31.5.12

Αρνούμαι...

Κάθε πρωί, ξεκινάω να δώσω τη δική μου εκδοχή της θεώρησης του κόσμου, μέσα από την πολύ προσωπική μου αισθητική, που περιλαμβάνει την επιλογή της μουσικής, το σχόλιο, την “αναμετάδοση” κειμένων που θεωρώ οτι κεντρίζουν τη σκέψη, στον Kosmos 93,6. Αυτό το πολύ προσωπικό μείγμα είναι, άλλωστε, η έννοια της εκπομπής με υπογραφή, σε αντίθεση με ένα δελτίο ειδήσεων. Και εκεί προσκρούω στον φανατισμό, ευτυχώς, λίγων.

Μπορώ να είναι σχετικά λίγοι, δεν μπορώ όμως να μη σημειώσω οτι στην ελληνική κοινωνία, μαζί με την κρίση και τις επιπτώσεις της, έχει εξαπλωθεί η κακοπιστία και η πολεμική διάθεση απέναντι στις απόψεις που διαφέρουν από τις πεποιθήσεις ή τις ιδεοληψίες του καθενός.

Αρνούμαι λοιπον να συζητήσω για πολιτική, μέσα σε αυτό το κλίμα πόλωσης και περιρρέοντος (νεο)φανατισμού. Δεν είναι δυνατόν να προκαλεί υβριστικά μηνύματα η ανάγνωση ενός κειμένου, που αναφέρεται στις δηλώσεις Μπακογιάννη για την υποστήριξη μελών της 17Ν στο δικαστήριο, από στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ - όταν ένας από αυτούς, ο καθηγητής Βένιος Αγγελόπουλος, δηλώνει ο ίδιος μπροστά στις κάμερες υπερήφανος που υπήρξε μάρτυρας υπεράσπισης του Γιωτόπουλου (προσοχή, εδώ πρέπει να αποφεύγεται η σκόπιμη, πολλές φορές, σύγχυση με την υπεράσπιση από συνήγορο, που είναι εντελώς άλλο πράγμα και απαράβατη αναγκαιότητα του νομικού μας πολιτισμού). Δεν είναι δυνατόν να με σταματάνε στο δρόμο και να με κοιτάνε με μίσος, επειδή διατυπώνω τις απόψεις μου για την απαράδεκτα επιπόλαια ενίσχυση της Χρυσής Αυγής, που αποδεικνύεται περίτρανα πόσο εύκολα εξελίσσεται σε φασιστική εκτροπή, τόσο με τους ξυλοδαρμούς και τα μαχαιρώματα, όσο και με την προσπάθεια για καπηλεία του προβλήματος της παράνομης μετανάστευσης και για πογκρόμ στην Πάτρα.

Η πίκρα και η απογοήτευση από την ανεργία, τα αδιέξοδα και την άτακτη υποχώρηση του βιοτικού επιπέδου, οδηγούν σε μια ισοπεδωτική, πολλές φορές μηδενιστική θεώρηση των πραγμάτων, που δεν κάνει τίποτε άλλο, παρά να μας βουλιάζει περισσότερο στην κρίση. Μαζί με τις αυτοεκπληρούμενες προφητείες για καταστροφή (που δήθεν δεν έχει άλλο “πάτο”) και τα ευχολόγια για “μαγικές λύσεις” , αν “εξαφανιστούν οι διεφθαρμένοι πολιτικοί”, έχει αναπτυχθεί μια μανιχαϊστική αντίληψη, ανάλογα με τα βιώματα του καθενός (όχι, τίποτε σάπιο δεν θα φύγει με “μαγικές λύσεις”, παρά μόνο αν δουλέψουμε σκληρά, καθώς το “σάπιο” είναι και μέρος της κοινωνικής μας ζωής). Και ταυτόχρονα έχει απελευθερωθεί και κάθε είδους ανερμάτιστη σκέψη και ψυχολογική αντίδραση - κάτι που φαίνεται και στο πώς οι διαρροές μεταξύ των άκρων αναδιατάσσουν το πολιτικό σκηνικό.

