22.2.09

Γάμος αλά ελληνικά...

Η άποψη μου για το γάμο είναι οτι το μοντέλο έχει χρεοκοπήσει – εξ ου και η αυξανόμενη διάλυση γάμων. Γενικώς το μοντέλο του “ζευγαριστάν” (πλην φυσικά των εξαιρέσεων) έχει χρεοκοπήσει: Οι ανάγκες “προστασίας” ενός ασθενούς φύλου από το άλλο (το αρσενικό είναι στην πραγματικότητα το ασθενές, λόγω ανωριμότητας) έχουν εκλείψει στον σύγχρονο κόσμο – οι προίκες, οι συμφωνίες, οι “αποκαταστάσεις” είναι απολύτως παρωχημένες, ακόμα και σε μια “ημιτριτοκοσμική” χώρα σαν τη δική μας. Επιπλέον ο σύγχρονος άνθρωπος (είτε άντρας είτε γυναίκα) έχει ταυτόχρονα ανάγκη και από αγκαλίτσα και από ελευθερία. Και από φλερτ και από συντροφικότητα. Και από ανεξαρτησία και ιδιωτικό χώρο – και από “στοργή και προδέρμ”. Το μοντέλο “μας τελείωσε”, μόνο που δεν έχουμε βρει ποιο είναι το επόμενο – μπορεί να μην υπάρχει καν. Ίσως πρέπει να “μεταποιήσουμε” το υπάρχον και να βρούμε τον τρόπο μέσα σε όλη αυτή την ιστορία να χωράει και η υπόθεση “παιδί”...

Μέχρι τώρα ο Έλληνας κινείται στις “αξίες και τις παραδόσεις της φυλής”. Το “όνειρο της νυφούλας” (εδώ η γυναικεία ψυχολογία καθιστά λίγο πιο “ασθενές φύλο” το γυναικείο), “θα μετακομίσεις όταν θα παντρευτείς” (γονείς με αρχές), “πότε επιτέλους θα τακτοποιηθείς;” (το περιβάλλον στη σχέση - προτιμώ “ατακτοποίητος”), θα καλέσουμε όλους τους Παπαπουτσόπουλους (η σχέση στην απόλυτη κοινωνική σέντρα).

Η κατάληξη είναι συνήθως η επιλογή μιας κακόγουστης ελληνοχριστιανικής τελετής, με παντού μέτοχο το κιτς της “μεταλλαγμένης ορθοδοξίας” (παπάς με κινητό μιλάει αμέσως μετά το “μυστήριο” και λίγο πριν το “αφορολόγητο φακελάκι”), σε ασφυκτικό αστικό “νεοπλουτέ” περιβάλλον (αντίθετα, όταν σπανίως επιλέγεται ένα εκκλησάκι σε νησί ή ύπαιθρο γενικώς, τότε μπορεί -υπό προϋποθέσεις - να μιλάμε για μυστικιστική εμπειρία), με όλη τη βιομηχανία του γάμου “πάνοπλη”, στην υπηρεσία της καταστροφής. Πόσο κρίμα, τόσα λεφτά – που θα μπορούσαν να γίνουν ένα ωραίο ταξίδι – να πηγαίνουν χαμένα...


Και δεν φτάνουν όλα αυτά, όλη η τελετή θα αλλοιωθεί μέχρι γελοιότητας για να καταγραφεί από την κάμερα. Στη δουλειά μας μιλάμε για “μιντιατικά γεγονότα”, όπως η 11η Σεπτεμβρίου – αυτά δηλαδή που γίνονται προς χάριν της κάμερας – αλλά το υπέρτατο είναι “ο ελληνικός γάμος”! Το ζευγάρι, αντί να ζει, ποζάρει. Συνεχώς! Για χιλιάδες άχρηστες φωτογραφίες! Για σιγουριά – και μέχρις εξαντλήσεως! Τουλάχιστον δύο ώρες παραπάνω – εξ ου και “στήνει” τους καλεσμένους, στο επίσης κιτς τραπέζι που ακολουθεί και ολοκληρώνεται με περήφανα τσάμικα...

Να μην παρεξηγηθώ: Μπορώ να τσακωθώ “μέχρι θανάτου” για να έχει ο καθείς το δικαίωμα να κάνει το γάμο του όπως θέλει – ορθόδοξο, βουδιστικό, παγανιστικό, με κλαρίνα ή χωρίς. Η αντίρρηση μου έχει να κάνει με την “επικρατούσα θρησκεία” και με τη βιομηχανία που τη συνοδεύει - με το οτι η τελετή δεν επιλέγεται πολύ συχνά από συνειδητή πίστη, αλλά από την κοινωνική συνήθεια, την ανάγκη για “γκλάμουρ”, την υποκρισία. Με την απουσία τελικά οποιουδήποτε πνευματικού ή αισθητικού στοιχείου...

Διαβάζω λοιπόν οτι οι πολιτικοί γάμοι αυξήθηκαν στο 30% του συνόλου περίπου – και αναθαρρώ. Μήπως ο Έλληνας, 25 χρόνια μετά την καθιέρωση του πολιτικού γάμου, απομακρύνεται επιτέλους από την ασυνείδητη επίδειξη ενός χριστιανικού καθωσπρεπισμού; Μήπως οι συνθήκες πράγματι ωριμάζουν για το σύμφωνο συμβίωσης; Όχι βέβαια! Η οικονομική κρίση φταίει. Η οποία, ειρήσθω εν παρόδω, έχει πλήξει συνολικά την ορθόδοξη εκκλησία, πλην Κύπρου. Το χεράκι της έχει βάλει ιδιαιτέρως η υπόθεση του Βατοπεδίου...


Έστω λοιπόν και έμμεσα – ας είναι – τα έσοδα είναι μειωμένα στη μπίζνα του γάμου. Ίσως θα πρέπει να ρίξουν τις τιμές. Κι αυτή η “βιομηχανία γάμου”, βρε παιδί μου, που χρεώνει δεκαπλά οτιδήποτε προορίζεται για τελετή (από το μακιγιάζ, τις μπομπονιέρες και τα σοκολατάκια μέχρι τις αμοιβές υπηρεσιών) μήπως πρέπει επιτέλους να εκσυγχρονιστεί; Δε λέω, να μη χάσει κανείς τη δουλειά του - αλλά τουλάχιστον ας προτείνει κάτι καλόγουστο... Πού είναι η φαντασία της εξαιρετικής διαφημιστικής/PR πιάτσας μας; Πού είναι το στυλ; Να προτείνουν ωραία μέρη, ωραία happenings, ωραίες μουσικές, ωραία αισθητική γενικώς (και φτηνά παρακαλώ)... Αφού μπορούμε...

(Ενσταντανέ από προσωπική - παλαιότερη - εμπλοκή σε γάμο φίλων ως dj: O πατέρας του γαμπρού είναι πραγματικά ένας πολύ καλλιεργημένος και σκεπτόμενος άνθρωπος, με υψηλό αξίωμα. Αναπόφευκτα έχει καλεσμένους υπουργούς, δικαστές, πνευματικούς ανθρώπους. Το ζευγάρι θέλει τη ροκ μουσική που ακούει (και καθόλου ελληνικά) και μου το ξεκαθαρίζει, αλλά συμφωνεί στην πρόταση μου οι πρώτες περίπου 2 ώρες να είναι “φιλοτεχνημένες” για τη “γερουσία” - όχι όμως με τα κλισέ, αλλά με ωραίες παλιομοδίτικες light jazz επιλογές, ώστε να χορέψουν και να ευχαριστηθούν όλοι. Πράγματι... Ώσπου μέσα σε αυτή την ατμόσφαιρα καταφθάνει κακόσχημος κύριος και με περισσό θράσος απαιτεί: “Τι; Δεν έχεις τα Λαϊκά της Μinos, νούμερο 6;” Αυτά άκουγε στο σπίτι του, αυτά ήθελε...)


