27.2.09

Νάπολη ερχόμαστε...

Το σκεφτόμουν καιρό – αλλά στην τελική του μορφή αποφασίστηκε γρήγορα και σχεδιάστηκε “αστραπιαία”. Ένα ταξίδι στη Νότια Ιταλία με αυτοκίνητο, χωρίς να κατέβουμε προς Καλαβρία ή Σικελία – λίγο πριν τα Χριστούγεννα. Ίσα-ίσα 3 νύχτες (και 2 στο καράβι).

Πρώτη έγνοια ο καιρός, καθώς από τη Ρώμη και πάνω η χώρα υποφέρει από χιόνια και καταιγίδες. Θα μας ευνοήσει; Κοιτάζω πόσο βόρεια πάμε. Ο πρώτος προορισμός μας, το Bari είναι περίπου στο ύψος των Τιράνων (ενδέχεται να κάνει πολύ κρύο δηλαδή σε σχέση με την Ελλάδα) – μετά θα ακολουθήσουμε μια σχεδόν “οριζόντια” γραμμή ως τη Νάπολη. Ευτυχώς όχι μόνο μας έκανε τα χατίρια, αλλά αποδείχθηκε και εξαιρετικά “γενναιόδωρος” – λιακάδα, 17 βαθμοί, μια χαρά. Μετά από 10 ημέρες έλεγα στις ειδήσεις οτι πιο νότια, στην Καλαβρία, είχε -10 βαθμούς...


Πρώτος “μπελάς” το πλοίο, στο λιμάνι της Πάτρας. Είχα ξεχάσει οτι πρέπει να κάνεις “check-in”, πριν επιβιβαστείς – κι έτσι γυρνάμε πίσω ψάχνοντας το κτήριο. Μικρό το κακό, δεν είχε κίνηση. Το πήγαινε-έλα στοιχίζει 700 ευρώ για δύο άτομα+ΙΧ, με εξωτερική καμπίνα. Δεν είναι απρόσιτο για ένα (κοντινό) ταξίδι εξωτερικού. Τα πλοία για το Bari δεν είναι και σπουδαία – τα καλύτερα τα βάζουν στη γραμμή για την Ancona. Θα μπορούσαν να είναι και χειρότερα, όπως αυτά που υπάρχουν στη γραμμή για το (γειτονικό) Brindisi - που θα μας βόλευε, αν δεν είχα ένα “πρώτο στόχο”, πριν φτάσουμε για διανυκτέρευση στο Lecce, την πρωτεύουσα της Απουλίας (Puglia) = το τακούνι της ιταλικής μπότας.


Φύγαμε στις 6 το απόγευμα από την Πάτρα, στις 10.30 το άλλο πρωί βγήκαμε στο Bari. Πρώτη διαπίστωση: Σήμανση καλή (όχι τέλεια), αλλά οδόστρωμα “greek style” – μην πω χειρότερο μερικές φορές. Αυτά βέβαια (μόνο στον “φτωχό” Νότο) στους σχετικά μικρότερους δρόμους. Το Audi Α5 με τη χαμηλωμένη ανάρτηση υποφέρει κάποιες φορές, αλλά γενικά μας πάει υπέροχα και ξεκούραστα. Όρια ταχύτητας, όπως Ελλάδα – και να υπάρχουν, όλοι τα υπερβαίνουν με άνεση.

Κατεβαίνοντας προς Brindisi, εκεί λίγο πριν το Polignano, στρίβουμε αριστερά προς τον "πρώτο στόχο": Το χωριό Alberobello, το κέντρο μιας ολόκληρης περιοχής με “τρούλλους”, που είναι χτισμένοι από αυτές τις γκρι πλάκες, χωρίς “τσιμέντο” ή άλλο συνδετικό μείγμα (μερικοί έχουν και πάνω τους σχεδιασμένα χριστιανικά ή παγανιστικά σύμβολα). Οι κάτοικοι εξέλιξαν αυτή την κατασκευή από κουτοπονηριά, για να αποφύγουν τους φόρους για τα νέα κτίσματα – αφού δεν ήταν “συμπαγείς κατασκευές”. Πολύ τουριστικό χωριό, αλλά συμπαθές και άξιο λόγου...