Αρνούμαι λοιπόν να με “τσουβαλιάζουν”, μαζί με όλους τους φαύλους και μη, που στελεχώνουν οτι έχει απομείνει από τη φούσκα των ΜΜΕ, σε αυτή τη χώρα. Κι αν έχει την οποιαδήποτε βάση το επιχείρημα, οτι είμαστε όλοι μέρος ενός “διαπλεκόμενου συστήματος”, που συστηματικά κάνει “προπαγάνδα εναντίον όσων αντιστέκονται”, τότε θα το αντιστρέψω: Φαίνεται οτι όλη αυτή η προσπάθεια της “αυθόρμητης αγανάκτησης” αποτελεί μέρος μιας οργανωμένης τακτικής, που λέει “σπάστε τους τα νεύρα, μην τους αφήνετε σε χλωρό κλαρί, κόφτε τους την όρεξη να μιλάνε”. Ακούω, όλο και πιο πολύ τον τελευταίο καιρό, συναδέλφους που αντιδρούν, ανοιχτά, στον αέρα, σε μηνύματα, που προσπαθούν να ανακόψουν ή να αποτρέψουν την κριτική - όποια κι αν είναι αυτή.

Ο καθένας από μας κρίνεται για αυτά που λέει ή γράφει. Αλλά από αυτό, ως την προσπάθεια να μη γίνεται ανεκτή η άλλη άποψη ή να μη γίνεται σεβαστή η μοναδικότητα και η διαφορετικότητα (στις πολιτικές εκτιμήσεις ή οπουδήποτε αλλού), υπάρχει τεράστια απόσταση. Αν δεν μπορούμε να ακούσουμε χωρίς να επιτεθούμε (το να κλείνεις το κουμπί σε αυτό που δεν σου αρέσει, είναι απολύτως θεμιτό) ή να κάνουμε διάλογο, τότε δεν θα συζητήσουμε ποτέ τα ουσιαστικά ζητήματα, που μας κρατάνε πίσω - και θα μείνουμε στα (εύκολα και βολικά για όσους εκμεταλλεύονται καταστάσεις) συνθήματα. Η πρόσβαση του καθενός σε δημόσιο βήμα είναι πια πανεύκολη, χάρις και στο ίντερνετ. Αρνούμαι λοιπόν να προσπαθούν κάποιοι να κάνουν τον “αρχισυντάκτη” στο προϊόν που υπογράφω, να μου κάνουν υποδείξεις δεοντολογίας και να αρνούνται την έννοια της άποψης, επικαλούμενοι μια νεφελώδη αμεροληψία, κομμένη και ραμμένη στα γούστα τους.

Όπως αρνούμαι και να μπω στον παραλογισμό μιας νέας πολιτικοκοινωνικής ατζέντας, όπου οι μετριοπαθείς πολιτικές ιδεολογίες και οι χώροι γύρω από το κέντρο απλώς δεν υπάρχουν, επειδή τα κόμματα που τους εκπροσωπούσαν είναι χρεοκοπημένα (και δικαίως) στα μάτια πολλών. Το ίδιο αρνούμαι να μεταβάλω και τις απόψεις μου για την ελευθερία της σκέψης και της έκφρασης, τις αξίες του (δυτικού) πολιτισμού μας, την απόρριψη της βίας μαζί με τη σταθερή ανάγκη ψυχραιμίας, αλλά και τον όσο δυνατόν λιγότερο δημαγωγικό δημοκρατικό βίο - επειδή περνάμε δύσκολα. Δεν είναι μόνο θέμα αρχής, είναι και θέμα ουσιαστικής αυτοσυντήρησης...


Δείτε κι εδώ: Οι Ιρλανδοί ψηφίζουν για το δημοσιονομικό σύμφωνο, με το Sin Feinn να υποστηρίζει το "όχι".