Επιστρέφω στα του γάμου - ως "δέσιμο". Μέρα των Όσκαρ που είναι, σκέφτομαι το “Benjamin Button” που ως απόλυτο Hollywood κονταροχτυπιέται (ανεπιτυχώς υποθέτω) με το αλά Dany Boyle Bollywood του “Slumdog Millionaire”. O (όλο και πιο μοιάζω στον Redford) Brad Pitt και η - τόσο συγκλονιστική ως χορεύτρια - Kate Blanchett έχουν τον “απόλυτο γάμο” - ανάποδο, αλλά απόλυτο: Από τα 4 ως τα 84 χρόνια. Η “χιαστί” συνάντηση τους δεν τους επιτρέπει παρά ελάχιστα (ένα; δύο; τρία;) χρόνια συνύπαρξης. Ίσως όχι περισσότερα από όσα έχει πραγματικά ένα μέσο ζευγάρι σήμερα. Με τον (δραματικό τους) τρόπο όμως, έχουν ουσιαστικά όλη τους τη ζωή μαζί...



Οι φωτό είναι από το "άκρως επαγγελματικό" site www.evangelismososhawa.com (ενημερωτικό αν είστε Koumbari) - και για την ταινία από τα www.washingtontimes.com, www.reelmovienews.com

Το post συνοδεύεται από το πρώτο κομμάτι του τρίτου από τα ιστορικά "Jazzmataz" του Guru, με την υπέροχη soul φωνή της Angie Stone

buzz it!

54 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Θα θελα να προσθέσω στο εκπληκτικό αυτό κείμενο οτι οι γάμοι σήμερα είναι μια μικρογραφία των σχέσεων και το αντίστροφο. Δηλάδη και οι σχέσεις,τα περιβόητα 'ζευγάρια' (ούτε παππούτσια να ήμασταν) είναι κατι που κατά τη γνώμη μου δεν έχει λόγο να υφίσταται. Αλλα είναι τέτοια η ματαιοδοξία και η ανάγκη για κοινωνική αποδοχή των ανθρώπων που λίγο εως πολύ μας έχουν βάλει σε καλούπια. Πόσο τραγικη θεωρειται απο τους 'αλλους' η διαπίστωση του 'α,είσαι μόνος'..και ποσο εναγωνιωδως προσπαθούν να σου βρου ταίρι οταν ξεστομίζεις τη μόνη και μοναδική αλήθεια: ναι είμαι μονος! Γιατι στην ουσία ειτε με ειτε ανευ παρτενερ στο ταξιδι μας ολοι μονοι μας είμαστε, απλά μερικες φορες εχουμε καλή παρέα. Πόσο βολικό θαρρώ ηταν και είναι για το συστημα (αλλα και την ανθρωπινη ανασφαλεια) να 'δαιμονοποιήσει' τη μοναξιά αναγάγοντας τη σε κάτι σκληρό και κατακριτέο..πως αλλιώς θα είχαμε την Γαμος ΑΕ;...

gerasimos είπε...

Ας μην ξεχνάμε ότι σε αυτό το 30% περιλαμβάνονται και γάμοι πολλών μη Ορθόδοξων μεταναστών...

Ανώνυμος είπε...

Παντρεύτηκα στη μονή Βλατάδων, σε ένα παλαιοβυζαντινό μοναστήρι, στο οποίο δεν επιτρέπονται σημαιοστολισμοί, επιθέσεις από αέρος με ρύζι, και λόγω χώρου κουτσομπόληδες επισκέπτες και δεκάδες παρανυφάκια. Ακόμη και η δεξίωση μετά είχε την αίσθηση ενός πάρτυ. Όλοι οι καλεσμένοι την επόμενη μέρα ζητούσαν να το ξανακάνουμε γιατί πέρασαν εξαιρετικά.
Πολλοί ακολουθούμε την πεπατημένη, χωρίς ακριβώς να είχαμε στο μυαλό μας να ντυθούμε γαμπρούληδες και νυφούλες. Μας παρασέρνει το ρεύμα της οικογένειας και του περίγυρου. Απλώς το σημαντικό ειναι να αφήνεις τη σφραγίδα σου όσο μπορείς (κι εκεί νομίζω κάτι καταφέραμε: ακόμη και το γαμήλιο ταξίδι ήταν μια διανυκτέρευση στο Πήλιο και τίποτε παραπάνω μια που την Ελλάδα μέχρι τότε την είχαμε φάει με το κουτάλι και τα ταξίδια δεν μας είχαν λείψει). Το θέμα ζευγάρι είναι που πονάει: το πώς να βάζεις δίπλα στις δικές σου ανάγκες εκείνες του συντρόφου σου (κάποτε περισσότερο και κάποτε λιγότερο ανάλογα με την εποχή), να συμπορεύεσαι σε μια δημιουργική πορεία, να νοιάζεσαι και να σέβεσαι τις επιλογές του εφόσον με κάποιον τρόπο σε λαμβάνουν υπόψη. Εκεί συμβαίνουν οι μεγάλες χρεωκοπίες γιατί και καλομαθημένοι είμαστε και δεν θέλουμε να χάσουμε τα κεκτημένα μας, ακόμη και παρά την παρουσία ενός παιδιού που θα έπρεπε κανονικά να αλλάζει τις προτεραιότητές μας.
Από τον 20ο αι μπήκαμε άτσαλα στην Ελλάδα σε μια κατάσταση "άναρχου ατομικισμού" κι αυτό φαίνεται σε όλες μας τις σχέσεις και με το κράτος, εφόσον δεν ξέρουμε πώς μπορούμε να συνυπάρξουμε ως πολίτες και ιδιώτες μαζί και με τους άλλους.

Ανώνυμος είπε...

Ωραίο ποστ και αρκούντως subversive I must admit =))

Ανεξάρτητα πάντως του πολιτικού ή θρησκευτικού ή δεν-ξέρω-τι γάμου, η συμβίωση *μεταξύ Ελλήνων συγκεκριμένα* είναι σαφώς ανώτερη σε ακαλαισθησία από τη συμβίωση μεταξύ άλλων Ευρωπαίων. Τα semantics της συμβίωσης είναι αποκαλυπτικά. Αρχής γενομένης από το χώρο ("φωλίτσα" ή "βιτρίνα", peu importe -- σπανίως πάντως "σπίτι"). Πόσες φορές δεν έχω ακούσει τα τελευταία χρόνια: "Αχ, όχι τόσα βιβλία αγάπη μου. Μαζεύουν σκόνη κι έχω αλλεργιιία!"

Roadartist είπε...

Ο αληθινός έρωτας και η αγάπη.. δεν χρειάζονται συμβατικότητες, απλά τις καταργούν.. είναι πέρα από αυτές..
Δε βρίσκω χειρότερη ξενέρα, από αυτό το περιστατικό με τα σκυλάδικα που μας έγραψες.. Συγνώμη ακόμα και σε αυτή τη στιγμή, υποτίθεται από τις πλέον σημαντικές στη ζωή σου, θα επεμβαίνει ο καθένας και θα στη διαμορφώνει με το "δικό του" γούστο?? Ε, όχι αυτό πάει πολύ! Θα με εξόργιζε πάρα πολύ..
Ένας ξάδελφος πρόσφατα, παντρεύτηκε σε ένα νησί (Σύρο) και κάλεσε ελάχιστο κόσμο (μόνο γονείς και 2-3 φίλους) πολύ τον χάρηκα! Ναι αυτός άκουσε τη καρδιά του και έπραξε όπως αυτός θέλησε.. Δυστυχώς λειτουργούμε με βάση την εικόνα (του "τι θα πει ο κόσμος") και όχι την καρδιά και τα "συναισθήματα" μας.. Θέλω να σου γράψω πως όσο σε διαβάζω..τόσο με εκπλήσσεις ευχάριστα.. ;)

Τέρμα Βλάκας είπε...

Πολύ ωραίο πόστ, ίσως από τα πιό απολαυστικά. Θα μου επιτρέψεις όμως να διαφωνήσω για τα κλαρίνα. Μουσική απίστευτου κάλους. Όχι βέβαια αυτά που παίζουν στους γάμους, για να κάνουμε κέφι, να εξηγούμαστε.

Όσο για το nickname το επέλεξα γιατί όταν λέω αυτά που λέω σε κάποιους με αποκαλούν έτσι. Έτσι είπα και γω να κάνω ένα blog και να τα λέω κάτω από αυτό το όνομα. Βέβαια το κανονικό μου παρατσούκλι είναι άλλο, αλλά δεν είναι της παροόυσης. Θα χαλάσει και η ανωνυμία των blogs.

QwfwqN είπε...

