Η τέχνη της Sylvie Guillem

Δεν την είχα ξαναδεί, την κυρία “6 o’ clock”. Είχα και μια μικρή επιφύλαξη, μήπως αποδειχθούν αληθινοί οι φόβοι επαϊόντων φίλων, οτι με μια τόσο “εμπορική” σταρ, μπορεί να πέσω και σε καμιά “αρπαχτή”. Σε αυτό συνηγορούσε και το πρόγραμμα των 62’ (καθαρός χρόνος), καθώς και η αίσθηση ενός “προσωπικού ρεσιτάλ”, που θα μπορούσε να είναι μια επίδειξη δεξιοτεχνίας, κενή άλλου περιεχομένου.

Είχα υπολογίσει χωρίς τον ξενοδόχο. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, στον χαρισματικό χορογράφο Russel Maliphant (και παρτενέρ της Sylvie Guillem) - και τους έξοχου επιπέδου συνεργάτες του: Τον φωτιστή Michael Hulls και τον συνθέτη Andy Cowton.

Η παράσταση, αποτελούμενη από 4 κομμάτια, άρχισε με μια εντυπωσιακή, αλλά όχι συναρπαστική κίνηση της Guillem, χορογραφημένη σε ένα κομμάτι φλαμένκο. Μετά το “Solo”, ακολούθησε το “Shift”, με τον ίδιο τον Maliphant, ευρηματικό ως προς τη χρήση του φωτός και των σκιών (τα πρώτα σημάδια μεγαλοφυίας στην παράσταση), αλλά όχι πρωτόγνωρη χορογραφικά και μάλλον βαρετή μουσικά. Δεν είχαμε ακούσει ακόμα Cowton.

Κι εκεί που άρχισα να γκρινιάζω μέσα μου οτι κάτι πρέπει να γίνει με τις μουσικές που προτιμούν χορογράφοι και χορευτές (“γιατί δεν ρωτάνε κανέναν που ξέρει από πραγματικά καλή μουσική - ή μήπως διαλέγουν αυτό που τους βολεύει χορευτικά και αδιαφορούν για το τι ακούει το κοινό;”), ήρθε το “Two”. Όχι αυτό του Δημήτρη Παπαϊωάννου, βεβαίως, αλλά ένα εκπληκτικό κομμάτι, με την Guillem να κερδίζει σόλο τον ενθουσιασμό του κοινού, σ’ ένα απίστευτο παιχνίδι με το φως - και μια απολύτως σύγχρονη σύνθεση εξαιρετικής αισθητικής, με ηχογραφημένα φυσικά, δυνατά drums. Αριστούργημα...

(Μια “ιδέα” του, χωρίς να μπορείτε να απολαύσετε όλο το μεγαλείο του φωτισμού, μπορείτε να πάρετε εδώ. Αξίζει.)

Μετά το διάλλειμμα, το μοναδικό τους ντουέτο, το βραβευμένο “Push”, ήταν ένα ημίωρο βάλσαμο κίνησης δύο υπέροχων κορμιών, που ερωτοτροπούν χωρίς να είναι σέξυ - μόνο γλύκα ανάβλυζε από αυτό “διαρκές μπλέξιμο”. Δεν καταλάβαινες πότε πέρασαν τα λεπτά.

Η Guillem είναι μια μεγάλη καλλιτέχνις - και μια ζηλευτή γυναίκα στα 45 της. Αυτό που παρουσίασε με τον Malliphant ήταν πραγματική τέχνη. Μπορεί να μην πρόσφερε τη συνολική συγκίνηση μιας ολοκληρωμένης παράστασης με μύθο, όπως αυτή που είχα παρακολουθήσει πρόπερσυ στην Επίδαυρο, παρούσης (ακόμα) της Pina Bausch. Αλλά ήταν πολύ κοντά. Η ζωή έχει άλλο νόημα, όταν μπορείς να προσφέρεις τέτοιο πράγμα στο κοινό. Respect...


* H Sylvie Guillem έδωσε τρεις παραστάσεις (οι δύο της Πέμπτης και της Παρασκευής έγιναν sold out αμέσως και προστέθηκε και μια ακόμα "μπροστά", την Τετάρτη) στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών - και άλλες δύο το Σαββατοκύριακο στη Θεσσαλονίκη.





Η φωτό από το "Push" είναι από το www.exploredance.com και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από "A Flower Is Not A Flower" του Ιάπωνα Ryuichi Sakamoto, από το τελευταίο του άλμπουμ "Playing The Piano".