Η φωτό είναι από το www.tumblr.com και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "Νο Νο Νο" της Τζαμαϊκανής Dawn Penn


buzz it!

13 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Προκόπη, τώρα καταλαβαίνεις μήπως πώς αισθάνονταν κι αισθάνονται εδώ και 2,5 χρόνια οι συμπολίτες σου, οι οποίοι δεν έκλεψαν ποτέ, δε λάδωσαν, δεν καταχράστηκαν το δημόσιο πλούτο, δεν καταπάτησαν τους νόμους, δεν έβαλαν μέσο για να χωθούν στο δημόσιο, δεν καβάλησαν ποτέ πεζοδρόμια και ράμπες αναπήρων, δεν εξύβρισαν ποτέ μετανάστη και παρόλα αυτά γίνονται αποδέκτες της ανηλεούς προπαγάνδας του ΟΛΟΙ ΦΤΑΙΤΕ; Θυμάσαι που σου έγραφα σε ποστ πως τσουβαλιάζεις επικίνδυνα και μου απαντούσες περι συλλογικής ευθύνης που πληρώνεται ακόμη και από αυτούς που δε φταίνε;Θυμάσαι την επιθετικότητα με την οποία ορμούσες σε όποιον συμπολίτη είχε αρχίσει να αντιλαμβάνεται τα "κόλπα" των ΓΑΠ-Παπακων/νου;

Αυτό που εισπράττεις είναι τα ρέστα του μανιχαϊσμού, στον οποίο επιδόθηκε σύμπασα η προοδευτική(;) ελίτ της χώρας δίχως ν'αναγνωρίζει διαφοροποιήσεις και ιδιαιτερότητες στο κοινό, το οποίο υποτίθεται θέλει να καθοδηγήσει πνευματικά, πολιτικά κι εν γένει πολιτισμικά. Και, πίστεψέ με, δεν τα λέω με επικριτική διάθεση, το μόνο που συμβουλεύω είναι υπομονή, γιατί τα πράγματα δυστυχώς μόνο χειρότερ μπορούν να γίνουν. Όπως έλεγε κι ένας μακαρίτης καθηγητής μου, η αισιοδοξία είναι για τους αφελείς.

Γ.Σουρλάγκας είπε...

Όλο το ποστ είναι και περιγράφει την δίκαιη αγανάχτηση όλων όσων σήμερα προσπαθούν μάταια να ρίξουν κάποια εμπόδια στην κατηφόρα που πηρε η κοινωνία. Οτι και να λένε ΔΕΝ πιάνει. Οσοι προσπαθούν να πουν τι πραγματικά συμβαίνει και τι μας περιμένει, κατηγορούνται για προπαγάνδα, για τρομοκράτηση, για κινδυνολογία, για προσωπικό όφελος, για πούλημα σε κόμμα και άλλα, ώστε να το βουλώσουν. Είναι η συνέχεια του προγκρόμ που εξαπολήθηκε πέρσυ ενάντια σε κάθε πασοκο, του γιαουρτώματος, ακόμη και των φυσικών επιθέσεων σε κάθε εμφάνισή τους, ώστε να τους αναγκάσουν να μην προσπαθήσουν τουλάχιστον να εξηγήσουν την τραγική κατάστασή μας. Όταν μαθητές μούτζωναν σε παρελάσεις τους επισήμους, αντί για συλλογική και άμεση καταδίκη της απαράδεκτης αυτής ενέργειας, έβγαιναν οι δήθεν αγαναχτισμένοι και έλεγαν οτι "αναγκάστηκε" ο νέος έφηβος λόγω της οικονομικής κατάστασης της οικογένειάς του. Σήμερα όσο ποτέ άλλοτε επικροτείται μαζικά η φυσική άναρχη επίθεση στα πρόσωπα και οχι η αντιπαράθεση ιδεών.
Ετσι όμως η κοινωνία βαδίζει απροετοίμαστη στην χρεοκοπία. ΔΕΝ γνωρίζει τι πραγματικά συμβαίνει. Οι περισσότεροι πιστεύουν οτι τίποτα σοβαρό δεν θα αλλάξει. Ακόμη και η τραγική προειδοποίηση της Εθνικής Τράπεζας για τις επιπτώσεις της χρεοκοπίας, καταγγέλθηκε από τον τσίπρα για απόπειρα τρομοκράτησης, για "σπουδή" λίγο πριν τις εκλογές! Με άλλα λόγια ΔΕΝ έπρεπε να μάθει ο κόσμος, να παραμείνει αποχαυνωμένος σε υποσχέσεις επιστροφής στο επίδομα "έγκαιρης προσεύλευσης".. Παρόμοια κείμενα Προκόπη σαν αυτό, αλλά και άλλα δικά σου ποστ, θα μείνουν ελπίζω εδώ να τα διαβάζουν οι απογοητευμένοι αναγνώστες, ώστε να βλέπουν που οδηγηθήκαμε με την τραγική μας επιπολαιότητα.