Κάναμε πολιτικό γάμο όταν δυσκολευόσουν να βρεις δημαρχείο -εκτός αν ήθελες να παντρευτεις Πέμπτη πρωί... Και όλα όσα ακολούθησαν, δεν είχαν σχέση με τον "ελληνικό γάμο". Ακριβώς γι' αυτό νιώθω ότι μπορώ να τον... υπερασπιστώ !
Φοβάμαι ότι καμιά φορά ξεχνάμε ότι ο γάμος αφορά (ως γεγονός που τους χαροποιεί ουσιαστικά και όχι λόγω Pr ή στερεοτύπων) και τους γονείς μας και κάποιους συγγενείς και φίλους -ποιους και πώς εξαρτάται από το πόσο καλή και ουσιαστική σχέση έχουμε μαζί τους. Και αν η σχέση αυτή είναι ισορροπημένη, ε, δεν θα νιώσουμε καπελωμένοι αν βάλουμε και ένα-δυο κλάρινα (κανονικά) και λαϊκά: αφού τους καλούμε, μάλλον μας ενδιαφέρει να περάσουν και αυτοί καλά και όχι να τους δείξουμε ποιος κάνει κουμάντο εδώ...
Βέβαια, επειδή άλλα θα είναι τα γούστα μας (όταν είναι), δεν συντρέχει κανένας λόγος να ταλαιπωρηθούμε: από κάποια ώρα και μετά, μπορούμε να αφήσουμε τους μεγαλύτερους μεταξύ τους και να κάνουμε κάτι ξεχωριστό οι νεότεροι -όπως όλες τις άλλες μέρες...
Τέλος πάντων, το ζήτημα είναι άλλο: η σχέση. Ε, αυτή χτίζεται μόνον αν υπάρχουν οικοδομικά υλικά (που συνεχίζουν να μεταφέρονται και στην πορεία) και καλοί τεχνίτες (και αυτό μαθαίνεται) που να θέλουν να χτίσουν μεγάλο και ευρύχωρο σπίτι και όχι ένα χώρο όπου ο καθένας μας θα διαφυλάξει ως κόρη οφθαλμού το υπερ-εγώ του.
Αυτό σκέφτομαι και ευχαριστώ για τη φιλοξενία

tsaousa είπε...

Στη Σουηδία που έζησα για λίγο, ο γάμος έχει καταργηθεί πάνω από δεκαπενταετία. Τα ζευγάρια δίνουν την "υπόσχεση" (τον λόγο τους- ας το πούμε έτσι)και συμβιώνουν κάνοντας παιδιά αν θέλουν, ζώντας σαν όλους τους παντρεμένους.

Η "υπόσχεση" (που για τους Σουηδούς κοντεύει να γίνει θεσμός σαν το γάμο) δεν τους έχει προσφέρει τίποτα, χωρίζουν, όπως και οι παντρεμένοι.

Άρα το πρόβλημα -όπως το σημειώνεις κι εσύ- είναι η συμβίωση. Το εργοστάσιο που λέγεται σπίτι-παιδιά-ρουτίνα. Και το κυριώτερο ότι ο έρωτας που είναι το ζητούμενο για να κάνεις σχέση με το άλλο φύλο, έχει ημερομηνία λήξης.

Πιστεύω ότι η λήξη αυτή δημιουργεί τα όποια προβλήματα και όχι ο εγωισμός, η αφελής τελειοθηρία και τα λοιπά που λέγονται.

Ο γάμος πραγματικά σκοτώνει τον έρωτα δηλαδή, αφού μόλις εξατμιστεί δεν δικαιούσαι να ξαναερωτευτείς στη ζωή σου. Σαν να σου λένε, μην ξαναδείς τον ήλιο.

Αυτό σε αγχωνει, σε κακιώνει, σε κάνει να μην ανέχεσαι τον άλλον δίπλα σου αφού τον θεωρείς υπεύθυνο γι αυτή τη στέρηση.

Ως εκ τούτου οι γκλαμουράτοι γάμοι είναι πεταμένα λεφτά. :))
Αλλά νομίζω ότι όσο πιο γκλαμουράτο γάμο στήνει κάποιος, τόσο περισσότερο φοβάται ότι κάνει λάθος που παντρεύεται.
(δεν μιλάω βέβαια για τους γάμους μεταξύ παιδιών επιχειρηματιών/τζακο-οικογενειών που γκλαμουριάζουν χρυσά συμβόλαια).

Πάντως, συμβιβάζομαι με την επικρατούσα αντίληψη να διαλέξεις κάποιον που θα ανέχεσαι πολύ πιο εύκολα να σου στερεί τον έρωτα, για να αποκτήσεις παιδιά αν το θέλεις. Γιατί θεωρώ δύσκολο να μεγάλουν τα παιδιά σε μονογονεϊκή οικογένεια.

Βεβαίως, μπορείς να είσαι παντρεμένος/νη και να εξω-ερωτεύεσαι, αλλά υποθέτω ότι είναι εξαντλητικό...

maximus είπε...

Σύμφωνα με τον Ι. Μ. Παναγιωτόπουλο στον “Σύγχρονο Άνθρωπο”:
“…Ο θεσμός του γάμου έχει θεμελιωθεί και καθαγιαστεί από τον Χριστιανισμό που τον ανύψωσε στην περιοχή του μυστηρίου, ως την μυστική ένωση των ψυχών και πνευμάτων, μια δυαδική πορεία προς την θέωση…”
Συνοψίζω λοιπόν χρησιμοποιώντας φράσεις από το υπόλοιπο δοκίμιο. Ο θεσμός του γάμου έγινε μεν ένα ιδανικό αλλά είναι πολύ εύθραυστο, είναι μεν αναντικατάστατος αλλά είναι και καταδικασμένος να αποτύχει. Διότι όσες ομοιότητες και αν έχουμε δεν αντιδρούμε με τον ίδιο τρόπο. Μερικοί λόγοι που κάποιοι γάμοι διαρκούν είναι ο εθισμός, η ραθυμία και ο φόβος το άγνωστο, η υποταγή του ενός στον άλλον και ο κοινωνικός διασυρμός. Για τους πιο ανθεκτικούς είναι η χρόνια προσπάθεια εξομοίωσης που απαιτεί τεράστια ανάλωση εσωτερικών δυνάμεων, μέχρι τελικής πτώσεως!

Freedom είπε...

Καλησπέρα Προκόπη
Συμφωνώ απόλυτα... Πλέον έχουμε ανεξαρτητοποιηθεί όλοι και για όλους φτάνει η αποφράδα στιγμή που γυρνάμε το κεφάλι, κοιτάμε το έτερον ήμισυ και θέλουμε να σιχτιρίσουμε και να το ξεκουνήσουμε από τον καναπέ μας. Κι αν δεν το κάνουμε για λόγους ευγένειας όντας σε μια σχέση, σκεφτείτε πόσο σκουραίνουν τα πράγματα σε έναν γάμο.
Αλλά άντε πες το στην Ελληνίδα μάνα και δη αν είσαι γυναίκα. Το βλέμμα του πληγωμένου ελαφιού και τον αναστεναγμό δεν τον αποφεύγεις που να χτυπιέσαι! Στην καλύτερη, μετά από αυτό θα σου πει "δική σου είναι η ζωή, κάνε ό,τι θες". Στη χειρότερη, θα ρωτήσει κάτι που άκουσε συνάδελφος από τη μητέρα της "και τι θα κάνεις; Θα συζείς; Σα σπιτωμένη;" (Συγγνώμη για την έκφραση).
Προσωπικά, δεν μου αρέσουν οι πολιτικοί γάμοι, έχω συνδυάσει τα δημαρχεία και τις δημόσιες υπηρεσίες εν γένει με δουλειά και άσχετους γραφειοκράτες καρεκλοκένταυρους. Τάσσομαι σαφώς υπέρ των κλειστών γάμων, χωρίς πολλούς καλεσμένους, χωρίς πολλά μπιχλιμπίδια και χωρίς αηδή κουτσομπολιά. Παράδειγμα, ο γάμος πολύ στενού συγγενικού μου προσώπου στην Κέρκυρα, έξω από την Παναγία των Βλαχερνών. Πανέμορφο φυσικό τοπίο, ηλιοβασίλεμα, καμιά 60ριά νοματαίοι με το ζόρι, ατμόσφαιρα πάρτυ και όλα χαλαρά...
Νομίζω, πάντως, σε γενικές γραμμές, ότι οι περισσότεροι πια κάνουν όλο αυτό το πανηγυράκι για χάρη των γονιών τους (δε γλιτώνεις τη γκρίνια διαφορετικά!). Αλλά όταν οι δύο άνθρωποι δεν γνωρίζονται και τόσο καλά αλλά πιέζονται από τους γονείς τους, καταλήγει σε Βατερλώ. Ιδίως στην επαρχία, οι νέοι άνθρωποι αναγκάζονται να αρραβωνιαστούν(!) προκειμένου να μπορούν να βγαίνουν ελεύθερα. Οπότε μετά είτε α)πιέζονται συχνά μέχρι αηδίας να παντρευτούν, είτε β)αν δεν ταιριάξουν, χωρίζουν, φέροντας τη στάμπα "έχει έναν διαλυμένο αρραβώνα στην πλάτη της/του".
Από τη στιγμή που το διαζύγιο έπαψε να είναι το μέσο προστασίας των ανθρώπων από μια επώδυνη συμβίωση με έναν μέθυσο/βίαιο/παράλογο σύντροφο και έγινε κομμάτι της λίστας για τα ψώνια της ημέρας, πρέπει να πάψουμε να σκεφτόμαστε τα πράγματα μονοδιάστατα και σχεδόν μεσαιωνικά. Ο γάμος είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να τον χρησιμοποιούμε για επίδειξη γκλαμουριάς ή για δημόσια επικύρωση ότι δεν είμαστε μόνοι.
Μόνοι και ζευγαρωμένοι, καλά να είμαστε όλοι. Κι εσύ, αγαπητέ Προκόπη, πού πας χωρίς το νο6 της Minos; Στην τελική, πόσα γαρύφαλλα κάνει αυτός ο Coltrane? Περισσότερα από τον Μητροπάνο;
(αποτυχημένη απόπειρα χιούμορ)
Καλό απόγευμα...

