15.7.09

Όταν έκλαψα στον Paul...

Ήταν το φεστιβάλ της γενιάς “μετά το Πολυτεχνείο”. Η πλειονότητα 35-45, περισσότεροι άντρες παρά γυναίκες - όλη η γενιά που μεγάλωσε ακούγοντας Jam το 1977 και Style Council το 1984. Αλλά στο Θέατρο Βράχων, χθες το βράδυ, ήταν και νεώτεροι, 20ρηδες και 30ρηδες που έμαθαν τον “modfather” στην προσωπική του καριέρα, από τα nineties και μετά.

Μια πολλά υποσχόμενη συναυλία, με τον Weller να μας ανακοινώνει μέσω διοργανωτή οτι “είναι τιμή του οτι θα παίξει στην Αθήνα (επευφημίες), οτι δεν ξέρει κατά πόσον γνωρίζουμε τα τραγούδια του – κι οτι θα παίξει έξι καινούργια από το νέο του άλμπουμ “22 Dreams” και μετά όλο παλιά”. Η τετραμελής μπάντα (keyboards, κιθάρα, μπάσο, drums) που τον συνόδευε μπήκε πολύ δυναμικά – καταιγιστικά θα έλεγα, ξεσηκώνοντας το κοινό.

Με το πρώτο bass line να θυμίζει απελπιστικά Clash και “London Calling”, ήταν αναπόφευκτο το flashback, 20 χρόνια πριν – όταν είχαν παρελάσει από το Παναθηναϊκό Στάδιο μερικά από τα πιο ενδιαφέροντα συγκροτήματα εκείνης της εποχής, στην ακμή τους. Ο Paul το “ανέβαζε” συνέχεια, ώσπου έκατσε στο πιάνο και είπε το αριστούργημα της καριέρας του, το “You Do Something To Me” - ένα τραγούδι που αγγίζει το κοινό κάθε είδους.

Από εκείνη τη στιγμή της κορύφωσης, που με πήραν τα δάκρυα, άρχισα πια να βεβαιώνομαι γι αυτό που είχα υποψιαστεί από την αρχή, βλέποντας το καθαρό ροκ σχήμα: Ο Weller δεν επρόκειτο να μας δείξει την πιο μελωδική ή ευαίσθητη πλευρά του – ούτε τις πιο soul πτυχές του. Ούτε μια backing vocalist (ούτε ένα πνευστό βεβαίως), τίποτα από το εξαιρετικό “Studio 150” με τις funk διασκευές - και δυστυχώς μόνο ένα κομμάτι από τους Style Council! Εκτός αν κάνω λάθος, πήρα χαμπάρι μόνο το ξεσηκωτικό (και αντιθατσερικό) “Shout To Τhe Top” - και αυτό “διεκπεραιωτικά” παιγμένο.

Εκείνο δε που “σκότωσε” τελείως, ήταν άλλο ένα από τα κορυφαία του κομμάτια, το “Wild Wood”, σε μια νωχελική διασκευή – που όμως αδικήθηκε από το μανιώδες ρούφηγμα ενός τσιγάρου (έκανε 3-4 στη σκηνή), το οποίο βέβαια δεν επέτρεψε στη φωνή του να τα καταφέρει. Που πας αγαπητέ πενηντάρη...

Ας είναι, όμως. Ο κόσμος αποθέωσε το φινάλε με τα 2 bis, γεμάτο (όπως και όλη η συναυλία) με τραγούδια των Jam και της solo πορείας. Χαλάλι σου που είσαι ακόμα εκεί στη σκηνή, ζωντανός, πάντα νεανικός – και που ροκάρεις, θυμίζοντας αυτά που ζήσαμε με τις μουσικές σου, 20 χρόνια πριν...





Η φωτό είναι από το www.clashmusic.com

Το post συνοδεύεται από το "Wild Wood", έτσι όπως δεν το είπε χθες στη συναυλία...

buzz it!

