Give me a ticket...

Η σκέψη με απασχολούσε πάντα – από την ώρα που προέκυψε αυτό το "κίνημα". Να δίνω το εισιτήριο του μετρό στον επόμενο επιβάτη ή όχι;

Οι συγκοινωνιολόγοι στο μυαλό μου (γιατί μου γίνονται αντιπαθείς μερικές φορές;) με κατακεραύνωναν: “Σαμποτάρεις την ανάπτυξη των ΜΜΜ, γίνεσαι εχθρός τους, δεν βοηθάς να εξαπλωθούν και να επιβληθούν – αντιθέτως λειτουργείς υπέρ του ΙΧ έτσι”...


(Η συζήτηση αυτή μοιάζει με την αποκαλούμενη “πειρατεία” στη μουσική (ή και στις ταινίες). Η αλήθεια είναι οτι ο ευκολίες της (τζάμπα) αναπαραγωγής και διάδοσης της μουσικής την τελευταία δεκαπενταετία έχουν “στραγγαλίσει” τις δισκογραφικές εταιρείες – που με τη σειρά τους δεν επενδύουν πια σχεδόν καθόλου σε αξιόλογα πράγματα, με αποτέλεσμα η μουσική παραγωγή να έχει “φτωχύνει” πολύ. Έχουν όμως τεράστιες ευθύνες και οι ίδιες – τη στραγγάλισαν και μόνες τους τη μουσική. Είναι μια άλλη μεγάλη κουβέντα αυτό...)

Υπερβολές, απαντούσα. Πόσοι πια θα γλυτώσουν το εισιτήριο έτσι; Πιο πολύ σκεπτόμουν οτι δεν μπορείς να “προπαγανδίζεις” την παρανομία, τη “λούφα”, το “τζαμπατζηλίκι”. Είναι σα να εγκρίνεις αυτούς που δεν αγοράζουν ποτέ εισιτήριο, που “μετακινούνται παρασιτικά”, εις βάρος των άλλων.

Από την άλλη, το εισιτήριο, ακόμα και 80 λεπτά που ήταν (πόσο μάλλον τώρα που είναι 1 ευρώ) δεν είναι και φτηνό. Όχι σε σύγκριση με άλλα μετρό στην Ευρώπη – που είναι και ακριβότερα, αλλά και δεν είναι τόσο περιποιημένα, μοντέρνα και καινούργια όσο το δικό μας. Αλλά σε σχέση με το βιοτικό επίπεδο, την αγοραστική δύναμη, τους απελπιστικά χαμηλούς μισθούς μας – σε συνδυασμό με την “αισχροκερδή” ακρίβεια.

Γι αυτό, εδώ και πολύ καιρό, έχω αποφασίσει να δίνω το εισιτήριο μου – σ' ένα νέο παιδί. Όχι σε έναν συνομήλικο μου ή μια ηλικιωμένη κυρία. Όχι γιατί κι αυτοί δεν το έχουν ίσως ανάγκη, αλλά γιατί αισθάνομαι οτι μπορεί άθελα μου να προσβάλω και κάποιον.

Στο πολύ νέο αγόρι ή κορίτσι όμως, που θέλει “να φάει την πόλη με το κουτάλι” και το 1 ευρώ είναι σχεδόν σίγουρα “βαρύ” για τα εισοδήματα του – θα το δώσω “φανατικά” (εγώ που έχω μια κάπως καλύτερη οικονομική δυνατότητα, θεωρώ οτι το οφείλω). Κι αν οι αρχές μου παραβιάζονται ή το “politically correct” μέσα μου κλονίζεται (καλά να πάθει μερικές φορές), δεν πειράζει. Ακόμα κι αν κάποιοι είναι αμήχανοι ή σχεδόν αγενείς (γιατι είναι τόσο δύσκολο το ευχαριστώ;), το "αντίτιμο" είναι τα χαμόγελα που έχω εισπράξει...

Εσείς;



H φωτό είναι από το http://www.amel.gr

Το post συνοδεύεται από το ιστορικό Καλιφορνέζικο συγκρότημα (ντουέτο στην ουσία) των Steely Dan. Το "Hey Nineteen" του 1981 είναι στην ουσία το "κύκνειο άσμα" της πρώτης τους περιόδου (επανασυνδέθηκαν το 1993).