To σύνδρομο “Ομπάμια”

Όλος ο πλανήτης υποδέχθηκε με ανάμικτα συναισθήματα την έλευση της “εποχής Ομπάμα”: Ανακούφιση για την αποχώρηση Μπους (πλην ελαχίστων σε χώρες όπως π.χ. η Γεωργία και η FYROM), δυσπιστία σε πολλές μουσουλμανικές χώρες, προσμονή και ελπίδα για την πιθανότητα μιας πιο μετριοπαθούς αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής και της εξόδου από την οικονομική κρίση, σε πολλές ακόμη.



Όλες; Όχι φυσικά... Ένα μικρό χωριό, παραμένει αδούλωτο και αμετάπειστο: η ελληνική αριστερά. Και χωρίς βεβαίως να το ομολογεί επισήμως, πολλά μέλη της έχουν βαλθεί να πείσουν όλους εμάς, οτι ο Ομπάμα είναι το ίδιο “κακό” με τον Μπους. Οτι “τίποτα δεν άλλαξε”. Οτι ο “Ομπάμια” είναι άλλο ένα “πιόνι του συστήματος”, που αναγκάστηκε να “εκσυγχρονιστεί”, για να επιβιώσει...

Είναι η αντίληψη που θέλει τον “εχθρό” να είναι όσο το δυνατόν χειρότερος, ώστε να μην μπορεί να μας “ξεγελάσει” - ακόμα και εις βάρος της ζωής όλων μας. Είναι η αντίληψη που τα θεωρεί όλα “κακά”, αν δεν είναι “ιδανικά”. Είναι η αντίληψη που “αθωώνει” τις ακρότητες του “Ταλιμπάν” Μπους, αφού τον εξομοιώνει με οποιονδήποτε άλλον πρόεδρο.

Είναι προφανές για οποιονδήποτε σκεπτόμενο άνθρωπο στον πλανήτη οτι οι Ηνωμένες Πολιτείες (και τα χιλιάδες – αντικρουόμενα – συμφέροντα εντός της) δεν θα σταματήσουν να επωφελούνται από το γεγονός οτι είναι η μοναδική στρατιωτική (και οικονομική ακόμα) υπερδύναμη στον κόσμο. Και οτι επί Ομπάμα θα συνεχίσουν να γίνονται ιμπεριαλιστικές αγριότητες. Οτι το γεωστρατηγικό παιχνίδι θα συνεχίσει να παίζεται με τους σκληρότερους όρους – άλλωστε για να υπερασπιστεί τα συμφέροντα των Αμερικανών (και όχι κάποιων άλλων) εκλέχτηκε ο Ομπάμα.



Το ερώτημα είναι αν μπορεί μια υπερδύναμη να διαφοροποιηθεί στην πολιτική της, ανάλογα με τις “αξίες” και το (καθόλου αμελητέο) ύφος της ηγεσίας της. Μπορεί να αγνοήσει κανείς (τουλάχιστον σε συμβολικό επίπεδο) οτι στην κορυφή της εξουσίας στις ΗΠΑ βρίσκεται ένα εκπρόσωπος του 13% του πληθυσμού, που μέχρι πριν από λίγες δεκαετίες έπρεπε να σηκωθεί από τη θέση του για να κάτσει ο λευκός, δεν είχε δικαίωμα ψήφου – και βρισκόταν υπό καταδίωξη από ρατσιστές τύπου Κου-Κλουξ-Κλαν, που έφταναν πολύ συχνά στο λιντσάρισμα και στις άγριες δολοφονίες;

Μπορεί να αγνοήσει κανείς οτι οι πρώτες ενέργειες του Ομπάμα – μόλις την πρώτη μέρα – ήταν να υπογράψει το κλείσιμο του Γκουαντάναμο και την κατάργηση του “εικονικού πνιγμού”, ως μέσου ανάκρισης και βασανιστηρίων; Μπορεί να αγνοήσει κανείς οτι η πρώτη διπλωματική διαφοροποίηση ήταν το “άνοιγμα” προς το Ιράν; Μπορεί να αγνοήσει κανείς οτι αμέσως “πάγωσαν” (και οδεύουν προς κατάργηση) τα τελευταία διατάγματα Μπους, που προέβλεπαν (άκουσον, άκουσον):

- Ελεύθερη μεταφορά όπλων σε εθνικά πάρκα.
- Απαγόρευση χρηματοδότησης κλινικών που βοηθούν τον οικογενειακό προγραμματισμό (κάνουν δηλαδή αμβλώσεις).
- Απαγόρευση χρηματοδότησης της έρευνας σε εμβρυικά βλαστοκύτταρα.
- Ελεύθερες γεωτρήσεις για πετρέλαιο σε περιοχές ιδιαίτερου φυσικού κάλλους.
- Περισσότερες εξουσίες στην αστυνομία για παρακολούθηση χωρίς εντάλματα.

