Το "ολυμπιακό" φιάσκο της Ελλάδας

Θυμάμαι πάντα τη συνάντηση με τον παλιό συμμαθητή – επιχειρηματία, αμερικανοσπουδασμένο και κουμπάρο διευθυντή σοβαρής εφημερίδας, πάνε 2 χρόνια τώρα. Πιάσαμε, μεταξύ τυρού και αχλαδίου, συζήτηση για τα πολιτικά και μόλις εξέφρασα τις μεγάλες μου αμφιβολίες για τη συνολική πορεία της χώρας και ιδίως για τα οικονομικά, εισέπραξα αντίδραση: “Μα τι λες τώρα, ο Αλογοσκούφης έβαλε τα πράγματα σε τάξη!”

Ομολογώ οτι όταν αντιμετωπίζω βεβαιότητες τέτοιου τύπου, από ανθρώπους που είναι πιο κοντά από μένα στην οικονομία (ή ακόμα και στην πληροφόρηση), κλονίζομαι: Λέω, μπας κι έχει δίκιο – μπας και ξέρει να εκτιμά τα πράγματα πιο “επιστημονικά” από μένα, μήπως οι εκτιμήσεις είναι πιο ακριβείς;


Πιο παταγώδη αποτυχία μιας (όπως αποδείχθηκε) “οικονομικής φούσκας” δεν έχω ξαναδεί. Πέντε χρόνια μετά την ανάληψη της εξουσίας από τη ΝΔ, δικαιώθηκαν όλοι όσοι αποκαλούσαν τον πρώην υπουργό οικονομίας “Αλογογκούφη”. Το τίμημα του “εγκληματικού” (εμπαθούς για την ακρίβεια) λάθους της απογραφής – για το οποίο όλοι φωνάζαμε και το οποίο αναδείχθηκε πλήρως ήδη από το 2006 – είναι σκληρό και πληρώνεται ακόμα. Όμως δεν είναι μόνο αυτό.

Μα θα μου πείτε, μεσολάβησαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες και οι σπατάλες τους – αυτό άλλωστε είναι και το μόνιμο “τραγουδάκι” της κυβέρνησης, “για όλα φταίει το ΠΑΣΟΚ”... Μόνο που έτσι παραλείπεται μια βασική σκέψη: Δεν σου ανατίθεται η διακυβέρνηση της χώρας, για να αφήσεις τα πράγματα ως έχουν (πόσο μάλλον να τα αφήσεις να χειροτερέψουν). Μια παρατήρηση στον πίνακα των “υποχρεώσεων” μας δείχνει τη δραματική αύξηση του χρέους, από το 2004 και μετά. Γι αυτό και δεν μπορούμε πια να δανειστούμε, παρά πανάκριβα - κι έρχεται ο "σωτήρας" Σαρκοζί να ζητάει την έκδοση ευρωπαϊκού ομολόγου, που θα σώσει τον "αδύναμο κρίκο" που λέγεται Ελλάδα...

Τώρα, που ο Καραμανλής κατάφερε να κάνει μια ακόμα πιο “αμφίβολη” επιλογή στην κορυφή της οικονομίας – και σε συνδυασμό με την παγκόσμια οικονομική κρίση (που δεν ευθύνεται βεβαίως για τη διαχείριση μας όλα τα περασμένα χρόνια) - η χώρα δείχνει να αντιμετωπίζει, πιο “άοπλη” από ποτέ όλα τα θεσμικά και ουσιαστικά της προβλήματα. Φυσικά μην αμελώντας τους “άλλους εξοπλισμούς” της και στήνοντας το σκηνικό της ανικανότητας, που λέγεται “διαρκής εκλογολογία”.


Το "ναυάγιο" της Ολυμπιακής...

Όσοι τα λέγαμε, λέγαμε και για τον “παρωχημένο νεοφιλελευθερισμό” του “πούλα τα ασημικά – κι ότι πιάσεις”. Μόλις επιβεβαιώθηκε και η πρόβλεψη για την Ολυμπιακή (οτι δηλαδή δεν πουλάς κάτι που έχει προβλήματα αλλά και αξία, εν μέσω οικονομικής κρίσης) – ο διαγωνισμός (με το πολυδιαφημισμένο δήθεν ενδιαφέρον Αράβων και άλλων) κατέληξε σε φιάσκο και ο υπουργός Ανάπτυξης προσπαθεί να πείσει το “φιλότιμο” Ελλήνων επιχειρηματιών...


Δεν συμφωνώ με τον φίλτατο Πάσχο Μανδραβέλη (που πρεσβεύει ως αξίωμα οτι "το κράτος δεν μπορεί να είναι επιχειρηματίας"), αλλά ούτε και με την άποψη της κρατιστικής “στασιμότητας”. Όταν έχεις μια εταιρεία που είναι ασφαλής (μεγάλο πράγμα, θυμηθείτε την κυπριακή “Ήλιος” ή τις άλλες χαμηλού κόστους και τα σκάνδαλα τους), έχει εξαιρετική τεχνική βάση, ιστορία και brand name – τότε την κρατάς και τη φτιάχνεις! Αυτό θα έκανε για οποιοδήποτε περιουσιακό στοιχείο αξίας, οποιαδήποτε νοικοκυρά – αυτό λέει και η κοινή λογική. Κι όπως βρήκες τον τρόπο να ετοιμάσεις εθελουσία και τεράστιες αποζημιώσεις και μπόνους, έτσι μπορείς να νοικοκυρέψεις το μαγαζί – αντί να το αφήσεις να απαξιωθεί διπλά τα τελευταία πέντε χρόνια.

Τώρα, εν μέσω κρίσης, όλοι ψάχνουν μόνο για ευκαιρίες (που σημαίνει οτι είναι διατεθειμένοι να πληρώσουν ελάχιστα) Κι εμείς αναπολούμε τις lounge εποχές της Ολυμπιακής...



"Επί του πιεστηρίου": Ο Παπαθανασίου ανέτρεψε πλήρως την πολιτική Αλογοσκούφη - και...
τώρα θα την πάρει κοψοχρονιά ο Βγενόπουλος την Ολυμπιακή!

Οι φωτό είναι από το in.gr και το amazon.com

Το post συνοδεύεται από άλλον έναν μεγάλο (Αργεντινό) συνθέτη, τον Lalo Schifrin - το κομμάτι είναι από την πρώτη "lounge" συλλογή "Ιnflight Entertainment"