Ξαναβγαίνουμε στην autostrada και κατεβαίνουμε ολοταχώς προς νότο. Στόχος μας η ωραία παραθαλάσσια Gallipoli – αφού περάσουμε από τα ελληνόφωνα χωριά ενδιάμεσα. Ο Δημήτρης Δεληολάνης, ο ανταποκριτής της ΕΡΤ στη Ρώμη με είχε προειδοποιήσει: Θα απογοητευτείς. Και πράγματι – εκτός από τις ταμπέλες “Kalos Irtate” - είδαμε μόνο σκουπίδια, εγκατάλειψη και φτωχά, παρατημένα μέρη χωρίς ζωή. Ίσως ήταν η ώρα (Σάββατο μεσημέρι) και η βιασύνη, επιφυλάσσομαι για μια επόμενη επίσκεψη. Η Gallipoli (όχι βεβαίως αυτή της Τουρκίας, όπου έγινε η τρομερή μάχη του 1915 – εξαιρετική η ανάμνηση της ομότιτλης ταινίας, με τον Mel Gibson στα νιάτα του) έχει μια πολύ ωραία “γειτονιά-κάστρο”, πάνω στο κύμα.


Φεύγουμε γρήγορα, γιατί το φως πέφτει (είμαστε ακριβώς στο χειμερινό ηλιοστάσιο=μικρότερη μέρα του χρόνου) και επιστρέφουμε προς το υπέροχο Lecce, μια baroque πόλη, που φέρει και τον τίτλο “Φλωρεντία του Νότου”. Στο κέντρο της, η παλιά πόλη μέσα στο Κάστρο, πεζοδρομημένο σε μεγάλο βαθμό, υπέροχα διακοσμημένη για τα Χριστούγεννα – ένα αριστούργημα. Εξαιρετικά ξενοδοχεία (με πολύ “συγκρατημένες” τιμές) σας περιμένουν – θα τα βρείτε εύκολα στο Bookings.com. O κόσμος, ντόπιοι και τουρίστες είναι έξω στους δρόμους, παρά το κρύο. Είναι η έναρξη των γιορτών και όλοι χαίρονται, αγοράζουν παγωτά και κρέπες - ένα συγκρότημα παίζει μουσική των ελληνόφωνων περιοχών και μια κοπέλα χορεύει υπέροχα tarantella. Μαγεία...


Το άλλο πρωί, αφού κάνουμε μια βόλτα για να δούμε το κέντρο της πόλης με το φως της ημέρας (σήμα κατατεθέν το διακοσμημένο “ρόδο” της βασιλικής, στην από πάνω φωτογραφία) , βάζουμε πλώρη για τον επόμενο “στόχο” - τη “παλαιολιθική” Matera, την πόλη των τρωγλοδυτών. Αφού περάσουμε τον (ελληνικής “κατασκευής και προελεύσεως”) Τάραντα, κατευθυνόμαστε προς τα βουνά, για να ανακαλύψουμε άλλο ένα “μνημείο της UNESCO" – την πόλη που κατοικείται εδώ και 9.000 χρόνια από ανθρώπους, στον ίδιο ακριβώς χώρο. Είναι εντυπωσιακό οτι o Mel Gibson (πάλι στα “πόδια μας”) αποφάσισε να γυρίσει εδώ την ταινία του "The Passion of the Christ" – αναπαριστώντας την Ιερουσαλήμ, 2000 χρόνια πριν...



Η κίνηση λόγω Χριστουγέννων μας καθυστερεί, αλλά ξαφνικά, Κυριακή μεσημέρι, μετά τις 2.30, όλοι πάνε για φαί – οι δρόμοι αδειάζουν. Το θέαμα είναι εντυπωσιακό – δεν περιγράφεται. Άνθρωποι ζούσαν (και ζούνε ακόμα) εδώ, στην απόλυτη φτώχεια, εως ότου υλοποιηθεί η σταδιακή ανάπλαση και συντήρηση της περιοχής από την Unesco. Διαφορετικοί “ρυθμοί” και εποχές είναι χτισμένες, η μία πάνω στην άλλη. Η Matera αξίζει ξανά την επίσκεψη μας...



Το Google είναι τρομερό εργαλείο. Σου βγάζει χάρτες και ακριβείς οδηγίες (αν βάλεις αφετηρία και προορισμό) πού να στρίψεις ακριβώς, βήμα-βήμα. Ξεκινώντας το μεγάλο ταξίδι προς τη Νάπολη (περίπου 350 km από το Lecce), το άγχος μας ήταν πώς θα “μπούμε σωστά” στο λιμάνι, όπου είχαμε κλείσει ξενοδοχείο. Τελικά, παρά την κίνηση (λόγω και των εορτών), όλα ήταν πολύ εύκολα. Στο δρόμο, ο οδηγός διπλανού ΙΧ μας προειδοποιεί “Προσέξτε αν έλθει δίπλα σας βέσπα και σας ζητήσει να κατεβάσετε το παράθυρο, για να του πείτε την ώρα”. Κάποιοι ντρέπονται ίσως για τη φήμη της πόλης τους – και μόλις βλέπουν ξένες πινακίδες, προσπαθούν να προφυλάξουν τον επισκέπτη (το ίδιο κι ένας οδηγός ραδιο-ταξί που μας συνέστησε την άλλη μέρα “να μην παίρνουμε ταξί από το δρόμο – την είχαμε ήδη πάθει, μ' έναν άθλιο που μας ζήτησε 20 ευρώ, για διαδρομή που δεν έκανε ούτε 5. Φυσικά δεν είχε βάλει ταξίμετρο – και φυσικά του ουρλιάξαμε εν χορώ “οτι είμαστε Έλληνες κι οτι αυτά δεν περνάνε σε μας...”). Η θέα του λιμανιού το βράδυ από το ξενοδοχείο, μας αποζημιώνει...


