Και μια τελευταία (;) συνέντευξη, με αφορμή το καινούργιο δελτίο της ΕΤ-1, τα μεσάνυχτα, σε site αυτή τη φορά.
1. Τι σημαίνει ραδιόφωνο για εσάς;
-- Η σύζευξη λόγου και τέχνης, σκέψης και αισθητικής. Η αρμονία μεταξύ της φωνής και της μουσικής, ο χρονισμός της φράσης και της εισαγωγής του τραγουδιού, η παύση μόλις πριν αρχίσει ο στίχος. Η μετάδοση της πληροφορίας, του ερεθίσματος για σκέψη, της διάθεσης για αισιοδοξία, της γλυκόπικρης μελαγχολίας, της φωτεινής πλευράς της ζωής.
2. Τι σημαίνει μουσική για εσάς; Δεν δημιουργεί μια ιδιαίτερη αντίστιξη με την παρουσίαση ενός δελτίου ειδήσεων;
-- Η τέχνη είναι ότι πιο μεταφυσικό έχουμε, μετά τον έρωτα. Για μένα, η μουσική είναι η πιο σημαντική τέχνη, αυτή που με συνοδεύει στην καθημερινότητα μου, που “μαρκάρει” τις σημαντικές και λιγότερο σημαντικές στιγμές, που αποτελεί το soundtrack της ζωής μου. Η αντίστιξη δεν σημαίνει και αντίθεση, αλλά μάλλον παράλληλη συμβίωση. Το δελτίο ειδήσεων είναι για την πολιτική και τη ζωή. Η μουσική είναι για το συναίσθημα και την εσωτερική ισορροπία και γαλήνη.
3. Δημοσιογράφος ή ραδιοφωνικός παραγωγός; Ή μήπως τελικά δεν υπάρχει διάκριση μεταξύ τους;
-- Και τα δύο. Διάκριση υπάρχει, αλλά η ζωή είναι μία. Κι όσο θέλω να ακούω ωραία μουσική, άλλο τόσο θέλω να ακούω ένα σχόλιο για την κοινωνικοπολιτική μας πραγματικότητα, που “στέκει”. Γι αυτό αντιτιθεμαι στον χωρισμό των δύο κόσμων. Όχι οτι είναι υποχρεωτικό να κάνουμε όλοι απ’ όλα, αλλά αν μπορούμε κάποιους συνδυασμούς, γιατί όχι;
4. Γιατί “painted smile” το blog και γιατί μπήκατε στον κόσμο του blogging;
-- Ο τίτλος του blog προέρχεται από τον τίτλο ενός εξαιρετικά λεπτοδουλεμένου στον ήχο και στην παραγωγή τραγουδιού, ενός από τους πιο αγαπημένους μου καλλιτέχνες, του Bryan Ferry. Στην επικεφαλίδα του blog γράφω ολόκληρη τη στροφή: “Don't talk to me, your perfume sighs, I'm lost inside babe, your painted smile” Μου αρέσει πολύ, το “άρωμα που αναστενάζει”. Και μου αρέσει, γιατί όπως και με τον τίτλο του συγκροτήματος των Talking Heads, παραπέμπει σε εμάς, τα πρόσωπα της τηλεόρασης, που σαν τους κλόουν, έχουμε το “ζωγραφισμένο χαμόγελο”, που κρύβει τη θλίψη ή την όποια άλλη συναισθηματική μας κατάσταση.
Μπήκα στο blogging διαβάζοντας ένα σχόλιο του old boy για μένα. Ίσως γιατί διέγνωσα την αυξανόμενη σημασία αυτής της επικοινωνίας. Και γιατί με συναρπάζει το προσωπικό editing, να φτιάχνεις δηλαδή όχι μόνο το περιεχόμενο, αλλά και τη δική σου σελίδα, το δικό σου layout.
5. Βίλα Αμαλία, ρατσιστική βία, τρομοκρατικού τύπου επιθέσεις. Μπορεί να αποκωδικοποιήσει κανείς αυτό το γαϊτανάκι της βίας; Πού μας οδηγεί αυτή η κατάσταση;
-- Νομίζω οτι η στρατηγική της πόλωσης, που δίνει βραχυπρόθεσμα οφέλη στους δύο μεγάλους πολιτικούς σχηματισμούς, είναι εξαιρετικά κοντόφθαλμη. Υποβαθμίζει το δημόσιο διάλογο στο επίπεδο του φανατισμού και του “οφθαλμόν αντί οφθαλμού”, υποσκάπτει τις προσπάθειες ανάκαμψης, ενισχύει την ακροδεξιά και την άκρα αριστερά, δίνοντας όλο και λιγότερες πιθανότητες να “γιατρευτεί” η δημοκρατία μας. Και αλοίμονο μας, αν εκλείψει η δημοκρατία, οι εναλλακτικές είναι εφιαλτικές, πάρα πολύ περισσότερο, από όσο φαντάζονται οι κάθε είδους ελαφρόμυαλοι και θερμοκέφαλοι. Για τις ευθύνες, γράφω στο τελευταίο μου post, με τίτλο “Ο εύκολος δρόμος προς τη ζαρντινιέρα”.
