(Έχω αρνηθεί να παίξω το (άγριο) παιχνιδάκι “καρεκλάδες vs ροκάδες” - ακούω που βρίζουν τους Rolling Stones, επειδή “έκαναν disco” με το “ Miss You” και γελάω. Πάντοτε υπήρχε ένα κομπλεξικό στην ελληνική “επαναστατικότητα”...)
Είναι 1984. Η δεύτερη (μετά τους Beatles και τους Stones) βρετανική εισβολή στις ΗΠΑ είναι σε πλήρη εξέλιξη – με “εργαλείο” το MTV, που φέρνει και στο τελευταίο χωριό της Arizona τους Kajagoogoo.... H μετα-πανκ απαρχή της electronica δεν με αφήνει αδιάφορο – εκτός από τους εφήμερους OMD και το “Enola Gay”, υπάρχουν εξαιρετικά γκρουπ: Depeche Mode, The Sound, Spandau Ballet, Duran Duran (ναι, ναι και όμως είχαν καλά κομμάτια οι παράφωνοι) και πολλά ακόμα.
Όμως η καρδιά μου δεν είναι εκεί. Ψάχνω το επόμενο βήμα (που είναι η jazz, αλλά δεν το ξέρω ακόμα) και διψάω για το καινούργιο στη (μουσική) ζωή μου. Το πρώτο σκίρτημα το έχει προκαλέσει με το "Your Love Is King" η Sade (που πουλάει στην Ιταλία περισσότερα κι από τον Michael Jackson) – αλλά αυτός που με “στέλνει” είναι ένας “αναβιωτής” των περίφημων mods, που έδιναν την ίδια σημασία στο στυλ και τη μόδα, όσο και στη μουσική. Ακομπλεξάριστος δημιουργός μιας "σοφιστικέ" pop που έχει jazz επιρροές, αγαπάει τη soul, ανακατεύει το rock με το funk, πειραματίζεται με το hip-hop και φλερτάρει με τον αισθησιασμό της bossa-nova.
Ο Paul Weller είχε μόλις διαλύσει τους (εξαίρετους) Jam και είχε φτιάξει το ντουέτο των Style Council, μαζί με τον κιμπορντίστα Mick Talbot - στην ουσία ήταν μια "μουσική κολλεκτίβα" με άποψη: Ήταν χορτοφάγοι, φορούσαν καπαρντίνες, ακριβά μοκασίνια και χρωματιστά μάλλινα πουλόβερ, δεν έπιναν αλκοόλ αλλά καπουτσίνο - και μιλούσαν για ανθρώπινα δικαιώματα. Με τις πρώτες νότες του Cafe Bleu έχω ανατριχιάσει, με τη (δανεική) φωνή της Tracey Thorn (των Everything But The Girl) στο “The Paris Match” (ακούστε το) έχω "λυγίσει" - και αποκτήσει το καινούργιο μου αγαπημένο γκρουπ...
Τους ακολουθώ για χρόνια: “You 're the Best Thing”, “Shout To The Top!”, “Long Hot Summer”, - αποκτώ τα πάντα τους. Δεν είναι όμως μόνο “στυλ και αρώματα", ο Weller είναι ένας άκρως συνειδητοποιημένος καλλιτέχνης, με “σκληρή” αντιθατσερική στάση – ταυτόχρονα με την αισθητική του αναζήτηση, ένας πραγματικά ολοκληρωμένος άνθρωπος!