Δευτέρα πρωί ξεκινάμε για τη μεγάλη βόλτα που περιλαμβάνει Capri (δεν προλαβαίνουμε και τα άλλα δυό νησιά, την Ιschia και το μικρότερο Procida, όπου γυρίστηκε το “Il Postino”) και την περίφημη Costa Amalfitana.


Πρώτη στάση το (γεμάτο βίλες) Sorrento, για να πάρουμε το ferry-boat για ένα από τα πιο φημισμένα θέρετρα της Ευρώπης. H κίνηση μας καθυστερεί, αλλά συνειδητοποιούμε οτι ήρθαμε γενικώς τη σωστή εποχή γι αυτή τη γρήγορη βόλτα – το καλοκαίρι εδώ γίνεται “κόλαση” από τα χιλιάδες αυτοκίνητα των παραθεριστών..


Το καραβάκι δεν κάνει πάνω από μισή ώρα. Η θέα από το Annacapri (το πάνω χωριό) είναι συγκλονιστική – όπως και το σπίτι του Νορβηγού ανθρωπιστή γιατρού Axel Munthe, που έχει γίνει μουσείο. Γενικά πάντως, το Capri δεν έχει ιδιαίτερο αρχιτεκτονικό χαρακτήρα – ούτε θα συγκινήσει έναν επισκέπτη περισσότερο από την Ύδρα ή τη Σαντορίνη. Φαντάζομαι όμως οτι θα είναι ιδιαίτερα κοσμικό το καλοκαίρι (για όσους ενδιαφέρονται) και θα έχει εξαιρετικές “κρυμμένες γωνιές” με υπέροχη θέα, από διάφορα ξενοδοχεία.



Επιστροφή στο Sorrento, στροφή προς Νότο – και εκεί ξαφνικά κόβεται η ανάσα. Είναι ένα ήρεμο, ηλιόλουστο απόγευμα, χωρίς συνωστισμό – με αυτή τη “μαγική ηρεμία”, που σου επιφυλάσσουν μερικές φορές οι “ευλογημένοι τόποι”. H θεά από τις πράσινες, σχεδόν κατακόρυφες “κατεβασιές” προς τη θάλασσα, είναι συγκλονιστική...


Αρχίζει η βόλτα μας στο φιδωτό δρόμο, με τη θάλασσα στα δεξιά. Positano, Furora, Atrani, Praiano - με κεντρικό χωριό το Amalfi, με τον περίεργο καθεδρικό, που μοιάζει σα να διακοσμήθηκε με αραβουργήματα. Τα περισσότερα τουριστικά καταλύματα είναι κλειστά, αλλά καλύτερα – βλέπουμε την πραγματική ζωή και ζούμε αυτή την παράξενη “μελαγχολία” του θερέτρου, που δεν σφύζει από ζωή...



Στη Νάπολη δεν τολμάω να κυκλοφορήσω με τη φωτογραφική μηχανή στο χέρι - ίσως από υπερβολικό φόβο. Στην Πομπηία όμως, φυσικά και ναι. Εκεί είναι αφιερωμένη τελευταία μας μέρα, πριν γυρίσουμε πίσω για το πλοίο. Το συγκλονιστικό με τον αρχαιολογικό αυτό χώρο είναι οτι η λάβα σκέπασε την πόλη σε ύψος έξι μέτρων. Έτσι, αυτό που περπατάς, είναι "βυθισμένο" σε σχέση με το γύρω σύγχρονο οικισμό. Και δεν έχει αποκαλυφθεί ολόκληρος ο "θησαυρός"...
Με γοητεύουν τα λουτρά (με το φως να μπαίνει από τα ανοίγματα στο ταβάνι), το άγαλμα του Φαύνου και η βίλα στην οποία βρέθηκε, το αρχαίο θέατρο και το γυμναστήριο-παλαίστρα...






