Δεν είναι καν η πρωτεύουσα της California (το άχαρο Sacramento έχει την τιμή) και το LA είναι κατά πολύ μεγαλύτερο. Είναι μια πόλη με βικτωριανά σπίτια και ωραίους λόφους, που δεν ξεπερνάει το ένα εκατομύριο κατοίκους. Από “κάτω” της όμως (δεν είναι τυχαίο), μέχρι το San Jose, εκτείνεται η περίφημη Silicon Valley, όπου ζουν και εργάζονται 5 εκατομύρια άνθρωποι – αρκετοί από αυτούς στην υψηλή τεχνολογία...
Είναι μια από τις πιο όμορφες – ίσως η ομορφότερη πόλη της Αμερικής. Και η πιο φιλελεύθερη – με την ουσιαστική έννοια της λέξης. Αυτά σκεφτόμουν βγαίνοντας από το “Milk” του Gus Van Sant (με τη λίγο “σκοτεινή” σκηνοθεσία και – ας μου επιτραπεί – το κουραστικό μοντάζ), αρκετά για να κάνω μελαγχολικές συγκρίσεις με την πόλη μου. Ο Sean Penn αποδεικνύει ακόμη μια φορά πόσο μεγάλος ηθοποιός είναι, δίνοντας ρεσιτάλ ως ο Harvey Milk, ο πρώτος gay ακτιβιστής που εκλέχθηκε δημοτικός σύμβουλος στο San Francisco, τη δεκαετία του '70 - και δολοφονήθηκε από έναν (ακροδεξιό κρυπτο-gay;) συνάδελφο του. Όταν ο Sean Penn αντιπαρατίθεται στην ταινία με τον γερουσιαστή που ηγείται της καμπάνιας “να απολυθούν όλοι οι ομοφυλόφιλοι δάσκαλοι, γιατί καταστρέφουν τα παιδιά” ή προσπαθεί να απαλύνει την πολεμική που υφίστανται νέοι με ομοφυλοφιλικές τάσεις, εξηγώντας τους οτι “δεν είναι άρρωστοι και ανώμαλοι”, συνειδητοποιείς πόσο σκοταδισμός υπήρξε (και υπάρχει ακόμα) και στις πιο “προηγμένες” κοινωνίες μας...
Όταν έζησα εκεί, πολύ αργότερα, το 89-90, τα ζητήματα ήταν λυμένα: Η οδός Castro, όπου εκτυλίσσεται μεγάλο μέρος της ταινίας, ήταν και επισήμως πια η gay περιοχή. “This is a gay building”, είχε σπεύσει να με προειδοποιήσει ένας υποψήφιος ενοικιαστής διαμερίσματος, βλέποντας ένα νεαρό από την Ελλάδα “που ίσως δεν μπορούσε να φανταστεί το διαφορετικό από αυτόν”. Tελικά, έμεινα λίγο πιο πάνω, στα (γνωστά σας από εναν άλλο κινηματογραφιστή, τον David Lynch) Twin Peaks, με την υπέροχη θέα – που “αερίζει” το μυαλό...
Ακόμη μια φορά μου ήρθε στο μυαλό η αποπνικτική ατμόσφαιρα του “American Beauty”. Το ίδιο είχε συμβεί πριν από λίγο καιρό, με την απόπειρα του “Revolutionary Road” να καταγράψει τα πνιγηρά suburbs της μεταπολεμικής Αμερικής (οι σκηνές της μαζικής επιβίβασης και αποβίβασης των υπαλλήλων από το τρένο είναι εξαιρετικές). Όταν η Winslet (που φέτος είναι μάλλον η χρονιά της, καθώς φαίνεται οτι μεγαλουργεί και στο “Reader/Σφραγισμένα Χείλη”) καταλαβαίνει οτι το σχέδιο να μετοικήσουν στο Παρίσι “δεν υπάρχει πια”, νοιώθεις όλη την απόγνωση που μπορεί να προκαλέσει η “ομορφιά” και η τάξη της “οικογενειακής ευτυχίας” (και αφόρητης πλήξης) του αμερικανικού “προαστιακού ονείρου”...
Ακριβώς αυτές οι “οικογενειακές αξίες” (που ενώ από μόνες τους μπορεί να μην είναι απορριπτέες), αν δεν τις φυσάει το αεράκι της διαρκούς ανανέωσης, των ανοιχτών αντιλήψεων, των προοδευτικών αναζητήσεων και της “εσωτερικής τριβής” σε μια μεγάλη δεξαμενή πληθυσμού με διαφορετικές προελεύσεις και κουλτούρες (που μόνο στις μεγάλες πόλεις μπορείς να βρεις), τότε μετατρέπονται σε πρεσβευτές των πιο συντηρητικών, φοβικών και μισαλλόδοξων αντιλήψεων – με το ρατσισμό να κολυμπάει μέσα στην άγνοια. Και είναι τόσο κρίμα - γιατί έτσι τα περισσότερα από τα πιο όμορφα μέρη του πλανήτη μας καταδικάζονται στο να είναι "κοινωνικά αβίωτα"...