Η συνέχεια είναι γνωστή: Οι Style Council διαλύονται, ο Weller κάνει μια “τρίτη” καριέρα, σόλο αυτή τη φορά, από το 1991 και μετά – και μας παραδίδει αριστουργήματα, όπως το “You Do Something To Me” (ακούστε το) και το "Wild Wood". Ένας από τους σημαντικότερους καλλιτέχνες της γενιάς του, ο εξαιρετικός κύριος Weller είναι ήδη περασμένα 50. Και το καλοκαίρι, ανήμερα της Γαλλικής Επανάστασης, στις 14 Ιουλίου, θα είναι στην Αθήνα... :-)
Οι φωτό είναι από τα indieclub.freeblog.hu, www.contactmusic.com, takethepills.blogspot.com
29 σχόλια:
Florile au un limbaj aparte. Cat de incantator ar putea sa vorbeasca un tanar iubitei sale fara sa foloseasca cuvintele!
Μπορεί κανείς να βοηθήσει με τα ρουμανικά? :-)
the capuccino kid !
καφές για την ψυχή, καλό...
Ακριβώς αγαπητέ! Μιλάω για τα νιάτα μου (του).. Καλώς ήρθατε... :-)
Καλά που υπάρχει και το buzz και σας εντοπίσαμε.
Welcome στα blogs, Me Ship Came In!
Aγαπητέ Προκόπη,
για δες στην παρακατω διευθυνση για τη μεταφραση του αγνωστου κειμενου,
http://translate.google.com/
Οι αυτοματοι μεταφραστες αποτελούν μια από τις πιο διαδεδομενες εφαρμογες της τεχνητης νοημοσυνης και δεν τα πάνε και πολύ ασχημα. Αν και εχουν πολυ ακομα δρομο μπροστα τους!
Διαβάζοντάς σε Προκόπη, πού θα πάει, θα ευπρεπιστω μουσικά!
Τα χαιρετίσματά μου στον ερίτιμο κο Κ.Κ.Μοίρη.
έχω το Fly on the Wall, b sides and rerities
και περιέργως πως δεν το άκουσα ποτέ, τώρα το είδα ξανά, λέει κάτι;
οι OMD καλούληδες φλώροι ήταν, για την εποχή, είχαν σύντομη πορεία αλλά αρκετά τραγούδια.
Αγαπημένος:-)
Η μουσική είναι εξαιρετική. Και τελικώς δεν ενοχλεί καθόλου -- αναθεωρώ =))
Καλώς τους όλους, χαίρομαι που σας αρέσει ο αγαπημένος Paul...
@gasireu: Για δοκίμασε να ακούσεις το 7λεπτο θεϊκό funk instrumental "Τhat Spiritual Feeling" ή το "Feeling Allright" ;h to "I'd Rather Go Blind"...
Αλλιώς θα με αναγκάσεις να τα ανεβάσω, να τ' ακούσουν όλοι.. :-)
Προκόπη καλησπέρα!
Πάντα μου άρεσε ο Paul Weller, αλλά αγαπούσα την πρώιμη περίοδό του με τους Jam περισσότερο από τους Style Council. Οι δεύτεροι μου φαίνονταν λίγο πιο...σαλονάτοι. Μοιραίο, θα μου πεις, είναι. Μεγάλωσε ο Paul, ευπρεπίστηκε και η μουσική του, χωρίς αυτό να μειώνει την αξία της.
Πάντως κομμάτια σαν το "Butterfly collector", το "Eton rifles", το "News of the world", το "Funeral pyre", μιλάνε από μόνα τους για το μουσικό του αισθητήριο, ξεχωριστό ήδη από τη σχετικά νεαρή του ηλικία.
@cynical: Thanks dear! Θα το δοκιμάσω...
@ Maria Jose: Καμία αντίρρηση αγαπητή - απλώς εμένα με βρήκαν οι Style Council (προφανώς) σε κρίσιμη φάση - αυτό περιγράφω...
Ενώ οι Jam όχι - τους εκτιμώ όμως ιδιαίτερα...
Έχεις δίκιο. Εγώ ήμουν στο Λύκειο ακόμα τότε και μάλλον όχι τόσο ώριμη μουσικά για να δεχτώ τα πιο εκλεπτυσμένα και έντεχνα ακούσματα των Style Council. Αντίθετα, λάτρευα το μελωδικό δυναμισμό της μουσικής των Jam. Τα πάντα είναι θέμα timing!...
