Το πρώτο πράγμα που κάνει ο οδηγός του (νοικιασμένου από το ξενοδοχείο προς 20 ευρώ την ώρα) αυτοκινήτου, είναι να σταματήσει στη μέση μιας τεράστιας λεωφόρου, για φωτογραφίες. Σιχαίνομαι να ποζάρω τουριστικά - ειδικά όταν το περιβάλλον είναι ακαλαίσθητοι μπετονένιοι πύργοι. “Μα είσαι πραγματικός τουρίστας;” απόρησε ο - κατά τα άλλα ευγενέστατος, αλλά “ρουτινιάρης” - μετανάστης (δεκάδες χιλιάδες, κυρίως Ασιάτες, δουλεύουν στο Ντουμπάι). Και αμέσως μας πήγε σ’ ένα από τα μεγαλύτερα εμπορικά κέντρα. Τα αξιοθέατα του βλακώδους καπιταλισμού και της έλλειψης ιστορίας..
Η δημιουργία ενός χιονοδρομικού κέντρου, που θα δουλεύει όλο το χρόνο, ενώ έξω έχει 40 βαθμούς, είναι ένα από αυτά. Ενεργοβόρο και αταίριαστο. Το ίδιο και τα μεγαλεπήβολα οικιστικά “project” στην παραλία - οικισμοί σε σχήμα φοίνικα, τα νησιά που από ψηλά αναπαριστούν την υδρόγειο, το ξενοδοχείο 7 (!) αστέρων, σήμα κατατεθέν του Εμιράτου - που δεν είχε πολύ πετρέλαιο, αλλά έγινε ο παράδεισος των κατασκευών. Κι εγώ ο αφελής, που κοιτώντας το χάρτη, νόμιζα οτι θα μπορούσαμε να περπατήσουμε κάπου με τα πόδια...
Το Ντουμπάι ήταν βεβαίως αναγκαστική στάση στο αεροπορικό μας ταξίδι - υπήρχε όμως και μια περιέργεια να δούμε αυτό για το οποίο όλοι μιλούσαν. Ο νεοπλουτισμός είναι παντού - από το μέγεθος και την πολυτέλεια ως τα χρυσά κιτς αλογάκια...
Κι όμως θα μπορούσε να είναι όμορφα φτιαγμένο παντού. Αν δεν ήταν τόσο τεχνητό και πλαστό. Αν δεν είχε γίνει το Ελντοράντο των κατασκευαστικών εταιρειών, που θα έφτιαχνε ένα Μανχάταν στην έρημο - χωρίς ιστορία. Αν δεν ήταν ακόμα ένα ολοκληρωτικό καθεστώς, που υιοθέτησε έναν επίπλαστο δυτικό (=ανεκτικό) τρόπο ζωής..
Το μόνο που πραγματικά είχε ένα νόημα, ως “προϊόν” ήταν το αεροδρόμιο και η αεροπορική εταιρεία τους, η Emirates: Εξαιρετική κομψότητα, εξυπηρέτηση, πολυτέλεια. Μόνο και μόνο η επιλογή από εβδομήντα ταινίες στην ατομική σου τηλεόραση, λέει πολλά.
Τώρα που κατέρρευσε αυτό το “αναπτυξιακό θαύμα”, δεν εκπλήσσομαι. Όταν κάτι δεν πατάει γερά στις ανάγκες και δεν σέβεται το περιβάλλον, την ιστορία και το ανθρώπινο μέτρο, δεν είναι πραγματικός εκσυγχρονισμός. Είναι ακόμα μια φούσκα. Γιατί κανείς να πληρώσει πανάκριβα, για να μείνει εδώ;
Εμείς πάλι ζούμε στην Αθήνα. Γι αυτό και σας παρουσιάζω σε "διαγαλαξιακή" αποκλειστικότητα το μεγάλο hit από το πολυαναμενόμενο πρώτο άλμπουμ των Burger Project. Ακριβώς επειδή επιθυμούμε να μας "κόβεται η ανάσα" - όχι με τον νεοπλουτικό εντυπωσιασμό, ούτε λίγο γλυκερά όπως το πρωτότυπο κομμάτι, αλλά με χιούμορ!
Οι φωτό είναι δικές μου.
"Επί του πιεστηρίου": Διαβάστε την άποψη του αρθογράφου του Independent, για την "Ηθικά χρεωκοπημένη δικτατορία".
"Επί του πιεστηρίου" 2: Διαβάστε το εξαιρετικό post του Νίκου Ξυδάκη.
You would have loved to see this, Ali.
-
This is photo that Ali Mustafa posted shortly after he arrived in Aleppo to
cover the revolution in 2013. He was killed by Assadist goons a few months
later.
