Μιλάω με τον Πάνο Χαρίτο, έναν από τους καλύτερους ανταποκριτές – χρόνια στην περιοχή. Όσο κοιτάω πίσω αυτήν την απίστευτη σφαγή των 21 ημερών, αυτό το θρίαμβο της “μεταβατικής σκοπιμότητας”, αυτό το “κύκνειο ουρλιαχτό” της υπογραφής Μπους (+ ευαγγελιστές + “η παρέα που έφαγε με τα χρυσά κουτάλια στο Ιράκ”) δεν μπορώ, όπως πάντα, να πιστέψω οτι τα έγκληματα πολέμου είναι τόσο απροσχημάτιστα – ενισχυμένα μάλιστα με βόμβες λευκού φωσφόρου, τελευταίας τεχνολογίας...
Η στρατηγική της έντασης
Η ισραηλινή δημοκρατία ταλανίζεται από την ύπαρξη τεσσάρων (4) πια ακροδεξιών κομμάτων, επί πλέον του σκληρού δεξιού κόμματος του Λικούντ, του οποίου ηγείται ο Νετανιάχου. Οι πιο “κεντρώοι” υποψήφιοι για τις προσεχείς εκλογές, η υπουργός Εξωτερικών Τζίπι Λίβνι και ο υπουργός Άμυνας Έχουντ Μπάρακ “διαγκωνίζονται” για το πώς θα αποκτήσουν ένα πιο “φιλοπόλεμο” προφίλ στους ψηφοφόρους, ώστε να ανεβάσουν τα ποσοστά τους και να επιβιώσουν πολιτικά. Πώς να μιλήσεις για “δημοκρατία”, με τέτοιο πολιτικό προσανατολισμό - άσε που ο υπερεθνικιστής Νετανιάχου βγήκε τελικά κερδισμένος στις δημοσκοπήσεις...
Το Παλαιστινιακό είναι εξαιρετικά σύνθετο πρόβλημα – κάθε φορά που πάω να μιλήσω γι αυτό, σκέφτομαι διπλά. Δεν αισθάνομαι οτι το ίδιο συμβαίνει με το δημόσιο διάλογο στη χώρα μου – αισθάνομαι μια ευκολία στην υιοθέτηση του “αυτονόητου” και στην επιβολή του “άσπρου-μαύρου”...
Δεν μπορώ όμως να μη λάβω υπ' όψιν μου όλες τις παραμέτρους – επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να κατηγορηθώ οτι εξισώνω και ισοπεδώνω. Δεν μπορώ να αγνοήσω τις εκτιμήσεις οτι οι επιθέσεις του Ισραήλ αποτελούν “βούτυρο στο ψωμί” της Χαμάς, ώστε να επαναφέρει την απήχηση της σε υψηλά ποσοστά. “Η Χαμάς δεν πίστευε ποτέ οτι θα εισβάλει το Ισραήλ στη Γάζα”, μου λέει αντιθέτως ο Πάνος. “Απλώς με τη λογική της βίας που τη διέπει και με την άρνηση της να αποδεχθεί την ίδια την ύπαρξη του Ισραήλ, υποστηρίζει οτι η ένοπλη αντιπαράθεση είναι ο μόνος δρόμος”...
Yesterday 's Mistakes
Σε κάθε διένεξη στον κόσμο κάποιος από τους δύο ίσως έχει περισσότερο δίκιο. Αλλά πάντα ο ακραίος, ο φανατικός θρησκευόμενος ή ο εθνικιστής είναι στην ουσία το ίδιο το πρόβλημα, γιατί “τρέφεται” από αυτό, όπως και ο αντίπαλος του. Οι “υπερπατριώτες” βρίσκουν έδαφος, η τακτική “οφθαλμόν αντί οφθαλμού" θριαμβεύει...
Το “παιχνιδάκι” της αντιπαράθεσης (αντί της συναίνεσης) παίζεται καλά, γιατί συμφέρει.