Μαρία Δριμή είπε...

Προκόπη, πες μου, βαλτός είσαι;
Χθες είχα τη 12η επέτειο του γάμου μου! Το πιο αστείο γεγονός που θυμάμαι είναι η στιγμή που μας έδωσε ο ιερέας τη θεία κοινωνία (κρασί σαμιώτικο). Ο νεωκόρος που βοηθούσε στο μυστήριο-μια λέρα που αργότερα κατηγορήθηκε ότι είχε καταχραστεί λεφτά του ναού-είπε στον άντρα μου:
- Γαμπρέ πώς έγινες έτσι άσπρος; Σαν το Ναζωραίο μοιάζεις.
Και σε μένα:
-Έλα, νύφη. Άσπρο πάτο το ποτήρι!
Μιλάμε για μυστηριακή ευλάβεια...

Elias είπε...

Πριν από μερικά χρόνια, θα συμφωνούσα απερίφραστα μ' αυτό το post. Τώρα όμως γηράσκω αεί διδασκόμενος.

Όλο αυτό το τσίρκο που συνοδεύει τον παραδοσιακό θρησκευτικό γάμο (ακριβό νυφικό, χιλιάδες καλεσμένοι, φωτογράφοι, κουφέτα, νυφικό μακιγιάζ και δε συμμαζεύεται) έχει το σκοπό του. Που δεν είναι άλλος από το να εντυπώσει ο γαμπρός βαθιά μέσα του ότι πλέον θα είναι ο κύριος της κυρίας. Η όλη τελετή πρέπει να είναι φαντασμαγορική, ακόμα και σε κιτς επίπεδα, ακριβώς για να βιώσει ο γαμπρός ότι αυτή δεν είναι μία κοινή ημέρα. Από δω και μπρος θα σκέφτεται στο πρώτο πληθυντικό πρόσωπο, όχι στο πρώτο ενικό.

Μία λιτή τελετή σε ένα επαρχιακό εκκλησάκι κινδυνεύει να γίνει πολύ light για το γαμπριάτικο υποσυνείδητο. Ένας τέτοιος γάμος μπορεί μεν να πάρει διαστάσεις μυσταγωγίας, μπορεί όμως και να αποτελέσει μία απλή εκδρομή. Μία δραστηριότητα τριημέρου. Δεν... σημαδεύει αρκούντως τον γαμπρό, δεν τον κάνει να νιώθει δεσμευμένος.

Οι 9 στις 10 νύφες δε σκέφτονται τη δεξίωση, τις μπομπονιέρες κ.λπ. ως σπατάλη. Τις σκέφτονται ως επένδυση.

si είπε...

Καλησπέρα Προκόπη.
Στην Ελλάδα και να επιθυμείς να αποφύγεις τις παραδοσιακές δομές δεν είναι πάντα εφικτό.Επιλέξαμε με τη σύντροφο μου το σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης ,και στο ληξιαρχείο του Δήμου Ζωγράφου,όπου κατοικούμε, δεν παραλαμβάνουν το σύμφωνο καθώς δεν έχουν λάβει ακόμα τη σχετική εγκύκλιο!
Ο νόμος έχει δημοσιευθεί σε ΦΕΚ από τις 26.11.2008 ωστόσο η εγκύκλιος δεν έχει αποσταλλεί ακόμη!Παρ'όλα αυτά σε ορισμένους δήμους (Σιάτιστα,Δήμος Αθηναίων ,Δήμος Βύρωνα,Δήμος Ηλιούπολης κλπ) ο νόμος εφαρμόζεται.
Έτσι,δημιουργούνται πολίτες και ζευγάρια 2 κατηγοριών απέναντι στο νόμο και τα δικαιώματα τους.
Τι μας προτείνεις;Να συνάψουμε γάμο με παπά και με κουμπάρο ή να μετακομίσουμε σε κάποιον από τους παραπάνω δήμους που μπορούν να στεγάσουν τη συμβίωση μας;

Prokopis Doukas είπε...

Σας ευχαριστώ όλους για την απίστευτη ανταπόκριση σας. Σήμερα αισθάνομαι οτι δεν χρειάζεται να πω τίποτε άλλο πέρα από το post - το blog είναι ένα υπέροχο "εξομολογητήριο"... :-)

Σας ομολογώ οτι δίστασα προς στιγμήν, να είμαι τόσο προσωπικός.. Δεν το μετανοιώνω. Κυριάρχησε η ανάγκη μου να σοκάρω δημιουργικά και να προκαλέσω μια συζήτηση "όχι επιφανειακή". Νομίζω οτι τα καταφέραμε - η συμβολή όλων είναι καθοριστική...

Prokopis Doukas είπε...

Είναι μια δύσκολη μέρα - ετοιμάζομαι για τον τηλεμαραθώνιο, ώστε να χτιστεί ένα νοσοκομείο στη Γάζα. Ωστόσο, θα πω επιλεκτικά δυό κουβέντες..

@Ανώνυμος: Δεν μπορώ να μειώσω τη δυσκολία της μοναξιάς - αλλά αυτό δεν "αθωώνει" τη "Γάμος ΑΕ"

@Γεράσιμος: Όντως έχουν συμβάλλει οι αλλοδαποί - το λέει και το link που παραθέτω...

@Dora: Πάντα μπορούμε αλλιώς - πιστεύω στις "εξαιρέσεις" που πρέπει να γίνουν κανόνας... :-)

@MadNihilist: Αυτό ισχύει και για το μεγάλωμα των παιδιών - δείτε πόσο "ήρεμο και όχι σπαστικό" είναι το μέσο Γερμανάκι ή Γαλλάκι...

Prokopis Doukas είπε...

@Roadasrtist: Πού να δεις την έκπληξη σου όταν παντρευτώ μέσα στη γκλαμουριά... :-)

Έχω κι εγώ φίλους που το έχουν κάνει εναλλακτικά και πολύ ωραία - αυτό "προπαγανδίζω" τελικά...

@Τέρμα Βλάκας: Ο Μάγκας (και πολλοί άλλοι)είναι η ελληνική jazz... Συμφωνώ...