Prokopis Doukas είπε...

@BlondeElena: Όχι, Έλενα, γιατί πρώτον ανήκω σε αυτούς. Κατά δεύτερον, ακόμα και όσοι κατά βάση υπήρξαμε έντιμοι απέναντι στο κράτος και στην κοινωνία, κάτι από όλα κάναμε: Δεν υπάρχει άνθρωπος που έκοψε όλες τις αποδείξεις που όφειλε, που δεν ακολούθησε ποτέ πλάγιους δρόμους, που δεν απέκρυψε δραστηριότητα, που δεν ανέβηκε ποτέ σε πεζοδρόμιο, που έκανε απολύτως όλα όσα έπρεπε, για να μη φτάσουμε εδώ. Όλοι μας έχουμε, ως μέλη μιας συλλογικότητας, μιας κοινωνίας, ευθύνη γι αυτά που πράξαμε - και γι αυτά που δεν φροντίσαμε: Αφήσαμε να δημιουργηθεί ένα κατασκεύασμα "χύμα", με τη χώρα στα χέρια των Γιακουμάτων και των Κουλούρηδων - και στην καλύτερη περίπτωση, αδιαφορήσαμε, ιδιωτεύσαμε.

Προσοχή! Άλλο αυτό που πληρώνουμε όλοι μαζί, ως συλλογικότητα, όπως πλήρωσαν και οι Γερμανοί που έφταιγαν για το ναζισμό και αντιστάθηκαν σε αυτόν - και άλλο η απόδοση συγκεκριμένων ποινικών/διοικητικών/πειθαρχικών ευθυνών σε αυτούς που πρέπει. Πάντοτε υπογράμμιζα την ανάγκη της κάθαρσης και της συγκεκριμένης απόδοσης ευθυνών, όχι π.χ. σε όλους τους πολιτικούς, δικαστές, δημοσιογράφους, συλλήβδην, αλλά σε όσους το αξίζουν, γιατί αλλιώς αθωώνονται και οι ένοχοι. Πάντοτε ήμουν οπαδός του "δεν είμαστε όλοι ίδιοι". Ταυτόχρονα όμως, όλοι μαζί στην ίδια χώρα ζούμε - και θα υποστούμε τις συνέπειες της αβελτηρίας μας.

Αυτά που γράφεις είναι προφάσεις εν αμαρτίαις. Εγώ την προσωπική μου ευθύνη (και το μερίδιο της συλλογικής) το αναλαμβάνω - και κάνω την αυτοκριτική μου. Γι αυτό αποδέχτηκα και αδιαμαρτύρητα τη δραματική μείωση των αποδοχών μου κατά τεράστιο ποσοστό, ειδικά επειδή πληρώνομαι από το δημόσιο. Και εφαρμόζω και το δόγμα "λιγότερα λεφτά, περισσότερη δουλειά", ως απάντηση στην κρίση.

