Μια πιο σοβαρή τεκμηρίωση από συνάδελφο που εκτιμώ, περιελάμβανε την παράμετρο “της γυναίκας-καριερίστας που αντί να πάρει τον απαραίτητο χρόνο να εξοικειωθεί με το θαύμα της ζωής, έσπευσε να προτάξει την ανάγκη της να παραμείνει στο προσκήνιο”...
Ομολογώ οτι δεν συμμερίστηκα την κριτική - θαυμάζω τις γυναίκες που τα καταφέρνουν όλα ή όσους αρνούνται να πάρουν σύνταξη. Ωστόσο, λίγο καιρό μετά, το ίδιο έγινε και στη Γαλλία – κι εκεί τα πράγματα πήραν διαστάσεις δημόσιας κατακραυγής. Βέβαια, μια μουσουλμάνα υπουργός Δικαιοσύνης του Σαρκοζί (ο οποίος εξελέγη αφού “άλωσε” τις ψήφους του Λεπέν), αφρικανικής καταγωγής και μελαμψού δέρματος, που έκανε ανύπαντρη στα 43 της ένα παιδί και αρνείται να πει με ποιόν – ε, αυτό είναι ότι πιο “αμφιλεγόμενο” υπάρχει για τον συντηρητικό ψηφοφόρο.
Ο σάλος όμως προκλήθηκε περισσότερο από τις γυναικείες οργανώσεις – που θα έπρεπε τουλάχιστον να βρίσκονται στην “προοδευτική” πλευρά. Όπως και στη χώρα μας, φοβάμαι οτι οι αντιδράσεις υποκρύπτουν ένα “φοβικό συντηρητισμό των δικαιωμάτων”, που διακρίνει την παραδοσιακή αριστερή τοποθέτηση: Κάθε πετυχημένη γυναίκα που το κάνει αυτό, “χαλάει την πιάτσα” - κινδυνεύει να δείξει οτι ίσως η άδεια τοκετού “δεν είναι και τόσο απαραίτητη”.
Δεν έχω πρόθεση να υπερασπιστώ τη Rachida Dati - μια γυναίκα την προσωπικότητα της οποίας (πολιτική και μη) δεν είμαι σε θέση να εκτιμήσω, από πρώτο χέρι. Άσε που δεν μπορώ να “ταυτιστώ” με μια γυναίκα που ενδέχεται να έχει κάνει παιδί με τον Αθνάρ (με το χιτλερικό μουστάκι) ή με τον ίδιο τον (καραγκιόζη και φανφαρόνο) Σαρκοζί.
Μπροστά στην σπαρακτική Neneh Cherry, που θα “προτιμούσε να πεινάσει, για να σώσει το παιδί της”, η Dati μοιάζει με “μέγαιρα του αρριβισμού”. Ίσως πράγματι να μην είναι παρά μια “ψωνάρα”, ίσως ο φόβος της απώλειας της θέσης (ακόμα κι αν αυτή αφορά το “παντεσπάνι” σου και όχι το “ψωμί” σου) να αποτελεί σοβαρή δικαιολογία, για να γυρίσει κανείς αμέσως στη δουλειά του. Η πολιτική και τα ΜΜΕ μπορεί να είναι ανελέητα - για μια γυναίκα ακόμα πιο πολύ. Ωστόσο, η άδεια τοκετού - η ύπαρξη της οποίας είναι απαραίτητη - είναι (όπως και η σύνταξη) δικαίωμα κι όχι υποχρέωση...
"Επί του πιεστηρίου": Η Μαρία Σπυράκη μιλάει στα ΝΕΑ για την επιστροφή της στη δουλειά, 9 μέρες μετά τη γέννα...