@QwfwqN: Σωστά προσγειώνετε τον κυνισμό μου. Η αλήθεια είναι οτι όλοι πρέπει να διασκεδάσουν - άσχετα αν πολλές φορές συμβάλλουν στο "κατιναριό". Επίσης, η ουσία είναι η σχέση. Και ως φανατικός αναγνώστης του Yalom, θα συμφωνήσω απόλυτα - και τα "εγώ" πρέπει να καταπατηθούν. Αλλά εξακολουθώ και λέω, οτι εκτός από "ιδανικά" (ή τέλος πάντων πολύ επιτυχή) ταιριάσματα, το μοντέλο έχει χρεοκοπήσει... Ευχαριστώ!

Prokopis Doukas είπε...

@Tsaousa: Θα ήθελα να έίμαστε όλοι Σουηδοί... :-)

@MAXIMUS: Αυτό λέω, πώς θα καταπολέμήσουμε τη "σύμβαση"...

@Freedom: Αυτό με ενοχλεί βαθιά στον "ελληνικό γάμο": Η εισβολή της κοινωνίας, της πολιτείας, της εκκλησίας, του περιβάλλοντος στη σχέση.. Ο Μητροπάνος μια χαρά είναι - ούτε θα βάλουμε Coltrane στο γάμο. Το σκυλοπόπ είναι που με πειράζει... :-)

Prokopis Doukas είπε...

@Maria Jose: Είμαι βέβαιος οτι ανήκετε στις εξαιρέσεις.. :-)

@Elias: Είστε "μακιαβελικός"... Παθών, μήπως? :-)

@si: Το ίδιο συμβαίνει (συνέβαινε) και με το θρήσκευμα στις ταυτότητες ή με τα βαφτίσια του παιδιού, αν δεν τα πειθυμεί κανείς ("τι, χωρίς όνομα θα είναι το παιδί" λέει η προπαγάνδα της άγνοιας). Το τριτοκοσμικό σύστημα θέλει να σας εξοντώσει δια της γραφειοκρατίας. Να αντισταθείτε και να παραμείνετε εκεί που είστε, ώσπου να τους έρθει η εγκύκλιος στο κεφάλι... :-)

Prokopis Doukas είπε...

Υ.Γ. Και μένα δεν μου πολυαρέσουν τα δημαρχεία. Μου αρέσουν τα ωραία νησιά, οι ωραίες φάρμες, οι αισθητικές ιδέες, τα ωραία πάρτυ...


Να ευχαριστηθούν όλοι - αλλά αν δεν γίνεται, ας μην προσκληθούν όλοι, δεν πειράζει.

Επίσης μου αρέσει η απλότητα. Και η θέα από το Ημεροβίγλι της Σαντορίνης, που βλέπετε στο header του blog (εκεί να δείτε βιομηχανία - κατά δεκάδες έρχονται οι Γιαπωνέζοι) :-)

Τσαλαπετεινός είπε...

Και τώρα κάποια στοιχεία όχι για τους γάμους αλλά για την παραπάνω συζήτηση.
Συμμετείχαν- για την ώρα- 14 περιλαμβανομένου και του οικοδεσπότη και το σύνολο των λέξεων που γράφτηκαν ήταν 2084!
Υπερδιπλάσιες δηλαδή του κειμένου της ανάρτησης που ήταν 838.
Ολοι συμμετείχαν με μακροσκελή σχόλια εκτός του Gerasimou που αν και φειδωλός συνέβαλε με ένα καθοριστικό στοιχείο στη συζήτηση και του ΠΔ που για πρώτη φορά στην ιστορία του blog του δεν απάντησε στον καθένα ξεχωριστά.

5 στους 14 αναφέρθηκαν με κάποιο τρόπο σε ένα πραγματικό περιστατικό - γάμο στον οποίο ήταν προσκεκλημένοι ή το δικό τους.

Τα άλλα στοιχεία- το φυλο αυτών που συμμετείχαν, οι ηλικίες και μορφωτικό επίπεδο- δεν θα δοθούν στη δημοσιότηταγια ευνόητους λόγους. , αλλά είναι στη διάθεση κάθε ενδιαφερομένου.

Prokopis Doukas είπε...

Εντυπωσιακός ο τσαλαπετεινός, ε?
(Προσλαμβάνεσθε ως επίτιμος συνεργάτης)

Όπως είδες απάντησα, αλλά πράγματι εντυπωσιάζομαι κι εγώ από το χρόνο που διέθεσαν όλοι για σχολιάσουν... :-)

Ευχαριστώ και πάλι!

Prokopis Doukas είπε...

Παρενέργεια: Αποχώρησαν και 5 "μόνιμοι" αναγνώστες. Παρενέργεια; Μάλλον δεν τους άρεσε κάτι στο κείμενο μου... ;-)

Ανώνυμος είπε...

Αν και γυναίκα, δεν τρελαίνομαι στην ιδέα του τουρτοειδούς νυφικού ούτε έχω καμιά πρεμούρα να ξοδέψω μια ολόκληρη περιουσία σε δεξιώσεις-λαϊκά πανηγύρια. Δεν πιστεύω στη θρησκευτική, μυσταγωγική ιδιότητα του γάμου, τον βλέπω μόνο ως την αστική σύμβαση μεταξύ δύο ατόμων με σκοπό την κοινή διαχείριση και μεταβίβαση περιουσιών - μπορεί να ακούγομαι σκληρή, όμως αυτός ήταν ο πρωταρχικός λόγος, που οδήγησε τις κοινωνίες στο να "εφεύρουν" το γάμο. Προσωπικά, αν θα έκανα ποτέ γάμο, θα απέκλεια τον θρησκευτικό μετα βδελυγμίας. Προτιμώ να πληρώσω παράβολα στον δήμο, ώστε τα χρήματα αυτά να συμβάλλουν σε ένα κοινόχρηστο έργο (π.χ. μια πλατεία, μια παιδική χαρά), παρά στην μαυροφόρα σέκτα, η οποία κάνει κουμάντο τη χώρα.

Υ.Γ: Λαϊκά της Μίνος; Πως και του ξέφυγε η Θώδη; :-)

Έλενα

tsaousa είπε...

Προκόπη αυτό συνέβη σε όλους στο blogspot σήμερα. Κάτι στα συστηματάκια τους...

Ανώνυμος είπε...

@prokopisdoukas Don't get me started με το θέμα των παιδιών. Έχω σκεφτεί πολλές φορές να γράψω ένα χιουμοριστικό εικονογραφημένο "χάρτη των δικαιωμάτων του ελληνόπουλου". The problem is nobody would buy it... =)

Τσαλαπετεινός είπε...

Δεν ήταν ότι δεν τους άρεσε το κείμενο κάτι άλλο συμβαίνει γιατί κι από μένα έφυγαν 3 σήμερα!
(Και στατιστικά για μένα είναι μεγαλύτερες οι απώλειες αλλά ελπίζω σε καινούριους)
Να σου πω τι έγινε! Απο χθες άρχισε το κακό: 2 απο τον Κορυδαλλό, 3 από τον Τσαλαπετεινό και 5 από τον ΠΔ.
Ξέρεις τι σκέφτομαι;
......

xomeritis είπε...

Και ας μη ξεχνάμε επίσης, αναφορικά με το σχόλιο του Γεράσιμου, ότι στο ποσοστό του 30% που αποτελούν οι πολιτικοί γάμοι δεν συμπεριλαμβάνεται σημαντικό ποσοστό ελλήνων πολιτών, ομοφυλοφίλων, που δεν απολαμβάνουν με το σύντροφο της επιλογής του τα βασικά δικαιώματα που εξασφαλίζει η ένωση μέσω του πολιτικού γάμου.

maximus είπε...

Συγχαρητήρια για την διεξαγωγή του τηλεμαραθώνιου, αλλά και για την παρουσίας σε αυτόν. Χωρίς να παρακάμπτω την βαρύτητα της προσφοράς στην Γάζα και συγνώμη για το θάρρος, μήπως εκτός από το δελτίο θα έπρεπε να είχατε και εκπομπή με κοινωνικοπολιτικό περιεχόμενο κατά την διάρκεια της οποίας να μιλάτε εκτός κειμένου και να περιφέρεστε χαμογελώντας στην κάμερα;

Prokopis Doukas είπε...

