Η Μύκονος που ξέρω...

Η Μύκονος που ξέρω δεν είναι αυτή που βλέπω. Είναι αυτή που πρόλαβα και γνώρισα το 1979. Είχα την τύχη, η πρώτη μου σχέση, στα 17 μου, να κατάγεται από εκεί. Ο παππούς της, Έλληνας της Ρουμανίας, θέλοντας να στείλει πίσω την οικογένεια στην Ελλάδα, με το φόβο του πολέμου, είχε επιστρέψει στον τόπο καταγωγής του και είχε αγοράσει τη μισή Μαντώ. Αν την είχαν τώρα οι απόγονοι του θα ήταν πάμπλουτοι. Τα πούλησε όμως ο ίδιος και κράτησε μόνο ένα σπίτι, που υπάρχει ακόμα στη χώρα.


Με ορμητήριο αυτό το σπίτι, γνώρισα τη Μύκονο που ήταν ακόμα αυθεντική, αν και ήδη με πολλές κοσμοπολίτικες δεκαετίες στην πλάτη. Αντίθετα με το σήμερα, ακομπλεξάριστη και λαμπερή. Χωρίς τις χιλιάδες που συρρέουν για να φανούν και να επιδειχθούν. Σαν καλό κοκτέιλ, με τρία μέρη τουρίστες, ένα μέρος διακριτικού τζετ-σετ απ’ όλο τον κόσμο και ένα μέρος Ελλήνων που ήξεραν τι έψαχναν: Ξερό κυκλαδίτικο τοπίο που έκοβε την ανάσα, ανεπανάληπτες παραλίες με διάφανα νερά (όχι μια και δύο, αλλά τριάντα) και τρελλή διασκέδαση, που δεν ενοχλούσε κανέναν - με τον γυμνισμό να αποτελεί σήμα κατατεθέν και πόλο έλξης για το νησί, χωρίς επίσης να ενοχλεί κανέναν, εκτός από κάτι “κονστιπέ” κυρίες. Με την ντόπια τρέλλα διάχυτη, την πνευματικότητα ακμαία και το φολκλόρ να ανατρέπει την κιτς του πλευρά. Με το γαϊδουράκι γεμάτο λουλούδια να περνά από το Ματογιάννι και την κραυγή “Τι ωραίααα άνθη” να γεμίζει τον αέρα - την ώρα που πιο κάτω ο εξαιρετικός φούρνος προμήθευε με κρουασάν και το ψαγμένο μαγαζί σέρβιρε υπέροχα πρωινά.

Για πολλά χρόνια κράτησα αυτή την εικόνα της Μυκόνου. Κι όταν γύρισα πολύ αργότερα, στη δεκαετία του ’90, βρήκα την καταστροφή: Η Παράγκα γεμάτη ομπρέλες σε βαθμό που δεν μπορούσες να περπατήσεις, η Ελιά χτισμένη με τερατουργήματα, το Σούπερ να “κόβει μονέδα”, με τζίρο εκατομυρίων κάθε Σαββατοκύριακο. Όλο το νησί, πλην Κούνουπα (ευτυχώς), να χτίζεται ακατάπαυστα, με βίλες των χιλίων τετραγωνικών (αντί διακοσίων) και την αυθαιρεσία της “άδειας ναοδομίας” να πηγαίνει σύννεφο. Με την ύβρι των σπιτιών που χτίστηκαν στις ράχες, πάνω στο βοριά, παρά τα μποφόρ. Και με το θέαμα των θαλαμηγών και των τζετ-σκι, στον Άγιο Σώστη τον Αύγουστο, να σε μετατρέπει σε πολεμαχαρή ράμπο, που ψάχνει το μπαζούκας του...

Η Μύκονος, μετά από πολλές τετραετίες φαύλης και σκανδαλώδους δημαρχίας, με την υποστήριξη μεγάλου μέρους μιας κοινωνίας που - χωρίς πυξίδα στον πλούτο - μεταλλάχθηκε ανεπανόρθωτα, δεν έχει πια κανένα χαρακτήρα να επιδείξει. Είναι το νησί του μετανιωμένου Κωστόπουλου, που τη διαφήμισε τόσο, ώστε τη διαπόμπευσε. Είναι το νησί του κάθε τυχάρπαστου νεόπλουτου, που μετέφερε την πλήξη των βορείων προαστείων, λίγες ώρες χάισπιντ πιο πέρα. Είναι η παγκόσμια ξεφτίλα της Ψαρρούς, με τις ξαπλώστρες των πολλών χιλιάδων ευρώ για κάθε νταβατζήδικο βαλάντιο. Και κόντρα σε κάθε αισθητική πρωτοπορία που τη διέκρινε, το νησί μιας γερασμένης λαϊκής ΟΝΝΕΔ, του Καραχάλιου και του Γιακουμάτου.

Μόνο που η Μύκονος δεν μπορεί πια να είναι έτσι. Το υπαγορεύει, εκτός των άλλων, και η επιχειρηματική λογική. Πόσο ακόμα θα πουλάει το “μποτοξαρισμένο” προϊόν; Πόσο ακόμα θα ρέει το χρήμα, όταν η πλήρης απαξίωση διαδεχθεί την κρίση; Αν λοιπόν υπάρχει ακόμα μια αξία (και υπάρχει σίγουρα στο φυσικό περιβάλλον και στον διατηρητέο χαρακτήρα), αυτή πρέπει να βγει από το ντουλάπι και να αναδειχθεί. Ναι - κι ας μειωθούν λίγο τα έσοδα από τις ομπρέλες και την εκμετάλλευση των παραλιών. Ναι - κι ας “ματώσει” λίγο η τοπική κοινωνία, με την τιμωρία των επίορκων και των λαμόγιων. Ναι - κι ας ανακοπεί λίγο η “ανάπτυξη” και η λαιμαργία των “επιχειρηματιών”, έποικων και ντόπιων. Η ευκαιρία είναι στο χέρι των ψηφοφόρων, κάθε τέσσερα χρόνια (κι από την επόμενη κάθε πέντε). Αν πιστεύετε οτι υπάρχει το χρονικό περιθώριο να το ξανασκεφτείτε το 2014, εγώ πάλι πιστεύω πως όχι.

Να ξαναγίνει αγνή η Μύκονος, δεν μπορεί. Ας γίνει τουλάχιστον ένα εναλλακτικό Σεν Τροπέ της Μεσογείου - κορεσμένο, αλλά αξιοπρεπές. Γιατί αλλιώς θα καταντήσει η τσιμεντούπολη της διαφθοράς, που κανείς δεν θα θέλει πια να επισκεφθεί. Εκτός αν ψάχνει για φτηνά καζίνο και παρακμή...










Το κείμενο αυτό γράφτηκε για το μπλογκ της Κίνησης Ενεργών Πολιτών Μυκόνου (Κ.Ε.ΠΟ.Μ)

Η φωτό είναι δική μου και το εξώφυλλο από το www.doohan-covers.com

Το post συνοδεύεται από το "Fly Me To The Moon", στην εκτέλεση του Γάλλο-τυνήσιου Dany Brillant, που δίνει συναυλία στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών τη Δευτέρα και της Θεσσαλονίκης την Τρίτη.