11 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Δεν πήγα χθες στη συναυλία. Τον Weller τον είδα το '93-'95 στο Βερολίνο σε μια συναυλία που κράτησε πάνω από δυόμισι ώρες. Ήταν "ανατριχιαστική" εμπειρία να τον βλέπεις να χτυπιέται στη σκηνή. Στο τέλος έβγαλε το μουσκεμένο πουκάμισό του. Μόνον αυτό, μια που μάλλον δεν είχε σκοπό να μιμηθεί τον Ίγκυ Ποπ... Εντύπωση μου κανε το σφιχτοδεμέμο αδύνατο κορμί του.
Ίσως να χασα την ευκαιρία να τον ξαναδώ, αλλά εκείνη τη συναυλία δε μπορώ να την ξεχάσω. He did something to me...

Prokopis Doukas είπε...

@Ανώνυμος: Μιλάτε για 15 χρόνια πριν... :-)

Stazybο Hοrn είπε...

Το γεγονός πως ήδη διάβασα δύο διαφορετικά ποστ για τη συναυλία μου λέει ότι πρέπει να ήταν πολύ ενδιαφέρουσα...

Ανώνυμος είπε...

Γι αυτό δεν ήξερα αν ήθελα να πάω χθες: μήπως διαλυθεί αυτή η μοναδική αίσθηση εκείνης της συναυλίας, 15 χρόνια πριν... :-)

yb είπε...

ο αγαπητός πενηντάρης τα πάει περίφημα...και μόνο που κατάφερε να ενθουσιάσει τόσο τον κόσμο, αυτόν τον κόσμο, και μόνο για το δάκρυ ...ήταν μια σημαντική συναυλία...;-)

Prokopis Doukas είπε...

@Stazybο Hοrn: Ναι, εγώ ως soul/funk τύπος έχω λίγο διαφορετική αντιμετώπιση... :-)
Και σε κάθε περίπτωση - ενώ δεν μπορώ να τον κακίσω με τίποτα - ζητάω πάντα έναν επαγγελματισμό από αυτόν που βγαίνει στη σκηνή. Ας μην ξεχνάμε οτι δίνουμε όλοι τα πολύ ωραία μας λεφτάκια..
Και δεν μπορώ να πω οτι με ενθουσίασε που έφτυνε συνέχεια..

@Ανώνυμος: Μπορεί και όχι - μπορεί απλώς να διαπιστώνατε οτι ο χρόνος κυλάει..


@yb: Τον ήθελα λιγότερο μονόπλευρο.. ;-)

Prokopis Doukas είπε...

Ας μην ξενάμε οτι όλο το στυλ του Weller ήταν η συνέχεια των mods (και όχι των rockers) - εξ ου και ο τίτλος "modfather"...

Ανώνυμος είπε...

Δε νομίζω να υπάρχει πιο ερωτικό τραγούδι εις τον αιώνα τον άπαντα από το Wishing on a star...

ΕΛΕΝΑ

Κ.Κ.Μοίρης είπε...

Που πας αγαπητέ πενηντάρη...
(έχουν και τα στομαχάκια ψυχή)

Prokopis Doukas είπε...

@Έλενα: Το οποίο βέβαια αγαπητή δεν είναι δικό του. Είναι τραγούδιτου 1978, των Αμερικανών (και μαύρων φυσικά) Royse Royce... :-)

@K.K. Μοίρης: Μωρέ, στομαχάκια δεν είχε καθόλου... Flat είναι - και από ψυχή σκίζει! Με τη φωνή δυσκολεύτηκε λίγο, με τόσα τσιγάρα live... :-)

miss little sunshine είπε...

Tι όμορφα που είχαμε κι εμείς την ευκαιρία να δούμε τον Paul Weller. Ποσο θα ηθελα να γυρναγε ο χρονος πισω και να εβλεπα τους Clash και τους Dead Kennedys που αγαπησα ετεροχρονισμενα;

ShareThis