@Έλενα: Αν και είστε νεοτάτη, να μας ενημερώσετε όταν επιθυμείτε να παντρευτείτε, διότι έχουμε πολλούς εδώ με τις ίδιες απόψεις...
(Η Θώδη δεν υπήρχε τότε) ;-)

@Τσαούσα, Τσαλαπειτενός: Βρισκόμαστε λοιπόν μπροστά σε μια μαζική εξέγερση φανατικών αναγνωστών, που πήραν (ως Παλαιοκωσταίοι) το πρώτο ελικόπτερο που περνούσε; ;-)

@Θωμάς: Αυτό είναι ένα άλλο μεγάλο κεφάλαιο αγαπητέ. Ιδού ένα κομμάτι που έγραψα πρόσφατα στην Athens Voice - και κατέληξα να με βρίζουν σε κάτι ακροδεξιά site...

@Μaximus: Ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια, αλλά δεν μου δίνουν... :-)

Ανώνυμος είπε...

Diafwnw ka8eta. Egw latrevw to kits. Toso pou 8elw na pantreftw se ena chapel sto Las Vegas poy na exei froutakia kai o papas na einai o Elvis.

kiddin'

PS. Elpizw ta lefta poy sigedro8ikan apton tilemara8onio ontos na ftasoun ston proorismo tous giati polla akoume

PS.2 Foveres moysikes epiloges mr.dj anameno kapia epilogi pou dn 8anai tou goustou mou gia na sas kra3w.

PS.3 -FACT- einai 3:19 eimai sto gazi g potaki kai benw apto kinito mou gia na postarw. H eimai poly kamenos me to internet h to blog ayto maresei poly.

Prokopis Doukas είπε...

@Nick Vertigo: Βλέπεις πολλά road movies...

P.S. Θα φτάσουν θέλω να πιστεύω

P.S. 2 Πού είσαι τόσο καιρό που σου βάζω όλο 00's?
Τι Imogen Heap, Sweetback, Ghida de Palma, Parov Stellar - προγραμματίζω και Yonderboi..

P.S. 3 Είσαιτελείως "καμμένος". Όπως κι εγώ που κάθομαι και σου απαντάω, αντί να πάω για ύπνο. Αλλά μ' αρέσει.. :-p

So_Far είπε...

Αλλοι θεωρούν ότι ο γάμος είναι μια μορφή εταιρικής συμβίωσης ( ακούμε τόσο συχνά αυτό το χτίσαμε, φτιάξαμε, αγοράσαμε κλπ ),
άλλοι πάλι ότι είναι ένα μέσο κοινωνικής καταξίωσης ( και ναι ειδικά αυτό το ακούω συνέχεια τον τελευταίο καιρό ) άλλοι πάλι θεωρούν ότι είναι ένα προσωπικο επίτευγμα το να καταφέρνεις να τον συντηρεις και να κρατάς έναν άνθρωπο δίπλα σου επί χρόνια ( το πώς είναι αδιάφορο σημασία έχει ότι τυπικά υπάρχει )
Πίαω από όλα αυτά διακρίνω τη φοβία και την ανασφάλεια του να αντιμετωπίσει κάποιος τις δυσκολίες και έχοντας ήδη αφήσει ένα γάμο πίσω μου θα έλεγα ότι το ίδιο το πλαίσιο στην πλειοψηφία των γάμων είναι απλά μια αρένα όπου σφαγιάζονται τα θετικότερα στοιχεία ενός χαρακτήρα, των ονείρων συμπεριλαμβανομένων.

Ναι, σφαγιάζονται άλλοτε ήπια και άλλοτε άγρια.
Technically speaking αυτό και με συμπέρασμα ότι ο θεσμός είναι αποτυχημένος, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων ίσως
Όσον αφορά το ελληνοχριστιανικό μικροαστικό και νεοπλουτίστικο πανηγύρι πάντως, και για όσους πσιτεύουν ότι ο γάμος είναι μόνο αυτό, λίγο πριν περάσω από εδώ, είδα μια διαφήμιση σε κάποιο site που αναφερόταν σε Hollywood brides. Πάντα υπάρχει ελπίδα να διασωθεί κάτι στο τέλος, ας είναι λοιπόν ένα ακριβό νυφικό ή ένα ακριβό σερβίτσιο ( τις φωτογραφίες τις σκίζουν , επιβεβαιωμένο )

Ανώνυμος είπε...

Να δόσω μια νότα αισιοδοξίας όσον αφορά το γάμο?? Φέτος κλείνουμε με τον άντρα μου αισίως 20 χρόνια γάμου και 22 χρόνια κοινής ζωής. Παντρευτήκαμε με πολιτικό γάμο αφού συζήσαμε 2 χρόνια, κάναμε 2 παιδιά (17 και 15 σήμερα)συνεχίζουμε να είμαστε και να παιρνάμε καλά μαζί, να αγαπιόμαστε παρόλες τις δυσκολίες της ζωής. Και καυγαδίσαμε, και διαφωνήσαμε, αντιμετωπίσαμε ανεργία, αρρώστειες, θανάτους γονιών μας, και όλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζει μια οικογένεια. Στα δύσκολα όμως ο ένας ήταν το στήριγμα του άλλου. Και δεν αφήσαμε τρίτους να αναμειχθούν στα εσωτερικά μας!Η ζωή είναι από μόνη της πολύ δύσκολη. Ενας καλός σύντροφος κάνει τη διαδρομή πιο ευχάριστη. Οσον αφορά τα παιδιά. Είναι η ευτυχία και η συνταγή της νεότητας! Αυτά!! Αθηνά.

Prokopis Doukas είπε...

@So Far: Όποιος έχει εμπειρία, όπως εσείς, βλέπει τα πράγματα πιο σοφά ίσως...

@Αθηνά: ...Αλλά και η φωτεινή πλευρά της ελπίδας, με συγκινεί επίσης! :-)

Ανώνυμος είπε...

Πρόκειται περί συμβάσεως η οποία μέχρι κάποια χρόνια πριν εξυπηρετούσε κοινωνικές ανάγκες που στις μέρες μας έπαψαν να υφίστανται.
Γύρω από το "τελετουργικό" του, τα έθιμα και τις παραδόσεις, άνθισαν και καρποφόρησαν πάρα πολλές επιχειρήσεις μηδέ της εκκλησιαστικής εξαιρουμένης.
Στην πραγματικότητα η σχέση δύο ανθρώπων ευλογείται από την συναίνεση και την επιθυμία τους να είναι μαζί.
Η γονεϊκή ευθύνη πρέπει να είναι πηγαία και όχι βάσει συνθήκης.
Τα παιδιά χρειάζονται πρώτα αγάπη, σεβασμό και δευτερευόντως νομικά πλαίσια.
Δεν χρειάζεται να αναφέρω παραδείγματα λευκών ή συμβατικών γάμων, την πληθώρα των διαζυγίων ή τα δυστυχισμένα παιδιά "καθωσπρέπει" οικογενειών γύρω μας.
Προς τι λοιπόν να διαιωνίζουμε ένα τυπικό άνευ ουσίας;

Prokopis Doukas είπε...

@pandora: Όπως έλεγε και η παλιά καλή ελληνική ταινία "είστε στρατιωτικός και τα λέτε τσεκουράτα"! :-)

Υ.Γ. Το blog σας όμως είναι τόσο ρομαντικό...

Ανώνυμος είπε...

Εκ των υστέρων σκέφτομαι πως θα μπορούσαν να είχαν βγει δυο ξεχωριστά ποστ (με τόσο σουξέ εξ άλλου! =) -- ένα για το delusion της "μονογαμικής" συμβίωσης κι ένα άλλο για τη βιομηχανία και το κιτς του γάμου. Το δεύτερο θέμα είτε ως προσωπική είτε ως cultural έκφραση δεν θα με απασχολούσε ιδιαίτερα, αν και, για κάποιο λόγο η ιδέα του να γίνεσαι θέαμα μπροστά σε συγγενείς και φίλους ντυμένος αποκριάτικα και να το αποκαλείς αυτό την πιο ευτυχισμένη στιγμή της ζωής σου είναι κάπως διεστραμένη methinks.