Για το τραγούδι που ανεβάσατε ως σάουντρακ παραπλεύρως, έγινα "μπίλιες" μια βραδιά.
Και δεν είναι και της ηλικίας μου!
Καλώς βρεθήκαμε '-)
Είναι γιατί είσαι μικρούλα ακόμη, αγαπητή Maria Jose... (δεν θα το γράψω ελληνικά, γιατί θα μας παρεξηγήσουν) :-p
@MadNihilist: Ευχαριστώ που πρότεινες το post - αλλά δεν κατάλαβα, γιατί λες "αναθεωρώ" - είχες αρχικά σκεφτεί ότι είναι κουραστικό ν' ανοίγεις τη σελίδα και να παίζει το "ραδιοφωνάκι";
Το έχω σκεφτεί κι εγώ - θέλω πολύ τις γνώμες σας γι αυτό, αν θέλετε να το κρατήσω. Η σκέψη μου είναι - αν κάποιος θέλει μουσική παρέα - να μπορεί ν' ανοίγει και ν' ακούει, ενώ θα κάνει navigation από μια άλλη σελίδα. Δεν είναι πρακτικό; Please let me know...
Αν κι έχω ακούσει πολύ λίγα πράγματα από τον ταλαντούχο κύριο Weller, λατρεύω το "You do something to me"! Αυτό το post είναι μια καλή αφορμή για να ασχοληθώ περισσότερο μαζί του :)
Είχα εκφράσει κάποιες επιφυλάξεις την προηγούμενη εβδομάδα σε ένα μήνυμα που μάλλον χάθηκε [spam filter?]. Προσπαθούσα να γράψω ένα σχόλιο στο ποστ για την Γάζα και η μουσική ξανάρχιζε καθώς πήγαινα μπρος πίσω αλλάζοντας σελίδες. Τα παράτησα στο τέλος κι έβαλα το παράπονό μου =) και τις προτάσεις μου σε ένα μήνυμα. Αντίθετα χθες το "ραδιοφωνάκι" είχε την τιμητική του -- το συνέστησα σε φίλους, άκουσα το playlist τουλάχιστον τουλάχιστον 3 φορές και το ακούω και τώρα καθώς γράφω. Παίζει βέβαια ρόλο πως το ποστ της μέρας ήταν σχετικό. Δεν ξέρω ποια θα ήταν η λύση. Ίσως αν η μουσική δεν άρχιζε αυτόματα (;). Θα βρεθεί.
Καλή συνέχεια!
@Μad Nihilist: Συγνώμη για το μήνυμα που χάθηκε, δεν έχω κάποιο φίλτρο - κρίμα, γιατί θα ήθελα να ακούσω τις απόψεις σου για το post για τη Γάζα.
Ναι, όταν ακολουθείς τα links ίσως είναι σπαστικό το ραδιοφωνάκι. Οπότε:
- Το κάνεις mute (αλλά ξαναρχίζει σε κάθε νέο τραγούδι το άτιμο)
- Ή κάνεις mute γενικώς τον υπολογιστή σου
- Ή ανοίγεις δεύτερο παράθυρο - και κάνεις από κει navigate...
Μπελάς, ε; Θα προσπαθήσω τουλάχιστον η μουσική ν' αξίζει τον κόπο...
@ τα παπούτσια της Dorothy
Λοιπόν έχει μια συναρπαστική πορεία ο κύριος Weller - μπες στο site του (link από το όνομα του) και θα βρεις πολύ ωραία πράγματα... :-)
Οι Duran Duran δεν είναι παράφωνοι. Ντροπή σου :)
Ναι, ναι... Ήταν επίσης πολύ όμορφοι και καθόλου ψωνάρες... :-p
Το συγκεκριμένο πάντως το βλέπω περισσότερο ως ραδιο-ιστολόγιο με ποστ από ότι ιστολόγιο λόγoυ με μουσική υπόκρουση. Παραείναι ψαγμένη η μουσική για να είναι υπόκρουση. Οπότε μάλλον κακώς ενοχλήθηκα (το λίγο που...=).