Τα “δίκια του λαού, του έθνους, της θρησκείας” είναι πάντα μανιχαϊστικά – δεν σηκώνουν συζήτηση. Οι “μεγάλοι πολιτικοί που λένε τα περήφανα όχι” είναι αυτοί που θα μας σώσουν, θα κρατήσουν τις Θερμοπύλες – ακόμα κι αν φαίνεται οτι η εποχή τους έχει παρέλθει.
Από την αρχή δεν έτρεφα ψευδαισθήσεις οτι ο Ομπάμα θα αλλάξει τη λογική της υπερδύναμης – θα ήταν άλλωστε ποτέ δυνατόν αυτό; Μπορεί τα βήματα του να είναι εξαιρετικά προσεκτικά στην αρχή, μπορεί στο μυαλό του να είναι πάνω απ' όλα η αποφυγή της δολοφονίας του. Το “σύστημα” μπορεί πάντα να επιβιώνει, δεν είναι ποτέ όμως “το ίδιο” - το φτιάχνουν πάντα οι άνθρωποι και οι εποχές. "Το όραμα του Martin Luther King για ισότητα εκπληρώθηκε" λένε οι αφροαμερικανοί - κάποτε, όχι πολύ παλιά, τους κρεμούσαν από τα δέντρα, σαν "παράξενα φρούτα"...
Όσο επικίνδυνοι είναι οι φανατισμοί, άλλο τόσο είναι και η μόνιμη “λογική των ίσων αποστάσεων”: Τι Πλαστήρας, τι Παπάγος, τι μπρόκολα, τι λάχανα – τι Μπους τι Ομπάμα (άρα, “αθωώνεται” ο Μπους). Τι κεντροδεξιά, τι κεντροαριστερά – αφού δεν είσαι “ιδανικός” είσαι απορριπτέος, μόνο μαξιμαλιστικά συζητάμε εμείς...
Στο Lincoln Memorial, ο Stevie Wonder παίζει μαζί με τον Usher και τη Shakira το “Higher Ground”. Το πιο προοδευτικό Χόλιγουντ είναι εκεί, ο Bono μίλησε για "Παλαιστινιακό όνειρο" μπροστά σε χιλιάδες κόσμο, η Αμερική θυμήθηκε τον Woodie Guthrie – σε λίγο θα πηγαίναμε πίσω ως το καλοκαίρι του '68 και το Strawberry Statement. “Ένας είναι ο εχθρός, ο ιμπεριαλισμός”. Αφού είναι έτσι, γιατί στο διάολο οι Ισραηλινοί φεύγουν ακριβώς τη μέρα που έρχεται το "καινούργιο";
Οι φωτό είναι από τη New York Post και το www.populistamerica.com
"Επί του πιεστηρίου": Ο Μπαράκ Ομπάμα μιλάει (μεταξύ άλλων) για την ενέργεια και την κλιματική αλλαγή, για το κράτος δικαίου και για την ισχύ που "δεν μας παρέχει τη δικαιοδοσία να κάνουμε ότι μας αρέσει"...
%20%20.jpg)
9 σχόλια:
Οι πολιτικά ορθές ,στρογγυλές αναλύσεις έχουν πάντα εχθρό τους νεκρούς και τα ποτάμια αίματος. Οι λύσεις δεν είναι γραμμικές.
Μην παραγνωρίζουμε το γεγονός ότι ο Φορέας του καινούριου δεν είναι ο Μπαράκ αλλά η Χίλαρι (είναι γνωστοί οι υποστηρικτές και χρηματοδότες της) οι Ισραηλινοί αποχώρησαν γιατί απλά δεν ήθελαν να χαλάσουν και το Πάρτι.
Ο μεγαλύτερος κίνδυνος που εγώ βλέπω (αν θες προβλέπω) και όχι για το Παλαιστινιακό αλλά για τους ίδιους τους Αμερικάνους είναι η απογοήτευση ,το ξέφτισμα του Ονείρου, το ξεπούλημα της ελπίδας. Κάτι αντίστοιχο δηλαδή με αυτό που ζήσαμε στην Ελλάδα με το ΠΑΣΟΚ του 74 το ΠΑΣΟΚ του 81 και το ΠΑΣΟΚ του 96 .Μετά από αυτό οι κοινωνίες είναι εύκολο να αποστασιοποιηθούν και ακόμα ευκολότερο να φασιστοποιηθουν
Η οποιαδήποτε ουσιαστική αλλαγή για να γίνει χρειάζεται κοινωνική στήριξη και βούληση για σύγκρουση ,αυτή η δεύτερη δεν έχω πεισθεί ότι υπάρχει.