Κι αν όλα αυτά οδηγούν (σε επίπεδο παγκόσμιας ανάλυσης) στη γνωστή συζήτηση του 21ου αιώνα “λαϊκή κυριαρχία ή ανθρώπινα δικαιώματα” (όσο κι αν οι ΗΠΑ κακοποίησαν την έννοια των δεύτερων, τις τελευταίες δεκαετίες) – μερικές φορές αναρωτιέσαι πώς είναι δυνατόν τόση βλακεία να είναι μαζεμένη από τη μια μεριά της ανθρώπινης (υπανάπτυκτης) σκέψης...
Οι φωτό είναι από τα www.movies.about.com, www.awardsdaily.com, www.nps.gov, www.paulwoodint.blogspot.com
Για το post αυτό διάλεξα ένα κομμάτι των (ιστορικών, αλλά ίσως λίγο γνωστών στην Ελλάδα) Peddlers, με το εξαιρετικό Hammond - γιατί μου δίνουν την αίσθηση της "διάυγειας" και του "καθαρού, ανοιχτού μυαλού"...
%20%20.jpg)
13 σχόλια:
Ποιος είχε πει το: 'οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι όλο αυτό το πράγμα μεταξύ Νέας Υόρκης και Σαν Φρανσίσκο'; Κάτι θα ήξερε.;-)
To περίμενα αυτό το ποστ! =)
Η ρητορική πάντως υπέρ Yes στο Proposition 8 του προηγούμενου Νοεμβρίου (και το αποτέλεσμα) ήταν αρκετά σοκαριστικά αναλογικά με τον δρόμο που έχουμε διανύσει σε gay and minority rights από την εποχή του Milk. Άλλαξαν τα θέματα που μπαίνουν στο ballot της CA αλλά από ό,τι φαίνεται η συντηρητική νοοτροπία γερά κρατεί.
Το Σαν Φρανσίσκο του Γιώργου Θεοτοκά, από το Δοκίμιο για την Αμερική που μόλις (ξανα)κυκλοφόρησε: Η προσωπικότητά της [της πόλης του Σαν Φρανσίσκο] είναι έντονη κι ολοκληρωμένη, το ύφος της μοναδικό κι αμίμητο. Ο επισκέπτης αναλογίζεται ζωηρά λευκές συνοικίες, με παιχνιδιάρικη αρχιτεκτονική, κρεμασμένες σε απότομους λόφους, απάνω σ’ έναν από τους ωραίους κόλπους του κόσμου. Ανάμεσα σε πάρκα βαθίσκιωτα και σε ανθισμένους κήπους, ξεχωρίζει πλαγιές που θυμίζουν κάτι από το Λυκαβηττό, ακρογιαλιές που φέρνουν στο νου κάτι από τη Νεάπολη. Οι αναμνήσεις της Νότιας Ευρώπης συγχωνεύουνται, μες από μια διάχυτη ισπανικότητα, με το πνεύμα του Νέου Κόσμου. Οι ουρανοξύστες εναρμονίζουνται αβίαστα με το ευχάριστο περίγυρο. Στην αντικρυνή ακτή, τα θεόρατα, χιλιόχρονα δέντρα των Muir Woods σου δίνουν το αίσθημα ότι πλανιέσαι σε μιαν ατέλειωτη, δαιδαλώδη, πρασινόσκεπη γοτθική μητρόπολη. Και να η καταχνιά που ζυγώνει γοργά, από τ’ ανοιχτά του ωκεανού, πηχτή και χαμηλή, να κλείσει τη σύνθεση και να την κρύψει. Την ώρα αυτή την απόκοσμη, αξίζει ν’ αντικρύσει κανείς για πρώτη φορά, στην είσοδο του κόλπου, ένα όραμα ομορφιάς και τέχνης υψηλής, το τελειότερο ασφαλώς αισθητικό κατόρθωμα της Αμερικής, τη θαυμαστή Γέφυρα της Χρυσής Πύλης. Καθώς προβάλλει, κοκκινωπή κι αιθέρια, μες από τα πρώτα αραιά πέπλα της ομίχλης, η μηχανική αυτή πραγματοποίηση αποκτά ξαφνικά ψυχή - την αιώνια ψυχή του δημιουργικού ανθρώπου που συνέλαβε τη μορφή της σε μια εμπνευσμένη ώρα -, γίνεται έργο άδολης μουσικής. Εκεί, στην εσχατιά του δυτικού κόσμου, εμπρός στην άβυσσο του Ειρηνικού, η επιστήμη κι η τεχνική ξαναέσμιξαν με την ποίηση.
