Marsalis καλεί Corea

“Δεν έχω ακούσει καλύτερο πράγμα τη ζωή μου”, έλεγε εκστασιασμένος ένας θεατής, βγαίνοντας από το Παλλάς, την περασμένη Τρίτη. “Το βρήκα μια τεράστια αρπαχτή, δεν με έψησε καθόλου”, μου είπε απόψε ένας επαγγελματίας ηχολήπτης.

Θα έλεγα οτι, για μένα, η αλήθεια ήταν κάπου στη μέση. Η συναυλία του σαξοφωνίστα Branford Marsalis δεν ήταν βέβαια η μυσταγωγία, ένα χρόνο πριν, του μεγάλου Ornette Coleman. Ούτε βεβαίως είχε την “ποπ χάρη” των SMV, των “τριών μπάσων” που έκαναν tour de force πέρσι στον ίδιο χώρο (δύο από τα οποία ακούσαμε ξανά) ή της ανεπανάληπτα γοητευτικής Joss Stone, φέτος - παρά το γεγονός οτι ο Marsalis έχει γίνει κατ’ εξοχήν διάσημος με τον “ιδιάζοντα” ήχο που προσέφερε στο Sting με τις συνεργασίες του και έχει επίσης φτιάξει ένα από τα πιο ενδιαφέροντα και “intellectuel” pop/funk/jazz/hip-hop σχήματα στο παρελθόν, τους Buckshot LeFonque. Ήταν όμως μια ωραία, προβλέψιμη συναυλία ενός μετα-bop jazz κουαρτέτου, με ατμόσφαιρα - κι ένα κοινό που έμοιαζε να ξέρει περίπου τι πάει να ακούσει.

Αχ, το ελληνικό κοινό... Που δεν ξέρει πού να χειροκροτήσει, που ενθουσιάζεται με το παραμικρό. Αυτό συνέβη κατά κόρον στη διπλή συναυλία Bela Fleck & The “original” (παρακαλώ) Flecktones και Chick Corea/Stanley Clarke/Lenny White - δηλαδή τα 3/4 των Return To Forever.

Μια διπλή συναυλία είναι πρόκληση - δυστυχώς και για το πορτοφόλι, λόγω (και πάλι) πανάκριβων εισιτηρίων... Δεν είμαι καθόλου εξοικειωμένος με το έργο του Νεουρκέζου Bela Fleck, αλλά αυτό που είδα και άκουσα μου φάνηκε σε πολλές στιγμές ερασιτεχνικό και “άδετο” - παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του ιδίου να ξεφύγει (πράγματι) από τους περιορισμούς ενός οργάνου όπως το banjo. Συμπαθέστατος στο πιάνο και στη φυσαρμόνικα ο Howard Levy, θαυμαστός ευρεσιτέχνης (αλλά πολύ μακριά από τη γοητεία ενός πραγματικού drummer) στο ψηφιακό πολυεργαλείο/ drum kit (ονόματι “drumitar”) o Roy “Futureman” Wooten - ενώ μόνο ο αδελφός του κορυφαίος μπασίστας Victor Wooten ξεχώριζε εμφανώς, χωρίς όμως να μπορεί να ξεδιπλώσει κι αυτός τις δυνατότητες του μέσα σε αυτό το μουσικό πλαίσιο. Ακόμα κι όταν κάθησε μαζί τους για ένα κομμάτι o μεγάλος Chick Corea το “δέσιμο” που έλειπε άφηνε τη γεύση του ανικανοποίητου...

Στο δεύτερο μέρος, το τρίο του Corea (Τσικ Κορέα, όπως λέγαμε μικροί μιλώντας για “jazz-rock” - πού να ξέρουμε τότε τον όρο “fusion”) άλλαξε αμέσως το επίπεδο. Βιρτουόζοι μεν, αλλά - επιτρέψτε μου - όπως περίμενα από τον τόσο σημαντικό αυτό πιανίστα, δεν μας απογείωσε, παρά μόνο ίσως λίγο πριν το τέλος. Ωραία (και γνωστά) tunes (όπως και στο πρώτο μέρος άλλωστε), δεξιοτεχνία και δέσιμο (“έρρεε σαν ταξίδι” κάποιες φορές) - κι ένα jam επί σκηνής από τους μουσικούς και των δύο γκρούπ, για φινάλε. Όχι αρκετά, για μια συναυλία που στοίχιζε 90 και 100 ευρώ σε όσους έκατσαν σε καλές θέσεις...






Οι φωτό είναι από τα http://1.bp.blogspot.com, http://www.jazz.com και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από ένα αριστουργηματικό τραγουδάκι του (πάλαι ποτέ) γκρουπ του Marsalis, τους Buckshot LeFonque, από το δεύτερο τους άλμπουμ.