Γάμος αλά ελληνικά...

Η άποψη μου για το γάμο είναι οτι το μοντέλο έχει χρεοκοπήσει – εξ ου και η αυξανόμενη διάλυση γάμων. Γενικώς το μοντέλο του “ζευγαριστάν” (πλην φυσικά των εξαιρέσεων) έχει χρεοκοπήσει: Οι ανάγκες “προστασίας” ενός ασθενούς φύλου από το άλλο (το αρσενικό είναι στην πραγματικότητα το ασθενές, λόγω ανωριμότητας) έχουν εκλείψει στον σύγχρονο κόσμο – οι προίκες, οι συμφωνίες, οι “αποκαταστάσεις” είναι απολύτως παρωχημένες, ακόμα και σε μια “ημιτριτοκοσμική” χώρα σαν τη δική μας. Επιπλέον ο σύγχρονος άνθρωπος (είτε άντρας είτε γυναίκα) έχει ταυτόχρονα ανάγκη και από αγκαλίτσα και από ελευθερία. Και από φλερτ και από συντροφικότητα. Και από ανεξαρτησία και ιδιωτικό χώρο – και από “στοργή και προδέρμ”. Το μοντέλο “μας τελείωσε”, μόνο που δεν έχουμε βρει ποιο είναι το επόμενο – μπορεί να μην υπάρχει καν. Ίσως πρέπει να “μεταποιήσουμε” το υπάρχον και να βρούμε τον τρόπο μέσα σε όλη αυτή την ιστορία να χωράει και η υπόθεση “παιδί”...

Μέχρι τώρα ο Έλληνας κινείται στις “αξίες και τις παραδόσεις της φυλής”. Το “όνειρο της νυφούλας” (εδώ η γυναικεία ψυχολογία καθιστά λίγο πιο “ασθενές φύλο” το γυναικείο), “θα μετακομίσεις όταν θα παντρευτείς” (γονείς με αρχές), “πότε επιτέλους θα τακτοποιηθείς;” (το περιβάλλον στη σχέση - προτιμώ “ατακτοποίητος”), θα καλέσουμε όλους τους Παπαπουτσόπουλους (η σχέση στην απόλυτη κοινωνική σέντρα).

Η κατάληξη είναι συνήθως η επιλογή μιας κακόγουστης ελληνοχριστιανικής τελετής, με παντού μέτοχο το κιτς της “μεταλλαγμένης ορθοδοξίας” (παπάς με κινητό μιλάει αμέσως μετά το “μυστήριο” και λίγο πριν το “αφορολόγητο φακελάκι”), σε ασφυκτικό αστικό “νεοπλουτέ” περιβάλλον (αντίθετα, όταν σπανίως επιλέγεται ένα εκκλησάκι σε νησί ή ύπαιθρο γενικώς, τότε μπορεί -υπό προϋποθέσεις - να μιλάμε για μυστικιστική εμπειρία), με όλη τη βιομηχανία του γάμου “πάνοπλη”, στην υπηρεσία της καταστροφής. Πόσο κρίμα, τόσα λεφτά – που θα μπορούσαν να γίνουν ένα ωραίο ταξίδι – να πηγαίνουν χαμένα...


Και δεν φτάνουν όλα αυτά, όλη η τελετή θα αλλοιωθεί μέχρι γελοιότητας για να καταγραφεί από την κάμερα. Στη δουλειά μας μιλάμε για “μιντιατικά γεγονότα”, όπως η 11η Σεπτεμβρίου – αυτά δηλαδή που γίνονται προς χάριν της κάμερας – αλλά το υπέρτατο είναι “ο ελληνικός γάμος”! Το ζευγάρι, αντί να ζει, ποζάρει. Συνεχώς! Για χιλιάδες άχρηστες φωτογραφίες! Για σιγουριά – και μέχρις εξαντλήσεως! Τουλάχιστον δύο ώρες παραπάνω – εξ ου και “στήνει” τους καλεσμένους, στο επίσης κιτς τραπέζι που ακολουθεί και ολοκληρώνεται με περήφανα τσάμικα...

Να μην παρεξηγηθώ: Μπορώ να τσακωθώ “μέχρι θανάτου” για να έχει ο καθείς το δικαίωμα να κάνει το γάμο του όπως θέλει – ορθόδοξο, βουδιστικό, παγανιστικό, με κλαρίνα ή χωρίς. Η αντίρρηση μου έχει να κάνει με την “επικρατούσα θρησκεία” και με τη βιομηχανία που τη συνοδεύει - με το οτι η τελετή δεν επιλέγεται πολύ συχνά από συνειδητή πίστη, αλλά από την κοινωνική συνήθεια, την ανάγκη για “γκλάμουρ”, την υποκρισία. Με την απουσία τελικά οποιουδήποτε πνευματικού ή αισθητικού στοιχείου...