@gerasimos: Χαχα, δεν το ξέρω αυτό αγαπητέ, αλλά θα ήθελα πολύ να μάθω ποιός το είπε. Επίσης θα ήθελα πολύ να το δω, αυτό "το ανάμεσα", διότι μόο στις ακτές έχω πάει...
@MadNihilist: Για πες μας, τι ήταν αυτό το proposition 8 - γιατί το έχω χάσει αυτό το τεύχος... Προφανώς, (εξηγώ και στους μη έχοντες καλή σχέση με την αμερικανική πολιτική) πρόκειται για τοπικό δημοψήφισμα, ταυτόχρονα με τις προεδρικές εκλογές - τέτοια "άμεση δημοκρατία" ασκείται συνεχώς και δουλεύει εξαιρετικά καλά. Ως προς την κεντρική εξουσία, τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά - αλλά η συμμετοχή που προκάλεσε ο Ομπάμα ανατρέπει αρκετά τα πρόβλημα της "αποπολιτικοποίησης". Να δούμε, αν θα "αντέξει"...
Α, αγαπητέ Γεράσιμε, ευχαριστώ γι αυτό το πολύ ωραίο απόσπασμα...
Πράγματι, η αίσθηση στην Golden Gate bridge είναι οτι βρίσκεσαι στο "τέλος του κόσμου, όπως τον ξερουμε"... Κοιτάς δυτικά και η επόμενη στεριά ξέρεις οτι είναι η Χαβάη (5 ώρες με το αεροπλάνο). και άλλες τόσες μετά για να φτάσεις Κίνα...
To Proposition 8 του Νοεμβρίου 2008, που πέρασε με ποσοστό 52.3 %, επαναπροσδιόρισε το γάμο στο πολιτειακό Σύνταγμα της Καλιφόρνιας ως ένωση μεταξύ ετεροφύλων και κατάργησε το δικαίωμα του γάμου μεταξύ ομοφύλων. (Περισσότερα για την καμπάνια και τα αποτελέσματα στο σχετικό άρθρο της Wikipedia)
O Andrew Sullivan, πολιτικός σχολιαστής και gay rights activist, την επομένη των εκλογών.
Επίσης (στυλιστικά "βαρύ" αλλά ουσιαστικό) σχόλιο του Κeith Olbermann (msnbc) λίγες μέρες μετά.
Αγαπητέ MadNihilist, σε βρίσκω εξαιρετικό ρεπόρτερ! (είσαι?) Chapeau... ;-)
Πολυ ενδιαφέροντα τα σχόλια - διαφωνώ με την προσέγγιση του Olbermann (το θέμα ΕΙΝΑΙ πολιτικό) και το μελόδραμα, αλλά ήταν πολύ καλό...
Δείτε τα!
Ευχαριστώ, αγαπητέ συνεργάτη... :-)
Εξαιρετικά! Η αγαπημένη μου πόλη, από όσες έχω επισκεφθεί. Σχετικά με την πόλη και την ιστορία του gay κινήματος εκεί, ρίξε μια ματιά αν θες εδώ κι εδώ.
@ProkopisDoukas
=)
Ωραία τα posts σου αγαπητέ Θωμά. Το κίνημα των gay (για το οποίο γνώριζα ελάχιστα) έχει ενδιαφέρον, κατά τη προσωπική μου άποψη, ως μέρος του συνολικού κινήματος για τα ανθρώπινα δικαιώματα, είτε αυτά αφορούν, χρώμα, φυλή είτε θρησκευτικές, σεξουαλικές ή φιλοσοφικές προτιμήσεις...
Ευχαριστώ πάντως... :-)
ωραίες φωτό! Από τις πιο φωτογενείς πόλεις, υπέρμετρα ευλογημένη από τη φύση -- η οποία βέβαια την "τιμώρησε" και με άθλιο καλοκαιρινό καιρό (κάθε 4η Ιουλίου έβγαινα με παλτό να δω τα πυροτεχνήματα).
Και κάτι από τότε που ακόμη έβλεπα τη Bay Bridge από το μπαλκόνι μου.
χωρίς να έχω δει ακόμα τη συγκεκριμένη ταινία... έτυχε να δω την προηγούμενη, μερικά χρόνια πριν...
http://metafragmenoi.blogspot.com/2006/10/blog-post.html
Δημοσίευση σχολίου