Εντάξει το παγωτό δεν ήταν σαν της Τοσκάνης, ούτε η πίτσα λεπτή όπως της Ρώμης. Οι δρόμοι, η σύγχρονη αρχιτεκτονική, τα απλωμένα ρούχα στα μπαλκόνια (σήμα κατατεθέν!), τα σκουπίδια σου θυμίζουν πάντοτε οτι είσαι στο “φτωχό” Νότο. Όμως η Ιταλία είναι ένα τεράστιο μουσείο, κυριολεκτικά δίπλα μας. Την άνοιξη δε, είναι ακόμα πιο όμορφη. Δοκιμάστε την...



Οι φωτό είναι όλες δικές μου - εκτός από αυτήν του Alberobello, όπου είχα πρόβλημα με τη μηχανή μου. Είναι από το http://www.mmenterprises.co.uk και οι χάρτες από το http://www.lonelyplanet.com και το http://www.jdbassc.com

Απέφυγα την (όχι και τόσο πρωτότυπη) ιδέα να συνοδεύεται το post από "Μambo Italiano" κλπ.
Προτίμησα μερικούς από τους αγαπημένους, που ακούγαμε στη διαδρομή: Το βρετανικό "παιδί-θαύμα" της νέας jazz-pop, Jamie Cullum, τον υπέροχο "Μεγάλο Εσωτερικό" Ιάπωνα Ryuichi Sakamoto και την ανυπέρβλητη Maria Callas, σε μια άρια που μου αρέσει πολύ από τη La Wally του Catalani.

buzz it!

24 σχόλια:

SK είπε...

Ωραία ανάρτηση. Ταξίδεψα κι εγώ με την περιγραφή σου.

Ανώνυμος είπε...

Είχα πάει για ένα συνέδριο στη Νάπολη το 2005 (ήμουν και ομιλίτρια τρομάρα μου), αλλά πολλά δεν μπόρεσα να δω. Μου άρεσε η παραλία -έμενα σε ένα ξενοδοχείο δίπλα στη θάλασσα-, η βόλτα με νοικιασμένο αυτοκίνητο στο Αμάλφι και το Ποσιτάνο, το Κάπρι και κάτι συγκλονιστικά τορτελίνι που έφαγα εκεί. Δεν είδα πολλά λόγω συνεδρίου, αλλά νιώθω την ανάγκη να επανέλθω σ' αυτά τα μέρη.

QwfwqN είπε...

Συμφωνώ απόλυτα μαζί σας, πανέμορφο ταξίδι.
Επιτρέψτε μου δυο κουβλεντες για τη Matera, μια πόλη που έχει την τύχη να έχει ειδικό κωδικό στον προϋπολογισμό του ιταλικού κράτους και έχει ενταχθεί και σε ρπόγραμμα της Unesco αφού ο αρχαίος οικισμός που κατοικείται ανελλιποώς από τον 10-11ο αιώνα, είναι από τους καλύτερα διατηρημένους στη Μεσόγειο -ήταν ζωντανός ως τον πόλεμο και μετά που χρειάστηκε να τον αδειάσουν για λόγους δημόσιας υγείας, η νέα πόλη ξαναχτίστηκε από τους καλύτερους αρχιτέκτονες και πολεοδόμους της χώρας οι οποίοι είχαν γνωρίσει την περιοχή ως εξόριστοι... Βλέπετε, η Matera, ως η φτωχότερη περιοχή της Ιταλίας (ούτε καν δική της Μαφία δεν έχει...) χρησιμοποιήθηκε από το Μουσολίνι ως τόπος εξορίας των αριστερών...
ΥΓ Επιτρέψτε μου να σας αφήσω ένα Link που θεωρώ αξιόλογο για τους εραστές του Νότου: το Νάπολη και Μπουένος Άιρες του Γιώργου Κεντρωτή

Ανώνυμος είπε...

ωραίο...
μου άρεσε το κομματι με τον ιταλο ταξιτζη...ενταξει φιλε έλληνας ειμαι και ξερω απο τετοια...καντα αλλου που περνανε..χαχα

Ανώνυμος είπε...

Ωραίο ποστ --wanderlust-enhancing.(Εξεπλάγην από τη μουσική, indeed! =)

Ανώνυμος είπε...

Πολύ ωραίο κείμενο και υπέροχες φωτογραφίες! Μου θύμισες το καλοκαίρι που μας πέρασε..πήραμε το αυτοκίνητο,ξεκινήσαμε απο ΦΥΡΟΜ και φτάσαμε μέχρι Ιταλία.. διασχίσαμε 14 χώρες στο σύνολο! Θα συμφωνήσεις στο οτι τα ταξίδια με το αυτοκίνητο έχουν άλλη χάρη?...:)
ΧΓ

Prokopis Doukas είπε...

@SK: Καλώς ήλθατε! Το τελευταίο post στο κομψότατο blog σας μου θύμισε την ωραιότερη πιανιστική συναυλία της ζωής μου, στο Μέγαρο - με τον Pogorelic να παίζει "θεϊκά" την 111 (μετά που την πήρα σε cd από τον ίδιο - καμία σχέση)...