Αυτό, του οποίου γίνομαι δέκτης, είναι άλλο πράγμα: Είναι η αδυναμία κατανόησης και αυτοκριτικής, η άρνηση να αντιληφθεί κανείς τα αίτια και τις συλλογικές (κατά την ευθύνη του καθενός, βέβαια) ευθύνες της κρίσης, η καταφυγή σε καφενειακούς αφορισμούς και τριτοκοσμικές, συνωμοσιολογικές εξηγήσεις - αυτό που οδήγησε πολλούς ψηφοφόρους να ψηφίσουν τα άκρα, δήθεν για να βελτιώσουν έτσι τη ζωή τους ή σαν μικρά παιδιά που λειτουργούν αντιδραστικά. Ούτε τα "κόλπα των ΓΑΠ-Παπακωνσταντίνου" είναι οι αιτίες της κρίσης μας - βαυκαλίζεσαι κι εσύ οτι η κρίση άρχισε "ξαφνικά" το 2009, λες και ο βασικός υπεύθυνος δεν ήταν η υπερχρέωση μας, επί σειρά προηγουμένων ετών. Και "επιθετικότητα" έχω μόνο γι αυτούς που κουτοπόνηρα επιδιώκουν και τα λεφτά της Ευρώπης και θέλουν "να κοροιδεύουν τους κουτόφραγκους" - και σου θυμίζω οτι πάντοτε τα κείμενα μου χαρακτηρίζονταν μετριοπαθή και νηφάλια. Λοιπόν, μη βαφτίζεις τα πράγματα όπως θέλεις.

Έχεις βρει την καραμέλα της "προοδευτικής ελίτ" και την κοπανάς με κάθε ευκαιρία - και η αφήγηση σου, είναι κατά τη γνώμη μου, εντελώς στρεβλή. Ένα κομμάτι της κοινωνίας (που δεν είναι απαραίτητα αυτό που υποφέρει περισσότερο), αντιδρά όπως οι άνθρωποι που έκαναν μια ζωή καταχρήσεις - και μετά ξυπνούν ένα πρωί και θεωρούν οτι μια σοβαρή ασθένεια "απλώς τους έτυχε", τους ήρθε από τον ουρανό.

Α, και η έλλειψη αισιοδοξίας δεν είναι "εξυπνάδα" - εγγύηση για αποτυχία είναι. Και το λέω όχι για σένα, αλλά για τους λαούς, που αντί να προσπαθήσουν, μεμψιμοιρούν βουτηγμένοι στον αρνητισμό τους. Δεν θα καταργήσουμε τις έννοιες του διαλόγου, της συνεννόησης, της ψυχραιμίας και της καλής πίστης, επειδή περνάμε δύσκολα. Έχουμε περάσει, άλλωστε, πολύ πολύ δυσκολότερα, όπως μπορούν να σε διαβεβαιώσουν οι μεγαλύτεροι...

Margo είπε...

Με τρομάζει περισσότερο και από την ίδια την κρίση, ο φανατισμός με τον οποίο εκφράζονται οι διαφωνίες. Παντού συμβαίνει, όχι μόνο στα ΜΜΕ ή στα κείμενα που δημοσιεύονται. Ακόμη και στις συζητήσεις των πολιτών στους δρόμους, στις παρέες. Υπομονή και καλή δύναμη σε όλους!

Την καλημέρα μου!

ΒΛΑΖΑΚΗΣ ΝΙΚΟΣ είπε...

Εξαιρετική η "γωνία" της προσέγγισης σήμερα!
Ισως η υπερβολική πολεμική το τελευταίο διάστημα στο "ίνδερνετ" νάναι ένα σχέδιο...ίσως δε χρειάζεται νάχουμε για όλα μια απάντηση...το να προσπαθείς εσύ να κάνεις διάλογο κι ο άλλος να σου κραδαίνει μια κρεμάλα μου μοιάζει ουτοπία...οπότε Προκόπη συνέχισέ μας με τα μουσικά ταξίδια κι ας έχει χαθεί η πυξίδα...καλημέρα!

frantzeska είπε...