Μεταξύ μας, δεν είναι έυκολα τα πολυμεσικά ιστολόγια κυρίως αν θέλει κάποιος να διατηρήσει μια φρεσκάδα και ένα, καλώς εννοούμενο, ερασιτεχνικό επίπεδο. H σημερινή μου πολυμεσική ανακάλυψη (Check-in Architecture) -- το βιντεάκι στο sidebar είναι inspiring!
Για μένα, η μουσική δεν ήταν ποτέ υπόκρουση, αγαπητέ MadNihilist.. ;-)
@Prokopis Doukas: I know.
Αλίευσα απροπό πριν από λίγο αυτό το micropost στο Twitter: "Piddling with rain, but armed with some Paul Weller for my trip into town [Cambridge, UK]. =) [...](PW is good walking-in-the-rain-music)"
Indeed it is. =)
ΝΑΙ, ΝΑΙ να τη κρατήσεις τη μουσική, please!! Και τα τραγούδια είναι πολύ ωραία και ο συνδυασμός τους με τα post πολύ καλός!
Επίσης αν δέχεσαι "παραγγελιές", βάλε κι άλλη jazz ;))
Περισσοτερη jazz σε λίγο... :-)
«Πάντοτε υπήρχε ένα κομπλεξικό στην ελληνική “επαναστατικότητα”...»
Δεν θα μπορούσες να το πεις καλύτερα. Για παράδειγμα:
Είναι 1986. Στο Καλλιμάρμαρο μαζί με άλλα «επαναστατικά» συγκροτήματα εμφανίζονται και οι Culture Club. Ιεροσυλία για τους έλληνες «επαναστάτες», που πετάνε ότι είχαν διαθέσιμο μαζί τους στον Boy George, σίγουρα ερμηνευτή μιας «μιας "σοφιστικέ" pop που έχει soul επιρροές», αποκαλώντας τον πούστη.
Η τότε υπουργός πολιτισμού Μελίνα Μερκούρη, για να δικαιολογήσει τ’ αδικαιολόγητα προφανώς η γυναίκα, χαρακτηρίζει τις αντιδράσεις αυτές του κοινού ως δείγμα της ελευθερίας έκφρασης που χαρακτηρίζει τη νεοελληνική κοινωνία.
Είσαι άδικος λιγάκι με την Αριζόνα. Έχοντας ζήσει εκεί, τ’ ανεξάρτητα groups που έπαιζαν στα clubs της σίγουρα δεν θα τα έβρισκες με τίποτα το 84, στα ράφια με τους δίσκους στα σπίτια του τελευταίου ελληνικού χωριού. Ούτε στα ελληνικά ερτζιανά τότε (εκτός από πειρατικούς σταθμούς) καθώς όπου υπάρχει Πανεπιστήμιο στις Η.Π.Α. υπάρχει και αναπτυγμένη εναλλακτική σκηνή και εναλλακτικοί ραδιοσταθμοί.
Love is the drug και dance away – να ένα δύο τραγούδια ενός εναλλακτικού συγκροτήματος, των Roxy Music, που φλέρταραν ιερόσυλα με τη disco για τους έλληνες «προοδευτικούς».
Σωστά, αγαπητέ Θωμά...
Δεν αμφισβητώ την Αριζόνα - απλά σημειώνω οτι πριν το MTV η πρόσβαση για ένα μικρό βρετανικό γκρουπ σε όλη την αμερικανική επικράτεια ήταν σχεδόν αδύνατη... :-)
Το Love is the drug ήταν πάντα ύμνος για τους ροκάδες... :-)
Δημοσίευση σχολίου