ΥΓ 1. Ποιος αλήθεια ο σκοπός της τηλεοπτικής μετάδοσης στην Ελλάδα της τελετής της Ορκωμοσίας? Θυμίζει Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία όπου τη στέψη του Αυτοκράτορα παρακολουθούσαν οι ηγεμόνες όλων των επαρχιών και Βασιλείων της Αυτοκρατορίας Η απόλυτη ξεφτίλα και μετά τα ίδια κανάλια χύνουν τόνους δάκρυα για την Εθνική ανεξαρτησία και (καλώς ) κατηγορούν το Σημίτη για το ευχαριστώ στους Αμερικάνους.
ΥΓ 2 Συγνώμη για το μακροσκελές του σχολίου και το συναισθηματικό του ύφους. .
'Όσο επικίνδυνοι είναι οι φανατισμοί, άλλο τόσο είναι και η μόνιμη “λογική των ίσων αποστάσεων”: Τι Πλαστήρας, τι Παπάγος, τι μπρόκολα, τι λάχανα – τι Μπους τι Ομπάμα (άρα, “αθωώνεται” ο Μπους). Τι κεντροδεξιά, τι κεντροαριστερά – αφού δεν είσαι “ιδανικός” είσαι απορριπτέος, μόνο μαξιμαλιστικά συζητάμε εμείς...'
Νομίζω ότι, ιδίως στην Ελλάδα, προκειμένου να ξεπεραστούν τα μετεμφυλιακά μας πάθη και οι διχασμοί περάσαμε κάποια στιγμή στο άλλο άκρο, αυτό των ισοπεδωτικών ίσων αποστάσεων. Και αφενός μεν καταφέραμε να αφήσουμε πίσω μας τα διχαστικά μετεμφυλιακά πάθη, αφετέρου όμως με το μεγάλο τίμημα της ισοπέδωσης. Και δυστυχώς αυτή η πολιτική ομογενοποίηση της σύγχρονης Ελλάδας οδήγησε και στη δημιουργία μιας ολόκληρης γενιάς νέων ανθρώπων που στο άκουσμα και μόνο της λέξης 'πολιτική' το βάζουν στα πόδια.
@de profundis: Τα μακροσκελή σχόλια είναι ευπρόσδεκτα, αγαπητέ. Νομίζω οτι στο ερώτημα σου απάντηση είναι μια άλλη ερώτηση (γιατί είναι σταρ ο Ομπάμα;). Πάντως εγώ, παρεπιμπτόντως, δεν είχα θιγεί από το "ευχαριστώ τους αμερικανούς" - άλλα με είχαν πειράξει από τη θητεία Σημίτη, όπως το τι έκανε για τη διαφθορά ή οι επιλογές των ανθρώπων γύρω του ή π.χ. για τη διοίκηση του Αγίου Όρους...
Αγαπητέ Γεράσιμε,
Είναι πράγματι οι ίδιοι άνθρωποι που (σωστά) δεν δέχονται τις "ίσες αποστάσεις" για το Παλαιστινιακό ή το Κυπριακό, ενώ έχουν απολύτως ίσες αποστάσεις για π.χ. τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ (αφού το τελευταίο είναι επίφοβο να του κλέψει εκλογική πελατεία). Επίσης είναι απορίας άξιον, πώς το ΚΚΕ (για να λέμε τα πράγματα με τ' όνομα τους) αντιδρά με ακριβώς τον ίδιο τρόπο στην κριτική, όπως και το Τελ-Αβίβ (που μισεί): Για "αντισημιτισμό" μιλούν οι μεν, για "αντικομμουνισμό" οι δε...