%20%20.jpg)
10 σχόλια:
"Άσε που δεν μπορώ να “ταυτιστώ” με μια γυναίκα που ενδέχεται να έχει κάνει παιδί με τον Αθνάρ (με το χιτλερικό μουστάκι) ή με τον ίδιο τον (καραγκιόζη και φανφαρόνο) Σαρκοζί. "
Αφοπλιστικό και εξαιρετικά χαριτωμένο. Where have you been all this time? :-)
Επ' αφορμή όσων είπες για τις γυναικείες οργανώσεις θα μπορούσαμε να θυμηθούμε και ότι για διάφορους και ενίοτε ενδιαφέροντες λόγους πολλές γυναίκες ψηφοφόροι ΔΕΝ ψηφίζουν - όπως θα περίμενε κανείς να κάνουν - γυναίκες πολιτικούς. Τι λόγους; Για παράδειγμα, όταν μια γυναίκα πολιτικός εμφανίζεται ως η σούπερ γυναίκα που ΚΑΙ διαπρέπει στην πολιτική ΚΑΙ έχει πετύχει ως επαγγελματίας ΚΑΙ μεγαλώνει ένα και δυο και τρία και τέσσερα παιδιά ΚΑΙ διαθέτει έναν εξίσου 'επιτυχημένο' σύζυγο, μπορεί να κάνει τις υπόλοιπες γυναίκες που παλεύουν να τα φέρουν βόλτα με μια δουλειά και με ένα ή δυο παιδιά να νιώθουν ελλειμματικές. Ασχέτως του ότι αυτή η γυναίκα πολιτικός μπορεί να έχει αφήσει το επάγγελμά της για την πολιτική, να έχει αναθέσει σε νταντάδες το μεγάλωμα των παιδιών της και να έχει να μιλήσει καμιά δεκαριά χρόνια με τον σύζυγο.
Εδώ, αγαπητή, εδώ! Μάλλον δεν διαβάζατε Athens Voice, τόσα χρόνια... :-)
Αγαπητέ Γεράσιμε,
Νομίζω οτι αυτή που δίνετε είναι η μία εξήγηση - το κόμπλεξ δηλαδή και ο "ανταγωνισμός" που δημιουργείται. Η άλλη είναι το ερωτικό στοιχείο. Να θυμίσω πόσες γυναίκες ήταν ερωτευμένες με τον Καραμανλή θείο ή με τον Ανδρέα Παπανδρεόυ; Από τους επιγόνους δεν φαίνεται πάντως να διατρέχουμε τέτοιον κίνδυνο... :-)
Καλημέρα Προκόπη.
Πιστευω, οτι την εν λογω κυρια δεν θα την είχαν παρει τα ΜΜΕ στο στομα τους, αν δεν αποδεικνυοταν τοσο αριβιστρια, τόσο προκλητικη και προπαντως τόσο ανεπαρκής στη δουλεια της. Ειδικα τα γαλλικα μεσα, που εχουν παραδοση στο να μην αναμειγνυονται στις προσωπικες υποθεσεις των πολιτικών προσώπων, τουλαχιστον μεχρι τη θητεια Σαρκοζύ.
Τουναντιον, την αλλη κυρια και φρεσκια μητερα, την Υπουργο άμυνας της Ισπανιας, η οποια επίσης την αλλη μερα επεστρεψε στη δουλεια της, αλλα με το μωρό παρέα, την καλομεταχειριστηκαν. Η διαφορά βεβαια στην προσωπικότητά τους κανει ...μπαμ.
Ε, ναι η διαφορά είναι μεγάλη, αγαπητή Cynical. Έχει πολιτικό και αισθητικό υπόβαθρο... :-)
Καλησπέρα.
Γνώμη μου είναι, ότι σε αυτή την περίπτωση δεν υπέστη κριτική μια οποιαδήποτε μισθοσυντήρητη εργαζόμενη. Το πώς αντιμετωπίζει την μητρότητα μία πολιτικός δεν νομίζω ότι αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση στις μέρες μας, αλλά ούτε και κίνδυνο κατάργησης της άδειας τοκετού. Άλλωστε αυτό το δικαίωμα κατακτήθηκε κυρίως από γυναίκες που δεν έχουν την ευρωστία μίας κυβερνητικής υπαλλήλου. Να μην αψηφήσουμε βέβαια το ότι η ίδια αιτία αναγκάζει πολλές εργαζόμενες να γυρίσουν αμέσως στην δουλειά τους. Σε πολλές περιπτώσεις δεν πρέπει να ενοχοποιείται η ¨κακή¨μάνα που δεν υπακούει στο ένστικτο της μητρότητας, αλλά η εκάστοτε κυβέρνηση που δεν υποστηρίζει οικονομικά την μητέρα και που αφήνει ανεξέλεγκτους κάποιους αδίστακτους εργοδότες να την εκβιάζουν…
Είναι όντως ανακούφιση να διαβάζεις τέτοια κείμενα σαν κι αυτό. Καλώς ήρθες στους ιστολόγους και εμείς...... πάντα δίπλα σου και στον κυβερνοχώρο.
Ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια, Prospero.
@Maximus Αν υπάρχει (κατά την άποψη μου) σοβαρή βάση για κριτική προς τη Ντατί, είναι γιατί ως υπουργός Δικαιοσύνης, δίνει το "παράδειγμα". Και με τη νεοφιλελεύθερη μανία για κατάργηση των εργασιακών δικαιωμάτων, καταλαβαίνω την καχυποψία.
Ωστόσο, όσο πιο κοντά στο μέτρο είσαι, τόσο πιο πειστικός είσαι στην κριτική σου...
Έχω μια φίλη που απέκτησε παιδί πριν από 7 μήνες με καισαρική. Η συγκεκριμένη είναι εργασιομανής και πραγματικά περνάει καλά στη δουλειά της. Μου μετέφερε τις εντυπώσεις της ένα μήνα μετά τη γέννα. Οι πόνοι ελαττώθηκαν κάπως, τονίζω το κάπως, μετά από δύο εβδομάδες. Πρόσφατα μου ανέλυε πως η ίδια χρειάστηκε τουλάχιστον δυόμισι με τρεις μήνες για να επανέλθει σε μια ισορροπία, σωματικά, ψυχικά, νοητικά, αλλά και να ανταπεξέλθει στη νέα μορφή της οικογένειας. Μια φίλη της ψυχολόγος τής εξήγησε πως η γέννα ψυχολογικά ισοδυναμεί με τις διακυμάνσεις ολόκληρης της εφηβείας...με τη διαφορά ότι όλο αυτό το ζει η νέα μητέρα σε μια μέρα. Προφανώς, λοιπόν, το πώς βιώνει η καθεμία αυτή την εμπειρία είναι πολύ προσωπικό θέμα.
Εμένα με σοκάρει το πώς η κοινωνία που ζούμε (εμείς οι ίδιες/οι εν τέλει...) αρνείται να δεχτεί ότι μας χρειάζεται χρόνος προσαρμογής όταν συμβαίνουν μεγάλες αλλαγές στη ζωή μας. Το πόσο επιφανειακά, αν το θέλετε αλλιώς, βιώνουμε εμπειρίες που έχουν όλες τις προϋποθέσεις να γίνουν βαθιές και ουσιαστικές. Με ένα κλισέ ("όλες οι γυναίκες γεννάνε", "όλοι οι άνθρωποι πονάνε" κτλ) τα 'χουμε αναλύσει όλα. Αυτή η νοοτροπία πρακτικά φαίνεται και από το ότι, τουλάχιστον στην Ελλάδα, η εργαζόμενη μητέρα, και κατά δεύτερο λόγο ο πατέρας επίσης, έχει ελάχιστη βοήθεια από τους θεσμούς που υποτίθεται ότι θα έπρεπε να την προστατεύουν σε αυτή τη φάση της ζωής της.
Η Ντατί είναι δημόσιο πρόσωπο και θεωρώ πως καλώς δέχεται κριτική για αυτό το θέμα. Προφανώς η ίδια έχει την οικονομική δυνατότητα να αφήσει το μωρό της σε άλλο πρόσωπο, πράγμα που για την απλή εργαζόμενη δεν ισχύει πάντα. Και αυτού του είδους οι κινήσεις όντως προσθέτουν πιέσεις στις πιο αδύναμες κοινωνικές ομάδες. Ίσως όχι εξοντωτικές, αλλά πάντως δεν βοηθούν καθόλου. Μέχρι εκεί όμως. Αν το παιδί είναι όντως του Αθνάρ, πιστεύω ότι η τιμωρία της είναι ήδη μαγαλύτερη από όσο μπορεί να φανταστεί. :)
Maria Shanti
Δημοσίευση σχολίου