@ QwfwqN: Ευχαριστώ για το link. Ήταν αποκάλυψη για μένα η περιοχή αυτή..

@Ανώνυμος: Έχετε ακούσει υποθέτω το "ούνα φάτσα. ούν ράτσα".. :-)

@MadNihilist: Ελπίζω να μη σταματήσω να σας εκπλήσσω... ;-)

@Ανώνυμος: Φυσικά και έχει άλλη χάρη. Θα ήθελα να κάνω πολλά τέτοια - μεταξύ άλλων και στο Μαυροβούνιο, όπου θα υποθέτω οτι πήγατε... :-)

Μαρία Δριμή είπε...

Πολύ όμορφο οδοιπορικό, Προκόπη.
Ήμουν μαθήτρια στο λύκειο, όταν πήγα στη Νάπολη και στο Κάπρι. Το Κάπρι μου είχε φανεί μαγευτικό. Αυτό που θυμάμαι ήταν κάποια ντόπια αρώματα από λουλούδια σε μικρά μπουκαλάκια. Πολλά χρόνια μετά φορούσα αυτό που είχα πάρει και η μυρωδιά του ήταν αναλλοίωτη. Στην Πομπηία είχα πετύχει καύσωνα. Ο ξεναγός μας έδειχνε τα λουτρά μέσα στο λιοπύρι και είχαμε στο γκρουπ τη μητέρα μου που-φιλόλογος γαρ-είχε άπειρες απορίες και κρατούσε σημειώσεις σε ένα μπλοκάκι.
Μας αρέσει και το πιο προσωπικό σου κομμάτι, εκτός από τις περισσότερο "δημοσιογραφικές" σου αναρτήσεις.Καλό μήνα!

Ανώνυμος είπε...

Έξοχο το οδοιπορικό στον ιταλικό νότο, προορισμό όχι και πολύ δημοφιλή, τουλάχιστον μέχρι πριν λίγα χρόνια.
Πρωτοπήγα ως φοιτητής, προ εικοσαετίας, συμμετάχοντας σε εκπαιδευτικού χαρακτήρα εκδρομή στα μέρη που επισκεφτήκατε και στη Σικελία.Ο τόπος μου μίλησε αμέσως. Ήταν και η εποχή των σπουδών, της αναζήτησης...Κατά καιρούς παρότρυνα φίλους να οργανώσουμε ταξίδι στον τόπο που με είχε συναρπάσει χωρίς όμως καμία ανταπόκριση.
Όταν προβλήθηκε ο ταλαντούχος κύριος Ρίπλεϊ αυτοί που αρνούνταν την πρότασή μου -αντιτείνοντας πάντα τον ιταλικό βορρά- άρχισαν να κάμπτονται. Τα πλάνα της ταινίας από Ποζιτάνο και Αμάλφι, αν δεν κάνω λάθος, τους μάγεψαν.Το ταξίδι οργανώθηκε αμέσως και έμεινε σε όλους μας αξέχαστο. Ακατανίκητος ο κινηματογράφος!

Θα σας πρότεινα να επισκεφτείτε τη Σικελία όταν, όμως, θα έχετε στη διάθεσή σας περισσότερο χρόνο.Είναι αποκαλυπτική!

Ανώνυμος είπε...

Ωραίο το οδοιπορικό!
Μιας και περάσατε από την Καμπανία περίμενα ν' ακούσω κάτι για τον περίφημο Καμπανίτη οίνο (στις ωδές του Οράτιου εκθειάζεται το "φαλερνικό κρασί" από το Φαλέρνο της Καμπανίας) που λογικά θα πρέπει να γευτήκατε ή να πήρατε μαζί σας (δεν ξέρω αν είναι υπερβολικά ακριβό)!
Και αν μου επιτρέπετε, να κάνω και μια "παραγγελιά";: Μιας και φαίνεται ότι σας αρέσουν οι ταξιδιωτικές περιγραφές, να περιμένουμε κάποια περιγραφή για το Παρίσι με υπόκρουση το "Walking with Satie" από το δίσκο "Paris" του Malcolm Mclaren;

maximus είπε...

Τι έκπληξη η άρια!!! Ταιριάζει με την όμορφη περιγραφή. Οι πόλεις που έχω πάει στην Ιταλία είναι το Μιλάνο και η Βενετία. Κάποτε ελπίζω να επισκεφτώ και τις υπόλοιπες. Μας μάγεψες “your painted smile”:)

Prokopis Doukas είπε...