Γενιές και γενιές γαλουχήθηκαν με την σύγκρουση των καλών και των κακών και την παραδειγματική τιμωρία των δεύτερων στο τέλος. Δεν ξέρω αν ευθύνεται το προπατορικό αμάρτημα για όσα μας συμβαίνουν αλλά η θεωρία του σίγουρα εξυπηρετεί τη διαιώνιση αυτής της διαμάχης, όχι μόνο στην πολιτική αλλά στο μυαλό και την ψυχή μας. Στη ζωή όμως το παιχνίδι είναι πιο σκληρό. Υπερήρωες γίνονται θύματα αδίστακτων και αδιάλλακτων εχθρών, αλλά και οι ίδιοι θυσιάζουν κάποιες αξίες στην πορεία, αφού είχαν ή θα έχουν αποτελέσει στοιχεία του ίδιου μηχανισμού.
Ο Αμερικάνικος λαός ελπίζει, όπως ελπίζουμε όλοι εμείς που αναπνέουμε υπό την αόρατη σκέπη μιας ¨υπερδύναμης¨. Νιώθω όμως ότι πίσω από την φαντασμαγορία των τελετών και των φανφαρονισμών των οπαδών ελλοχεύει ο αναπόφευκτος φαύλος κύκλος…
…“He who fights with monsters might take care lest he thereby become a monster. And if you gaze for long into an abyss, the abyss gazes also into you.”…
By Friedrich Nietzsche (Beyond Good and Evil)
Aγαπητέ Προκόπη καλημέρα,
Μου κανει εντυπωση το "πολιτικό αισθητήριο" της Χαμάς, που δεν πίστευε ότι το Ισραήλ θα εισέβαλε στη Γαζα. Καλά δεν ήξερε, δεν ρώταγε;;
Επίσης εχω μια απορία, για την οποια δεν μπορω να βρω ακόμα απάντηση. Κατά καιρούς, έχει πάρει το μάτι μου κάποιες αναφορές σε εφημερίδες για την "άψογη δημοκρατία" του ισραήλ. Τελευταία, μάλιστα, ένα άρθρο του Παπαχελά στην Καθημερινή με τις ιδιες ακριβώς λέξεις. Δεν μπορεί κάτι θα ξέρουν , που το αγνοώ.
Αγαπητή cynical,
Ομολογώ οτι κι εγώ δεν έχω την απαραίτητη από κοντά πληροφόρηση, για να δώσω τέτοιες απαντήσεις.
Αυτά που γράφω είναι μεταφορά από τα λεγόμενα του Πάνου, τον οποίο θεωρώ πολύ αξιόπιστο. Το ίδιο ισχύει και για τα link (Τσίμας και Μανδραβέλης).
Υποθέτω οτι η Χαμάς είχε αυτό που θα λέγαμε τη "βεβαιότητα του αδυνάμου" - οτι δηλαδή το Ισραήλ δεν θα τολμούσε ποτέ να ισοπεδώσει τη Γάζα. Να όμως που το έκανε...
Όσο για τη δημοκρατία του Ισραήλ, σε σχέση με τα γύρω αυταρχικά καθεστώτα, σίγουρα θα είναι μακράν πιο ουσιαστική και πραγματική. Το πρόβλημα είναι - και το λέω στην αρχή - οτι έχει ακροδεξιό προσανατολισμό. Είναι ίσως πολύ πιο "μετατοπισμένη" προς τα δεξιά, απ 'ότι είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες( δες το link "Από την αρχή δεν έτρεφα ψευδαισθήσεις"), με όλα φυσικά, τα ειδικά εθνικιστικά χαρακτηριστικά της...
Προκόπη,
συμφωνώ με το ύφος του άρθρου σου. Τα σχόλιά μου έχουν ως εξής:
α) Ως γενική αρχή, πιστεύω ότι πουθενά δεν υπάρχει απόλυτο δίκιο και απόλυτο άδικο, ή πιο απλά "Άσπρο" - "Μαύρο". Σε μια σύγκρουση και οι δυο πλευρές έχουν ευθύνη, ανεξάρτητα με το ποιος είναι ο δυνατός και ποιος ο αδύναμος, το στοιχείο δηλαδή που θυμικά θα καθορίσει το ποιος είναι ο "συμπαθής" και ποιος ο "αντιπαθής", ποιος είναι ο "θύτης" και το "θύμα", ποιος είναι ο "κακός" και ο "καλός".