Διαβάζω λοιπόν οτι οι πολιτικοί γάμοι αυξήθηκαν στο 30% του συνόλου περίπου – και αναθαρρώ. Μήπως ο Έλληνας, 25 χρόνια μετά την καθιέρωση του πολιτικού γάμου, απομακρύνεται επιτέλους από την ασυνείδητη επίδειξη ενός χριστιανικού καθωσπρεπισμού; Μήπως οι συνθήκες πράγματι ωριμάζουν για το σύμφωνο συμβίωσης; Όχι βέβαια! Η οικονομική κρίση φταίει. Η οποία, ειρήσθω εν παρόδω, έχει πλήξει συνολικά την ορθόδοξη εκκλησία, πλην Κύπρου. Το χεράκι της έχει βάλει ιδιαιτέρως η υπόθεση του Βατοπεδίου...


Έστω λοιπόν και έμμεσα – ας είναι – τα έσοδα είναι μειωμένα στη μπίζνα του γάμου. Ίσως θα πρέπει να ρίξουν τις τιμές. Κι αυτή η “βιομηχανία γάμου”, βρε παιδί μου, που χρεώνει δεκαπλά οτιδήποτε προορίζεται για τελετή (από το μακιγιάζ, τις μπομπονιέρες και τα σοκολατάκια μέχρι τις αμοιβές υπηρεσιών) μήπως πρέπει επιτέλους να εκσυγχρονιστεί; Δε λέω, να μη χάσει κανείς τη δουλειά του - αλλά τουλάχιστον ας προτείνει κάτι καλόγουστο... Πού είναι η φαντασία της εξαιρετικής διαφημιστικής/PR πιάτσας μας; Πού είναι το στυλ; Να προτείνουν ωραία μέρη, ωραία happenings, ωραίες μουσικές, ωραία αισθητική γενικώς (και φτηνά παρακαλώ)... Αφού μπορούμε...

(Ενσταντανέ από προσωπική - παλαιότερη - εμπλοκή σε γάμο φίλων ως dj: O πατέρας του γαμπρού είναι πραγματικά ένας πολύ καλλιεργημένος και σκεπτόμενος άνθρωπος, με υψηλό αξίωμα. Αναπόφευκτα έχει καλεσμένους υπουργούς, δικαστές, πνευματικούς ανθρώπους. Το ζευγάρι θέλει τη ροκ μουσική που ακούει (και καθόλου ελληνικά) και μου το ξεκαθαρίζει, αλλά συμφωνεί στην πρόταση μου οι πρώτες περίπου 2 ώρες να είναι “φιλοτεχνημένες” για τη “γερουσία” - όχι όμως με τα κλισέ, αλλά με ωραίες παλιομοδίτικες light jazz επιλογές, ώστε να χορέψουν και να ευχαριστηθούν όλοι. Πράγματι... Ώσπου μέσα σε αυτή την ατμόσφαιρα καταφθάνει κακόσχημος κύριος και με περισσό θράσος απαιτεί: “Τι; Δεν έχεις τα Λαϊκά της Μinos, νούμερο 6;” Αυτά άκουγε στο σπίτι του, αυτά ήθελε...)


Επιστρέφω στα του γάμου - ως "δέσιμο". Μέρα των Όσκαρ που είναι, σκέφτομαι το “Benjamin Button” που ως απόλυτο Hollywood κονταροχτυπιέται (ανεπιτυχώς υποθέτω) με το αλά Dany Boyle Bollywood του “Slumdog Millionaire”. O (όλο και πιο μοιάζω στον Redford) Brad Pitt και η - τόσο συγκλονιστική ως χορεύτρια - Kate Blanchett έχουν τον “απόλυτο γάμο” - ανάποδο, αλλά απόλυτο: Από τα 4 ως τα 84 χρόνια. Η “χιαστί” συνάντηση τους δεν τους επιτρέπει παρά ελάχιστα (ένα; δύο; τρία;) χρόνια συνύπαρξης. Ίσως όχι περισσότερα από όσα έχει πραγματικά ένα μέσο ζευγάρι σήμερα. Με τον (δραματικό τους) τρόπο όμως, έχουν ουσιαστικά όλη τους τη ζωή μαζί...



Οι φωτό είναι από το "άκρως επαγγελματικό" site www.evangelismososhawa.com (ενημερωτικό αν είστε Koumbari) - και για την ταινία από τα www.washingtontimes.com, www.reelmovienews.com

Το post συνοδεύεται από το πρώτο κομμάτι του τρίτου από τα ιστορικά "Jazzmataz" του Guru, με την υπέροχη soul φωνή της Angie Stone