Πριν από 1 εβδομάδα
10 σχόλια:
Α! χαίρομαι που το κείμενο και οι φωτογραφίες σου μου επιβεβαίωσαν την αίσθηση που είχα οτι το Ντουμπαι αντιπροσωπεύει στα μάτια μου ό,τι περισσότερο με ενοχλεί και αντιπαθώ στο λεγόμενο "αναπτυξιακό" πεδίο. Είχα την υποψία οτι έστω και περαστική απο κει η ενόχληση που θα ένιωθα θα ήταν δυσανάλογη των ωρών παραμονής, αντίστοιχα με ενοχλούν και τα δεκάδες emails που κυκλοφορούν δείχνοντας τα κατασκευαστικά και τεχνολογικά "θαύματα" για πολλούς, τερατουργήματα και εγκλήματα για μένα. Κάπως σαν τα all inclusive ξενοδοχειακά θέρετρα, που δεν έχεις τίποτε να κάνεις, τίποτε να δεις, άνθρωπο να συναντήσεις και να πάρεις μυρωδιά άλλου κόσμου και πολιτισμού...όλα ψεύτικα και κάλπικα....φρίκη...
κατά τα άλλα καλημέρα :-)
@yb: Καλημέρα! Τι να πώ - λίγες ώρες έμεινα, αλλά αυτό που είδα και φωτογράφησα μου φάνηκε ένα κενό κέλυφος. Σκεφτείτε οτι μόνο το 17% του πληθυσμού είναι ντόπιοι - οι υπόλοιποι έχουν έρθει για να δουλέψουν σε αυτό το "αναπτυξιακό θαύμα"...
Κατά καιρούς εμφανίζονταν άρθρα στις εφημερίδες για τα "επιτεύγματα" στο Ντουμπάι.
Για μένα η επιτομή του Κιτς.
Σαν τους νεόπλουτους που αγοράζουν έναν Ματίς που ταιριάζει με τα έπιπλα τους......
Αναμενόμενο ή μη, μου είναι αδιάφορο.
Αυτούς τους ανθρώπους που εργάζονται εκεί σκέφτομαι.
Καλό Σ/Κ
μόνο η νύχτα αξίζει σ'αυτό το μέρος
την ώρα που θολώνει ο ουρανός και ακούγονται εκείνες οι όμορφα μπουρδουκλωμένες λέξεις απο την τηλεόραση, λίγο πριν βγεις έξω για να (ξανα)συναντήσεις τους πελάτες σου τρώγοντας και χαζομιλώντας πλάι σε κάποιο creek
Κ.Κ.Μ.
@Βάσσια: Θα ξαναμεταναστεύσουν (κάποιοι από αυτούς) υποθέτω..
Η κόκκινη Ρολς πώς σας φάνηκε; :-)
@Κ.Κ.Μ. : Ντεν έχω πελάτες, καρντιά μου... :-)
Προσωπικά το Ντουμπάι, έχει κάτι που με πνίγει. Μου θυμίζει τα παιδικά logo τουβλάκια, σε πιο εντυπωσιακή έκδοση αλλά με πολύ σαθρά θεμέλια. Αυτό που με ενοχλεί περισσότερο είναι η διαφορά μεταξύ πρώτης και δεύτερης ματιάς, κιτς αριστοκρατίας και εξαθλίωσης.
Το 80% του πληθυσμού του είναι μετανάστες που ζουν στις ερήμους για να μην χαλούν τη φαντασμαγορική εικόνα μιας πόλης που οι ίδιοι έχτισαν, αλλά με την οποία είναι τόσο παράταιροι.
Οι περισσότεροι αλλοδαποί υποχρεούνται να πληρώσουν έως 3000 δολάρια στην εταιρεία ευρέσεως εργασίας - για να τους βγάλει βίζα – ποσό ίσο με μισθούς δύο ετών στην Ινδία. Οι μισθοί είναι φυσικά της πείνας και οι εργαζόμενοι γίνονται δούλοι στα χέρια των εργοδοτών, που τους αφαιρούν τα διαβατήρια κατά την είσοδο τους στη χώρα. Εργάζονται 12ωρα καθημερινά με μισή ή μια μέρα ρεπό. ΜΚΟ για την προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων είναι εχθρός του συστήματος και πολεμούνται σκληρά. Και ενώ πολλοί εργάτες αυτοκτονούν (!!) γιατί είναι μάλλον πιο ανώδυνο από αυτό που ζουν, η παιδική εργασία αυξάνεται ταχύτατα…
Είναι εφιαλτική η εικόνα, αλλά δεν είναι προτιμότερο να ασχοληθούν λίγο και τα μμε με κάτι τέτοιο παρά με την αποτυχημένη επένδυση του Μπέκαμ και της Αντζελίνας στο Ντουμπάι;..
@φαίδρα: Ομολογώ οτι όλα αυτά που λέτε, δεν τα γνωρίζω. Δεν με εκπλήσσουν κιόλας..
μπορει το ντουμπαι να ειναι πατατα αλλά οι burger project ειναι πολυ "γευστικοι"...
@manu: Ναι, παρά το όνομα τους, δεν είναι fast-food... :-)
έχω εγώ
ο άλλος δηλαδή :-)
K.K.M.
Δημοσίευση σχολίου