Ο μαξιμαλισμός της Χαμάς είναι η αφορμή που βρίσκει το Ισραήλ για να στηρίξει τις επιθέσεις του. Δεν θέλω να επιχειρηματολογήσω για το κατά πόσο είναι απάνθρωπο ή "σφαγή" αυτό που διεξάγει στη Γάζα το Ισραήλ, αυτό είναι όχι μόνο προφανές, αλλά και έχει γραφτεί παγκοσμίως κατά κόρον.
Αυτό που θέλω να σημειώσω είναι ότι μια οργάνωση που διακυρήττει ότι στόχος της είναι ο αφανισμός του Ισραήλ και ρίχνει χιλιάδες ρουκέτες σε κατοικημένες περιοχές και αρνείται να υπογράψει εκεχειρία με τον υπέροπλο αντίπαλο, σίγουρα έχει ένα μερίδιο ευθύνης για την ανάφλεξη. Μικρό ή μέτριο ή μεγάλο; Δεν ξέρω. Πάντως, δεν είναι αμέτοχη ευθυνών.
β) Έχοντας περάσει αρκετό καιρό στην περιοχή - Ισραήλ και Παλαιστινιακά εδάφη - το συμπέρασμά μου είναι το εξής: Όταν φανατικοί δύο θρησκειών (Ιουδαϊσμός, Ισλάμ) συνωστίζονται σε μια λωρίδα γης μικρότερη από την Πελλοπόνησο και όλοι πιστεύουν ότι αυτή η γή τους ανήκει, είναι η ιερή τους γη και πρέπει να αφανίσουν τους "άλλους" και να την κάνουν δικιά τους, τότε μην περιμένεις να δεις ειρήνη. Για μένα οι φανατικοί Ορθόδοξοι Εβραίοι και οι φανατικοί Ισλαμιστές της Χαμάς είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, αμφότεροι υπεύθυνοι για το μίσος και το αίμα. Ανεξάρτητα, και πάλι το τονίζω αυτό, με το ποιος είναι ο "δυνατός" και ποιος ο "αδύναμος", ποιος είναι ο "θύτης" και το "θύμα", άρα και ποιος δικαίως μας είναι "συμπαθής" και ποιος "αντιπαθής".
γ) Κάποτε έκανα ένα ρεπορτάζ στο αραβικό χωριό Σαχνίν της Γαλιλαίας (επικράτεια Ισραήλ). Εκεί υπάρχει μια ποδοσφαιρική ομάδα, η Μπνέι Σαχνίν. Από τους 11 παίκτες της, οι 5 είναι Ισραηλινοί και οι 6 είναι Παλαιστίνιοι. Ο προπονητής είναι Εβραίος και ο πρόεδρος της ομάδας Παλαιστίνιος. Οι οπαδοί είναι μισοί - μισοί. Ζουν αρμονικά, αγαπημένοι και φίλοι, χωρίς το παραμικρό ίχνος μίσους ή έχθρας μεταξύ τους. Όταν κέρδισαν πριν από μερικά χρόνια το κύπελλο, βγήκαν όλοι μαζί στους δρόμους και πανηγύρισαν αγκαλιά. Αυτό είναι μια πραγματικότητα που δεν αμφισβητείται - άρα και ένα τρανό παράδειγμα ότι μπορούν να συνυπάρξουν. Όταν ρώτησα τον Παλαιστίνιο τερματοφύλακα "πώς τα καταφέρνουν", ο 22χρονος μου απάντησε με αφοπλιστική απλότητα: "Εδώ δεν είμαστε ιδιαίτερα θρησκευόμενοι, ο καθένας κρατάει για τον εαυτό του ότι πιστεύει". Μακάρι να ήταν έτσι όλη η περιοχή. Τα πράγματα θα ήταν σίγουρα πολύ καλύτερα.
Πολύ σωστά τα λες Αχιλλέα, νομίζω. Άλλωστε η επιτόπια εμπειρία πάντα δίνει άλλο βάρος σε μια άποψη...
Δημοσίευση σχολίου