Ακόμα όμως πιο διεστραμένη είναι η κουλτούρα της συμβίωσης (ειδικά στον ευρωπαϊκό Νότο) -- οι σχέσεις εξουσίας και ελέγχου που αναπτύσσονται, συχνά σε βαθμό Stockholm syndrom, και που στη συνέχεια μεταλλάσσονται για να συμπεριλάβουν και τα παιδιά, η "κατανάλωση" των δήθεν εξαιρετικών στιγμών, επετείων κλπ που μόνο εξαιρετικές δεν είναι, ακόμα και η απιστία ως "κατανάλωση". Όλα μέσα στα πλαίσια του "έτσι γίνεται". Για αυτό το λόγο είχε τελικώς τόσο ενδιαφέρον το Curious Story of Benjamin Button γιατί στο μεγαλύτερό του μέρος έπαιζε με την ιδέα του "έτσι συνήθως *δεν* γίνεται ... κι όμως μπορεί να γίνει and it would be perfectly fine".

Ανώνυμος είπε...

Η δική μου εμπειρία είναι κάπως κόντρα: παντρεύτηκα σε γραφικό εκκλησάκι του Πηλίου χωρίς "φουσκωτό" νυφικό, "χρυσοποίκιλτες" μπομπονιέρες και αστραφτερές πόζες. Το σκηνικό ήταν ειδυλλιακό: ζεστή ατμόσφαιρα αν και Φεβρουάριος, ηλιοβασίλεμα... Αλλά... για χάρη του συζύγου, δεν απέφυγα ούτε το πλήθος των καλεσμένων(που δεν ήξερα) ούτε την μουσική επένδυση του τραπεζιού που ακολούθησε, που μπορεί να μην ήταν της MINOS δεν ήταν όμως αυτή που θα ήθελα. Σ'όλη τη διάρκεια του μυστηρίου (γιατί μυστήριο ήταν το πως εγώ -που ήμουν και είμαι κατά των τύπων και της προσποίησης- υπέκυπτα) σκεφτόμουν ότι ο άντρας μου θα ευχαριστηθεί και "μία ώρα είναι, θα περάσει" κι έφερνα στο νου μου εικόνες από τις διακοπές μας στην Πάρο και στην Σαντορίνη. Δεν μπορείς όμως να ζεις μέσα στις εικόνες, φανταστικές ή πραγματικές, για πολύ. Χωρίσαμε.

Δεν μετάνιωσα στιγμή για ότι έκανα. Ούτε για τον γάμο ούτε για τον χωρισμό. Και το αναφέρω γιατί στην τελική, είμαστε μόνο ο εαυτός μας και ο άλλος κι έχω την αίσθηση ότι όταν μιλάμε για γάμο θα έπρεπε πρωτίστως να εννοούμε την αμοιβαία και ουσιαστική ένωση (ψυχική, πνευματική και σωματική) δύο ενήλικων και συνειδητοποιημένων ανθρώπων που αποφασίζουν από κοινού να προχωρήσουν στη ζωή. Όλα τα υπόλοιπα τα αναλύουν πιο εύγλωτα κι εύστοχα οι προηγούμενοι. Η όποια τελετή, αν το θέλουν και οι δύο, θα έπρεπε να είναι το επιστέγασμα μιας τέτοιας ένωσης. Μόνο έτσι αξίζει. Κι αν αυτό γίνει κάπου απόμακρα και ρομαντικά, αξίζει ακόμη περισσότερο.

Καλό βράδυ

ΥΓ. Το μπλογκ σας είναι πολύ καλό. Είναι terribly exciting να ανακαλύπτεις το νεανικό πρόσωπο ενός κουστουμαρισμένου δημοσιογράφου.

Ανώνυμος είπε...

πολύ ωραίο ποστ φίλτατε, σχεδόν "εκ των ένδον", όχι πως έχει και καμιά σημασία αλλά -με την άδειά σας- συνυπογράφω εφ όλης της ύλης

Prokopis Doukas είπε...

@MadNihilist: Μ' αρέσει το post-analysis, που εξηγεί και τελικά πώς λειτούργησε το πονηρό μυαλό μου... :-)
Καλύτερα λέω το 2 σε 1...

@Sue: Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια (και που μοιράστηκες την προσωπική εμπέιρία) - καλώς ήρθες!

Υ.Γ. Μου επιτρέπετε κάτι για το "κοστουμαρισμένο": Είναι το συντηρητικό-πεπαλαιωμένο στυλάκι μας. Παρακαλάω χρόνια να βγαίνουμε πιο χαλαροί, χωρίς γραβάτα - όπως π.χ. στη Γερμανία. Αλλά δεν...

@Κ.Κ. Μοίρης: Αγαπητέ, χαθήκαμε. Κι εγώ δεν σας προλαβαίνω - αν και ρίχνω κλεφτές ματιές. Βεβαίως και έχει σημασία που προσυπογράφετε...
(όχι οτι θα τα χαλάγαμε αν διαφωνούσατε) Ευχαριστώ! :-)

Meropi είπε...

Καλησπέρα Προκόπη,
πολύ ωραία η ανάρτηση σου. Και σε γενικές γραμμές συμφωνώ μαζί σου, παρόλο που παντρεύτηκα με θρησκευτικό γάμο, πριν 32 ολόκληρα χρόνια (είμαι ακόμη με τον ίδιο άντρα). Τώρα που ωρίμασα, αν χρειαζόταν να ξαναπαντρευτώ (που δεν θα χρειαστεί βέβαια), φυσικά θα διάλεγα μια απλή τελετή (πολιτικό γάμο κατά προτίμηση), με καλεσμένους λίγους πραγματικά φίλους και όχι τη Σάρα και τη Μάρα που καλούν οι γονείς, χωρίς σχεδόν να τους γνωρίζουν τα παιδιά. Και μετά θα ακολουθούσε ένα μικρό γλέντι, χωρίς της ανούσιες και άχρηστες κοσμικότητες των γαμήλιων δεξιώσεων. Και μια συμβουλή για τους γονείς. Αν σας περισσεύουν λεφτά, βοηθήστε τα παιδιά να αρχίσουν τη ζωή τους κάπως πιο άνετα και μη τα πετάτε άδικα για δεξιώσεις. Όταν παντρεύτηκα εγώ οι γονείς μου έκαναν δάνειο για να κάνουν δεξίωση και μετά δεν είχαν λεφτά να μου δώσουν να πάρω ένα κρεβάτι. Το θυμάμαι και θλίβομαι.

Ανώνυμος είπε...

Νομίζω ότι οι περισσότεροι από μας καταδικάζουμε ελαφρά τη καρδία τον θρησκευτικό γάμο επικαλούμενοι είτε ότι είναι μια περιττή διαδικασία που δεν προσθέτει ουσιαστικά τίποτα στην ένωση ενός ζευγαριού που αγαπιέται αληθινά είτε ότι έχει εκφυλιστεί σε μια γκλαμουράτη τελετή μέσω της οποίας ικανοποιούνται αλλότριες επιθυμίες (π.χ. επίδειξη, το χατήρι της μαμάς, κ.ά.) και συμφέροντα (παπάδες, φωτογράφοι κ.λπ.).
Όσο δικαιολογημένες κι αν είναι αυτές οι αιτιάσεις, έχω την αίσθηση ότι αντί να στρέψουμε την πλάτη μας σε αυτό το θρησκευτικό μυστήριο, θα ήταν καλύτερο να προσπαθήσουμε να (ξανα)ανακαλύψουμε την ουσία του αφαιρώντας του ο,τιδήποτε πλαστό τού έχει φορτώσει η νεοπλουτίστικη παράδοση. Σωστά νομίζω προκρίνετε, κ. Δούκα, γάμους σε απλό νησιώτικο σκηνικό, με καλεσμένους πρόσωπα του στενού κύκλου του ζευγαριού που προσέρχονται στο γάμο όχι από κοινωνική υποχρέωση αλλά από αγάπη για τους νυμφευόμενους –προσθέτω εγώ.
Ανεξαρτήτως του αν προσωπικά διάκειμαι ή όχι θετικά απέναντι στο θεσμό του γάμου, νομίζω ότι η επικύρωση της ένωσης του ζευγαριού από μια θρησκευτική αρχή προσδίδει ένα στοιχείο υπερβατικότητας στη σχέση και τη συνδέει με κάτι που είναι άρρητο και πέρα από τα ανθρώπινα. Έχω την εντύπωση ότι έχουμε ανάγκη αυτή τη σύνδεση με κάτι το άλογο, προκειμένου να ξεφύγουμε από τον υπερβολικό πραγματισμό και ορθολογισμό που κυβερνά τη ζωή μας σήμερα και την έχει καταντήσει πεζή, χωρίς μυστήριο και ανεξερεύνητες περιοχές. Γιατί μου φαίνεται τόσο αφόρητα ορθολογικός ο ισχυρισμός ότι ο γάμος είναι σύμβαση κι ότι αφού το ζευγάρι αγαπιέται τι χρείαν έχει της θεϊκής βούλας...
Ελπίζω να μην ακούγουμαι αναχρονιστική...