@Dora Tsirka: Στην επόμενη (πάντα πρέπει να υπάρχει επόμενη), η διαμονή θα είναι στο Κάπρι - οπωσδήποτε επίσκεψη στα άλλα δυό νησάκια και στο Ερκολάνουμ (το άλλο θαμμένο κάτω από τη στάχτη και όχι τη λάβα του Βεζουβίου). Πώς σας φαίνεται το προγραμματάκι; :-)

Και όπως λέει και ο...

@Γιώργος: Οπωσδήποτε Σικελία! Είναι το επόμενο ταξίδι στην Ιταλία! (Αρχικά αυτό σχεδίαζα, αλλά 1. Δεν υπήρχε χρόνος 2. Οι γνωρίζοντες με απέτρεψαν να το τολμήσω χειμώνα). Τον Ρίπλεϊ τον είχα ξεχάσει... Θα τον ξαναδώ, ήταν πολύ ωραίο έργο - και τι πλάνα! :-)

@Maria Jose: Καλό μήνα! Μπράβο στη μαμά που σε πήγε. Να ξαναπάτε... :-)

@Φλώσσυ: Όχι γεύτηκα κάτι άλλα υπέροχα - και δεν τα σημείωσα ο βλάκας! (όχι οτι είναι εύκολο να τα βρεις εδώ - είναι τόσα πολλά και ο "καβατζής" μου έχει σηκώσει τα χέρια...) Καμπανίτη οίνο εγώ ήξερα τη σαμπάνια, από την Καμπανία (Champagne) της Γαλλίας. Είστε και πολύ συγκεκριμένη στις παραγγελιές σας βλέπω.. Μην πυροβολείτε το dj, θα δω τι μπορώ να κάνω για σας, μιας και στο Παρίσι έχω πάει 20 φορές... :-)

Επ' ευκαιρία, μήπως είδατε αυτή την καταπληκτική διαφήμιση της Aegean "για περισσότερα επαγγελματικά ταξίδια το Παρίσι"; :-))

@Maximus: Οπωσδήποτε Ρώμη και Φλωρεντία/Τοσκάνη. Η άνοιξη είναι μαγική στην τελευταία - δεν έχω δει ωραότερο μέρος στη γη.. :-)

Τσαλαπετεινός είπε...

Χάρηκα πολυ τις αναφορές στις ταινίες. ΄

Καλή σαρακοστή.

Roadartist είπε...

Καλημέρα!!
Υπέροχο οδοιπορικό.. Πριν λίγους μήνες πήγα και εγώ Ιταλία με αμάξι..ακολουθήσαμε όμως άλλη διαδρομή.. Από Πάτρα περάσαμε Αγκόνα, έπειτα πήγαμε Βενετία, μετά Τοσκάνη (την λάτρεψα.. πολλές φορές κλείνω τα μάτια και εικόνες μου έρχονται ξανά στο νου..), έπειτα από Φλωρεντία (αχ Τοσκάνη..:}), πήγαμε Ρώμη.. Μετά κατεβήκαμε Νάπολη (όπου αισθάνθηκα το ίδιο φόβο που περιγράφεις κ εσύ στο post).. Πήγαμε και στη Πομπηία.. την οποία λάτρεψα.. αν έχεις διάθεση δες τις δικές μου αναμνήσεις από την
πομπηία
Μετά Μπάρι..και επιστροφή :)
Ο Βορράς και ο Νότος της Ιταλίας έχουνε τεράστια διαφορά.. σαν να είσαι σε άλλη χώρα..
Πολύ ωραία μας ταξίδεψες, θέλω πολύ να ξαναπάω Ιταλία..ξεχωριστή χώρα και τόσο κοντά..
Πολλά χαμόγελα σου στέλνω :)))

Γιάννης Καραμήτρος είπε...

Ιταλία έχω κατεύει μέχρι την Ρώμη και θέλω πολύ να επισκευτώ την νότια Ιταλία. Μιας και αναφέρεις τους ταρίφες που να γνωρίσεις τους συναδέλφους τους στην Tailand...

tsaousa είπε...

Ωραίο ταξίδι, ειδικά τώρα που θα ανοίξει ο καιρός, ιδανικό.
Βέβαια, εσείς πήγατε διαβασμένοι, εγώ στα ταξίδια μου σπάνια επισκέπτομαι μέρη/μνημεία που θα "έπρεπε" να δω.

Όπως και να'χει, τα ταξίδια έτσι αξίζουν. Με αυτοκίνητο, ή με τρένο.
Έχω κατέβει από Σουηδία στην Ελλάδα με τρένο διασχίζοντας την κεντρική Ευρώπη και πέρασα υπέροχα.

Πάντα τέτοια!

Ανώνυμος είπε...

