Αρνούμαι...

Κάθε πρωί, ξεκινάω να δώσω τη δική μου εκδοχή της θεώρησης του κόσμου, μέσα από την πολύ προσωπική μου αισθητική, που περιλαμβάνει την επιλογή της μουσικής, το σχόλιο, την “αναμετάδοση” κειμένων που θεωρώ οτι κεντρίζουν τη σκέψη, στον Kosmos 93,6. Αυτό το πολύ προσωπικό μείγμα είναι, άλλωστε, η έννοια της εκπομπής με υπογραφή, σε αντίθεση με ένα δελτίο ειδήσεων. Και εκεί προσκρούω στον φανατισμό, ευτυχώς, λίγων.

Μπορώ να είναι σχετικά λίγοι, δεν μπορώ όμως να μη σημειώσω οτι στην ελληνική κοινωνία, μαζί με την κρίση και τις επιπτώσεις της, έχει εξαπλωθεί η κακοπιστία και η πολεμική διάθεση απέναντι στις απόψεις που διαφέρουν από τις πεποιθήσεις ή τις ιδεοληψίες του καθενός.

Αρνούμαι λοιπον να συζητήσω για πολιτική, μέσα σε αυτό το κλίμα πόλωσης και περιρρέοντος (νεο)φανατισμού. Δεν είναι δυνατόν να προκαλεί υβριστικά μηνύματα η ανάγνωση ενός κειμένου, που αναφέρεται στις δηλώσεις Μπακογιάννη για την υποστήριξη μελών της 17Ν στο δικαστήριο, από στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ - όταν ένας από αυτούς, ο καθηγητής Βένιος Αγγελόπουλος, δηλώνει ο ίδιος μπροστά στις κάμερες υπερήφανος που υπήρξε μάρτυρας υπεράσπισης του Γιωτόπουλου (προσοχή, εδώ πρέπει να αποφεύγεται η σκόπιμη, πολλές φορές, σύγχυση με την υπεράσπιση από συνήγορο, που είναι εντελώς άλλο πράγμα και απαράβατη αναγκαιότητα του νομικού μας πολιτισμού). Δεν είναι δυνατόν να με σταματάνε στο δρόμο και να με κοιτάνε με μίσος, επειδή διατυπώνω τις απόψεις μου για την απαράδεκτα επιπόλαια ενίσχυση της Χρυσής Αυγής, που αποδεικνύεται περίτρανα πόσο εύκολα εξελίσσεται σε φασιστική εκτροπή, τόσο με τους ξυλοδαρμούς και τα μαχαιρώματα, όσο και με την προσπάθεια για καπηλεία του προβλήματος της παράνομης μετανάστευσης και για πογκρόμ στην Πάτρα.

Η πίκρα και η απογοήτευση από την ανεργία, τα αδιέξοδα και την άτακτη υποχώρηση του βιοτικού επιπέδου, οδηγούν σε μια ισοπεδωτική, πολλές φορές μηδενιστική θεώρηση των πραγμάτων, που δεν κάνει τίποτε άλλο, παρά να μας βουλιάζει περισσότερο στην κρίση. Μαζί με τις αυτοεκπληρούμενες προφητείες για καταστροφή (που δήθεν δεν έχει άλλο “πάτο”) και τα ευχολόγια για “μαγικές λύσεις” , αν “εξαφανιστούν οι διεφθαρμένοι πολιτικοί”, έχει αναπτυχθεί μια μανιχαϊστική αντίληψη, ανάλογα με τα βιώματα του καθενός (όχι, τίποτε σάπιο δεν θα φύγει με “μαγικές λύσεις”, παρά μόνο αν δουλέψουμε σκληρά, καθώς το “σάπιο” είναι και μέρος της κοινωνικής μας ζωής). Και ταυτόχρονα έχει απελευθερωθεί και κάθε είδους ανερμάτιστη σκέψη και ψυχολογική αντίδραση - κάτι που φαίνεται και στο πώς οι διαρροές μεταξύ των άκρων αναδιατάσσουν το πολιτικό σκηνικό.