Υ.Γ. 1: Βρίσκω πολύ συγκινητικό έως συνταρακτικό το γεγονός ότι απευθύνεστε στους αναγνώστες σας στον πληθυντικό!
Υ.Γ. 2: Υπέροχη ιδέα να ντύνετε μουσικά τα posts σας!

Ανώνυμος είπε...

Προτείνω να μην αντιμετωπίζουμε τα πράγματα και τις καταστάσεις με περισσότερη σοβαρότητα απ'όση τους αξίζει και ας μη λείπει το χιούμορ από τη ζωή μας, ειδικά αν θέλουμε να είμαστε άνθρωποι ευαισθητοποιημένοι και (άρα) σκεπτόμενοι. Και τι έγινε δηλαδή αν η μέρα της τελετής του γάμου μας δεν είναι η ιδανική της ζωής μας;Το θέμα είναι οι επόμενες μέρες που θα ακολουθήσουν και ο τρόπος που το ζευγάρι θα χειριστεί τη σχέση του. Εκεί, πραγματικά, κάνει κουμάντο.
Το μοντέλο που έχει εκλείψει, είναι εκείνο της συμπεριφοράς του ζευγαριού αφού βάλει την "ταμπέλα", σε προσωπικό και κοινωνικό επίπεδο. Το να γίνεσαι "μούχλας" και μίζερος είναι που καταστρέφει τη σχέση. Και επιτέλους, είτε παντρεμένοι είτε όχι, πάντα είμαστε ο "γκόμενος" και η "γκόμενα" του άλλου... εκεί είναι όλη η γοητεία και -κακώς- αυτό είναι που ξεχνιέται. Όλα είναι στο μυαλό μας!

Prokopis Doukas είπε...

@Μερόπη: Τα λέτε με το αποσταγμα της εμπειρίας...

@Φλώσσυ: Και οι γάμοι στο νησί - και ο πληθυντικός ενίοτε, είναι θέμα αισθητικής, αγαπητή. Η προσωπική μας αλήθεια δεν είναι ποτέ αναχρονιστική.. :-)

@Ανώνυμος: Συμφωνώ - άλλωστε πιο πολύ να σας κάνω να γελάσετε ήθελα, ομολογώντας φωναχτά μερικές σοκαριστικές προσωπικές αλήθειες (αλλά όχι όλες)...

xomeritis είπε...

Πολύ όμορφα! Για το άρθρο της Athens Voice μιλάω. Όσο για το θρησκευτικό γάμο... Σε μερικούς, ως "θεατής", έχω περάσει πολύ καλά. Αλλά ως θεατής μιλώντας πάντα (δεν ρώτησα τους νεόνυμφους). Αλλά, αν ήμουν ετεροφυλόφιλος, ούτε θα μου περνούσε από το μυαλό να κάνω θρησκευτικό. Αλλά περί ορέξεως...

(η μεγαλύτερη όρεξη πάντα της εκκλησίας)

ΠΕΡΙΠΛΟΥΣ είπε...

Κοίτα ..το να παντρευτείς έχει και τα καλά του ..Έχεις μια ολόκληρη ζωή μπροστά σου για να το .μετανιώνεις ..εξάλλου και με τις άλλες μας επιλογές δε συμβαίνει το ίδιο ;;

ΠΡΟΚΟΠΗ γρήγορα αγόρι μου στην εκκλησιά ...διαφορετικά θα μετανιώνεις που δε το δοκίμασες χαχαχαχαχαχχαα

καλημέρα

Ανώνυμος είπε...

Διατηρώ ευαίσθητες ισορροπίες αγαπητέ Προκόπη.
Δεν γίνεται διαφορετικά!

Καλή σου μέρα

Prokopis Doukas είπε...

Το feedback σας είναι ατέλειωτο..

@Thomas Xomeritis: Κι εγώ έχω περάσει καλά σε κάποιους γάμους αγαπητέ. Αυτό λέω, οτι γίνεται και ασθητικά...

@Περίπλους: Αν το κάνω, θα προσπαθήσω να είναι όσο πιο μακριά από αυτό που περιγράφω (ειδικά αυτό με τις φωτογραφίες δηλαδή...) :-)

@Pandora: Είστε πολύ μυστηριώδεις εσείς οι τρεις... Αλλά δεν είναι του παρόντος... ;-)

Ανώνυμος είπε...

Και ένα σχετικό - του γάμου - ανέκδοτο.
Η σύζυγος ξυπνάει χαράματα και συνειδητοποιεί ότι ο συμβίος της είναι στο μπαλκόνι και καπνίζει. Βγαίνει, τον αγκαλιάζει και τον ρωτάει όλο νάζι τι κάνει τέτοια ώρα έξω. Να , της απαντάει εκείνος, σαν σήμερα ήταν που μας έκανε τσακωτούς ο μπαμπάς σου και μου έδοσε τελεσίγραφο ή γάμος ή φυλακή!!!! Αχ αγάπη μου, αναφωνεί εμφανώς συγκινημένη εκείνη, πως και το θυμήθηκες το περιστατικό αυτό? Και η απάντηση ήρθε σαν κεραυνός: Ε, σήμερα θα .......απολυόμουνα!!!!! Αθηνά

ολα θα πανε καλα... είπε...

Αγαπητέ Προκόπη,
Χάρηκα πολύ με αυτήν την ανάρτηση και γέλασα επίσης πολύ με τα διάφορα ευτράπελα περί ελληνικού γάμου.Έτσι όπως τα περιγράφεις είναι τα πράγματα.Για όλους αυτούς τους λόγους θεωρώ κι εγώ γελοία την τέλεση του γάμου γιατί μόνο μυστήριο δεν είναι πια.Αν ποτέ το επιχειρήσω και κάνω το...διάβημα,θα είναι σε κάποιο απομακρυσμένο νησί,με πέντε ανθρώπους(το πολύ)!Αλλιώς το kitsch καραδοκεί πάντα στη ζωή μας.
:)

Γιάννης Καραμήτρος είπε...

Συμφωνώ με το κειμενό σου εκτός από το σημείο που αναφέρεις τους πολιτικούς γάμους. Η αύξηση τους δεν οφείλεται στην οικονομική κρίση αλλά στο γεγονός ότι το κράτος δίνει κίνητρα στα ζευγάρια να κάνουν πολιτικό γάμο.

Πάντως αν ξέρεις κάποια κοπέλα που θέλει μόνο πολιτικό γάμο ενημέρωσε με.

Prokopis Doukas είπε...

@Ανώνυμος:΄:-))

@όλα θα πάνε καλά: Αν γελάσατε, είμαι ικανοποιημένος.. :-)

@Ιωάννης Κ: Πάντως το ρεπορτάζ που σας έχω link (στο 30% η αύξηση των πολιτικών γάμων) άλλα λέει... Καλώς ήρθατε!

ολα θα πανε καλα... είπε...

Γέλασα και μάλιστα πολύ!Αλλά δεν είπαμε να καθιερώσουμε τον ενικό;!Ή εννοείς, με το "γελάσατε",όλους εμάς,τους αναγνώστες;

Ανώνυμος είπε...

Επιβεβαιωμένο είναι πλέον ότι έχουν αυξηθεί και στην Ελλάδα οι πολιτικοί γάμοι.

Μπορεί να είναι επειδή ο γάμος στο δημαρχείο κοστίζει φθηνότερα, μπορεί επίσης να έχουν παίξει ρόλο και μικτοί γάμοι (διαφορετικό θρήσκευμα ή δόγμα των συζύγων) ή επίσης ίσως να υπάρχουν ζευγάρια που δεν τους αρέσει η ιδέα να κάνουν τη γαμήλια τελετή στην εκκλησία.

Πάντως, στην παραπομπή που σας έχω, μπορείτε να δείτε πρόσφατα και εμπεριστατωμένα στατιστικά στοιχεία, για να μην μακρυγορώ...

Ευχαριστώ για τη φιλοξενία!!!

ShareThis