6. Πώς παρακολουθήσατε την όλη διαδικασία και το σίριαλ της κάλπης στην υπόθεση της προανακριτικής για τη Λίστα Λαγκάρντ;
-- Και για αυτό γράφω, στο ίδιο. Στο προσκήνιο ήταν η προσπάθεια συγκάλυψης, η ενοχοποίηση ενός αποδιοπομπαίου τράγου, ο ευτελισμός της κοινοβουλευτικής διαδικασίας. Η μικροπολιτική θριάμβευσε έναντι της σοβαρής προσπάθειας για κάθαρση και πόλεμο κατά της φοροδιαφυγής.
7. Θεωρείτε ότι υπό τις παρούσες συνθήκες γίνεται πιο δύσκολος αλλά ταυτόχρονα και πιο κρίσιμος ο ρόλος του δημοσιογράφου;
-- Ναι, βέβαια. Είναι πια απαραίτητο για την κάθαρση στον δικό μας χώρο, να φύγει μια ολόκληρη “φουρνιά” ηθικά ελεγκτέων, εγκληματικά απαράσκευων και “πρόχειρων”, ημιμαθών και θρασύτατων δημοσιογράφων, κυρίως τηλεοπτικών, που θεώρησαν τη δουλειά τους ένα “νταβατζηλίκι” χωρίς έλεγχο, όρια και προδιαγραφές. Στην Ελλάδα, όποιος θέλει, δηλώνει δημοσιογράφος. Υπάρχουν καλοί δημοσιογράφοι, είναι όμως “χαμένοι” σε λίγα αξιοπρεπή μέσα. Είναι καιρός όμως πια να τεθούν κριτήρια, με ελάχιστο απαιτούμενο τις πανεπιστημιακές σπουδές δημοσιογραφίας - και αυστηρές απαιτήσεις στοιχειώδους καλλιέργειας. Σε αυτό πρέπει να συμβάλλει και η κοινωνία, που δυστυχώς έχει επιβραβεύσει πολλές από αυτές τις κραυγαλέες περιπτώσεις.
8. Είναι η εικόνα της τηλεόρασης, εικόνα της πραγματικότητας;
-- Και ναι και όχι. Η τηλεοπτική ενημέρωση, όπως και κάθε δημοσιογραφική δουλειά εμπεριέχει άποψη - και ως τέτοια δίνει διαφορετικές εικόνες. Πρέπει όμως να τηρούνται τα ελάχιστα, από πλευράς δεοντολογίας και αμεροληψίας. Στα σκυλοπόπ αισθητικής δελτία ειδήσεων δίνεται απλώς η εικόνα της Ελλάδας που πρέπει να εκλείψει. Στα υπόλοιπα, αν δεν παρεμβάλλονται συμφέροντα, μπορεί κανείς να δει ένα μεγάλο μέρος της αλήθειας, όπως συμβαίνει τις περισσοτερες φορές με τα δελτία της ΕΡΤ. Οι εκπομπές στο ευρύτερο τηλεοπτικό τοπίο είναι ένα άλλο δράμα, με λίγες αλλά αξιόλογες εξαιρέσεις.
9. Λογοκρισία στην ΕΡΤ και γενικότερα μεγάλη καχυποψία απέναντι στα κυρίαρχα ΜΜΕ ως προς το αν είναι κατευθυνόμενα ή όχι. Πώς τοποθετείστε σε αυτό;
-- Τα παραδοσιακά ΜΜΕ είναι η αλήθεια οτι χάνουν το παιχνίδι, υπακούοντας είτε σε συμφέροντα, είτε στην ακαμψία τους. Η λογοκρισία όπου υπάρχει πολυφωνία, είναι δυσκολότερο να επιτευχθεί. Πιο επικίνδυνη είναι η αυτολογοκρισία, που συνοδεύει τη μεταπολιτευτική απουσία θάρρους του δημοσιογράφου. Και το θάρρος αποκτάται μόνο όταν ενισχύονται οι θεσμοί και η πλήρης ανεξαρτησία τους. Η ΕΡΤ έχει κάνει πολλά βήματα, από τότε που τη συνάντησα, το 1997. Απομένει όμως να κάνει και πολλά ακόμα. Και για να είμαι ακριβής, απομένει να την αφήσουν όλοι να αποκτήσει την πλήρη ανεξαρτησία της από την εκάστοτε εξουσία, σε συνδυασμό με την πλήρη επικράτηση της αξιοκρατίας και της αξιολόγησης.
