"Περί τυφλότητος"

Είδα τρείς απανωτές ταινίες γύρω από την τυφλότητα. Κυριολεκτικά ή μεταφορικά.


Η Julianne Moore δίνει ρεσιτάλ στην ομώνυμη ταινία (του 2008, υπάρχει σε DVD), που βασίστηκε στο βιβλίο του Jose Saramago. Σε μια άγνωστη κοινωνία, σε μια άγνωστη πόλη, αρχίζει σιγά-σιγά να εξαπλώνεται μια επιδημία τύφλωσης - όσοι “μολύνονται” δεν βλέπουν παρά ένα λευκό φως, σαν το βλέμμα τους να κολυμπάει στο γάλα.

Οι τυφλοί γκετοποιούνται αμέσως - με την απειλή των όπλων. Κι εκεί, στην άθλια καραντίνα, ξεδιπλώνονται όλες οι σιχαμερές “δυνατότητες” του ανθρώπου: Το “νταβατζηλίκι” πάνω στον πιο αδύναμο, ο εκβιασμός και η εκμετάλλευση. Μαζί βέβαια, θα ξεδιπλωθεί η αλληλεγγύη, όπως και η ελπίδα. Αριστοτεχνικά αλληγορικό.




Στις “Ραγισμένες Αγκαλιές”, ο ήρωας του Pedro Almodovar είναι οι ίδιος ο σκηνοθέτης, που θέλει να ξαναμοντάρει την τελευταία του ταινία, γιατί ο (αντίζηλος) παραγωγός του την κατέστρεψε - μόνο που είναι τυφλός, μετά από ατύχημα.

Ταινία μες την ταινία, ταινία σινεφίλ - αλλά όχι στο ύψος του Ισπανού σκηνοθέτη. Το μελόδραμα καλά κρατεί κι εδώ, αλλά με κάποιο περίεργο τρόπο δεν συγκινεί, όσο σε κάποια άλλα του φιλμ, ίσως πιο γκροτέσκα.


Πιο πολύ εντυπωσιάζεσαι με το εύρημα του τυφλού σκηνοθέτη και αναρωτιέσαι πώς είναι να είσαι τυφλός, ειδικά όταν όλη η ζωή σου περιστράφηκε γύρω από την εικόνα. Ας με συγχωρέσουν όσοι έχουν προβλήματα όρασης και κάποιος τους διαβάζει αυτό το κείμενο. Έχω μεγάλο θαυμασμό γι αυτό που καταφέρνουν και μεγάλη δυσκολία να αντιληφθώ πραγματικά - όπως οι περισσότεροι υποθέτω - πώς είναι να ανιχνεύεις με άλλους τρόπους τις διαστάσεις του κόσμου μας. Μεγάλος fan του Ray Charles και του Stevie Wonder (κι έχοντας δει και την αριστουργηματική ερμηνεία του James Foxx στο "Ray") το μόνο που έχω να πω είναι - μακριά από την αλαζονεία αυτού που βλέπει ή νομίζει οτι βλέπει...




Στην “Ακαδημία Πλάτωνος" ένας απολαυστικός Αντώνης Καφετζόπουλος ενσαρκώνει τον ροκά Ελληναρά, που περνάει το απόλυτο κενό της ζωής του με μπύρες, ποδόσφαιρο - και ρατσισμό προς κάθε Αλβανό ή Κινέζο που βλέπει μπροστά του.

Όταν ξαφνικά εμφανίζεται από το πουθενά ένας Αλβανός και ισχυρίζεται οτι είναι αδελφός του, ο κόσμος του κλονίζεται συθέμελα. Η αριστουργηματική μητέρα του Τιτίκα Σαριγκούλη, που έχει πάθει εγκεφαλικό και ξαφνικά μιλάει αλβανικά, καθώς και ο εξαιρετικός Γιώργος Σουξές, που ερμηνεύει τον επίσης ρατσιστή φίλο, συμβάλλουν στην επιτυχία μιας ευρηματικής και έντιμης ελληνικής παραγωγής.

(Η ταινία βεβαίως έχει μια - ασήμαντη - ανακρίβεια, που τουλάχιστον μπόρεσα να εντοπίσω εγώ: Η πρώτη μεταπολιτευτική συναυλία στην Ελλάδα, δεν ήταν όπως αναφέρεται, αυτή του Rory Gallagher στη Νέα Φιλαδέλφεια. Είχαν προηγηθεί τουλάχιστον τρεις, στο γήπεδο του Σπόρτινγκ: Police, Koko Taylor & Albert Collins και Billy Cobham - αν θυμάμαι καλά. Ετερόκλητες, αλλά διψασμένοι τότε για μουσική, δεν κάναμε διακρίσεις και πηγαίναμε σε όλες...)


Προχθές μου είπαν και ένα ωραίο ευφυολόγημα: “Το ανθρώπινο μυαλό είναι σαν το αλεξίπτωτο: Είναι χρήσιμο, μόνον όταν είναι ανοιχτό..”




Οι φωτό είναι από τα http://www.indiantvtoday.com, http://arpagic.wordpress.com, http://www.mensonly.gr και http://www.vinylrevinyl.com

Το post συνοδεύεται από τη συγκλονιστική ερμηνεία της Αμερικανίδας Etta James. H ίδια έχει τραγουδήσει και το (αμίμητα αυτοκαταστροφικό) "Ι' d Rather Go Blind" (εδώ στην εκτέλεση από την Beyonce, με την οποία έχει ανοίξει "βεντέτα" η James), στο οποίο "θα προτιμούσε να τυφλωθεί, παρά να δει τον έρωτα της να μιλάει με άλλη"! Θεωρώ πολύ πιο σημαντικό το επίσης κλασικό και ανεπανάληπτο "Damn Your Eyes".