είναι πολύ δύσκολη η διαχείριση της αβεβαιότητας. Σου ανοίγει όμως τους ορίζοντες, συμβάλλει στο διάλογο και στην εξεύρεση κοινής λύσης. Κι εμείς που ζούμε στην αβεβαιότητα πολύ θα θέλαμε να υποστηρίζουμε με θέρμη τις απόψεις που περισσότερο μας εκφράζουν(αν υπάρχουν συγκεντρωμένες κάπου) αλλά η κατάσταση θέλει σύνεση μεγάλη και κυρίως αίσθημα προσωπικής ευθύνης. όταν η οικονομική κρίση χτύπησε την πόρτα μας το 2010, όταν στην εργασία μου κάναμε πρόσκληση ενδιαφέροντος για πρόσληψη φυσικών προσώπων και ήρθαν χιλιάδες βιογραφικά ανθρώπων της περιφέρειας με εξαιρετικά προσόντα και η συντριπτική πλειοψηφία άνεργοι, η απόφαση ήταν ξεκάθαρη: εργαζόμαστε σκληρά παρά τις περικοπές ώστε να βοηθήσουμε όσο πιο γρήγορα γίνεται και με αξιοκρατικά κριτήρια να εργαστούν οι άνθρωποι, να βοηθήσουμε ... Αυτό για μένα είναι ανάληψη προσωπικής ευθύνης. Συμφωνώ απολύτως με το άρθρο και με λυπεί παράλληλα η ουσία του. Καλή μας δύναμη.

Orestis είπε...

Στη δημοκρατία προφανώς και δεν υπάρχει "δεν φταίω". Φταίμε ΟΛΟΙ, έστω με διαφορές ανάλογα της θέσης και της σκέψης του καθένα. Και ναι τις τελευταίες δεκαετίες έχουμε δημοκρατία αλλιώς το κοινοβούλιο δεν θα μας έμοιαζε τόσο πολύ. Και δυστυχώς μας μοιάζει διότι ιδιαίτερα μετά τις τελευταίες εκλογές αποτυπώνει την αποκρουστική αλήθεια μας: Τα αυτοκαταστροφικά μας αντανακλαστικά και τα ευήκοα ώτα των πολιτών - πελατών που θέλουν παραμύθια μαγικών λύσεων που τους καθιστούν ανεύθυνους και προσεχώς διοριζόμενους στο δημόσιο.

Πάντως, για να δώσουμε και μια θετική απόχρωση, οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι η προσπάθεια αναβίωσης του παλαιού Παπανδρεϊσμού με υποστηρικτές του Γιωτόπουλου και συνεργάτες του Άκη δεν πρόκειται να πάρει τα σαρωτικά ποσοστά της εποχής εκείνης. Λίγο μυαλό ίσως βάλαμε. Κανονικά βέβαια δεν θα έπρεπε να υπάρχει ούτε ως σκέψη αλλά με το κανονικό είμαστε τσακωμένοι από καιρό. Ας δούμε την κρίση ως ευκαιρία (επιτέλους) να δημιουργήσουμε με σεβασμό σε εμάς και τους επόμενους και όχι να περιμένουμε θαύματα από τα πνευματικά αποφάγια της μεταπολίτευσης ανεξαρτήτως ηλικίας. Επιτέλους ας υπάρξει αλληλεγγύη μεταξύ των γενεών γιατί αν σκάσουμε ανεξέλεγκτα οι επόμενες γενιές δεν θα μπορέσουν να ικανοποιήσουν την πείνα τους με τις "αγανακτισμένες" αφηγήσεις μας. Αυτό το έγκλημα το έκανε η γενιά του Πολυτεχνείου - ας μην επαναληφθεί η ίδια κοροϊδία.

Ανώνυμος είπε...

