με τον νεοπλουτικό εντυπωσιασμό, ούτε λίγο γλυκερά όπως το πρωτότυπο κομμάτι, αλλά με χιούμορ!

Οι φωτό είναι δικές μου.

"Επί του πιεστηρίου": Διαβάστε την άποψη του αρθογράφου του Independent, για την "Ηθικά χρεωκοπημένη δικτατορία".

"Επί του πιεστηρίου" 2: Διαβάστε το εξαιρετικό post του Νίκου Ξυδάκη.