Μπορεί κανείς να αγνοήσει οτι γίνεται μια συνειδητή προσπάθεια να τεθεί στο περιθώριο ο σκοταδισμός τύπου Πέιλιν, από μια προοδευτική Αμερική που “σηκώνει κεφάλι”;

Το αν θα επικρατήσει αυτή η πλευρά απομένει να φανεί – θα εξαρτηθεί και από τα λάθη του Ομπάμα, που θα είναι πιθανότατα πολλά. Μόνο και μόνο το γεγονός οτι στη συναυλία που προηγήθηκε της ορκομωσίας, ο Bono μίλησε για “εκπλήρωση και του παλαιστινιακού ονείρου” (δηλαδή του “ονείρου των τρομοκρατών” στ' αυτιά του μέσου Αμερικανού) αποτελεί μια ένδειξη οτι οι Ηνωμένες Πολιτείες μπαίνουν σε μια νέα πιο “τολμηρή” εποχή, στον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουν τον κόσμο. Εκτός αν προτιμάμε την ακροδεξιά και τον ευαγγελιστή Μπους, που με τις πράξεις του και τα διάφορα “Patriot Acts” (την κατάργηση δηλαδή των αρχών του Δικαίου) “πριόνιζε” την ίδια την καρέκλα στην οποία κάθεται η Αμερική, προκαλώντας έτσι την καταστροφή της...

Οι άνθρωποι που τον έχουν δει από κοντά μιλούν για έναν “εξαιρετικά γοητευτικό” ηγέτη. Στην πολιτική, μας ενδιαφέρει να μιλάμε για ολοκληρωμένη, σφαιρική προσωπικότητα – που έχει και τις ανάλογες απόψεις. Αυτό που μας ενδιαφέρει επίσης είναι οτι μπόρεσε να κινητοποιήσει τόσους, αδιάφορους μέχρι τότε, πολίτες και να επαναφέρει την πολιτική στη χώρα της “πολιτικής αφασίας”. Και να κάνει έξαλλους τους διάφορους Τσακ Νόρις, της συνομοταξίας “Όπλα, Μωρά και Ιησούς”...


Το κείμενο αυτό γράφτηκε για την Athens Voice της Πέμπτης 29.01.09

Οι φωτό είναι από το Rolling Stone και το tuxramblings.wordpress.com


"Επί του πιεστηρίου": Ο Ομπάμα παίρνει συνεχώς αποφάσεις που ανατρέπουν την πολιτική Μπους: Στο σημαντικότερο ζήτημα του πλανήτη, στην κλιματική αλλαγή, προώθησε τη θέσπιση αυστηρότερων περιορισμών για τους ρύπους, δίνοντας ελπίδες οτι οι ΗΠΑ θα σταματήσουν να είναι το "κακό παιδί" που δεν υπογράφει ούτε το Πρωτόκολλο του Κιότο.
Απευθύνθηκε στον ισλαμικό κόσμο (πόσο σημασία έχει οτι έχει και ο ίδιος μουσουλμανικές καταβολές) και παραδέχτηκε οτι μέχρι τώρα οι ΗΠΑ "άρχιζαν διατάζοντας". Ακόμα πιο εντυπωσιακά, η προσέγγιση με τη Μόσχα οδηγεί στην αποκλιμάκωση της έντασης για την αντιπυραυλική ασπίδα στην Ευρώπη, με τη Ρωσία να δηλώνει έτοιμη να αποσύρει τα σχέδια της για βάση πυραύλων στο Καλίνινγκραντ.


Το κομμάτι αυτού του post είναι από το εξαιρετικό soundtrack του "Good Night and Good Luck", που πραγματευόταν την εποχή του μακαρθισμού, με μια από τις καλύτερες εν ζωή jazz φωνές: αυτή της Dianne Reeves