Έλληνες 3 (η καθημερινότητα)

Ο παρα-λογισμός: Οδηγώ ένα μικρό σπορ αυτοκίνητο, με χαμηλό κυβισμό αλλά υψηλή ισχύ. Τα φρένα μου είναι, κατά τεκμήριο, πολύ καλύτερα από του μέσου ΙΧ στη χώρα - εκτός αν πάμε σε ακριβές επιλογές, για λίγους. Γενικά δεν τρέχω και σέβομαι την ασφάλεια τη δική μου και των άλλων, γι αυτό και δεν πλησιάζω ποτέ πολύ τον μπροστινό, ειδικά σε δρόμους ταχείας κυκλοφορίας - και ακόμα περισσότερο όταν προπορεύεται ένα αυτοκίνητο με πολύ καλύτερα φρένα από τα δικά μου.

Τώρα, το πώς γίνεται να έχω μονίμως κάποιον να μου “κολλάει” (με αυτοκίνητο πολύ χαμηλότερης ασφάλειας) για να με προσπεράσει, μου προκαλούσε πάντα απορία: Δεν καταλαβαίνει οτι αν φρενάρω απότομα, τα φρένα του δεν θα μπορέσουν να ανταποκριθούν - θα πέσει επάνω μου και θα με πληρώνει κιόλας; Πώς τρέχει στο όριο της κατασκευής που οδηγάει; Οι απαντήσεις φαίνονται προφανείς: Η έλλειψη οδηγικής (και γενικότερης) παιδείας, τα συμπλέγματα κλπ.

Το διαπίστωσα πιο έντονα την Κυριακή των εκλογών, πριν από ένα μήνα: Ξαφνικά, οι περισσότεροι έτρεχαν σαν φρενιασμένοι στην εθνική οδό κι έκαναν “χοντρές” παραβάσεις του ΚΟΚ - λες και τους είχε “τσιμπήσει μύγα”. Ήταν η μύγα ενός κακώς εννοούμενου “σοσιαλισμού”, που νόμιζαν οτι ερχόταν: Είμαστε όλοι ίσοι - και κάνουμε ότι γουστάρουμε...




Ο αντι-λογισμός: Χρησιμοποιώ αρκετά το μετρό. Τις περισσότερες φορές το πρωί για δουλειές - με ντύσιμο “εκστρατείας”, δηλαδή φόρμες κλπ. Γενικά κινούμαι γρήγορα - και τις σκάλες τις ανεβαίνω τροχάδην.

Ή προσπαθώ, τουλάχιστον. Πάντα κάποιος (ή περισσότεροι) θα μπλοκάρει την αριστερή πλευρά στην κυλιόμενη σκάλα. Κάποιες φορές διαμαρτύρομαι ευγενικά, τις περισσότερες παραιτούμαι και περιμένω, καθώς η φωνή μου είναι αδύνατο να φτάσει στην κορυφή και να κινηθεί η “ουρά”.

Την προηγούμενη Παρασκευή κατάλαβα γιατί δεν έχουμε μάθει ακόμα τους στοιχειώδεις κανόνες συλλογικής μετακίνησης. Παραπονέθηκα, ένας ευγενέστατος κύριος μου είπε “έχετε δίκιο”, σχολιάσαμε οτι είναι δύσκολο “να περάσει το μήνυμα σε όλους” - και ξαφνικά γυρνάει το κεφάλι της μια κοπέλλα και μου λέει: “Γιατί δεν πάτε από τις σταθερές σκάλες;”

Της εξηγώ οτι σε όλον τον κόσμο αυτό είναι το “εθιμικό δίκαιο” της κίνησης στο μετρό, οτι είναι κανόνας και στο δικό μας κι οτι πολλές φορές έχω ακούσει σχετικές παραινέσεις από τα μεγάφωνα. Όχι, το μικρό μεσογειακό χωριό αντιστέκεται σθεναρά στην κοινή λογική και μ΄αφήνει εμβρόντητο με τη βεβαιότητα του: “Όποιος βιάζεται, να πάει από τις σταθερές σκάλες, έτσι είναι”. Κι άμα σας αρέσει, διότι έτσι μας βολεύει η ερμηνεία της πραγματικότητας...



Ο κατα-λογισμός: Το πατρικό μου είναι σε πολυκατοικία που κατοικείται από αρκετούς ανθρώπους μεγάλης ηλικίας. Φοβούνται τις διαρρήξεις και γενικώς το έγκλημα - λογικό ως ένα σημείο, γιατί αισθάνονται απροστάτευτοι. Τα τελευταία χρόνια έχουν αναπτύξει τη συνήθεια να κλειδώνουν την πόρτα της κοινής εισόδου, για να “μη μπει ο κλέφτης” - και μάλιστα αρχίζουν από νωρίς το βράδυ, πριν ακόμα και τις οκτώ.

Η κλειδαριά είναι “αστεία” - οποιοσδήποτε διαρρήκτης θα την παραβίαζε εύκολα. Επιπλέον, τους εξηγείς οτι είναι και επικίνδυνο, διότι σε περίπτωση σεισμού ή πυρκαγιάς, αν “κουτρουβαλιαστούν” όλοι μαζί από τις σκάλες, θα πέσουν είκοσι άνθρωποι πάνω στην κλειστή πόρτα - και θα ποδοπατηθούν. Δεν θέλει πολύ - και δεν είναι βλάκες οι κουτόφραγκοι, που τηρούν κάποια βασικά μέτρα ασφαλειας.

Στου κουφού τη πόρτα, όσο θέλεις βρόντα. Το κωμικοτραγικό είναι οτι αυτή η συνήθεια σαμποτάρει και την κοινωνικότητα: Έχεις, για παράδειγμα, ένα τραπέζι. Έρχεται ο καλεσμένος - είναι κλειδωμένα και κατεβαίνεις να του ανοίξεις. Έρχεται κάποιος άλλος ένοικος και κλειδώνει. Πάλι τα ίδια, για τον επόμενο καλεσμένο. Εννοείται βέβαια οτι κανείς δεν φεύγει αν δεν κατέβεις κατά τα μεσάνυχτα, να απελευθερώσεις τους “φυλακισμένους”...





Η φωτό είναι από το in.gr και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

Υπάρχουνα ακόμα δύο σχετικά κείμενα: "Έλληνες..." και "Έλληνες 2 (στο δρόμο)"

To post συνοδεύεται από ένα "καθημερινό" τραγούδι από τους Βρετανούς Jamiroquai, λάτρεις των Ferrari (φαίνεται και από την παραποίηση του σήματος τους) και της disco. Το τρίτο τους άλμπουμ, "Travelling Without Moving" είναι ίσως και το καλύτερο.