η φινετσα σας ,ακομα και στις επιλογες ταξιδιου αλλα και της αξεπεραστης Καλλας ειναι αξιοθαυμαστες.Συγχαρτηρια σε ολα!

Prokopis Doukas είπε...

@Τσαλαπετεινός: Ναι τελικά μου έχει βγει πολύ "σινεφίλ" το blog. Κι είχα ξεχάσει και τον Ripley. Καλό μήνα!

@Roadartist: Ναι την είδα την Πομπηία σου - πολύ ωραία και πολύ πιο αναλυτική από τη δική μου... :-) Οι περισσότεροι, λέει, την είχαν κοπανήσει, ειδοποιημένοι γαρ - τώρα γιατί έμειναν αυτοί που έμειναν, μάλλον δεν θα μάθουμε ποτέ. Μετά την Τοσκάνη, δεν είναι να πας αλλού... Στα επιστρέφω... :-)

@ Ιωάννης Κ: Από κεί δεν έχω πάει ακόμα... Την προπαγανδίζω πολύ την Ιταλία - νομίζω οτι είναι η χώρα που θα ήθελε να είναι η Ελλάδα (όχι σε αρχαίο πολιτισμό - σήμερα), αν εξαιρέσεις τα 20 τελευταία πολιτικά της χρόνια, που κορυφώθηκαν με Μπερλουσκόνι... :-)

@ tsaousa: Α, όχι τρελλά πράγματα από διάβασμα - μην φανταστείτε. Να 'ναι καλά ένας αρχισυντάκτης μου και κανά-δυό οδηγοί, στα γρήγορα... :-)

@Ανώνυμος: Αγαπητέ, αυτό ήταν το μεγαλύτερο κοπλιμέντο που μπορούσατε να μου κάνετε.. :-)

Γιάννης Καραμήτρος είπε...

Διαφωνώ, το ρητό: Una Facia una racia είναι Ελληνικός μύθος. Ίσως να έχουμε μερικά κοινά με την Νότια Ιταλία, λόγο Μεσογείου, αλλά με τον βορρά σχεδόν τίποτα. Εκεί είναι βορειοΕυρωπαίοι.

Όσον αφορά τον μπερλουσκόνι δεν έχω άποψη και δεν ξέρω αν είναι καλύτερα να σε κυβερνάνε άμεσα οι λεφτάδες όπως στην Ιταλία ή έμμεσα όπως εδώ.

Prokopis Doukas είπε...

@ΙωάννηςΚ: Μα δεν είπα εγώ οτι δεν είναι ελληνικό - κολακευόμαστε νομίζω με αυτό... ;-)
Όσο περισσότεροι θεσμοθετημένοι περιορισμοί στην εξουσία του χρήματος υπάρχυν σε μια χώρα, τόσο καλύτερα για τη δημοκρατία. Δυστυχώς η Ιταλία, μέσα σε 20 χρόνια έχασε τις αντιστάσεις της και "εξέπεσε" στην απόλυτη γελοιότητα...

Ανώνυμος είπε...

Η νότια Ιταλία, είναι εδώ και χρόνια ένας προορισμός που όλο λέω θέλω να το κάνω και όλο δεν μου κάθεται! Ειδικά η Σικελία και τα ελληνόφωνα χωριά στην Κάτω Ιταλία... Αλλά ολόκληρη αυτή η χώρα, είναι βρε παιδί μου φοβερή! Θέλω να πω, είναι ένα παράδειγμα για εμάς, πως πόλεις κατεστραμμένες και τόσο παλιές, φτιάχτηκαν και πάλι από την αρχή με σεβασμό στην παράδοση και όχι με του κάθε κίτσου το χαμόσπιτο, όπως σε αρκετά μέρη της χώρα μας...
Λεώ να κάνω ταξιδάκι το καλοκαίρι με Βέσπα; Πως το κόβεις; Και ρεπορτο συνεχόμενο στο μπλογκ; Παίζει ή λες θα μου το φάνε το μηχάνημα, οι μαφιόζοι...
Χα!

Prokopis Doukas είπε...

@Spastos Petalakis: Τα ελληνόφωνα δεν λένε τίποτα - τουλάχιστον στην Απουλία, δεν ξέρω αν αλλού υπάρχουν και ως είναι.
Ναι, να το κάνεις με βέσπα - φτάνει να παρκάρεις πάντα σε ασφαλές μέρος τη νύχτα (σε όλα τα ξενοδοχεία θα βρεις πιστεύω)...

Freedom είπε...