"Δεν θα καταργήσουμε τις έννοιες του διαλόγου, της συνεννόησης, της ψυχραιμίας και της καλής πίστης, επειδή περνάμε δύσκολα"

Στην πρώτη παράγραφός της απάντησής σου τσουβαλιάζεις άκριτα και μανιχαΐστικά τους πάντες και τα πάντα και μετά ζητάς διάλογο; Πολύ προκατειλλειμένος είσαι, ρε Προκόπη, και μετά αναρωτιέσαι γιατί γίνεσαι αποδέκτης θυμού και οργής...

Prokopis Doukas είπε...

@Γ.Σουρλάγκας: Δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο με το σχόλιο σας...

@Margo: Καλημέρα και αντεύχομαι υπομονή! Ευχαριστώ...

@ΒΛΑΖΑΚΗΣ ΝΙΚΟΣ: Εγώ θα συνεχίσω με τα μουσικά ταξίδια. Αλλά είναι κρίμα ο φανατισμός να ευνουχίσει τον λόγο και τη σκέψη, όσο μειοψηφική ή διαφορετική κι αν είναι...

@frantzeska: Συμφωνώ και σας ευχαριστώ...

@Orestis Pad: Χαίρομαι πολύ, γιατί σήμερα δέχομαι πολύ ωραία σχόλια, σαν το δικό σας...

@BlondeElena: Όχι, Έλενα, δεν είμαι προκατειλλημένος. Ούτε "τσουβαλιάζω". Κάνω σαφή διάκριση μεταξύ των συγκεκριμένων, προσωπικών ευθυνών και των ευθυνών του πολίτη και τςη κοινωνίας. Διάβασε τα παραπάνω σχόλια, μπορεί να σε βοηθήσουν να κατανοήσεις, κάτι που ίσως εγώ δεν μπορώ να εξηγήσω καλά.

killlbill είπε...

δυστυχώς στις δύσκολες καταστάσεις-όπως αυτές που ζούμε εμείς τώρα- ένας λαός δείχνει την παιδεία του και ντρέπομαι που το λέω αλλά είμαστε πολύ πιο χαμηλά απο όσο νόμιζα.και ενώ πίστευα ότι η όλη κατάσταση θα ήταν η αφορμή και το έναυσμα για κάτι καλύτερο, δυστυχώς οι τραμπούκοι έχουν επιβληθεί σε όλα τα επίπεδα.το κείμενο σου παρόλα αυτά βγαλμένο απ την καθημερινότητα που βιώνουμε πολλοί απο εμάς.
ευχαριστώ.

Prokopis Doukas είπε...

@killlbill: Εγώ ευχαριστώ...

Ευάγγελος είπε...

Ενώ κάποιοι επιχειρούν να δείξουν το "δάσος", κάποιοι άλλοι με κάθε τρόπο θέλουν να εξαναγκάσουν την κοινωνία να κοιτάξει το "δάχτυλο". Νομίζουν ότι φέρνοντας τα πράγματα στα μέτρα τους, φανατίζοντας, συκοφαντώντας κι απειλώντας όσα "δάχτυλα" επιμένουν θα κουραστούν, θα φοβηθούν ή θα βαρεθούν και θα κατέβουν, το "δάσος" όμως θα εξακολουθεί να είναι εκεί κι αν τύχει η κακιά ώρα και πάρει φωτιά είναι βέβαιο, ότι τότε όλοι αυτοί πρώτοι απ' όλους θα κραυγάζουν -το ξέρουν καλά άλλωστε- "ΦΩΤΙΑ ΣΤΟ ΔΑΣΟΣ!!" και θα ζητούν με τσιτάτα και διαδηλώσεις να βρεθούν και να καταδικαστούν οι "εμπρηστές"... ('Αλλο ένα πολύ καλό κείμενο σας, κύριε Δούκα)

Prokopis Doukas είπε...

@Ευάγγελος: Ευχαρσιτώ πολύ...

ShareThis