10. Στη δεδομένη συγκυρία της χώρας μας, ποια βήματα θεωρείτε ότι πρέπει να κάνουμε ως κράτος για να βρεθούμε στο σωστό – ή έστω βιώσιμο – μονοπάτι;
-- Πρέπει να δουλέψουμε και να εξάγουμε πιο πολύ, μειώνοντας παράλληλα την εξάρτηση και τις εισαγωγές. Πρέπει να αναπτύξουμε τα ταλέντα μας και τα πλεονεκτήματα μας στο διεθνή ανταγωνισμό, με τον τρόπο που ταιριάζει στα χαρακτηριστικά της χώρας μας, όχι βεβαίως τα αρνητικά ή τις παθογένειες της μεταπολίτευσης. Πρέπει να αποκτήσουμε όλοι μεγαλύτερη ευσυνειδησία και ευθύνη, να αποφύγουμε τον καφενειακό λόγο και την στείρα αντίδραση. Να ενδυναμώσουμε τους θεσμούς, τον σεβασμό των δικαιωμάτων και τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της χώρας - μόνο έτσι θα αντιμετωπίσουμε τη διαφθορά, τη φοροδιαφυγή και την εκτεταμένη λαμογιά. Να ανατάξουμε το πολιτικό σκηνικό, να επιδιώξουμε την κάθαρση με συντεταγμένο τρόπο, να απαιτήσουμε περισσότερη έμπρακτη δικαιοσύνη και αξιοκρατία, να αναπληρώσουμε τα κενά που υπάρχουν στο κεντρώο και μεταρρυθμιστικό μέτωπο, ώστε να φύγουμε από την επικίνδυνη επιπολαιότητα των άκρων. Να ανακάμψουμε οικονομικά, αλλά επίσης να ααντιμετωπίσουμε με σθένος τη ντροπιαστική για ευρωπαϊκή χώρα, φασιστική πρόκληση.
11. Αντίστοιχα με το παραπάνω, ποια βήματα οφείλει να ακολουθήσει ένας πολίτης - εσείς – για να διαχειριστεί αλλά και να παρέμβει σε όλη αυτήν την κατάσταση;
-- Πριν από περίπου δύο χρόνια, ο Νίκος Πορτοκάλογλου είχε πει σε μια βραδυνή εκπομπή της ΝΕΤ, όπου συναντηθήκαμε: “Προοδευτικό σήμερα είναι να κάνεις καλά τη δουλειά σου”. Σήμερα βέβαια, πολλοί δεν έχουν δουλειά. Όμως, όλοι από την πλευρά μας, μπορούμε να κάνουμε κάτι καλό, να προσφέρουμε κάτι παραπάνω, να αποκτήσουμε περισσότερη ευσυνειδησία και ενδιαφέρον για τον δημόσιο χώρο, να επιδείξουμε αλληλεγγύη προς τον διπλανό μας, να βελτιώσουμε τον εαυτό μας και το περιβάλλον μας. Προσωπικά, δουλεύω πολύ παραπάνω από πριν, με πολύ λιγότερα λεφτά - και προσπαθώ να προσφέρω ότι μπορώ, έστω και με μια καλή τηλεοπτική συζήτηση ή μια καλή πρωινή εκπομπή στο ραδιόφωνο, που θα φτιάξει τη διάθεση των ακροατών και θα τους ανοίξει λίγο τους ορίζοντες και τη σκέψη. Αυτό είναι το χρέος μου και η δυνατότητα μου. Δεν ξέρω αν τα καταφέρνω, αλλά αν το προσπαθούσαμε όλοι, το συνολικό αποτέλεσμα, θα είχε τεράστια διαφορά. Ακόμα κι αν οι πόροι μας είναι συγκριτικά λιγότεροι από άλλους, υπάρχει πολύς πλούτος να παραχθεί, από την υπεραξία του χώρου και των ανθρώπων του, φτάνει να υπάρχει η κοινή συνείδηση της προσπάθειας και της πορείας προς τα εμπρός. Πώς νομίζετε οτι θριάμβευσαν οι λαοί που έχουν προοδεύσει;
H φωτό του έργου του αγαπημένου μου Joan Miro είναι από το www.wikipaintings.org και το εξώφυλλο από το www.amazon.com
To post συνοδεύεται από το "Your Painted Smile" του Βρετανού Bryan Ferry.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου