Νάπολη ερχόμαστε...

Το σκεφτόμουν καιρό – αλλά στην τελική του μορφή αποφασίστηκε γρήγορα και σχεδιάστηκε “αστραπιαία”. Ένα ταξίδι στη Νότια Ιταλία με αυτοκίνητο, χωρίς να κατέβουμε προς Καλαβρία ή Σικελία – λίγο πριν τα Χριστούγεννα. Ίσα-ίσα 3 νύχτες (και 2 στο καράβι).

Πρώτη έγνοια ο καιρός, καθώς από τη Ρώμη και πάνω η χώρα υποφέρει από χιόνια και καταιγίδες. Θα μας ευνοήσει; Κοιτάζω πόσο βόρεια πάμε. Ο πρώτος προορισμός μας, το Bari είναι περίπου στο ύψος των Τιράνων (ενδέχεται να κάνει πολύ κρύο δηλαδή σε σχέση με την Ελλάδα) – μετά θα ακολουθήσουμε μια σχεδόν “οριζόντια” γραμμή ως τη Νάπολη. Ευτυχώς όχι μόνο μας έκανε τα χατίρια, αλλά αποδείχθηκε και εξαιρετικά “γενναιόδωρος” – λιακάδα, 17 βαθμοί, μια χαρά. Μετά από 10 ημέρες έλεγα στις ειδήσεις οτι πιο νότια, στην Καλαβρία, είχε -10 βαθμούς...


Πρώτος “μπελάς” το πλοίο, στο λιμάνι της Πάτρας. Είχα ξεχάσει οτι πρέπει να κάνεις “check-in”, πριν επιβιβαστείς – κι έτσι γυρνάμε πίσω ψάχνοντας το κτήριο. Μικρό το κακό, δεν είχε κίνηση. Το πήγαινε-έλα στοιχίζει 700 ευρώ για δύο άτομα+ΙΧ, με εξωτερική καμπίνα. Δεν είναι απρόσιτο για ένα (κοντινό) ταξίδι εξωτερικού. Τα πλοία για το Bari δεν είναι και σπουδαία – τα καλύτερα τα βάζουν στη γραμμή για την Ancona. Θα μπορούσαν να είναι και χειρότερα, όπως αυτά που υπάρχουν στη γραμμή για το (γειτονικό) Brindisi - που θα μας βόλευε, αν δεν είχα ένα “πρώτο στόχο”, πριν φτάσουμε για διανυκτέρευση στο Lecce, την πρωτεύουσα της Απουλίας (Puglia) = το τακούνι της ιταλικής μπότας.


Φύγαμε στις 6 το απόγευμα από την Πάτρα, στις 10.30 το άλλο πρωί βγήκαμε στο Bari. Πρώτη διαπίστωση: Σήμανση καλή (όχι τέλεια), αλλά οδόστρωμα “greek style” – μην πω χειρότερο μερικές φορές. Αυτά βέβαια (μόνο στον “φτωχό” Νότο) στους σχετικά μικρότερους δρόμους. Το Audi Α5 με τη χαμηλωμένη ανάρτηση υποφέρει κάποιες φορές, αλλά γενικά μας πάει υπέροχα και ξεκούραστα. Όρια ταχύτητας, όπως Ελλάδα – και να υπάρχουν, όλοι τα υπερβαίνουν με άνεση.

Κατεβαίνοντας προς Brindisi, εκεί λίγο πριν το Polignano, στρίβουμε αριστερά προς τον "πρώτο στόχο": Το χωριό Alberobello, το κέντρο μιας ολόκληρης περιοχής με “τρούλλους”, που είναι χτισμένοι από αυτές τις γκρι πλάκες, χωρίς “τσιμέντο” ή άλλο συνδετικό μείγμα (μερικοί έχουν και πάνω τους σχεδιασμένα χριστιανικά ή παγανιστικά σύμβολα). Οι κάτοικοι εξέλιξαν αυτή την κατασκευή από κουτοπονηριά, για να αποφύγουν τους φόρους για τα νέα κτίσματα – αφού δεν ήταν “συμπαγείς κατασκευές”. Πολύ τουριστικό χωριό, αλλά συμπαθές και άξιο λόγου...


Ξαναβγαίνουμε στην autostrada και κατεβαίνουμε ολοταχώς προς νότο. Στόχος μας η ωραία παραθαλάσσια Gallipoli – αφού περάσουμε από τα ελληνόφωνα χωριά ενδιάμεσα. Ο Δημήτρης Δεληολάνης, ο ανταποκριτής της ΕΡΤ στη Ρώμη με είχε προειδοποιήσει: Θα απογοητευτείς. Και πράγματι – εκτός από τις ταμπέλες “Kalos Irtate” - είδαμε μόνο σκουπίδια, εγκατάλειψη και φτωχά, παρατημένα μέρη χωρίς ζωή. Ίσως ήταν η ώρα (Σάββατο μεσημέρι) και η βιασύνη, επιφυλάσσομαι για μια επόμενη επίσκεψη. Η Gallipoli (όχι βεβαίως αυτή της Τουρκίας, όπου έγινε η τρομερή μάχη του 1915 – εξαιρετική η ανάμνηση της ομότιτλης ταινίας, με τον Mel Gibson στα νιάτα του) έχει μια πολύ ωραία “γειτονιά-κάστρο”, πάνω στο κύμα.


Φεύγουμε γρήγορα, γιατί το φως πέφτει (είμαστε ακριβώς στο χειμερινό ηλιοστάσιο=μικρότερη μέρα του χρόνου) και επιστρέφουμε προς το υπέροχο Lecce, μια baroque πόλη, που φέρει και τον τίτλο “Φλωρεντία του Νότου”. Στο κέντρο της, η παλιά πόλη μέσα στο Κάστρο, πεζοδρομημένο σε μεγάλο βαθμό, υπέροχα διακοσμημένη για τα Χριστούγεννα – ένα αριστούργημα. Εξαιρετικά ξενοδοχεία (με πολύ “συγκρατημένες” τιμές) σας περιμένουν – θα τα βρείτε εύκολα στο Bookings.com. O κόσμος, ντόπιοι και τουρίστες είναι έξω στους δρόμους, παρά το κρύο. Είναι η έναρξη των γιορτών και όλοι χαίρονται, αγοράζουν παγωτά και κρέπες - ένα συγκρότημα παίζει μουσική των ελληνόφωνων περιοχών και μια κοπέλα χορεύει υπέροχα tarantella. Μαγεία...


Το άλλο πρωί, αφού κάνουμε μια βόλτα για να δούμε το κέντρο της πόλης με το φως της ημέρας (σήμα κατατεθέν το διακοσμημένο “ρόδο” της βασιλικής, στην από πάνω φωτογραφία) , βάζουμε πλώρη για τον επόμενο “στόχο” - τη “παλαιολιθική” Matera, την πόλη των τρωγλοδυτών. Αφού περάσουμε τον (ελληνικής “κατασκευής και προελεύσεως”) Τάραντα, κατευθυνόμαστε προς τα βουνά, για να ανακαλύψουμε άλλο ένα “μνημείο της UNESCO" – την πόλη που κατοικείται εδώ και 9.000 χρόνια από ανθρώπους, στον ίδιο ακριβώς χώρο. Είναι εντυπωσιακό οτι o Mel Gibson (πάλι στα “πόδια μας”) αποφάσισε να γυρίσει εδώ την ταινία του "The Passion of the Christ" – αναπαριστώντας την Ιερουσαλήμ, 2000 χρόνια πριν...



Η κίνηση λόγω Χριστουγέννων μας καθυστερεί, αλλά ξαφνικά, Κυριακή μεσημέρι, μετά τις 2.30, όλοι πάνε για φαί – οι δρόμοι αδειάζουν. Το θέαμα είναι εντυπωσιακό – δεν περιγράφεται. Άνθρωποι ζούσαν (και ζούνε ακόμα) εδώ, στην απόλυτη φτώχεια, εως ότου υλοποιηθεί η σταδιακή ανάπλαση και συντήρηση της περιοχής από την Unesco. Διαφορετικοί “ρυθμοί” και εποχές είναι χτισμένες, η μία πάνω στην άλλη. Η Matera αξίζει ξανά την επίσκεψη μας...



Το Google είναι τρομερό εργαλείο. Σου βγάζει χάρτες και ακριβείς οδηγίες (αν βάλεις αφετηρία και προορισμό) πού να στρίψεις ακριβώς, βήμα-βήμα. Ξεκινώντας το μεγάλο ταξίδι προς τη Νάπολη (περίπου 350 km από το Lecce), το άγχος μας ήταν πώς θα “μπούμε σωστά” στο λιμάνι, όπου είχαμε κλείσει ξενοδοχείο. Τελικά, παρά την κίνηση (λόγω και των εορτών), όλα ήταν πολύ εύκολα. Στο δρόμο, ο οδηγός διπλανού ΙΧ μας προειδοποιεί “Προσέξτε αν έλθει δίπλα σας βέσπα και σας ζητήσει να κατεβάσετε το παράθυρο, για να του πείτε την ώρα”. Κάποιοι ντρέπονται ίσως για τη φήμη της πόλης τους – και μόλις βλέπουν ξένες πινακίδες, προσπαθούν να προφυλάξουν τον επισκέπτη (το ίδιο κι ένας οδηγός ραδιο-ταξί που μας συνέστησε την άλλη μέρα “να μην παίρνουμε ταξί από το δρόμο – την είχαμε ήδη πάθει, μ' έναν άθλιο που μας ζήτησε 20 ευρώ, για διαδρομή που δεν έκανε ούτε 5. Φυσικά δεν είχε βάλει ταξίμετρο – και φυσικά του ουρλιάξαμε εν χορώ “οτι είμαστε Έλληνες κι οτι αυτά δεν περνάνε σε μας...”). Η θέα του λιμανιού το βράδυ από το ξενοδοχείο, μας αποζημιώνει...


Δευτέρα πρωί ξεκινάμε για τη μεγάλη βόλτα που περιλαμβάνει Capri (δεν προλαβαίνουμε και τα άλλα δυό νησιά, την Ιschia και το μικρότερο Procida, όπου γυρίστηκε το “Il Postino”) και την περίφημη Costa Amalfitana.


Πρώτη στάση το (γεμάτο βίλες) Sorrento, για να πάρουμε το ferry-boat για ένα από τα πιο φημισμένα θέρετρα της Ευρώπης. H κίνηση μας καθυστερεί, αλλά συνειδητοποιούμε οτι ήρθαμε γενικώς τη σωστή εποχή γι αυτή τη γρήγορη βόλτα – το καλοκαίρι εδώ γίνεται “κόλαση” από τα χιλιάδες αυτοκίνητα των παραθεριστών..


Το καραβάκι δεν κάνει πάνω από μισή ώρα. Η θέα από το Annacapri (το πάνω χωριό) είναι συγκλονιστική – όπως και το σπίτι του Νορβηγού ανθρωπιστή γιατρού Axel Munthe, που έχει γίνει μουσείο. Γενικά πάντως, το Capri δεν έχει ιδιαίτερο αρχιτεκτονικό χαρακτήρα – ούτε θα συγκινήσει έναν επισκέπτη περισσότερο από την Ύδρα ή τη Σαντορίνη. Φαντάζομαι όμως οτι θα είναι ιδιαίτερα κοσμικό το καλοκαίρι (για όσους ενδιαφέρονται) και θα έχει εξαιρετικές “κρυμμένες γωνιές” με υπέροχη θέα, από διάφορα ξενοδοχεία.



Επιστροφή στο Sorrento, στροφή προς Νότο – και εκεί ξαφνικά κόβεται η ανάσα. Είναι ένα ήρεμο, ηλιόλουστο απόγευμα, χωρίς συνωστισμό – με αυτή τη “μαγική ηρεμία”, που σου επιφυλάσσουν μερικές φορές οι “ευλογημένοι τόποι”. H θεά από τις πράσινες, σχεδόν κατακόρυφες “κατεβασιές” προς τη θάλασσα, είναι συγκλονιστική...


Αρχίζει η βόλτα μας στο φιδωτό δρόμο, με τη θάλασσα στα δεξιά. Positano, Furora, Atrani, Praiano - με κεντρικό χωριό το Amalfi, με τον περίεργο καθεδρικό, που μοιάζει σα να διακοσμήθηκε με αραβουργήματα. Τα περισσότερα τουριστικά καταλύματα είναι κλειστά, αλλά καλύτερα – βλέπουμε την πραγματική ζωή και ζούμε αυτή την παράξενη “μελαγχολία” του θερέτρου, που δεν σφύζει από ζωή...



Στη Νάπολη δεν τολμάω να κυκλοφορήσω με τη φωτογραφική μηχανή στο χέρι - ίσως από υπερβολικό φόβο. Στην Πομπηία όμως, φυσικά και ναι. Εκεί είναι αφιερωμένη τελευταία μας μέρα, πριν γυρίσουμε πίσω για το πλοίο. Το συγκλονιστικό με τον αρχαιολογικό αυτό χώρο είναι οτι η λάβα σκέπασε την πόλη σε ύψος έξι μέτρων. Έτσι, αυτό που περπατάς, είναι "βυθισμένο" σε σχέση με το γύρω σύγχρονο οικισμό. Και δεν έχει αποκαλυφθεί ολόκληρος ο "θησαυρός"...
Με γοητεύουν τα λουτρά (με το φως να μπαίνει από τα ανοίγματα στο ταβάνι), το άγαλμα του Φαύνου και η βίλα στην οποία βρέθηκε, το αρχαίο θέατρο και το γυμναστήριο-παλαίστρα...






Εντάξει το παγωτό δεν ήταν σαν της Τοσκάνης, ούτε η πίτσα λεπτή όπως της Ρώμης. Οι δρόμοι, η σύγχρονη αρχιτεκτονική, τα απλωμένα ρούχα στα μπαλκόνια (σήμα κατατεθέν!), τα σκουπίδια σου θυμίζουν πάντοτε οτι είσαι στο “φτωχό” Νότο. Όμως η Ιταλία είναι ένα τεράστιο μουσείο, κυριολεκτικά δίπλα μας. Την άνοιξη δε, είναι ακόμα πιο όμορφη. Δοκιμάστε την...



Οι φωτό είναι όλες δικές μου - εκτός από αυτήν του Alberobello, όπου είχα πρόβλημα με τη μηχανή μου. Είναι από το http://www.mmenterprises.co.uk και οι χάρτες από το http://www.lonelyplanet.com και το http://www.jdbassc.com

Απέφυγα την (όχι και τόσο πρωτότυπη) ιδέα να συνοδεύεται το post από "Μambo Italiano" κλπ.
Προτίμησα μερικούς από τους αγαπημένους, που ακούγαμε στη διαδρομή: Το βρετανικό "παιδί-θαύμα" της νέας jazz-pop, Jamie Cullum, τον υπέροχο "Μεγάλο Εσωτερικό" Ιάπωνα Ryuichi Sakamoto και την ανυπέρβλητη Maria Callas, σε μια άρια που μου αρέσει πολύ από τη La Wally του Catalani.