The Times They Are A-Changin'...

Eίναι περίεργο. Αυτό το κομμάτι γράφτηκε το 1963, τη χρονιά που γεννήθηκα (και δολοφονήθηκε ο JFK και ο Γρηγόρης Λαμπράκης). Τις πρώτες φορές που το άκουσα, δεν ήταν το original από τον Bob Dylan – αλλά μια μάλλον μέτρια διασκευή από έναν (συμπαθητικό) folk τραγουδιστή, τον Burl Ives. Το βινύλιο είχε φέρει στο σπίτι ένας “θείος από την Αμερική” - και “έλειωνε” μαζί με τους υπόλοιπους στο ηλεκτρόφωνο...


Δεν μου άρεσε ποτέ πώς τραγούδαγε ο Dylan, αλλά πάντοτε αναγνώριζα το συγκλονιστικό (σχεδόν “ιστορικό”) των μελωδιών του, αλλά και των στίχων του. Μου ήρθε στο μυαλό βγαίνοντας από τη συναυλία των Poets of Rhythm, στο Bios. Ένα από τα γερμανικά γκρουπάκια της Soulciety και της Υο Mama, που στις αρχές των nineties, αναβίωναν τη λατρεία για το funk, εν μέσω ενός εξαιρετικού (αλλά βραχύβιου) κινήματος, που ονομάστηκε acid jazz και άνθησε κυρίως στην (πάντα πρωτοπόρα) Βρετανία...

Το 1988 ήμουν από αυτούς που είχαν πρωτοστατήσει στη “διάδοση” της funk στη λεγόμενη “ελεύθερη ραδιοφωνία” - πρέπει να ήμασταν ελάχιστοι, μόνο τον Έλληνα “godfather of soul” G Poly με το “Μαύρο Βελούδο” στον 9.84 μπορώ να θυμηθώ, που ήταν “θρύλος”, με τους τουλάχιστον 60.000 δίσκους του τότε. Εγώ πιτσιρικάς (και με πολύ λιγότερα “γαλόνια” φυσικά) θυμάμαι οτι είχα αποκτήσει μια εκπομπή, 8-9 μμ κάθε βράδυ στον Sky 100.4, όταν ο μακαρίτης ο Λυκούργος Κομίνης μυρίστηκε το σκάνδαλο Κοσκωτά και αποχώρησε από το σταθμό δυο εβδομάδες μετά την έναρξη του, στις 10 Οκτωβρίου. Με χαρά αναπλήρωσα το κενό - όχι φυσικά δημοσιογραφικά, αλλά με μια μουσική εκπομπή που είχε ως σήμα το “Pass the Peas” του μεγάλου James Brown (αργότερα έκανα εκπομπή – και μάλιστα δημοσιογραφική, στον Antenna – με σήμα το “People Get Up and Drive Your Funky Soul” του ιδίου, ακόμα το αγαπημένο μου κομμάτι του!) Σε ποιό κοινό άραγε “μιλούσα” με αυτές τις μουσικές;


Η δεκαετία του '90 με βρήκε στον Antenna 97.1, αλλά και στον Jazz Fm, να κάνω πολλές εκπομπές με acid jazz επιλογές (Brand New Heavies, Incognito, James Taylor Quartet, Soul II Soul, Jamiroquai, Gallianno, Corduroy μερικά από τα μεγάλα ονόματα) και φυσικά αναφορές σε όλα τα μεγάλα ονόματα της funk, με πρώτο και καλύτερο τον “Πατριάρχη” James Brown. Πολλά από αυτά τα ακούσματα παραμένουν “δυνατά” και σήμερα. Άλλα όχι – η διαχρονικότητα είναι θέμα ποιότητας.

Η συναυλία των Poets of Rhythm δεν με ενθουσίασε καθόλου – μόνο στο φινάλε το “More Mess On My Thing”, που άλλωστε γράφτηκε από τον “μεγάλο” JB. Ίσως γιατί οι εποχές έχουν αλλάξει: Πριν από 25 χρόνια, το προφυλακτικό ήταν το πιο άγνωστο, άχρηστο και ξενερωτικό πράγμα (κάτι σαν το φανελάκι του παππού). Πριν από 15 χρόνια, παίζαμε ακόμα (κυρίως) βινύλιο στο ραδιόφωνο (και στα μαγαζιά) και δεν είχαμε καμία ανησυχία για τη θερμοκρασία του πλανήτη (μόλις έλαβα το παρακάτω mail)...

Δημοσιοποιήθηκε μια μελέτη φοιτητών του Πανεπιστημίου Κρήτης που καταδεικνύει ότι, αν η υπηρεσία Google Search είχε μαύρη οθόνη, λαμβάνοντας υπόψη την τεράστια παγκόσμια συχνότητα χρήσης της, σύμφωνα με υπολογισμούς , θα είχαν σωθεί..... τουλάχιστον 750 μεγαβατώρες ανά χώρα για κάθε έτος!!!!! Η Google, ανταποκρινόμενη στη μελέτη, δημιούργησε μια << μαύρη>> έκδοση της μηχανής αναζήτησης , που κάνει ακριβώς την ίδια δουλειά και ονομάζεται << Blackle>>. Η έκδοση αυτή εξοικονομεί μεγάλο ποσοστό ηλεκτρικής ενέργειας, που καταναλώνει τόσο το modem-router όσο και η οθόνη του υπολογιστή.

ΒΟΗΘΗΣΤΕ να διαδοθεί η σελίδα ΚΑΙ αλλάξτε την διεύθυνση του Google σε http://www.blackle.com


Για το post αυτό διάλεξα, εκτός από το "More Mess On My Thing", το "Save Tonight", ντεμπούτο του Eagle-Eye Cherry, θετού γιού του μεγάλου τζαζίστα Don Cherry και αδελφού της Neneh Cherry και της Titiyo.

Καλό μήνα!