Είναι “χαφιές” το Facebook/Google/άλλo;

Τις έβλεπα τις διαφημίσεις – εδώ και αρκετό καιρό - και με απωθούσαν με τη μία: “Εντόπισε το φίλο σου, δίνοντας τον αριθμό του κινητού του τηλεφώνου”...


Γιατί να μπορώ να εντοπίσω τον άλλον πού είναι; Εντάξει, αναπόφευκτα η εταιρεία κινητής τηλεφωνίας την έχει αυτή την πληροφορία, αφού ξέρει με ποιά “κυψέλη” επικοινωνεί αυτή την ώρα το κάθε κινητό τηλέφωνο. Αλλά μόνο αυτή πρέπει να το ξέρει – κανείς άλλος. Ή οι αστυνομικές υπηρεσίες, μόνο με εντολή εισαγγελέα, όταν πρόκειται για την τέλεση σοβαρού αδικήματος – και πάντα υπό τη εποπτεία των Ανεξάρτητων Αρχών για την Προστασία του Απορρήτου των Τηλεπικοινωνιών (ΑΔΑΕ) και των Προσωπικών Δεδομένων (ΑΠΔΠΧ). (Όλα αυτά βέβαια είναι λίγο “ρομαντικά”, μετά το σκάνδαλο των υποκλοπών και δεδομένου του ανηλεούς πολέμου που έχει κηρύξει η κυβέρνηση κατά των Ανεξάρτητων Αρχών, από το 2004 και μετά).

Είμαι από αυτούς που αντιτίθενται στην εξάπλωση των “δυνατοτήτων παρακολούθησης”, από οποιονδήποτε. Για παράδειγμα, δεν μου αρέσει η ιδέα οτι σε λίγα χρόνια θα έχουμε όλοι “live” βιντεοκλήση στο κινητό μας. “Χρυσέ μου, που είσαι;”= “Χρυσέ μου, για δείξε μου οτι είσαι στ' αλήθεια εκεί που μου λες οτι είσαι”. Κάποτε η πρώτη μας φράση ήταν “τι κάνεις;”. Τώρα ειναι “πού είσαι;”...

Θεωρώ οτι πρέπει να είμαστε όλοι συνειδητοποιημένοι πολίτες σε αυτά τα θέματα. Να ξέρουμε τι σημαίνει κάμερες και παρακολούθηση – κι αν δεν έχουμε διαβάσει (ή δει) το 1984 του George Orwell, τουλάχιστον να ξέρουμε τι σημαίνει “Big Brother”. Να είμαστε ιδιαίτερα κριτικοί απέναντι στα reality και σε οτιδήποτε εθίζει τους ανθρώπους (από πολύ νεαρή ηλικία) στην “εκτεθειμένη ζωή μπροστά στις κάμερες” - γιατί είναι πολύ επικίνδυνο για την υπόθεση της δημοκρατίας μας. Να είμαστε πάντα ευαισθητοποιημένοι γνώστες στα θέματα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ειδικά όταν επιχειρείται η παραβίαση τους κατά συρροήν.


Φτιάχνοντας αυτό το blog είπα να “υποχωρήσω και να μπω” στο facebook – έτσι για να το “διαφημίσω”. Ομολογώ οτι δεν ήταν δυσάρεστο να έρχεσαι σ' επαφή με κάποιους ανθρώπους από τα παλιά – ή να σε προσεγγίζουν άνθρωποι, με τους οποίους είχες ή έχεις κάτι κοινό. (Αλλά να σου ζητάει κάποιος που δεν σε ξέρει καθόλου να “γίνετε φίλοι” - και να έχει άλλους 1099 φίλους! Τι “φιλίες” είναι αυτές;) Τώρα διαβάζω οτι οι εργοδότες ψάχνουν το facebook για να εντοπίσουν "μεθυσμένες φωτογραφίες" και "υβριστικά σχόλια" των υποψηφίων υπαλλήλων τους. Επίσης οτι ένας από τους ιδιοκτήτες του Facebook (ναι από αυτούς που θησαύρισαν με την ιδέα τους) ετοιμάζεται να πουλήσει τα “δεδομένα” μας! Ξαναρχόμαστε στην αρχή: Καλά, το Facebook προφανώς ξέρει εάν και από πού γνωρίζω τον Κώστα ή τη Μαίρη – κάποιος άλλος όμως γιατί να το ξέρει; Με ρώτησε;

Παραλλήλως, την ίδια εβδομάδα λέω στο δελτίο μια είδηση (δεν μπορώ να τη διασταυρώσω, αλλά εμπιστεύομαι τους συναδέλφους στο Τμήμα Διεθνών Ειδήσεων της ΕΡΤ και τα πρακτορεία που χρησιμοποιούν) οτι έχει προκληθεί σάλος με τη νέα υπηρεσία της Google, που έχει κάμερες σε κάμποσα σημεία επτά πόλεων – και καταγράφει τις κινήσεις (βεβαίως σε δημόσιο χώρο, λέει υπερασπιζόμενη τον εαυτό της η εταιρεία). Καπάκι διαβάζω οτι η Google (πάλι) προσφέρει τη δυνατότητα εντοπισμού, μέσω κινητού...

Αν θέλω να είμαι εντάξει με αυτά που πιστεύω, θα πρέπει να διερευνήσω τη δεύτερη και να αρνηθώ την πρώτη. Να φύγω από το Facebook; Η άποψη σας θα με βοηθήσει...


Οι φωτό είναι από το http://therawfeed.com και το facebook

Εναρμονισμένο με το προηγούμενο post (που δεν ικανοποίησε τον ΚΚ), το σημερινό κομμάτι είναι από το πρώτο άλμπουμ των Γερμανών Μο' Horizons - που μπορεί να ενταχθεί και στο "lounge", αλλά το υπερβαίνει κιόλας...