Καλημέρα Προκόπη...
Υπέροχες φωτογραφίες και όμορφες περιγραφές, το οδοιπορικό σου, μου άφησε μια γλύκα στην ψυχή.
Αν μου επιτρέπεται να αφήσω κάποιες εντυπώσεις, πριν μερικά χρόνια, βρέθηκα με μια επιστημονική ομάδα στην λεγόμενη Grecia Salentina για διάστημα σχεδόν 2 μηνών, στα πλαίσια έρευνας. Ίσως να ήταν η μακρόχρονη παραμονή μας εκεί, ίσως η στενή επαφή με τους κατοίκους (που, ειρήσθω εν παρόδω, όπως καταλάβαμε εκ των υστέρων, προκάλεσε "κάποιους" που είχαν βγάλει λάθος συμπεράσματα) αλλά η εικόνα που αποκόμισα είναι πολύ λιγότερο ειδυλλιακή και πολύ πιο σκληρή.
Οι πόλεις έχουν διαμάντια αρχιτεκτονικής (μία ακόμη από τις εμμονές μου) και τα φυσικά τοπία όντως αξίζουν να προβληθούν μέσα από χολιγουντιανές ταινίες, όπως "ο ταλαντούχος κύριος Ρίπλεϊ", πολλά δε, μας θύμισαν έντονα ελληνική επαρχία, νιώσαμε σαν στο σπίτι μας. Η κοινωνική κατάσταση, όμως, είναι απογοητευτική (πράγμα που αποδίδει ανάγλυφα και ο Ρομπέρτο Σαβιάνο στα "Γόμορρα", τα οποία προσπαθώ να διαβάσω -αλλά τα χρονοβαμπίρ δε με αφήνουν). Οι άνθρωποι όντως προσπαθούν να προφυλάξουν τον ταξιδιώτη από κακοτοπιές, και σε πολλές περιοχές (μου έμεινε ανεξίτηλη στη μνήμη η ανοιχτωσύνη των κατοίκων της Καλημέρα, του Κοριλιάνο ντ' Οτράντο και των χωριών του Ασπρομόντε) ενθουσιάζονται τρομερά όταν πληροφορηθούν ότι ο ταξιδιώτης είναι Έλληνας. Επιστρατεύουν την όμορφη "γκρίκα" τους (την ελληνοϊταλική διάλεκτό τους, πιο ελληνική ή πιο ιταλική κατά τόπους, γνωστή και ως "τα γκρεκάνικα") και η ψυχή τους, άλλο τόσο γκρίκα, είναι απίστευτα ανοιχτή και δεκτική. Οι άνθρωποι αυτοί όμως, ζουν φτωχά, πολιτιστικά και πολιτικά παραμελημένοι, με πολύ φόβο για τα πάντα σχεδόν. Δεν είναι ουσιαστικά ελεύθεροι. Κι αυτό για μένα, όταν το παρατήρησα, ήταν ό,τι χειρότερο. Σημειωτέον, τα γκρεκάνικα πολεμήθηκαν αρκετά από τις ιταλικές κυβερνήσεις, ιδίως επί Μουσσολίνι, αντιμετωπίστηκαν εντελώς ρατσιστικά.(επόμενο, Μουσσολίνι ήταν αυτός).
Θα συνέστηνα αν κανείς θέλει να ταξιδέψει μόνος στην κάτω Ιταλία και στη Σικελία, να μην κουβαλάει ακριβό εξοπλισμό, παρα μόνο μια καλή φωτογραφική μηχανή, γιατί τα τοπία είναι πραγματικά πανέμορφα, αλλά κατά τα λοιπά, ούτε ακριβά ρούχα και παπούτσια, ούτε ακριβά κινητά, ούτε φυσικά λάπτοπ. (Φυσικά, δεν ξέρω αν και κατά πόσο έχει αλλάξει η κατάσταση τα τελευταία χρονια, οπότε επιφυλάσσομαι.)
Πάντως, δεν ξέρω αν οι πληροφορίες που πήραμε ήταν λάθος, αλλά όσον αφορά την Πομπηία, μας είπαν ότι ήταν λίγοι οι προνοητικοί που έφυγαν με τα πρώτα δείγματα της ηφαιστειακής αφύπνισης και επίσης λίγοι οι τυχεροί που κατόρθωσαν να διαφύγουν όταν το ηφαίστειο άρχισε να βρυχάται. Τόσο ο λαός, όσο και πολλοί πλούσιοι έμειναν πίσω, θεωρώντας ότι οι θεοί θα τους προστάτευαν...
Πανέμορφο οδοιπορικό, Προκόπη, να είστε καλά να ξαναπάτε και να μας φέρεις κι άλλες εντυπώσεις... Συγγνώμη αν σας κούρασα με το μέγεθος του σχολίου...

Prokopis Doukas είπε...

@Freedom: Είσαι χειμαρρώδης - και καθόλου δεν μας κουράζει... :-)

Στα ελληνόφωνα πρέπει να ξαναπάω - δεν τα είδα καλά...

ShareThis