Αρνούμαι λοιπόν να με “τσουβαλιάζουν”, μαζί με όλους τους φαύλους και μη, που στελεχώνουν οτι έχει απομείνει από τη φούσκα των ΜΜΕ, σε αυτή τη χώρα. Κι αν έχει την οποιαδήποτε βάση το επιχείρημα, οτι είμαστε όλοι μέρος ενός “διαπλεκόμενου συστήματος”, που συστηματικά κάνει “προπαγάνδα εναντίον όσων αντιστέκονται”, τότε θα το αντιστρέψω: Φαίνεται οτι όλη αυτή η προσπάθεια της “αυθόρμητης αγανάκτησης” αποτελεί μέρος μιας οργανωμένης τακτικής, που λέει “σπάστε τους τα νεύρα, μην τους αφήνετε σε χλωρό κλαρί, κόφτε τους την όρεξη να μιλάνε”. Ακούω, όλο και πιο πολύ τον τελευταίο καιρό, συναδέλφους που αντιδρούν, ανοιχτά, στον αέρα, σε μηνύματα, που προσπαθούν να ανακόψουν ή να αποτρέψουν την κριτική - όποια κι αν είναι αυτή.

Ο καθένας από μας κρίνεται για αυτά που λέει ή γράφει. Αλλά από αυτό, ως την προσπάθεια να μη γίνεται ανεκτή η άλλη άποψη ή να μη γίνεται σεβαστή η μοναδικότητα και η διαφορετικότητα (στις πολιτικές εκτιμήσεις ή οπουδήποτε αλλού), υπάρχει τεράστια απόσταση. Αν δεν μπορούμε να ακούσουμε χωρίς να επιτεθούμε (το να κλείνεις το κουμπί σε αυτό που δεν σου αρέσει, είναι απολύτως θεμιτό) ή να κάνουμε διάλογο, τότε δεν θα συζητήσουμε ποτέ τα ουσιαστικά ζητήματα, που μας κρατάνε πίσω - και θα μείνουμε στα (εύκολα και βολικά για όσους εκμεταλλεύονται καταστάσεις) συνθήματα. Η πρόσβαση του καθενός σε δημόσιο βήμα είναι πια πανεύκολη, χάρις και στο ίντερνετ. Αρνούμαι λοιπόν να προσπαθούν κάποιοι να κάνουν τον “αρχισυντάκτη” στο προϊόν που υπογράφω, να μου κάνουν υποδείξεις δεοντολογίας και να αρνούνται την έννοια της άποψης, επικαλούμενοι μια νεφελώδη αμεροληψία, κομμένη και ραμμένη στα γούστα τους.

Όπως αρνούμαι και να μπω στον παραλογισμό μιας νέας πολιτικοκοινωνικής ατζέντας, όπου οι μετριοπαθείς πολιτικές ιδεολογίες και οι χώροι γύρω από το κέντρο απλώς δεν υπάρχουν, επειδή τα κόμματα που τους εκπροσωπούσαν είναι χρεοκοπημένα (και δικαίως) στα μάτια πολλών. Το ίδιο αρνούμαι να μεταβάλω και τις απόψεις μου για την ελευθερία της σκέψης και της έκφρασης, τις αξίες του (δυτικού) πολιτισμού μας, την απόρριψη της βίας μαζί με τη σταθερή ανάγκη ψυχραιμίας, αλλά και τον όσο δυνατόν λιγότερο δημαγωγικό δημοκρατικό βίο - επειδή περνάμε δύσκολα. Δεν είναι μόνο θέμα αρχής, είναι και θέμα ουσιαστικής αυτοσυντήρησης...


Δείτε κι εδώ: Οι Ιρλανδοί ψηφίζουν για το δημοσιονομικό σύμφωνο, με το Sin Feinn να υποστηρίζει το "όχι".

Η φωτό είναι από το www.tumblr.com και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "Νο Νο Νο" της Τζαμαϊκανής Dawn Penn